Αγίου Βαλεντίνου σήμερα κι δεν υπήρχε περίπτωση να σας αφήσω χωρίς κεφάλαιο παρότι δούλευα έως αργά. ❤️💐🥰
Χρόνια πολλά σε όλους τους ερωτευμένους κι μη αφού κι η ίδια η ζωή αποτελεί έναν έρωτα από μόνη της.
Αφιερωμένο για ακόμη μια φορά στις γλυκύτατες υπάρξεις user38316600 DianaRay1 elenizapra1 ❤️💚💙💜💜🤎

Ανάκτορα Βασίλισσας Βικτωρία λίγες μόνο ώρες από την απαγωγή...

Μια σχεδόν κατεστραμμένη άμαξα σταμάτησε ενώπιον της βαριάς σιδερένιας θύρας παραξενευοντας τους φρουρούς οι οποίοι λαμβάναν ενημέρωση σχετικά με επικείμενες επισκέψεις σημαντικών προσωπικοτήτων όμως για την σημερινή πένθιμη ημέρα δεν είχαν λάβει ουδεμία.

Ένας εξ αυτών άνοιξε την πόρτα της απορρημενος αναγνωρίζοντας ευθύς τον χτυπημένο πρίγκηπα της Ισπανίας αιμόφυρτο να κείτεται στο λερωμένο με αίματα εσωτερικό .

"Τι συνεβει εξοχότατε..; " ρώτησε σαστισμένος ο νυσταγμενος φρουρός καθώς του βαστούσε αναστατωμένος την χτυπημένη πόρτα της άμαξας ώστε να κατέβει.

"Μας επιτέθηκαν στο δρόμο μια συμμορία επιτηδείων με σπαθιά στα χέρια τους ..! Σε παρακαλώ είναι ανάγκη παρά το ακατάλληλο της ώρας να ξυπνήσει η Βασίλισσα αμέσως.." μουρμούρισε κοφτά την αλλόκοτη ιστορία που πριν λίγο είχε βιώσει με ύφος παγωμένο που ατενίζε το κενό κι ξεραμένο αίμα στο μέτωπο κι στον αυχένα του.

"Λυπάμαι υψηλότατε ειλικρινά για την ατυχία σας όμως η βασίλισσα έχει ζητήσει αυστηρά να μην την ενοχλήσουμε. Ξέρετε σαν σήμερα ξημερώνει η ημέρα όπου έχασε τον πρωτότοκο υιό της πριν από τριάντα ολόκληρα χρόνια κι η καρδία της ακόμη πενθεί σαν να είναι η πρώτη μέρα.." τον απογοήτευσε με τα λεγόμενα του κάνοντας παράλληλα στην άκρη ώστε να περάσει στον εσωτερικό χαοτικό σαν λαβύρινθο κήπο του παλιού πέτρινου μεσαιωνικού παλατιού που δέσποζε επιβλητικό στο βάθος.

"Σέβομαι απόλυτα το πένθος της όμως είναι ανάγκη να με ακούσει Αμέσως ! Η Βιρτζίνια η μνηστή μου βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο..!" Επανέλαβε λαχάνιασμενος με την ψυχή του να κυριεύει μια ανείπωτη θλίψη και λαχταρά να διορθώσει την ζημιά που είχε προκληθεί όσο εκείνος βρισκόταν αναίσθητος στο υγρό χώμα.

"Μείνετε ήσυχος εξοχότατε θα την ενημέρωσω αμέσως να σας περιμένει στην αίθουσα του θρόνου.."κατενευσε τελικά λυγίζοντας από την αγωνία που διέκρινε να διακατέχει κάθε χιλιοστό του σώματος του πρίγκηπα.

Προχώρησε εσωτερικά μαζί με τον αμίλητο αναστατωμένο Εδουάρδο όπου δεν έδινε δεκάρα για τις δικές του πληγές αρκεί να κρατούσε ξανά στην αγκαλιά του σώα την θαρραλέα Βιρτζίνια που έδωσε μάχη για την ζωή του.

Δεν είχε γνώρισει ποτέ του τόσο γενναία και όμορφη γυναίκα για αυτό κι αρνούνταν κατηγορηματικά τον γάμο με όσες κοπέλες του κύκλου του κι αν τον είχαν προξενεψει.

Φυσικά βαθειά μέσα του γνώριζε πως η βασίλισσα Αικατερίνη η αυστηρη μα συνάμα δικαια μητέρα του θα ορθώνε ψηλα τείχη για την επιλογή του αφού δεν θα επεκτείνονταν το βασίλειο του με κανένα γειτονικό.

Φυσικά και είχε αναλογιστεί με κάθε λεπτομέρεια την επιλογή του προτού ζητήσει το χέρι της κι η ίδια η Βικτώρια του είχε υποσχεθεί μια ισχυρή συμμαχία στους επερχόμενους πολέμους όπου οι πανίσχυροι Γάλλοι ετοίμαζαν εναντίον τους .

Παρά τις εγγυήσεις της Βικτώρια πως θα παρέδιδε την φτωχικης καταγωγής Βιρτζίνια στα χέρια μου χαρίζοντας απλόχερα αντί για προίκα που δεν κατείχε η κοπέλα την δική τους αιώνια εκεχειρία η οποία υπογράφηκε υπό άκρα μυστικότητα προτού καν την ζητήσει από τον προσωρινό κηδεμόνα της Νταμιάνο.

Οι όροι της συμφωνίας ήταν σαφείς κι διαασφαλιζαν πλήρως αμφότερες τις χώρες τους λόγο των αυστηρών όρων που είχαν θεσπιστεί κι συμφωνηθεί μεταξύ των δύο.
Αν κάποιος τολμούσε να διαταράξει έστω κι έναν απλό σχετικά όρο από αυτή την συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών καθεμία ξεχωριστά είχε το δικαίωμα να επιτεθεί σε ανύποπτο χρόνο .

Παρά την απειλή πολέμου όπου αιωρούνταν επάνω κυριολεκτικά από τα κεφάλια τους ο Εδουάρδος παρέμενε βέβαιος πως δεν θα συνέβαινε ποτέ κάποιο τέτοιο περιστατικό που θα έθετε σε κίνδυνο την ειρήνη κι την ευημερία των βασιλείων.

Εφόσον και οι δύο πλευρές επιθυμούσαν να προχωρήσει αυτός ο γάμος κανένα εμπόδιο δεν θα τους έφραζε το δρόμο κι ήταν βέβαιος για αυτό μέχρι την στιγμή που την έκλεψαν από τα χέρια του.

Η καρδιά του χωρίς να μπορεί να το προσδιορίσει απέκτησε ένα μόνιμο απέραντο σφίξιμο που συντροφεύε εκείνο στο στομάχι του που ήταν σίγουρος πως αν δεν την έβλεπε ξανά δεν θα περνούσε.

Βάδιζε στους μεγάλους χώρους του παλατιού με τα αστραφτερά μαρμάρινα δάπεδα τις επίχρυσες μπορντουρες στα βελούδινα έπιπλα κι τα άπειρα πορτρέτα των προγόνων της οικογένειας μα το μυαλό του παρέμενε εκεί στηλωμενο στην Βιρτζίνια.

