Αφιερωμένο όπως πάντα σε όλους με άπειρη αγάπη ❤️

Ισπανία νωρίς τα ξημερώματα..

Το πάλατι είχε βυθιστεί από την χθεσινή ημέρα κι έπειτα στο απόλυτο πένθος κι την σιωπή έπειτα από την εφιαλτική απόπειρα δολοφονίας της Βιρτζίνια.

Όλοι οι αυλικοί έως κι οι πιο απλοί υπηρέτες ζούσαν υπό τον φόβο μιας νέας επίθεσης η οποία ίσως είχε στόχο τούτη την φορά τον επερχόμενο βασιλέα είτε την μητέρα του .

Ολες οι εργασίες εσωτερικές κι εξωτερικές έπειτα από έκτακτη εντολή του Εδουάρδο όπου εκδόθηκε την ίδια ημέρα θα τελούνταν μετά την πρώτη ανατολή του ηλίου ακόμη κι οι στάβλοι θα ανοίγαν τις πύλες τους μετά το πρώτο φως της ημέρας έως αυστηρά την δύση του ηλίου .

Ένα καθεστώς φόβου κι καχυποψίας είχε κυκλώσει σαν κατάρα κάθε χιλιοστό του παλατιού από την χθεσινή ημέρα κι έπειτα όσο για την βασίλισσα είχε κλειδωθεί στο δωμάτιο της αρνούμενη να δεχθεί ακόμη κι τις προσωπικές της θεραπενιδες.

Είχε πληγωθεί βαθειά από τα λόγια του υιού της κι την ενθύμηση του πρωτότοκου παιδιού που ποτέ δεν έσβησε απ' την ματωμένη καρδιά της κι ούτε επρόκειτο ποτέ .

Όμως σήμερα από νωρίς τα ξημερώματα όφειλε να επιστρέψει στα καθήκοντά της ως βασίλισσα και να ενημερώσει άμεσα μέσω διαγγέλματος τον αναστατωμένο λαό όπου είχε αρχίσει ήδη να διαδίδει τρομοκρατημένος φήμες επικείμενου πολέμου με την Αγγλία κι προβοκάτσιας.

Φόρεσε το βαρύ πένθιμο μαύρο φόρεμα της με βαριά καρδιά κι βήμα αργό αφού θα προτιμούσε χίλιες φορές να παραμείνει εγκλωβισμένη στις ζοφερές της αναμνήσεις παρά να αντιμετωπίσει έναν ολόκληρο συρφετό από ανυπόστατες φήμες πόσο μάλλον έναν λαό φοβισμένο μέχρις εσχάτων.

Μολις κιόλας εξηλθε από το δωμάτιο της στον σκοτεινό ακόμη διάδρομο του παλατιού συνάντησε τον αγουροξυπνημενο γιατρό όπου βάδιζε φουριοζος προς τα ιδιαίτερα διαμερίσματα της τραυματισμένης κοπέλας όπου όσες φορές κι αν ρώτησε να μάθει για την κατάσταση της οι υπηρέτες έρχονταν σε απόλυτη αμηχανία δίχως να της μιλούν καθαρά.

" Γιατρε καλημέρα χαίρομαι που οι δρόμοι μας κατά κάποιο τρόπο διασταυρώθηκαν. Θα ήθελα να μάθω τι συμβαίνει με την Βιρτζίνια..κι εννοώ όλη την αλήθεια που οι άλλοι μου κρύβουν.." άνοιξε βιαστικά την κουβέντα προτού εκείνος χαθεί στον δαιδαλώδη διάδρομο αποφεύγοντας να της δώσει αναφορά όπως συνήθιζε.

Ο άνδρας κοντοσταθηκε ενώπιον της κάνοντας την γνώριμη υπόκλιση σεβασμού μα φαινόταν διαφορετικός απο άλλες φορές στο βλέμμα του φώλιαζε η αμφιβολία κι ο τρόμος σφίγγοντας αμήχανα τα χείλη του προτού ξεγλιστρησει το μυστικό που του ζήτησαν να κρατήσει επτασφράγιστο.

" Βασίλισσα μου ..δεν θα σας κρυφτώ η κατάσταση της κοπέλας είναι κι παραμένει κρίσιμη. Το μαχαίρι έπληξε κυρίως την κοιλιακή της χώρα αλλά σε σημείο που υπάρχουν ζωτικά όργανα πολύ σημαντικά όπως το πάγκρεας κι το ήπαρ. Προς το παρόν δεν έχει ανακτήσει τις αισθήσεις της κι ο πρίγκηπας παρέμεινε όλη νύχτα στο πλευρό της .." την ενημέρωσε όσο πιο σύντομα μπορούσε πάσχιζοντας να φανεί πειστικός σε όσα έλεγε ώστε να μην αναγκαστεί να αποκαλύψει την ύπαρξη του μωρού.

" Ωραία ..καλώς με όλα τα τραγικά γεγονότα που μου αναφέρατε γιατρέ τώρα απαιτώ να μάθω κι όσα σας απαγόρευσε ρητώς ο γιος μου να πείτε..!" Πρόσθεσε αυστηρά δίχως να του αφήνει περιθώρια να ξεφύγει από την έμπειρη μάτια της που γνώριζε να διακρίνει το ψεύδος από την κρυμμένη αλήθεια .

" Μεγαλειοτατη ..με φέρνετε σε δύσκολη θέση ομολογώ διότι ο πρίγκηπας με όρκισε να μην αποκάλυψω σε κανέναν την ύπαρξη ενός ακόμη προβλήματος .."

" Μίλα ευθαρσώς δεν έχω όλη την ημέρα στην διάθεση μου ! " Διαμαρτυρήθηκε έντονα ενοχλημένη από την εμφανή αργοπορία του ενώ ένα σκοτεινό βαρύ πέπλο συνομωσίας ξετυλίγονταν αργά ενώπιον της .

" Εντάξει μεγαλειότατη .. μετά την εξεταση ανακάλυψα πως η κοπέλα κυοφορεί..! Δεν αποτελούσε εκείνη τον στόχο της επίθεσης δυστυχώς αλλά το έμβρυο το οποίο έχει υποστεί σοβαρή βλάβη όμως δεν έχει αποβληθεί ακόμη από τον οργανισμό.." της ανακοίνωσε σκύβοντας το κεφάλι ντροπιασμένος για την υπόσχεση που δεν τήρησε κι ίσως σύντομα πλήρωνε τις συνέπειες.

Η βασίλισσα πανιασε στο δευτερόλεπτο κι ευθύς κρατήθηκε από την πόρτα πίσω της προτού καταρρεύσει όμοια με πύργο από τραπουλόχαρτα ενώπιον του.

"Πως είπες ; Έγκυος ;" Πρόφερε έχοντας χάσει τα λόγια της ολοσχερώς προτού βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις που βάδιζαν στο μυαλό της με ταχύτητα φωτός.
"Είναι ...θέλω να πω του γιου μου ; Υπάρχει κάποια τέτοια πιθανό; Μπορούμε να το εξακριβώσουμε αυτό γιατρέ;" Ρωτούσε παγωμένη ελπίζοντας τουλάχιστον για το καλό του Εδουάρδο να ήταν δικό του έστω κι αν είχε παραβεί το πρωτόκολλο.

