Αφιερωμένο όπως κάθε φορά με πολύ αγάπη στις καταπληκτικές DianaRay1 user38316600 elenizapra1 Millany_Kelly_Green

"Μα τι κάνει ; Γιατί με φιλάει με τέτοιο πάθος ; Εκείνος δεν με μισεί θανάσιμα.." αναρωτιομουν σαστισμένη την ώρα που τα χείλη του αχόρταγα και άγρια επιτέθηκαν στα δικά μου .

Η αίσθηση μαγευτική έμοιαζε με όνειρο αφού ποτέ δεν με είχε φιλήσει άλλος άνδρας με τέτοια

θερμή βιασύνη και τραχύτητα.

"Με πονάς.." διαμαρτυρήθηκα ναζιαρικα σαν τα χείλη μας χώρισαν για μερικά δευτερόλεπτα που αναζητούσαμε κι οι δύο τις χαμένες ανάσες όπου επάνω στο πάθος ξεχάσαμε να πάρουμε.

Με κοίταξε σαστισμένος σαν να μην αναγνώριζε πως την ίδια γυναίκα που προ ολίγου προσέβαλε με τα χειρότερο λόγια είχε καταλήξει να φιλάει ζαλισμενος.

Φωτιά έκαιγε κι τους δύο μας ήταν εμφανές να και η δική του φλόγα είχε πυροδοτηθεί περισσότερο από τον θυμό που έτρεφε για εμένα παρά από λαγνεία μετέπειτα με την ορμητική παθιασμένη ανταπόκριση μου το άλλαξα αυτό .

Τον ταξίδεψα σε έναν άλλο κόσμο που ίσως ουδέποτε να μην είχε επισκεφθεί εκείνο των αισθήσεων όπως η αφή , η μυρωδιά και η γεύση που εκτοξεύουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο σε άλλα μονοπάτια φλογερά που μόνον οι τολμηροί διασχίζουν.

Οι κόγχες των γαλανων καθαριων ματιών του είχαν σταδιακά σκοτεινιάσει κι ας λαμποκοπουσαν σαν άστρα υπό το φως των κεριών που μας πλαισίωναν.

Έμοιαζε σοκαρισμένος και ταυτόχρονα χαμένος δίχως να μπορεί να δώσει εξήγηση σε αυτό το τόλμημα που απογείωσε και τους δύο μας στα άστρα.

"Το θέλεις .." μουρμούρισε άχνα σκύβοντας ξανά κοντά στο στόμα μου ακουμπώντας αργά και αισθησιακά τα χείλη του αυτή την φορά στα δικά μου σαν να ήθελε να μου αποδείξει πως μπορούσε να φιλήσει με περισσότερη θέρμη.

Κι το κατόρθωσε η αίσθηση έμοιαζε παραδεισένια ένιωθα πως ταξίδευα ξανά στον χρόνο δίχως προορισμό κι τα κορμιά μας αιωρούνταν ενωμένα κάπου ανάμεσα στους άπειρους γαλαξίες κι τα άστρα του σύμπαντος.

Ζητούσε περισσότερα ολοένα καθώς ο κορμος του πιέζε ασυναίσθητα τον αρχέγονο πυρηνα μου προκαλώντας ένα αίσθημα ασυγκράτητης πείνας οπου σαν ηφαιστειακή λάβα εξαπλώνονταν αισθησιακά απο τα χείλη έως τις παρυφές του στήθους.

Έπειτα περνούσε απο το στομάχι βιαστικά αναστατώνοντας το για να καταλήξει τελικά σαν γλυκό γαργαλητό χαμηλά όπου σε ωθούσε να απαιτήσεις όλα όσα μπορούσε να σου προσφέρει το κορμί του.

"Βιρτζίνια που έχει σκοπό να σας οδηγήσει αυτή η ασυγκράτητη δίψα ; Μην του παραδοθείς τόσο εύκολα η αξία σου θα πέσει μια για πάντα στα μάτια του .." η αυστηρή μου λογική φρόντισε να επέμβει την πιο καίρια στιγμή αφού ήδη τα δάκτυλα του εξερευνούσαν δειλά κάθε μυστική κρύπτη του κορμιού μου .

Ήταν φανερό που θα μας οδηγούσε αν συνεχίζαμε αυτός ο πρωτόγνωρος ερωτισμός που άναψε αξαφνα ανάμεσα μας και μετέπειτα θα πληρώναμε πολύ ακριβά τις συνέπειες κατέληξα παλεύοντας να κερδίσω τον έλεγχο ανάμεσα μας .

