Αγαπημένες μου αφιερωμένο κι τούτο το κεφάλαιο σε όλες εσάς τις πιο ξεχωριστές υπάρξεις ξέρετε ποιες είστε...❤️❤️❤️

"Αντίο Νταμιάνο.. εδώ τελειώνουν όλα.."μουρμούρισε άχνα με δυσκολία χάνοντας τις αισθήσεις της ανάμεσα στα χέρια του καθώς το δηλητήριο άρχιζε να επιδρά στο σώμα της.

"Μείνε μαζί μου κρατήσου να πάρει η οργή άνοιξε τα μάτια σου..μην αφήνεις το δηλητήριο να σε καταβάλει.. άνοιξε τα μάτια σου.. Βιρτζίνια με ακούς..;" κραύγαζε ξανά κι ξανά πανικόβλητος στα αυτιά της κουβαλώντας παράλληλα το σώμα της κατά μήκος ολοκλήρου του σκοτεινού τούνελ όπου κάποτε χρησίμευε σαν μυστική συραγγα ανεφοδιασμού των ανδρών του.

Ταρακούνουσε τους ώμους της του άκαμπτου σώματος της που είχε κυριολεκτικά παραδοθεί στο δικό του θέλημα με την ελπίδα να την συνεφέρει όμως φάνταζε αδύνατο.

Τα χείλη της δεν τολμούσε να ξεχωρίσει στο μισοσκόταδο αν είχαν αρχίσει να μελανιαζουν στάδιακα καθώς το δηλητήριο έρεε στις φλέβες της παραλύοντας ιστούς έως ότου φθάσει στην καρδιά κι τον εγκέφαλο όμως είχε την υποψία κι του έκοβε την ανάσα.

"Είσαι τόσο πεισματάρα που κυριολεκτικά παραδίνεσαι στον θάνατο δίχως καν να πολεμήσεις.." αναφώνουσε οργισμένος μονολογώντας φυσικά μιας κι η ίδια δεν αντιδρούσε σε κανένα από τα ερεθίσματα.

Εξαγριωμένος επιτέλους κατόρθωσε να φθάσει στην είσοδο του τούνελ όπου φυλάσσονταν σφραγισμένη για χρόνια κι μόνον οι υπηρέτες κατείχαν τα αντικλειδια.

Δίχως πολύ σκέψη ήταν βέβαιος πως ο νεαρότερος από το προσωπικό του συγκινημενος από την δακρυβρεχτη ιστορία και τα παρακάλια της τόλμησε να της επιτρέψει την έξοδο από τον πύργο αδιαφορώντας για την απείθεια που υπέδειξε σε εκείνον.

Όμως δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί προς το παρόν με την προδοσία του υπηρέτη του αφού ήταν ζήτημα ζωής κι θανάτου να κατορθώσει να σώσει την ζωή της.

Μετέφερε το σχεδόν αψυχο σώμα της πίσω στο καθιστικό παρατηρώντας καθε τόσο τον ρυθμό της αναπνοής της που ολοένα αποδυναμώνοταν εως ότου θα σταματούσε να αναπνέει .

Ηταν χαμένος και συνάμα φοβισμένος καθώς μαζί με την ψυχή της θα χανόταν και η δική του μοναδική ευκαιρία να κερδίσει όσα έχασε πίσω .

Μα κυρίως την γυναίκα που αγαπούσε παράφορα και δεν είχε την ευκαιρία να την συναντήσει απο όταν γύρισε .

Άραγε να είχε ενημερωθεί για την απρόσμενη επιστροφή του η αγαπημένη του  ;
Που σίγουρα υπέφερε πολύ έπειτα από την μυστηριώδη εξαφάνιση που είχε διεγείρει πλήθος από σχόλια και φήμες γύρω απο το όνομα του στην πόλη.

Φυσικά η επικρατέστερη από όλες ήταν πως κείτεται νεκρός σε κάποια απόκρημνη γωνιά του δάσους έπειτα απο μια μονομαχία σώμα με σώμα με έναν από τους ορκισμένους εχθρούς του όπως του μετέφεραν μετα την επιστροφή του οι υπηρετες .

Τον είχαν αναζητήσει αρκετές φορές οι ακόλουθοι της βασίλισσας που δεν σταμάτησε ποτέ να τον ψάχνει εναγωνίως αρνούμενη την απλή λογική εξήγηση του θανάτου μου που όλοι τους πάλευαν να εδραιώσουν.

Γι αυτό τώρα που γύρισε πίσω στην παλιά ζωή του θα πολεμούσε να ξορκίσει τους παλιούς του δαίμονες κι να χτίσει ξανά από την αρχή όσα στερήθηκε ήταν ιερη αποστολή για εκείνον πια .

Θα πάλευε σθεναρά να την κρατήσει στην ζωή καθότι δεν υπήρχαν πολλές επιλογές για χάρη της επρεπε να βιαστεί να καλέσει την Ραντμίρια και να διαπράξει την ανταλλαγή που η ίδια του είχε ορίσει όταν ο καίρος θα το απαιτούσε.

"Οπου να ναι το δηλητήριο θα την σκοτώσει εκτός αν προλάβω να την παραδώσω σε εκείνη προτού αφήσει την τελευταία της πνοή...!" Μουρμούρισε αγχωμένος σπέυδοντας με το αναίσθητο σώμα της στα χέρια του προς το μυστικό δωμάτιο του πύργου οπου ποτέ κανείς δεν είχε εισχωρήσει.

Έμοιαζε σαν μικρός ναός φτιαγμένος εξ ολοκλήρου απο λαξευμένο φίνο μπεζ μάρμαρο με κατακόκκινα χαλιά να το κοσμούν .

Διάφοροι ακριβοί χρυσοί καθρέπτες κρέμονταν στους τοίχους ολόγυρα κι εκει στην μέση της αίθουσας ολομόναχο δίχως τίποτα να το πλαισιώνει φιγουράριζε ενα τεράστιο λευκό μαρμάρινο κρεββάτι που ο ίδιος είχε κατασκευάσει για το πρώτο βράδυ του γάμου τους με την λαίδη Άννα ετσι τουλάχιστον φανταζόταν.

Ακούμπησε απαλα το σώμα της στην επιφάνεια του που πλέον θύμιζε βωμό για θυσίες περισσότερο παρά ρομαντική φωλιά κι βάλθηκε να ανάβει διαφορα μικρά κεριά τριγύρω απο το σωμα της με σκοπό να διαπράξει αμεσα την θυσία.

Επειτα στάθηκε ενώπιον ενος απο τους τεράστιους καθρέπτες αφήνοντας την μακριά βελούδινη καπα του να πέσει στο έδαφος ατενίζοντας το είδωλο του έπειτα απο χρόνια ξανά στο σκονισμένο γυαλί απέναντι του.

"Είμαι εδώ Ραντμιρια ! Η εκπλήρωση της κατάρας σου έφθασε επιτέλους στην τελικη της μονομέτρηση.

Την βρήκα η γυναίκα του κόκκινου χριστουγεννιάτικου φεγγαριού γεννήθηκε και την έφερα ενώπιον σου όπως μου είχες πει .Γι αυτό τον λόγο απόψε σε καλώ να τηρήσεις κι εσύ την δικη σου υπόσχεση..!" Φώναξε με βαριά στιβαρή φωνή στον καθρέπτη απέναντι του αναμένοντας την άφιξη της μοχθηρης μάγισσας που τον είχε παγιδεύσει να ζει σε ενα θανάσιμο φαυλο κύκλο εδω και αιώνες.

Κυριάρχησε αρχικά σιωπή που του προκαλούσε αναταραχή οσο περνούσαν τα λεπτά και δεν εμφανιζόταν .

Βιαστικά κι αμήχανα έστρεψε την προσοχή του ξανά προς το θύμα του βαδίζοντας προς το μέρος της με αγωνία φοβούμενος πως η ευκαιρία του είχε ξεγλιστρήσει απο τα χέρια του οριστικά καθώς από λεπτό σε λεπτό θα ξεψυχούσε.

