Αφιερωμένο σε όλες σας με αγάπη..❤️❤️❤️🌒 κι δευτερό κεφάλαιο μέσα σε μια ημέρα έτσι για μια ψυχή που μου το ζήτησε ξέρει εκείνη..

"Πρόσεχε μην προχωρήσεις παρακάτω κινδυνεύεις να πέσεις στο κενό..! Θα γλιστρήσεις ..!" Η αγριωπη φωνή του αντηχούσε ξανά και ξανά σαν αντίλαλος στα αυτιά μου καθώς με ένα δυνατό γλίστρημα είχα βρεθεί στο κενό.

Έπεφτα ξανά κι ξανά σε αντικείμενα πέτρες και αιχμηρες γωνίες του πύργου χωρίς να βρίσκει το σώμα μου ανάπαυση πουθενά έως ότου κατέληξα πονεμένη σε θάμνους γεμάτους αγκάθια.

"Βοήθεια.." ψελλισα μονάχα ζαλισμένη ακουμπώντας παράλληλα δειλά ματωμένο μέτωπο μου με δυσκολία ενω διαπίστωσα σοκαρισμένη παράλληλα πως δεν μπορούσα να κινήσω το υπόλοιπο σώμα μου .

"Ανυπάκοη γυναίκα ! Κοίτα σε τι μπελάδες μπλέχτηκες ! Έχεις σπάσει σίγουρα την μέση σου..!" Αναφώνησε θυμωμένος εισχωρόντας δίχως φόβο ανάμεσα στα αγκάθια που βρισκόμουν η ιδια εγκλωβισμένη .

"Τι κάνεις θα πληγωθείς κι εσύ.." σχολιασα σαστισμένη αντικρίζοντας την αποφασιστικότητα με την οποία προσπερνούσε παρά τον πόνο που του προκαλούσαν τα εμπόδια με σκοπο να φτάσει κοντά μου.

Για μια στιγμή θάυμασα την γενναιότητα με την οποία φέροταν παρά το κακο που επιθυμούσε να μου κάνει όφειλα να του αναγνωρίσω πως κανένας αλλος κοινός φονιάς δεν θα βουτούσε σε ενα λάκκο με αγκάθια για να σώσει το θύμα του .

Το σώμα του τρυπουσαν απ ακρη σε ακρη οι κοφτερές τους ακρες μα εκείνος συνέχιζε να τρέχει προς το μέρος μου αφαιρώντας απο τα ρούχα του αυτά τα αγκάθια που κολλούσαν κι μπηγονταν στο δέρμα του.

"Είμαι εδώ μην φοβάσαι πια.." ψέλλισε πονεμένα σαν εφτασε κοντά μου με μια χροιά τρυφερή καθησυχαστική που γέννησε στην ψυχή μου αλλοκοτά συναισθήματα που δεν ημουν σε θέση να ερμηνέυσω.

Σαν δοκίμασε να σηκώσει το σώμα μου στα χέρια του κραυγασα πονεμένα καθώς αισθανόμουν κάθε χιλιοστό του κορμιού μου να έχει σπάσει σε μικρά κομματάκια .

"Σε παρακαλώ δεν μπορώ να σηκωθώ ..άφησε με εδω.." ικετευσα σιγανά γέρνωντας αποκαμωμενη το κεφάλι μου στον ώμο του εχθρού μου για πρώτη και ισως τελευταία φορά δηλώνοντας σιωπηρά πως απέτυχα κι εκείνος ειχε κερδίσει την μάχη .

Δεν ήταν έτοιμος να παραιτηθεί ομως τόσο ευκολα οπως το περίμενα δοκιμασε για δεύτερη φορά να με απεγκλωβίσει απο την αιχμηρή αγκαλιά που με είχε σφικτά τυλίξει πληγωνοντας καθε χιλιοστο του κορμιού.

"Πονάω ...δεν θα ...τα καταφέρω.." μουρμούρισα αχνά με φωνή που μετα βιας αντηχούσε δαγκώνοντας παράλληλα τα χείλη μου κάθε τόσο για να αντέξω τον αφόρητο πόνο σε ολόκληρο τον κορμό που σταδιακά εξαπλωνόταν σε ολόκληρο το σώμα.

"Πάψε δεν σε αφήνω εδώ ! Γι αυτό άσε τις ηλίθιες ηττοπάθειες και βοήθησε τον εαυτό σου !" Με ενδυνάμωνε αυστηρά αρχίζοντας να κόβει παρά την δυσκολία που και ο ίδιος αντιμετώπιζε με ενα μικρό μαχαίρι τα ατιθασα κλαδιά ολόγυρα μου .

Σαν εφθασε στο τραυματισμένο πρόσωπο μου σταμάτησε προς στιγμήν παρατηρώντας εξεταστικά τις πληγές που είχαν ανοίξει τα αγκάθια στα μάγουλα μερικά μόλις χιλιοστά απο τα μάτια μου.

" Ικανοποιήθηκες με το κακό που προκάλεσες στον εαυτό σου ; " ρωτησε αυστηρά ξεχειλιζοντας απο μια αλλόκοτη οργή για τα σχέδια του προφανώς που ματαιώθηκαν με τρόπο που δεν μπορούσε να προβλέψει.

" Με ήθελες νεκρή έτσι δεν είναι..; Ορίστε νίκησες τι ζητάς αλλο κοντά μου μπορείς να πανηγυρίσεις εσύ και οι πιστοί υπήκοοι σου...απέτυχα παταγωδώς να σωθώ..φύγε τώρα.." κλαψούρισα για ακόμη μια φορά προτού την ανάσα μου κόψει η φόρα με την οποία με σήκωσε στα χέρια του αναγκάζοντας με να χάσω τις αισθήσεις μου απο τον ανυπόφορο πόνο.

"Άφησε με κάτω να πάρει !" Γρυλισα πονεμένα πισω απο τα σφιγμένα δόντια μου ατενίζοντας θολά για πρώτη φορά ολοκληρο το σκληρό σφιγμένο πρόσωπο του .

Τα μάτια του έδεναν απόλυτα με το ολολευκο δέρμα όπου κάλυπταν μερικά περιποιημένα ατίθασα ξανθά γένια και τα χείλη του παρότι τα έσφιγγε μπορούσα να διακρίνω το λεπτό και αρμονικό σχήμα τους.

Ήταν αποκυημα άραγε κι αυτό της μπερδεμένης λογικής που εμπλεκε στα δίχτυα της πανούργας φαντασίας ; Η μήπως πράγματι ατένιζα το οικείο πρόσωπο του μυστηριώδη ιππότη που είχα αντικρίσει για πρώτη φορά σε ενα ασπρόμαυρο πορτρέτο σε καποιο απο τα ιστορικά βιβλία που ξεφυλιζα ;

"Ακόμη δεν έχω πει την τελευταία λέξη μικρή.." μουρμούρισε απρόσμενα αργά σαν νανούρισμα στα αυτιά μου κι έπειτα ενα γλυκό βελούδινο σκοτάδι τύλιξε την πλάση σβήνοντας αυτομάτως αναμνήσεις και εικασίες με σκοπό να κρύψει για λιγο τον αβάσταχτο πονο και να επαναφέρει την γαλήνη στο κορμί μου έστω προσωρινά .

