Αφιερωμένο με πολύ αγάπη DianaRay1 user38316600 elenizapra1 και σε όλους εσάς που απολάμβανατε την νέα μου ιστορία ❤️❤️💐🌹🌹

Στεκόταν σαστισμένος απέναντι μου κοιτώντας συνομωτικα κάθε τόσο προς το μέρος του γραφείου στο οποίο εισχώρησε φανερά εκνευρισμένη η Βικτώρια αναμένοντας τον κι συνάμα βάζοντας φωτιά στα απανωτά σενάρια που έπλεκε το μυαλό μου.

"Το ζήτημα ήταν να μην εμπλακεί η Βασίλισσα τώρα τα πράγματα έχουν ανατραπεί πολύ άσχημα..! Οπότε πίστεψε με θα βρει έναν ευφάνταστο τρόπο να μας τιμωρήσει τελικά.." μουρμούρισε κοφτά φανερά προβληματισμένος ακολουθώντας την βασίλισσα στο γραφείο του σιωπηλός.

"Τι εννοείς περίμενε μην φέυγεις..θελω να ξέρω τι στο καλό μέλει να μου συμβεί.." φώναξα τρέχοντας ξοπίσω του ανήσυχη στο καθιστικό αρπάζοντας την τελευταία στιγμή το μανίκι του μεταξένιου πουκαμίσου του προτού εισχωρήσει έξαλλος στο γραφείο οπου τον περίμενε εκείνη .

" Άφησε με μην με καθυστερείς !" Διαμαρτυρήθηκε σπρώχνοντας με φόρα μακριά το χέρι μου λες και θα τον χτυπούσε ηλεκτρικό ρέυμα οσο με πλησίαζε.

" Σε ρώτησα κάτι και δεν μου αρέσει να με αγνοούν ..τι εχει σκοπό να μας κάνει ; Εσύ δουλεύεις τόσα χρόνια στην αυλή της και φαίνεται να ξέρεις.."

"Ακριβώς επειδή γνωρίζω .. επακριβώς τι μέλει γενέσθαι θα προσπαθήσω να την εξευμενίσω ειδάλλως ..θα πληρώσω την παρουσία σου εδώ πολύ ακριβά.." αποκρίθηκε με ολοφάνερη αποστροφή να καθρεπτίζεται στο πανέμορφο αρρενωπό πρόσωπο του προχωρώντας ανήσυχος προς το καθιστικό οπου ενώνονταν μέσω μιας μικρής ξύλινης σκάλας με το αχανές δωμάτιο οπου ονόμαζε γραφείο.

Έμεινα μετέωρη να ακροβατώ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας τρόμου και αγωνίας για το μέλλον το οποίο είχα μάθει να ορίζω μονάχη μέχρι σήμερα οπου ολοι οι κανόνες και οι οροι στην ζωή μου είχαν ανατραπεί.

Στο μυαλό μου εμφανίστηκε η μορφη της μητέρας μου οπου πρέπει να περνούσε τις χειρότερες στιγμές της ζωής της τώρα που είχα χαθεί και αναρωτιόμουν αν θα με θεωρούσε ήδη νεκρή η θα αναζητούσε τα ίχνη μου έως οτου βεβαιωθεί πως εξαφανίστηκα για πάντα.

Δεν είχα ιδέα πως λειτουργούσε ο χωροχρόνος στο μέλλον οσο η ίδια είχα ταξιδέψει τρείς αιώνες πίσω με σιγουριά πλέον και ερχόμουν αντιμέτωπη με κανόνες αρχές και νόμους αρχέγονους και ανεξερέυνητους.

Μπορεί να είχα διαβάσει αρκετά βιβλία σχετικά με την συγκεκριμένη εποχή ομως κανένα απο αυτά δεν διευκρινίζε την ανάμειξη της βασίλισσας στα προσωπικά ζητήματα των ιπποτών της ειδικά σε τόσο ακραίο βαθμό ώστε να αποφασίζει η ίδια για την μοίρα του.

Άκουσα στο βάθος μια πόρτα να κλείνει με κρότο και τινάχτηκα ασυναίσθητα βαδίζοντας στα νύχια των ποδιών μου κυριολεκτικά στο πέτρινο κρύο δάπεδο έως το κατώφλι οπου εκείνος είχε μόλις διαβεί.

Πλησιάζοντας στην βαριά δρύινη παλιά πόρτα αφουγκράστηκα απευθείας φωνές και φυσικά θα αναγνώριζα κι απο μακριά την δική του μπάσα χροιά που για κάποιο λόγο ακούγοταν θυμωμένος.

"Βασίλισσα μου σας εξηγώ πως έχει η κατάσταση πραγματικά με λυπεί αφάνταστα που έχετε πλάσει με το μυαλό σας αλλο σενάριο .." φώναζε ταραγμένος πασχίζοντας μάταια να αλλάξει την γνώμη της πανέξυπνης Βικτώρια σχετικά με εμάς τους δύο.

"Είστε και οι δύο οικτροι ψέυτες Νταμιάνο ! Ειλικρινά περίμενες ποτέ να πιστέψω μια τόσο φθηνή δικαιολογία..; Απαιτώ για τελευταία φορά απο εσένα την αλήθεια προτού σου ανακοίνωσω επισήμως τις κυρώσεις που φυσικά θα υπάρξουν για την ανυπακοή σου..!" Απάντησε εκείνη παγερά με εναν τονο αυστηρό και απόλυτο ακριβώς οπως κι το ψυχρό υπολογιστικό ύφος οπου πλανιόταν στο σώμα μου με αποστροφή λίγη ώρα νωρίτερα.

"Κυρώσεις..; Σοβαρά σκέφτεσαι επειτα απο τόσα χρόνια που βρίσκομαι στην υπηρεσία σου να με ξηλώσεις επειδή βοήθησα μια ασήμαντη χωριάτισσα ..που έτυχε να βρεθεί στο δρόμο μου.." σχολίασε φανερά απογοητευμένος δίχως η φωνή να βρίσκει την δύναμη να εξέλθει απο τον λαιμό του.

