Αφιερωμένο σε όλους σας με αγάπη..🌹🌹

Σκέψεις Βιρτζίνια...

Σκοτάδι..ούτε μια τόση δα σπιθαμή φωτός δεν διαπερνούσε την ψυχή μήτε την διάνοια μου που έμοιαζε να έχει νεκρωθεί έπειτα απ' την θεαματική κατάρρευση μου ενωπίον των δύο εντρομων ανδρών.

Λυπήθηκα βαθειά για τον καημένο τον Εδουάρδο που βαστώντας στο χέρι μου σφικτά ανάμεσα στις παλάμες του φώναζε επαναλαμβανόμενα το όνομα μου με την ελπίδα να με συνεφέρει.

Η δική μου διάνοια βέβαια χρειαζόταν το κάλεσμα μιας άλλης φωνής πιο βαριάς κι στιβαρής για να επανέλθει στην πραγματικότητα που για κάποιο λόγο μου φαινόταν ολοένα πιο βασανιστική.

Μπορεί να το έπαιζα αγέρωχη απέναντι του όμως μέσα μου τα λόγια του έδρασαν σαν καταλύτης των αμυντικών τειχών που πάσχιζα να χτίσω κι μονομιάς γκρεμίστηκαν στο άκουσμα μιας μόνο λέξης απ' τα χείλη του .

Πονούσε πολύ ο καταραμένος εγωισμός μου στην ιδέα πως ενώ πριν λίγες ώρες στην σπηλιά κάναμε έρωτα σαν μανιασμένοι με το πάθος να μεθάει τα κορμιά μας σαν το πιο φίνο κρασί η θύμηση του δεν ξεφεύγε από την Άννα.

Αυτή η γυναίκα έμοιαζε να έχει αγκριστρωθει για τα καλά στην θύμηση κι την καρδιά του δίχως να αφήνει περιθώρια κι χωρο για κάποια άλλη να εισχωρήσει όσο όμορφη κι εκλεπτυσμένη κι αν ήταν.

Όσα γυναικεία όπλα κι αν είχα στην φαρέτρα μου δεν μπόρεσα να χτυπήσω τον στόχο της καρδιάς του που έμοιαζε αδιαπέραστη κι κλειδωμένη με ένα σκουριασμένο λουκέτο που μονάχα η Άννα κατείχε το κλειδί.

Πονούσε η φρικτή αλήθεια πως είχα αποκτήσει με τον καιρό κι την καθημερινή τριβή μας συναίσθηματα για τον Νταμιάνο δίχως καν να το θελήσω κι παρά το άσχημο φέρσιμο του .

Η χαριστική βολή δόθηκε στην ύστατη συνάντηση μας όταν με έσωσε από εκείνους τους κρετινους κι μπόρεσα να αντικρίσω κι μια άλλη πιο ανθρώπινη πλευρά του που αγνοούσα.

Δεν φαντάζομουν πως μπορούσε να γίνει γλυκός μονομιάς η να ξεχάσει σε μια γωνιά τον καλπάζοντα εγωισμό κι την αλαζονεία του ρωτώντας με ανοιχτά για τα συναισθήματα μου προς εκείνον.

Κι όμως συνέβη κι η ίδια βρέθηκα θυμωμένη και συνάμα εκτεθειμένη ενώπιον του επιλέγοντας να ξεσπάσω τον αδυσώπητο θυμό μου μονομιάς προς το πρόσωπο του με μορφή μίσους.

Κι τώρα άκουγα την φωνή του να καλεί το όνομα μου αρμονικά με νότες αγωνίας να κοσμούν το άλλοτε σκληρό ήχοχρωμα του μα δεν ήμουν σε θέση να αντιδράσω.

Είχα επαφή με το περιβάλλον αισθανομουν τα χέρια του να ακουμπούν απαλά το πρόσωπο μου που ήμουν βέβαιη πως είχε στραγγίσει από χρώμα ομοιαζοντας με λευκό φτερό στον άνεμο.

"Βιρτζίνια..με ακούς άνοιξε τα μάτια σου τι σου συνέβει ..; " Κραύγαζε αργά στα αυτιά μου ταρακουνωντας ελαφρώς τους ώμους μου δίχως να ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα του .

" Τι της έκανες στο δρόμο ιππότη ; Γιατί κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα..; Τι στο καλό της έχει συμβεί..; " Αναρωτιόταν με την σειρά του θυμωμένος ο Εδουάρδο βηματιζοντας νευρικά πάνω κι κάτω πλάι στο σώμα μου δίχως να γονατίσει στιγμή πλάι μου ώστε να παράσχει βοήθεια.

" Αντι να με κατηγορείς για την κατάσταση της γιατί δεν προσπαθείς να ειδοποιήσεις τους φρουρούς ώστε να μου επιτρέψουν την είσοδο στο παλάτι! " Αντιγυρισε τα καυστικά σχόλια του με θυμό τυλίγοντας ταυτόχρονα τα τραχεία χέρια του γύρω από το σώμα μου αργά σηκώνοντας το από το έδαφος αργά.

"Άφησε την κάτω την μνηστή μου μην την ακουμπάς ! " Η ρητή αυστηρή εντολή που γλίστρησε από τα χείλη του Εδουάρδο πάγωσε το αίμα στις φλέβες μου όχι όμως κι στις δικές του εκπλήσσοντας με θετικά για πρώτη φορά.

"Με όλο το σεβασμό υψηλότατε όμως δεν σκοπεύω να την αφήσω να ξεπαγιασει εδώ έξω αναμενόντας την δική σας βοήθεια..! Πρέπει να την εξετάσει ο βασιλικός ιατρός κι άμεσα !" Αποκρίθηκε κοφτά βαδίζοντας νευρικά κι ατσάλα προς την σιδερένια είσοδο των ανακτόρων.

"Αφήστε με να περάσω άμεσα η κοπέλα βρίσκεται σε κίνδυνο !" Διέταξε μονομιάς τους γνώριμους του φρουρούς οι οποίοι δίχως αναστολή εκτέλεσαν αμέσως την εντολή του σεβόμενοι την θέση του κι το κύρος του.

Εισχωρήσε τρέχοντας στους ανθισμένους κήπους του ανακτόρου ψελλιζοντας κάθε τόσο το όνομα μου με την ελπίδα σε κάποια από τις αμέτρητες φορές να ανταποκριθώ.

Δεν θα του έκανα την χάρη να στηλωσω ξανά το βλέμμα του στο δικό μου αισθανομουν προδομένη και ολομοναχη παρά την απρόσμενη συνάντηση μου με τον πρίγκηπα κι την επικείμενη ενθρόνιση μου.