***
Ωρες αργότερα με ξύπνησε το ενοχλητικό τσούξιμο απο τις πληγές που με ενα παράξενο υγρό που ομοιαζε στην μυρωδιά με καθαρό οινοπνευμά που τοποθετούσε κάποιος στην επιφάνεια τους απαλά.

Πετάρισα τα βλέφαρα μου ενοχλημένη δοκιμάζοντας να αλλάξω πλευρό αργά μα φάνταζε αδύνατο καθώς ο πόνος με ακινητοποιήσε στο ίδιο ακριβώς σημείο ακαριαία επιβεβαιώνοντας τις χειρότερες θεωρίες μου.

"Μην κάνετε απότομες κινήσεις..προσέχετε έχετε τραυματιστεί σοβαρά δεσποινίς.." με προειδοποίησε η γλυκιά γεμάτη καλοσύνη φωνή της νεαρής μαγείρισσας του πύργου η οποία όπως φαίνεται με περιποιούνταν με ευλάβεια ολόκληρο το προηγούμενο επεισοδιακό βράδυ εως οτου ο ήλιος ξημερώσει θριαμβευτικά και σβήσει το ατέρμονο σκότος.

" Αχ.. εχεις δίκιο πονάω παντού..νιώθω ανίκανη ακόμη και να αλλάξω πλευρό πόσες ωρες κοιμάμαι ;" ρώτησα μορφάζοντας πονεμένα καθώς με δυσκολία ανασηκωσα τον κορμό μου ελαφρά παρατηρώντας το πανέμορφο διαφορετικής αρχιτεκτονικής και αίγλης δωμάτιο που με είχε μεταφέρει εκείνος οπως πολύ αδρα θυμόμουν.

Μου φάνηκε παράξενο που απουσίαζε απο εκεί αφήνοντας μια τυχάρπαστη υπάλληλο του να με φροντίζει ενώ γνώριζε πως ισως αν αισθανόμουν καλύτερα να δοκίμαζα να δραπετέυσω ξανά .

Η ξανθιά κοπέλα γύρω στα της είκοσι χρόνια χαμογέλασε τρυφερά τυλίγοντας απαλά με ενα λευκό μαντήλι ποτισμένο με αλκοόλ το χέρι μου που ηταν γεμάτο πληγές απο τον ώμο και κάτω .

"Μην ανησυχείτε δεσποινίς κοιμηθήκατε ολόκληρο το υπολοιπο βράδυ εως τώρα που εχει πια μεσημεριάσει ! Αλλα έπρεπε να ξεκουραστείτε είχατε ένα πολύ ασχημο ατύχημα απ οτι μας ενημέρωσε ο κύριος.."

"Ναί η αλήθεια ειναι πως δεν ήξερα καλά το μέρος και γλίστρησα ..σε εκείνους τους βράχους ! Όμως πες μου σε παρακαλώ εισαι ο μοναδικός άνθρωπος απο τον οποίο μπορώ να μάθω κάποιες παραπάνω πληροφορίες. Που βρισκόμαι σε ποιά χώρα τι έτος εχουμε και ποιον βασιλιά..;" ρώτουσα εναγωνίως διαβάζοντας στο απορρημένο ομορφο πρόσωπο της κοπέλας την αβεβαιότητα και έναν ανεξήγητο φόβο που απλώθηκε στην ψυχή της σαν αρρώστια.

"Μα δεσποινις δεν ξέρετε; Δεν είστε απο τα μέρη μας ; Ο κύριος μας είπε πως σας έφερε στο χωριό μας απο μια κοντινή πόλη βέβαια άλλα όλοιας εδώ γνωρίζουμε τα πάντα. Τέλος πάντων ισως εγώ να μην κατάλαβα καλά. Ησύχαστε το όνομα μου είναι Μαίρη και θα προσπαθήσω να σας λύσω οσο γίνεται τις απορίες. Έχετε την τύχη να σας φιλοξενεί στον πύργο του ο πιο γενναίος απο όλους τους στρατιώτες της βασίλισσας Βικτωρία που αργότερα τον εχρησε ιππότη της.."

"Βασίλισσα Βικτωρία είπες ; Και άνεφερες κάτι για ιππότες αυτό σημαίνει πως οι υποψίες μου βγήκαν αληθινές..! Με εχει μεταφέρει πίσω στο χρόνο στην μεσαιωνική Αγγλία..!" Αναφώνησα σαστισμένη ξεχνώντας προς στιγμήν πως η Μαίρη δεν είχε ιδέα για ταξίδια στον χρόνο και διάφορες αόρατες πύλες που ενώνουν τις διαστάσεις μεταξύ τους κι δημιουργούν την περίφημη συμπαντική αρμονία .

Τα μελετούσα απο μικρή ολα αυτά το ανεξήγητο με ελκυε με εναν παράδοξο τρόπο που δεν ήμουν σε θέση να ελέγξω μήτε να εξηγήσω μα να που αυτές οι γνώσεις τελικά θα μου φαίνονταν πολύ χρήσιμες και ισως με έσωζαν απο αυτή την παράνοια που βιωνα.

" Κυρία ..δεν καταλαβαίνω δεν θυμάστε τίποτα απο την ζωή σας πριν το ατύχημα..;" αναρωτήθηκε η κοπελα θορυβημένη θεωρώντας πως προφανώς ειχα ξεχάσει ποιά ημουν κι απο που προερχόμουν αλλα και να προσπαθούσα να της εξηγήσω την παράξενη ιστορία μου δεν θα με πιστευε.

Αντιθέτως θα με θεωρούσε κάποια τρελή οπου εισέβαλε στον πύργο τους με σκοπό να βλάψει τον άρχοντα τους ενώ συνέβαινε ακριβώς το αντιθετο.

Να πάρει η ευχή ειχα τοσα ακόμη αναπάντητα ερωτήματα που σαν χειμμαρος ανέμεναν να ξεχειλίσουν που έπρεπε παση θυσία να κερδίσω την εμπιστοσύνη της.

" Μην ανησυχείς σε παρακαλώ..ειμαι λίγο ζαλισμένη απο το ατύχημα αυτό είναι όλο ! Πες μου σε παρακαλώ Μαίρη ..το όνομα του αφεντικού σου.. πως είναι ; Εχω ακούσει φήμες για εκείνον αλλα δεν ξέρω κατα πόσο ισχύουν . Λέγεται πως τον βάφτισε η ίδια η βασίλισσα και του χάρισε το όνομα του χαμένου πρωτότοκου γιού της.."

"Έτσι είναι δεσποινίς ..! Τον αφέντη η βασίλισσα τον ονόμασε Damiano οπως ακριβώς τον ενός έτους γιό που έτυχε να χάσει απο την τρομερή επιδημία της ευλογιάς . Αλλα θα σας δώσω μια συμβουλή μην πιστέυετε οτι ακούτε στην αγορά για εκείνον δεν ευσταθούν ολα ! Ο κόσμος είναι κακος και ζηλόφθων και ο αφέντης τους εχει προσφέρει πολλά.." πρόφερε αινιγματικά εξαπτοντας αθελα της περισσότερο την καλπάζουσα περιέργεια μου.