"Δυστυχώς δεν μου αφήνεις αλλη λύση Νταμιάνο..! Ήσουν απο τους πιο αγαπημένους μου ιππότες ο προστατευόμενος μου μα συνεχίζεις να λες ψέματα κι αυτό δεν το ανέχομαι ! "

"Οχι βασίλισσα μου ! Όχι! Αυτό που σου εξιστορώ είναι όλη η αλήθεια και τίποτα λιγότερο..! Με την κοπέλα δεν μας ενώνει τίποτα το πονηρό η το κατακριτέο.." επέμεινε υψώνοντας για ύστατη φορά την φωνή του κι ας ήξερε πως παρέβαινε τους κανόνες οπου όριζαν σεβασμό και υπακοή στο στέμμα σε κάθε περίσταση.

"Να πάρει! Τα έκανες θάλασσα Νταμιάνο !" Αναφώνησε οργισμένη εκείνη με μια δόση απόγνωσης μα κι αποφασιστικότητας συνάμα να διαπερνά την φωνη της .

Μερικα δευτερόλεπτα αργότερα ενω ανέμενα εναγωνίως την δική του απόκριση ακούστηκε ενας δυνατός κρότος σαν κάποιο βαρύ αντικείμενο να έπεσε με ορμή στο πέτρινο δάπεδο και έπειτα ακολούθησε μια πνιγηρή απόκοσμη σιωπή οπου πάγωσε το αίμα μου στις φλέβες κυριολεκτικά.

"Πρέπει να προστατευθεί η φήμη του κοριτσιού οπως κι αν έχουν τα πραγματα ! Ήδη το χωριό σχολιάζει την παράξενη άφιξη της και ιδιαίτερα την φιλοξενία της εδω ! Νταμιάνο την εξέθεσες.." τον επέπληξε πιο μαλακά ρίχνοντας τους τόνους ενώ φάνταζε ήδη να έχει πάρει την απόφαση της.

"Τι θέλεις να κάνω.. για να καθαρίσω την φήμη της..;" ρώτησε διστακτικά με ολοφάνερη δυσκολία να προφέρει την κάθε συλλαβή υποδεικνύοντας μου για ακόμη μια φορά το πόσο φορτική κι ανεπιθύμητη ηταν η παρουσία μου εδώ.

"Απαιτώ άυριο το βράδυ κιόλας ! Να διοργανώσεις έναν χορό για ολο το χωριό και τους ευγενείς οπου θα την παρουσιάσεις επίσημα σαν μνηστή σου..!" Ανακοίνωσε παγερά εκείνη σπέρνοντας αυτομάτως μια ταραχή ξανά στον χώρο .

Ακουγα βήματα γοργά και νευρικά να διασχίζουν την τεράστια αίθουσα δίχως να γνωρίζω τον προορισμό άραγε θα δοκιμαζε ποτέ να επιτεθεί στην ίδια την βασίλισσα ;

Αναρωτήθηκα αγχωμενη για την έκβαση μιας τόσο παράλογης απαιτήσης που ήμουν βέβαιη πως θα απερριπτε μονομιάς δίχως δεύτερη σκέψη ακούγοντας την εξωφρενική απαίτηση της.

Ανέμενα σαστισμένη με τα πόδια μου να τρέμουν ακανόνιστα με δική τους βούληση λες και δεχόμουν επίθεση έπειτα από την απροσδιόριστη αντίδραση του.

Ήμουν μπερδεμένη με τα αντιφατικά μηνύματα που μου είχε επιδείξει τις τελευταίες δυο ημέρες που έτυχε να έρθουμε αντιμέτωποι .

Τις περισσότερες φορές ηταν ένας άξεστος αγροικος που σε καμία περίπτωση δεν θύμιζε τους ευγενικούς και καλόκαρδους ιππότες που διάβαζα στα διάφορα βιβλία αλλα και οι χολιγουντιανές ταινίες με τόσο στόμφο εξυμνούσαν .

Υπήρχε κι εκείνη η αλλη οψη του παραξενη σκοτεινή και μυστηριώδης που κυριολεκτικά σε μαγνητιζε ιδιαίτερα οταν διαβαζα στα μάτια του πόσο πόνο και οργή είχε συσσωρεύσει με τα χρόνια στην ψυχή του.

Τα πράσινα μυστηριώδη μάτια του φανταζαν να κρύβουν στα βάθυ τους την θλίψη μιας ολόκληρης χιλιέτιας και πολυ παραπάνω ίσως και απο εκει οπου ο ανθρώπινος μου νους δεν τολμούσε να βυθιστεί αναλογιζόμουν σαστισμένη.

Η βροντερή στιβαρή φωνή του ομως άμεσα με επανέφερε στην ζοφερή και για τους δύο μας πραγματικότητα καθώς η αντίδραση του με ανάγκασε να κάνω ενα βήμα πίσω τρομαγμένη .

" Πως μπορείς να μου το κάνεις αυτό ενώ γνωρίζεις τα αισθήματα που τρέφω απο παιδί για την λαίδη Άννα ; Χειρότερη τιμωρία δεν μπορούσες να μου προσάψεις !" Αναφώνησε εξαγριωμένος κομματιάζοντας αυτομάτως την καρδιά μου στο δευτερόλεπτο και συνάμα θρυμμάτισε μια για πάντα τον γυναικείο εγωισμο μου.

Τα λογια του με πόνεσαν οσο ποτέ δεν περίμενα απο έναν άγνωστο που μόλις είχα γνωρίσει κι όμως αισθάνθηκα ενα αγκάθι να μπήγεται με φόρα στα στήθια μου και την ανάσα μου να κόβεται μονομιάς προτού καν τερματίσει την πρόταση του.

Ο τόνος στην φωνή του ο θυμός και εκείνη η κρυφή απελπισία που χρωματίζε καθε λέξη με χρώμα μουντό σκοτεινό και απόκοσμο κατόρθωσε να γκρεμίσει μια για πάντα κάθε ομορφο συναίσθημα που πασχιζε να γεννηθεί εσωτερικά για τον απαγωγέα μου.

