Χριστουγεννιάτικες ευχές χιλιάδες για όλους εσάς ξεχωριστά όπου κι αν βρίσκεστε ! 🌲 Η γέννηση του θεανθρώπου στις ψυχές μας ας σηματοδοτεί κι ας χαρίζει απλόχερα αγάπη σε όσους αυτές τις ημέρες δεν είναι τόσο τυχερός όσο εμείς για να την λάβει . Χρόνια πολλά ! 🌲💐🦃🌌
Αφιερωμένο με αγάπη όπως πάνταuser38316600 DianaRay1 elenizapra1 ❤️

Τα χέρια μου ταξίδεψαν αχόρταγα στο κορμί που τόσο είχα ποθήσει σαν το ατενισα γυμνό στην κρεβατοκάμαρα νωρίτερα κι ας με πρόσταζε η λογική μου να σταματήσω.

Ο αναστεναγμός απόλαυσης που ξέφυγε από τα χείλη της σαν οι ανάσες μας γίνονταν ένα ήταν αρκετός για να με πείσει πως ο έλεγχος είχε πλέον ολοσχερώς χαθεί δίχως γυρισμό.

Ξάφνου εκεί όπου η φλόγα των φιλιών της με βύθιζε αργά σε μια άγνωστη άβυσσο συναισθημάτων αποφάσισε για ακόμη μια φορά να θέσει όρια και αποστάσεις ανάμεσα μας .

Ξέφυγε από τα χέρια μου σκεπτική κι ανήσυχη βηματιζοντας πάνω κάτω ενώπιον μου μιλώντας με λέξεις τις οποίες το μυαλό μου αδυνατούσε να αφομοιώσει την στιγμή όπου φλεγομουν ολόκληρος από προσμονή.

"Γύρνα κοντά μου.." πρόσταξα χαμηλόφωνα δαγκώνοντας τα χείλη μου όπου ακόμη έκαιγαν από τα φιλιά της .

Το βλέμμα της συνάντησε αργά το δικό μου με μια αδιόρατη ανησυχία και φόβο να αντικατοπτρίζεται τόσο στις κόγχες τωμ υγρών ματιών της όσο κι στις νευρικές αβέβαιες κινήσεις του σώματος της.

"Πάμε Νταμιάνο δεν βγάζει πουθενά όλο αυτό ανάμεσα μας ..άλλο ένα ύπουλο παιχνίδι υπεροχής είναι !.." μουρμούρισε πλησιάζοντας αργά προς την βαριά αμπαρωμενη πόρτα απέναντι ισιωνοντας πρόχειρα κι το φόρεμα της προτού επιστρέψει στον κρετινο πρίγκηπα της .

"Θα σε αφήσω να φύγεις όταν επιθυμώ εγώ ! Μέχρι τότε μου ανήκεις..!" Αναφώνησα δίχως να ελέγχω τις κινήσεις κι τις σκέψεις μου ορθώνοντας βιαστικά το ανάστημα μου προς το μέρος της .

Την άρπαξα αμέσως από τους ώμους σήκωσα το φόρεμα της λαίμαργα κολλώντας ταυτοχρονα το σώμα της στον τοίχο πίσω μου καθώς τα χείλη της κατηφόριζαν στον λαιμό μου αισθησιακά προσκαλώντας με σιωπηρά να την κάνω δική μου.

Η αίσθηση ήταν ανυπέρβλητη κι ας είχα ξεχάσει πως είναι με τον καιρό η ένωση δύο παθιασμένων χειλιών δύο παλάμες σφικτά αγκιστρωμενες η μία στην άλλη κι δύο ζεστά κορμιά να φλέγονται από την ίδια γλυκιά προσμονή.

"Νταμιάνο.." άκουσα ολοκάθαρα να επαναλάμβανει το όνομα μου ανάμεσα από μικρές ρηχές αναπνοές που σταδιακά αντικαταστάθηκαν από πνικτους αναστεναγμούς ικανοποίησης .

"Είναι σφάλμα ολέθριο να πάρει... με περιμένει έξω.." ψέλλισε για πολλοστή φορά ανήσυχη δίχως να αφήνει τα χείλη μας να χωρίσουν στιγμή παρά τις αμφιβολίες που την ταλάνιζαν.

"Θέλεις να σταματήσω..; Πες το μου κι αμέσως ..θα το κάνω.." μουρμούρισα απρόθυμα βυθίζοντας τα μάτια μου απαλά στα δικά της όπου η αβεβαιότητα μάχονταν με τον πόθο σθεναρά σε μια μάχη σώμα με σώμα.

Έβλεπα ποσο πολύ ντρεπόταν σαν πρωτάρα που πρόκειται να κάνει έρωτα πρώτη φορά στην ζωή όμως για την ίδια θα έπαιρνα όρκο πως είχε δωθεί από μικρή κιόλας ηλικία σε κάποιον κρίνοντας από την εκφυλισμένη εποχή όπου έτυχε να γεννηθεί όπου κάθε ίχνος ηθικής αποτελούσε λόγο για χλευασμό.

Το ζεστό φιλί που αισθάνθηκα στα χείλη μου ήταν ολοκάθαρη η οριστική απόκριση της δίχως να αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες κι ενοχές ανάμεσα μας πλέον.

Με τα χείλη μας ενωμένα άλλαξε εύκολα θέση ανάμεσα μας καλύπτοντας το σώμα μου με το δικό της με τόση δεξιοτεχνία σαν να γνώριζε πολύ καλά την συγκεκριμένη πράξη.

Επιβεβαίωσε κατά κάποιο παράδοξο τρόπο την αρχική άποψη μου για εκείνη πως σίγουρα είχε αλλάξει ποικίλους εραστές προτού βρεθεί κι στην δική μου κλίνη.

Όμως τούτη η λαγνεία που ξυπνούσε σαν λάβα ηφαιστειακή μέσα στο κορμί ενώ ταυτόχρονα πάγωνε με έναν αδυσώπητο τρόπο την αυστηρή λογική που η εποχή μου επέβαλε ομολογουμένως με είχε σαγηνεύσει.

Δεν με ενδιέφερε ποιος την είχε πριν αν τον αγαπούσε η αν του δινόταν με την ίδια ένταση αν τα φιλιά της που ευωδιάζαν διάφορα εσπεριδοειδή είχαν κάψει άπειρα χείλη.. εγώ επιθυμούσα να καταλάβουν τα δικά μου ολοσχερώς.