"Δηλαδή είναι...καλός ;" τόλμησα δειλά να ρωτήσω αναζητώντας τριγύρω την σκοτεινή μορφή του να περιφέρεται σαν σκιά αναμένοντας την ευκαιρία να με αρπάξει στα χέρια του και να τερματίσει την ζωή μου .

Αυτο πίστευα τουλάχιστον μέχρι πρότινος οπου ετοιμαζόταν να με θυσιάσει και με καταδίωκε αδιάκοπα σαν διψασμένο θηρίο που διψούσε για αίμα οπως ακριβώς με είχε ειδοποιήσει η μητέρα μου .

Ομως μετέπειτα ολα ανατράπηκαν σαν έπεσα απο εκείνο το πανύψηλο σημείο και απο θάυμα ανέπνεα ακόμη μα δεν θα ξεχνούσα ποτέ την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε για να με σώσει απο εκείνο τον λάκκο με τα αγκάθια τον πόνο που διαισθάνθηκα στην φωνή του σαν με ακούμπησε δειλά .

Το δυνατο γάργαρο γελιο της Μαίρης με εβγαλε απο την άσκοπη ονειροπόληση μου και με επανέφερε στην άγνωστη για εμένα πραγματικότητα .

"Μα φυσικά και είναι ενας άνδρας τίμιος και ευγενικός.." αποκριθηκε με παιδικη σχεδόν αθωότητα αναγκάζοντας με να απορρήσω πραγματικά με την αντίθετη εικόνα οπου δυστυχως ειχα αποκομίσει απο εκείνον.

"Τίμιος και ευγενικός ; Συγνώμη μα ο αφέντης σου έχει άλλη φήμη θανατηφόρα εκει έξω !" Σχολίασα μπερδεμένη παρατηρώντας το ροδαλό χαρούμενο πρόσωπο της ξαφνικά να συννεφιάζει καθώς τα λόγια μου την απογοήτευσαν τόσο πολύ.

"Δεσποινίς ..ειλικρινά έχετε σχηματίσει λάθος άποψη για τον αφέντη.."

"Αρκετά πια με τα ανόητα κουτσομπολιά δεν αφορά τους ανθρώπους μου η γνώμη σου για εμένα..!" Μας διέκοψε η αγριεμένη φωνή του απο το βάθος του διαδρόμου καθώς πλησίαζε με γοργό βηματισμό προς το δωμάτιο μου με τις μποτες του να αντηχούν στον χώρο σαν οπλές χιλιάδων αλόγων που καλπαζαν ταυτόχρονα.

"Μην φοβάστε δεσποινίς έρχεται να ελέγξει μονάχα πως είστε.."με διαβεβαίωσε σφίγγοντας μου καθησυχαστικά το χέρι σαν με ειδε να μαζέυομαι προς τα πίσω στο στρώμα ασυναίσθητα από φόβο.

"Είναι ..θυμωμένος οπως πάντα..!" Πρόλαβα να ψελλισω δειλά αντικρίζοντας την σκοτεινή μορφή του οπως πάντα να ξεπροβάλει με την γνωστή του ενδυμασία που κάλυπτε τα ομορφα χαρακτηριστικά που ισως τον εκαναν να μοιάζει περισσότερο με ανθρωπο παρά με θηρίο.

"Μαίρη ..μπορείς να γυρίσεις στην κουζίνα σου η φιλοξενούμενη μου αρχίζει να συνέρχεται πλήρως απ οτι βλέπω.." σχολίασε δεικτικά καλύπτοντας γοργά την απόσταση που μας χώριζε και πλησίασε κοντά μου.

"Την χρειάζομαι ..μπορεί να μείνει για λίγο .."παρακάλεσα απαλα αν και γνώριζα εκ των προτέρων την απάντηση που θα έπαιρνα.

"Όχι ! Είσαι ήδη καλύτερα η Μαίρη έχει πολλές δουλειές να φέρει εις πέρας αυτές τις ημέρες " αρνήθηκε κατηγορηματικά γνέφοντας στην κοπέλα αυστηρά να αποχωρήσει απο το δωμάτιο και να μας αφήσει μόνους.

"Καλώς..αφου ο αφέντης σου προστάζει..Μαίρη σε ευχαριστώ για ολα.." ψελλισα φοβισμένη καθώς αποχωρούσε ο πιο καλοσυνάτος άνθρωπος που γνώρισα σε αυτον τον τρομακτικό πύργο και ξαφνικά αισθανόμουν την καρδιά μου να παγώνει ξανά και τον φόβο της αβεβαιότητας να με ζώνει εφιαλτικά.

Μου χάρισε ένα απο τα πλατιά της χαμόγελα που κυριολεκτικά έμοιαζαν σαν ήλιος φωτεινός μέσα σε πυκνή ομίχλη που αργά με κατάπινε στην δίνη της σαν η πόρτα έκλεισε βαριά ξοπισω της.

Η γνώριμη σιωπή τύλιξε σαν παγωμένος ορμητικός αγέρας το δωμάτιο ο οποίος περώνιασε αμεσα το κορμί σαν εριξε την φλογισμενη του ματιά επάνω μου τόσο εξεταστικά.

Έμοιαζε να επιθυμεί να σκιαγραφήσει καθε σκέψη και συναίσθημα που ζωγραφίζοταν στον καμβά του προσώπου δίχως να γνωρίζει πόσο καλά ειχα μάθει απο παιδι να τα κρύβω.

" Δεν θα πιστευα ποτέ πως ενας ανδρας τόσο ισχυρός στην πόλη του με ισχυρη επιρροή ακόμη κι στην ίδια την βασίλισσα φοβάται να δείξει το ανθρώπινο πρόσωπο του σε μια απλή κοπέλα σαν εμενα ! Αλλα ειναι αλήθεια ..!" Σχολίασα ειρωνικά διακρίνοντας με ικανοποίηση εκεινες τις μικροσκοπικές σπίθες οργής να χορέυουν στις κόγχες των ματιών του.

"Βουλωσε το επιτέλους κι δειξε σεβασμό..! "

"Σεβασμό ; Μιλάς εσύ για αυτη την εννοια ; Αραγε γνωρίζεις τι σημαίνει ; Με απηγαγες και ησουν έτοιμος να με θυσιάσεις για να περισώσεις το τομάρι σου απο ενας θεος ξέρει τι ! Δεν εχεις δικαίωμα να μιλάς να πάρει εσύ για σεβασμό !" Ξέσπασα παρορμητικά την οργή που διατηρούσα κρυμμένη τόσες ώρες σε μια λάθος φαινομενικά στιγμή.

Θυμωμένος άρπαξε το πρόσωπο μου ανάμεσα στα δυο του χέρια και πλησίασε μια ανάσα το δικο του πασχίζοντας για πολλοστή φορά να μου επιβληθεί διαμέσω του φόβου .

Ομως αντί να με εκφοβίσει όπως ανέμενε κατόρθωσε ακριβώς το αντίθετο να μου τονίσει την αδυναμία κι το τρωτό του σημείο..την οργή που τον κατέκλυζε όταν τολμούσες να παρακούσεις μια από τις εντολές του .