Η αυτοπεποίθηση μου έμοιαζε πια με ρούχο κουρελιασμενο πεταμένο σε δρόμο οπου οι περαστικοί ποδοπατουν με τα πόδια τους διαβαίνοντας αφού η λέξη τιμωρία που χρησιμοποίησε φάνταζε γροθιά στο στομάχι.

Γιατί θα του ηταν τόσο δύσκολο να ζήσει μαζί μου ; η έστω να με παρουσιάσει στον δικο τους κύκλο ως μνηστή του τόσο όμορφη και θελτικη ηταν η Άννα η λαιδη που προανέφερε ; Αναλογιζόμουν λυπημένη έχοντας χάσει κάθε ορεξη και ενδιαφέρον για την συνέχεια της συζήτησης όπου πολυ σημαντικά κομμάτια της είχα αγνοήσει.

"Ήμουν σαφής νομίζω Νταμιάνο οφείλεις να αποκαταστήσεις την τιμή της κοπέλας όπου ο ίδιος εξέθεσες..! Πως αύριο μεθαύριο θα μπορέσει να παντρευτεί..; Και μονο στην υποψία πως είχε σχέση μαζι σου δεν θα την ζητήσει ποτέ κανένας ! " επέμεινε η βασίλισσα αυστηρά δίχως να λάβει υπόψιν την καμία απο τις έντονες διαμαρτυρίες του.

"Με εμένα δεν μπορεί να παντρευτεί...! Δεν την επιθυμώ δεν με ελκύει καν ως γυναίκα..! Μονάχα σε μια ανήκει η καρδιά μου και το ξέρεις καλά σε ικετεύω λοιπόν να σεβαστείς την επιθυμία μου.." επέμεινε αυστηρά στην δική του άποψη χωρίς να δέχεται τις υποδείξεις της ούτε κατά διάνοια.

"Παιδί μου.. απο τότε που ελειψες εχουν αλλάξει δραματικά πολλά πράγματα που εσύ αγνοείς κυρίως στις ζωές όλων μας.." σχολίασε κάπως πικρόχολα και αινιγματικά δίχως να ολοκληρώσει την πρόταση της αφήνοντας ενα τεράστιο χάσμα γεμάτο ερωτηματικά ανάμεσα τους.

"Υπονοείς πως άλλαξε και η ζωή της Άννας ; Αυτό προσπαθείς να μου πεις..;" η ερώτηση έμεινε μετέωρη στα χείλη του οπου είχαν κυριολεκτικά μουδιάσει αναμένοντας την αποστομωτική απόκριση της .

"Ακριβώς Νταμιάνο ! Υπάρχουν πολλά που δεν έχεις μάθει ακόμη. Βρές λύση με την Βιρτζίνια άμεσα μέχρι αύριο το βράδυ ειδάλλως θα αναγκαστώ να την εξορίσω απο το βασίλειο..! Η συζήτηση έληξε..!" Ανακοίνωσε παγερά δίχως να δέχεται να ακούσει καμία δικαιολογία περαιτέρω .

Ο Νταμιάνο βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο και με χιλιάδες ερωτηματικά και αμφιβολίες να στροβιλίζονται στο μυαλό του όπου δυστυχως μονάχα η ίδια η Άννα θα αναλάμβανε να διαλύσει.

Απομακρύνθηκα απο την κλειστή θύρα παγωμένη βαδίζοντας προς το αναμμένο τζάκι στο καθιστικό οπου το πορτρέτο ενος γενναίου πανέμορφου νεαρού καβάλα στο λευκό άλογο του με ενα νωχελικό χαμόγελο στα χείλη κοσμούσε τον χώρο.

"Ήταν όμορφος πολύ στην εφηβεία του ο Νταμιάνο και παραμένει όσο ωριμάζει .." σχολίασε νοσταλγικά η βασίλισσα οπου στεκόταν ακριβώς απο πίσω μου δίχως να την έχω αντιληφθεί και δυστυχώς με έπιασε να ατενιζω μαγεμένη το πορτρέτο του.

Στράφηκα αμέσως προς το μέρος της χαμογελώντας μηχανικά κάνοντας παράλληλα μια ελαφριά υπόκλιση οπου δεν ημουν συνηθισμένη να πράττω ομως παραδόξως επαινεσα τον εαυτό μου για την προσπάθεια του να εναρμονιστεί σε εθιμα κι τύπους ένος αλλου αιώνα.

"Μεγαλειοτάτη με συγχωρείτε δεν σας άκουσα να βαδίζετε στον χώρο.." δικαιολογήθηκα πρόχειρα κατακόκκινη απο ντροπή και αμηχανία καθώς αισθανόμουν το αυστηρό υπολογιστικο βλέμμα της να βαθμολογεί τις αντιδράσεις μου μια προς μια.

" Μην απολογείσαι παιδί μου φαίνεται πως σε εχει γοητέυσει ο σωτήρας σου γι'αυτό κι είχες απορροφηθεί τόσο πολύ στο πορτρέτο του .." σχολιασε καυστικά για ακόμη μια φορά πασχίζοντας να διαβάσει απο την αντίδραση μου την αλήθεια που περίτεχνα της κρυβαμε.

Χαμογέλασα μηχανικά και κάπως άκεφα σηκώνοντας έπειτα απο ώρα τα μάτια μου δειλά προς το πρόσωπο της οπου ένα αχνο πονηρό μειδιάμα κοσμούσε.

" Ο Νταμιάνο είναι απλά ο ανδρας που με έσωσε μεγαλειοτάτη κι θα παραμείνουμε φίλοι εως οτου..."

"Φιλία αγαπητή μεταξύ ενος αρσενικού και μιας δεσποσίνης δεν μπορεί να υπάρξει ! Έχω ήδη θέσει την πρόταση μου σε εκείνον οφείλει να σε αποκαταστήσει ειδάλλως να σου βρει εναν ιδανικό συντροφο στον αυριανό χορό..!" Με διέκοψε παγερά ενοχλημένη απο τις προοδευτικές ιδέες που τόλμησα να αραδιάσω ξεχνώντας το μέρος και τις ηθικές αξίες τις οποίες καταπατούσα αθελα μου.