Η σκέψη με τρόμαξε αρχικά προκαλώντας ένα ελαφρύ τίναγμα αιφνιδιαστικό που έθεσε για μερικά λεπτά σιωπής μια απόσταση ανάμεσα μας.

Τα μεγάλα θλιμμένα εκφραστικά μάτια της καρφώθηκαν στα δικά μου απορημένα με ενα απωθημένο θαμμένο βαθειά στα βάθυ τους που επιζητούσε άμεσα την εκπλήρωση συνάμα κι τα μισάνοιχτα ερεθίσμενα της χείλη αναμέναν μετέωρα να τα κουρσεψω ξανά.

"Μην διστάζεις όχι τώρα.." ψιθύρισε με θάρρος διεκδικώντας εκ νέου το ενδιαφέρον μου κι όφειλα να παραδεχθω πως σαν η γλώσσα της χόρεψε με την δική μου η λέξεις χάθηκαν κάπου στην λήθη του παρόντος παρελθόντος και του μακρινού.. αβέβαιου μέλλοντος.

Τα χέρια μου μηχανικά έλυσαν τα μεταξένια κορδόνια που συγκρατούσαν τον λεπτεπίλεπτο κορσέ της κι για πρώτη φορά αισθάνθηκα την απαλή ερεθιστική υφή του ολολευκου δέρματος της.

"Μοιάζεις με ανέγγιχτο κρίνο.." ψιθύρισα μαγεμένος σε μια μικρή παύση ανάμεσα στα παθιασμένα φιλιά μας όπου ο ίδιος επιδίωξα με σκοπό να θαυμάσω την πανέμορφη γυναίκα που ποθούσε σαν τρελή η σάρκα που θεωρούσα νεκρή τόσα χρόνια.

"Τότε δοκίμασε να με απολαυσεις χωρίς να με μαρανεις.." αποκρίθηκε εξίσου ποιητικά με μια φωνή τόσο άχνη που μονάχα τα δικά μου αυτιά μπορούσαν να αφομοιώσουν.

Με κινήσεις αργές κατέβασε το μπούστο του φορέματος αποκαλύπτοντας μου δίχως ντροπή τα στητα γεμάτα στήθη της όπου ανέμεναν ερεθισμένα το άγγιγμα μου.

Έμοιαζε με έργο τέχνης..! Ω θεέ μου πως μπορούσα να αποτυπώσω στην μνήμη την ομορφιά κι την σαγήνη που ενέπνεε ετούτο το θηλυκό ξαφνικά από του πουθενά μέσα μου ;

Αν ήμουν ζωγράφος ίσως να προσπαθούσα να αφήσω το πινέλο μου να ταξιδέψει στα άδυτα του κάλλους της που θύμιζε ιέρεια των αρχαίων χρόνων που αναδύθηκε από την θάλασσα.

Τα μακριά κάστανα μαλλιά της ξεχύνονταν στους ώμους της ανακατεμένα καλύπτοντας τις σφικτές ροδαλες θηλες της ενώ ταυτόχρονα το φόρεμα σέρνονταν στο δάπεδο καλύπτοντας τον υπόλοιπο γυμνασμενο κορμό της .

Μια εικόνα ξάφνου ξεπήδησε από την μνήμη μου μιας άγνωστης μελαχρινης πλούσιας γυναίκας που με κοιτούσε με θυμό μα παράλληλα όσο περνούσε η ώρα το ύφος της μετατρέπονταν σε λάγνο και ερωτικό καθώς με πλησίαζε αργά φορώντας ένα λευκό μακρύ ένδυμα άλλου αιώνα.

"Ποια είσαι..; Που είναι η Βιρτζίνια..;" ρωτούσα σαστισμένος με ένα ψιγμα φόβου να κυριαρχεί στην ψυχή στην όψη της καθότι μου ήταν γνωστή η φυσιογνωμία.

"Μα είναι εδώ ενώπιον σου δεν την βλέπεις..; Είμαστε ίδιες ένα οι ψυχές μας.. φονιά.." μουρμούρισε με μίσος κλέβοντας ξαφνικά την χροιά και την όψη της αθώας αιχμάλωτης που απόψε ποθούσα.

"

Ποια στο καλό είσαι Βιρτζίνια..; Κι τι ξέρεις για το παρελθόν μου..;" αναφώνησα παγερά σπρώχνοντας ατσάλα το αλάβαστρινο σώμα της μακριά .

Εκείνη δίχως να βγάλει ούτε άχνα παραπάτησε κι ξάφνου βρέθηκε να κείτεται ανάμεσα στα γεμάτα βαρέλια με το κρασί της νέας σοδειάς έχοντας χάσει τις αισθήσεις της προσωρινα.

"Βιρτζίνια.. είσαι εντάξει..; Μίλησε μου.." μουρμούρισα σοκαρισμένος ερχόμενος στα συγκαλα μου έπειτα από την στιγμιαία λήθη που το όραμα με είχε καθηλώσει.

Έτρεξα προς το μέρος της βαστώντας το κεφάλι της απαλά ανάμεσα στα τρεμάμενα χέρια μου φοβισμένος.

Δεν ανταποκρίνονταν σε καμία κίνηση μου μήτε καν τα βλέφαρα της πεταριζε προκαλώντας μου έντονη ανησυχία κι συνάμα ένα αίσθημα κενού εσωτερικά αδιόρατο.

"Άνοιξε τα μάτια σου.. οποία κι αν είσαι απ' όπου κι αν έχεις έρθει.. σε θέλω να πάρει παθιασμένα..." Ψιθύρισα απαλά στο αυτί της χαϊδεύοντας τα μαλλιά της απαλά σε μια αλλόκοτη αψυχολογητη ένδειξη τρυφερότητας που με ξεπερνούσε.

"Άσε..με να .. φύγω..." Ψέλλισε με δυσκολία ανακτώντας αργά τις αισθήσεις της εγκλωβισμένη ανάμεσα στα χέρια μου.

"Που θες να πας..; "

"Ο Εδουάρδο περιμένει.. εσύ είσαι αδυσώπητος Νταμιάνο..τι στο καλό σε έπιασε ;.." ψέλλισε παλεύοντας αδύναμα να ξεφύγει από τα δεσμά μου όμως ήταν πολύ γελάσμενη αν θεωρούσε πως θα της το επέτρεπα τόσο απλά.