Που βρισκόταν. ; Αν την είχαν βλάψει αυτοί οι αχρειοι Μήπως θα τολμούσαν να την άτιμασουν ; Ολες αυτές οι κι άλλες πολλές βασανιστικές σκέψεις τον ταλάνιζαν καθώς ο φρουρός τον οδήγουσε στην υπέρλαμπρη αίθουσα του θρόνου.

"Καθίστε παρακαλώ υψηλότατε σε τούτη την πολυθρόνα κι σε μερικά λεπτά η βασίλισσα θα είναι εδώ.." ψέλλισε σιγάνα ο πιστός της φρουρός αποχωροντας φουριοζος κι ελαφρώς αγχωμενος για την αντίδραση της Βικτώρια μια τέτοια ημέρα.

Δεν χρειάστηκε να περιμένει ούτε δέκα λεπτά για να αντικρίσει την έκπληκτη σοκαρισμένη έκφραση της Βικτώρια απέναντι του καθώς εισέρχονταν αργά στο δωμάτιο φορώντας ένα μαύρο μακρύ μεταξωτό ένδυμα .

Βάδιζε αργά σαν να μην επιθυμούσε πράγματι να τον δεχθεί λόγω του πένθους που για χρόνια είχε καλύψει την ψυχή της κι η σημερινή ημέρα αρκούσε για να την βυθίσει ξανά στις ζοφερές αναμνήσεις της.

Ύψωσε απαλά το αυστηρό σφιγμένο της βλέμμα αφήνοντας να διακρίνει τα κατακόκκινα από το κλάμα μάτια της που γυαλίζαν παράξενα υπό το φως του ηλίου.

"Εδουάρδο...με ενημέρωσαν ήδη οι φρουροί μου για το ατυχές περιστατικό. Μην ανησυχείς ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε.. ! Έχω στείλει κιόλας έναν αγγελιοφόρο μου στον πύργο του Νταμιάνο.." μουρμούρισε καθησυχαστικα παίρνοντας θέση ήσυχα και νωχελικα στον ολόχρυσο στολισμένο με πολύτιμα πετράδια θρόνο της .

"Στον.. Νταμιάνο ; Μα τι λες ειλικρινά δεν σε καταλαβαίνω Βικτώρια τι δουλειά έχει εκείνος στην δική μου συμφορά να ανακατεύεται..;" ξέσπασε θυμωμένος καθώς ήδη τα πρώτα σκίρτηματα της ζήλειας είχαν κάνει την εμφάνιση τους στην ψυχή του προκαλώντας δυσφορία.

Η απόκριση της ήταν ένα μείγμα αδιαφορίας κι αυστηρότητας που πολύ εύκολα μεταχειρίζοταν ιδιαίτερα κάθε φορά που της έφεραν αντίρρηση σε κάποια απόφαση της.

"Είναι ο μοναδικός από τους ιππότες που έχει χαρτογραφίσει από άκρη σε άκρη την περιοχή κι τις παράνομες συμμορίες όπου δρουν σε κάθε γωνιά. Δεν σου κρύβω πως διατρέχει μεγάλο κίνδυνο η Βιρτζίνια. Είναι αδίστακτοι οι ληστές του βασιλείου μου όσο ντροπιαστικό κι αν ακούγεται..!" Σχολίασε αγέρωχα με τα μάτια της διαρκώς στηλωμενα στο μάρμαρο και τις σκέψεις της να ταξιδεύουν διαρκώς πίσω στο πένθιμο παρελθόν όπου δεν έλεγε να ξεπεράσει.

Σεβόμενος την βαρύτητα της ημέρας κι πως ήδη είχε κάνει μια εξαίρεση να τον δεχθεί αλλάζοντας την ρητή εντολή της κατενευσε παίρνοντας θέση ανήσυχος σε μια από τις τέσσερις πολυθρόνες της αίθουσας.

"Αν δεν την βρει ζωντανή δεν ξέρω τι θα κάνω.. ειλικρινά εγώ έφταιξα για όλα .! " μουρμούριζε καλύπτοντας το πρόσωπο του ενοχικά καθώς η αναμονή απειλούσε να τον τρελάνει.

"Έλα τώρα φτάνει η αυτολυπηση σήκωσε το κεφάλι σου Εδουάρδο δεν είναι ώρα για ηττοπάθειες ! Το κακό συνέβει ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω πια ! Δεν έπρεπε ποτέ να σταματήσεις την βασιλική άμαξα στην μέση του πουθενά ειδικά ξημέρωματα. Άλλα αφού το έπραξες σφίξε τα δόντια κι πάλεψε..!" Τον καθησυχάσε με τον μοναδικό της τρόπο πλησιάζοντας προς το μέρος του ώστε να εξετάσει τις πληγές του .
"Είναι βαθειά τα χτυπήματα που δέχθηκες καλό είναι όση ώρα περιμένεις να σε δει ο γιατρός μου.. έστειλα να τον ειδοποιήσουν οπου να ναι θα έρχεται.." κατέληξε αυστηρά επιστρέφοντας με βήμα βαρύ κι αργό στον θρόνο της.

" Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου και ταυτόχρονα λυπάμαι πολυ για την αναστάτωση Βικτώρια.. ιδιαίτερα μια τέτοια ημέρα για εσένα.." αποκρίθηκε με ευγνωμοσύνη την ώρα που ατενίζε τον βασιλικό ιατρό να τον πλησιάζει βαστώντας μια δερμάτινη βαλίτσα με τα εργαλεία του.

***

Πύργος Νταμιάνο την ίδια ώρα..

Έπειτα από τον μεγαλοπρεπή χορό που διοργάνωσε τούτος ο αρχαίος πύργος και την απρόσμενη αναχώρηση της φιλοξενούμενης του το μέρος βυθίστηκε σε μια απόκοσμη βαριά σιωπή.

Οι φλόγες των αμέτρητων κεριών έσβησαν οι μουσικοί έπαψαν να παίζουν η αίθουσα χορού ερήμωσε παρομοίως κι η ψυχή του που πλημμύρισε ένα βαθύ και πυκνό σκοτάδι ενοχων.

Από την ώρα που αναχώρησε βιαστική η άμαξα για την Ισπανία κλειδώθηκε στο γραφείο του εκνευρισμένος βηματιζοντας κάθε τόσο νευρικά πάνω κι κάτω.

Ενοχές κατέκλυζαν την ύπαρξη του αφού για πρώτη φορά παρέβη τις αρχές κι τα πιστεύω που βρίσκονταν εδραιωμένα στην καρδιά του για χρόνια.

Είχε προδώσει την Άννα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο ενώ λίγες ώρες πριν της ζητούσε με αγωνία να ταλανίζει κάθε χιλιοστό από την σάρκα του να τον παντρευτεί για να του δοθεί η ευκαιρία να είναι μαζί της επιτέλους κι να απολαύσει στο έπακρο την ζωή κι το παιχνίδι της σάρκας πλάι της .

Μα εκείνος πόθησε αρρωστημένα μια άλλη σάρκα όσο ποτέ άλλοτε να κατακτήσει προτού καν λάβει απάντηση στην πρόταση του.
Επιθύμησε σαν τρελός την τρυφερή πανέμορφη Βιρτζίνια που την βραδιά που πέρασε θύμιζε ολοζώντανη νεράιδα βγαλμένη από θρύλο με σκοπό να τον μαγέψει.