Ξεροκατάπια παγωμένη καθώς το αυστηρο βλέμμα της με κάρφωσε κυριολεκτικά στον τοίχο απαιτώντας να τηρηθούν ρητά οι εντολές της.

"Κι αν..λέω άν δεν επιθυμώ να δεσμευτώ με κανέναν ...;" ρώτησα δειλά διακρίνοντας προτού καν ολοκλήρωσω την πρόταση μου τους κεραυνούς οργης που διαπέρασαν το κοφτερό σαν ξυράφι άπαθες βλέμμα της κι ομως τόλμησα να ρωτήσω το απαγορευμένο .

"Τότε κορίτσι μου μάζεψε τα πράγματα σου κι έξω απο το βασίλειο μου χυδαίες ανηθικότητες δεν σκοπεύω να ανεχτώ..!" Κράυγασε θυμωμένη χτυπώντας νευρικά την δαντελένια πανάκριβη λευκή βεντάλια της ανάμεσα στις παλάμες της καθώς αποχωρούσε απο τον πύργο γνέφοντας στο κατώφλι στον σαστισμένο Νταμιάνο πως επρεπε να σκεφθεί.

Την ακολούθησα ζαλισμένη έως την έξοδο οπως ακριβώς εκείνος οπου ανέλαβε να την συνοδεύσει εως την άμαξα με μια οψη κατασπρη και σκυθρωπή .

Σαν επιβιβάστηκε στην βελούδινη αμαξα της έριξε ενα αυστηρό έντονο βλέμμα προς το μέρος μου ξανα υψώνοντας το αριστερό της φρύδι με ολοφάνερη απέχθεια .

"Εχεις χρόνο έως άυριο τα μεσάνυχτα στον χορό να αποφασίσεις τι θα πράξεις με την αναιδή που φιλοξενείς θυμήσου αν αρνηθεί να δεσμευθεί αποχωρεί άρδειν υπο άκρα μυστικότητα ..!" Ψιθύρισε στο αυτι του με ύφος αμείλικτο κι αδιαπραγμάτευτο ως προς τα συμφέροντα του βασιλείου της.

Εκείνος πασχίζοντας να χαλιναγωγήσει την καλπάζουσα οργή του προτού ξεσπάσει καταιγίδα έγνεψε άνευρα καταφατικά με βλέμμα κενο κι προβληματισμένο.

Δίνοντας παράλληλα διαταγή στους ανδρες του να συνοδεύσουν με ασφάλεια την αμαξα εως την έξοδο του πύργου κι επειτα με περασε δίπλα μου σαν σκιά κι κλείστηκε στο γραφείο του αμίλητος.

Η Μαίρη με πλησίασε ανήσυχη με βλέμμα βλοσσυρο κι τρομαγμένο δήθεν για να κλείσει την πόρτα ομως ήξερα καλα πως ηθελε να μάθει τι ακριβώς γύρευε η βασίλισσα στον πύργο.

"Δεσποινίς φαίνεστε καλύτερα επειτα απο το γιατροσοφι που σας ετοιμασα..!" Με χαιρέτησε χαρωπά θερμαίνοντας κάπως την παγωμένη μου καρδιά με το πλατύ χαμόγελο της .

"Εσυ με έσωσες απο το θανατηφόρο δηλητήριο λοιπόν.. και σε ευχαριστώ Μαίρη ολόψυχα.." πρόφερα συγκινημένη πλημμυρισμένη απο ευγνωμοσύνη και αλλα χιλιάδες άλλα όμορφα συναισθήματα συμπάθειας όπου σταδιακά γεννούσε η συμπεριφορά της.

"Ω δεσποινίς ποτέ κανένας όσα χρόνια δουλεύω σε αυτό το σπίτι δεν μου εξέφρασε την παραμικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης. Ομως εσείς ..είστε διαφορετική απο όλες τις απόψεις.." σχολίασε αινιγματικά απομακρύνοντας βιαστικά το μελαγχολικό βλέμμα της προτού προλάβω να διακρίνω πως κάποιος την είχε πληγώσει στο παρελθόν βαθειά.

"Μαίρη είσαι καλά ..εσύ χλώμιασες .." παρατήρησα αναστατωμένη στηρίζοντας το εύθραυστο ταλαιπωρημένο σώμα της λιγο προτού σωριαστεί καταγής.

"Μην ...μου δίνεται σημασία κυρία είμαι ..κουρασμένη απλά. Προτού ομως αποχωρήσω για το κοιτώνα του προσωπικού οφείλω να σας ομολογήσω πως δεν χρωστάτε ευγνωμοσύνη μονάχα σε εμενα δεσποινίς. Εκείνος παρέμεινε ολη την νύχτα στο πλευρό σας οσο εσείς ψηνοσασταν στον πυρετό..! Τα ξημέρωματα πια επέστρεψε στο δωμάτιο του.." με ενημέρωσε διστακτικά γνέφοντας με στοργή προς την κλειστή πόρτα του γραφείου προκαλώντας εσωτερικά ενα σωρο απο ακατανόητα συναισθήματα οπου δεν τολμούσα να ελέγξω.

"Ο Νταμιάνο..με φρόντισε εκεινος..;" ψέλλισα άχνα έκπληκτη δίχως να πιστεύω στα αυτιά μου .

"Μάλιστα κυρία ..με έδιωξε απο τον προσωπικό σας χώρο αμέσως μόλις σας χορήγησα το αντίδοτο ! Παραμιλούσατε κλαίγατε φωνάζατε παραδομένη στην δίνη του πυρετού μα εκείνος στεκόταν εκει πλάι σας αγέρωχος. Σφούγγισε τον ιδρώτα τα δακρυα σας..και .." ακολούθησε μια αμήχανη πάυση ανάμεσα στα συγκλονιστικά λεγόμενα της καθώς το σύννεφο μιας βαριάς θλίψης σκέπασε ολοσχερώς τον ουράνιο θόλο του μυαλού της.

"Και ... ολοκλήρωσε την πρόταση σου τι άλλο έκανε..;" ζήτησα επίμονα διακρίνοντας την δειλία της να προφέρει το παραμικρό .