Ποτέ μου δεν θαύμασα τα μεγαλεία μήτε τις δόξες τα θεωρούσα ανούσια πάντοτε διότι από τούτη την ζωή είμαστε περαστικοί όμως η μοίρα είχε διαλέξει ένα άλλο μονοπάτι πολύ αλλόκοτο κι δύσβατο που δεν ξέρω αν ήμουν σε θέση να φέρω εις πέρας.

Δεν ήμουν ποτέ υπέρ του γάμου από μικρή ίσως λόγο της αποτυχίας των γονιών μου στο συγκεκριμένο μοτίβο σχέσης κι όμως πλέον το σκεπτικό μου είχε μεταλλαχθεί ριζικά.

Η εποχή κι οι παράξενες αντιλήψεις της με είχαν επηρεάσει αισθητά ώστε πλέον να επιζητώ ασυναίσθητα έναν γάμο ώστε να είμαι προστατευμένη από την τοπική κοινωνία με την μόνη διαφορά πως η καρδιά μου ήθελα πρωτίστως να σκιρτησει δυνατά.

Μ

ονάχα με τον Νταμιάνο αισθάνθηκα τούτη την ένωση που θα μπορούσε να με οδηγήσει ίσως σε έναν γάμο με προοπτική όμως εκείνος ήταν αλλού κι ποτέ δεν θα μπορούσε να κατανοήσει τα συναισθήματα μου.

Ντρεπόμουν που έτρεφα αισθήματα για εκείνον ακόμη έπειτα από την έσχατη του προδοσία που ψεύδονταν πως μετάνιωσε μα οι πράξεις μαρτυρούσαν το αντίθετο.

Ήμουν μαζί του μπορούσε να μου ζητήσει να διαλύσω το άτυπο συνοικέσιο κι να τον ακολουθήσω οπουδήποτε μακριά κι πηγαίναμε κόντρα στις εντολές της βασίλισσας έστω την ύστατη στιγμή.

Πάντοτε υπήρχε ανάμεσα μας ακόμη κι τις στιγμές που του δίνομουν εκείνη η γυναίκα η λαίδη φάντασμα με την αέρινη οντότητα κι το χλωμό κι φοβισμένο πρόσωπο σαν σκιά που μας χώριζε αδιόρατα .

"Νταμιάνο τι κάνεις εσύ εδώ ; Σε έψαχνα παντού.." μια απαλή πλημμυρισμένη απορία γυναικεία φωνή παρόμοια με εκείνη της λαίδης αντήχησε στα αυτιά μου σταματώντας προς στιγμήν την αναπνευστική μου λειτουργία.

"Άννα.." ψέλλισε δίχως να πιστεύει στα μάτια του πιέζοντας ασυναίσθητα το σώμα μου στο δικό του λες και κινδύνευα από κάποια αόρατη απειλή.

" Ξέρω πως σε σοκάρει η εμφάνιση μου στο ανάκτορο όμως η βασίλισσα ζήτησε να μου μιλήσει ιδιαίτερως όπως καταλαβαίνεις δεν τόλμησα να αρνηθώ. Όμως προτού φθάσω εδώ πέρασα από τον πύργο κι εσύ ήσουν..απών.." πρόφερε με παράπονο κι μάτια που ήμουν βέβαιη πως ήταν βούρκωμενα όπως ακριβώς την βραδιά του χορού που όπως είπε αναγκάστηκε να τον αφήσει συξυλο μέσα στο πλήθος.

Η άνασα του αντηχούσε βαριά στα αυτιά μου κι η καρδιά του ομοιάζε με παγιδευμένο πουλί που παλεύει να ελευθερωθεί από τα δεσμά της αιχμαλωσίας του .

Οι κινήσεις του ήταν κόφτες κι νευρικές σε καμία περίπτωση δεν έμοιαζαν με εκείνες ενός ερωτευμένου στοργικου άνδρα σαν αντικρίσει την γυναίκα που αγαπά.

"Τι γυρεύεις με αυτή την κοπέλα ξανά ; Γιατί έτρεξες αμέσως να την γλιτώσεις από αυτή την αδίστακτη συμμορία Νταμιάνο..; Δεν σκέφτεσαι σε τι είδους κίνδυνο έθεσες άσκοπα τον εαυτό σου ; "Ξεσπάσε ανεξέλεγκτα με ύφος καθαρά επικριτικό κι αυστηρό.

" Καταρχήν κατέβασε τους τόνους Άννα ! Γνωρίζεις πως είμαι ένας από τους πλέον πιστούς ακόλουθους της βασίλισσας κι πως μου τρέφει απόλυτη εμπιστοσύνη. Ήταν δική της εντολή να σπεύσω να σώσω την μελλοντική βασίλισσα της Ισπανίας από τα χέρια τους. " Της εξήγησε απαλά σφίγγοντας ολοένα τα χέρια του σαν δαγκάνες γύρω απ' το σώμα μου σε σημείο που σχεδόν πονούσα.

"Βασίλισσα; Αυτή η γυναίκα ; Η απλή χωριάτισσα; Αποκλείεται να άκουσα καλά έτσι δεν είναι ! Δεν χρωστάς σε καμία άξεστη την πολύτιμη ζωή σου Νταμιάνο αυτό θέλω να χωνέψεις..!"

"Αρκετά είπες ! Έχεις χάσει το μέτρο κι την κριτική σου σκέψη Άννα ! Δείξε λίγο σεβασμό στο παλάτι της Βικτώρια βρίσκεσαι. Κι πίστεψε με τρέφει αρκετή συμπάθεια στην συγκεκριμένη κοπέλα.." την ενημέρωσε δηκτικά προβάλλοντας κι την δική του ολοφάνερη ενόχληση στον τόνο της φωνής του που δεν περίμενα ποτέ να ακούσω.

Ακολούθησε μια μικρή παύση αμηχανίας κι θυμού ανάμεσα τους που οι ανάσες μόνον μπορούσαν να διασπάσουν γοργες και ακανόνιστες όπως κι τα ανεξήγητα συναισθήματα που ένωναν αυτούς τους δύο.

Αναρωτιόμουν αν υπήρξαν ποτέ ζευγάρι με την ουσιαστική έννοια η απλά έμειναν αγκιστρωμενοι σε έναν έρωτα απαθή κι πλατωνικό με σκοπό νομίζοντας πως αυτή είναι η έννοια της πραγματικής αγάπης .