Το κατάφερε να πάρει κλέβοντας την λογική του παραλύοντας τις αισθήσεις παγώνοντας τον χρόνο για όση ώρα τα ιδρωμενα κορμιά τους βρίσκονταν ενωμένα ταξιδεύοντας σε παράλληλα σύμπαντα μακριά από όλους.

Δεν είχε αισθανθεί ποτέ του τόσο αλλόκοτα μήτε έχασε την αυτοκυριαρχία του για μια γυναίκα οσες αιθέριες παρουσίες κι αν βρέθηκαν στο διάβα του.

Η ομορφιά της Άννας πάντοτε στηλωνονταν στα μάτια του κι όλες οι άλλες περνούσαν αδιάφορες ακόμη κι κάποιες πριγκίπισσες που κατά καιρούς έτυχε να τον πλησιάσουν ερωτικά τάζοντας του μεγαλεία κι χρυσό για να τον γοητεύσουν.

Βηματιζε ξανά κι ξανά στην σάλα του γραφείου του ανήσυχος και ταραγμένος πασχίζοντας να καθησυχάσει τους προσωπικούς δαίμονες του που κραυγαζαν ολόγυρα αναζητώντας απαντήσεις για να σωπασουν μια για πάντα.

Άραγε αν είχε κάνει έρωτα με την Άννα για πρώτη φορά πριν το γάμο τους θα αισθανόταν την ίδια φλόγα να κατακαιει ολοσχερώς την λογική του και τις αισθήσεις του ; Από σεβασμό και τους δύο μήνες που παρέμεναν αρραβωνιασμένοι δεν τολμούσε να την ακουμπήσει πονηρά.

Τα φιλιά της φυσικά κι είχαν την ανάλογη επιδράση στο αμαθο στον έρωτα κορμί του όμως δεν συγκρίνονταν με τα ατίθασα ορμητικά γεμάτα αυτοπεποίθηση φιλιά της Βιρτζίνια που αποπνέαν μια αίσθηση αυτοπεποίθησης και έμφυτου ερωτισμού.

Διέθετε μια σπιρτάδα όχι μόνο στην εμφάνιση κι την χάρη άλλα κι σε κάθε της χάδι κι φιλί ακόμη κι σε εκείνο το βαθύ έντονο βλέμμα της όπου μόλις σήμερα είχε προσέξει.

"Τι θα κάνω να πάρει .! Ήταν παρθένα όταν μου δόθηκε άρα όπως ορίζει ο αυστηρός κώδικας ηθική μου οφείλω να την παντρευτώ εγώ ..κι όχι ο ξιπασμενος..!" Εξέφραζε ψιθύριστα τις αλλεπάλληλες σκέψεις που ξεχείλιζαν από κάθε γωνιά του θολωμένου μυαλού του .

Αναρωτιόταν αν θα μιλούσε ποτέ αποκαλύπτοντας λίγο πριν τον γάμο το μυστικό τους προκαλώντας του ανεπανόρθωτο κακό.

Η Βικτώρια επειτα από κάποιες ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες που προέκυψαν στις κοπέλες της αυλής της όπου υπέφεραν από την απουσία ενός συζύγου.

Είχε θεσπίσει αυστηρούς κανόνες για τις διαπροσωπικές σχέσεις των υπηκόων της που αν κάποιος τολμούσε να παραβεί τιμωρούνταν με την έσχατη των ποινών δηλαδή τον πιο ατιμωτικό κι συνάμα βασανιστικό θάνατο.

Άραγε έτσι θα κατέληγε κι ο ίδιος ; Κρεμασμένος έξωθεν των ανακτόρων σε κοινή θέα με το πλήθος να απολαμβάνει την τιμωρία του ;

"Δεν μπορείτε να περάσετε σας λέω ο αφέντης δεν μπορεί να σας δεχθεί..!" Οι ισχυρές διαμαρτυρίες της Μαίρης στο καθιστικό του επιβεβαίωσαν πως κάποιοι τον αναζητούσαν νωρίς τα ξημερώματα.

Κοίταξε έξω από το παράθυρο διακριτικά εντοπίζοντας τα δύο λευκά άλογα των δύο απεσταλμένων ιπποτών της βασίλισσας κι η καρδιά του πάγωσε.

"Αυτό ήταν μίλησε η Βιρτζίνια..! Δεν άντεξε την ατίμωση κι με έδωσε.." μουρμούρισε αγχωμενος σκουπίζοντας πρόχειρα τον παγωμένο ιδρώτα που κυλούσε από το μέτωπο του καθώς πλησίαζε την πόρτα θαρραλέα έτοιμος να ομολογήσει ευθαρσώς την ντροπιαστική πράξη του.

"Φώναξε τον αφέντη σου κοπέλα μου προτού να είναι αργά ! Αντιτίθεσαι στην ίδια την βασίλισσα σου αυτή την κρίσιμη ώρα ! " την εκβίαζε έξυπνα ο ένας από τους δύο παλιούς γνώριμους κι φίλους του ο Μάρκο.

"Σας είπα είναι κλεισμένος στο γραφείο του εδώ κι ώρες δεν γίνεται να τον ενοχλήσω.. δεν αισθάνεται καλά .." πάσχιζε με νύχια κι με δόντια να τον προφυλάξει από τις άγριες διαθέσεις των ιπποτών με τα ακονισμένα ξίφη τους σε κοινή θέα να την τρομοκρατουν.

"Όλα εντάξει Μαίρη..θα αναλάβω ο ίδιος τους δύο κυρίους σε ευχαριστώ για όλα !" Αναφώνησε με σταθερή αποφασιστική χροιά που δεν πρόδιδε την αγωνία που κατέτρωγε σαν σαράκι σιωπηρά τα σωθικά του εσωτερικα.

"Ανησυχώ για εσάς αφέντη..θα παραμείνω κάπου κοντά.." ψιθύρισε φοβισμένη στο αυτί του αποχωροντας από την κεντρική αίθουσα του πύργου αφήνοντας επίτηδες την βαριά πόρτα της σάλας ανοιχτή.

"Αγαπητέ Μάρκο και Σερ Μπλάκστοουν τι σας φέρνει στο κατώφλι μου σχεδόν αξημερωτα δεχόμαστε μήπως καμία επίθεση..;" ρώτησε δειλά προσπαθώντας να διαβάσει στα μαγκωμενα πρόσωπα τους τις απώτερες προθέσεις τους .

"Νταμιάνο αν κι έχω χρόνια να σε ανταμώσω δεν έρχομαι με καλά μαντάτα..! Η βασίλισσα ζήτησε να σε συνοδεύσουμε έως τα βάθη του δάσους προς αναζήτηση της νεαράς που εδώ κι κάποιες ημέρες φιλοξενούσες.." τον προϊδεάσε με ύφος βλοσσυρο κι μυστηριώδες ο αυστηρός Σερ Μπλάκστοουν διοικητής της δεκάτης μεραρχίας των ιπποτών .

Η καρδιά του έχασε στο λεπτό έναν χτύπο καθώς οι υποψίες του δυστυχώς αποκτούσαν σάρκα κι οστά ενώπιον των ματιών του προτού καν προετοιμάσει την απολογία του .