Οι παλάμες μου υψώθηκαν εναντίον του σπρώχοντας το στερνό του απροθυμα με σκοπό να τον απομακρύνω απο επάνω μου σε μια προσπάθεια να ανακτήσω το χαμένο έδαφος μου που υπέταξε με ευκολία.

Παρά τις διαμαρτυρίες του σώματος μου η γλώσσα του βιαια εισχώρησε στο εσωτερικό των χειλιών αναζητώντας επιθετικά με εναν πρωτόγνωρο εγωισμό την δική μου.

Σαν την συνάντησε στο πέρασμα της το φιλί του για ακόμη μια φορά μεταμορφώθηκε σε ένα αργό βασανιστήριο που αναζοπύρωσε απευθείας οσες φλόγες  πάσχιζα να καταστήλω με κάθε δύναμη.

Η απαλότητα των χειλιών του η γέυση και η υφή των φιλιών του απειλούσαν να εξαφανίσουν διαπαντος την λογική και ταυτόχρονα να ρίξουν ολοσχερώς το φρούριο των άμυνων μου.

Εκεί που αισθανόμουν πως η φλόγα που είχε κυριεύσει τα κορμιά μας απειλούσε να με καταπιεί στην δίνη της με ευκολία  τον ένιωσα να απομακρύνεται αργά .

Αρχικά με αδέξιες σπασμωδικές νευρικές κινήσεις αντίκρισα τον κορμό του να σηκώνεται από τον δικό μου κι σαν ανοιξα τα μάτια μου μπερδεμένη ατένισα εκεινο το τραγικά άδειο βλέμμα του που πάγωσε έξαφνα την ψυχή μου.

"Τι συνέβει..γιατί ..με παρατηρείς με τοσο αλλόκοτο τρόπο.. εσύ χλωμιασες.." μουρμουρισα ασθμαίνοντας αναζητώντας απεγνωσμένα μια εξήγηση την οποία υποπτευόμουν πως δεν θα έπαιρνα ποτέ αν εκρινα απο την ανεξήγητη οργή που διέκρινα να καθρεπτιζεται στα μισόκλειστα μάτια του.

" Μάγισσα αυτό είσαι ! Με παρέσυρες με τα γυναικεία σου τσαλιμια . Όμως να είσαι βέβαιη πως ποτέ δεν θα με γοητεύσει καμία άλλη γυναίκα πέρα απο την λαίδη Άννα ! Όλες οι υπόλοιπες γυναικείες υπάρξεις δεν με αγγίζουν καν ! Ματαια προσπαθείς ..!" Ψελλισε θυμωμένος σφίγγοντας τον καρπο μου δυνατά ανάμεσα στα δάκτυλα του εξοργισμένος.

"Άχρειε ! Ανανδρε ! Πως τολμάς να με κατηγορείς κιόλας για την δική σου παρόρμηση..! Θεωρούσα πως εσείς οι ιππότες διακρίνεστε σε σύγκριση με άλλους ανθρώπους από την τιμή σας και απαράβατους κανόνες ηθικής και σεβασμού που σας διέπουν. Αλλα εκανα ένα τραγικό λάθος..! Είσαι ο πιο ποταπός ανδρας που έχω γνωρίσει στην ζωή μου .." αποκρίθηκα αηδιασμένη ως τα μύχια της ψυχής τινάζοντας με δύναμη τα περιττά τυλιγμένα στα πόδια μου σεντόνια κι σηκώθηκα παρά τον αφόρητο πόνο που μου έκοβε την ανάσα ανάμεσα στα πλευρά κι τους πνεύμονες.

Οι πληγές μου απο την πτώση ήταν ακόμη νωπές και για κακή μου τύχη ακόμη κι το διαμπερές τράυμα απο το δάγκωμα του φιδιου έμοιαζε να εχει παραλύσει το δεξι μου πέλμα παντελώς οπότε κατέληξα νικημένη πίσω στα παγωμένα μου σεντόνια .

Το ειρωνικό μειδίαμα που διέκρινα στα χείλη του εκτόξευσε το αίμα από κάθε πόρο του σώματος μου κατευθείαν στον εγκέφαλο με μια φόρα ασταμάτητη.

"Γέλα όσο θέλεις.. ξέρω πως απολαμβάνεις την αίσθηση της υποταγής.. όμως μαζί μου έκανες ένα ολέθριο λάθος που τα έβαλες. Μπορεί τώρα να απέτυχα να σηκωθώ όμως σύντομα θα επιτύχω κι τότε δεν πρόκειται να με ξαναδείς ποτέ !" Σχολίασα θυμωμένη πιέζοντας τις παλάμες μου που φλέγονταν να τον χαστουκισουν για ακόμη μια φορά ανάμεσα στα υφάσματα προτου προσπαθήσω εκ νέου να το πράξω.