"Νομίζω πως κοιμήθηκε πλάι σας.. ολόκληρο το βράδυ.. ενώ κάτι τέτοιο πράττουν μονάχα τα παντρεμένα ζευγάρια.."
Μου αποκάλυψε ντροπαλά κρυμμένη πίσω απο την μάσκα της ηθικής που έπρεπε όλοι τους να φορούν δημόσια.

Παρά τον έκδηλο εκνευρισμό που μου προκάλεσε η δήλωση της έδειξα κατανόηση αυτομάτως γνωρίζοντας πως δεν έφταιγε η ίδια για τις αντιλήψεις που της είχαν επιβάλει σαν κοινωνία ξεκινώντας από την ίδια την βασίλισσα.

"Ξέρεις γλυκιά μου καμία φορά δεν είναι τόσο προσβλητικό το να κοιμηθεί ένας άνδρας απλά δίπλα σε μια γυναίκα χωρίς να φοράει απαραίτητα μια βέρα στο δάκτυλο της..."τόλμησα να την αντικρούσω προκαλώντας ένα ελαφρύ κοκκίνισμα στα μάγουλα της.

"Λυπάμαι δεσποινις άλλα δεν συμφωνώ καθόλου με τις σκέψεις σας .." κατέληξε μορφαζοντας λυπημένη σαν κάποια θλιβερή σκέψη να τρυπωσε στο μυαλό της .

"Εντάξει είναι δικαίωμα σου να διατηρείς την άποψη σου . Όμως μίλησε μου είναι ολοφάνερο πως κάποιος σε στεναχώρησε μπορώ να σε βοηθήσω..;" επέμεινα φιλικά σαν ελάχιστη ανταπόδοση για το καλό που μου είχε κάνει ομως παραδόξως εκείνη απομακρύνθηκε απρόσμενα.

"Μια απλή υπηρέτρια σαν κι εμένα δεσποινίς δεν τολμά να αισθάνεται το παραμικρό μονάχα να υπακούει κι να εκτελεί..καλο σας βράδυ.." πρόφερε παγερά και άψυχα λες και απήγγειλε τα λόγια της για κάποια παράσταση διότι μου φάνταζε αδιανόητο να πιστεύει πως δεν αξίζει σαν ανθρωπος εξαιτίας της εργασίας που είχε επιλέξει.

"Περίμενε μια στιγμή ! Ποιος τόλμησε να σου πεί πως οφείλεις να υπακούς μονάχα σε εντολές δίχως να αισθάνεσαι ; Είσαι ανθρωπος Μαίρη εχεις λογική , ψυχή και αισθήσεις το οτι εργάζεσαι εδώ δεν σου στερεί την ανθρώπινη ελευθερία σου..!" Σχολίασα εξοργισμένη οσο εκείνη παρέμενε σαστισμένη να με παρατηρεί λες και μιλούσα καποια άγνωστη γλώσσα που δεν κατανοούσε.

Πράγματι για εκείνη οι ιδέες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθερίας δεδομένης της εποχής φάνταζαν ουτοπικά σενάρια βγαλμένα απο καποιο παραμύθι ομως για εμένα αποτελούσαν θεμελιώδεις νομους και αρχές απαράβατες .

"Δεσποινίς τι προοδευτικά λόγια είναι αυτά ; Μήπως ανήκετε σε εκείνους τους αιρετικούς που με μένος πολεμάει με σθένος η εκκλησία μας ; Που ακούστηκε υπηρέτης να σηκώσει ποτέ κεφάλι εναντίον του αφέντη που τον τρέφει ! Σας παρακαλώ σωπάστε δεν ξέρετε τι λέτε.." οπως το περίμενα λοιδόρησε τα λεγόμενα μου φοβισμένη δίχως να διστάσει να μου κολλήσει την ταμπέλα της αίρεσης.

" Αν η ελευθερία και ο σεβασμός στην ανθρώπινη υπόσταση σου φαίνονται αιρετικές απόψεις γλυκιά μου ας ειμαι η πρώτη και καλύτερη που ίσως μπορέσει να φέρει την αλλαγή .."

" Ριζωμένες αντιλήψεις και έθιμα αιωνων δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ οσο τούτη η γη υπάρχει..προσέχετε κυρία σας παρακαλώ..για τουτα τα λόγια μπορεί και να σας θανατώσουν ακόμη.." ψιθύρισε συνομωτικά ακουμπώντας φιλικά το χέρι μου με το δικο της προτού απομακρυνθεί με το κεφάλι σκυμμένο και την όψη της ωχρή και μπερδεμένη.

Το μυαλό μου πάσχιζε να αφομοιώσει τόσες νέες πληροφορίες νόμους και κανόνες οπου θεωρούσα πως θα αρχισω να τρελαίνομαι σταδιακά αν δεν έβαζα κάποιες σκέψεις μου άμεσα σε τάξη μα τα λόγια της κατόρθωσαν να πυροδοτήσουν στο μυαλό αλυσιδωτές αντιδράσεις.

"Αυτό το κοριτσι μου εμπνέει ενα αίσθημα προστατευτικό και φιλικό που πραγματικά θέλω τόσο πολυ να την βοηθήσω να ξεφύγει απο τούτο άθλιο το μαυσωλείο.
Αν τελικά κατορθώσω πρώτη να αποδράσω.." μουρμούρισα άθελα μου δίχως να αντιληφθώ πως εκείνος είχε μόλις εξέλθει απο το γραφείο του κι στεκόταν απέναντι μου αμυντικά με τα χέρια σταυρωμένα στο πλατύ στέρνο του που άφηνε ακαλυπτο η λευκή λινή πουκάμισα του.

"Κλείσε το στόμα σου ..Δεν θα επιτρέψω να φουσκώσεις τα μυαλά των απλοικών υπαλλήλων μου με τις μπούρδες που σας διδάσκουν στα σχολεία σας οι δήθεν προοδευτικοί σας ! Ζείς σε άλλο αιώνα κι οφείλεις να εναρμονιστείς με τις περιστάσεις..!" Με επέπληξε κοφτά με εναν τόνο αδιάλλακτο κι σκοπτικό λες και απευθύνοταν πραγματι σε ένα τιποτένιο πλάσμα χωρίς ανθρώπινη υπόσταση.