"Ομολογώ Σερ πως δεν σας καταλαβαίνω..η δεσποινίς γνωρίζουμε πως αναχώρησε συνοδευόμενη από τον μνηστήρα της πρίγκιπα Εδουάρδο της Ισπανίας. Ποιος ο λόγος λοιπόν να την αναζητήσουμε..;" ρώτησε σαστισμένος παίζοντας με το μυαλό τους περίτεχνα όσο ο ίδιος πάλευε να ξεπαγωσει την δική του διάνοια.

"Εχει δίκιο ο Νταμιάνο Σερ δεν χρειαζόταν τόσο μεγάλη εισαγωγή όταν ο χρόνος μας πιέζει..! Η κοπέλα κινδυνεύει όσο περνάει η ώρα στα χέρια των παρανόμων που την κρατούν αιχμάλωτη.." ανέλαβε ο Μάρκο να του εξηγήσει τι πράγματι συνέβαινε αναγκάζονταν τον να χάσει στιγμιαία την μιλια του.

"Ποιοί αγροίκοι..; Τι συνεβει..; Δεν βγάζω άκρη από τα λεγόμενα σας εξηγηθείτε παρακαλώ .." ζήτησε τελικώς αυστηρά νιώθοντας την καρδιά του έτοιμη να εκτιναχθεί από το στέρνο του .

"Νταμιάνο συνελθε η εντολή είναι σαφής η άμαξα του πρίγκηπα δέχθηκε επίθεση λίγο πριν τα σύνορα μας απο κάποια συμμορία που μόνον εσύ γνωρίζεις όπως η βασίλισσα πιστεύει. Μας ζήτησε λοιπόν να βγούμε αμέσως στο δάσος αναζητώντας το κρυσφήγετο τους προτού κομματιάσουν την κοπέλα..!" Τον επανέφερε στην πραγματικότητα με τον γνώριμο αυστηρό του τρόπο ο Σερ βαδίζοντας πρώτος προς την έξοδο γνεφοντας στους δύο να τον ακολουθήσουν.

"Στα σύνορα είπατε.. νομίζω πως ξέρω από πρώτο χέρι σε ποια συμμορία αναφέρεστε κι δεν είναι διόλου φιλικοί..! Να έχετε τα σπαθιά σας ακονισμένα φέρνω κι εγώ το δικό μου περίμενετε με έξω..!" Πρόσταξε ορμώντας έντρομος πίσω στο γραφείο του όπου έκρυβε πίσω από την τεράστια βιβλιοθήκη του το σπαθί του όπως κι άλλα παρόμοια ξίφη κι μαχαίρια μάχης.

Άρπαξε την σκονισμένη δερμάτινη θήκη από την κρύπτη βγάζοντας το ξίφος με σκοπό να ελέγξει την κατάσταση στην οποία βρισκόταν έπειτα από τόσα χρόνια απουσίας όμως για καλή του τύχη παρέμενε ακονισμένο κι αστραφτερό όπως ακριβώς την πρώτη ημέρα που το πήρε στα χέρια του.

Στράφηκε προς την έξοδο πέφτοντας άθελα του επάνω στην μελαγχολική εύθραυστη φιγούρα της Μαίρης όπου στεκόταν στο κατώφλι πανικόβλητη κι σκυθρωπή.

"Που πάτε αφέντη μου ; Σε τι είδους μπελάδες βρίσκεται μπλεγμένη η Βιρτζίνια που σας αναγκάζει να εμπλακείτε με διεφθαρμενους κακοποιούς ;" ψέλλισε φοβισμένη κοιτώντας τον κατάματα με παιδική σχεδόν αφέλεια.

"Μαίρη.. παραφερεσαι τελευταία από την ημέρα που γύρισα ξεχνώντας πως τα προσωπικά μου δεν αφορούν κανέναν σας . Όσο κι αν σας φροντίζω κι σας νιώθω σαν την μοναδική μου οικογένεια δεν θα επιτρέψω άλλη υποδειξη από εσένα !.." την επανέφερε θυμωμένος στην τάξη που προφανώς από ειλικρινές ενδιαφέρον είχε παραλείψει για πολλοστή φορά τις τελευταίες ημέρες .

Ευθύς αμέσως η πανέμορφη μελαχρινή υπηρέτρια χαμήλωσε τα γκρίζα βουρκωμενα μάτια της ντροπιασμένη από την παρατήρηση του αρνούμενη να καταθέσει όμως τόσο εύκολα τα όπλα όσο η ζωή του ανθρώπου που αγαπούσε κινδύνευε.

"Με συγχωρείτε αφέντη όμως πραγματικά νοιάζομαι για εσάς..! Δεν έχετε καμία υποχρέωση απέναντι της διαθέτει πλέον μνηστήρα ας ψάξει εκείνος λοιπόν να την βρει !"

"Αρκετά Μαίρη ! Τι λόγια είναι αυτά Έχεις ξεπεράσει κάθε όριο πήγαινε στο δωμάτιο σου αμέσως! Κι για δύο τρεις ημέρες καλό είναι να πάρεις άδεια να καθαρίσει λίγο το μυαλό σου . Θα ζητήσω από την μητέρα σου να φροντίζει τον πύργο έχεις χάσει τον εαυτό σου κορίτσι μου και αλήθεια με έχει προβληματίσει η αλλόκοτη συμπεριφορά σου. Όταν επιστρέψω πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά..!" Σχολίασε αυστηρά με αφοπλιστικη ειλικρίνεια κι ενδιαφέρον ακουμπώντας φιλικά τους ώμους της δίχως να φαντάζεται τι είδους φωτιά άναβε στην σάρκα της το απλοϊκό άγγιγμα του προτού την προσπεράσει βιαστικος κι χαθεί.

"Αν ήξερες πόση αγάπη κρύβω στην καρδιά μου για εσένα αφέντη μου δεν θα κυνηγούσες καμιά άλλη γυναίκα..! Άλλα δεν μπορείς να με νιώσεις..για να τρέχεις ξοπισω από την Βιρτζίνια και τα καπρίτσια της σε έχει τυφλώσει παντελώς η ομορφιά της.." μουρμούρισε παραπονεμένα με τα μάτια της βουρκωμενα σαν έμεινε ξανά ολομόναχη στην βιβλιοθήκη να ατενίζει το απέραντο κενό της αδιάφοριας του που την τσάκιζε όσο περνούσε ο καιρός ολοένα περισσότερο.

***

Όσο οι ώρες κυλούσαν η ζωή της πράγματι βρίσκονταν σε θανάσιμο κίνδυνο έπειτα από την αναπάντεχη κι βίαιη απαγωγή της .

Την είχαν οδηγήσει δεμένη χειροπόδαρα σε μια παλιά μισογκρεμισμένη καλύβα στην μέση του δάσους καταστρώνοντας την επόμενη φάση του σχεδίου τους ώστε να αποκομίσουν ένα γενναίο πόσο χρυσού για το τομάρι της όπως τους άκουγε να λένε εδώ κι ώρα.

Παρίστανε την αναίσθητη ώστε να μην κεντρίζει τα βλέμματα των πέντε ανδρών που περιφέρονταν ολόγυρα της αναστατωμένοι κι ταυτόχρονα περιχαρής για την επιτυχία τους.