"Σε εμένα δεν θα τολμήσεις ξανά να σηκώσεις την φωνή σου ! Το κατάλαβες μικρή φαντασμένη ; " ψιθύρισε σφίγγοντας τα δόντια του εξοργισμένος στο αυτί μου προστάζοντας αυτομάτως κάθε χιλιοστο του κορμιού να ριγήσει.

" Δοκίμασε να με κάνεις να σωπάσω.." τον προκάλεσα χαράσοντας ενα αχνο ειρωνικό μειδίαμα στα αχρωμα μου χείλη που παραδόξως κοιτούσε επίμονα εδω και μερικά δευτερόλεπτα δημιουργώντας εσωτερικά ενα άγνωστο συναίσθημα προσμονής τόσο πιεστικό σε σημείο βασανιστικό.

Τα χείλη μου ξεράθηκαν και η ανάσα για κάποιο ανεξήγητο λόγο μετατράπηκε σε πολυ ρηχή και άρυθμη μα αυτη την φορά δεν ευθύνονταν ο φόβος .

Ηταν κατι αλλο ανώτερο κι ικανο να τον πατάξει σαν να μην υπήρχε ποτέ μητε καν σαν ανάμνηση.
Έμοιαζε με μια ακατάληπτη επιθυμία να έρθω πιο κοντά του να εξερεύνησω καθε κρυφή πτυχή του αρρωστημένου χαρακτήρα του μα παράλληλα μετατρέπονταν σε φλόγα που με κατεκαιγε ολοσχερώς .

Παρατηρούσε τα χείλη μου αμίλητος δίχως και ο ίδιος να ελέγχει την ανάσα μητε τους ακανονιστους χτύπους της καρδιάς του που αντηχουσαν στα αυτιά μου σαν μελωδία προδίδοντας πως και εκείνος αισθανόταν την ίδια παράξενη παντελώς ανθρώπινη έλξη .

"Λοιπόν δεν θα μου δείξεις πως εχεις σκοπό να με τιμωρήσεις ..;" ψιθύρισα δαγκώνοντας επίτηδες το κάτω χείλος μου αργά προκαλώντας τα ανθρώπινα ενστικτά του ανοιχτά.

" Δεν πιάνουν σε εμένα τα ανόητα παιχνιδάκια σου..μάταια παριστάνεις την γοητευτική.." μουρμουρισε δίχως να τολμήσει να κινηθεί χιλιοστό απο δίπλα μου.

" Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ιππότη..λυπάμαι..αλλα σε εχουν προδώσει οικτρά τα μάτια και οι ακαταπαυστοι παλμοί που καλπάζουν τόση ώρα στα στήθη σου..!" Αποκριθηκα ναζιάρικα παίζοντας μαζί του ενα απολαυστικό παιχνίδι ερωτισμού που πραγματικά είχε εξάψει την φαντασία μου στο έπακρο πλάθοντας διαφορα παράξενα σενάρια για την εξέλιξη της στιγμής ανάμεσα μας.

Άπλωσε το καλυμμένο με το γάντι χέρι του κι άγγιξε απαλά τα χείλη μου σχεδόν ευλαβικά σαν να ικετευε η σάρκα του να τα γευτεί μα ο εγωισμός τον κρατούσε δεσμιο κι έπειτα σαν το κατέβασε βιαστικά ξέσπασε σε δυνατά μοχθηρά γέλια .

"Ποτέ δεν θα μπορούσε ενα κοριτσόπουλο σαν εσένα να κερδίσει έστω την εκτίμηση μου..ποσο μάλλον να με γοητέυσει..αδικα προσπαθείς να αλλάξεις τον προορισμό σου.." καγχασε κυνικά δίχως ίχνος ανθρωπιας.

"Ο όποιος ειναι ο θάνατος ετσι ; Τοτε γιατί στο ανάθεμα δεν με αφησες να πεθάνω ειρηνικά εκεί ανάμεσα στα αγκάθια που με είχαν αγκαλιάσει..; Γιατί με εσωσες ;" αναρωτήθηκα θυμωμένη περισσότερο με τον εαυτο μου που προσπάθησα να προσεγγίσω εκείνο το θηρίο σαν εναν κανονικο ανθρωπο με αισθήματα και ευαισθησίες.

Απομακρύνθηκε αργά συνεχίζοντας να γελάει απολαμβάνοντας την ταπείνωση που μου προκαλούσε με ολο το είναι του δίχως να με αφήνει να καταλάβω τον αληθινό λογο που με αντιπαθουσε τοσο πολυ ενώ δεν έτυχε να με γνωρίσει ποτέ.

"Μπορείς να φύγεις απο το δωμάτιο μου αντι να χασκογελάς κοροϊδευτικά την ωρα που εγώ σφαδάζω απο τον πόνο..;" ψέλλισα πονεμένα σφίγγοντας απαλα τα μάτια μου ευχομενη να ανοίξει η γη να με καταπιει και με κάποιο μαγικό τρόπο να επέστρεφα πίσω στην ζωή μου.

Μα σαν ζωγραφίστηκε η μορφή του μεθυσμένου πατέρα μου πίσω απο το πυκνό σκοτάδι που κάλυπτε τα μάτια ευθύς τινάχτηκα προς τα επάνω λες και αντίκριζα καταπρόσωπο τον χειρότερο εφιάλτη της ζωής μου διαπιστώνοντας πως τελικά δεν είχα πουθενά να πάω.

"Τι συμβαίνει ; Είσαι καλά ;" ρωτησε με αληθινό ενδιαφέρον σβήνοντας απ τα χείλη του που μπορούσα άχνα να διακρίνω εκείνο το αυταρεσκο χαμόγελο που μέχρι πρότινος τα κοσμούσε και στράφηκε εκ νέου προς το μέρος μου.

"Πονάω ..μα περισσότερο απο ολα με ενοχλεί πως είμαι πιο μπερδεμένη απο ποτέ ..χαμένη σε εναν άγνωστο κόσμο δίχως κανέναν φίλο η εστω κάποιον να μιλήσω να μου εξηγήσει γιατί βρέθηκα εγώ σε αυτη την θέση..;" ομολόγησα με ειλικρίνεια βαστώντας με τα βιας τον λυγμό στην φωνή προτού μαρτυρήσει πόσο μόνη αισθανόμουν.

" Ξέρω πως αισθάνεσαι ..μπορώ να συμμεριστώ την απόγνωση που μαστίζει την ψυχή σου..ομως πίστεψε με δεν υπάρχει αλλος δρόμος ..η μοιρα.."

"Αρκετά ! Ποτέ δεν αφέθηκα στην μοίρολατρια για να κατευθύνει τα βήματα μου ! Κι αν οπως λες με καταλαβαίνεις σε ικετεύω αφησε με να φύγω έστω τώρα.." τον παρακάλεσα σπαρακτικά με την ελπίδα να σπάσω επιτέλους την λεπτή στιβάδα που χώριζε την καρδιά απο την ψυχρή λογική του.