"Γίνε καλά πρώτα κι έπειτα θα έχουμε άφθονο χρόνο να αναμετρηθούμε αγαπητή μου..! Αν και θα μπορούσα να σε έχω σκοτώσει τόσο αδύναμη γυναικούλα που είσαι συνεχίζω για λίγο ακόμη να σε ανέχομαι μην παίζεις με τις αντοχές μου..!" Τόλμησε ο κυνικός να με προειδοποιήσει χαμογελώντας με τον ίδιο σιχαμερό τρόπο.

"Δηλαδή πρέπει να σου χρωστάω κι ευγνωμοσύνη που αναπνέω ακόμη έτσι ; Φύγε απο μπροστά μου προτού η γυναικούλα που προ ολίγου γέμιζε το άδειο κορμί σου με πόθο τολμήσει να σε αντικρούσει με ολέθριες συνέπειες..! Έξω..!" Φώναξα οργισμένη κοιτώντας τον κατάματα επίτηδες αφήνοντας τον να διακρίνει ένα ένα τα συναισθήματα οργής κι μίσους που εναλλάσσονταν στο πρόσωπο μου.

"Κοριτσάκι.. πόσο άνοητη μπορείς ακόμη να γίνεις..; Τα φιλιά σου δεν μου προκάλεσαν ουδεμία άλλη αίσθηση από αφόρητη πλήξη..!" Τόλμησε να ξεστομίσει προσβλητικά κλείνοντας ατάραχος την βαριά πόρτα πίσω του .

"Σε λυπάμαι Νταμιάνο.. κοροϊδεύεις ακόμη κι τον ίδιο τον εαυτό σου ! Αφού παραδόθηκες άμαχητι στα χέρια μου.." ψιθύρισα ολομόναχη στο μισοσκόταδο σαν ακούμπησα αργά πίσω στο προσκέφαλι αφήνοντας την λήθη του ύπνου να σβήσει απ' τα χείλη κι το σώμα όσα έλαβαν χώρα μεταξύ μας.

Το επόμενο πρωί η Μαίρη άνοιξε την πόρτα αργά μεταφέροντας έναν ξύλινο δίσκο με μια αχνιστη σούπα κι φρεσκοστημενο χυμό από βατόμουρα όπου η ίδια είχε μαζέψει με επιμέλεια από τον κήπο.

"Καλημερα δεσποινίς Βιρτζίνια εύχομαι σήμερα να αισθάνεστε καλύτερα.." άκουσα την μελισταλακτη φωνή της να με καλεί να ανοίξω τα μάτια μου μα όσο κι αν προσπαθούσα φάνταζε αδύνατο.

"Μαίρη..εγώ..δεν αισθάνομαι.." μουρμούρισα αναστατωμένη καθώς αισθάνομουν ολόκληρο το σώμα μου να καίγεται σε κάθε χιλιοστό του.

"Αχ πράγματι είστε χλωμή κι για να δω πρέπει να έχετε πυρετό.." σχολίασε ανήσυχη αφήνοντας τον δίσκο απαλά σε ένα στορογγυλο ξύλινο τραπεζάκι πλάι στο κρεββάτι .

Η παγωμένη παλάμη της ακούμπησε το μέτωπο μου προκαλώντας μου ένα ασταμάτητο ρίγος.
"Ω θεέ μου το δηλητήριο δεν έχει πάψει να επιδρά στο σώμα σας παρά το αντίδοτο που σας χορήγησαν.." μουρμούρισε αναστατωμένη φτιάχνοντας κάπως τα τσαλακωμενα μου μαξιλάρια ώστε να είμαι πιο άνετα.

"Κρυώνω..πολύ.. νιώθω τα άκρα μούδιασμενα κι την καρδιά..σαν να μην χτυπάει.." παραμιλουσα περιγράφοντας με πενιχρά λόγια τους πόνους κι την ζάλη που με διακατείχε.

"Επιστρέφω αμέσως δεσποινις θα σας φέρω μερικές καθαρές κομπρεσες .." με διαβεβαίωσε με φωνή σβησμένη που χανόταν στα βάθη του λαιμού από τον φόβο που την διακατείχε.

Έσπευσε αμέσως χωρίς να χάσει χρόνο στην κουζίνα κάτασπρη σαν το πανί συναντώντας στο κατώφλι τον πεινασμένο αφέντη της να την αναζητά.