"Αυτή η κοπέλα μοιάζει με τον μήδα εκείνον τον αρχαίο θεό των Ελλήνων που ότι άγγιζε με τα χέρια του μεταμορφώνονταν σε χρυσό..! Τόσο θα μας κοστίσει για να την κρατήσουμε ζωντανή..!" Δήλωνε υπερήφανα ο αρχηγός τους πίνοντας ανέμελος από ένα τσιγκινο κύπελλο το κρασί του γελώντας ικανοποιημένος από τα κατορθώματα των ανδρών του.

"Αφεντικό ας μην χάνουμε χρόνο ο βλάκας ο πρίγκηπας επιβίωσε κι σίγουρα έχει πάει στην βασίλισσα να ζητήσει βοήθεια. Να σας θυμίσω πως διαθέτει τους πιο έμπειρους ιππότες και ειδικά εκείνον τον αδίστακτο.."

"Ω πάψε τώρα μην μου θυμίζεις εκείνο το κουμάσι ! Που ορκίζομαι αν τολμήσει να έρθει προς τα εδώ παριστάνοντας τον σωτήρα της νεαράς θα τον γδαρω ζωντανό. Ήδη έχω χάσει ένα γενναίο πόσο εξαιτίας του !" Τον διέκοψε εκνευρισμένος ο παχουλός άξεστος αγροίκος πετώντας το αδειανό κύπελλο του στο χώμα καθώς σηκώνοταν αργά από το ξύλινο τραπέζι πλησιάζοντας προς το μέρος της.

Έσκυψε με δυσκολία προς το μέρος της θαυμάζοντας την ομορφιά κι την χάρη της αιχμάλωτης του ενώ ταυτόχρονα η βαριά γρήγορη ανάσα του μετακινούσε μερικές τούφες από τα μαλλιά της .

"Είναι πολύ όμορφη ετούτη..! Άνετα θα την δοκίμαζα τα κάλλη της.." σχολίασε κυνικά χαϊδεύοντας πρόστυχα το στήθος της που για καλή της τύχη το στενό βελούδινο μπούστο του φορέματος της κάλυπτε αρκετά.

"Δεν είναι καλή ιδέα αφεντικό αν καταλάβει πως την αγγίξες ο πρίγκηπας όταν την επιστρέψεις θα σε στείλει στην κρεμάλα..!"

"Δεν με νοιάζει..είναι τόσο σαγηνευτικά όμορφη ακόμη κι όταν κοιμάται που σε κολάζει με την γοητεία που σου ασκεί.." συνέχιζε εκείνος αμετανόητος να ακουμπά πονηρά το σώμα της σε διάφορα απόκρυφα σημεία του αναγκάζοντας την να αμυνθεί.

"Πάρε τα βρωμερά σου χέρια απ' την σάρκα μου αμέσως..!" Πρόσταξε οργισμένη σπρώχνοντας με τα δεμένα χέρια της τα δικά του προς το έδαφος αηδιασμένη έως τα μυχια της ψυχής.

"Μπα ξύπνησε η πριγκίπισσα..! Τι έγινε κοριτσάκι μου σου αρέσουν οι άγριαδες..;" ψιθύριζε με τον γλοιώδη τρόπο του το κάθαρμα τυλίγοντας εκ νέου τα χέρια του γύρω από την μέση της ξαναμμενος .

"Αφεντικό αρκετά...σε μέθυσε το κρασί κι δεν ξέρεις τι κάνεις άφησε την ήσυχη..!" Προσπάθησε μάταια ο ένας εκ των ανδρών του να τον συνετίσει όμως με μια σπρώξια τον έριξε καταχαμα γελώντας κοροϊδεύτικα .

"Βούλωσε το ηλίθιε που τολμάς να υψώνεις την φωνή σου σε εμένα..! Ότι γούσταρω θα κάνω με την πανέμορφη αιχμάλωτη μου ..!" Επέμενε στην αρρωστημένη φαντασίωση που τον είχε συνεπάρει αψηφοντας τις συμβουλές των αφελεστατων νεαρών που εκμεταλλευόταν
εκτελούν τις δικές του αμαρτίες.

Άπλωσε τα λερωμένα χέρια του στην παγωμένη από το ψύχος σάρκα της αργά προκαλώντας την να τον κλωτσήσει με το ελεύθερο πόδι της κατευθείαν στο επίκεντρο της επιθυμίας του κι το έπραξε δίχως δισταγμό.

Ξεχνώντας πόσο πολύ ποθούσε να την κάνει δίκη του κατρακύλησε στο υγρό χώμα της καλύβας κραυγάζοντας πονεμένα ενώπιον των δύο βοηθών του που επανειλημμένα παράκουσε επιδεικτικά .

"Αυτό ήταν μονάχα μια απλή προειδοποίηση πως αν τολμήσεις ξανά να μολύνεις την σάρκα μου με τα χέρια σου σύντομα θα υποφέρεις πολύ περισσότερο..!" Μουρμούρισε λαχάνιασμενη μαζεύοντας κουβάρι το σώμα της καθώς οι άνδρες του στάθηκαν από πάνω της απειλητικά.

"Άτιμη γυναίκα..! Δεν σου αξίζει να ζεις έπειτα από την ταπείνωση που μου προξένησες ! Όμως έχω ανάγκη τον χρυσό του ηλίθιου πρίγκηπα οπότε θα αρκέστω στην παραδειγματική τιμωρία σου.." ψέλλιζε πονεμένα σέρνοντας καταχαμα το σώμα του αφού το χτύπημα της τον ακινητοποίησε πλήρως και δεν τολμούσε καν να σταθεί στα πόδια του.

"Τιμωρία..τι έχεις σκοπό να μου κάνεις ακόμη τέρας..; Νομίζεις πως είμαι καμία γυναικούλα που θα σε παρακαλέσει για έλεος..; δεν έχεις ιδέα ποια είμαι ούτε καν φαντάζεσαι από πιο αναθεματισμενο εφιάλτη επιβίωσα..δεν σε φοβάμαι..!" Φώναξε με όλο της το είναι στοικα παρά την αγωνία που ιδρώνε το μέτωπο της όσο περνούσε η ώρα δίχως κανένας να την αναζητήσει.

"Δεν με ενδιαφέρει ποια ανόητη φαντασμένη νομίζεις πως είσαι..! Ένα έχω να σου πω ..θα μόλις το κορμί σου αισθανθεί τον ίδιο πόνο που βιώνει το δικό μου εξαιτια σου θα τρομάξεις παρά πολύ.." πρόφερε μοχθηρά πίσω από τα σφιγμένα του δόντια που έτριζε ενοχλητικά όλη αυτή την ώρα γνεφοντας παράλληλα στα τσιράκια του να ξεκινήσουν τον βασανισμό της.

"Έλα σήκωσε την απ' τους ώμους θα την σύρουμε έως την λίμνη με το καυτό νερό..για αρχή.." μουρμούρισε ο αριστερός πιο άγριος και αιμοχαρης απ' τους δύο αρπάζοντας το σώμα της σαν να ήταν ένα άψυχο τσουβαλι.