Το βλέμμα του γιατρού ωστόσο άμεσα φρόντισε να θέσει ένα τέρμα στις εικασίες της διαβεβαιώνοντας με τον χειρότερο τρόπο την εσχάτη προδοσία της .

"Βασίλισσα μου ειλικρινά μέσα από την καρδιά μου ευχήθηκα χίλιες φορές να είναι του πρίγκηπα μας το παιδί ετούτο. Όμως .. δυστυχώς η κοπέλα σύμφωνα με τις προβλέψεις μου κυοφόρει ήδη τρεις εβδομάδες ίσως κι μήνα .."

" Ω θεέ μου ! Θεέ μου δες την κατάντια μας ! Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα ; Ποιος μπορεί να είναι ο πατέρας;" Μονολογούσε ανήσυχη ξεχνώντας ακόμη κι την παρουσία του γιατρού ενώπιον της κι ας τον έβλεπε με τα μάτια δυστυχώς η ψυχή της βρισκόταν αλλού.

Βρισκόταν ήδη στο πλευρό του γιου της που θα υπέφερε οικτρά για την προδοσία των ονείρων του διότι δυστυχώς βιάστηκε να ερωτευτεί την πρώτη τυχούσα.

" Βασίλισσα μου δεν έχω λόγια να σας εκφράσω πόσο πικραθηκα . Όμως τον πατέρα σίγουρα θα γνωρίζει μόνον η κοπέλα αυτον τον ανανδρο που την εγκατέλειψε σε αυτή την κατάσταση.." σχολίασε σε μια προσπάθεια να προστατεύσει την Βιρτζίνια που είχε αρχίσει να συμπαθεί εκείνος γνωρίζοντας πως η τιμωρία που την περίμενε ήταν ένας βέβαιος θάνατος.

Η Αικατερίνη δεν αποκρίθηκε η σιωπή τούτη την ώρα φάνταζε χρυσός μονάχα βάδιζε ανησυχητικά σιωπηλή προς το ιατρειο θελωντας να ανυψώσει κάπως το τσακισμένο ηθικό του παιδιού της ο γιατρός φοβισμένος για την απόφαση της ακολουθούσε ξοπισω της εξίσου αμίλητος βαστώντας την δερμάτινη βαλίτσα με τα εργαλεία του μονάχα .

Ανοίγοντας την πόρτα αργά αντίκρισε έναν χλωμό Εδουάρδο να βηματίζει νευρικά πλάι στο αναίσθητο κορμί της που κείτονταν τραυματισμένο στο αναπαυτικο κρεββάτι όμοια με πορσελάνινη εύθραυστη κούκλα.

" Γιε μου .." ψέλλισε τρέχοντας αμέσως με την αγκαλιά της ανοιχτή έτοιμη να τον τυλίξει καθησυχαστικα αναπαύοντας τον πόνο που έκαιγε σε μια κόλαση διλημμάτων την λαβωμένη του ψυχή .

"Έμαθες έτσι ; Γι αυτό ήρθες με το προσωπείο του οίκτου φορεμένο στο άλλοτε σκληρό αδιαπέραστο πρόσωπο σου ! " Σχολίασε εκνευρισμένος αποφεύγοντας τον ένθερμο πλημμυρισμένο λυπηση εναγκαλισμό της που μονάχα περισσότερο θυμό γεννούσε εσωτερικά του παρά γαλήνη.

" Οίκτος ; Ακούς τι ξεστομίζεις ; Δεν σε λυπάμαι Εδουάρδο να σε βοηθήσω προσπαθώ ! Ποτέ μια μητέρα δεν νιώθει αυτό το ποταπό συναίσθημα για το σπλαχνο της . Πονάω αντιθέτως όσο κι εσύ τούτη την ώρα . Δεν μας άξιζε τέτοια προδοσία.." αντέδρασε δίχως να χάσει χρόνο πλησιάζοντας αργά την χτυπημένη Βιρτζίνια που έδειχνε να μην έχει πλέον καμία επικοινωνία με το περιβάλλον.

" Μην αναφέρεις ξανά την λέξη προδοσία όταν αναφέρεσαι σε εκείνη! Άλλος είναι ο προδότης κι θα τιμωρηθεί πάραυτα ήδη έχω δώσει εντολή να τον φυλακίσουν! " Μουρμούρισε οργισμένος ατενίζοντας θλιμμένος το πίσω μέρος του κήπου όπου είχε στολιστεί με πανέμορφα φυτά και ολόλευκα τριαντάφυλλα κι γιασεμια για την τέλεση του γάμου τους.

Εκατοντάδες υπηρέτες είχαν εργαστεί σκληρά ώστε να υπάρχει άρτιο το αποτέλεσμα έως την αυριανή ημέρα όπου επισήμως η χώρα θα άλλαζε διοίκηση κι η ζωή του θα αποκτούσε νόημα μα όλα είχαν ξεθωριάσει τόσο άδικα.

Το νυφικό της παρέμενε κρεμασμένο στην ντουλάπα αναμένοντας ένα ματωμένο πτώμα να το φορέσει αντί για την πανέμορφη γυναίκα που ερωτεύτηκε παράφορα πληρώνοντας το τίμημα της επιλογής του στο ακέραιο με βαθύ αδιάκοπο πόνο κοφτερό σαν λεπίδα.

" Θα γινόταν αύριο γυναίκα μου ..τώρα ..όλα χάθηκαν δεν ξέρω πλέον τι να πράξω..είμαι σε ένα αδιέξοδο..!" Μουρμούριζε χαμένος στις δικές του σκέψεις καθώς βυθιζόταν ολοένα στον σκοτεινό πυθμένα των τσακισμένων ονείρων του που τον τραβούσαν ακαριαία στον πάτο.

" Ησύχασε παιδί μου σπάραζει η καρδιά μου να σε βλέπω τόσο πληγωμένο..! Έπαιξε κι εκείνη με τα αισθήματα σου αλλά ίσως είναι κι το θύμα σε όλο αυτό. Θα αφήσω αποκλειστικά την απόφαση σε εσένα ..μπορείς να παραβλέψεις το πρωτόκολλο κι να γεννηθεί τελικά το παιδί.." ψιθύρισε απαλά στο αυτί του προκαλώντας την ολοφάνερη έκπληξη που αντικατέστησε την βαριά θλίψη στο σκοτεινό αυλακωμενο πρόσωπο του .

" Μητέρα δεν πιστεύω στα αυτιά μου ! Εσύ μέχρι προχθές έκανες τα πάντα για να μην παντρευτώ μαζί της τι άλλαξε τώρα..;" Πρόφερε σοκαρισμένος πάσχιζοντας να χαμογελάσει έστω κι μηχανικά .