Η ανάσα της δεν έφθανε στα αυτιά του πλέον μήτε το στερνό της κινούνταν πια λες και είχε πάψει να χτυπάει η καρδιά της ακαριαία αναγκάζοντας τον να πάγωσει συγκορμος καθώς τα όνειρα του κατακρημνίζονταν.

"Κρατήσου..να πάρει δεν μπορείς να με αφήσεις τώρα.. πρέπει να με ελευθερώσεις να ολοκληρώσεις την αποστολή σου.." μουρμούρισε θυμωμένος σφίγγοντας σφικτά τα παγωμένα χέρια της ανάμεσα στα τρεμάμενα δικά του.

"Μην φοβάσαι εγωιστή είναι ακόμη ζωντανή..!" Άκουσε ξοπίσω του απρόσμενα την βροντερή γνώριμη μοχθηρή χροιά της Ραντμίρια που για χρόνια ειχε να συναντήσει αφότου τον καταράστηκε να ζει εξοριστος στο μέλλον.

Σαστισμένος ατένισε το σκοτεινό σαγηνευτικό πρόσωπο της να χαμογελά κοροϊδευτικά μέσα απο τον καθρέπτη όπου στεκόταν εποπτέυοντας αυστηρά την αναίσθητη Βιρτζίνια .

Τα ξανθά μαλλιά της χυνονταν ελευθερα στους λεπτούς ώμους της σε πλήρη αντίθεση με το μάυρο βελούδινο φόρεμα που φορούσε και την δερμάτινη κουκούλα που τα κάλυπτε .

"Λοιπόν..θα κάθεσαι σαν δειλή πίσω απο το γυαλί η θα σταθείς ενώπιον μου για να δεχθείς την προσφορά μου ;" ρώτησε θυμωμένος σταυρωνοντας αμηχανα τα χέρια του στο στήθος του.

"Έχεις δίκιο ιππότη .. έφερες πράγματι την γυναίκα του κόκκινου φεγγαριού κοντα μας όμως πρέπει να την εξετάσω πρωτίστως απο κοντά προτού την δεχτώ..!" Συμφώνησε χαμηλόφωνα απλώνοντας μονομιάς τα μακριά πόδια της μέσα απο τον καθρέπτη εισχωρόντας με ευκολία στον χώρο απέναντι του σκορπώντας ολόγυρα ενα σύννεφο μάυρου καπνού που την ακολουθούσε σε κάθε βήμα σαν σκιά .

" Δεν θα σου πω ψέματα η παρουσία σου εδώ μου προκαλεί απέχθεια και ενα σωρό ακόμη άσχημα συναισθήματα που αν τολμήσω να εκφράσω θα με καταδικάσεις για άλλα διακόσια χρόνια.." σχολίασε πικρόχολα πασχίζοντας να διαγράψει απο την μνήμη την μοναξιά και τον πόνο της αποξένωσης που βιωνε ολα αυτά τα χρόνια εξαιτίας της.

Εκείνη αδιάφορα σήκωσε αργά το φορεμα της βαδίζοντας προς το μέρος της αναισθητης κοπέλας θαυμάζοντας για πρώτη φορά το θύμα της απο κοντά .

"Αμοιβαία τα αισθήματα ιππότη ! Ποτέ δεν σε συμπάθησα εξαρχής κι ας σε απαινούσε κάθε τόσο η βασίλισσα την οποία υπηρέτησες πιστά δολοφονώντας χιλιάδες αθώους ! Έπρεπε κάποιος να σε σταματήσει κι η χαρά πίστεψε με ηταν πολύ μεγάλη..! " αποκρίθηκε αποφεύγοντας να σηκώσει ακόμη κι το βλέμμα προς το πρόσωπο του κάνοντας βόλτες γύρω απο το σώμα της αμεριμνης Βιρτζίνια που κείτονταν αναίσθητη διχως καν να φαντάζεται τον θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχε.

" Δεν με ενδιαφέρει για ποιους αναθεματισμενους λόγους με μισείς ! Θέλω πίσω την ζωή μου οπως υποσχέθηκες ! Ιδού στην έφερα την γυναίκα που θα με λυτρώσει..!" Γρύλισε κοφτά παραμένοντας μερικά μετρα μακριά της έτοιμος ακόμη και για το χειρότερο.

"Πράγματι αν και έψαξες πολύ για χρόνια..την βρήκες..! Η γυναίκα του χριστουγεννιάτικου φεγγαριού ξαπλώνει εδώ μπροστά στα πόδια μου μετρώντας μερικές ακόμη ανάσες και παλμούς προτού το δηλητήριο του φιδιού μου πουη ίδια έστειλα για να την κρατήσει στον πύργο τερματίσει την ζωή της μονομιάς..!" Σχολίασε ειρωνικά χτυπώντας το σιδερένιο μαύρο ραβδί της ανάμεσα στις παλάμες της νευρικά προειδοποιώντας τον για κάποια εφιαλτική ισως εξέλιξη.

"Πως γνωρίζεις..; Αλλα τι λέω σιγά μην άφηνες στην τύχη της το πολύτιμο θύμα σου ! Εσύ την έφερες σε αυτή την κατάσταση ήταν ολοφάνερο . Όμως ας μην χάνουμε άλλο χρόνο απαιτώ να πάρεις πίσω την φρικτή σου καταρα αμέσως και συνάμα να αποσύρεις μια για πάντα απο το οπτικό μου πεδίο αυτή την κοπέλα..!"

"Απαιτείς ; Μα πόσο αλαζόνας παραμένεις παρά τα βάσανα που πέρασες εκεί μακριά στο μέλλον λοιπόν..! Μόνον το τομάρι σου σε ενδιαφέρει να περισώσεις κι ούτε που σε νοιάζει γι αυτή την άμοιρη ! Ξέχασες μάλλον πως η θυσία δεν θα λάμβανε χώρα όποτε θα επιθυμούσες εσύ μα οταν εγώ θα σε καλούσα..!" Του υπενθύμισε αυστηρά έναν από τους όρους της που προφανώς είχε λησμονήσει πλησιάζοντας αργά προς το μέρος του στηλωνοντας εκείνο το βαθύ δαιμονικό βλέμμα της στο δικό του πλημμυρίζοντας τον με τρόμο.

"Δεν σε καταλαβαίνω δεν βλέπεις πως πεθαίνει ; Δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία να άρεις την κατάρα γι αυτό κάντο τώρα !" Επέμεινε πιο οργισμένος απο ποτέ προτού ξεσπάσει εναντίον της οσο μίσος είχε συσσωρεύσει στην ψυχή του για χάρη της.

" Δεν θα την αφήσεις να πεθάνει εσύ..! Μπορείς να το αποτρέψεις αν το επιθυμείς..κι οταν έρθει η στιγμή να πάρω αυτό που πραγματικά θα αγαπάς όσο τίποτε άλλο στον κόσμο τούτο θα έρθω πίσω σε ανύποπτο χρόνο να σε εξιλεώσω μόνο τότε!"

"Δεν σε καταλαβαίνω σταμάτα να μιλάς με γρίφους η προϋπόθεση ηταν να βρώ την κοπέλα όχι να την αγαπήσω κιόλας..! " διαμαρτυρήθηκε ενοχλημένος δίχως να βγάζει νόημα απο τα λεγόμενα της.

" Ξέχασες τα λόγια της κατάρας ! Άσε με να στα θυμίσω.. ένα προς ένα απόψε ξανά .
Οτι αγαπάς γύρω σου πεθαίνει απο τα δικά σου τα χέρια για αυτό  από εδώ κι στο εξής σε καταδικάζω να ζείς εξόριστος στο μακρινό φρικτό μέλλον εως ότου έρθει η στιγμή να γεννηθεί εκείνη. Η εκλεκτή του η γυναίκα του χριστουγεννιάτικου φεγγάριου θα σε λυτρώσει διαμέσου αυτού που θα αγαπάς περισσότερο στον κόσμο κι θα λυτρώσει την καταραμενη ψυχή σου ..!" Ολοκλήρωσε γελώντας χαιρέκακα την ζοφερή υπενθύμιση των φρικτών της λόγων που κατέστρεψαν κάθε όνειρο και προσδοκία που έτρεφα στην ψυχή μου μονομιάς.