"Καλημέρα Μαίρη τι έχεις γιατί τρέχεις τόσο φουριοζα μπορεί να γλιστρήσεις.." σχολίασε ανήσυχος εστιάζοντας το βλέμμα του επάνω στην λαχάνιασμενη νεαρή κοπέλα που έμοιαζε να τα έχει χαμένα.

"Αφέντη καλημέρα σας έψαχνα παντού..! Η κατάσταση έχει χειροτερέψει..η δεσποινίς έχει πιο υψηλό πυρετό από εχθές το βράδυ κι παράλληλα τρέμει συγκορμη.." τον ενημέρωσε ασθμαινοντας γεμίζοντας παράλληλα μια μεγάλη ξύλινη λεκάνη με χλιαρό νερό που πριν λίγο είχε βράσει.

"Να πάρει ! Ο βασιλικός θεραπευτής ενδιαφερόταν μονάχα για την αναφορά που θα δώσει στην βασίλισσα παρά για την θεραπεία της . Το αντίδοτο δεν την έπιασε !" Αναφώνησε οργισμένος χτυπώντας την γροθιά του στον σιδερένιο πάγκο παρασκευής του φαγητού.

"Δεν ξέρω τι να κάνω αφέντη μου..το δηλητήριο είναι εμφανές πως επιδρά ακόμη στο σώμα της . Κι η καημένη διατηρεί ελάχιστη επαφή με το περιβάλλον.." συνέχιζε να ρίχνει λάδι στην ήδη υπάρχουσα οργή που τον κατέτρωγε.

"Ετοίμασε τις κομπρεσες όπως πολύ σωστά σκέφτηκες κι θα περάσω να την δω σε λίγη ώρα . Πρέπει να μεταβώ στον στάβλο πρώτα για μερικές δουλειές.." μουρμούρισε αδιάφορα παραξενευοντας με την αλλόκοτη συμπεριφορά του την κοπέλα που θεωρούσε πως τον γνώριζε καλά.

"Μα.. με όλο το σεβασμό είναι πιο σημαντικοί οι στάβλοι κι τα άλογα σας κύριε τούτη την ώρα από μια ανθρώπινη ζωή που απειλείται..; Εσείς πάντοτε τρέχατε πρώτος στους υπηρετικους κοιτώνες μας όταν αρρωσταινε έστω κι ένας από εμάς μα τώρα μοιάζετε τόσο διαφορετικός αφέντη.." άφησε ελεύθερο τον εαυτό της να εκφράσει την απορία κι συνάμα απογοήτευση που την είχε κυριεύσει.

"Έτσι ήμουν πράγματι Μαίρη..μετά τον πόλεμο όμως έμαθα πως η ανθρώπινη ύπαρξη δεν αξίζει τίποτα μπροστά στα μεγάλα συμφέροντα. Πήγαινε να την φροντίσεις κι θα περάσω αργότερα να την επισκεφθώ.." αποκρίθηκε κυνικά αποχωροντας θυμωμένος από την στενή κουζίνα του πύργου .

Η νεαρή κοπέλα έσκυψε το κεφάλι απογοήτευμενη μα συνάμα ανήσυχη αφού πάντοτε είχε σαν πρότυπο άνδρα τον Νταμιάνο που έπειτα από την επιστροφή του συμπεριφερόταν πολύ σκληρά κι κυνικά σαν  ένας ξένος.

"Ότι κι αν σας συνέβει κύριε εύχομαι ο Θεός να σας βοηθήσει να έρθετε ξανά σε επαφή με την χαμένη καλή ψυχή σας που λείπει σε όλους μας πολύ..μα κι σε εμένα περισσότερο.." μουρμούρισε λυπημένη δίχως να αντιληφθεί την παρουσία της ηλικιωμένης μητέρας της στον χώρο.

"Μην ελπίζεις να σε κοιτάξει ποτέ του με άλλο μάτι κακομοίρα μου ένας αφέντης. Αυτός έχει τα μάτια του στραμμένα στην κοπέλα που μας έφερε και μάλλον σκοπεύει να παντρευτεί.." φρόντισε όπως κάθε άλλη φορά που εκδηλωνε τα συναισθήματα της για εκείνον ανοιχτά να την απογοητεύει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο βυθίζοντας τα νεανικά όνειρα της στην άβυσσο.

"Πάψε μητέρα ! Δεν την αγαπά..δεν τον ενδιαφέρει η Βιρτζίνια κι ας είναι τόσο όμορφη.. έχει χάσει τον εαυτό του δεν τον βλέπεις..;" παραπονέθηκε εκνευρισμένη αρπάζοντας την λεκάνη βίαια από τα ροζιασμενα τρεμάμενα χέρια της .