" Άλλαξε.. ότι κουβαλάει μια ζωή εσωτερικά της ! Στο θέμα των παιδιών είμαι εξαιρετικά ευαίσθητη κι το γνωρίζεις. Όσο κι αν με πονάει ότι ένα ξένο παιδί θα σε διαδεχθεί στον θρόνο θέλω πάνω από όλα την ευτυχία σου μονάκριβε μου .." απαντησε αφήνοντας τα δάκρυα της να πιστοποιήσουν την αλήθεια των λόγων που ξεστόμισε με τόση ανθρωπιά που σχεδόν είχε ξεχάσει πως διαθέτει.

" Νταμιάνο..ντα..." Η σπασμένη φωνή της έσπασε την τρυφερότητα της στιγμής στα δύο προφέροντας ξανά κι ξανά αδύναμα το όνομα του χειρότερου εχθρού του που μετρούσε αντίστροφα να δει νεκρό στην ματωμένη γκιλοτίνα.

"Δυστυχώς..αγαπάει κάποιον άλλο ..τον πατέρα του μωρού προφανώς..θα μπορέσεις να πορευτείς με αυτό το φορτίο ..;" Διαπίστωσε πικραμένη αγναντεύοντας το ωχρό οργισμένο πρόσωπο του που αμέσως άλλαξε όψη στο άκουσμα της .

" Αυτό το κτήνος δεν αξίζει την αγάπη της ! Μ ακούς ! Την πούλησε σαν φθηνό τομάρι σε εμένα για να διαφύγει της ευθύνης αλλά θα πληρώσει μητέρα στο ορκίζομαι μέχρι τον γάμο μας θα τον έχω εκτελέσει!" Γρυλισε κατακόκκινος από το αίμα που κοχλάζε στις φλέβες του ενώ ταυτόχρονα το σώμα του φλέγοταν στον πυρετό του μίσους ενός τόσο απάνθρωπου συναισθήματος που για πρώτη φορά εξίσου αισθανόταν στην ζωή του.

Τρομαγμένη από την ορμή κι το μένος που αντίκρισε στο άλλοτε πράο πρόσωπο του η Αικατερίνη πισωπατησε χάνοντας προς στιγμήν την ισορροπία της .
" Παιδί μου να τον τιμωρήσεις όσο του αξίζει συμφωνώ όμως όχι με θάνατο..! Μην βάψεις με αίμα τα χέρια σου προτού καν αναλάβεις το στέμμα θα μας βγει σε κακό.." τον συμβούλευσε απαλά με την ελπίδα να ακούσει την παραίνεση της καθώς ένα φρικτό προαίσθημα κινδύνου γεννιόταν εσωτερικά της .

" Τον θέλω νεκρό ! Δεν με ενδιαφέρουν οι ανόητες δεισιδαιμονίες σου ! Αυτός ο άνανδρος θα φέρει ακόμη κι πόλεμο στην χώρα μου εάν τυχόν ακυρωθεί ο γάμος δεν του αξίζει να ζει μου κατέστρεψε την ζωή!" Ούρλιαξε με όλη την δύναμη του χτυπώντας το χέρι του στο ξύλινο κομοδίνο όπου έκαιγε μέρα κι νύχτα το κερί αναμένοντας εκείνη να συνέλθει για να πέσει στην δική του μόνο αγκαλιά .

" Θάνατος.. σκοτάδι εκείνος ..όχι !" Κραύγασε μέσα στην παραζαλη της εκ νέου τρανταζοντας τρομαγμένη το σώμα της δεξιά κι αριστερά σαν να είχε ξαφνικά σπασμους πυρετού.

Η έντονη συζήτηση τους διακόπηκε ακαριαία έπειτα από την δική της αδιαθεσία καθώς ο Εδουάρδο πανικόβλητος πλησίασε κοντά της πασχίζοντας να κατευνάσει κάπως την αναταραχή της μέχρι να αναλάβει ο γιατρός .

" Τι συμβαίνει γιατί άρχισε να τρέμει ανεξέλεγκτα;" Ρωτούσε αδιαλείπτως τον θεράποντα ιατρό όπου μάχονταν κυριολεκτικά να ρίξει τον υψηλό πυρετό που της προκαλούσε τους σπασμούς.

" Βρίσκεται σε κώματωδη κατάσταση δυστυχώς μεγαλειότατε από χθες ! Αν δεν κατέβει άμεσα ο πυρετός της κινδυνεύει να χάσει το παιδί μια για πάντα ακόμη κι την ζωή της .." τον προειδοποίησε έχοντας χάσει σταδιακά τις ελπίδες του να ανανήψει η ασθενής παρά τα γιατροσόφια που είχε χρησιμοποιήσει επάνω της ώστε να σώσει κι τους δύο.

" Ούτε να το σκέφτεσαι να την αφήσεις να πεθάνει!" Πρόσταξε αυστηρά τοποθετώντας κι ο ίδιος τις βρεγμένες με βάλσαμο κομπρεσές στο μέτωπο της .

" Σώσε κι το μωρό γιατρέ προσπάθησε..!" Μουρμούρισε από το πουθενά με την σειρά της η Αικατερίνη εκπλήσσοντας ευχάριστα κι τους δύο άνδρες απέναντι της .

" Κάνω ότι μπορώ πραγματικά όμως με τις βουλές του μεγαλοδυναμου δεν τολμάς να τα βάλεις .." αποκρίθηκε δειλά εκείνος αντικρίζοντας σταδιακά το σώμα της να επανέρχεται στην αρχική του ήρεμη κατάσταση χαρίζοντας μια πρόσκαιρη ανακούφιση σε όλους τους παρευρισκόμενους.

" Γιε μου είναι ανάγκη να ξεκουραστείς ..κι έχουμε ένα σωρό καθήκοντα που τρέχουν σχετικά με την αναβολή της επικείμενης στέψης. Πήγαινε θα μείνω εγώ μαζί της για λίγο.." τον παρότρυνε η Αικατερίνη μαλακά διακρίνοντας την κόπωση του απ' τα πρησμένα του μάτια κι τους μαύρους κύκλους που σταδιακά τα πλαισίωναν.

" Δεν τολμώ να φύγω από το πλευρό της στιγμή μητέρα ..όμως όσο σκέφτομαι πως έχω κι έναν δολοφόνο ελεύθερο εκεί έξω να συλλάβω..οπότε αναγκαστικά θα πρέπει να την αποχωριστώ για λίγο..σε ευχαριστώ για την ευγενική χειρονομία.." ψιθύρισε χαμογελώντας νωχελικα από ευγνωμοσύνη προς το μέρος της ρίχνοντας κάποιες τελευταίες ματιές στην ωραία κοιμωμένη του που σύντομα θα φρόντιζε να γίνει δική του για πάντα .

Καθώς άνοιξε την πόρτα του ιατρείου όμως φωνές που προερχόνταν από το καθιστικό του ανακτόρου έφθασαν στα αυτιά του δίχως να μπορεί να ξεχωρίσει το περιεχόμενο τους μήτε να αναγνωρίσει την προέλευση.

