We were both quiet while we were walking. Hindi ako nagsasalita at gano'n din siya simula pa nang makaalis kami ng bahay. I was on the left side while he was on the right side. Tanging selpon lamang ang dala ko at singkwenta pesos na nasa bulsa ko.

Bigla akong tumigil nang makita kong tumigil din siya. Pumara siya ng tricycle at kaagad namang iyon tumigil sa harap namin.

"Dalawa ho papuntang karenderya sa Dampog," ani Samuel sa driver.

Napanguso na lang ako.

"Sa loob ka na. Isa lang ang bakante, eh. Ako na sa labas," aniyang nakalingon sa akin.

Mabilis akong nagtango ng aking ulo bago humakbang papalapit. Tumabi si Samuel at hinawakan ang likod ko para alalayan ako sanhi kung bakit ako biglang natigil.

"Be careful, Poresa. Baka mauntog ka," saad niya habang ang isang kamay ay nakaharang sa bubong ng tricycle.

Hindi na lang ako umimik at pumasok na lang. I saw a girl looking at Samuel from the window when I was inside. Biglang umangat ang parehong kilay ko sa tingin ng babae sa kasama ko.

Nang makasakay na si Samuel ay umandar na ang tricycle. It was minutes before the girl made a stop in front of Mang Inasal. Ang akala ko ay aalis na agad iyon nang marinig kong parang may kausap si Samuel sa labas.

Sa kuryusidad ko ay sinilip ko iyon. I saw the girl talking to Samuel and smiling while handing her phone to him.

"My apology. But I have a girlfriend," I heard Samuel said.

Pakiramdam ko ay biglang tumalon ang puso ko sa narinig ko.

"Oh, I'm sorry..." Alanganin ang ngiting ani ng babae.

Nang umalis na ang babaing kausap ni Samuel ay mabilis akong umayos ng upo sa loob. Akala ko ay hindi siya lilipat ng upuan nang makita ko siyang papasok na.

"Move a bit. I'll sit beside you," he said.

Napatingin ako sa kanya nang sabihin niya 'yon. He stared back at me.

"Sige na. Baka pumara 'yong mga 'yon, oh," sabi niya ulit sabay turo sa harapan namin.

Tinignan ko naman kung ano ang sinasabi niya. I saw group of college students standing on the waiting shed near the mall. Sa nakita ko ay umusog ako nang kaunti para bigyan siya ng ispasiyo. Nang makaupo na siya ay agad niyang sinabihan ang tricycle driver.

"Tara na ho, Manong," saad niya.

Tumunog ulit ang sinasakyan namin at nagsimulang umandar. It was a good thing that no one among the students tried to stop the cab.

It was only minutes when we arrived at Lutong Dampog Eatery. Akmang paparada na iyon nang biglang may isang tricycle ang biglang sumingit sa harap namin dahilan kung bakit biglang napapreno ang driver ng sinasakyan namin.

I almost hit my forehead on the metal blocked if Samuel's arm didn't held me to stay still on my spot!

"Shit!" dinig kong mura niya.

Napakuyom ako ng mga palad ko dahil sa kaba na bigla kong naramdaman.

Anak ng kalabaw talaga...

"Are you alright, Poresa?" alalang tanong niya sa akin.

Hindi ako nagsalita at nagtango lang ng aking ulo. I was afraid that if I speak, I will just embarrass myself for stammering in front of him again.

"Ay, potangina naman ng isang 'to!" sigaw ng driver mula sa loob.

I shook my head hearing what the driver said. Inuna pa ang magmura kaysa sa kumustahin ang pasahero niya.

Naunang bumaba si Samuel sa akin at sumunod naman ako sa kanya. Iaabot ko na sana ang pamasahe ko nang bigla na lang siyang nagbayad.

"Psh..." bulong ko.

Nauna na akong umupo sa stall na nasa labas. It was my usual spot every time I eat here. Kahit maraming sasakyan ang dumaraan at medyo mausok dahil sa tambutso, mas gusto ko pa rin kapag nakapuwesto ako rito.

Tumabi sa akin ng upo si Samuel kaya napatingin lang ako sa kanya saglit bago tawagin si Manang.

"Lugaw ho, Manang. Dalawang takal," ani ko nang makaupo na siya sa tabi ko.

Inaayos niya ang gitara niya sa isang bakanting upuan na nasa kanan niya habang ako naman ay tinitignan lang ang bawat kilos niya. Nang matapos siya sa ginagawa niya ay umayos na siya ng upo ngunit nakatingin pa rin ako sa kanya.

"Bakit? May itatanong ka?" tanong niya sa akin nang makitang nakatitig lang ako sa mukha niya.

Pumangalumbaba ako habang nakaupo at nakatingin sa kanya.

"Wala naman," sagot kong nakapangalumbaba lang. "Iniisip ko lang kase kung bakit parang lagi na lang tayong magkasama, eh," dagdag na sabi ko.