"Ποτέ δεν ανέφερες την τελευταία φράση εκείνο το βράδυ..! Το θυμάμαι πολύ καλά είχες αναφέρει μονάχα την εκλεκτή και πως μόλις θα βρισκόταν στο δρόμο μου όλα θα τελείωναν και θα επέστρεφα στην ζωή μου τώρα ξαφνικά που κατόρθωσα να εξιλεωθω τα αλλάζεις..ψέυτρα !" Ξέσπασε εναντίον της ορμώντας προς το μέρος της τραβώντας το ξίφος του απο την θήκη του αργά.

" Ήρεμα ιππότη δεν μπορείς να με βλάψεις οτι κι αν κάνεις είμαι ανίκητη κι παντοδύναμη ! Σε αντίθεση με εσένα που παραμένεις δυστυχώς παρά τα χρόνια που παρήλθαν ενα λυπηρό ανθρωπάκι το οποίο δεν διαθέτει ψυχή και ίχνος αγάπης στην καρδιά του που οσα χρόνια κι αν χτυπάει δεν θα πάψει να ανήκει σε εναν δολοφόνο..!" Σχολίασε απλώνοντας απαλά το χέρι της εκτινάσοντας το σώμα του προς τον τοίχο ξοπίσω με μια πρωτόγνωρη δύναμη απολαμβάνοντας την αίσθηση κυριαρχίας επάνω του.

"Άτιμη μάγισσα με ξεγέλασες και τώρα παίζεις μαζί μου δίχως να τηρείς την υπόσχεση σου..! Θέλω την αναθεματισμένη ζωή μου πίσω να νιώσω ξανά ευτυχισμένος !" Κράυγασε απελπισμένος χτυπώντας το χέρι του με δύναμη στον μαρμάρινο τοίχο πίσω του αδιαφορώντας για την ζωή και την κατάληξη της Βιρτζίνια.

Το σατανικό γέλιο της αντήχησε εφιαλτικά στα αυτιά του αναγκάζοντας τον να τα καλύψει ώστε να μην την ακούει και να πάψουν οι φρικτοί του εφιάλτες να  κατατρέχουν.

Μα τα λόγια και συνάμα η σατανική της παρουσία δεν μπορούσαν να σβηστούν εύκολα τόσο απο το μυαλό οσο και απο το θλιμμένο χαμένο βλέμμα του.

"Βρες την λύση μόνος σου σύντομα θα καταλάβεις πως θα διαμορφωθεί το μέλλον..και τότε πίστεψε με δεν θα τολμήσεις να με καλέσεις ξανά ! Θα τρέμεις απο φόβο μην γυρίσω..αλλα θα έρθω και θα κλέψω οτι αγαπάς..!" Μουρμουρισε αινιγματικά εισχωρόντας με ευκολία πίσω στον καθρέπτη απο οπου εξήλθε αφήνοντας τον μπερδεμένο να παλέυει με το πεπρωμένο για ακόμη μια φορά.

Ο χώρος γυρω του άδειασε απρόσμενα συνάμα κι η ελπίδα που σιγοκαιγε στην ψυχή του σβήστηκε μονομιάς σαν φλόγα απο κερί που το φυσά ο οργισμένος άνεμος.

"Άθλια μάγισσα νομίζεις πως μπορείς να παίξεις μαζί μου..αλλα δεν θα σου το επιτρέψω.." μουρμούρισε σφίγγοντας τις γροθιες του ταπεινωμένος οπως βρισκόταν καθισμένος στο δάπεδο οπου η ίδια τον ειχε τινάξει με την απόκοσμη δυναμη της.

"Όχι..όχι.." μουρμούριζε εναγωνίως ξανά και ξανά η τραυματισμένη γυναίκα απέναντι του που αν πράγματι δεν έπραττε άμεσα κάποια κίνηση να την βοηθήσει θα έχανε την ζωή της κι όμως ξαφνικά αισθανόταν πως δεν ήταν τόσο πολύτιμη οσο φανταζόταν.

Η μάγισσα απλώς επιθεώρησε την μορφη της δίχως καν να απλώσει το ραβδί της μήτε για να την βοηθήσει άλλα ούτε και για να την κρατήσει μαζί της στον δικό της μαγικό κόσμο οπως ο ίδιος είχε πιστέψει πως θα συνέβαινε .

Τι θα ήταν άραγε πιο πολύτιμο απο την γυναίκα του χριστουγεννιάτικου φεγγαριού οπου μάλιστα θα το αγαπούσε με τόση θέρμη που δεν θα επιθυμούσε ποτέ να χάσει ;
Αναρωτιόταν μπερδεμένος σε μια προσπάθεια να παρηγορήσει το αναστατωμένο μέσα του κι παράλληλα να εξηγήσει λογικά τα αινιγματικά της λόγια.

"Όχι σου λέω άφησε με .." κράυγασε δυνατά η κοπέλα απέναντι του παλέυοντας σιωπηρά ακόμη κι στα ονειρα και τις παραισθήσεις της με κάποιον εχθρό ισως και με την δική του σκοτεινή μορφή η οποία πραγματι την απειλούσε.

Σηκώθηκε απρόθυμα πλησιάζοντας το σώμα της που σαν αψυχο απλωνόταν κατα μήκος του κρεβατιού οπου ο ίδιος με όνειρα ελπίδα και αγάπη είχε κατασκευάσει λιγες ημέρες προτού αποφασίσει να κάνει την πρόταση γάμου στην Άννα σε ένα ειδυλλιακό τοπίο στα βάθη του δάσους.

Πόσο επιθυμούσε να την δει έστω κι απο μακριά να χαιδέψει τα μακριά μαύρα ξεπλεκά μαλλιά της να χαθεί στην γλυκιά όψη των ματιών της οπου εξέπεμπαν μονάχα αγάπη γαλήνη και στοργή κι να ξεκλέψει αθόρυβα τα πολύτιμα φιλιά της .

Του είχε λείψει αφόρητα όλα αυτά τα χρόνια και δεν γνώριζε σε τι κατάσταση θα βρισκόταν αν και οπως είχε διαπιστώσει προς ανακούφιση του οταν επέστρεψε πίσω ο χρόνος του παρελθόντος δεν είχε προχωρήσει ραγδαία όπως αντιθέτως συνέβαινε στο μέλλον το οποίο κάλπαζε ταχύτατα εκεί.

Οι υπηρέτες και οι υπόλοιποι ιππότες είχαν διατηρήσει τις ίδιες ηλικίες που διέθεταν τον καιρό οπου ο ίδιος εξαφανίστηκε απο προσώπου γης χωρίς να αφήσει ενα στίγμα ξοπίσω μητε που βρισκόταν γνώριζε κανείς λες κι χρόνος είχε παγώσει στο παρελθόν του.

Έπειτα από μήνες ασκοπης αναζήτησης τον ανακηρύξαν επίσημα νεκρό και μάλιστα είχαν τελέσει και ειδική τελετή ταφής επειτα απο εντολή της βασίλισσας με ολες τις τιμές οπως τον ενημέρωσαν οι ανδρες οταν επέστρεψε ξαφνικά πίσω εξαιτίας της Βιρτζίνια.

Της χρωστούσε ευγνωμοσύνη που κατόρθωσε να του ανοίξει την σφαλισμεμη πύλη του χωροχρόνου με το πολύτιμο αίμα της που τοποθέτησε στην λαξευμένη με ρουμπίνια κρύπτη της εισόδου κι τελικά έπειτα από αιώνες κατόρθωσε με το σώμα της στα χέρια του να διασχίσει τον μαγικό σκοτεινό διάδρομο του χρόνου που οδηγούσε απευθείας πίσω στον ερειπωμένο του πύργο .

Του χάρισε ξανά την ζωή που νομιζε πως έχασε για πάντα και αυτό δεν μπορούσε να το αγνοήσει .

Όμως πέρα από την μικρή αίσθηση ευγνωμοσύνης όπου έτρεφε για εκείνη δεν σήμαινε απολύτως τίποτα η δική της ζωή που ήταν έτοιμος να θυσιάσει προ ολίγου με κρύα καρδιά.