"Αχ κόρη μου.. ξέχασε τον αφέντη λυπάμαι να σε βλέπω να υποφέρεις άσκοπα. Ο Νταμιάνο αν και σε πολλές δυσκολίες μας βοήθησε δεν τρέφει παρά μόνο συμπάθεια για εσένα.."

"Το γνωρίζω άλλα μπορεί κάποτε να το αλλάξω αυτό..! Έχω τόση πολύ αγάπη μέσα μου να του προσφέρω.. !"αντέτεινε εκείνη υποστηρίζοντας σθεναρά την επιλογή της κι ας ήξερε πως θα το πλήρωνε ακριβά.

Η Κάθριν κούνησε άπλα το κεφάλι της σκεπτική δίχως να εκφέρει ξανά την άποψη της που τόσο πολύ πονούσε την Μαίρη.

"Όσο αυτή η εκθαμβωτική γυναίκα βρίσκεται εδώ μέσα κι η πανέμορφη λαίδη Άννα εκεί έξω να τον πολιορκούν ποτέ δεν θα αποκτήσεις έστω την ευκαιρία να τον δελεάσεις.." της τόνισε αυστηρά βαδίζοντας αργά προς τον πάγκο όπου θα ετοίμαζε το μεσημεριανό όπως κάθε μέρα εδώ κι σαράντα ολόκληρα χρόνια που εργαζόταν στον πύργο.

Η κοπέλα επέστρεψε στην καμαρη της Βιρτζίνια με βαριά καρδιά κι παράλληλα ένα αίσθημα αντιζηλίας να ξεχύνεται αργά στην ψυχή όμοιο με το δηλητήριο της οχιάς που την είχε τσιμπήσει.

"Όχι..θέλω να φύγω μην με ακουμπάς.. φύγε από πάνω μου .."κραύγαζε ξανά ταραγμένη εκείνη παλεύοντας με κάποιον αόρατο εχθρό ανάμεσα στα σκεπάσματα χαμένη στο παραλήρημα του πυρετού.

"Δεσποινίς ησύχαστε όλα θα πάνε καλά ένα όνειρο βλέπετε.." ψιθύρισε καθησυχαστικα ακουμπώντας απαλά την βρεγμένη πετσέτα στο ιδρωμενο μέτωπο της διστακτικά.

"Δεν είναι όνειρο εκείνο το τέρας θέλει να με αγγίξει ξανά ..μην τον αφήσεις.." κραύγαζε πανικόβλητη τινάζοντας επάνω στο παράλληρημα της την πετσέτα στο δάπεδο.

"Δεσποινίς κανένας δεν θέλει να σας βλάψει.. ηρέμηστε.."

"Μα είναι απέναντι..με κοιτάζει απειλητικά κι θέλει να με βλάψει να με βιάσει.." αποκάλυψε άθελα της σοκάροντας την νεαρή κοπέλα που φυσικά δεν ήταν συνηθισμένη να ακούει για πράγματα τόσο τερατώδη σαν αυτά.

"Μα τι λέτε σας παρακαλώ η επίδραση του δηλητηρίου σας έχει δημιουργήσει παραισθήσεις.." πάσχιζε να την καθησυχάσει όσο το σώμα της έτρεμε σε κάθε άγγιγμα.

"Είναι εκεί σου λέω..με μισεί ποτέ του δεν με αγάπησε από μωρό.."μουρμούριζε εξομολογητικα ανάμεσα σε λυγμούς που τρανταζαν το τραυματισμένο κορμί της.

"Πρέπει να φωνάξω τον αφέντη δεν γίνεται διαφορετικά..!" Διαπίστωσε έντρομη η Μαίρη έπειτα από όσα είχε ακούσει κι δει στο παραλήρημα της Βιρτζίνια που πιστοποίησε μονομιάς τις υποψίες της πως αυτή η γυναίκα κρύβει ένα κυκεώνα μυστικών στην ψυχή της .

"Είμαι εδώ Μαίρη την άκουσα να ουρλιάζει από τον κήπο.. άφησε με μόνο μαζί της.." η σκληρή αυστηρή φωνή του Νταμιάνο αντήχησε στον χώρο ολόγυρα κυριεύοντας τις αισθήσεις μονομιάς.

"Έχει παραισθήσεις αφέντη είναι πολύ άσχημα.. κλαίει κραυγάζει λέει πως κάποιος προσπαθεί να την βιάσει.." του εξήγησε σοκαρισμένη η αθώα νέα όσο ο ίδιος πλησίαζε διστακτικά στο κρεββάτι.