Την έσυραν στο κακοτραχαλο γεμάτο από κοφτερές διάσπαρτες πέτρες χώμα έως την έξοδο της σπηλιάς παρά τις ισχυρές διαμαρτυρίες της και την πάλη να ξεφύγει από τις αλυσίδες που είχαν τυλίξει στα χέρια της σφικτά.

"Αφήστε με αναθεματισμενοι ! Δεν βλέπετε ότι σας εκμεταλλεύεται αυτό το κάθαρμα όπου υπηρετείτε..! " φώναζε ξανά κι ξανά παλεύοντας με όλες τις δυνάμεις της να λυθεί ώστε να μπορέσει να τους αντικρούσει.

" Μάταια παλεύεις..! Δεν έπρεπε να τον εξοργίσεις τόσο θαραλλεα πριγκίπισσα τώρα θα πληρώσεις με αίμα το τίμημα..!" Αποκρίθηκε χαμηλόφωνα ο δεξιός πιο ήσυχος νέος όπου ολοφάνερα δεν επιθυμούσε να αντικρίσει τον βασανισμό ούτε την παραδειγματική τιμωρία που τους είχαν επιβάλει να της αποδώσουν.

"Αφού δεν το θέλετε γιατί το κάνετε αυτό..; Εσύ ας πούμε φαίνεσαι πιο πολιτισμένος κι συνετός..άφησε με σε παρακαλώ να φύγω..." Ψιθύρισε συνομωτικα στο αυτί του άνδρα καθώς πλησίαζαν σε μια λίμνη με νερό όπου έβραζε κυριολεκτικά ενώπιον τους στην κορυφή ενός βουνού αγνώστου προς εκείνη όπως τρομαγμένη συνειδητοποίησε.

Κάτω από τα πόδια της μπορούσε να αντικρίσει ολόκληρη την πόλη τους κάμπους τα χωράφια όπου δούλευαν οι αγρότες του χωριού ακόμη κι κάπου στο βάθος εκεί μακριά με τα μάτια της ψυχής της μπορούσε να ατενίσει τον πύργο του Νταμιάνο να δεσπόζει αγέρωχος κι σκοτεινός όπως ακριβώς ο μυστηριώδης κάτοχος του.

Τα μάτια της βουρκωσαν καθώς οι μνήμες των στιγμών πάθους που βίωσαν αντάμα πριν από λίγα εικοσιτετράωρα ξεχύθηκαν από το πουθενά σαν αντίκρισε από χιλιόμετρα μακριά το κτίσμα που την φιλοξένησε γνωρίζοντας κάθε μυστικό της.

Κι καθώς οι στιγμές επανέρχονταν μια προς μία στο μυαλό σκέψεις λόγια φιλιά αισθήσεις σαν ταινία μικρού μήκους την καρδιά της πάγωσε ένα σοκαριστικό ερώτημα.

Τι θα γινόταν αν αντί για το αναθεματισμενο ναι όπου ολόψυχα είχε απαντήσει στον Εδουάρδο ο άκαρδος ιππότης είχε αναλάβει την ευθύνη της πράξεως του και της ζητούσε να μείνει εκεί ;

Η ζωή της σίγουρα δεν θα βρισκόταν σε τούτη την μειονεκτική θέση όπου είχε βρεθεί εξαιτίας μιας απροσεξίας που έμελε να πληρώσει πολύ ακριβά.

Μα κι αν τελικά είχε μείνει κοντά του..; Θα μπορούσε ποτέ να την ερωτευτεί..;

''Ω θεέ μου τι σκέφτομαι...δεν μπορεί αλήθεια να περιμένω από έναν άνδρα τόσο άκαρδο σαν αυτό να πέσει στα δίχτυα μου .. ούτε καν την Άννα αγαπάει απλώς κοροϊδεύει τον εαυτό του..."συλλογίζοταν βιαστικα όπως περνούν οι σκέψεις μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου απ' το μυαλό σαν μια προσπάθεια του σώματος της να αντικρούσει την απειλή με όμορφες εικόνες.

Οι δύο άνδρες την πέταξαν με δύναμη στο πετρώδες έδαφος ενώπιον της λίμνης που κυριολεκτικά ατμοί πήγαζαν από τα βάθη της κι όχι γαργαρο κάθαρο νερό.

Είχε διαβάσει για μια τέτοια λίμνη με καυτά νερά που βρισκόταν κάπου στην Ανταρκτική κι προκαλούνταν από την υψηλή πίεση που δεχόταν η γη από την ηφαιστειακή λάβα που δεν έβρισκε διέξοδο λόγο του πάγου όμως δεν φανταζόταν ποτέ πως θα υπήρχε μια παρόμοια κάπου στην ορεινή περιμέτρο της Αγγλίας .

Πόσο μάλλον πως κάποτε θα κατέληγε να γευτεί με την ίδια της σάρκα το κολύμπι σε μια από αυτές η μάλλον τον αργό θάνατο που θα της επέφερε η πτώση της σε αυτή.

"Τι έχετε σκοπό να μου κάνετε..; Αν με ρίξετε στην λίμνη δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα να επιβιώσω άρα δεν θα εισπράξετε ούτε μια δεκάρα από τον πρίγκηπα.." ρώτησε εναγωνίως πλάθοντας χίλια δυο σενάρια για το πώς ακριβώς είχαν σκοπό να την βασανίσουν δίχως να πεθάνει.

"Έλα έλα ... τελειώνετε αργούμε..! Δεν σας έστειλα εκεί για να κουβεντιάσετε θέλω να την δω να πληρώνει που υπέδειξε ανυπακοή..!" Η αηδιαστική φωνή του αφεντικού τους αντήχησε από το βάθος αντηλαλοντας ανάμεσα στην σιωπή της μαγευτικής φύσης που μας πλαισιωνε παγώνοντας ακόμη κι το μελωδικό κελάηδισμα των πτηνών.

"Τι με κοιτάς βλάκα τον άκουσες ξεκινά να της ρίχνεις νερό έως ότου το δέρμα της ξεφλουδίσει..!"πρόσταξε το κάθαρμα που με κρατούσε σφικτά ακόμη κι δεμένη ώστε να μην προσπαθήσω έστω να συρθω για να διαφύγω τον κίνδυνο.

Ο νεαρός απρόθυμα πήρε στα χέρια του ένα τσιγκινο κύπελλο κι έσκυψε αργά προς την επιφάνεια της καυτης λίμνης να το γεμίσει κοιτώντας προς το μέρος μου με ύφος βλοσσυρο κι τρομαγμένο αποδεικνύοντας περίτρανα την αρχική υποψία πως ο ένας εκ των δύο είχε κρατήσει μια δόση ανθρωπιάς εσωτερικά του .

"Ντάγκλας..οχι δεν μπορώ να το κάνω..είναι τόσο όμορφη και νέα ας μην της καταστρεψουμε την εμφάνιση και το δέρμα με μια τέτοια ανοησία..! " Τόλμησε να προτείνει στον ανώτερο του ρίπτοντας το περιεχόμενο του κυπέλλου ξανά στην λίμνη θέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο τον εαυτό του.