Στάθηκε απο πάνω της για μερικά απροσδιόριστα λεπτά οπου το φώς των κεριών δημιουργούσε σκιές φώτιζιντας άχνα το ομορφο χλωμό πρόσωπο της κι συνάμα τόνιζε τα πανέμορφα καλοσχηματισμένα χείλη της .

Δίχως αμφιβολία αν συνεχιζε να ζεί αρμονικά την ζωή της στην πόλη σύντομα θα έκλεβε την καρδιά ενός η και περισσότερων ανδρών αφού ομολογουμένως για την εποχή της ήταν μια πανέμορφη νέα έξυπνη κοπέλα άλλωστε αλλα όχι για τα δικά του μάτια.

"Άφησε με σου λέω μην με ακουμπάς ...όχι βοήθεια !" Κράυγασε εκ νέου τρομαγμένη μέσα στο παραμιλητό της στρέφοντας δεξιά κι αριστερά ταραγμένη το κεφάλι της κάθε τόσο σαν να πάλευε πραγματι να ξεφύγει απο κάποιον.

Ξάφνου το παραξενο παραλήρημα ελαβε τέλος οσο γρήγορα είχε αρχίσει μα προτού στραφεί αδιάφορος προς την έξοδο της αίθουσας ατένισε το σώμα της να συσπάται άτσαλα και ακανόνιστα καθώς οι πρώτοι σπασμοί του δηλητηρίου είχαν κάνει θριαμβευτικά την εμφάνιση τους.

"Δεν μπορώ να την αφήσω να πεθάνει να πάρει οσο κι αν αποστρεφοκαι την παρουσία της ανάμεσα στα πόδια μου πρέπει να την βοηθήσω ..!" Μονολογούσε αποφασιστικά τυλίγοντας τα χέρια του γύρω απο το τρεμάμενο σώμα της ξανά πανικόβλητος εγκαταλείποντας αργά την μυστική αίθουσα όπου θεωρούσε πως θα πραγματοποιούνταν η θυσία.

"Μαίρη.. ακολούθησε με τρέξε γρήγορα..!" Κραυγασε επιτακτικά περνώντας φευγαλέα απο την κουζίνα οπου η νεαρή κοπέλα ετοίμαζε το βραδυνό δείπνο του προσωπικού .

" Έρχομαι αμέσως αφέντη..μα..τι στο καλό συνέβει στην δεσποινίδα..; Την άφησα στο δωμάτιο σώα.." ρώτησε ανήσυχη η κοπέλα σαν αντικρισε το άσχημο θέαμα που παρουσίαζε η αναίσθητη Βιρτζίνια στα χέρια του.

" Είναι πολύ άσχημα .. Δοκίμασε να το σκάσει από το μυστικό τούνελ δεν πρόσεξε κι προφανώς την τσίμπησε κάποια οχιά απο αυτές τις μικρές που έχουμε στην περιοχή. Γνωρίζεις κανένα αντίδοτο μήπως..;" προτού ολοκληρώσει κάν την πρόταση του η κοπελα καλυψε με την παλάμη της το στόμα της προτού ουρλιάξει σοκαρισμένη διασκορπίζοντας αυτομάτως την είδηση κι στο υπόλοιπο απασχολημένο προσωπικό.

"Ω θεε μου η καημένη ..βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο.  Ηδη από ότι βλέπω οι πρώτοι σπασμοί προμηνύουν το επερχόμενο τέλος..! Καθώς το δηλητήριο περνάει στις φλέβες δημιουργούνται οι σπασμοί..ισως είναι πολύ αργά κι δεν τα καταφέρει ! Πρέπει οπωσδήποτε να φωνάξουμε τον βασιλικό ιατρό αφέντη εως την άφιξη του όμως θα ετοιμάσω ενα γιατροσόφι που η γιαγιά μου με δίδαξε..!" Τον διαβεβαίωσε πανικόβλητη σπευδοντας απευθείας πίσω στην ακατάστατη κουζίνα αναζητώντας τα κατάλληλα βότανα για το θεραπευτικό αφέψημα που θα ετοίμαζε.

"Σε περιμένω στο δωμάτιο Μαίρη μην αργείς..μα προτού ανέβεις μήνυσε σε παρακαλώ στον μαντατοφόρο να τρέξει στο παλάτι για να ενημερώσει τον γιατρό.." πρόσταξε απρόθυμα γνωρίζοντας πολύ καλά πως εαν εμπλέκονταν η βασίλισσα στα σχέδια του η τροχιά του σχεδίου του θα αλλαζε ολοταχώς .

Δυστυχώς όμως δεν του εμενε άλλη επιλογή αφού ολόκληρο η πόλη και το κοντινό χωριό έπειτα από τον θάνατο του ενός κι μοναδικού ιατρού στον πόλεμο εξαρτούνταν εξ ολοκλήρου απο τον βασιλικό θεραπευτή κατόπιν παραχώρησης της.

Βάδισε αργά εως το δωμάτιο απ οπου το είχε σκάσει λίγα λεπτά πριν η κρατούμενη του σε μια προσπάθεια να ξεφύγει απο τα βλεδυρά πλοκάμια του θανάτου δίχως να φαντάζεται πόσο κοντά του θα βρισκόταν λίγο αργότερα.

Την ακούμπησε απαλά στο κρεββάτι απολαμβάνοντας άθελα του το σπάνιο μεθυστικό άρωμα του κορμιού της κάτι μεταξύ βανίλιας και γιασεμιού που για κάποιο ανεξήγητο λόγο τον συνεπήρε προκαλώντας ένα ελαφρύ σκίρτημα στα σωθικά του.

Παρατήρησε πως στο μέτωπο της κυλούσαν αδιάκοπα σταγόνες παγωμένου ιδρώτα που κατηφόριζε αργά προς τα μάτια και έπειτα χανοταν στα μισάνοιχτα χείλη της που είχαν αρχίσει να μελανιάζουν οσο περνούσε η ώρα.

"Μαίρη που στο καλό βρίσκεσαι..πεθαίνει.." ψιθύρισε ανυπόμονα βηματίζοντας νευρικά πάνω και κάτω στο ευρύχωρο δωμάτιο που ξάφνου εμοιαζε να τον πνίγει .

Οι τοίχοι τον πλακωναν το οξυγόνο δεν εφθανε πια στα πνευμόνια του και το στομάχι του να πάρει ήταν δεμένο κόμπος παράλληλα με την καρδιά του που βροντοχτυπούσε αδιάκοπα λες και αγωνιούσε για κάποιον δικό του άνθρωπο.

"Αφέντητο ετοιμασα χρειάζομαι όμως την πολύτιμη βοήθεια σου για να το πιεί.." έσπασε επιτέλους την ενοχλητική σιωπή η χαρμόσυνη χροιά της Μαίρης όπου κατευθύνονταν προς το μέρος της Βιρτζίνια βαστώντας μια πήλινη βαριά κούπα που αχνιζε.

" Τι είδους αντίδοτο είναι αυτό ; Δεν το εχω ξαναδεί ούτε καν στον πόλεμο.." σχολίασε αρχικά με δυσπιστία επιθεωρόντας αυστηρά το σκούρο πηχτό υγρό προτού της το χορηγήσουν.

"Είναι ενα παλιό γιατροσόφι κύριε απο βότανα όπως η αλόη το μαύρο τσάι  του βουνού και ο ευκάλυπτος όπου η προγιαγιά μου που ήταν κάποτε βασιλική θεραπέυτρια είχε ετοιμάσει σώζοντας εγκαίρως την ζωή του βασιλιά Ερρίκου ! Δεν είναι ώρα για χάσιμο χρόνου σηκώστε το κεφάλι της παρακαλώ απαλά.." ζήτησε ευγενικά αποθέτοντας στα μισάνοιχτα χείλη της το στόμιο της κούπας .

"Πως είμαστε σίγουροι οτι θα δράσει..; Κι αν απλά χειροτερέψει και φύγει απο την ζωή ..;" ρωτησε με ενδιαφέρον σαν το υγρό άρχισε σταδιακά να εκχύνεται στον λαιμό της οσο εκείνος κρατούσε σφικτά το κεφάλι της σταθερό .