Η ανάσα του αντήχησε βαριά απ ακρη σε ακρη του δωματίου παρομοίως και τα βαριά βήματα του που αντηχούσαν τρομακτικά στα αυτιά μα στην ψυχή μετέδιδαν μια άυρα αβεβαιότητος λες και ο ίδιος τα είχε εντελώς χαμένα πια.

"Μάταια προσπαθείς να με πείσεις ..εσύ είσαι η εκλεκτή ..η γυναίκα που άνοιξε διάπλατα επιτέλους την πύλη του παρελθόντος που για χρόνια ήμουν εξοριστος δεν τολμώ να χάσω την τελευταία μου ευκαιρία..!"

"Μιλάς με γρίφους και τα λόγια σου φαντάζουν σαν επεξηγήσεις κάποιας παλιάς προφητείας που μονάχα εσύ γνωρίζεις. Πως βρέθηκες ξαφνικά εξόριστος στο μέλλον για ποιο αναθεματισμένο λόγο τι είδους ανθρωπος υπήρξες ;" Ρωτούσα σαστισμένη βαδίζοντας στα τυφλά με την ελπίδα επιτέλους να βάλω ενα ενα τα κομμάτια στο παζλ που συνέθετε την παράξενη ιστορία ζωής του.

Η ερώτηση μου φάνηκε να αγγίζει κάποια ξεχασμένη νότα ευαισθησίας στην ψυχή του παράγοντας μια αλλοκοτη μα συνάμα μαγευτική σιωπηρή μελωδία που μονάχα το μελαγχολικό βλέμμα του κατόρθωσε να μεταδώσει σαν συναντησε το δικό μου.

Εκείνο το βαθύ πράσινο των ματιών του έγινε ενα με το γαλανό της θάλασσας οπως ακριβώς τα νερά ενός ποταμού ξεχύνονται σαν λιώσουν τα χιόνια στα βαθιά ανεξερέυνητα νερά της ετσι αισθανόμουν σαν τον αντικριζα.

"Ενα αδίστακτο κάθαρμα.." αποκρίθηκε αχνά με ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια και φωνή που τρεμοπαιξε σαν να πάσχιζε ενας ξεχασμένος λυγμος να ξεφύγει απο τα δεσμά της υποκρισιας που τον βαστουσαν κλειδωμένο και να ξεσπάσει ενα παλιο ξεχασμένο παράπονο.

Με αργές κινήσεις απλωσα τα πόδια μου καταπίνοντας σιωπηρά τον πόνο απο τα τραύματα στα πλευρά μου που κυριολεκτικά με έφερνε σε σημείο να θέλω να κραυγάσω μα παρολα αυτά βαδισα με δυσκολία προς το μέρος του.

"Βιρτζίνια οχι !" Φώναξε επιτακτικά εξαπτοντας για ακόμη μια φορά την περιέργεια μου για το πόσο καλά με γνωριζε προτού με απαγάγει που κυριολεκτικά με σοκαρε.

"Πως..ξέρεις το όνομα μου ουδέποτε σου συστήθηκα.." ψελλισα αν και ηταν προφανής η απάντηση που διάβασα ολοκάθαρα στα μάτια του .

"Τα πάντα γνωρίζω για εσένα..τι πίστεψες πως σε βρήκα εκεί απροστάτευτη στο δάσος κι σε έκλεψα δίχως λόγο ; Τι να σε κάνω αν δεν μου φαινοσουν κάπου χρήσιμη.." συμπλήρωσε κυνικά γεμίζοντας αυτομάτως τα κενα των παιδικών μου χρόνων και αποριών που μονομιάς λύθηκαν.

Θεωρούσα πως ήμουν τρελή αφού τα υπόλοιπα παιδιά στο σχολείο με αποκάλουσαν φαντασμένη διότι αισθάνομουν συνεχώς μια αόρατη μορφή να με ακολουθεί σε κάθε βήμα ακόμη κι την ώρα που κοιμόμουν.

"Με παρακολουθούσες έτσι ; Ολο αυτο τον καιρό ήσουν η αόρατη σκιά που με ξυπνούσε τις νύχτες απότομα αντικρίζοντας μονάχα το παράθυρο του δωματίου μου ανοιχτό και τον παγωμένο αγέρα να λυσσομανάει ..εσύ ήσουν ! " διαπιστώσα παραπατώντας ζαλισμένη απο την ταραχή με κίνδυνο να χάσω την ισορροπία μου.

Τα χέρια του στην μέση μου αποτέλεσαν την προστατευτική ασπίδα που συγκράτησαν το σώμα μου απο μια ακόμη εφιαλτική πτώση που θα επέφερε ολέθριες συνέπειες μα ταυτόχρονα προκάλεσε ενα παλιροικό κύμα ερωτισμού απο το πουθενά.

Ανατρίχιασα τόσο απο το τραχύ άγγιγμα του μα και απο εκείνο το αόρατο αναθεματισμένο πέπλο μυστηρίου που τύλιγε την άυρα του και την μορφη του που δεν έλεγε να αποκαλυφθεί παρά τις επίμονες προσπάθειες μου.

"Πρέπει να ξεκουραστείς..είσαι βαριά τραυματισμένη θα ζητήσω να σου φτιάξουν μια σούπα λαχανικών να φάς και μετά να.."

"Για να καταλάβω να με σκοτώσεις θέλεις η να με φιλοξενήσεις..; Η συμπεριφορά σου είναι πολυ παράξενη ενας αδίστακτος ανδρας θα με είχε εκτελέσει τώρα εν ψυχρώ και δεν θα με έσωζε..!" Σχολίασα μεταξύ αστείου κι σοβαρού δίχως δυστυχως να πιάσει το τέχνασμα μου να τον κάνω έστω κι λιγο να χαμογελάσει.

Εκείνος παρέμεινε πιστός στην αποστολή του να με μεταφέρει με ασφάλεια στο κρεββάτι μου λες και εκτελούσε το ιερο του καθήκον με τόση ευλάβεια με ακουμπούσε λες και ημουν πλασμένη απο γυαλί.

Με ακούμπησε μαλακά στο στρώμα αφήνοντας τα μάτια του να πλανηθούν για ακόμη μια φορά στο πρόσωπο μου κι κυρίως στα χείλη μου οπως πριν απο μερικά λεπτά.

Πέρασα την γλώσσα μου αμηχανα απο πανω τους δίχως να αναλογιστώ πόσο προκλητική ηταν η κίνηση μου για εναν ανδρα συντηρητικό με αυστηρούς κανόνες και κανόνες που δεν παρεβαινε ποτέ.

"Για να μην τρέφεις αυταπάτες μικρή μου δεν έσωσα εσένα χθες αλλα το τομάρι μου ! Αν εσύ χανόσουν θα γυρνούσα σαν αποκληρος για μια αιωνιότητα στο φρικτό σας μέλλον που ουτε λεπτό δεν μπορώ να βαστάξω !" Ψιθύρισε στο αυτι μου αργοσυρτα και απειλητικά δίχως στιγμή να τραβήξει το μοχθηρό βλέμμα του απο το παγωμένο δικο μου.

"Δεν μπορεί να είσαι τόσο κυνικός ! Είσαι ο πιστός ιππότης της βασίλισσας..!"