" Αποκλείεται ! Ποτέ δεν θα μπορέσω να χωνέψω τους απάνθρωπους μεσαιωνικούς τρόπους με τους οποίους μεταχειρίζεστε τους φτωχούς ανθρώπους..! Είστε τέρατα μεταμφίεσμενα σε μορφές ευγενών τίποτα λιγότερο...! " αναφώνησα με πυγμή στρέφοντας εξαγριωμένη την πλάτη μου προς το μέρος του ανοίγοντας την βαριά πόρτα της εξόδου με δυσκολία.

Η παλάμη του κάλυψε άμεσα την δική μου φράζοντας αυτομάτως τον δρόμο με το ρωμαλέο κορμί του που δεν άργησε να καλύψει κάθε σπιθαμή διαθέσιμου κενού ανάμεσα μας.

Ενα ηλεκτρισμος μας διαπέρασε στιγμιαία σαν αστραπή που φωτίζει τον ουρανο για δευτερόλεπτα μονάχα κι επειτα χάνεται κάπως έτσι οι φλογισμένες ματιές μας ενώθηκαν παράγοντας και τον κεραυνό οπου θα ολοκλήρωνε την καταιγίδα.

"Πάρε τα χέρια σου απο πάνω μου ! Δεν σου ανήκω..!" Διαμαρτυρήθηκα παλεύοντας να τον απομακρυνω απο κοντά μου νιώθοντας σταδιακά πως απειλείται η σωματική μου ακεραιότητα πλέον .

"Κι ομως μάλλον δεν έχεις καταλάβει πως η βασίλισσα σε παραχώρησε στην εξουσία μου ολοκληρωτικά..! Χωρίς την βοήθεια μου είσαι χαμένη.." μουρμουρισε πίσω απο τα σφιγμένα δόντια του ειρωνικά σερνοντας αργά και βαριά μια προς μια τις λέξεις προς τα αυτιά μου.

" Ξέρεις δεν θα δεχθώ ποτέ να παντρευτώ με κανεναν υποκριτή της εποχής σου ! Απαιτώ να μου υποδείξεις που κρύβεται η πύλη απο την οποία με παρέσυρες σε αυτή την αναθεματισμένη διάσταση.."

"Κι έπειτα τι ; Θα φύγεις ; Που θα πάς ; Μήπως θα ταξιδέψεις πίσω στην πατρίδα σου αυτό πιστεύεις..; Σε γελάσανε καλή μου η πύλη δεν υφίστανται πια έπειτα απο την έλευση μας σε τούτη την διάσταση εγώ ο ίδιος την κατέστρεψα ..!" Συνεχισε να με βασανίζει γελώντας χαιρέκακα με ηδονική ικανοποίηση .

Τα δάκτυλα μου απλώθηκαν ξανά στο μάγουλο του για δεύτερη συνεχόμενη φορά κι αυτή την φορά το χαστούκι κατόρθωσε να τον αποσυντονίσει παντελώς αφού έχασε και την ισορροπία του ακόμη.

" Κάθαρμα σε σιχαίνομαι..! " κράυγασα προδομένη τρέχοντας πανικόβλητη στον κήπο να ξεφύγω απο τούτο το αποκρουστικό μαρτύριο οπου με είχε υποβάλει δίχως την συγκατάθεση μου και έκτοτε έχασα τον εαυτό μου.

" Άνδρες τρέξτε ξοπίσω της μην την αφήσετε να ξεφύγει !" Ακουγα ολοκάθαρα την στιγκλιά του μές την παραζάλη του θυμού και του γοργού βαδίσματος προς το άγνωστο.

"Είναι μάταιο να τρέχεις να σωθείς το δάσος εκτείνετε πολλά χιλιόμετρα μακριά και δεν θα μπορέσεις να το διασχίσεις..!" Συνέχιζε να κραυγάζει κοροϊδευτικά γελώντας κελαριστά σαν να απολάμβανε το αστειο θεαμα που του προσέφερα.

"Σε γελάσανε ανόητε αν νομίζεις πως έχω σκοπό να παγιδευτώ σε τούτη την αναθεματισμένη διάσταση μαζί σου έρμαιο των αποφάσεων της βασίλισσας..!" Μονολογούσα λαχανιασμένη τρέχοντας ακατάπαυστα προς το σκοτεινο δάσος που μπορούσα με δυσκολία να διακρίνω ανάμεσα στο πυκνό σκοτάδι που με τύλιγε συγκορμη.

Τελικά μετά απο μισή ωρα ακατάπαυστης ορμής και θέλησης να ξεφύγω απο τα στενά όρια και τις πεποιθήσεις εκεινου του παράξενου πύργου και του μυστηριώδη οικοδεσπότη του κατέληξα να βρίσκομαι καταμεσής του δάσους.

Η δροσιά απο τα έλατα που με πλαισίωναν σαν προστατευτική αγκαλιά κατόρθωσε να απαλλάξει λιγάκι το σώμα μου απο το ενοχλητικό αίσθημα δυσφορίας και ζέστης που μου είχε προκαλέσει η έντονη καταπονηση.

Βαδίζα στο σκοτάδι κυριολεκτικα λες και ημουν τυφλή χρησιμοποιώντας ως χάρτες την αφή και την ακοή μου που οπως πολλοί έλεγαν οταν λειπει μια αίσθηση κάποιες αλλες οξύνονται ωστε να επέλθει ισορροπία.

Η σιωπή του δάσους με καλωσόρισε σε εναν κόσμο άγνωστο οπου έμοιαζε με βασίλειο πιο ισχυρό και μεγαλειώδες απο εκείνο που θεωρούσε η βασίλισσα πως διοικούσε.

Ανακάθισα σε εναν πλατύ κορμό ζαλισμένη με σκοπό να ξαποστάσω εως οτου ξημερώσει και μπορέσω να αναζητήσω εκ νέου την πύλη που ισως με οδηγούσε πίσω στην κανονική ζωη μου .