"Τι νομίζεις ότι κανείς ρε ηλίθιε..! Τι έγινε σε έπιασε η ανθρωπιά σου την πιο ακατάλληλη στιγμή κι θέλεις να μας παρασύρεις κι τους δύο στους υγρούς μας τάφους..; Είναι εντολή κι πρέπει να υπακούσουμε εμείς δεν έχουμε βούληση ξεχνάς..; Σήκωσε το κύπελλο κι ρίξε της είναι εκεί απέναντι μας βλέπει κρατάει κι το τόξο του . Αν δεν υπακούσεις θα σε σκοτώσει εν ψυχρώ.."

"Πως μπορείς κι σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου κοίταξε την τρέμει από τον φόβο .. είναι μια νέα κοπέλα όπως εγώ κι εσύ ..! Δεν της αξίζει μια τέτοια τιμωρία επειδή αρνήθηκε σε αυτό το τέρας να την βιάσει.."

"Ντάγκλας αργείς..! " αναφώνησε σκόπιμα το κάθαρμα πλάι της προδίδοντας την δειλία του συνεργάτη του στον αιμοσταγή άνδρα που στεκόταν μερικά μέτρα μακριά μας αναμένοντας να απολαύσει τον βασανισμό της .

"Σε ευχαριστώ που προσπάθησες. Κάνε ότι πρέπει θα σε σκοτώσει ειδάλλως.." ψιθύρισε θαραλλεα με την σειρά της κι ας έτρεμε σαν το ψάρι από την ταραχή κι την προσμονή του απίστευτου πόνου που θα έμελε να βιώσει.

Μα προτού καν τελειώσει την φράση της ένας φρικτός ήχος πονεμένος απόηχος ξέφυγε από τα χείλη του γενναίου Ντάγκλας καθώς δεχοταν ένα τόξο κατάστηθα ακριβώς στο σημείο της καρδιάς κι έπεφτε αιμόφυρτος επάνω της.

"Όχι όχι..δεν γίνεται αυτό ! Δεν μπορεί να τον σκότωσε έτσι εν ψυχρώ..θεέ μου όχι !" Ουρλιάζε ξανά κι ξανά σκουντωντας το σώμα του κάθε τόσο με την ελπίδα να είναι ακόμη ζωντανός παρά το θανάσιμο χτύπημα που είχε δεχθεί για χάρη της .

"Μην ανησυχείς θα ξέγνοιασω επιτέλους..." Τον άκουσε να ψιθύριζει πονεμένα καθώς κείτονταν πεσμένος επάνω της με το κεφάλι του ακουμπισμένο στον ώμο της .

"Θα γίνεις καλά ! Δεν επιτρέπω να πεθάνεις έτσι όχι τουλάχιστον για χάρη μου..!" Κραύγαζε έντρομη βρισκόμενη σε ισχυρό σοκ δίχως να μπορεί να χωνέψει τι ακριβώς είχαν αντικρίσει τα μάτια της παρά τα άσχημα παιδικά της χρόνια που θεωρούσε πως την είχαν μετατρέψει σε ατσάλινη απαθή κατασκευή.

Τα μάτια της έκλαιγαν αδιάκοπα και τα χέρια της έτρεμαν ασταμάτητα καθώς το αίμα του νεαρού σωτήρα της άρχισε να κυλάει σαν καυτός ιδρώτας στον λαιμό της πιστοποιώντας έμπρακτα τον φόνο που μόλις ήταν μάρτυρας.

"Τέρατα..! Είστε όλοι σας τέρατα..!" Ούρλιαζε έξαλλη μεταφέροντας με δυσκολία το τραυματισμένο σώμα του στο νωτισμενο χώμα πλάι της παρότι ήταν δεμένη ώστε να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες όσο το δυνατόν μπορούσε .

"Σε παρακαλώ άνοιξε τα μάτια σου ...θα ζήσεις..δεν είναι τόσο βαθύ το τραύμα σου κοίταξε με .." ψέλλιζε ανάμεσα σε ασταμάτητους λυγμούς που δεν της επέτρεπαν μήτε καν να αναπνεύσει ανάμεσα στις συλλαβές.

Εκείνος πράγματι με όση δύναμη του είχε απομείνει πεταρισε τα βλέφαρα του αργά εστιάζοντας το βλέμμα του στο κατακόκκινο πρόσωπο της από το κλάμα κι το ψύχος που επικρατούσε.

" Μην κλαις για εμένα.. δεν μου αξίζει..ένας .. κλέφτης ήμουν σε όλη..την..την ζωή μου..κι εσύ με λυτρωσες .. ηρωικά.." ψιθύρισε με δυσκολία ανασαίνοντας ολοένα πιο ρηχά ενώ παράλληλα ένας αλλόκοτος βήχας τον ταλάνιζε έως ότου έπειτα από μερικά λεπτά βασανισμού κι αφόρητου πόνου άφησε την ψυχη του ελεύθερη να πετάξει σαν πουλί αιχμαλωτίσμενο για χρόνια μακριά ακριβώς όπως επιθυμούσε.

"Ω θεέ μου ... Όχι.. Πέθανε έσβησε.." μπορούσε μονάχα να συλλάβισει καθώς ατενίζε το άψυχο πλέον σώμα του άνδρα που έθεσε τον εαυτό του ηρωικά σε κίνδυνο ώστε να μην δει μια αθώα να βασανίζεται αδικαιολόγητα.

Ένιωσε τα χέρια του προδότη βοηθού του να την απομακρύνουν βίαια από το άψυχο σώμα κι παράλληλα δέχτηκε ενα ισχυρό σοκ καθώς καυτό νερό κατεύθειαν σοκ απ' την λίμνη εκχυνονταν στην σάρκα της.

Αδυσώπητος κι τραγικά υπάκουος ο αιμοσταγής νεαρός παρά τον θάνατο ενός ανθρώπου που αντίκριζε ενώπιον του παρέμεινε πιστός στις εντολές που είχε λάβει κι δεν έχασε χρόνο.

Διψούσε για αίμα κι ανθρώπινο πόνο ήταν ολοφάνερο πια ο συγκεκριμένος άνδρας κι ήταν τόσο λυπηρό πως ένας άνθρωπος φθάνει στο ποταπό αυτό σημείο να μισεί κι να βασανίζει έως τον θάνατο έναν άλλο δίχως ίχνος ενσυναίσθησης και ενοχής.

"Τελικά πράγματι η κακία είναι έμφυτη στον κάθε άνθρωπο κι δεν γνωρίζει σύνορα και όρια.." κατόρθωσε να ψελλίσει απαξιωτικά ανάμεσα στα πνικτα βογγητα της .

Ο πόνος φάνταζε ανύποτος παρομοίως κι το σοκ όμως δεν έβγαλε μιλια παρά την σωματική καταπόνηση που δεχόταν.

Δοκίμασε να συρθεί καταχαμα για να ξεφύγει μα με κάθε της κίνηση ο πόνος εξαπλώνονταν σε κάθε κύτταρο της κι ισχυροποιούνταν μα δεν το έβαζε κάτω κι συνέχιζε την άδοξη προσπάθεια της να ξεφύγει.

Τα σατανικά απάνθρωπα γέλια των δύο ανδρών της προκαλούσαν ναυτία ενώ σταδιακά εξαιτίας της οδύνης επέρχονταν μια γλυκιά νάρκη στο σώμα της λες και οι αισθήσεις νεκρωσαν σταδιακά.