I heard him chuckled sexily when he heard what I said.

"Stop making it too obvious, Poresa," he said. Still chuckling a bit.

What obvious?

"No, really... Ano lang kase, you know! You're a med student yet you still have time with the club and well... Sa ganito," sabi ko sabay senyas sa ginagawa namin.

I was just wondering how he manage his time being at his state. Sa dami ba naman ng ginagawa nila ay kinakaya niya pang i-manage ang oras niya.

"It's just the matter of priorities, maybe," he said.

Sa sinabi niya ay napatango na lang ako. Hindi na rin naman nagtagal ay dumating na rin ang order namin kaya sinimulan ko agad ang kumain maging siya. We only took probably less than ten minutes before we finished. Ako na ang nagbayad ng kinain namin dahil siya naman ang nagbayad sa tricycle kanina.

He was about to call for another tricycle when I stopped him. Mas mabuti na rin ang maglakad na lang tutal ay nasa Dalakit din lang naman ang bahay ni Niko.

"Si Kairos ba nililigawan ang pinsan ko?" hindi nakatiis na tanong ko kay Samuel.

"Pardon?" he glanced at me.

I rolled my eyes at him.

"Did Kairos trying to win Eunice? Bakit parang nagdi-date ang dalawang 'yon?" pag-uulit ko sa kaninang tanong ko.

Inilipat niya ang gitara niya mula sa likod niya papuntang harapan habang patuloy na naglalakad.

"Perhaps?" he asked me.

Aba't!

"I'm asking you, Samuel. You know that Kairos is one of those players. I just don't want him to toy my cousin even Eunice is a brat," seryosong sabi ko sa kanya.

It's not because I don't trust Eunice or Kairos but I just want to make it sure. Baka mamaya ay malaman ko na lang na pinapupustahan lang ang pinsan ko.

"Kairos is a good man, Poresa," bagkus ay depensa niya sa kaibigan niya.

Tumigil ako ng lakad at hinarap siya. Napatigil din siya at tumingin sa akin.

"I'm not saying that he's a worst one. Sinabi ko lang na mahilig sa babae ang kaibigan mo at ayaw kong mapasama ang pinsan ko sa mga babaing kinakama niya," inis na sabi ko.

Good or bad, I don't care. Huwag lang siyang magkakamaling isama sa koleksiyon ng mga babae niya si Eunice.

Hindi siya nagsalita kaagad matapos kong sabihin 'yon. Hindi ko tuloy alam kung sumobra ba ang bibig ko o ano.

Humugot siya ng malalim na hininga bago ako titigan ng diretso sa mga mata.

"You're generalizing men from what you've viewed before," he uttered that made me frowned.

Tsk... Ano ba pinagsasabi niya?

"Not because you've been hurt by a man, you'll think that anyone can be as well. Pare-pareho kaming mga lalake ngunit may iba-iba kaming pag-iisip, Poresa. Nagkataon lang na isang hayop ang nakatagpo mo," aniyang biglang nagpahina sa akin.

"S-Samuel..."

"I know that you're scared. Alam ko na takot ka kaya ayaw mong ligawan kita kagaya kay Kairos at Eunice pero..." he stopped. He looked at me gently. "But you cannot go on like that, Poresa. Hindi ka makakawala kung mananatili ka lang na takot," he whispered softly.

I shook my head.

I know that too. But it's not that simple. Having a trauma isn't easy. Dahil kahit gusto ko ang sumubok ay kusang pinipigilan ako ng sarili ko. My instinct would always told me to stop. That I should quit on trying something new because the outcome would be the same. Kaya takot ako. Natatakot akong sumubok.

"Kadugo ko siya, Samuel. His blood is my blood but he still did it. Kaya huwag mo akong sisihin kung ganyan ako mag-isip sa mga kagaya mo," nasabi ko na lamang.

I know that even though how hard I try to make him understand my point, he wouldn't. He couldn't understand me that fully.

"Pero iba-iba kami, Poresa..." aniya ulit sa sinabi niya kanina.

Pumihit ako patalikod sa kanya.

"I don't know..." I mumbled.

Hindi ko alam. Hindi ko alam ngunit 'yan ang paniniwala ko.

Sinimulan ko ulit ang gumawa ng maliliit na hakbang mula sa kanya. I felt his eyes darting at my back. Ang bigat ng kanyang mga titig sa likod ko ay ramdam na ramdam ko.

Samuel's a good man. Alam ko 'yan sa sarili ko. Because if he isn't, I wouldn't go with him alone. But even how good could he be, it wouldn't change anything from what I believe. Dahil kung siya nga ay nagawa ang bagay na iyon sa akin, ang ibang tao pa kaya na hindi ko naman kaano-ano?

"Isn't it being selfish to think of only one thing so you can judge us as a whole?" his question that made me stop.