Οπως είχα διαβάσει συνήθως οι πύλες για αλλες διαστάσεις κρύβονταν σε μέρη με πυκνή βλάστηση και άπλετο οξυγόνο οπως δάση μέρη κοντά σε λιμνες ποτάμια ειτε καταρράκτες διότι απο εκει αντλούσαν τις δυνάμεις τους οι παλαιοί γνώστες τους.

Κανείς δεν μιλούσε ποτέ για τα άπειρα ταξίδια στον χρόνο που μπορούσαν λιγοστοί αριστοκρατικής καταγωγής άνθρωποι να πραγματοποιήσουν μέσω μιας ανεξήγητης δύναμης που κάποιοι μορφωμένοι ονόμαζαν μαγεία.

Οι επιστήμονες της κάθε εποχής βέβαια αρνούνταν την ύπαρξη της ως κάτι το βλάσφημο ως προς το επάγγελμα και τις σπουδές τους καθότι για εκείνους τα πάντα εξηγούνταν με τους νόμους της φύσης και ουδέποτε με κάτι αντίθετο.

Στα βιβλία που καθε τόσο διάβαζα στην βιβλιοθήκη του χωριού ομως τόνιζε ξεκάθαρα την ύπαρξη κάποιων παραφυσικών οντων που φυλούσαν την κάθεμια ύπαρκτη πύλη και εκείνα κατόπιν επικλησης επέλεγαν ποιος θα τις διαβεί .

Υπήρχε μονον ενας απαράβατος κανόνας κανείς δεν γυρνούσε πίσω σώος ! Κάτι στο ταξίδι του θα πήγαινε στραβά διότι ταξίδευαν σε άλλη εποχή και σε άκρως επικίνδυνα μέρη τις περισσότερες φορές οποτε αν τελικά κατόρθωνε να επιστρέψει κάποιο κομμάτι απο το πάζλ του θα έλειπε.

Θυμόμουν ολοκάθαρα την ιστορία ενός άγγλου ευγενή του Τζόναθαν Μάρτινς ο οποίος κατόρθωσε να ταξιδέψει στον χρόνο για να γνωρίσει μια πανίσχυρη μάγισσα με την ελπίδα να του φέρει πίσω την χαμένη αρραβωνιατικιά του που πέθανε με βίαιο τρόπο στο νησί των πειρατών οπου αποτελούσε και τον τελικό προορισμό του.

Ο θρύλος έλεγε πως σαν επέστρεψε πίσω κανείς δεν τον αναγνώριζε πλέον αφού τα χαρακτηριστικά στο προσωπο του ειχαν αλλοιωθεί δραματικά οσο και το μυαλό του .

Έδειχνε να πάσχει απο αμνησία αρχικά όμως ο σκοπός του μυστικά και αδιόρατα είχε επιτευχθεί αφού συνοδευόταν απο μια μυστηριώδη πανέμορφη γυναίκα ονόματι Λουτβίλα οπου ολοι θεώρησαν πως επρόκειτο για την κοπέλα οπου αναζητούσε.

Ολόκληρη η πόλη μιλούσε για την ομορφιά και την παράξενη απόκοσμη άυρα οπου σκορπούσε απλόχερα στο διάβα της εκείνη η αλλόκοτη κοπέλα οπου πολύ γρήγορα εισήλθε στους κόλπους της αριστοκρατίας επειτα απο το γάμο της με τον Τζόναθαν.

Σύντομα η φήμη της ξεπέρασε τα σύνορα αφότου άρχισε να διαφημίζει σταδιακά στους χωρικούς τις θεραπευτικές της ιδιότητες οπως επίσης κι ενα ιδιαίτερο χάρισμα ενόρασης του μέλλοντος με το οποίο άυξησε κατα πολύ την πελατεία και την αμύθητη περιουσία της φυσικά.

Η ιερά εξέταση ομως δεν άργησε να πληροφορηθεί για την παραφυσική ύπαρξη της.

Ενα χειμωνιάτικο χιονισμένο σούρουπο με τον ήλιο να παίζει κρυφτό ανάμεσα στα πυκνά γκρίζα σύννεφα που δέσποζαν στον ουράνιο θόλο προτού δύσει για ακόμη μια ημέρα εκείνη περπατούσε αμέριμνη στον άδειο σχετικά πέτρινο δρόμο.

Ενώ ήδη κυοφορούσε το δέυτερο παιδί της και βρισκόταν στον τελευταίο μήνα της έστησαν καρτέρι θανάτου τρείς κουκουλοφόροι καταδότες όπου χύμηξαν καταπάνω της στην κεντρική αγορά του χωριου και την έριξαν κατάχαμα.

"Μάγισσα νόμιζες πως θα ξεφύγεις απο τα μάτια του θεού άτιμη..!" Ούρλιαζαν έξαλλοι στα αυτιά της με ενα μένος και οργή πρωτόγνωρη διψώντας για αίμα καταστροφή και θάνατο.

Οι πόνοι της γέννας δυστυχως λόγο της πτώσης ξεκίνησαν πρόωρα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο αφότου αυτοι οι άνανδροι δεν είχαν σκοπό να δείξουν έλεος ιδιαίτερα σε μια μάγισσα μια γυναίκα του διαβόλου οπως διατύμπανιζαν θριαμβευτικά.

"Σας παρακαλώ..θα χάσω το μωρο μου δεν ειμαι μάγισσα ποτέ δεν υπήρξα σας ικετέυω..αφήστε με ζήσω !" Κράυγαζε πονεμένα προς το μαζεμένο ολόγυρα της πλήθος το οποίο την παρατηρούσε απαξιωτικά μορφάζοντας απο αηδία .

"Σου αξίζει οτιδήποτε κι αν πάθεις μάγισσα..σου αξίζει να υποφέρεις..!" Αναγνώρισε ακόμη κι την φωνή του συζύγου της οπου στεκόταν μερικά μέτρα μακριά σοκαρισμένος απολογούμενος προς τους στρατιώτες της Ιεράς εξέτασης πως δεν γνώριζε απολύτως τίποτα για την δράση της.