"Ακριβώς επειδή είμαι και ο καλύτερος σιωπηρός και αιμοβόρος εκτελεστής της.." απάντησε με περισσια ευκολία που μου προκαλούσε αποτροπιασμό αρχικά μα μετέπειτα για κάποιο παράξενο λογο μου φάνηκε πως απλά έπαιζε κάποιο ρόλο και τίποτα παραπάνω .

" Εσύ εκτελεστής ; Ας γελάσω καλύτερα προ ολίγου μονο που δεν εκλαψες οταν μου περιέγραψες τον εαυτό σου ! Ακου οι γρίφοι με κούρασαν μιλα ανοιχτά πια !" Αναφώνησα στρέφοντας αδιάφορα αλλου το πρόσωπο μου προτού τα δάκτυλα του στα μάγουλα μου με αναγκάσουν να τον κοιτάξω κατάματα ξανά.

" Κι εγώ κουράστηκα μαζί σου μετράω αντίστροφα τα λεπτά για να ανταλλάξω την ζωή σου με την δική μου .." ψελλισε χαιρεκακα βαδίζοντας χαμογελαστός μέχρι την μισάνοιχτη πόρτα οπου ενας ακόμη απο το προσωπικό του κοντοστεκοταν και τον έψαχνε.

" Αφέντη σε ψάχνω σε ολο τον πύργο !" Φώναξε πανικόβλητος και λαχανιασμένος παραδίδοντας του εναν ολολευκο φάκελο σφραγισμένο με το παραδοσιακό βουλοκέρι που δεν εφερε το οικόσημο της βασίλισσας.

"Ησύχασε Τζιμ και εξήγησε μου τι είδους γράμμα ειναι αυτό ;"

Μολις ήρθε με αγγελιοφόρο απο το παλάτι μου οπως τουλάχιστον μου είπε προφορικά .
Η βασίλισσα ενημερώθηκε για την απρόσμενη επιστροφή σου και ζητάει επιτακτικά να οργανώσεις αυριο κιόλας εναν επίσημο χορό για να της συστήσεις την μυστηριώδη καλεσμένη σου.." τον ενημέρωσε αγχωμένος ο νεαρός ανδρας γύρω στα δεκαοκτώ .

"Τι πράγμα ; Ποιος απο εσάς μίλησε για την κοπέλα ; Ορκίζομαι θα τον κρεμάσω έως το χάραμα !" Μουρμουρισε οργισμένος αρπάζοντας το καημένο το παιδι απο το πέτο του λευκού φθαρμένου πουκαμίσου που φορούσε.

"Α...αφέντη ποτέ κανένας μας δεν θα πρόδιδε ενα τόσο ιερό μυστικό για εσένα κάποιος απο το χωριό πρέπει να μίλησε..!" Τραυλιζε φοβισμένος την ιδια ώρα που ο εξοργισμένος Damiano τραβούσε τα χέρια του απο το σώμα του αποχωρώντας φανερά προβληματισμένος.

" Η βασίλισσα θα αποτελέσει ενα τεράστιο εμπόδιο στο δρόμο που έχω χαράξει.. πρέπει να βρώ εναν τρόπο να την αποφυγω..κάλεσε τους συμβούλους μου αμέσως στην βιβλιοθήκη τώρα !" Αναλογιζόταν φωναχτά βαδίζοντας ανήσυχος πάνω κάτω στον κεντρικό διάδρομο υψώνοντας αργά το βλέμμα του προς το μέρος μου σαν να θυμήθηκε ξαφνικά την παρουσία μου .

"Θα τελειώσω απόψε κιόλας μαζί σου ..!" Ανακοίνωσε παγερά ορμωντας έξαλλος προς τις σκάλες απ οπου ειχα δοκιμάσει το προηγούμενο βράδυ να διαφύγω αφήνοντας τον νεαρό να στέκεται στήλη άλατος στο κατώφλι.

" Τι πράγμα μα δεν σου έχω κάνει τίποτα..! "Κραύγασα απελπισμένη μιλώντας στο κενό αφού η μορφή του είχε χαθεί κάπου ανάμεσα στους τοίχους του τεράστιου πύργου αφήνοντας με ολομόναχη με τον νεαρό υπηρέτη του.

"Ω θεέ μου είναι παρανοϊκός αυτός ο άνδρας ..σε παρακαλώ βοήθησε με να το σκάσω απο εδω μέσα εχει σκοπό να με σκοτώσει..." ψιθύρισα ικετευτικά παλέυοντας να σηκωθώ για ακόμη μια φορά πανικόβλητη απο το κρεββάτι προτού ή βαριά πόρτα κλείσει κι εγκλωβιστώ εκεί.

Διέκρινα στα μάτια του τον φόβο και την καλοσύνη να χορεύουν εναν μοιραίο χορό καθώς η ζυγαριά του μυαλού τον διχαζε βασανιστικά .

Προσπάθησε να κλείσει την πόρτα αμίλητος και να ξεχάσει τόσο την πονεμένη παρουσία μου οσο και την θερμή έκκληση για βοήθεια που του είχα απευθύνει μα η ανθρωπιά εσωτερικά του κράυγαζε να παραμείνει.

"Μην με αφήσεις έρμαιο στα χέρια του...βοήθησε με.." μουρμουρισα εκ νέου στηλωνοντας με δυσκολία ξανά τα γυμνά πελματα μου στο παγωμένο δάπεδο.

"Έλα μαζι μου αν επιθυμείς να διαφύγεις θα σου δείξω το ενα και μοναδικό υπόγειο πέρασμα προς την πόλη..!" Αποκριθηκε συνομωτικά προσφέροντας μου τον ωμο του για να ακουμπήσω καθώς εγκαταλείπαμε το δωμάτιο τρομαγμένοι.

Ηταν η τελευταία μου ευκαιρία αν ναυαγουσε και αυτή θα παρέσυρε στον παγερό βυθό και την ζωή μου.

Περπατούσαμε αργά στους στενούς διαδρόμους του πύργου μετρώντας ενα προς ένα τα επώδυνα βήματα προς την ελευθερία υπο το φόβο να γίνουμε αντιληπτοί και να μας προδώσουν .

"Σε ευχαριστώ.." ψελλισα αχνά με ευγνωμοσύνη στον άγνωστο με την καρδιά γεμάτη απο συμπόνια και καλοσύνη που δεν άντεξε να αντικρίσει το φρικτό μου τέλος και αποφάσισε την ύστατη στιγμή να πάει κόντρα στον αφέντη κι ισως κάποια θρησκευτική του πεποίθηση .

"Είναι τρελά αυτο που κάνω δεσποινίς και θα την πληρώσω με την ζωή μου ομως δεν σας αξίζει τέτοιο τέλος.." πρόφερε αχνά κοιτώντας καθε τοσο ξοπίσω του φοβισμένος την ωρα που διασχίζαμε την κεντρική σκάλα του πανέμορφου καθιστικού.

Ο ήχος απο τα ξύλα που σιγοκαιγαν στο πέτρινο τζάκι γέμισαν το μυαλό μου εικόνες θαλπωρής και αγάπης που σαν μικρό κοριτσάκι βιωνα τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια στο πατρικό μου προτού αρχίσει ο εφιάλτης .