Δεν είχαν αισθανθεί ποτέ την καρδιά τους να πάλλεται από επιθυμία να αντικρίσουν τον άνθρωπο που αγαπούν δεν θα ένιωθαν ποτέ την σάρκα τους να φλέγεται από επιθυμία να τον αγγίξουν την σάρκα του έστω για ένα απλό χάδι καληνύχτας μα απόρησα με τον ίδιο τον εαυτό μου άραγε εγώ τα αισθάνομαι όλα αυτά ;

Για κακή μου τύχη η απόκριση του εαυτού μου ήταν απλή κι περιεκτική δυστυχώς τα αισθανομουν όλα τα παραπάνω για έναν άνδρα που δεν θα με ερωτεύοταν ποτέ.

Η καρδιά μου δυστυχώς είχε σκιρτησει για τον λάθος άνθρωπο ενώ ετοιμάζομουν να ενώσω την ζωή μου με έναν άγνωστο αιώνια.

Πανικός επικράτησε εσωτερικά μου σαν συναγερμός για πυρκαγιά που απειλούσε να κάψει όλη μου την ψυχή μα σύντομα αναγκάστηκα να ξεχάσω τα δικά μου αισθήματα καθώς η επίθεση της Άννας προς τον Νταμιάνο συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση.

" Δεν με νοιάζουν οι συμπάθειες της Βικτώρια ειλικρινά δεν ήρθα έως εδώ για να τις μάθω ! Με πονάει όμως που βλέπω τον άνδρα που ορκίζεται αγάπη κι μάλιστα μου ζητάει να τον παντρευτώ έπειτα από μια αναπάντεχη εξαφάνιση να περιστρέφεται γύρω από μια νέα γυναίκα κι μάλιστα να τρέχει να την σώσει..! Εξήγησε μου σε παρακαλώ Νταμιάνο.. " ζητούσε επίμονα με θυμό κι ζήλεια να καίει τα σωθικά της μα δεν τολμούσα να μιλήσω διότι αν το έπραττα θα της αποκάλυπτα πως είναι μονάχα δικός της κι άδικα τον κατηγορεί.

Εξαρχής ήταν δικός της αφού σε εκείνη ορκίζεται αιώνια πίστη κι αγάπη την πίστη βέβαια έξ αυτόν την παραβίασε δίχως δισταγμό μαζί μου όμως η αγάπη του για κάποιον ανεξήγητο λόγο παρέμενε αλώβητη.

"Άννα δεν βλέπεις πως η κοπέλα είναι αναίσθητη στα χέρια μου ; Μόλις επέστρεψε έπειτα από μια τεράστια περιπέτεια ! Περίμενε με εδώ να την μεταφέρω στο ιατρείο κι έπειτα μπορούμε να μιλήσουμε ιδιαιτέρως.."

"Να περιμένω εγώ ; Που υποτίθεται αγαπάς για να μεταφέρεις το σώμα μιας παντελώς άγνωστης σε ένα ερημικό δωμάτιο ; Έχεις χάσει την έννοια του ήθους Νταμιάνο ειλικρινά.."

"Δεν σου επιτρέπω να με προσβάλεις έτσι αρκετά ! Ποτέ κι για κανέναν λόγο δεν θα ανεχτώ να βγάζεις ψευδή τα συναισθήματα μου για εσένα ! Είναι τουλάχιστον κατάπτυστο έπειτα από τόσες θυσίες που έχω πράξει για εσένα ! Περίμενε!" Διέταξε θυμωμένος σπρώχνοντας με φόρα την ξύλινη βαριά θύρα που τους χώριζε αναζητώντας την χαμένη αυτοκυριαρχία του έπειτα απ' την επίθεση που δέχθηκε.

Εισέβαλε βίαια στο ιατρείο του παλατιού ακουμπώντας μαλακά παρά τον έντονο εκνευρισμό του το σώμα μου σε ένα ανάκλιντρο μένοντας στο πλευρό μου παραδόξως αντί να σπεύσει πλάι στην τυφλωμένη απο ζήλεια Άννα.

Τα χέρια δάκτυλα του τύλιξαν τα κρύα άκαμπτα δικά μου με μια αλλόκοτη στοργή τύλιξε σαν απαλή θερμότητα το παγωμένο κορμί μου μονομιάς λες και είχα έρθει σε επαφή με τον καυτό ήλιο που σήμερα είχε κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα μουντός κι μουδιασμενος.

"Αν δεν συνέλθεις δεν πρόκειται να πάω πουθενά πεισματάρα.." μουρμούρισε στο αυτί μου με την μπάσα μοναδική φωνή του προκαλώντας απευθείας ανατριχιλα σε ολόκληρο το κορμί μου που ήμουν βέβαιη πως αντιλήφθηκε.

" Με νιώθεις έτσι δεν είναι με ακούς το σώμα σου ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα γιατί δεν ανοίγεις επιτέλους τα μάτια σου ; " Ρωτούσε ανήσυχος καθισμένος πλάι μου στην άκρη του ανάκλιντρου.

Ο γιατρός εισέβαλε φουριοζος έχοντας ενημερωθεί από τους φρουρούς για την κατάσταση της υγείας μου βγάζοντας με από την δύσκολη θέση αυτομάτως αφού ακόμη δεν είχα την διάθεση μήτε την πρόθεση να πεταρισω καν τα βλέφαρα μου.

"Νταμιάνο τι συνέβη στην δεσποσυνη πως έχασε τις αισθήσεις της ; " Ζήτησε ευθύς να μάθει ενώ παράλληλα ψιλαφουσε το σώμα μου σε κάθε του άκρη μα κυρίως το κεφάλι κι την κοιλιά μου .

" Ξαφνικά όπως μιλούσαμε έχασε την επαφή της με το περιβάλλον ανεξήγητα γιατρε ..όμως είναι πολύ ώρα που δεν επικοινωνεί έχω αρχίσει κι ανησυχώ σοβαρά για εκείνη.." τον ενημέρωσε αγχωμενος λες κι πραγματικά νοιαζόταν για εμένα ενώ στην αρχή επιθυμούσε μονάχα να με βλάψει όπως οι οδυνηρές μνήμες μου επανέφεραν κάθε τόσο στο νου .

" Καλώς ..κάνε στην άκρη κι δώσε μου λίγο χρόνο με την ασθενή μου ιππότη . Μόνο ...μια στιγμή..θέλω να σε ρωτήσω κι κάτι ακόμη.." σχολίασε αυστηρά εκείνος σαν κάτι να είχε μόλις υποψιαστεί που δεν χωρούσε αμφισβήτηση.