" Μά τι στο καλό συμβαίνει πάλι ; Μήπως τσακώνονται οι μαγείρισσες όπως κάθε μέρα για το πρωινό;" Αναρωτήθηκε αναστατωμένη η Αικατερίνη ακολουθώντας τον στο κατώφλι πασχίζοντας να αφουγκραστει .

" Αφήστε με θέλω να γυρίσω στην γυναίκα μου ! Μην με ακουμπάτε δεν σας επιτρέπω!" Κατόρθωσε να ξεδιαλύνει η γνώριμη φωνή του εχθρού στα αυτιά του πυροδοτώντας απευθείας το αίσθημα οργής κι μια κόλασμενη επιθυμία για εκδίκηση που επιζητούσε άμεσα κι εμμονικα την διέξοδο της.

" Ήρθε ο αλήτης! Σαν ποντίκι στην φάκα τον πιάσαμε τελείωσαν τα ψέματα μητέρα τώρα θα πληρώσει με το αίμα του !" Γρυλισε μέσα απο τα σφιγμένα δόντια του καθώς έσπευσε αμέσως να τον υποδεχθεί όπως ακριβώς του άρμοζε δίχως να αφήσει χρόνο στην Αικατερίνη να του απαντήσει.

" Πρόσεχε γιε μου .. αυτός ο άνδρας είναι πανούργος.." μουρμούρισε ακουμπισμένη στην ξύλινη πόρτα να ατενίζει εκείνον να αποχωρεί γοργά σαν τον ορμητικό άνεμο που ξεσηκώνει την απαλή άμμο δημιουργώντας σύννεφο.

Η ώρα της εκδίκησης είχε καταφθάσει επιτέλους έπειτα από δύο βασανιστικά εικοσιτετράωρα αϋπνίας κι αδιάκοπης ανησυχίας κι πόνου αναλογιζοταν ανακουφισμένος ο Εδουάρδο σφίγγοντας τις γροθιές του καθώς αντίκριζε το άγριο θεριό να μαίνεται απέναντι του .

Τον κρατούσαν τρεις από τους φρουρούς του κι πάλι αμυνόταν σθεναρά απαιτώντας εμμονικα να τον αφήσουν ελεύθερο έως ότου σήκωσε αργά τα μάτια του στο πρόσωπο του δίχως ίχνος ντροπής.

" Εσύ ! Αλήτη! Βούλωσε το στόμα σου προτού το πράξω ο ίδιος !" Αναφώνησε έξαλλος γνεφοντας στους φρουρούς του να τον χτυπήσουν με γροθιά στο πρόσωπο ώστε να τον αναγκάσει δια της βίας να σιωπήσει κι να ομολογήσει στοικα την ενοχή του.

Δέχθηκε ακόμη μια δυνατή γροθιά γυρνώντας απλά το πρόσωπο του δίχως να βγάλει ούτε άχνα πια γνωρίζοντας πως η μοίρα του ήταν πλέον σφραγισμένη αφότου η ατίμωση της μαθεύτηκε.

Εκείνη θα έπεφτε στα μαλακά αφότου αποκάλυψε το φρικτό της μυστικό σε κάποια δακρυβρεχτη βραδυνή συζήτηση όπως είχε πλάσει πρόχειρα με το μυαλό του παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως θύμα φυσικά ώστε να έρθει αντιμέτωπος εκείνος με τις κυρώσεις που όριζε ο νόμος.

Δεν μπόρεσε να του συγχωρέσει την απόρριψη ποτέ κι προτίμησε να τον εκδικηθεί με την εσχάτη των ποινών ώστε να βεβαιωθεί πως δεν θα τον είχε ούτε η Άννα δικό της αναλογιζοταν με ένα αίσθημα μίσους να έχει πλημμυρίσει την ύπαρξη του για την μυστηριώδη Βιρτζίνια που έφερε στον κόσμο μαζί του ώστε να τον λυτρώσει μα τελικά κατόρθωσε μόνον να τον καταστρέψει ολοσχερώς.

Αυτή η άτιμη ! Που με τα κάλλη της τον σαγηνεύσε ποδοπατωντας τα όνειρα του μονομιάς κι που πάσχιζε να του φορτώσει ένα μωρό όπου προήλθε από ένα κι μοναδικό του λάθος .

Το στομάχι του είχε δεθεί κόμπος κι η καρδιά του πονούσε αφόρητα διότι γνωριζε πως το τέλος της ζωής του είχε μόλις καταφθάσει κι πως ούτε η βασίλισσα υπήρχε περίπτωση ποτέ να τον έσωζε θετωντας την αμνηστία ειρήνης που είχαν υπογράψει σε κίνδυνο.

" Που είναι εκείνη ..; Θέλω να της μιλήσω προτού με καταδικάσεις !" Πρόφερε αδύναμα καθώς ο πόνος από τα απανωτά ραπισματα που είχε δεχθεί στην διαδρομή σε συνδυασμό με την αϋπνία κι την στέρηση τροφής είχαν αρχίσει να τον εξουθενώνουν.

" Εκείνη; Ποια άνανδρε ; Η γυναίκα που δοκίμασες μια βραδιά η περισσότερες κι έπειτα την παρέδωσες σε εμένα ως παρθένα ; Για την γυναίκα που περιμένει το παιδί σου μιλάς ;" Ξέσπασε προς το μέρος του αηδιασμένος αποφεύγοντας ακόμη κι να τον αντικρίσει κατάματα αφού ακόμη κι η θλιμμένη δήθεν αθώα όψη του προκαλούσε ναυτία.

" Όλα αυτά τα οποία με κατηγορείς είναι οικτρά ψεύδη..δεν της φέρθηκα ποτέ άσχημα ούτε σου την παρέδωσα για να την ξεφορτωθώ! Θέλω να μιλήσω με την ίδια ενώπιον μου όμως ! Που είναι ;" Ρώτησε ξανά μέσα από τα σφιγμένα δόντια του δεχόμενος άλλο ένα δυνατό ράπισμα κατάπροσωπο έπειτα από εντολή του εξαγριωμένου Εδουάρδο.

" Έλα μαζί μου τότε αφού θέλεις να την συναντήσεις ! Ανεβάστε τον επάνω να αντικρίσει το κακό που της έκανε κατάπροσωπο!" Αναφώνησε αυστηρά βαδίζοντας πρώτος εκείνος αγέρωχος προς το θεραπευτήριο εκ νέου με τους φρουρούς να ακολουθούν ξοπισω σερνωντας βιαια τον μαζί τους .

" Κακό ; Εκείνη είναι άτρωτη μόνο να προκαλεί το κακό γνωρίζει.." τόλμησε να ξεστομίσει επάνω στον θυμό του που ευθύς εξανεμίστηκε σαν άνοιξε η πόρτα κι την αντίκρισε να κείτεται νεκρή σχεδόν ενώπιον του .