"Στο διάολο εκείνος..! Τι έπαθες ξαφνικά εσύ που ούτε να ακούσεις δεν επιθυμούσες την λέξη γάμος. Μόλις όμως σε διεκδικήσε ο ίδιος ο πρίγκηπας της Ισπανίας μετατράπηκες σε πειθήνια γατούλα έτσι..; " καγχασα εκνευρισμένος σφίγγοντας τον κλοιό γύρω από ημίγυμνο σώμα της άθελα μου.

"Θέλω να ξεφύγω από εσένα..κι την μιζέρια όπου με έχεις καταδικάσει..! Αυτός ο αδειανος έρημος πύργος ομοιάζει ιδανικά με την κενή ψυχή σου που δεν μπορεί να αισθανθεί το παραμικρό ερέθισμα μήτε καν ενσυναίσθηση Νταμιάνο..κι αυτό με τρομάζει.." τόλμησε να ξεστομίσει αγγίζοντας μια ολολεπτη στιβάδα ευαισθησίας που βρισκόταν κάπου ξεχασμένη στο κουφάρι μου.

"Έχεις δίκιο.. είμαι τέρας..καλά κάνεις και με φοβάσαι έχω διαπράξει φρικτά πράγματα..κι είμαι ικανός για ακόμη χειρότερα..άλλα σε θέλω.. με έναν ακατανίκητο πόθο που κοχλάζει βασανιστικά μες τα κολασμένα σωθικά μου .." εξομολογήθηκα απαλά δίχως να της επιτρέψω να με κοιτάξει κατάματα σφραγίζοντας τα χείλη της εκ νέου με τα δικά μου.

Σ

την αρχή αμυνόταν χτυπώντας ατσάλα τα χέρια της στους ώμους μου όμως μετέπειτα παραδόθηκε ξανά στην γλυκιά μέθη της χημείας μεταξύ μας.

Κατηφόρισα αργά στα άγνωστα μονοπάτια του κορμιού της γευομενος με άπληστη ικανοποίηση τις παρυφές του στήθους της δίχως να μπορώ πια να σταματήσω.

Ένας αναστεναγμός βαθύς κι ακαθόριστος ξέγλιστρησε από τα χείλη της το λεπτό ακριβώς που τα δάκτυλα μου αφαιρούσαν με μανία το τσαλακωμενο πια φόρεμα χαϊδεύοντας απαλά το λεπτό σατέν μεσοφορι που μου απέκρυπτε βασανιστικά τον καυτό πυρήνα της.

Η προσμονή μου είχε φθάσει στο ζενίθ το ίδιο κι ο πόνος που συνδυαζόταν με απίστευτη πίεση χαμηλά στο στενό μου δερμάτινο παντελόνι που αδημονουσα να μου βγάλει με τα χέρια της.

"Νταμιάνο... είσαι τόσο μυστηριώδης.. τόσο ερεθιστικά σκοτεινός.." μουρμούρισε απλώνοντας επιτέλους σαν πούπουλα τα χέρια της στην φλογισμένη μου σάρκα αρχίζοντας την απολαυστική εξερεύνηση.

"Τότε θα απολαύσεις στο έπακρο αυτό το ταξίδι.." μουρμούρισα ανάμεσα σε πνικτα παθιασμένα φιλιά κι αναστεναγμούς που πλέον αδυνατούσα κι ο ίδιος να συγκρατήσω.

Βρισκόμασταν εκεί μακριά από όλους κρυμμένοι στο υπόγειο υγρό κελάρι με τα κρασιά ανάμεσα μας στα ξύλινα τεράστια βαρέλια με την μυρωδια του οίνου να μας τρυπάει τα ρουθούνια ξαπλωμένοι στο παγωμένο πέτρινο πάτωμα κι όμως καιγομασταν .

Ποθούσαμε τρελαμενοι ο ένας τον άλλο σαν να βρισκόμασταν υπό την επήρεια κάποιας μεθυστικης ουσίας η θύματα σε κάποιο άγνωστο ξόρκι που κάποια από τις μοίρες έριξε καταπάνω μας όμως δεν επιθυμούσα να τελειώσει.

Η ώρα περνούσε αδυσώπητα κι σύντομα ο επίδοξος μνηστήρας της θα την αναζητούσε εναγωνίως με την βοήθεια πάντοτε της βασίλισσας κι ίσως να πλήρωνα με την ζωή μου για τούτο το ατόπημα άλλα την ήθελα κολασμένα πολύ.

Τα χείλη της ζωγράφιζαν ένα αόρατο μονοπάτι στο στέρνο μου κι χάνομουν τα δάκτυλα της εξερευνούσαν τα απόκρυφα σημεία μου κι σταματούσε η πνοή μου δεν υπήρχε γυρισμος σε τούτο το λάθος ήμουν βέβαιος.

Με μια κίνηση κάλυψα με το βάρος μου το ευθραυστο τρεμάμενο κορμί της αποφεύγοντας να κοιτάξω τα μάτια της από φόβο μήπως με αιχμαλώτισουν αιώνια στα απόκρυφα βάθη τους .

"Κοίταξε με .." απαίτησα αυστηρά υψώνοντας το θεληματικο πηγούνι της ελαφρά ώστε να με αναγκάσει να βυθίστω στα αχαρτογραφητα νερά των οφθαλμών της.

Ακολούθησε σιωπή μια αλλοκοσμη ηρεμία που πλαισίωσε τα κορμιά μας προτού γίνουν ένα με την δική της μαγευτική κίνηση των γοφών που κόντεψε να με σκοτώσει ακαριαία.

Με διεκδίκησε αργά ηδονικα χωρίς βιασύνη ούτε ντροπή ήξερε τι επιζητούσε η σάρκα της κι της προσέφερε λύτρωση παρομοίως κι στην δική μου που με τα βίας συγκρατούσα.

"Μην άμυνεσαι πια..σε έχω κατακτήσει.." ψιθύριζε χαμογελώντας ικανοποίημενη καθώς με κάθε ώθηση απογειωνομουν κι ταυτόχρονα έχανα τα λογικά μου.

Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου συνήθως αυτή η πράξη αποτελούσε για εμένα μια ρουτίνα που με διάφορες παλλακίδες είχα ενσαρκώσει ουκ ολίγες φορές όμως ουδέποτε χάθηκα.

Ήμουν ο κυρίαρχος στην ένωση κι συνήθως αποτελουσε ένα απολαυστικό διάλειμμα ανάμεσα στην φρίκη του πολέμου κι την οδύνη όμως τώρα ήταν όλα αλλιώς.