" Εμπιστευθείτε με αφέντη νομίζω πως θα την κρατήσει ζωντανή έως οτου καταφθάσει ο γιατρός..εχω ήδη αποστείλει τον Μάθιου μέχρι το παλάτι.." τον καθησυχάσε πρόχειρα διακρίνοντας ολοκάθαρα την λεπτή ρυτίδα αγωνίας που είχε χαραχθεί ανάμεσα στα φρύδια του .

" Ελπίζω να μην αργήσει περαιτέρω το σώμα της έχει αρχίσει να καίει πρέπει να ανεβάζει πυρετό.." σχολίασε εκ νέου σμιγοντας τα φρύδια του ανήσυχος.

Η Μαίρη παρά την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκονταν χαμογέλασε με νόημα προς το μέρος του θαυμάζοντας την γενναιότητα και το νοιαξιμο που επιδεικνύε οπως πάντα στις δύσκολες στιγμές ο κύριος της.

" Είστε παντοτε τόσο ψύχραιμος και δοτικός αφέντη ..! Η δεσποινίς Βιρτζίνια είναι πολύ τυχερή που βρέθηκε στο δρόμο σας.." έκανε το λάθος να σχολιάσει αμέριμνη προκαλώντας μια πρωτόγονη έκρηξη θυμού απο μεριάς του που δεν την περίμενε.

Μονομιάς τινάχτηκε προς τα πίσω αλαφιασμένος διακόπτοντας κάθε επαφή με την αναίσθητη Βιρτζίνια ενώπιον του ενω το βλέμμα του παρέμενε αυστηρό μα ταυτόχρονα τρομαγμένο λες και μόλις είχε αντικρίσει καταπρόσωπο ένα φάντασμα.

"Κι εσένα ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να σχολιάζεις την συμπεριφορά και τον χαρακτήρα μου ; Μην τολμήσεις ποτέ ξανά να υπονοήσεις πως η δεσποινίς είναι τίποτα παραπάνω απο μια απλή επισκέπτρια του πύργου μου κατάλαβες..! Είμαι ικανός να σε διώξω αυτη την στιγμή απο εδω..!" Ούρλιαξε θυμωμένος αποχωρόντας όμοιος με αόρατο σύννεφο καπνού απο το δωμάτιο διχως καν να την αφήσει να του εξηγήσει τι εννοούσε.

"Κύριε οτι και να λέτε έγω πιστεύω πως η νεαρή επισκέπτρια δεν σας περνάει αδιάφορη.." μουρμούρισε σιγανά η σοκαρισμένη κοπέλα σκουπίζοντας τον παγωμένο ιδρώτα που κυλούσε κάθε τόσο απο το μέτωπο της αδιάκοπα καθώς ο πυρετός ανέβαινε ολοένα οσο η επίδραση του δηλητηρίου επεκτείνονταν σε ολόκληρο το σώμα σταδιακά.

***

"Οχι κάθαρμα ..μην με ακουμπάς δεν αντέχω το άγγιγμα σου στην σάρκα μου..φύγε άφησε με.." η κραυγή απόγνωσης της τραυματισμένης Βιρτζίνια απειλούσε να ξεσηκώσει ολόκληρο το προσωπικό του πύργου εκείνο το βράδυ.

Τινάχτηκε αλαφιασμένος απο τον σύντομο ύπνο που κατόρθωσε να ξεκλέψει αναζητώντας την προέλευση της φασαρίας που τον είχε αναστατώσει .

Κοίταξε ολόγυρα του ζαλισμένος το παλιό δωμάτιο του προσπαθώντας να προσανατολιστεί με καποιο τρόπο στην πραγματικότητα που ξάφνου είχε επανέλθει τώρα που η σιωπή βασίλευε ξανά στο οίκημα.

"Ένα κακό όνειρο ήταν προφανώς χρειάζομαι ξεκούραση και καθαρό μυαλό για να αντιμετωπίσω με σύνεση και υπομονή τις ενοχλητικές απαιτήσεις της βασίλισσας..!" Μουρμούρισε προβληματισμένος ακουμπώντας στο προσκέφαλο πίσω του σκεπτικός.

Η ιδέα να καλέσουν τον προσωπικό της θεραπευτή της βασίλισσας αποδείχθηκε ενα τεράστιο φιάσκο για εκείνον καθώς οπως το περίμενε δεν θα προσέρχονταν στον πύργο χωρίς το επιτελείο των αυλικών το οποίο κουβαλούσε ξοπισω του σαν σκιά απ οπου κι αν περνούσε.

Οι τέσσερις ανδρες που τον συνόδευαν ρωτούσαν καθε τόσο ολοένα περισσότερες πληροφορίες καθ ολη την διάρκεια της εξέτασης ώστε να δώσουν με την σειρά τους μια πλήρη εμπεριστατωμένη αναφορά στην κυρία τους οταν θα επέστρεφαν.

"Πότε γνωριστήκατε με την κοπέλα ; Απο που είναι η καταγωγή της μήπως δεν είναι ευγενής ; Απαγορεύεται μια απλή χωριατοπούλα να διαμένει στον πύργο ενός εκ των ιπποτών της αυτου εξοχότητος ! " επαναλάμβανε εκνευριστικά το πιστό τσιράκι της οπως φυσικά η βασίλισσα του είχε υπαγορεύσει .

"Νομίζω πως την δεδομένη στιγμή δεν μας αφορά η καταγωγή της κοπέλας μα η πορεία της υγείας της που βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο νομίζω αγαπητέ λοχαγέ.." αποκριθηκε έξυπνα αποφεύγοντας πρόχειρα μια σειρά απο επερχόμενες ερωτήσεις οπου αφορούσαν την προέλευση και φυσικά την σχέση που είχαν συνάψει οι δύο τους.

Τελικά με τα έξυπνα τεχνάσματα και την αριστοκρατική διπλωματία του είχε κατορθώσει να ξεφύγει απο τα πονηρά πλοκάμια των αδιάκριτων αυλικών αλώβητος τόσο εκείνος οσο και η φήμη της Βιρτζίνια .

Δεν θα επέστρεπε σε κανέναν να διαδώσει κάποιο ανυπόστατο κουτσομπολιό στις αγορές της πόλης ρισκάροντας να φτάσει και στα αυτιά της αγαπημένης του αυτό θα το εμπόδιζε πάση θυσία.

Η Άννα για εκείνον ήταν πολύτιμη κι ήλπιζε ακόμη να καίει η φλόγα του έρωτα τους κι στην δική της καρδιά όμοια με καυτή λαίλαπα σαν αυτή που αισθανόταν ο ίδιος να τον κατακαίει κάθε μέρα που βρισκόταν μακριά.

Ακούμπησε την πλάτη του ανήσυχος στο μαλακό μαξιλάρι πίσω του αναρωτόμενος τι θα έπρεπε να πράξει απο εδώ και πέρα με την δύσμοιρη που έτυχε να αποτελεί το κλειδί στην σκοτεινή κατάρα που καταδίωκε την ύπαρξη του αιώνια .

Ηταν τόσο μπερδεμένος παρόν παρελθόν και μέλλον στροβιλίζονταν στο νού του χορέυοντας εναν ξέφρενο χορό σαν μικρά ατίθασα παιδιά.
Μα ο ίδιος παρέμενε για πρώτη φορά θεατής ένας καταδικασμένος μοιρολάτρης ο οποίος για πρώτη φορά στην ζωή βασιζόταν στην μοίρα για να ορίσει τις αποφάσεις του .

Αν την ελευθέρωνε παριστάνοντας τον καλόκαρδο ξαφνικά έπειτα απο τόσα χρόνια μοχθηρίας και φρικτών εγκλημάτων οπου διέπραξε θα έχανε αυτόματα την ευκαιρία να λύσει την αναθεματισμένη κατάρα που τον καταδυνάστευε .

Ομως εάν πάλι την κρατούσε εκει αιχμάλωτη στον πύργο του θα έπρεπε αργά η γρήγορα να λογοδοτήσει τόσο στους υπόλοιπους ιππότες και το προσωπικό του οσο και στην ιδια την βασίλισσα που θα θεωρούσε ανιέρη την συνύπαρξη των δύο αντίθετων φύλλων δίχως γάμο η αρραβώνα στο ίδιο σπίτι.