Τα μάτια της έβλεπαν θολά κι σταδιακά σκοτείνιασαν οι αισθήσεις της άρχισαν να εξασθενούν την ώρα που δεχόταν ακόμη μια δόση από το καυτό νερό στο δέρμα της.

Ένα επιφώνημα πόνου γλιστρήσε απ' τα χείλη της τούτη την φορά αναμένοντας και τον δικό της θάνατο να περιέλθει καθώς αισθανόταν την σάρκα της να ματώνει σε πολλά διαδοχικά σημεία μα κυρίως στα πόδια όπου κι είχε στοχεύσει.

"Αφήστε με να πεθάνω τουλάχιστον με αξιοπρέπεια.." ψέλλισε σέρνοντας για τελευταία φορά τον κορμό της προς ένα μικρό ύψωμα μερικά χιλιοστά μακριά απ' τον βασανιστή της .

Άκουσε από κάπου στο βάθος δυνατούς σταθερούς καλπασμούς αλόγων μα το απέδωσε στις παραισθήσεις που προκαλούσε η αντανάκλαση του πόνου στα κέντρα του εγκεφάλου της κι τίποτα παραπάνω.

"Ανόητη δεν πρόκειται να πεθάνεις μην χαίρεσαι..θα υποφέρεις όμως για μέρες φρικτά .." άκουγε ολοένα να της φωνάζει ο ελεινος δολοφόνος του Ντάγκλας απολαμβάνοντας στο έπακρο το φρικτό βασανιστήριο που είχε διατάξει.

Ακούμπησε σε έναν κορμό με δυσκολία τους ώμους της αναστεναζοντας πονεμένα καθώς τα μάτια της σκοτεινιάζαν πια ολοσχερώς δίχως να μπορεί να διακρίνει το παραμικρό.

Οι καλπασμοι του αλόγου εντάθηκαν στα αυτιά της κι σαν ύψωσε αργά το βλέμμα της έμεινε μετέωρο ανάμεσα στην πραγματικότητα κι την ονειροπόληση καθώς ενώπιον της διέκρινε θολά την γνώριμη φιγούρα του Νταμιάνο επάνω στο μαύρο άλογο του.

"Αφέντη καλώς τα δεχθηκαμε ήρθε ο τιμωρός της βασίλισσας μας βρήκε!" Αναφώνησε έντρομος ο αγροίκος τραβώντας βίαια τα χέρια μου προς το μέρος του ώστε να με φυγαδεύσει στην καλύβα προτού πλησιάσει κι άλλο εκείνος.

" Άφησε με να σε πάρει καταραμένε ! Πονάω !" Γρυλισα ενοχλημένη σπρώχνοντας βίαια τους ώμους του εξαγριωμένη αντικρίζοντας με δυσκολία την λεπτεπίλεπτη φιγούρα του να κατεβαίνει βιαστικά από το άλογο του που πρόχειρα έδεσε στον κορμό ενός παραπλησιου δέντρου κι να τρέχει προς το μέρος μου .

"Νταμιάνο.." πρόλαβα ίσα ίσα να ψέλλισω νιώθοντας τις αισθήσεις μου να με εγκαταλείπουν κι ή πανέμορφη μορφή του σταδιακά να σβήνεται από τις οθόνες των ματιών άθελά μου.

"Βιρτζίνια... " τον άκουσα να με φωνάζει λίγο προτού γονατίσει στο υγρό χώμα πλάι μου αφού πρώτα έδωσε μια δυνατή γροθιά στον αγροίκο που με βαστούσε σφικτά από τις πληγές μου που ήδη είχαν αρχίσει να αιμορραγούν.

"Μην την ακουμπάς δεν βλέπεις πως αιμορραγεί η πληγή της αλήτη!" Αναφώνησε εξαγριωμένος σκύβοντας παράλληλα προς το μέρος μου ανήσυχος αφήνοντας τις υγρές τούφες από τα μαλλιά του να χαϊδεύψουν απαλά το μέτωπο μου.

"Ξέρω ότι τούτη την ώρα πονάς απίστευτα πολύ ..όμως κρατήσου μην λιποθυμήσεις..μείνε μαζί μου ξύπνα.
Τι στο καλό τόλμησατε να της κάνετε κτήνοι ! Θα το πληρώσετε αυτό με το ίδιο σας το αίμα να είστε βέβαιοι ..!"
Η αγωνιώδης στιβαρή φωνή του αντήχησε στα αυτιά της απ' το πουθενά μες την παραζαλη της οδύνης κι του τρόμου.

"Νταμιάνο εσύ πράγματι είσαι η έχω παραισθήσεις ..;" ψέλλισε πονεμένα καταλήγοντας λιποθύμη στα χέρια του που αισθάνθηκε επιτέλους ασφάλεια κι ανακούφιση όμως έμελε ακόμη μια μάχη με τους αχρειους να δοθεί.

"Ησύχασε είμαι κοντά σου ..ο κίνδυνος έπαψε να υφίσταται πια για εσένα.." ψιθύρισε απαλά στο αυτί μου χαϊδεύοντας απαλά τα βρεγμένα μαλλιά που κάλυπταν το πρόσωπο μου ολοσχερώς με μια προφανή τρυφερότητα που της προκάλεσε απανωτά σκιρτήματα στην καρδιά.

"Πονάω.. δεν θα ξεφύγω από εδώ..δεν έχω άλλες δυνάμεις.." ψέλλισε απαλά γερνώντας στον ώμο του αποκαμωμενη αναζητώντας ανακούφιση στον ανείπωτο πόνο που την βασάνιζε.

"Είσαι δυνατή Βιρτζίνια .. μια πανέμορφη σκληρή επαναστάτρια δεν θα το βάλεις κάτω τόσο εύκολα..! Είμαι εδώ κοντά σου.." επανέλαβε μαλακά δίχως να αφήνει στιγμή το λαβωμένο σώμα της από τα τρεμάμενα χέρια του στιγμή ενώ παράλληλα παρατηρούσε με προσήλωση κάθε μου αντίδραση.

"Νταμιάνο τα μάτια μου θολώνουν ο πόνος σβήνει... χάνεται..." ψέλλισε σφαλιζοντας απαλά τα εκφραστικά γαλανά της μάτια ενώπιον στα έντρομα δικά του που την ικέτευαν σιωπηρά να δώσει μάχη για την ζωή της.

"Βιρτζίνια..μην με αφήνεις συνέλθε .. πάλεψε πρέπει να φύγουμε από εδώ μαζί..!" Φώναζε ξανά κι ξανά ταρακουνωντας το κορμί της μάταια έως ότου η σκιά του εύσωμου αρχηγού επισκίασε την μουντή φιγούρα του παγερά .

"Σε γέλασανε ιππότη αν νομίζεις πως θα σου χαρίσω έτσι απλά το λουσμενο στο χρυσό θήραμα μου ! Θα δώσεις μάχη για την ίδια την ζωή σου ώστε να ξεφύγεις..!" Γρυλισε προειδοποιητικά τοποθετώντας το κοφτερό μαχαίρι του κατευθείαν στον λαιμό του απροετοίμαστου φαινομενικά Νταμιάνο...