Εισχωρούσα στο σφικτό κορμί μιας γυναίκας με τα μάτια μου κλειστά απολαμβάνοντας τα φιλιά κι την μυρωδιά της σάρκας της που δεν ομοιαζε με φθηνά πατσουλια μα ένα αλλοκοσμο ταξίδι στην σαγήνη που φοβομουν πως δεν θα επέστρεφα ποτέ ο ίδιος.

Οι παλμοί μας συγχρονισμένοι οι ανάσες το ίδιο ακόμη κι τα βογγητα μας ήταν τόσο αληθινά βασανισμένα καταπιεσμένα όπως το πάθος που παλεύαμε με λογική και πρέπει να χαλιναγωγησουμε αποτυχημένα.

Κι έπειτα εκείνη επιτάχυνε ζητώντας την ψυχή μου ολόκληρη να καταθέσω θυσία στο βωμό του κορμιού που μου προσέφερε τόση κολασμένη ηδονή που δεν τολμούσαν οι λέξεις να περιγράψουν.

"Όχι ακόμη...δεν σε χόρτασα.." παραπονιομουν ζαλισμενος από το γλυκόπικρο μεθύσι της σαρκικής επαφής μας μα το σώμα μου υπέκυψε προδοτικα στην θέρμη του δικού της.

Ενας μακροσυρτος αναστεναγμός αντήχησε στο άδειο κελάρι κι έπειτα όλα σκοτείνιασαν τα δάκτυλα ενώθηκαν κι το παρθενικο μας ταξίδι έφθασε πρόωρα στο τέλος που κανείς μας δεν επιθυμούσε .

Ακούμπησα βαρύς στο στήθος της αποκαμωμενος νιώθοντας πως η καρδιά μου θα έσπαγε τόσο δυνατά που χτυπούσε μα αισθάνομουν πλήρης γεμάτος κι ισχυρός κατά έναν παράδοξο τρόπο.

"Γιατί δενε άφησες να το απολαύσω λίγο περισσότερο..;" ψέλλισα παλεύοντας να κατευνάσω το άτακτο καρδιοχτύπι μου στο σκόταδι που τα μισοσβησμενα κεριά μας είχαν βυθίσει λιώνοντας κι αυτα από την ζήλεια τους για την μαγεία που βιωσαμε μα δεν πήρα απόκριση.

Η ανάσα της ακουγόταν βαθειά γρήγορη κι ανήσυχη αντί να αισθάνεται χαλαρή κι απελευθερωμένη όπως εγώ.

"Άκουσα ποδοβολητα μας αναζητούν είμαι βέβαιη.. αν μας πιάσουν θα.."

" Θα είμαι αναγκασμένος να σε παντρευτώ.." αποκρίθηκα απρόθυμα κι συνάμα απόμακρα βρίσκοντας ξανά τον εαυτό μου έπειτα από το λάθος που μόλις διέπραξα παρασυρμένος από τα φιλιά της κι το πάθος μου .



"Ξέρω πολύ καλά πως δεν θέλεις.. μην κουράζεσαι ..όμως δεν είμαι πλέον...ο Εδουάρδο θα καταλάβει την πρώτη νύχτα δεν είναι ανόητος.."

"Έλα τώρα μην παριστάνεις κι την παρθένα πάει πολύ ..! Τίποτα δεν πρόκειται να καταλάβει θα τον μαγέψεις περίτεχνα εσύ με τα κόλπα σου κι θα σε πάρει.." πρόσθεσα κυνικά με μια δόση θυμού να διαταράσσει την από κοινού ανακωχή μεταξύ μας.

"Μιλάς λες κι είμαι καμία πόρνη..! Πώς μπόρεσα κι δόθηκα σε έναν άνδρα δίχως τιμή σαν εσένα..! Η Άννα σου θα παντρευτεί παρθένα κι ανέγγιχτη. Ενώ εσύ από ζήλεια φροντίσες να σπιλώσεις τον δικό μου γάμο με μια τόσο μεγάλη κηλίδα που ομοιάζει με το αίμα που χύθηκε για χάρη σου σε τούτο το κελάρι.." πρόφερε απογοητευμένη μαζεύοντας ντροπιασμένη τα ρούχα της όπου φρόντισε να μεταφέρει πίσω από τα βαρέλια για να ντυθεί.

"Για ποιο αίμα μιλάς..μην γίνεσαι μελοδραματική.. ζήσαμε κάτι υπέροχο.."

"Που κράτησε όσο κι ο αναστεναγμοι σου μερικά δευτερόλεπτα. Ξέχασε ότι κι αν έγινε απόψε μεταξύ μας κι δώσε την συγκατάθεση σου στον Εδουάρδο . Δεν επιθυμώ να σε ξαναδώ ποτέ ξανά στη ζωή μου έως ότου πεθάνω.! " πρόσταξε θυμωμένη προκαλώντας ένα παράξενο συναίσθημα με κάθε σκληρή λέξη που ξεστόμισε.

Κάπου εκεί τα δυνατά ποδοβολητα έφθασαν κι στα δικά μου αυτιά κι ευθύς έσπευσα να καλύψω πρόχειρα κι βιαστικά την γύμνια μου διακρίνοντας καθώς σήκωνα την μαύρη πουκάμισα μου από το δάπεδο σταγόνες αίματος στην σειρά .

"Βιρτζίνια εγώ.." μουρμούρισα σαστισμένος παραδεχόμενος την αλήθεια που αντίκριζε ενώπιον του αδυνατώντας να την δεχθεί αφού παρέμενα πιστός πάντοτε στις δικές μου πεποιθήσεις .



"Μην πεις τίποτα..δεν θέλω να σε ακούω μήτε να σε βλέπω πια ..! Πάμε επιτέλους..εχουμε μια αγοραπωλησία να ολοκληρώσουμε.." μουρμούρισε απογοήτευμενη χτένιζοντας πρόχειρα με τα δάκτυλα της τα ανακατεμένα μαλλιά της αποχωροντας πρώτη από το κελάρι που έχασε την τιμή της.

Έτρεξε βιαστικά σκουπίζοντας τα δάκρυα της πρόχειρα προτού κάποιος καλεσμένος βρεθεί στο διάβα της ανεβαίνοντας ένα προς ένα τα πέτρινα σκαλοπάτια της μυστικής σκάλας οδηγούσαν στο δωμάτιο όπου την κρατούσε τόσες ημέρες κλειδωμένη από τον έξω κόσμο.