Ο Νταμιάνο σκεπτικός σταμάτησε στο κατώφλι της πόρτας στρέφοντας το απορρημενο βλέμμα του προς το μέρος του.
"Μπορώ να σας φανώ σε κάτι ακόμη χρήσιμος..;"

"Μονάχα εσύ πίστεψε με θα γνωρίζεις την πληροφορία που επιθυμώ. Τι είδους σχέσεις έχεις συνάψει με την εν λόγο δεσποσυνη ; " Η ερώτηση προκάλεσε ένα απότομο τίναγμα στο κορμί μου που δυστυχώς το παρατήρησαν κι οι δύο ομως το σοκ από την ερώτηση που μόλις υπωθηκε είχε ριζώσει για τα καλά μέσα μου.

"Μα ...τι ακριβώς ζητάτε να μάθετε από εμένα δεν καταλαβαίνω.. " ίσα που ψέλλισε αντίστοιχα μουδιασμενος κι χλωμός με εμένα που πάσχιζα να κατευνάσω τον τρόμο που ξάφνου με είχε κυκλώσει στην άσπλαχνη αγκαλιά του δίχως οίκτο.

" Έχω τον λόγο μου που σε ρωτάω ιππότη ! Διεμένε στον πύργο σου για αρκετό διάστημα κι μάλιστα εισερχοσουν στα ιδιαίτερα διαμερίσματα της . Νομίζω μόνον εύλογο μπορεί να είναι το ερώτημα μου κι δεν δέχομαι μισολογα.." τόνισε οργισμένος για κάποιο ανεξήγητο λόγο που ακόμη πάλευα να μαντέψω όση ώρα συνέχιζε την εξέταση του.

" Ακούστε γιατρέ δεν τολμώ να φανταστώ τι τρελό σενάριο έχετε πλάσει με το μυαλό σας . Όμως σας διαβεβαιώ πως σεβάστηκα με ευλάβεια την τιμή κι υπόληψη της . Μάλιστα δεν διαμένει πλέον στον πύργο μου καθότι είναι πλέον μνηστή του διαδόχου του ισπανικού θρόνου πρίγκιπα Εδουάρδου.." αποκρίθηκε νευρικά σαν να έδινε απολογία σε κάποιο δικαστήριο κι ας έλεγε οικτρά ψέματα.

"Ψεύτη ! Υποκριτη ! Ήθελες να πετάξεις μονάχα την ευθύνη από πάνω σου ! " ήθελα να ούρλιαξω φωναχτά όπως τόση ώρα το μυαλό μου κραύγαζε ασταμάτητα κι επίμονα έπειτα απ' το άκουσμα των λεγόμενων του .

"Είσαι βέβαιος δηλαδή πως η κοπέλα είναι ακόμη παρθένα; " Ρώτησε ωμά δίχως περιστροφές για ακόμη μια φορά εκείνος βγάζοντας ενα λευκό χαρτί από το συρτάρι πλάι φανερά προβληματισμένος.

" Μα τι με ρωτάτε τώρα είστε σοβαρός γιατρέ..! Δεν μπορώ να εγγυηθώ για την τιμή της από την στιγμή που πλέον ετοιμάζεται να νυμφευθεί σας παρακαλώ πια !" Φώναξε εξοργισμένος κλείνοντας την πόρτα του γραφείου ξοπισω του με φόρα .

Διχως να χάσω χρόνο άρχισα να επανέρχομαι ανυπόμονη να μάθω τι είδους διάγνωση είχε σχηματίσει ο γιατρός κι γιατί ακουγόταν τόσο προβληματισμένος.

"Που..βρίσκομαι...; Τι συνέβει..;" Ρώτησα δήθεν ζαλισμενη νιώθοντας την καρδιά να κοντεύει να τιναχτεί έξωθεν του στέρνου από την αγωνία για την κατάσταση μου .

Ο γιατρός στηλωσε ανήσυχος το βλέμμα του στο χλωμό πρόσωπο μου σαν να προσπαθούσε να διαβάσει την αλήθεια που περίτεχνα του απέκρυψε προ ολίγου εκείνος τρομοκρατώντας αυτομάτως το ήδη εξεγερμένο ένστικτο μου περισσότερο .

" Δεσποινίς..η μάλλον κυρια θα πρέπει να σας αποκαλώ πλέον διότι δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία για την διάγνωση που έχω καταλήξει. Τα πράγματα για εσάς δεν είναι ευνοϊκά.." προλόγισε αυστηρά κόβοντας μου την ανάσα προτού καλά καλά την ανακτήσω εκ νέου.

"Μα...τι εννοείτε δεν σας καταλαβαίνω..από τι στο καλό πάσχω..;" Ψέλλισα δίχως πνοή παρατηρώντας τον να βηματίζει σκεπτικός πέρα δώθε προτού μου ανοίξει τα χαρτιά του .

"Λυπάμαι που σας το λέω όμως δεν πάσχετε από κάποια ανίατη ασθένεια.. όμως εάν αποκαλυφθεί το μυστικό σου πριν ακόμη νυφθευθεις ίσως σου στοιχίσει την ίδια την ζωή.." συνεχίσε για πολλοστή φορά να μιλάει με γρίφους και παραλληλισμούς δίχως να μιλάει καθαρά .

" Σας παρακαλώ αρκετά με τα μισολογα τι θα μπορούσε να μου κοστίσει το πολυτιμότερο αγαθό κι δώρο του Θεού ; Δεν σας κατανοώ.." επαναλαβα θυμώμενη σε μια προσπάθεια να κατευνάσω τους εσωτερικούς μου δαίμονες που με πολεμούσαν αδυσώπητα.

Μου έριξε ένα ακόμη βλοσυρό βλέμμα πλησιάζοντας κοντά μου με το αργό γέρικο περπάτημα του κάθισε πλάι μου ακουμπώντας την παλάμη του απαλά στην κοιλιά μου σκύβοντας παράλληλα το κεφάλι του.

" Μάταια παλεύεις από εμένα να το κρύψεις..έχω συνάντησει κατά καιρούς εντός κι εκτός παλατιού παρόμοιες καταστάσεις κι ξέρω να τις αναγνωρίζω. Βιρτζίνια περιμένεις παιδί εκτός γάμου δυστυχώς.."

"Θα αποκτήσεις παιδί δίχως πατέρα ..εκτός γάμου..ίσως σου κοστίσει την ζωή.." τα λόγια του αντηχούσαν ξανά και ξανά σαν ηχώ στην έρημο στα αυτιά μου μα ο εγκέφαλος αρνούνταν πεισματικά να ανταποκριθεί στις νέες σοκαριστικές πληροφορίες που μόλις εισέρχονταν.

Το στόμα μου είχε ανοίξει διάπλατα από την ταραχή τα μάτια μου είχαν βούρκωσει η ανάσα είχε κοπεί κι σχεδόν μηχανικά βρισκόμουν ακόμη εν ζωή δίχως να επικοινωνώ με το γύρω περιβάλλον.