" Βιρτζίνια...μα ...τι έπαθε ..; " Πρόφερε δήθεν σοκαρισμένος γνωρίζοντας φυσικά πως ο εκτελεστής του είχε εκτελέσει την εντολή του λανθασμένα καθότι του ζήτησε να προκαλούσε βλάβη μόνο στο έμβρυο με χειρουργική ακρίβεια χωρίς να την τρα

" Εδουάρδο τι κάνει αυτός ο άνδρας εδώ γιατί τον έφερες ; Είναι αναστατωμένη ήδη .. !" Ρώτησε έκπληκτη η Αικατερίνη παρατηρώντας με απέχθεια σχεδόν το αγρίμι απέναντι της με τα ανακατεμένα αλουστα ξανθά μαλλιά τα σκισμένα ενδύματα κι τα απεριποιητα γένια .

" Έλα λοιπόν θαύμασε ! Γι αυτό σε έφερα ενώπιον της όπως μου ζήτησες.. μόνο που δεν είναι πλέον μαζί μας ! Βρίσκεται σε κώμα εδώ κι τρεις ολόκληρες ημέρες κι ίσως να μην επιζήσει έως το επόμενο ξημέρωμα..! Φαντάζομαι.. γνωρίζεις πως περιμένει το παιδί σου περιττό να το αναφέρω.." σχολίασε ειρωνικά γνεφοντας προς τους φρουρούς του να αποχωρήσουν καθότι η συζήτηση πλέον θα αποκτούσε την χροιά που της αρμοζε.

Παγωμένος στεκόταν στην γωνιά παρατηρώντας τοσο την βασίλισσα που για κάποιο λόγο του φάνταζε γνωστή σαν φυσιογνωμία όσο κι εκείνη .

Εμοιαζε να έχει πεθάνει πια αφού δεν υπήρχε ίχνος ζωντάνιας στο πρόσωπο της που παρέμενε ένας ολόλευκος πανέμορφος καμβάς που ανέμενε διακαώς τα χρώματα να τον αναστήσουν ξανά απ' την λήθη του .

Έπρεπε να βρει λόγια να υπερασπιστεί τον εαυτό του που βρισκόταν πλέον σε οικτρή θέση με τιν κίνδυνο της εκτέλεσης να πλάνιεται επάνω από το κεφάλι του κυριολεκτικα όμως δεν τον ένοιαζε.

Το μυαλό του είχε παγώσει παρομοίως κι τα συναισθήματα του την δεδομένη στιγμή λες κι ο χρόνος είχε πάψει να κυλάει παρομοίως κι το αίμα στις φλέβες του σαν την αντίκρισε να χαροπαλευει.

Εκείνος μόνο το παιδί επιζητουσε να ξεφορτωθεί καθώς όπως αποδείχθηκε κι στην πορεία κατόρθωσε να του αμαυρώσει την ηθική εικόνα που έκανε κόπο να χτίσει με τα χρόνια κι συνάμα να καταπατήσει τον ίδιο κώδικα περί ηθικής των ιπποτών μονομιάς.

" Πες κάτι δεν θα υπερασπιστείς τον εαυτό σου τώρα αλήτη; Δεν θα τολμήσεις να αρνηθείς πως εσύ την άφησες έγκυο όσο διέμενε στον πύργο σου δήθεν ως προστατευόμενη σου ;" Του επιτέθηκε εκ νέου ο Εδουάρδο πλησιάζοντας κοντά στην γυναίκα που ερωτεύτηκε όσο καμία κι που εξαιτίας του ίσως έχανε πρώιμα από την ζωή του .

" Δεν είναι ώρα να απολογηθω για τίποτα ιδίως όσο η Βιρτζίνια κινδυνεύει να χαθεί.." πρόφερε αργοσυρτα κανόντας ένα βήμα εμπρός θαρραλέα ώστε να προσπαθήσει να έρθει λίγο πιο κοντά της ομως όπως το περίμενε ο πρίγκιπας δεν του το επέτρεψε τραβώντας το σπαθί του απευθείας.

" Έως εδώ ιππότη! Ήθελα απλώς να αντικρίσεις το θύμα σου προτού δεχθεις στοικα την εσχάτη των ποινών ! " Τον προειδοποίησε αυστηρά τείνοντας επιθετικά το σπαθι προς το ιδρώμενο στερνό του σε μια προσπάθεια να τον εκφοβίσει.

" Εδουάρδο παιδί μου λογικεψου άφησε τον πρώτα να απολογηθεί!"

" Όχι μητέρα ! Νομίζω πως σου ζήτησα να μην εμπλακείς στο ζήτημα τιμής που προέκυψε! Θέλω να πληρώσει με αίμα για το αδίκημα που διέπραξε δεν σεβάστηκε την παρθενιά της γυναίκας μου..!"

" Η βασίλισσα έχει δίκιο άκουσε την πως γνωρίζεις με σιγουριά πως είναι δικό μου το παιδί ; Δεν γίνεται να με καταδικάζεις σε θάνατο απλά και μόνο επειδή ζηλεύεις!" Τόλμησε να τον προκαλέσει περαιτέρω σε μια ύστατη προσπάθεια να περισώσει το τομάρι που σίγουρα θα οδηγούνταν στην γκιλοτίνα η την κρεμάλα.

Ο Εδουάρδο γέλασε υστερικά σχεδόν όμοιος με άνδρα που είχε χάσει το μυαλό του κι πράγματι έτσι ένιωθε πως ο έρωτας του για την Βιρτζίνια απειλούσε την λογική του όσο περνούσε ο καιρός κι ιδιαίτερα αν την έχανε όμως δεν θα επέτρεπε να συμβεί.

"Ιππότη θαρρείς πως παίζεις με την νοημοσύνη μας ; Τόσο καιρό την φιλοξενούσες στον πύργο σου είναι πανέμορφη γυναίκα ενέδωσες στον πειρασμό κι μετέπειτα σαν δειλός την πούλησες..!" Κραύγασε εκ νέου ο Εδουάρδο τελειώνοντας την φράση του πιο θυμωμένος από πριν καθότι στο μυαλό του δεν χωρούσε η αναθεμάτισμενη της εικόνα να του δίνετε.

Δεν του άξιζε να πάρει μια γυναίκα με τόση αρχοντιά κι χάρη να την κερδίσει πρώτος εισχωροντας στα απόκρυφα μυστικιστικά μονοπάτια του κορμιού της με την σύμφωνη γνώμη της άραγε ; Αναρωτήθηκε για μια στιγμή σαν ανόητος μα δεν είχε αμφιβολία πως του δόθηκε με την θέληση της αφού μόνο το όνομα του εξέρχονταν αδιάκοπα από τα σφραγισμένα χείλη της .

" Αρνούμαι κάθε κατηγορία! Έχω δώσει όρκο τιμής στην ίδια την βασίλισσα να πάρει !" Πάσχιζε να περισώσει το τομάρι του για πολλοστή φορά αποτυχημένα φυσικά καθότι οι ενδείξεις ήταν όλες εναντίον του εξαρχής .