Φήμες πως σπιλώνει την τιμή της ανυπεράσπιστης κοπέλας θα εξαπλώνονταν με ταχύτητα φωτός ακόμη κι εκτός της βασιλικής επικράτειας κι έπειτα η αυστηρή καθολική εκκλησία θα αναλάμβανε να τον επιπλήξει με διόλου διασκεδαστικούς τρόπους.

Ξεφύσηξε ανήσυχος καθώς το δίλημμα στο μυαλό του ολοένα γιγαντώνονταν και το χειρότερο ήταν πως εκείνη η άθλια γυναίκα που τον καταδίκασε σε αυτό το φρικτό ατέλειωτο βασανιστήριο απολάμβανε να τον βλέπει τσακισμένο.

"Ανόητη Ραντμιρια ! Τι αλλο θέλεις απο εμένα πια ; Να περιμένω απο ενα αναθεματισμένο πεπρωμένο να διαλύσει την κατάρα μου ; Γιατί δεν δέχθηκες την θυσία μου όταν σου την παρέδωσα .." φώναξε οργισμένος στο πουθενά χτυπώντας το χέρι του με μανία στο σιδερένιο κομοδίνο που πλαισιωνε το κρεββάτι.

Ξάφνου μές την πνιγηρή σιωπή που πλημμύριζε το δωμάτιο μια αστραπή μές την ξαστεριά έσκισε τον ουρανό στα δύο με μια ενοχλητική βοή που στα δικά του αυτιά μετατράπηκε σε ζωντανή απάντηση .

"Ότι αγαπάς περισσότερο...αυτό θα μου παραδώσεις.." επανέλαβε ξανά τα ιδια ακατανόητα λόγια που οσο κι αν πάσχιζε να ξεδιαλύνει το νόημα τους στο μυαλό του δεν κατόρθωσε να δώσει κάποια λογική ερμηνεία.

"Δεν αγαπάω τίποτα σε αυτό τον κόσμο κι αν περιμένεις να ερωτευτώ αυτή την αβγαλτη κοπελίτσα μάλλον είσαι γελασμένη !" Συνεχισε τον σκοτεινό διάλογο με την σκιά της μάγισσας που πλανιόταν στον χώρο ολόγυρα του σαν φάντασμα.

Το γάργαρο σατανικο γέλιο της αντήχησε στο σκοτεινό δωμάτιο για ακόμη μια φορά οπως λίγες ωρες νωρίτερα είχε συμβεί στον χώρο της θυσίας σαν να γνώριζε κάποιο μυστικό που ο ίδιος αγνοούσε και που σύντομα θα φανερωνόταν.

"Πήγαινε κοντά της κινδυνέυει..άσε το κουβάρι της μοίρας να ξετυλιχθεί.." τον παρότρυνε αόρατως σβήνοντας η παρουσία της σαν φλόγα απο το αναμμένο κερί που τρεμόπαιζε σταδιακά απέναντι του οσο εκείνος βυθιζόταν ξανά στις βαθύτερες σκέψεις του.

"Γύρνα πίσω να σε πάρει καταραμμένη θέλω να έχω ξανά την ζωή που μου στέρησες..δεν με νοιάζει καθόλου γι αυτό το κορίτσι.." κραύγαζε απεγνωσμένος σκύβοντας μελαγχολικά επάνω απο τα βελούδινα κλινοσκεπάσματα που μπορεί να καλυπταν το σώμα του προσωρινά αλλα οχι και την ανταριασμενη ψυχή του.

Δεν υπήρχε χρόνος για να ασχοληθεί με την αδίστακτη αιμοσταγή ψυχή του που κάποτε περιέφερε περιχαρής σε ολα τα σοκάκια της πόλης σαν επέστρεφε νικητής απο κάθε μυστική αποστολή στο παλάτι για να λάβει τα έυσημα της βασίλισσας αφού πλέον υπέφερε και μια αθώα μαζί του.

"Μη..αφησε με τέρας ποτέ δεν θα σε συγχωρήσω..!" Οι πονεμένες κραυγές και οι έντονοι λυγμοί της διαταραξαν για ακόμη μια φορά τις οδυνηρές σκέψεις του.
"Βοήθεια δεν θέλω να με αγγίζει..." ουρλιαξε με ολη την δύναμη της λες και δεχόταν πραγματικά επίθεση απο κάποιον αόρατο εχθρό που δεν τολμούσε ο ίδιος να ορίσει μα ο πόνος της φάνηκε να αγγίζει για πρώτη φορά την αβάσταχτα παγερή καρδιά του.

"Μα τι στο καλό συμβαίνει σε αυτή την κοπέλα !" Μονολογούσε σκεπτικός τρέχοντας αποφασιστικά προς το δωμάτιο στο τέλος του σκοτεινού πέτρινου διαδρόμου βαστώντας σφικτά στην παλάμη του το ακονισμένο ξίφος του σε περίπτωση που κάποιος από τους υπηρέτες τους είχε τολμήσει να την αγγίξει ανάρμοστα.

Άνοιξε την πόρτα αλαφιασμένος αντικρίζοντας την απέναντι πλευρά του να χτυπίεται πάνω κάτω στο κρεββάτι καταχλωμή και πολύ ιδρωμένη παλέυοντας αοράτως με τον χειρότερο εφιάλτη της ενώ οι λυγμοί της εφραζαν ακόμη και την αναπνοή σταδιακά.

"Ω θεέ μου ..αν συνεχίσει έτσι θα πεθάνει τελικά στον ύπνο της.." μουρμουρισε σπευδοντας απευθείας προς την κοιμώμενη Βιρτζίνια με σκοπό να την ελευθερώσει από το μαρτύριο του εφιάλτη της.

"Ξύπνα ..ένα όνειρο είναι μονάχα δεν κινδυνεύεις είσαι ασφαλής ηρέμησε.." ψιθύρισε στο αυτί της απαλά ταρακουνώντας παραλληλα ελαφριά τους κυρτωμένους απο φόβο ώμους της.

"Όχι θεέ μου τον μισώ.. τον μισώ οσο κανέναν αλλο άνθρωπο επι γής.. φύγε τρέξε.. κρύψου.." συνεχιζε ακάθεκτη να παραλληρεί ανάμεσα στα παγωμένα απο το ψύχος της νύχτας χέρια του μα εκείνος ο πόνος και η απόγνωση που ζωγραφίζοταν στο προσωπο της οσο περνούσε η ώρα φάνταζε αρκετή για να τον συγκινήσει.

Σε κάθε λυγμό τα γεμάτα ροδαλά χείλη της μαζεύονταν προς τα πίσω τα μάτια της έκλειναν πιο σφικτά και τα φρύδια της έσμιγαν απότομα μα παρέμενε τόσο γοητευτική ακόμη και τα δάκρυα της έσταζαν όμοια με την βροχή στα ωχρά αδύνατα μάγουλα της.

"Άνοιξε τα μάτια σου Βιρτζίνια ..ξύπνα ένας εφιάλτης είναι μονο !" Φώναξε τουτη την φορά αποφασισμένος να την σωσει για ακόμη μια φορά απο τον αόρατο εχθρό της .

Κι εκείνη για πρώτη φορά στην ζωή της υπάκουσε στην εντολή του κι άνοιξε τα κατακόκκινα από το κλάμα μάτια της ατενιζοντας σαν χαμένη το πρόσωπο του..το αληθινό του πρόσωπο χωρίς την μαύρη σκοτεινή μεταμφίεση που τον περιέβαλλε προστατευτικά.

Πλέον είχε πράξει το πιο μοιραίο απο τα λάθη του ξεχνώντας πανω στον πανικό να φορέσει την κουκούλα και την μάυρη μάσκα που κάλυπτε τα χαρακτηριστικά του εκείνη ηξερε πια πως έμοιαζε πόσο ανθρώπινη ήταν πλέον η όψη του κι ήταν εκτεθειμένος μπροστά της.

Τα μάτια της έμοιαζαν με αστερια ενός συννεφιασμένου ουρανού που συνέχιζε η βροχή να σκοτεινιάζει με την μελαγχολική της μελωδία .