"Απ... αποκλείεται να είμαι έγκυος..δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό κάνε..τε λάθος.." ψιθυριζα ξεπνοη πασχίζοντας να συγκρατήσω τα ακατάσχετα δάκρυα που κυλούσαν ποτάμι στα μάγουλα μου .

"Δυστυχώς Βιρτζίνια..ξέρω πόσο δύσκολο είναι να σου έχουν αφαιρέσει τόσο άνανδρα την τιμή κι την υπόληψη. Τον πατέρα μονάχα εσύ τον γνωρίζεις κι δεν θα σου ζητούσα ποτέ να μάθω ποιος είναι αν και δεν απαιτεί μεγάλη φαντασία για να τον μαντέψω. Το ευτύχημα για εσένα είναι πως παντρεύεσαι σύντομα και..."

"Μη ! Μην μιλάτε άλλο ! Πάψτε ! Δεν το θέλω αυτό το παιδί δεν μπορεί να βρίσκεται μέσα μου δεν το θέλω σας λέω κάντε κάτι ! " Κραύγαζα οργισμένη χτυπώντας με γροθιές την κοιλιά μου δίχως να ελέγχω την δύναμη μου την δεδομένη στιγμή.

"Ηρέμησε κοπέλα μου ήρεμα ! Θα προκαλεσεις βλάβη στο βρέφος δεν φταίει εκείνο να πληρώσει τις αμαρτίες του ανεύθυνου πατέρα του. Άκουσε με στην κατάσταση που είσαι είναι δώρο από τον Θεό το συγκεκριμένο μωρό. Πρόκειται να παντρευτείς έναν πρίγκιπα σύντομα θα αναλάβει τον θρόνο οπότε θα αναζητήσει απόγονο κι εσύ θα τον προσφέρεις δίχως καθυστέρηση σκέψου λογικά . Κανείς δεν θα μάθει το μυστικό σου .. τουλάχιστον για όσο εσύ θα με βοηθάς να εισέλθω στο συμβούλιο του Εδουάρδο.." ολοκλήρωσε τον εκβιασμό του ικανοποιημένος όσο η ίδια παράλληρουσα στην ιδέα της γέννησης αυτού του πλάσματος.

"Το περίμενα πως θα με εκβιάσεις με αντίτιμο την σιωπή σου ! Ενα τέτοιο σατανικό σχέδιο μονάχα ένα αρρωστημένο μυαλό μπορούσε να παράξει. Δεν θέλω να το έχω μέσα μου αυτό το πλάσμα καταλαβαίνεις..;" Φώναξα εξοργισμένη αδιαφορώντας για το αν θα μας άκουγε ο ένοχος για αυτό το έγκλημα που θα παντρευόταν την αγαπημένη του Άννα ενώ κάπου αλλού μακριά θα γεννιόταν το παιδί του .

Η ταραχή σε συνδυασμό με τιν χείμαρρο των σκέψεων που είχαν κατακλύσει το μυαλό μου από άκρη σε άκρη επανέφεραν την αρχική μου ζαλάδα νιώθοντας εκ νέου τα πάντα γύρω να σκοτεινιάζουν κι το σώμα μου να καταρρέει.

"Βιρτζίνια..άκουσε με κοίτα με πρέπει να ηρεμήσεις..! Το μυστικό σου δεν απειλείται από εμένα ..δεν κάνεις καλό στον εαυτό σου ..!"

"Εαυτός ; Δεν υπάρχει πια ! Πως θα ζήσω με αυτό το πράγμα μέσα μου ; Μόνη θα το μεγαλώσω..πως θεέ μου .." μονολογούσα απελπισμένη χάνοντας ξανά την επαφή με την πραγματικότητα ανάμεσα στα τρεμάμενα χέρια του γιατρού που πάσχιζε να με καθησυχάσει .

"Λιποθύμησε πάλι; Τι έχει γιατρέ επιτέλους η βασίλισσα περιμένει εναγωνίως την διάγνωση σας .." ακούστηκε ολοκάθαρα από κάπου στο βάθος η φωνή του που μονάχα ταραχή προκαλούσε πλέον στο σώμα κι την ψυχή μου όπως ακριβώς στην αρχή όταν τον γνώρισα σαν άνδρα σκιά.

"Είναι άσχημα Νταμιάνο..όμως δεν μπορώ λόγο απορρήτου να σου αποκαλύψω τίποτα παραπάνω. Μείνε κοντά της μέχρι να ανακτήσει τις αισθήσεις ξανά σε παρακαλώ κι εάν επιθυμεί η ίδια ας σου αποκαλύψει περαιτέρω.." πρόφερε απλοϊκά ο ηλικιωμένος άνδρας σέρνοντας τα βήματα του προς την έξοδο του ιατρείου δίχως να παραλείψει να τον κοιτάξει υποτιμητικά κατά την έξοδο.

Ξύπνησα μερικά απροσδιόριστα λεπτά μετά με τον πανικό να ρέει ακόμη καυτός στις φλέβες μου κι ένα βρέφος να τρέφεται από το σώμα μου ξαφνικά .

Σαν άνοιξα τα μάτια μου τον αντίκρισα πλάι μου ακουμπισμένο να έχει αποκοιμηθεί γαλήνιος και χαλαρός ένα αίσθημα αδικίας με κατέκλυσε που σύντομα μετατράπηκε σε παλιρροϊκό κύμα οργής.

"Νταμιάνο τι θέλεις εδώ ..; Που είναι ο Εδουάρδο..;" Μουρμούρισα θυμωμένη τραβώντας ευθύς το χέρι μου ανάμεσα από τα δάκτυλα του .

Πετάχτηκε ανήσυχος στηλώνοντας τα μάτια του στο πρόσωπο μου δίχως να μιλήσει προκαλώντας με να του αποκαλύψω το αναπάντεχο μυστικό που θα άλλαζε τις ζωές μας για πάντα .

Άραγε αν μάθαινε πως περιμένω το παιδί του θα άλλαζε κάτι ανάμεσα μας ; Θα κατέλυε την συμφωνία με την βασίλισσα ώστε να με παντρευτεί η θα με άφηνε έρμαιο στα χέρια του πρίγκιπα ξεχνώντας την ύπαρξη του παιδιού μας για πάντα ;

"Πως είσαι ; Ο πρίγκιπας βρίσκεται εδώ κι ώρες σε συσκέψεις με το επιτελείο της βασίλισσας ώστε να αποφευχθεί μια απειλή που έχει προκύψει τις τελευταίες ώρες κι αφορά κι τις δύο χώρες.." μου ανακοίνωσε παγερά δείχνοντας φανερά καταβεβλημένος κι σκυθρωπός.