" Όρκο θανάτου έπρεπε να δώσεις τελικά ιππότη! Διότι εκεί θα καταλήξεις μόλις καταφθάσει κι η προσκεκλημένη μου εκτακτως η Βικτώρια θα σε καταδικάσουμε πάραυτα!" Φρόντισε να τον διαβεβαιώσει δίχως να συγκρατεί την οργή του για ακόμη μια φορά ο Εδουάρδο όπου δεν άντεχε να αντικρίζει ενώπιον του έναν άνανδρο όπου εκείνη αγαπούσε παράφορα δίχως να το αξίζει.

" Έχεις αποδείξεις για να με καταδικάσεις πρίγκηπα; Δεν νομίζω ούτε η ίδια θεωρώ πως με έχει κατονομάσει για πατέρα του παιδιού της ! Ίσως κάποιος από τους απαγωγεις την βίασε κι έτσι προήλθε η εγκυμοσύνη της !" Τόλμησε να ψελλίσει νιώθοντας ένα ισχυρό τσίμπημα ενοχής στα στήθια για πρώτη φορά αφού αρνιόταν κάθε ανάμειξη με το ίδιο του το αίμα όμως όφειλε να σώσει την ζωή του .

Προς στιγμήν οι παρευρισκόμενοι στο δωμάτιο σιώπησαν καθώς η πιθανότητα του βιασμού δεν είχε πέρασει ποτέ από το μυαλό τους κι δυστυχώς δεν φάνταζε αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο σε μια απαγωγή.

" Ψέματα λες ! Το όνομα σου ψελλίζει συνεχώς μέσα στον πυρετό κι το παράλληρημα της εσύ είσαι ο ένοχος! Εμπρός πάρτε τον ρίξτε τον στο πιο σκοτεινό κελί του παλατιού!" Κατέληξε βέβαιος ο Εδουάρδο έχοντας εξετάσει στο μυαλό του φυσικά όλα τα ενδεχόμενα μα μια ανάμνηση φρόντισε να του επιβεβαιώσει την οδυνηρή αλήθεια.

Η στιγμή όπου έντρομος ο Νταμιάνο θέλησε να μιλήσει ιδιαιτέρως μαζί της λίγο προτού αναχωρήσουν για την Ισπανία κι αφότου είχε ενημερωθεί προφανώς από τον γιατρό της Βικτώριας για την εγκυμοσύνη σφράγισε την ενοχή του με βουλοκερι για πάντα στην θύμηση του.

Οι φρουροί υπακούοντας πιστά τις εντολές του εισήλθαν άμεσα στο δωμάτιο αρπάζοντας βίαια τον Νταμιάνο απ' τα χέρια τραβώντας τον προς τα έξω όσο εκείνος αντιστεκόταν.

" Άφησε με να την δω μονάχα για μερικά λεπτά ..θέλω να βεβαιωθω πως θα επιζήσει..!" Ζήτησε με θράσος προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση της Αικατερίνης αυτή την φορά όπου πλησίασε κοντά του κι τον χαστούκισε δίχως ενδοιασμούς.

" Δειλε ! Την γυναίκα του γιου μου να την ξεχάσεις πλέον έπειτα από το ποταπό σου φέρσιμο προς εκείνη ! Πλέον τελεί υπό την προστασία μου !" Ανακοίνωσε αποφασισμένη αφήνοντας άναυδους τους δύο άνδρες μα περισσότερο τον γιό της .

" Μητέρα ..."

" Μην σε εκπλήσσει καθόλου Εδουάρδο η απόφαση μου αυτό το κορίτσι δεν ευθύνεται για την κακομεταχείριση όπου έλαβε κι οφείλουμε να προφυλάξουμε την τιμή της εφόσον κι εσύ την επιθυμείς για σύζυγο σου !" Φρόντισε να τονίσει με στόμφο καρφώνοντας ταυτόχρονα το έντονο επικριτικό βλέμμα της στο χλωμό πρόσωπο του Νταμιάνο που τα είχε χαμένα κυριολεκτικά.

" Δηλαδή επιμένεις να την παντρευτείς καταπατώντας το πρωτόκολλο που θέσπισε η δυναστεία σας εδώ κι χρόνια ; Τόσο πολύ την ερωτεύτηκες τελικά .." διαπίστωσε μουδιασμενα ο Νταμιάνο με μια έκφραση πικρίας κι ταυτόχρονα θυμού να αντικατοπτρίζει την ξεκάθαρη ενόχληση του.

" Πάρτε τον επιτέλους από εδώ μέσα ! Αλλα μισό λεπτό..προτού να φύγεις επειδή είναι η ύστατη φορά που σε αντικρίζω πάρε την απόκριση που αναζητάς διακαώς ! Ευτυχώς που βρέθηκα εγώ να αγαπήσω το λουλούδι που εσύ άφησες να μαραθεί! Δρόμο τώρα !" Φρόντισε να τον ισοπεδώσει μονομιάς πλησιάζοντας εκ νέου κοντά της χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά της καθησυχαστικα ευχόμενος να μην είχε αντιληφθεί τα τεκταινόμενα στο χώρο όσο εκείνη ταξίδευε στο άπειρο.

Κάπου μακριά στα όνειρα της Βιρτζίνια...

Περπατούσα σε ένα καταπράσινο μονοπάτι που δεν είχα ποτέ ξανά διαβεί ήμουν μόνη μα ταυτόχρονα δεν αισθανομουν λυπημένη για αυτό.

Αναμνήσεις στροβιλίζονταν στο μυαλό μα μια φρικιαστική συγκεκριμένη με στοίχειωνε κι ταυτόχρονα αναστατώνε την ψυχική μου γαλήνη εκείνη που καθρεπτιζε το πρόσωπο του αγριεμενου μου φονιά που είχε μπηξει την λεπίδα στα σωθικά μου .

Παρατήρησε τον χώρο γύρω μου φοβισμένη πασχίζοντας να αναγνωρίσω που ακριβώς βρισκόμουν βασιλεύε η ομορφιά καθώς καταπράσινα λιβάδια με ενδιάμεσα τους διαφορά μικρά ποταμάκια με ολοκάθαρο γάργαρο τρεχούμενο νερό με πλαισίωναν μαζί με μια έντονη αίσθηση γαλήνης που κυρίευε σταδιακά όσο προχωρούσα την ανταριασμενη μου ψυχή.

Κοίταξα το σώμα μου δίχως να το αναγνωρίζω αφού η κοιλίτσα μου ήταν φουσκωμένη ξαφνικά σε στάδιο τοκετού κι εγώ ήμουν ντυμένη με ένα ολόλευκο φόρεμα μακρύ έως τους αστραγάλους.

" Μα τι συμβαίνει που βρίσκομαι...; Έτσι άραγε μοιάζει ο παράδεισος που λένε ; Είμαι νεκρή;" Αναρωτιομουν συνεχίζοντας την περιπλάνηση μου σε εκείνο το λιβάδι αναζητώντας απαντήσεις στα ερωτήματα μου .

Ξάφνου μια μορφή ξεπρόβαλε μέσα από πυκνούς μαύρους καπνούς όπου με περιέβαλαν από το πουθενά τυλίγοντας το κορμί μου μονομιάς ρουφωντας με αργά σε μια παράξενη δίνη.