Έκλεισε βαριά την πόρτα ακουμπώντας επάνω της καλύπτοντας τα χείλη της με την αναστροφή του χεριού της ώστε να μην ακούσει κανείς τον εσωτερικό της θρήνο.

"Πώς μπόρεσα..να κάνω αυτό το λάθος..! Είναι ένα τέρας δεν έχει ίχνος ψυχης μέσα στο κορμί του ! Κι τώρα θα με πουλησει σαν φθηνό κρέας στον Εδουάρδο.." μουρμούριζα απογοήτευμενη ανάμεσα στους λυγμούς πικρίας όπου με είχαν κατακλύσει.

Τι ήθελα να πάρει ! Τι στο καλό μπορεί να ζητούσα από εκείνον ; Γιατί του δόθηκα με τόση ευκολία προκαλώντας τον μάλιστα να έρθει πιο κοντά ; Μάλλον να βεβαιωθω πως ήμουν πιο ποθητή από την όμορφη Άννα όπου περιέφερε περιχαρής στην αίθουσα του χορού πάσχιζα.

Ζήλεψα πράγματι σαν τον αντίκρισα να βαδίζει αγέρωχος κι τόσο ευτυχισμένος πλάι της χαμογελώντας σαν παιδί για πρώτη φορά όταν τα βλέμματα τους γίνονταν ένα .

"Μια ανόητη παρόρμηση ήταν μονάχα.." κατέληξα θυμωμένη σκουπίζοντας βιαστικά τα δάκρυα μου που δεν του άξιζαν να στάζουν στα μάγουλα μου .

Πήρα μια βαθειά ανάσα ακουμπισμένη στην απαλή επιφάνεια της πόρτας προτού την διαβώ οριστικά επιστρέφοντας στην αίθουσα χορού όπου μια απόκριση θα καθόριζε την μοίρα μου .

Έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη με εκείνον τον άτιμο ξανα που θα παριστάνει τον δίκαιο κηδεμόνα μου ξεχνώντας πως είχε φροντίσει να δοκιμάσει πρώτος από τους καρπούς του πάθους μου προτού με παραδόσει ασπιλη όπως έπρεπε στον γαμπρό.

Σαν εξήλθε στο καθιστικό αναψοκοκκινισμενη και χλωμή ήρθε απευθείας αντιμέτωπη με το επικριτικό βλέμμα της Βικτώρια όπου την εξέταζε από την κορυφή έως τα νύχια με εμφανή δυσπιστία.



"Βιρτζίνια..σε αναζητούσαμε εναγωνίως που στο καλό κρυβοσουν..;" άνοιξε πρώτη την συζήτηση ρίχνοντας ένα βλέμμα αινιγματικό προς τον αυστηρό Εδουάρδο που στεκόταν βλοσυρός πλάι της.

"Με συγχωρείτε για την αναμονή μεγαλειότατη αισθάνθηκα μια έντονη δυσφορία κι αποσύρθηκα στο δωμάτιο μου για λίγο.." είπε ψέματα με ευκολία για πολλοστή φορά ακουμπώντας θεατρικά στον βελούδινο καναπέ ξοπισω δήθεν ζαλισμενη.

"Φτωχό μου κορίτσι μάλλον η οχλαγωγία κι η ένταση της βραδιάς σε έχουν επηρεάσει δραματικά. Μα επέτρεψε μου να σου υπενθυμίσω πως απόφαση για την τύχη σου δεν έχει παρθεί ακόμη. Μάταια... μάζεψες τα πράγματα σου λοιπόν.."σχολίασε ειρωνικά διαβάζοντας για ακόμη μια φορά τις σκέψεις κι τα ανακατεμένα συναισθήματα που με σφυροκοπούσαν αλύπητα.

"Ω..μην την πιέζεται άλλο αγαπητή μου βασίλισσα η αλήθεια διαγράφεται ολόγυρα στο χλωμό πρόσωπο της πράγματι δεν αισθάνεται καλά.." φρόντισε να με υπερασπίστει με ανδρεία ο Εδουάρδο βοηθώντας με ευγενικά να καθίσω στον καναπέ στον οποίο στηριζομουν με δυσκολία.

"Μα εσύ τρέμεις..τι σου συμβαίνει ..;" ψιθύρισε σαστισμένος ακουμπώντας τα χέρια μου φευγαλέα μια κίνηση που δεν πέρασε απαρατήρητη από τον παγερό μπερδεμένο Νταμιάνο που επέστρεφε στην κατάμεστη αίθουσα εκείνη την στιγμή.

Το βλέμμα του μας κεραυνοβολησε κυριολεκτικά κι αν δεν ήξερα πόσο παθιασμένα αγαπούσε την λαίδη του παρά τα όσα ζήσαμε στο κελάρι προ ολίγου θα έπαιρνα όρκο πως ζήλευε.

Μα αυτή η σκέψη ούτε κατά διάνοια δεν περνούσε πια από το μυαλό αφού εκείνος ανήκε άλλου κι δεν επρόκειτο να αλλάξει τώρα των απόφαση του για μια παθιασμένη παρόρμηση.

"Νταμιάνο επιτέλους..ο πρίγκηπας ξεροσταλιαζει εδώ και μια ώρα για την τελική σου απόκριση..όπως βλέπεις ακόμη κι οι υπόλοιποι καλεσμένοι έχουν αρχίσει να αποχωρούν.." σχολίασε ενοχλημένη από την αγενή στάση του η βασίλισσα παρατηρώντας πως κάτι τον κατέτρωγε αφού δεν είχε βγάλει μιλια όση ώρα βάδιζε προς το μέρος μας.

Κοντοσταθηκε ενώπιον της υψώνοντας αργά τα μάτια του προς το πρόσωπο μου το οποίο έστρεψα αμέσως προς την μεριά του ευγενικού καλοσυνάτου Εδουάρδο που στιγμή δεν έφυγε απο δίπλα μου .

"Άξιζε η αναμονή Βικτώρια..για μια γυναίκα σαν την Βιρτζίνια θα άξιζε κι να σκοτώσει κανείς για να την έχει.." επένεβει δυναμικά στην συζήτηση ορθώνοντας το ανάστημα του αμυντικά έναντι του σκυθρωπου ανέκφραστου ιππότη.

"Πολύ ρομαντικό σας βρίσκω υψηλότατε..! Στην εποχή μας υπάρχουν ένα σωρό όμορφες καλλιεργημένες δεσποσινες για να ξελογιαστουμε ..! Δεν είναι δα η πρώτη.." σχολίασε αμέσα υποτιμητικά μια αντίδραση όπου εκνεύρισε πολύ τον Εδουάρδο.