Τον παρατηρούσαν απο πανω μέχρι κατω με απορία και παραλληλα μια κρυφή επιδοκιμασία για την γοητευτική εμφάνιση του.

"Είσαι εσύ..; Χω..ρίς κουκούλα..μοιαζεις τόσο ανθρώπινος..τόσο αλλιώτικος.."μουρμουρισε αχνα απλώνοντας μές την θολούρα της το χερι της να τον ακουμπήσει μαγεμένη απο την γοητεία των λαμπερών ματιών του που είχαν την απόχρωση του ήλιου που κοντεύει να δύσει.

Ηταν ενας πολύ αρρενωπός άνδρας με μια ασυνήθιστη ομορφιά βγαλμένη απο άλλη εποχή που μονάχα στα ιστορικά βιβλία και τα παραμύθια μπορούσες να αντικρίσεις .

Εμοιαζε με θλιμμένο πρίγκιπα κάποιας ξεχασμένης πολιτείας της γης που ειχε χάσει τον προορισμό του .

Η οψη του αν και τραχειά και σκληρή με τα σμιλεμένα χείλη του σφιγμένα. Κι το καλοσχηματισμένο στρογγυλο πηγούνι του εξίσου τα θλιμμένα κενά μάτια του εξιστορούσαν μια σιωπηλή θλιβερή ιστορία θαμμένη στα βάθη των αιώνων που μονάχα ο ίδιος γνώριζε και δεν σκόπευε να μοιραστεί. 

"Μην παίρνεις θάρρος κοριτσάκι.." γρύλισε παγερά θετοντας βιαστικά αποστάσεις ανάμεσα μας καθώς σηκώθηκε απο το κρεββάτι βηματίζοντας νευρικά ξυπόλητος στο πέτρινο δάπεδο.

Ήταν γυμνός απο την μέση και πάνω μια εικόνα που με σόκαρε αρχικά μα σαν τον παρατήρησα καλύτερα φορώντας μονάχα ενα δερμάτινο παντελόνι που τόνιζε πολύ τους γυμνασμένους γλουτούς του ήταν ενας απίστευτα ακαταμάχητος άνδρας .

Οσο το βλέμμα μου πλανιόταν αχορταγα προς πανω θάυμασα τους καλοσμιλεμένους κοιλιακούς ενος πραγματικού αγωνιστή αφού στο δέρμα του μπορούσα ολοκάθαρα να διακρίνω διασπαρτες ουλές απο σπαθιά.
Εκτός βέβαια απο μια αρκετά μεγάλη σε έκταση ουλή που δέσποζε επιβλητικά ανάμεσα στο στέρνο κι το στομάχι του που φαινόταν αρκετά βαθειά και επικίνδυνη .

Αισθανόταν αβολα που τον παρατηρούσα τόσο προσεκτικά και φυσικά ο θαυμασμός μου δεν ήταν μυστικός και ο ίδιος σίγουρα τον είχε αντιληφθεί μα απ οτι φαίνεται δεν του προκαλούσε την παραμικρή ικανοποίηση.

"Είσαι καλύτερα βλεπω..ξαναγύρισε και το ροδαλό χρώμα στα μάγουλα σου..τα λέμε καλό βράδυ κι ελπίζω να μην αναστατώσεις ξανά τον ύπνο μου.." σχολίασε κυνικά μα παντελώς προσποιητά σαν να έπαιζε σε ερασιτεχνική θεατρική παράσταση.

"Μισό λεπτό ..!" Αναφώνησα γενναία λιγο προτού περάσει το κατώφλι αναγκάζοντας τον να σηκώσει το ερευνητικό βλέμμα του ξανά προς το πρόσωπο μου επιζητώντας σιωπηρά να με προσέξει να μου δώσει έστω κι λιγη σημασία ξαφνικά .
"Ποιον προσπαθείς να πείσεις με τις ανόητες προφάσεις σου ; Είναι ολοφάνερο πόσο ευάλωτος αισθάνεσαι χωρίς την τρομακτική σου περιβολή..η μάλλον πανοπλία θα τολμούσα να πω.." σχολίασα με ενα αχνό πονηρό μειδίαμα να κοσμεί τα ξεραμένα απο προσμονή χείλη μου .

" Ανοήτες ..ειναι μονάχα οι ιδέες σου για εμένα κοριτσάκι..! Αλλα το ίδιο κι εγώ που ενώ ενδόμυχα ήξερα πως έστησες ολο αυτό το κόλπο με τις φωνές και την φασαρία για να με οδηγήσεις στο κατώφλι σου..! " τόλμησε να ξεστομίσει προκλητικά χτυπώντας άθελα του στο πιο λεπτεπίλεπτο σημείο της ψυχής εκεί οπου ο πόνος συναντούσε το μίσος και οι ζοφερές αναμνήσεις δεν έβρισκαν λυτρωμό.

"Αυτό ούτε να το διανοήσε ! Ακούς ..!" Κράυγασα συγκρατώντας μετά βίας τον θυμό μου προτού μετατραπεί σε αυτολύπηση και οι τρομερές εικόνες του εφιάλτη πλημμυρίσουν την διάνοια μου .
"Έλα λοιπόν έξυπνε πες μου ...τι λόγο είχα να σε φέρω στο δωμάτιο μου μές την νύχτα ενώ ανετα μπορούσα να διαφυγω σαν τον κλέφτη ; Μιλα για πες μου εξυπνε τι είδους κίνητρο με οδήγησε να σε καλέσω στο κελί όπου ονομάζεις δωμάτιο..;" συνέχισα οργισμενη καταπνίγοντας σιωπηρά την αβάσταχτη οδύνη που ξυπνούσαν εσωτερικά μου τα λόγια του.

Γέλασε παρά την θλίψη και την οργή που ολοκάθαρα διέκρινε στην όψη μου βρήκε το θάρρος να με χλευάσει για ακόμη μια φορά κάνοντας το αίμα στις φλέβες μου να κοχλάζει .

"Λες να μην έχω ιδέα απο γυναικεία κόλπα σαγήνης ..; Έννοια σου και τα έμαθα καλά ιδιαίτερα οσο έζησα στην αρρωστημένη εποχή σου..!" Επέμεινε κυνικά στην προσβλητική άποψη του για εμένα δίχως φυσικά να γνωρίζει τι είδους άνθρωπος ήμουν.

"Τι λές ; Είσαι γελοίος πραγματικά που θεωρείς τον εαυτό σου ευγενή απο την στιγμή που δεν μπορείς να σεβαστείς μια γυναίκα..! Το μόνο αρρωστημένο σε τούτο το δωμάτιο είναι το μυαλό σου..!" Κραύγασα ξανά οργισμένη κρύβοντας βιαστικά το πρόσωπο στο λευκό υγρό μαξιλάρι αδιαφορώντας για τις συνέπειες .

"Για ξαναπές το αυτό αντικρίζοντας με κατάματα μικρούλα..! " μουρμούρισε απειλητικά ορμώντας βίαια επάνω στο κρεββάτι όμοιος με κάποιο άγριο ζώο που επιτίθεται καλύπτοντας το κορμί μου με το ημίγυμνο δικό του σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Τα δάκτυλα του τράβηξαν επιθετικά το προσωπο μου απο την πρόχειρη κρυψώνα του αναγκάζοντας με να διαβάσω το μίσος και την καχυποψία στα σκοτεινά του μάτια που καταβροχθιζαν την ψυχή μου σταδιακά.

" Φύγε απο πάνω μου άφησε με ψέλλισα μένα πασχίζοντας να κρύψω ξανά τα δάκρυα μου απο τον κυνισμό και την κακία του όμως δεν μου το επέτρεψε .

"Σου ζήτησα να επαναλάβεις τα λόγια σου..κάντο ενώ με κοιτάζεις κατάματα..σου είναι τόσο δύσκολο..; Η μήπως το θεατράκι σου απέτυχε και τώρα κλαψουριζεις ..;" συνέχισε να με προκαλεί να ξεσπάσω αποκαλύπτοντας του με ευκολία την αλήθεια που σε κανέναν ποτέ δεν είχα τολμήσει να φανερώσω.