Ο μαγευτικός παράδεισος οπου είχε ολόγυρα μου μετατράπηκε σε κόλαση μέσα σε μόλις ένα κλάσμα του δευτερολέπτου καθώς μεταφέρθηκα μέσω εκείνης της δίνης σε ένα γνώριμο για εμένα μέρος.

Είχα ξαναδιαβει το κατώφλι εκείνου του πέτρινου μέρους με τα πύρινα ρυάκια να αναβλύζουν λάβα από παντού τριγύρω κι διάφορες κραυγές βασανισμένων ψυχών να αντηχούν φρικιαστικά στα αυτιά μου προκαλώντας ανατριχιλα.

Στεκομουν ξανά στην απέναντι όχθη όπως ακριβώς στον προηγούμενο εφιάλτη μου με πρωταγωνιστή τον Νταμιάνο κι ενώπιον μου υπήρχε εκείνη η μισογκρεμισμένη γέφυρα φτιαγμένη από σχοινί όπου σταδιακά καιγόταν στο καμίνι που κυρίευε τον τόπο.

" Τι θέλεις ; Ποιος είσαι επιτέλους τι ζητάς από εμένα κι με φέρνεις εδώ ...;" Κραυγασα μέσα στον τρόμο μου νιώθοντας απίστευτη θλίψη κι δυσφορία σε εκείνο το απεχθές μέρος αναζητώντας μια άκρη για να επιστρέψω στον παράδεισο απ' όπου προήλθα.

"Βιρτζίνια...εσύ είσαι ;" Αντήχησε μια απεγνωσμένη κραυγή για βοήθεια που έμοιαζε τρομακτικά με την χροιά του Νταμιάνο για ακόμη μια φορά καθότι τον είχα συναντήσει ξανά στο ίδιο αποτρόπαιο μέρος.

"Νταμιάνο γιατί στο καλό σε συναντώ ξανά σε τούτο το μέρος ; Που είσαι έχει ομίχλη ολόγυρα δεν μπορώ να σε δω .." αποκρίθηκα χαϊδεύοντας απαλά την κοιλιά μου καθησυχαστικα προς το βρέφος όπου κουβαλούσα κι σίγουρα αισθανόταν όπως εγώ.

"Βιρτζίνια...θεέ μου ..είσαι καλά ; Δεν έχω ιδέα γιατί σε φέρνει εκείνη η άτιμη μάγισσα σε τούτη την κόλαση ! Σε έχω ανάγκη πρέπει να με βοηθήσεις ειδάλλως θα παγιδεύτω για πάντα εδώ !" Κραύγασε πνιγμένος στην αγωνία κι τον πόνο κι έπειτα η ομίχλη σταδιακά όσο προχωρούσα προς την γέφυρα δειλά χανόταν κι τον αντίκρισα απέναντι μου.

Ήταν δεμένος χειροπόδαρα με ισχυρές αδιάσπαστες αλυσίδες που του ματωναν τους καρπούς κι απ' το μέτωπο του έσταζε εξίσου αίμα αναμεμειγμένο με κρύο ιδρώτα ενώ η οδύνη που ζωγραφίζοταν στην όψη του μου ράγισε την καρδιά .

" Γιατί είσαι εγκλωβισμένος εδώ ; Πως σε αντικρίζω στον αληθινό κόσμο κι ταυτόχρονα σε τούτη την κόλαση; Δεν καταλαβαίνω..κι πως θα μπορούσα εγώ να σώσω... εσένα.." σχολίαζα μπερδεμένη αναζητώντας απαντήσεις σε χιλιάδες ερωτηματικά που έκαιγαν την ψυχή μου σε τούτο το αληθινό καμίνι που απειλούσε αν παρέμενα να αιχλαμωτισει κι εμένα στην δίνη του .

"Βιρτζίνια... είναι η κατάρα που με κατατρέχει..δεν σου ζητώ να με καταλάβεις. Δεν γνωρίζεις την αλήθεια μου απλώς σε έχω ανάγκη.." συνέχισε να με ενημερώνει σχεδόν εκλιπαρώντας για την βοήθεια μου όσο η ίδια παρέμενα αμετακίνητη σχεδόν αμείλικτη στις εκκλήσεις του .

"Μιλάς εσύ για βοήθεια..; Κοίτα την κοιλιά μου ! Περιμένω το ένα παιδί που δεν θα γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του εξαιτίας σου ! Θα το γεννήσω κι δεν θα του δοθεί ποτέ η ευκαιρία να προφέρει την ιερή λέξη πατέρας! Καταλαβαίνεις τι κακό μου έχεις κάνει; Έχεις ιδέα; " Ξέσπασα χωρίς κανένα απολύτως ενδοιασμό καθώς δάκρυα ανέβαιναν ασταμάτητα στα μάτια μου δίχως να τολμώ να τα συγκρατήσω.

Έσκυψε το κεφάλι πικραμένος αφήνοντας έναν μακρόσυρτο αναστεναγμό να γεμίσει τον οδυνηρό αιθέρα για μερικά απροσδιόριστα δευτερόλεπτα προσκαλώντας την πιο μεγάλη έκπληξη της ζωής μου έως εκείνη την στιγμή.

" Είμαι ένοχος για όλα το ξέρω Βιρτζίνια.. είμαι ένας δειλός ένα κάθαρμα όμως αν δεν με βοηθήσεις εσύ θα εγκλωβιστω για πάντα σε τούτη την κόλαση..δεν θα μπορέσω να ανακτήσω την ζωή μου πίσω.. ούτε να αντικρίσω το μωρό μας .." ψέλλισε συντετριμμένος αναφέροντας για πρώτη φορά το βρέφος που ανέμενα ως δικό του μια κίνηση που ομολογουμένως άγγιξε την πιο λεπτή χορδή της ψυχής μου.

" Το παιδί μας είπες ..; Θε...θέλεις αλήθεια να το δεις σαν γεννηθεί; " Ψιθύρισα σοκαρισμένη αναμένοντας φυσικά μια ισοπεδώτικη απόκριση που θα με έκανε κομμάτια για ακόμη μια φορά γκρεμίζοντας κάθε ελπίδα το πλάσμα μου να αγαπηθεί από τον πατέρα του .

Σήκωσε αργά τα μάτια του αντικρίζοντας το πρόσωπο μου κι έπειτα το βλέμμα του γλίστρησε απαλά στην φουσκωμένη κοιλιά μου ζωγραφίζοντας στον ανέκφραστο καμβά του προσώπου του μια τρυφερή έκφραση που ποτέ ξανά δεν είχα αντικρίσει.

" Έχω μετανιώσει Βιρτζίνια πίστεψε με ! Θέλω να γεννήσεις αυτό το μωρό να το αντικρίσω να μεγαλώνει στα χέρια σου ..! Πρέπει να με συγχωρέσεις.." με ικέτευε με τα μάτια του βούρκωμενα μα εγώ δεν πίστευα λέξη από τα λεγόμενα του λες κι η ψυχή μου είχε παγώσει ξαφνικά κι δεν δεχόταν την ειλικρίνη μεταμέλεια του .