"Να την βιάσει είπες..;"

"Μάλιστα κύριε δεν ξέρω τι είδους βιώματα κουβαλάει στην ψυχή της μα φαντάζει να υποφέρει πολύ.." τον διαβεβαίωσε με μια δόση ζήλειας να τρυπάει την καρδιά σαν εκείνος κάθισε στο πλάι της απαλά.

"Γιατί με μισείς δεν φταίω που γεννήθηκα.." ψέλλιζε παραπονεμένα ανάμεσα στους ακατάπαυστους λυγμούς της η αναίσθητη Βιρτζίνια λυγίζοντας κάπως τις ισχυρές άμυνες του.

"Μαίρη πήγαινε..θα την φροντίσω εγώ.." πρόσταξε κοφτά πλημμυρίζοντας δάκρυα πικρίας τα κεχριμπαρένια μάτια της καθώς τα λόγια της μητέρας της επαληθεύονταν δυστυχώς ενώπιον της.

Αθόρυβα έγυρε την πόρτα πίσω της μα δεν έφυγε όπως την είχε προστάξει αντιθέτως παρέμεινε εκεί να παρατηρεί από μια χαραμάδα τα τεκταινόμενα.

"Βιρτζίνια ξυπνά.. ονειρεύεσαι ξανά.. κανείς απολύτως δεν σε καταδιώκει.." ψιθύρισε απρόθυμα σκυμμένος από πάνω της με το μυαλό του να γυρνάει βασανιστικά στο χθεσινό φιλί τους.

"Εσύ..με καταδιώκεις..με μανία όπως ακριβώς εκείνος που ποτέ του δεν με ήθελε..! Τον μίσησα πολύ.." αποκρίνοταν ζαλισμενη δίχως να μπορεί καν να πάρει ανάσα με ευκολία.

"Ηρέμησε.. σου λέω δεν ξέρω σε ποιον μπορεί να αναφέρεσαι όμως δεν σου αξίζει να σου φέρονται τόσο άσχημα.."

"Μην μιλας ..δεν διαθέτεις αγάπη μήτε καλοσύνη ούτε κι εσύ στην καρδιά σου είσαι ίδιος με εκείνον.." κραύγαζε επιθετικά τρεμωντας συγκορμη στο παράλληρημα της αναγκάζοντας τον να την πάρει αγκαλιά προτού πεθάνει από τους δυνατούς σπασμούς .

"Είμαι πράγματι.. αδίστακτος σου το έχω πει .. όμως πρέπει να γίνεις καλά κι σταδιακά να πάψεις να βασανίζεσαι από σκιές του παρελθόντος.." παραδέχθηκε ψιθυριστά πλησιάζοντας τα χείλη του σε απόσταση αναπνοής από τα δικά της επιθυμώντας να μυρίσει το άρωμα της δίχως να τολμήσει να την φιλήσει ξανά.

"Σκιά.. ήσουν μονάχα εσύ στην ζωή μου..."ψέλλισε σιγάνα αφήνοντας το σώμα της να χαλαρώσει ανάμεσα στα χέρια του απολαμβάνοντας την αίσθηση της ασφάλειας που της προσέδιδε η ζέστη αγκαλιά του κι σταδιακά αποκοιμήθηκε γαλήνια ξανά.

Το επόμενο παγωμένο πρωινό ο ήλιος που έπαιζε κρυφτό από νωρίς με τα πυκνά σύννεφα φώτισε τα δύο μου μάτια καθώς ανέτειλε .

Ο πυρετός είχε πέσει αισθητά και οι δυνάμεις της είχαν σταδιακά αρχίσει να ανακτώνται όπως μπορούσε να αντιληφθεί καθώς πεταριζε τα βλέφαρα της ατενίζοντας το αδειανό δωμάτιο.

Θα ορκίζομουν πως κάποιος κοιμήθηκε πλάι μου ολόκληρο το προηγούμενο βράδυ κι μάλιστα ψιθύριζε και λόγια καθησυχαστικα στο αυτί μου μα δεν θυμόμουν τίποτα άλλο όλα έμοιαζαν τόσο θολά στο νου .

Εκμεταλλεύτηκα το γεγονός πως ήμουν μόνη στο δωμάτιο ώστε να καταφέρω να διαφύγω επιτέλους από αυτό το μέρος κι ας μην είχα πουθενά αλλού να πάω.

Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι βαδίζοντας αβέβαια στο παγωμένο δάπεδο αναζητώντας τα παπούτσια μου σαν τα φορέσα άφησα ξοπισω μου γοργα το δωμάτιο που τόσα είχαν συμβεί.