" Δεν είμαι καλά όμως θα γίνω ελπίζω.." ψέλλισα δίχως να κρύψω πόσο άσχημα αισθάνομαι παίζοντας παράλληλα όλα τα πιθανά σενάρια στο μυαλό μου καθώς κι τις αντιδράσεις που θα είχε εάν του εκμυστηρεύομουν την αλήθεια. " Πες μου έχουν συνάψει συμμαχία πλέον οι δύο χώρες έτσι ; " Τον εξέπληξα με την αναπάντεχη ερώτηση μου όμως ήδη στο μυαλό μου οι εξελίξεις είχαν μπει σε μια σειρά πλάθοντας ένα σενάριο αδιέξοδο κι για τους δύο μας.

" Μετά τον αρραβώνα σας υπογράφηκε ταυτόχρονα κι συμφωνία σύμπραξης κι ειρήνης ανάμεσα στις δύο χώρες.." αποκρίθηκε κοφτά αποφεύγοντας να με κοιτάξει κατάματα ίσως κι από ντροπή.

"Το ήξερα ! Άρα εάν ποτέ διαλυθεί ο αρραβώνας αυτομάτως η συμφωνία ακυρώνεται κι οι δυο χώρες αν κατάλαβα καλά βρίσκονται σε πόλεμο έτσι δεν είναι ; " Συνέχισα με τον πόνο εσωτερικά να γιγαντώνεται όμως έπρεπε να γνωρίζω την κάθε λεπτομέρεια σχετικά με την πώληση μου στον συγκεκριμένο άνδρα διότι περί αυτού τελικά επρόκειτο.

Εγνεψε αυτομάτως καταφατικά δίχως να μιλήσει σαν να μην έβρισκε τα κατάλληλα λόγια να εκφράσει την δική του ντροπή αν φυσικά την ένιωσε ποτέ για τον τρόπο που με πέταξε.

"Υπέροχα άρα είμαι κι επίσημα εγκλωβισμένη σε έναν μυθικό λαβύρινθο δίχως αρχή μέση κι τέλος.." μουρμούρισα απογοητευμένη νιώθοντας ένα βήμα προτού πηδήξω στον πιο βαθύ γκρεμό της ζωής μου .

Ήμουν ερωτευμένη με έναν άνδρα άνανδρο κι μάλιστα περίμενα κι το παιδί του που θα μεγάλωνε ως διάδοχος του θρόνου της Ισπανίας αντί σε έναν πύργο με τον αληθινό του πατέρα.

Άλλες γυναίκες θα πλήρωναν για να αποκτήσουν την τύχη μου όμως η ίδια αισθανομουν ενοχή κι συνάμα πολύ μόνη και μπερδεμένη.

" Βιρτζίνια.. κανείς δεν σε κρατάει εάν είσαι δυστυχισμένη μαζι του ..ούτε καν η συμμαχία .." μουρμούρισε απαλά χαϊδεύοντας μια τούφα που ξέφυγε από τα σπαστά μαλλιά μου .

" Ποτέ δεν θα μπορέσω να είμαι όπως πριν Νταμιάνο..κι όλα αυτά εξαιτίας σου ! " Αναφώνησα αποχωροντας γοργά από το δωμάτιο που δεν άντεχα να βρίσκομαι πλέον μαζί του αφού η παρουσία του μου θύμιζε κάθε τόσο το μωρό που κουβαλούσα .

Εξήλθα φουριοζα και νευρική στον κεντρικό διάδρομο βαδίζοντας ζαλισμενα αφού ακόμη δεν είχα συνέλθει ολοσχερώς μήτε καν είχα αποφασίσει για την τύχη τόσο του βρέφους όσο κι την δική μου .

Ενώπιον μου προτού καν προλάβω να βγω λίγο προς τον κήπο με σκοπό να αναπνεύσω λίγο οξυγόνο κι να σκεφτώ εμφανίστηκε ο Εδουάρδο χλωμός κι τρομαγμένος τυλίγοντας τα χέρια του γύρω μου σφικτά με ανακούφιση.

"Mi amor.. μόνο εσένα είχα ανάγκη να δω αυτή την στιγμή κανέναν άλλο ! συγχωρα με που δεν μπόρεσα να βρίσκομαι κοντά σου στο ιατρείο. Συμβαίνουν πολύ άσχημα πράγματα στην πατρίδα.." μου εξήγησε λαχάνιασμενος με τα πανέμορφα γαλανά μάτια του να καλύπτει ένα πυκνό σύννεφο ομίχλης και σκότους που δεν με άφηνε να διακρίνω την ψυχή του στο εσωτερικό.

Τον αγκάλιασα απαλά βρίσκοντας ένα πρόσκαιρο καταφύγιο από την φουρτούνα που έδερνε το μυαλό κατά ένα παράξενο λόγο ανάμεσα στα χέρια του .

Η ήρεμη φωνή του κι ο ευγενικός απαλός τρόπος προσέγγισης του ήταν αυτό που ακριβώς αναζητούσα την δεδομένη στιγμή για να πάρω μια βαθειά ανάσα κι να σκεφτώ τα πράγματα με πιο θετική χροια.

" Μην ανησυχείς καταλαβαίνω πως σαν πρίγκιπας έχεις άπειρες υποχρεώσεις δεν σου θυμώνω.." πρόφερα χαμηλόφωνα με κατανόηση διακρίνοντας ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας στα πλούσια χείλη του .

"Εσύ είσαι ότι πολυτιμότερο έχω στην ζωή μου από εδώ κι στο εξής..μαζί θα ξεπερνάμε τις δυσκολίες αγάπη μου.." μουρμούρισε τρυφερά σκύβοντας απαλά να αγγίξει τα χείλη μου με τα δικά του .

"Ο έρωτας τελικά όσο κι να θέλουμε δεν κρύβεται έχουν δίκιο οι σοφοί που το λένε..!" Το εριστικό σχόλιο του Νταμιάνο πάγωσε για ακόμη μια φορά την λογική άμαυρωνοντας για ακόμη μια όλα τα όμορφα συναισθήματα που είχαν γεννηθεί ανάμεσα μας .

" Θα συμφωνήσω για πρώτη φορά με τον ιππότη! Ο κεραυνοβόλος έρωτας μου προς την γυναίκα μου δεν θα μπορούσε να κρυφτεί με κανέναν πιθανό τρόπο.." έριξε λάδι στην φωτιά που ήδη μαίνονταν εσωτερικά του Εδουάρδο τυλίγοντας κτητικα το χέρι του γύρω απ' την μέση μου.