"Πώς τολμάς αναιδεστατε ! Δεν δέχομαι υποδείξεις από έναν τυχάρπαστο ακόλουθο για τις επιλογές μου για αυτό μην σπαταλάς άλλο τον πολύτιμο χρόνο μας κι δώσε την συγκατάθεση σου.." ξέσπασε ενάντιον του σπρώχνοντας ελαφρά με τον αντίχειρα του το σώμα του.

" Η απόκριση μου θα είναι σαφής κι περιεκτική..! Δεν επιτρέπω στην Βιρτζίνια να γίνει γυναίκα σου ..!" Ανακοίνωσε αποφασισμένος προκαλώντας την έκπληξη μας .

"Νταμιάνο... έχασες το μυαλό σου παιδί μου ..πως μπορείς να στερήσεις μια τόσο καλή πρόταση από την κοπέλα..; Δεν έχεις το δικαίωμα..!" Αντέδρασε όπως το περίμενα έντονα η Βικτώρια όπου επίτηδες είχε καλέσει τον Εδουάρδο στην γιορτή κι τα σχέδια της ανατρέπονταν.

"Ανακάλεσε ειδάλλως θα έχουμε πόλεμο ιππότη..!" Πρόσταξε εκβιαστικά με την σειρά του κι εκείνος κλείνοντας το χέρι μου τρυφερά ανάμεσα στα δικά του.
"Δεν πρόκειται να σε αφήσω τόσο εύκολα.." μου ψιθύρισε χαρίζοντας μου ένα καθησυχαστικο κι συνάμα αφάνταστα γοητευτικό μειδίαμα που προκάλεσε περαιτέρω την
οργή του.

"Ήμουν σαφής υψηλότατε..! Δεν ανακαλώ..!" Επέμεινε στην άποψη του σθεναρά ενάντια ακόμη κι στην εντολή της βασίλισσας που πιστά υπηρετούσε όλα αυτά τα χρόνια με αυταπάρνηση.

Μα ήταν όλα ψέματα... ήταν ένα απλό υποκυημα της φαντασίας μου ..δεν μπορεί.." αναλογίστηκα μπερδεμένη έχοντας χαθεί στην δική μου πιθανή εκδοχή της ιστορίας μας που δυστυχώς δεν θα κατέληγε όπως φαντάζομουν.

Ξαφνου σαν να ξύπνησα από ονειρο η πραγματικότητα με χτύπησε καταπροσωπο σαν χαστούκι ισχυρό που με συγκλόνισε κι συνάμα με έβγαλε βίαια από την μαγευτική ρομαντική μου ονειροπόληση που με είχε συνεπάρει.

Οι δύο άνδρες ενώπιον μου αντί να μάχονται για την καρδιά μου έδιναν τα χέρια τυπικά σε μια θερμή χειραψία επισφραγίζοντας την μοίρα μου με εμένα απλή θεατή.

Ένα τυπικό μειδίαμα είχε χαραχθεί στα χείλη του όση ώρα συνομιλούσε με τον πρίγκηπα κι την ικανοποιημένη Βικτώρια όπου μέσα από τον γάμο μας θα κέρδιζε έναν ακόμη σύμμαχο για το βασίλειο της κι φυσικά ο ιππότης της δεν βρήκε την δύναμη να εναντιωθεί μήτε να διεκδικήσει την σπιλωμενη τιμή μου.

Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια κι ας πάσχιζα να τα αποκρυψω η προδοσία του φάνταζε ασύλληπτη το ίδιο κι η απάθεια που διέκρινα στο άδειο βλέμμα του.

Ήταν ένας δειλός δίχως αξίες κι ιδανικά με είχε χρησιμοποιήσει για να καλύψει την σαρκική του πυρωση της στιγμής κι έπειτα με περίσσια ευκολία με ξεπουλησε σαν φθηνό αντικείμενο στον πρώτο τυχόντα.

Εύχομουν να κατείχα μαγικές δυνάμεις ώστε να μπορούσα να ανοίξω τρύπα στο δάπεδο κι να χαθώ στα βάθη της μια για πάντα κανείς να μην μπορεί πλέον να με βρει μήτε ζώντας μήτε νεκρός όμως ήμουν δυστυχώς απλή θνητή.

Ένιωσα τα χέρια του μέλλοντα συζύγου μου να τυλίγονται μαλακά γύρω από την μέση μου για πρώτη φορά κι αυτομάτως έσβησε κι η παραμικρή σπίθα πάθους που είχε ανάψει ανάμεσα μας.

"Αγάπημενη μου ελπίζω να αισθάνεσαι καλύτερα.. ώστε να αναχωρήσουμε νωρίς το πρωί.."μουρμούρισε ανήσυχος χαμηλόφωνα παρατηρώντας τις αντιδράσεις του νευρικού κηδεμόνα μου απέναντι μας με καχυποψία.

" Ω.. ναι.. αισθάνομαι λίγο καλύτερα..όμως ας μη χάνουμε καιρό δεν υπάρχει λόγος να μείνω ένα ακόμη βράδυ μακριά σου. Επιθυμώ να φύγουμε αμέσως τώρα για την Ισπανία.." ζήτησα πεισματικά σφίγγοντας τα δόντια μου γερά ώστε να κατορθώσω να χαμογελάσω πλατιά παριστάνοντας την ευτυχισμένη.

"Κάποια αδημονει να βρεθει μόνη μαζί σου υψηλότατε ξεχνώντας πως βρίσκεται ακόμη υπό την προστασία μου.." σχολίασε δεικτικα εκείνος στενευοντας τα μάτια του μοχθηρά σαν με κοιτούσε.

"Μα.. μόλις δώσατε την συγκατάθεση σας για αυτό το ταξίδι αγαπητέ.." δοκίμασα να προκαλέσω την οργή του περισσότερο μιλώντας στον πληθυντικό ειρωνικά.

"Σωστά..δεν μου πέφτει πλέον λόγος έχετε δίκιο.. δεσποινίς.. εύχομαι να είστε ευτυχισμένη στο πλευρό του διότι από εμένα είστε πλέον ελεύθερη.." αποκρίθηκε κοφτά αποχωροντας από την αίθουσα αδιάφορα με σταθερό βηματισμό γυρνώντας την πλάτη σε όσα ζήσαμε.