Τα χέρια του άδραξαν σφικτά τους καρπούς μου τοποθετώντας τα δεξιά κι αριστερά μου στο στρώμα ενώ η καυτή και ακανόνιστη ανάσα του χάιδευε απαλά το πρόσωπο μου σαν αρμονικός ούριος άνεμος σε κάποιο μακρινό ακρογιάλι.

Η στιγμή ασυναίσθητα απέκτησε μια νοτα ερωτισμού και κρυμμένης σαγήνης που νωρίτερα ειχε αναφέρει ειρωνικά κι όμως εκείνος ηταν που αποζητούσε την πιο στενή επαφή μας με την πράξη που έστω και η ακραία οργή του πυροδότησε.

Το δέρμα του εφάπτονταν απόλυτα επάνω στο απαλό καυτό δικό μου και η αίσθηση προκαλούσε ανατριχίλα το σφικτό γυμνασμένο στέρνο του πιέζε απαλά στο στρώμα το σώμα μου .

Παραλληλα ο κορμος του εισχωρούσε ολοένα ανάμεσα στα τρεμάμενα πόδια μου θυμίζοντας περισσότερο παθιασμένη ερωτική περίπτυξη παρά έντονη διένεξη ανάμεσα σε δύο ξένους

Ένιωθα αμήχανα και η καρδιά μου χτυπούσε ακανόνιστα και γοργά προδίδοντας τα αισθήματα που ξυπνούσε το άγγιγμα και η παρουσία του αφού μπορούσε να την αφουγκραστεί και να την αισθανθεί να πάλλεται κάτω απο το σκληρό κορμί του.

"Πές το..ξανά..μίλα..παραδέξου πως ηταν ένα φθηνό κόλπο .." έσύρε θυμωμένος την φωνή του εξίσου  λαχανιασμένος με εμένα με τους παλμούς του να σφυροκοπούν τις φλέβες μια προς μια στην βάση του λαιμού του κι τον ιδρώτα να έχει ηδη αρχίσει να βρέχει το μέτωπο του.

"Δειλός αυτό είσαι ! Τολμάς να μιλάς σε μια κοπέλα..δίχως..σεβασμό.."πρόφερα αργά μια προς μια με θυμο τις λέξεις κατάμουτρα δίχως να δειλιάσω παρα την απειλητική ατμόσφαιρα που πάσχιζε να δημιουργήσει.

Είδα στα μάτια του φλόγες να θεριέυουν σαν άκουσε ξανά την ίδια προσβολή απο τα χείλη μου που για ακόμη μια φορά παρατηρούσε επίμονα οσο η ίδια περνούσα την γλώσσα μου απο πάνω τους προκλητικά επιδεικνύοντας την αόρατη δύναμη που έκρυβα εσωτερικά μου .

"Ο σεβασμός μου περιορίζεται σε κοπέλες της δικής μου κοινωνικής τάξης και εποχής..εσύ είσαι απλά αλλη μια περιφερόμενη κοινή .." γρυλισε ειρωνικά λαμβάνοντας αμέσως την ανταμοιβή των σκληρών του προσβολών .

Η παλάμη μου στο μάγουλο του αρκούσε για να περισώσει οτι απέμεινε απο την ποδοπατημένη αξιοπρέπεια μου απολαμβάνοντας το γεμάτο μίσος και ταπείνωση ύφος του απέναντι μου με σαδιστική σχεδόν ικανοποίηση.

"Τι έκανες ; Υπέγραψες μόλις την καταδίκη σου άθλια !" Μουρμούρισε επιθετικά τυλίγοντας τα χέρια του γύρω απο τον λαιμό μου πιεστικά καθώς προσπαθούσε να εξιλεώσει την αδυσώπητη ταπείνωση του με το να με βλάψει.

"Δεν με τρομάζεις ότι κι αν κάνεις..σου είμαι χρήσιμη .."

"Λάθος κάνεις ! Μια άχρηστη παρενόχληση στην ζωή μου είσαι δεν μπορείς να μου δώσεις οσα έχασα πίσω..!" Αποκριθηκε θυμωμένος σφίγγοντας ολοένα τον κλοιό δίχως να το αντιλαμβάνεται εως οτου άρχισα να μάχομαι για την ζωή μου ξανά.

"Άσε με..δεν μπορώ να αναπνέυσω.." μουγκρισα αχνά σαν να επαιρνα τις τελευταίες μου ανάσες μα εκείνος παρέμενε εκτός εαυτού και συνέχιζε να δοκιμάζει με τιμωρεί.

"Όχι..άσε με.." κράυγασα μπήγοντας τα νύχια μου στην σκληρή του σάρκα κι ενα ενα επιφώνημα πόνου γλίστρησε απο τα χείλη του μα κατόρθωσε να μαλακώσει την λαβή του σαν να επανήλθε απο νάρκη.

"Σκότωσε την ! Σκότωσε..!" Ζητούσε επιτακτικά η επιμονη μοχθηρή φωνή στο μυαλό του γνωρίζοντας πως η πανούργα Ραντμιρια έπαιζε με τις αντοχές του ένα ακόμη υποχθόνιο παιχνίδι ώστε να τον αναγκάσει μα κι εκείνη είχε τραβήξει πολύ το σχοινί .

Αποτράβηξε τα χέρια του αργά απο τον μελανό λαιμο της κοιτάζοντας ολόγυρα ανήσυχος μπερδεμένος ισως και για τον ίδιο τον εαυτό του που ακόμη μπορούσε με ευκολία να απειλεί κι ακόμη να αφαιρεί την ανθρώπινη ζωή .

" Εσύ φταίς για όλα.." κατέληξε βιαστικά αποφεύγοντας να την κοιτάξει κι ας βρισκόταν ακόμη επάνω στο κορμί της με την απαλή μυρωδιά να τρυπάει τα ρουθούνια του ερεθιστικά.

Τον παρατηρούσε αποσβολωμένη έχοντας χάσει το χρώμα που έβαφε ροδαλά αλλοτε τα πανέμορφα ζυγωματικά της μα παρα τον φόβο που της προκαλούσε αναμένοντας την επόμενη..κίνηση που η φαντασία κράυγαζε πως θα ήταν ένα αχνο φιλί.

"Γιατί έκανες ...πίσω τελικά..;"  ρώτησα δειλά βήχοντας δυνατά ανάμεσα στις προτάσεις μουδιασμένη πασχίζοντας να επιτάξω κάθε χιλιοστό του κορμιού που είχε επαναστατήσει τόσο απο τρόμο όσο και απο ένα αλλόκοτο συναίσθημα που ξεσήκωνε τις αισθήσεις.

"Μην μιλάς .." πρόσταξε κοιτάζοντας επίμονα τα ξερά μισάνοιχτα χείλη μου για ακόμη μια φορά σφίγγοντας δυνατά με τις παλάμες του το λευκό σεντόνι προσπαθώντας να συγκρατήσει τον εαυτό του με κάθε τρόπο απο κάποια αδιόρατη παρόρμηση.

"Άσε με να γυρίσω στην ζωή μου.. αρκετά .." κλαψούρισα μελαγχολικά κλείνοντας σφικτά τα μάτια καλύπτοντας τα δάκρυα νοσταλγίας την ύστατη στιγμή αν και έμελε να κυλήσουν απο λεπτό σε λεπτό.

"Ξέχνα το !" Μουγκρισε αυστηρά καλύπτοντας δίχως να περιμένω τα χείλη μου με τα δικά του άγρια και κτητικά με ένα πάθος που κυριολεκτικά με σάρωσε σαν τυφώνας ορμητικός στην έρημο ξεσηκώνοντας ενα απίστευτο σύννεφο άμμου που τύφλωσε τόσο τις αντιστάσεις οσο και τα μάτια που παρέμειναν σφαλισμένα.

' Μη ..! Μα τι κάνει ; Εκείνος δεν σε μισεί..;' κράυγαζε η άγρυπνη λογική μου έχοντας σημάνει συναγερμό σε ολόκληρο το σώμα που ακολουθούσε την ροή του φιλιού του δίχως να την υπακούει..