Γέλασε πικροχολα κι φανερά κοροϊδευτικά κοιτώντας έντονα κι απροκάλυπτα προς το μέρος μου με εμφανή ενόχληση κι θυμό.

"Νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να αναχωρήσουμε για την πατρίδα αγάπη μου.." σχολίασα αποφεύγοντας το βλέμμα του με επιδέξιο τρόπο σφίγγοντας παράλληλα την παλάμη του Εδουάρδο μέσα στην δική μου.

"Θέλω να σου μιλήσω Βιρτζίνια προτού φύγετε..είναι ένα ένα ζήτημα που δεν μπορεί να περιμένει.." επένεβει αυστηρά εκείνος τραβώντας το σώμα μου προς το μέρος του κτητικα λες και του ανήκω .

" Σου απαγορεύω να μιλάς κατά αυτό τον τρόπο στην γυναίκα μου ιππότη! Δεν καταλαβαίνω τι ειδους συζήτηση θα μπορούσες να θέλεις να κάνεις μαζί της ιδιαιτέρως.." αναφωνησε έξαλλος με την σειρά του εκείνος θέτοντας τις βάσεις για έναν έντονο διαπληκτίσμο ανάμεσα τους .

" Ηρέμησε αγάπη μου δεν τον παρεξήγω τον Νταμιάνο..σίγουρα θα θέλει συμβουλές για τον επικείμενο γάμο του με την λαίδη Άννα δώσε μας μόνο δύο λεπτά κι έπειτα θα είμαι όλη δική σου για να αναχωρήσουμε.." πρόλαβα να σώσω την οξυμένη κατάσταση μιλώντας του απαλά κι με τρυφερότητα με σκοπό να κατευνάσω κάπως τον θυμό κι την ζήλεια του.

"Καλά ..μονάχα επειδή μου το ζητάς εσύ θα το πράξω αγάπη μου.. θα σε περιμένω στην αίθουσα του θρόνου.." κατένευσε τελικά έπειτα απο την απαλή μου τοποθέτηση που καθησύχασε εσωτερικά του τις οποιεσδήποτε αμφιβολίες που ίσως είχαν αφυπνιστεί.

Προχώρησε αργά κοιτώντας ξοπισω του κάθε τόσο τον μακρύ μαρμάρινο διάδρομο αφήνοντας μας για ακόμη μια φορά αντιμέτωπους ίσως για τελευταία φορά.

Δίχως να χάσει χρόνο καθόλου μήτε καν να περιμένει να ξεμακρυνει ο Εδουάρδο πρώτα τράβηξε το μπράτσο μου με δύναμη κοντά του κολλώντας σχεδόν το σώμα μου στο δικό του προκλητικά.

"Τι νομίζεις ότι κανείς ; Θα δημιουργήσεις περιττές υποψίες που θα διαλύσουν ότι πάω να χτίσω μαζί του ! .." αναφώνησα ενοχλημένη παλεύοντας να απομακρύνθω άμεσα απ' την επαφή με το κορμί του .

"Θα μου το έκρυβες έτσι ; " Φρόντισε να με αιφνιδιάσει οργισμένος με μάτια που εκτόξευαν φλόγες αγανάκτησης κι οργής ταυτόχρονα.

"Τι... εννοείς..; " Ψέλλισα με δυσκολία παριστάνοντας την ανηξερη αναζητώντας στα βαθύ του μυαλού το πιθανότερο σεναριο αν και ο μοναδικός που ήξερε για την εγκυμοσύνη ήταν ο βασιλικός γιατρός.

"Τι .. ακριβώς εννοείς Νταμιάνο έχεις χάσει το μυαλό σου σίγουρα.." σχολίασα ειρωνικά γελώντας δήθεν ανέμελα προς το μέρος του όμως ο θυμός του ολοένα κι θεριευε όσο πάλευα να τον ξεγελάσω .

"Μην κάνεις την ανηξερη θα μου έκρυβες ότι είσαι .. ανεξήγητα έγκυος !" Φώναξε οργισμένος αδιαφορώντας για το ποιος μπορεί να μας άκουγε χτυπώντας παράλληλα τον τοίχο πλάι του σαν να αισθανόταν ένοχος για την όλη κατάληξη της σύντομης περιπέτειας μας .

Έσκυψα απλά το κεφάλι δίχως να μιλήσω δεν ήξερα άλλωστε τι να πω αν υπήρχαν λέξεις κατάλληλες να περιγράψω το σοκ και την απερίγραπτη ταραχή που είχε καταπιεί κυριολεκτικά την ψυχή στην ομιχλώδη δίνη της.

"Μίλησε ο γιατρός φαντάζομαι.. όμως κι να σου το αποκάλυπτα θα άλλαζε τίποτα ; Σε αφορά που θα μεγαλώσει αυτό το πλάσμα ; Η αν θα μεγαλώσει διότι δεν το θέλω στο λέω ευθαρσως .."

"Ούτε κι εγώ επιθυμώ να γεννηθεί αυτό το πλάσμα ..! Είναι ένα λάθος που δεν πρέπει να διαιωνίστει..! " Τόλμησε να ψελλίσει σαν δειλός αποκαλύπτοντας το αληθινό αδίστακτο πρόσωπο του που εξαρχής είχα γνωρίσει.

Όμως μέσα μου κάτι άλλαξε έπειτα από τα αισχρά λεγόμενα του λες και ενεργοποίησαν κάποιο απροσδιόριστο μητρικό μηχανισμό στην ψυχή μου κι ξάφνου όλη η επιμονή μου να μην γεννήσω το μωρό μετατράπηκε σε πείσμα επιβίωσης του.

Ξάφνου ένιωθα υπερπροστατευτικα συναισθήματα για το πλάσμα που κουβαλούσα εσωτερικά μου λες κι όλοι απειλούσαν να το εξοντώσουν κι μοναδική ελπίδα επιβίωσης του ήταν μονάχα η ασπίδα της μητρικής μου αγάπης.

" Δεν περίμενα να ακούσω τίποτα περισσότερο από εσένα ! Απορώ γιατί ήθελες να ξέρεις ακόμη κι την ύπαρξη του .." σχολίασα φανερά απογοητευμένη .

" Ευτυχώς που έμαθα για αυτή ώστε να αποτρέψω την γέννηση του ! Φαντάζομαι δεν σκέφτηκες λεπτό να το αφήσεις να έρθει στον κόσμο έτσι ; Είναι το προϊόν μιας απλής νύχτας πάθους στο κελάρι κι τίποτα παραπάνω..δεν υπάρχει καμία ελπίδα να μεγαλώσει σε κανονική οικογένεια.." συνέχιζε απτόητος το αδίστακτο παράλλημα του δίχως να έχει αντιληφθεί τα ακραία συναισθήματα μίσους κι αποτροπιασμόυ που γεννούσε εκείνος εσωτερικα μου.