Πίεσα τον εαυτό μου να χαμογελάσει στον ευγενή πανέμορφο άνδρα που με κοιτούσε μαγεμένος πλάι μου πείθοντας τον εαυτό μου πως δεν έκανα ουδέποτε έρωτα με τον Νταμιάνο.

"Είναι μεγάλη μου τιμή που με επιλέξατε για σύζυγο σας πρίγκηπα μου..σας ευχαριστώ.." ψέλλισα τυπικά δίχως να πιστεύω λέξη από όσα ξεστόμιζα .

Εκείνος έφερε το χέρι μου ιπποτικά στο στόμα του ασπαζόμενος ευλαβικά τα ακροδακτυλα μου με μια πρωτόγνωρη ευγένεια που κατόρθωσε να με καθησυχάσει κάπως την δεδομένη στιγμή.

"Η τιμή είναι όλη δική μου δεσποσυνη..κι θα φροντίσω να σε κάνω ευτυχισμένη.." αποκρίθηκε μελισταλακτα σαν να βρισκόμασταν κάπου ερημικά μονάχα οι δύο μας.

"Είμαι πολύ χαρούμενη για εσάς παιδί μου σου εύχομαι ολόψυχα κάθε ευτυχία στην νέα σου ζωή. Αν και ότι αφήνεις απόψε πίσω σου ελπίζω να μην σε στοιχειώσει.." ευχήθηκε αινιγματικά η βασίλισσα σαν να γνώριζε το μυστικό μας.

Έγνεψα καταφατικά απλά δίχως να μιλήσω άλλωστε τι μπορούσα να πω ; Πως μόλις πριν λίγο χάρισα την τιμή μου στον άνδρα που με πρόδωσε μερικά λεπτά αργότερα αδυνατώντας να αναλάβει την ευθύνη των πράξεων του ;

Όχι ότι κι αν έλεγα δεν επρόκειτο ποτέ να απαλύνει τον πόνο μήτε τα σημάδια του απο την ψυχή κι το σώμα μου για αυτό επέλεξα η σιωπή μου να αντήχησει ηχηρά στην νεκρωμενη ψυχή του.

"Λοιπόν τι λες ώρα δεν είναι ώρα να πήγαινουμε ;.." ρώτησα ανυπόμονη τον άνδρα πλάι μου που έγνεφε απορρημενος.

"Μα δεν έχεις αποσκευές να ετοιμάσεις..; Ρούχα φορέματα άρωματα..δεν θα πάρεις τίποτα μαζί σου..;"

"Όχι υψηλότατε.. εισήλθα σε τούτο το σπίτι με ένα κουρελιασμενο ένδυμα κι αποχωρώ με έναν πρίγκηπα στο πλάι μου αυτο πρέπει να ονομάζεται ευλογία.." αποκρίθηκα άψυχα κοιτάζοντας απογοήτευμενη τα ζευγάρια που λικνιζονταν αγκαλιάσαμενα στην πίστα σε μια προσπάθεια να αποπροσανατολίσω τις σκέψεις μου.

Χαμογέλασε στο άκουσμα τον λόγων μου κι ευθύς τύλιξε το κορμί μου απαλά στην αγκαλιά του μια κίνηση τρυφερότητας που δεν ήμουν συνηθισμένη.
"Είσαι μοναδικό πλάσμα.. Βιρτζίνια.. γεννήθηκες για αγάπη.." ψιθύρισε απαλά χαϊδεύοντας τις ατίθασες τούφες απ' τα μαλλιά μου προτού με σηκώσει στα χέρια του .

"Μα τι κάνεις υψηλότατε..;"

"Αυτό που πρέπει από εδώ κι στο εξής θα πρέπει να συνηθίσεις στην περιποίηση κι την φροντίδα μου. Κι κάτι ακόμη σε παρακαλώ πολύ κόψε αυτή την ανόητη προσφώνηση για εσένα είμαι απλά ο Εδουάρδο.." αστειευτηκε για να σπάσει τον πάγο ανάμεσα μας και τα κατάφερε αφού ζωγράφισε ένα πηγαίο χαμόγελο στα χείλη μου ευθύς.

"Έχεις δίκιο.. είμαι μέλλουσα γυναίκα σου πια δεν οφείλουν οι τυπικές προσφωνήσεις. Εδουάρδο πάρε με απο αυτόν τον πύργο άμεσως σε παρακαλώ.." τον ικέτευσα δήθεν χαριτολογώντας κοιτώντας φευγαλέα την σκιά που μας παρατηρούσε ανέκφραστη στο βάθος.

"Φύγαμε πριγκίπισσα μου..!" Αναφωνησε ενθουσιασμένος εκείνος βαδίζοντας χαρούμενος προς την άυλη όπου η πανέμορφη ξύλινη άμαξα με το εθνόσημο του βασιλείου της Ισπανίας ανέμενε να μας μεταφέρει σε μέρη μακρινά κι άγνωστα.

Βγήκαμε στο πέτρινο μονοπάτι όπου διέσχιζε ψιθυρίζοντας κάθε τόσο διάφορα αστεία στο αυτί μου με μια χροιά πολύ τρυφερή κι συνάμα γλυκιά που ζεσταινε σταδιακά την παγωμένη καρδιά μου .

Φθάνοντας ενώπιον της ευρύχωρης υπερπολύτελους αμαξάς με την λευκή κορώνα να δεσπόζει στην κορυφή κι το έμβλημα της οικογένειας του να την κοσμεί απο άκρη σε άκρη το στομάχι μου σφικτηκε απρόσμενα.

"Μην φοβάσαι.. καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι..άλλα πίστεψε με η ζωή σου θα αλλάξει προς το καλύτερο.." ψέλλισε διακριτικά ακουμπώντας τα πόδια μου στο έδαφος σε απόσταση αναπνοής από το θελκτικό πρόσωπο του.

"Δεν ανήκω στην δική σου τάξη.."

"Πίστεψε με είσαι πριγκίπισσα και μάλιστα θλιμμένη.. γι'αυτό από σήμερα και στο εξής θα βάλω σκοπό της ζωής μου να σε κάνω να χαμογελάς.." συνέχισε να είναι τόσο αναθεματισμενα καλός μαζί μου που θεωρούσα πως με κοροϊδεύε.

"Σε ευχαριστώ.." ψέλλισα απαλά νιώθοντας τα τρυφερά χείλη του να εφάπτονται στα δικά μου προτού καν ολοκλήρωσω την φράση μου .