Η χλιδή και ο πλούτος που κατείχε ο παράξενος ιππότης κοσμούσαν τον χώρο απο άκρη σε άκρη .
Οι πανάκριβοι διάσπαρτοι πολύτιμοι λίθοι που κοσμούσαν το καθιστικό και τα πορτρέτα που κρεμονταν στους τοίχους σπάνιους χρωματισμούς στους κρυστάλλους τους κέντρισαν αμέσως το ενδιαφέρον μου.

Προτού παρατηρήσω έκθαμβη κι τα σπάνια πανέμορφα έργα τέχνης που διεκδικούσαν την δικη τους ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Επάνω απο το τζάκι κρεμόταν ενα πορτρέτο ενός πανέμορφου ανδρα που έμοιαζε πολύ στην ελαιογραφία που έτυχε κάποτε να βρω τυχαία σε κάποια απο τις αναζητήσεις μου για εκείνον και τον πύργο του.

Κοντοστάθηκα εμβρόντητη για να θαυμάσω πραγματικά την ομορφιά κι την ανδρεία που εξέπεμπε ακόμη και μέσα απο μια ζωγραφιά η μορφή του .

Πόζαρε χαμογελαστός πλάι στο λευκό άλογο του ντυμένος με την επίσημη του πανοπλία που έλαμπε στο φως του ήλιου που με στόμφο είχε αποδώσει στον καμβά ο καλλιτέχνης.

Έμοιαζε τόσο χαρούμενος τα μάτια του πε κυριολεκτικά σπίθες ευτυχίας κι γενναιότητας

Ευχήθηκα ασυναίσθητα ενδόμυχα να μπορούσα να τον γνωρίσω καλύτερα και να εξερεύνησω καθε πτυχή του χαρακτήρος του υπο κανονικές συνθήκες κι όχι βρισκόμενη υπό καταδίωξη δίχως αφορμή κι λόγο.

"Έλατε κυρία είμαστε στην κεντρική αίθουσα αν μας δουν θα καταλήξετε κλειδωμένη σε κάποιο απο τα μπουντρούμια του υπογείου.." μου υπενθύμισε ευγενικά εκείνος σπρώχνοντας ελαφρώς την μέση μου με σκοπο να προχωρήσουμε.

" Εχεις δίκιο με παρέσυρε η αλήθεια ειναι η ομορφια του χώρου..Πες μου σε παρακαλώ γιατί πρέπει οπωσδήποτε να θυσιάσει κάποια κοπέλα..; Τι είδους μαγείας εχει χρησιμοποιήσει και πρέπει να ελευθερωθεί απο τα δεσμά της..;" ρώτησα ευθέως δίχως να μασάω τα λόγια μου επιθυμώντας μονάχα την αληθεια στο σημείο οπου κι είχαμε φτάσει το οποίο δεν χωρούσε γυρισμό.

Ο νεαρός έστρεψε το χλωμό ελκυστικο πρόσωπο του προς το μέρος μου βλοσσυρος διστάζοντας για ακόμη μια φορά να μου δώσει απάντηση λες και θα αποκάλυπτε κάποιο επτασφράγιστο μυστικό το οποίο τον είχαν ορκισει να μην αποκαλύψει.

" Λυπάμαι που σου το λέω αλλα μονάχα μια γυναίκα έχει στόχο η κατάρρα την εκλεκτή και απ οτι φαίνεται είσαι ..εσύ.." πρόφερε δειλά αφήνοντας τα λόγια του να παγώσουν την ψυχη εως τα μύχια της.

"Κατάρα είπες ; Άκουσα καλά ; Τι κακό είχε διαπράξει..;" αναρωτιόμουν μονολογώντας σοκαρισμένη εξηγώντας με τον πιο παράλογο τρόπο την αλλόκοτη και σκληρή συμπεριφορά που επιδείκνυε αφού ηταν και ο ίδιος εγκλωβισμένος σε μια πανίσχυρη κατάρα που τα δεσμά λύνονταν μονάχα με θάνατο.

Έγνεψε καταφατικά λυπημένος συμμεριζόμενος τον πόνο και την απόγνωση που μάστιζε την ψυχή του αφέντη του εδώ και χρόνια ισως και αιώνες που βρισκόταν εξόριστος στο μέλλον.

" Η πιο μοχθηρή και έξυπνη μάγισσα απο ολες τις άλλες της πολης τον καταδίκασε όμως τον λόγο δεν τον γνωρίζω μήτε κι εγώ μονάχα εκείνος..! " σχολιασε σκυθρωπός γνεφοντας την τελευταία στιγμή να σκύψω ώστε να εισχωρήσω με ευκολία στην υπόγεια μυστική στοά του πύργου .
"Έλα ας μην χάνουμε χρόνο πρέπει να βιαστείς αν θέλεις να πετύχει.." με παρότρυνε καθως παρατηρούσε την εμφανή δυσφορία που ζωγραφίζοταν σε κάθε πορο του προσώπου μου.

Τα τραύματα μου οσο κι αν προσπαθούσα να τα παραβλέψω εμμονικά μου υπενθύμιζαν την παρουσία τους με εκείνον τον αβάσταχτο πόνο που κάθε τόσο τρυπουσε το κορμί .

Κρύος ιδρώτας άρχισε να κυλάει σαν βροχή απο το μέτωπο μου οπου ακόμη και ο παραμικρός μυς του είχε συσπαστεί απο τους μορφασμούς της οδύνης που πλέον φάνταζε ανυπόφορη σαν δοκιμασα να σκύψω στο χαμηλό περασμα.

"Δεν ...μπορω να κουνηθώ..τα γόνατα μου λυγίζουν..ο πόνος ειναι...αδιάκοπος..!" Τραύλισα αργά ακουμπώντας νευρικά πλάι στους πέτρινους τοίχους αναζητώντας μια στιγμή ανακούφισης στο αβάσταχτο μαρτύριο μου μα φάνταζε ουτοπία την δεδομένη στιγμή.

"Κρατήσου τωρα μην τα παρατάς αν παραμείνεις θα σε σκοτώσει.." προσπάθησε με την σειρά του να με ενδυναμώσει στηρίζοντας με το σώμα του το αδύναμο δικό μου αρχίζοντας με βήματα αργά και μεθοδικά να περπατάμε προς την έξοδο η τουλάχιστον αυτο ευχόμουν ενδόμυχα.

"Είναι πολύ σκοτεινά έπρεπε να πάρουμε μαζί μας εναν φακό .." παρατηρήσα καθυστερημένα σφίγγοντας τα δόντια μου παράλληλα για να αντέξω τον παραμικρό κραδασμό.

" Θα μπορέσεις να συνεχίσεις την υπόλοιπη ευθεία μόνη πρέπει να γυρίσω ώστε να μην κινήσω υποψίες.."

" Πήγαινε νομίζω πως θα τα καταφέρω..σε ευχαριστώ για ολα.." ψελλισα αδύναμα αποχαιρετώντας τον με ενα γλυκο βεβιασμενο χαμόγελο παίρνοντας παράλληλα και μια γερή τζούρα οξυγόνο οπου θα χρειαζόμουν μετέπειτα.