Η γέυση της προδοσιας αναμείχθηκε με εκείνη την πικρή δηλητηριώδη μυρωδιά του θανάτου που την είχε κυκλώσει εφιαλτικά αφού τα αρπακτικά της ιεράς εξέτασης ηταν βέβαιο πως δεν θα την άφηναν να επιζήσει παρά το παιδί που θα έφερνε στον κοσμο κι την μόλις τεσσάρων ετών κόρη που περίμενε στο σπίτι.

"Κι εσυ ..; Επειτα απο οσα έκανα για χάρη σου με προδίδεις με αυτο τον ειδεχθή τρόπο..;
Καταραμένε κοιταξε επάνω στον ουρανό αρχισε ήδη να νυχτώνει. Η πανσέληνος ποτέ δεν ξεχνά τις αδικίες που διαπράττονται τέτοιες νύχτες σαν αυτή ! Θα πληρώσεις ατιμε ..μια ολοκληρη αιωνιότητα δεν θα σου φτάνει για να μετανιώνεις..!" Του φώναξε απελπισμένη πισω απο τα σφίγμενα δόντια της απο τον πόνο κι μετέπειτα ενώπιον του πλήθους την αποκεφάλισαν βίαια .

"Οχι...οχι θεε μου ! Δεν μπορεί να συνέβει πράγματι κάποτε αυτο !" Κράυγασα έντρομη στο πουθενά σαν συνήλθα απο ενα ολοζώντανο σαν όραμα ονειρο που φρόντισε να συντάραξει για τα καλά το ειναι μου.

Η καρδιά κόντευε να τιναχτεί έξωθεν του στέρνου μου ενώ το μυαλό πάσχιζε να διαλευκανει για ποιο λογο αυτο το πνεύμα επέλεξε να μοιραστεί την ιστορία του μαζι μου ;

Ήμουν μια άγνωστη που ανήκε στο μέλλον κι μάλιστα σε αλλη διάσταση εποχή και χώρα ποιος λόγος υπήρχε ; Άραγε σε τούτο το δασος να διαπράχθηκε εκείνο το φρικιαστικό έγκλημα πριν χρόνια..;

Η μήπως πλησιαζα άθελα μου σε κάποια πυλη κι γι αυτο φανερώνονταν οι ιστορίες των πνευμάτων που τις φυλούσαν ;

Το στομάχι μου είχε δεθει κόμπος ενω ο τρόμος του φρικτού εφιάλτη με είχε συνεπαρει ολοαχερώς ξεχνώντας προς στιγμήν πως με το πρώτο κιόλας φως του ήλιου έπρεπε να ψάξω εναγωνίως την πύλη προς την λύτρωση.

Ακούμπησα αναπαυτικά το κεφάλι μου στον κόρμο του δέντρου παίρνοντας μια βαθειά ανάσα μια γερή τζούρα οξυγόνου ώστε να βρω την δύναμη να ξεκινήσω την περιπλάνηση στο άγνωστο ξανά.

" Ανδρες χωριστείτε δίχως καθυστέρηση δεξιά κι αριστερά κατα μήκους του δάσους κι μην επιστρέψετε με αδειανά χέρια..!" Αναγνώρισα την φωνή του μες την σιγή του δάσους που με τύλιγε στοργικά ολόκληρη την νύχτα μοιράζοντας τα μυστικά του απλόχερα.

Ηταν το έναυσμα που αναζητούσα ώστε να συνεχίσω να απομακρύνομαι και ευθύς αμέσως σηκώθηκα μάζεψα το λερωμένο λευκό νυκτικό που κάλυπτε ελάχιστα το κορμί μου και άρχισα να τρέχω ξανά.

Δεν υπήρχε χρόνος μήτε δευτερόλεπτο για να παρω μια ανάσα αφότου ο δρόμος μερικά μέτρα παρακάτω άρχισε να μετατρέπεται σε μια ατέρμονη ανηφόρα που προφανώς οδηγούσε στους πρόποδες καποιου λόφου είτε βουνού.

Οι καλπασμοι των αλόγων ηχούσαν βίαιοι και γοργοί σαν τον άνεμο καθε τόσο αλλοτε απο δεξια και αλλοτε απο τα αριστερά μου καθώς οι άνδρες του με αναζητούσαν μανιασμένα εως το πρώτο φώς της ανατολής που πλέον θα με πρόδιδε εαν δεν έβρισκα άμεσα κάποια κρυψώνα.

Η ανάσα μου είχε σταματήσει ο ιδρώτας έσταζε σαν βροχή στο μέτωπο και τον λαιμό μου και δυστυχώς βάδιζα στο πουθενά αφού ενώπιον μου δεν διέκρινα τίποτα αλλο πέρα απο δέντρα και χώμα .

Αποκαμωμενη έκανα μια μικρή στάση για να πάρω μια ανάσα αγκαλιάζοντας τα διαλυμένα γονατά μου για ένα και μοναδικό δευτερόλεπτο μα η δυσφορία που αισθάνθηκα φάνταζε η τέλεια συγκυρία που περιμενε ο δυνάστης μου ωστε να πέσω ξανά στα χέρια του αβοήθητη.

"Να πάρει δεν είναι δυνατόν να έχω μετατραπεί σε αυτό το αδύναμο πλάσμα εγώ ! Γιατί δεν μπορώ να του ξεφύγω με τίποτα ; Ποια κατάρα με κρατάει παγιδευμένη στο πλευρό του..;" αναρωτιόμουν θυμωμένη με τον εαυτό μου που είχε σχεδόν παραιτηθεί αφού τα πόδια μου δεν με βαστούσαν για να κάνω βήμα περαιτέρω.

Περπάτησα αργά εως την πυκνή φυλλωσιά ενος γέρικου πέυκου οπου και σωριάστηκα χάνοντας τις αισθήσεις μου καθώς ένα πυκνό στρώμα απο πευκοβελόνες και διαφορα αλλα φύλλα ανέλαβαν να με διαφυλάξουν έως ότου με βρει ξανά...