Έφθασα υπερήφανα έως τον πέτρινο κεντρικό διάδρομο σκουπίζοντας κάθε τοσο τον κρύο ιδρώτα που έσταζε απο το μέτωπο μου μα αυτη την φορά θα έφθανα εως την έξοδο πάση θυσία.

Άρχισα να τρέχω σχεδόν σαν αντικρισα καθώς κατέβαινα και το τελευταίο σκαλοπάτι την ξύλινη πόρτα του πύργου ανοιχτή και πλήθος απο υπηρέτες να μεταφέρουν διάφορα εμπορέυματα στο εσωτερικό του πύργου πυρετωδώς.

Ο καθαρος παγωμένος αερας με χτύπησε καταπρόσωπο χαρίζοντας μου μια πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας επιτέλους σαν πέρασα το κατώφλι της αργά δίχως καν να κοιτάξω πίσω εαν εκείνος θα δοκίμαζε να με εμποδίσει η ίσως με ακολουθούσε.

Ήμουν αποφασισμένη πως θα άφηνα μια για πάντα πίσω αυτό το αθλιο κομμάτι του παρελθόντος και επέστρεφα με κάποιον τρόπο πίσω στο μέλλον απο οπου αυτός ο παλιάνθρωπος πάση θυσία με είχε απαγάγει.

Ατενισα τον μεγαλοπρεπή κήπο να κοσμεί ένα μεγάλο επιβλητικό συντριβάνι με διάφορα είδη δέντρων και φυτών να το πλαισιώνουν ολόγυρα και η ματιά μου χάθηκε για λιγο στην ομορφιά του αγνώστου τοπίου οπου ίσως δεν είχα ξανά την ευκαιρία να ατενισω.

Πάνω στην ώρα που αποφάσισα να αποχωρήσω σιγά σιγά αφήνοντας μια για πάντα πίσω μου αυτό το αλλόκοτο μέρος αντικρισα την κεντρική πύλη να ανοίγει διάπλατα και έπειτα ο ήχος απο δυνατά ποδοβολητα αλόγων κατόρθωσαν να σπάσουν την σιωπή της νύχτας που ακόμη βασίλευε.

Μια επιβλητική άμαξα εμφανίστηκε στο κατώφλι και οι υπηρέτες έσπευσαν αμέσως να υποδεχθούν τον παράξενο νυχτερινό επισκέπτη σαν να γνώριζαν εκ των προτέρων για την άφιξη.

Παραξενέυτηκα και για μερικά δευτερόλεπτα κρύφτηκα πίσω απο εναν πυκνο θάμνο ωστε να μην με προδώσουν στον αφέντη τους κι παρατηρούσα την άμαξα να φθάνει υπο την συνοδεία ανδρών στην κεντρική είσοδο του πύργου απ οπου μόλις το έσκασα.

Δύο απο τους ανδρες κατέβηκαν απο τα λευκά αλογα τους ταυτόχρονα χαιρετίζοντας απο το παράθυρο τον επισκέπτη στρατιωτικά άνοιξαν επιτέλους την ντυμένη με πορφυρό βελούδο πόρτα του οχήματος.

Ενα λευκο γάντι εμφανίστηκε απο το εσωτερικό κι επειτα αντικρισα ένα μωβ επιβλητικό πανάκριβο φόρεμα να ανεμίζει ως σημαία στον ορμητικό άνεμο προτού αντικρίσω κι το διαμαντένιο στέμμα που φορούσε στο κεφάλι της η ξανθιά βασίλισσα.

"Ω θεε μου ! Ποιος ειναι τέλος πάντων αυτός ο ανδρας ώστε να έρχεται ολόκληρη βασίλισσα να τον επισκεφθεί..;" αναρωτήθηκα ψιθυριστά χάνοντας την ισορροπία μου πέφτοντας με δυνατό κρότο στο έδαφος .

Δυστυχώς η απερισκεψία μου τράβηξε την προσοχή ολων των παρευρισκομένων μα κυρίως των ανδρών της βασιλικής φρουράς που κυριολεκτικά έτρεξαν καταπάνω μου θορυβημένοι.

"Άλτ ! Μην κουνηθείς ειδάλλως θα ανοίξουμε πύρ !" Κράυγασε αυστηρά ο πιο ηλικιωμένος εξ αυτων σημαδέυοντας με ενα μικρό περίστροφο κατευθείαν στο κεφάλι .