Η μορφή του χαθηκε στο βάθος του τεράστιου παλιού διαδρόμου οπου η υγρασία σχεδόν εισχωρούσε στα πνευμόνια σου και κολλούσε στα τοιχώματα τους σε κάθε μου αναπνοή.

Μάζεψα οσο κουράγιο μπορούσα να ξεκλέψω απο τα βάθυ της ψυχής και ξεκίνησα παραπατώντας αλλη μια φορά αναζητώντας την ελευθερία που μου είχανε στερήσει.

Ο διάδρομος που είχα ενώπιον μου φάνταζε τούνελ που οδηγούσε στην αιωνιότητα ισως ήδη να διαβαινα μια απο τις πύλες που ένωνε το μέλλον με το παρελθόν και σε λίγα λεπτά να κατέληγα στο δάσος οπου ολα ξεκίνησαν στον τόπο μου.

Ίσως παλι να αντικριζα ενα άγνωστο τοπίο γεμάτο αδιόρατους κινδύνους και περίεργους ανθρώπους ομως οτι κι αν μου επεφύλασσε η αντίθετη πλευρά ήμουν διατεθειμένη να το παλέψω.

Ο φόβος δεν υπήρχε πλέον στην καρδιά μου είχε μεταλλαχθεί σε ενα πιο δυνατό προσοδοφόρο συναίσθημα που έτρεχε αντι για αίμα στις φλέβες μου μια δίψα για ελευθερία και λύτρωση ενα θάρρος ανίκητο παρά τις αντιξοότητες.

Ορκιζόμουν στον εαυτο μου να σωθώ και αυτο θα έκανα ακόμη κι αν έχανα την ζωή μου στα μισά τουλάχιστον θα είχα δώσει την ύστατη μάχη αναλογιζόμουν ηρωικά δίχως να αντιληφθώ πως κάτι με είχε τυλιχτεί γύρω απο τον αστράγαλο μου.

Απο την υφή και τον ηχο δυστυχώς συνειδητοποίησα πως επάνω στο κορμί μου ανέβαινε ενα μικρό φίδι το οποίο αν δοκίμαζα ακομη κι την παραμικρή απότομη κίνηση θα μου επιτίθονταν με θανατηφόρες συνέπειες.

Κοντοστάθηκα λαχανιασμένη παλέυοντας να ελέγξω τις αντιδράσεις μου με σκοπο να το ξεγελάσω να θεωρήσει πως ειμαι κάποιο άψυχο αντικείμενο μα η αναθεματισμένη ακανόνιστη αναπνοή μου δεν επαυε να ηχεί στην σιωπή.

"Θεε μου..." ψελλισα μονάχα υψώνοντας τα μάτια προς τον ουρανό που με τα μάτια της ψυχής μου είχα πλάσει να με συντροφεύει αυτές τις ώρες αγωνίας που περνούσα κι επειτα το αισθάνθηκα .

Ηταν ενα απαλο δάγκωμα στην κορυφή του αστραγάλου που καθώς τα δευτερόλεπτα περνούσαν προκαλούσε ενα ανεπαίσθητο μούδιασμα στο σημείο.

" Δεν αντέχω να πεθάνω εδώ ολομόναχη..οχι τωρα ! Νταμιάνο ..!" Φώναξα πανικόβλητη παραδίδοντας τα οπλα μιας ακόμη μάχης διότι πλέον ειχα αλλάξει στρατόπεδο κι πολεμούσα καταμετωπο τον ίδιο τον θάνατο.

" Damiano.. κινδυνέυω..ενα φίδι ...με εχει δαγκώσει .." συνεχιζα να φωνάζω δεχόμενη απανωτά δαγκώματα απο το φοβισμένο ερπετό στο ίδιο σημείο μα και σε αλλα ολόγυρα στην γάμπα μου.

Η σιωπή που κυριαρχούσε ολόγυρα φανταζε μελωδία στα αυτιά μου εκείνη η παγερή μελαγχολική σονάτα της στιγμής του αποχωρισμού οπου μονάχα ο θεος και οι άγγελοι γνωρίζουν ποτε θα έρθει για τον κάθε ανθρωπο.

"Damiano.." φώναξα για τελευταία φορά ακουμπώντας ζαλισμένη στον τοίχο ξοπίσω μου φέρνωντας για τελευταία φορά στο νού διαφορές αναμνήσεις απο τον σύντομο βιο που δεν είχα ονειρευτεί να τελειώσει έτσι.

Τα ακρα μουδιαζαν σταδιακά και ενας αλλόκοτος βήχας κλυδώνιζε το κορμί μου δοκιμασα έστω και τώρα να τρέξω προς τα πίσω ώστε τουλάχιστον να μπορέσω να αντικρίσω για ακόμη μια φορά το λαμπερό φώς του ήλιου πριν η ζωή μου δύσει τόσο άδοξα.

"Βιρτζίνια που στο καλό κρύβεσαι πάλι..;" η αγριεμένη στιβαρή φωνή του αντήχησε απο καπου κοντά πλημμυρίζοντας την καρδιά με ενα σωρό άγνωστα συναισθήματα.

"Είμαι λίγα βήματα πιο πέρα ..εδώ στο τούνελ" βρήκα την δυναμη να φωνάξω βαδίζοντας με δυσκολία τα τελευταία βήματα που μας χώριζαν σαν τον αντικρισα να τρέχει προς το μέρος μου βαστώντας ενα αναμμένο πυρσό ανα χείρας.

Τα γόνατα μου λύγισαν και σύντομα σωριάστηκα ατσαλα στο έδαφος με τους παλμούς μου σταδιακά να χαλαρώνουν και την ανάσα μου βαριά νιώθοντας πιο ανακουφισμένη που τουλάχιστον θα είχα κάποιον να μοιραστώ τις τελευταίες μου ωρες.

"Πεθαίνω..το στοίχημα χάθηκε.." ψιθύρισα στο αυτί του αφήνοντας την πνοή μου να πετάξει σαν πουλί ανάμεσα απ τα ενωμένα σώματα μας για πρώτη και τελευταία φορά.

"Βιρτζίνια..άνοιξε τα ματια σου ! Συνελθε θα γίνεις καλά πρέπει ! Ξύπνα να πάρει δεν γίνεται να φύγεις έτσι !" Κραυγασε θυμωμένος ταρακουντας εντονα τους ώμους μου μα ολα εμοιαζαν τόσο μακρινά η μορφή το άγγιγμα η φωνή του .

"Αντίο.." ψιθύρισα απλώνοντας το αδύναμο χερι μου προς το κρυμμένο πρόσωπο του μα λιγα δευτερόλεπτα αργότερα το αφησα να πεσει μετέωρο στα πλευρά μου κι ολα σκοτείνιασαν.

"Ξύπνα να σε πάρει η οργή ! Άνοιξε τα μάτια σου !" Φωναξε ξανα και ξανά δίχως πια να μπορώ να του δώσω απάντηση μητε καν να ορισω το σώμα μου που είχε κυριολεκτικά παραλύσει...