Το φιλί δεν θύμιζε σε τίποτα τα άγρια πρωτόγονα κτητικα φιλιά του Νταμιάνο αντιθέτως ο Εδουάρδο διέθετε μια έμφυτη ευγένεια και σεβασμό που μετέδιδε ακόμη κι στα φιλιά του ένα από τα χαρίσματα του που ήδη με είχαν ενθουσιάσει.

Δεν δοκίμασε να βαθυνει το φιλί μήτε να με φέρει σε δύσκολη θέση μονάχα γεύτηκε απαλά τα χείλη μου δίχως να ζητήσει περισσότερα απο όσα μπορούσε να έχει πριν τον γάμο μας κι με συγκίνησε.

Μου χαμογέλασε ντροπαλά σαν τα χείλη μας χώρισαν έπειτα από το μικρο μας ασπασμό προτού μας διακόψει η απροσδόκητη εμφάνιση του Νταμιάνο από το πουθενά σαν σκιά κυριολεκτικά.

Ένα σκίρτημα προσδοκίας αστραψε στα στήθια σαν κεραυνός που γοργά χάνεται στα σύννεφα και σκορπάει αφήνοντας ξοπισω μονάχα έναν άψυχο απόηχο .

Ήλπιζα ακόμη η ανόητη πως είχε μετάνιωσει για τον άτιμο τρόπο που μου φέρθηκε και επιθυμούσε να αποκαλύψει την αλήθεια στον Εδουάρδο έστω κι την ερωτική ύστατη στιγμή.

Το πρόσωπο του ήταν ανέκφραστο και σκυθρωπο μα τα χείλη του είχαν ακόμη ίχνη από τα παθιασμένα φιλιά κι τις δαγκώματιες των δικών μου υπενθυμίζοντας σιωπηρά πως δεν είμασταν δύο ξένοι πλέον.

"Με συγχωρείτε που διακόπτω την άκρως ερωτική σας.. περιπτύξη όμως ήθελα να σε αποχαιρετήσω.." απευθύνθηκε σε εμένα πλησιάζοντας αγερωχος κοντά μου.

"Δεν χρειάζοταν ο κόπος.. φεύγουμε αμέσως.. αντίο.." βιαστικα να απάντησω αγενεστατα εισβάλλοντας στην άμαξα αναστατωμένη προτού ξεστομίσω λόγια που ποτέ δεν θα τολμούσα να πάρω πίσω.

Το βλέμμα του περιεργάστηκε αργά το οργισμένο πρόσωπο μου σαν έσκυψε επίμονα στο εσωτερικό προς το μέρος μου επιζητώντας έναν τελευταίο λόγο που να παύσει τις ενοχές που τον ταλάνιζαν όμως δεν θα του τον χάριζα.

"Μπορώ να σου μιλήσω για δύο μονάχα λεπτά..;" ρώτησε διστακτικά χάνοντας την γνώριμη αλαζονική υπεροχή του για μια και μοναδική φορά.

"Νομίζω σας είπα πριν λίγο το ύστατο αντίο..δεν έχουμε τίποτε άλλο να πούμε.." αποκρίθηκα παγερά αποφεύγοντας ακόμη κι τα μάτια μου να σηκώσω στο πρόσωπο του.

"Έτσι νομίζεις..όμως δεν σε αφήνω να φύγεις δίχως να σου πω πρώτα όσα επιθυμώ.." επέμεινε εμφανώς εκνευρισμένος προκαλώντας υποψίες κι συνάμα δυσφορία στον μπερδεμένο Εδουάρδο.

" Επιτρέψτε μου να αδιαφόρησω ..από εδώ κι πέρα με αφορούν μονάχα οι πράξεις κι τα λόγια του μνηστήρα μου..! Κάντε στην άκρη παρακαλώ να ξεκινήσουμε.." κράτησα την ίδια απαξιωτική στάση απέναντι του με το βλέμμα μου στηλωμενο στο κενό καθώς του μιλούσα .

"Βιρτζίνια αρκετά..!" Αναφώνησε οργισμένος χτυπώντας το χέρι του στην επιφάνεια της άμαξας σαν αγροίκος όπως φυσικά είχε συνηθίσει να με αντιμετωπίζει.

"Ιππότη έως εδώ ήταν ! Αφησε την ήσυχη σεβασου μια φορά την επιθυμία της !" Επένεβει δυναμικά την κατάλληλη στιγμή ο Εδουάρδο παίρνοντας θέση στο πλευρό μου επιτέλους κλείνοντας την πόρτα κατάμουτρα σε εκείνον αφήνοντας τον αντιμέτωπο με την πραγματικότητα που δημιούργησε.
"Κι γνώμη να αλλάξες τώρα η Βιρτζίνια είναι δική μου ..και σύντομα θα γίνει η πριγκίπισσα ολόκληρης της Ισπανίας . Δεν έχει καμία σχέση με εσένα πλέον..!" Του ανακοίνωσε παγερά με πρωτόγνωρη επιθετικότητα και πυγμή που με τρόμαξε προς στιγμήν .

"Εδουάρδο σε παρακαλώ ας πηγαίνουμε δεν υπάρχει λόγος για ανούσιο διαπληκτισμο .." ψέλλισα ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά στο κατακόκκινο αγριωπο πρόσωπο του που παρατηρούσε με απέχθεια τον άνδρα πλάι μου.

"Πρέπει να με ακούσεις.. ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη..για όλα.." μουρμούρισε μετανιωμένος κατεβάζοντας τα χέρια του νικημένος από την άμαξα που έπειτα από ένα νευρικό αμετάκλητο νεύμα του Εδουάρδου όπου ξεκίνησε το ταξίδι δίχως γυρισμό σε μια νέα χώρα.

Τα βουρκωμενα βλέμματα μας ανταμωθηκαν για μια τελευταία φορά προτού ένα πυκνό κύμα από σκόνη και χώμα φροντίσει να μας θολώσει το οπτικό πεδίο.

"Συγνώμη..; Τόσο απλά θεωρείς πως θα σβήσεις τα σημάδια του κορμιού μου απο το δικό σου ; Πως θα ξεχάσεις τα παθιασμένα φιλιά μου που σε αιχμαλώτισαν ; Είσαι γελασμενος τώρα αρχίζει το πραγματικό μαρτύριο για εσένα Νταμιάνο.." αναλογιζόμουν απογοητευμένη ατενίζοντας το πανέμορφο τοπίο ολόγυρα που στα δικά μου μάτια φάνταζε μουντό κι άχρωμο...