"Δεν ...μπορώ ... Νταμιάνο..! Με προδώσες ! Δεν αγαπω τον άνδρα που με πούλησες ! " Κραυγασα οργισμένη κάνοντας αυτομάτως ένα βήμα προς τα πίσω αναζητώντας την πιθανή διαφυγή μου από την κόλαση όπου είχα βυθιστεί άθελά μου .

Έπειτα ενας πόνος απίστευτος ντρανταξε ολόκληρο το κορμί μου συθέμελα κι η ανάσα μου πάγωσε καθώς αισθανομουν πως το παιδί επιζητούσε να γεννηθεί μέσα σε τούτο το κολαστήριο έντρομη.

"Όχι ! Όχι τώρα μωρό μου ! Πονάω..δεν το πιστεύω... πονάω πολύ.." μουρμούρισα πονεμένα μέσα στον πανικό κι την αγανάκτηση που με είχε κυριεύσει αγνοώντας τις ικεσίες του που αντηχούσαν ακόμη στα αυτιά μου.

"Πονάς; Ω όχι θα γεννήσεις μέσα σε τούτη την διάσταση ; Το παιδί θα παγιδευτεί εδώ αιώνια Βιρτζίνια πρέπει να φύγεις ! Γύρνα πίσω στο σώμα σου βρες με κινδυνεύω..!" Μου φώναζε με όλη του την δύναμη έως ότου η φωνή του πάγωσε στον λαιμό του παρομοίως κι η φιγούρα του πέτρωσε ενώπιον μου ως ολοζώντανο άγαλμα.

"Νταμιάνο ! Όχι !" Ούρλιαξα καθώς μια σκοτεινή μάγισσα η ίδια που είχα συναντήσει κι την προηγούμενη φορά εμφανίστηκε ενώπιον μου σερνωντας μαύρο βελούδινο ένδυμα της στο πέτρινο δάπεδο επιδεικτικά.

Χαμογελούσε μοχθηρά πίσω από την μαύρη κουκούλα της που καλύπτε τρομακτικά τα περισσότερα χαρακτηριστικά του προσώπου της αφήνοντας μονάχα τα κατακόκκινα χείλη της σε κοινή θέα .

" Τι έγινε μικρή μου ; Ξανά από τα μέρη μας ; Ανησυχείς για την τύχη του ατιμου ιππότη..; Θα σε βοηθήσω όμως με μια πληροφορία επειδή επιθυμώ να μου ξεπληρώσεις την χάρη αργότερα..." Πρόφερε αινιγματικά ψιθυριστά σχεδόν με φωνή σβησμένη και χαιρεκακη χροιά.

"Δεν ζήτησα την βοήθεια σου άπληστη μάγισσα! Γιατί του κάνεις κακό..; Πως σε έβλαψε κι τον καταραστηκες με μια τόσο βαριά απάνθρωπη ποινή; " Ρωτούσα σαστισμένη όσο η μάγισσα βηματίζε αργά γύρω από το σώμα μου ψιθυρίζοντας κάποια ακατανόητα λόγια όπου ομοιαζαν με ξόρκια του μεσαίωνα που είχε τύχει να διαβάσω κάποια στιγμή στο πανεπιστήμιο για μια εργασία.

" Ομορφούλα...η περιέργεια μπορεί να σε σκοτώσει..για αυτό προς το παρόν γύρνα πίσω στο παλάτι. Ο άτιμος είναι αιχμάλωτος του πρίγκηπα κι μονάχα εσύ ίσως μπορέσεις να τον λυτρώσεις από την φρικτή του μοίρα..θα σε συναντήσω ξανά εδώ όταν θα έχεις να μου παραδώσεις κάτι πολύτιμο..." Μουρμούρισε μοχθηρά αγγίζοντας φευγαλέα την φουσκωμένη κοιλιά μου κι έπειτα ένα ποτάμι από αίμα αισθάνθηκα να κυλά ανάμεσα στα πόδια μου λερώνοντας το λευκό μου ένδυμα.

Όλα σκοτείνιασαν κι γέμισαν καπνό ο παράδεισος χάθηκε παρομοίως κι η φρικτή κόλαση στην οποία ήμουν αιχμάλωτη της μάγισσας κι ξάφνου ο πόνος γιγαντώθηκε και οι πέντε αισθήσεις επέστρεψαν στο κορμί μου με ορμή.

" Ποναω.." οι πρώτη λέξη που ψέλλισα σαν άνοιξα τα μάτια μου επιτέλους αντικρίζοντας απέναντι μου τον χλωμό Εδουάρδο να έχει πλαγιάσει σε μια απο τις πολυθρόνες του ιατρείου όπου είχε αποκοιμηθεί.

"Ησύχασε.. είσαι ασφαλής όλα καλά θα πάνε .." άκουσα πλάι μου την ανακουφιστική φωνή της Αικατερίνης όπου δεν είχα παρατηρήσει πως βρισκόταν εξίσου στον χώρο.

"Εσύ .. μα...γιατί μου δίνεις κουράγιο..; Ούτε να με βλέπεις δεν επιθυμούσες μέχρι πρότινος..
Πονάω πολύ ...θεέ μου.." ψελλιζα μέσα στον ανείπωτο πόνο κι τα χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα που με βασάνισαν με το που επανήλθα στην πραγματικότητα.
Δάκρυα που άρχισαν να αναβλύζουν από τα μάτια μου αυτόματα με δική τους βούληση.

" Το ξέρω πως πονάς...έχεις αιμορραγία πρέπει να παραμείνεις δυνατή για το παιδί σου .." με συμβούλευσε στοργικά σαν μητέρα προς την κόρη της κι έπειτα εγνεψε στον γιατρό ανήσυχη να με αναλάβει.

" Γνωρίζετε για το μωρό; Τι στο καλό μου συμβαίνει; Ο Νταμιάνο είναι στην φυλακή; " Ρωτούσα ζαλισμενη ακόμη από την δίνη του ονείρου που με είχε συνεπάρει κανονικά στην δική του πραγματικότητα που όμως έμοιαζε τόσο αληθινή.

" Ο Νταμιάνο θα πληρώσει για το κακό που σου έκανε να είσαι βέβαιη Βιρτζίνια. Βρίσκεται στην φυλακή ήδη ! " ψέλλισε θυμωμένη η Αικατερίνη καθώς αποχωρούσε από το ιατρείο ρίχνοντας ένα αβέβαιο βλέμμα προς το μέρος του Εδουάρδο όπου για καλή μου τύχη δεν είχε ξυπνήσει.

"Να πληρώσει ; Φυλακή.. Ω όχι ! " Μουρμούρισα σαλευοντας με δυσκολία στην προσπάθεια μου να ανασηκωθω όπου παρέμεινε άκαρπη καθώς σχεδόν αμέσως βυθίστηκα ξανά στον κόσμο των εφιαλτικων ονείρων αφήνοντας τον Νταμιάνο κατάδικο των ίδιων του των πράξεων...