" Είσαι ένα κάθαρμα δίχως ψυχή όπως εξαρχής είχα καταλήξει.. ! Πάσχισες βέβαια να προσποιήθεις τον αγαθό όμως απέτυχες παταγωδώς κι αυτό το πλάσμα αποκάλυψε την αληθινή σου ταυτότητα..! Είσαι ένα άψυχο τέρας ! " Φώναξα με όλη μου την ψυχική κι σωματική δύναμη αψηφοντας το ενδεχόμενο να μας ακούσουν πια καθώς η οργή με είχε κλεισει στην ομίχλωδη αγκαλιά της .

Μου έκλεισε το στόμα απότομα με την αναστροφή του χεριού του τόσο δυνατά όπου με τα βίας ανασαινα κι έπειτα για μερικά απροσδιόριστα δευτερόλεπτα βύθισε το σκοτεινό βλέμμα του στο δικό μου .

" Αυτό είμαι ! Δεν θα αντικρούσω τα λεγόμενα σου ένα αιμοσταγες θηρίο που αφήνει ξοπισω του κουφάρια αθώων. Όπως ακριβώς το μωρό που περιμένεις όπου δεν θα δει το φως της επόμενης αυγής να είσαι βέβαιη για αυτό! " Ψιθύρισε χαιρεκακα στα αυτιά μου σπρώχνοντας με φόρα έπειτα μακριά το κορμί μου λες κι αισθανόταν αποστροφή ακομη κι στην θέα του.

" Μονάχα ..επάνω από το πτώμα μου.." αναφώνησα πεισματικά τρέχοντας μακριά του όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να ξεφύγω από την κακία κι το σκότος που βασίλευε στην ψυχή του κι δυστυχώς τον είχε μετατρέψει σε έναν άβουλο δούλο.

Έσπευσα πανικόβλητη στην αίθουσα χορού όπου με περίμενε ο χαμογελαστός καλόκαρδος Εδουάρδο που σαν με αντίκρισε φωτίστηκε ολόκληρο το πρόσωπο του από μια λάμψη έρωτα εκτυφλωτική.

Αυτό θα ήθελα στην ζωή μου τελικά να έχω έναν άνδρα ερωτευμένο πλάι μου κι όχι ένα τέρας από τον οποίο έτυχε να μείνω έγκυος.

"Πάμε να φύγουμε γρήγορα από εδώ μέσα ..! " Μουρμούρισα κλεισμένη ανάμεσα στα δυνατά του μπράτσα ευχόμενη να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να αντικρίσω το πρόσωπο του Νταμιάνο .

"Είσαι καλά αγάπη μου ..; Φαίνεσαι πολύ ταραγμένη σου είπε τίποτα αυτός ο αγροικος ; " Ρώτησε ανήσυχος προχωρώντας αργά προς την έξοδο του παλατιού.

"Όπως το είπες ένας αγροίκος δίχως ψυχή είναι ο συγκεκριμένος άνδρας .. για αυτό επειδή δεν αντέχω ούτε λεπτό να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί του σε παρακαλώ να φύγουμε.." τον ικέτευσα για ακόμη μια φορά ανταλλασοντας ένα βλέμμα με την επίσης αντιπαθή λαίδη Άννα που περίμενε υπομονετικά το τέρας στον κήπο.

"Μην ανησυχείς πλέον Άννα ..ο Νταμιάνο ήταν πάντοτε δικός σου..." Ψιθύρισα στο αυτί της διακριτικά καθώς την προσπερνούσαμε αργά κι εκείνη αρκέστηκε σε ένα καταφατικο νεύμα ικανοποιήσης .

Εισέβαλα στην ολοκαίνουργια άμαξα που μας είχε προμηθεύσει η Βικτώρια κάθισα αναπαυτικά στα βελούδινα καθίσματα της με την καρδιά μου ήσυχη πως είχα πράξει το σωστό που αποχωρούσα.

Ο τόπος δεν χωρούσε δύο γυναίκες για την καρδιά ενός παγερου κι αιμοσταγή άνδρα τουλάχιστον η ίδια είχα γλιτώσει την καταδίκη κι ας ήμουν έγκυος.

Ο λαβύρινθος που βάδιζα από σήμερα δεν είχε σίγουρα αρχή μέση κι τέλος όμως κάπου εκεί έξω θα συναντούσα ένα ξέφωτο ήμουν βέβαιη με την βοήθεια του Εδουάρδο κι την δύναμη που έκρυβα στην ψυχή μου.

Σαν έστρεψα το βλέμμα μου προς το παλάτι για ύστατη φορά η καρδιά σταμάτησε πάλι να πάλλεται στο στήθος σαν τον αντίκρισα να πλησιάζει ξανά την άμαξα αποφασισμένο.

Πλησίασε κοντά μας βγάζοντας δήθεν από σεβασμό του χακί καπέλο του σε μια βαθιά υπόκλιση κι έπειτα πλησίασε την συντετριμμένη Άννα κι την έκλεισε στην αγκαλιά του προκλητικά.

"Κάθαρμα..." Ψέλλισα στρέφοντας άλλου το βλέμμα μου αηδιασμένη δίχως να παρατηρήσω την παράξενη συζήτηση που του είχε πιάσει ο φρουρός που θα οδηγούσε την αμαξα μας πίσω στην Ισπανία.

Μια παράξενη ατμόσφαιρα είχε επικρατήσει ξαφνικά έως την στιγμή όπου τα πέταλα του αλόγου χτύπησαν με δύναμη στο υγρό χώμα κι η αποχώρηση μας ξεκίνησε.

Άραγε ήμουν ασφαλής στον δρόμο η εκείνος είχε φροντίσει ήδη να πραγματοποιήσει την απειλή που άφησε μετέωρη ανάμεσα μας ;

" Αυτό το πλάσμα δεν θα ζήσει έως την επόμενη αυγη .." τα προφητικά λόγια του επέστρεψαν απειλητικά στα αυτιά μου προκαλώντας αναστάτωση .

Άραγε τι ήταν πρόθυμος να κάνει ώστε να με αναγκάζει να χάσω το μωρό ; Η μήπως η εγκληματικη εντολή είχε ήδη δοθεί...;

"Να φανεί σαν ατύχημα..θέλω μόνο να τραυματιστεί σοβαρά αλλά να επιβίωσει..! "