"Μια..μια στιγμή ..κάνετε λάθος δεν έχω σκοπό να βλάψω την βασίλισσα απλώς περπατούσα στον κήπο έχασα την ισορροπία μου και σκόνταψα..!" Πασχιζα να τους εξηγήσω βιαστικά μπερδεύοντας ακόμη και τα λόγια μου κάθε τόσο απο την υπερπροσπάθεια να υπερασπιστώ παση θυσία τον εαυτο μου.

" Άσε τα σάπια ! Θα έρθεις μαζί μας αμέσως θα φυλακιστείς κι θα αποφασίσει η ιδια η βασίλισσα για την μοίρα σου !" Προφερε βαριά ο ηλικιωμένος στρατιώτης αρπάζοντας με βιαια απο το μπράτσο και σέρνωντας σχεδόν το αδύναμο κορμί μου προς την άμαξα οπου εβροντητη η κυρά τους παρατηρούσε την φασαρία.

"Μα σας παρακαλώ..είμαι επίσημη  φιλοξενούμενη του ιππότη Νταμιάνο δεν είχα σκοπό ποτέ να βιαιοπραγίσω εναντίον της αυτού μεγαλειότητος..!" Επέμεινα να φωνάζω πεισματικά με την ελπίδα να με ακούσει έστω εκείνη και να ζητήσει να με αφήσουν κάτω οι αγροικοι της.

Οι κινήσεις τους με πονούσαν αφόρητα και τα νύχια τους μπηγονταν με δύναμη στο δέρμα σε κάθε τους κίνηση εως ότου φθάσουμε ενώπιον της υπερλαμπρης γυναίκας οπου στήλωσε τα μάτια της επάνω μου γνέφοντας απαλά να με ελευθερώσουν.

Επεσα καταχαμα με φόρα σαν τα χέρια τους με άφησαν στο έδαφος άτσαλα μπροστά απο το αυστηρό επικριτικό βλέμμα της υπεράμπρης βασίλισσας.

Θάυμασα την λαμψη της γοητείας που διαπερνούσε το ισχυρό καταπράσινο βλέμμα της τα δυνατά ζυγωματικά της την σιγουριά οπου εξέπεμπε η παρουσία της μα το κυριότερο οτι μπορούσα να διακρίνω απο κοντά μια απο τις πιο σημαντικές ηγεμονικές προσωπικότητες τουων περασμένων αιώνων .

"Μην πλησιάζετε περαιτέρω μεγαλειοτάτη αυτη η κοπέλα κρυβόταν πίσω από τους θάμνους με σκοπό να σας δολοφονήσει...!" Διέταξε κοφτά ο πιστός της ακολουθος κοιτάζοντας απαξιωτικά προς το μέρος μου λες και ήμουν κάποιο απόβλητο της κοινωνίας κυριολεκτικά.

"Μην τον ακούτε σας παρακαλώ ! Μια βόλτα στον κήπο βγήκα να κάνω δεν είχα ιδέα πως μέσα στα άγρια χαράματα θα..."

"Αρκετά κοριτσι  ! Δεν υπάρχει λόγος να απολογείσαι ..εγώ ξέρω καλά ποιά στέκεται ενώπιον μου ..η μάλλον μαντεύω αν κρίνω απο την περιβολή..." με διέκοψε βιαστικά εκείνη τινάσοντας νευρικά το μώβ βελούδινο φόρεμα της ενώ με τα αυστηρά κριτήρια της συνέχιζε να παρατηρεί τα λιγοστά ρούχα που φορούσα.

Μονάχα ενα λευκο νυχτικο ενδυμα αραχνούφαντο κάλυπτε την γύμνια μου η βασίλισσα ειχε δίκιο και η ίδια μόλις το είχα συνειδητοποιήσει πως τελικά ισως προκάλεσα και την αντίδραση του παράξενου μυστηριώδη ιππότη αφού ακόμη μπορούσα να αισθανθώ τα χείλη του επάνω στα δικά μου πυρωμένα.

Ξεροκαταπια μπερδεμένη μα κυρίως απο ντροπή καλύπτοντας με τις παλάμες μου τις παρυφές του στήθους μου που λογο του κρύου είχε αρχίσει να αποκαλύπτεται μέσα απο το λεπτό ύφασμα αναζητώντας με το βλέμμα μου ολόγυρα ανα πάσα στιγμή την επικείμενη αμήχανη άφιξη του.

"Μεγαλειοτάτη πως γνωρίζετε για εμένα ..;" ρώτησα δειλά δαγκώνοντας την ύστατη στιγμή τα χείλη μου σε μια προσπάθεια να καταπιώ τις υπόλοιπες χώρες απορίες που απειλούσαν να με εκθέσουν περαιτέρω ενώπιον της.

Χαράζοντας ενα αχνό φιλικο μειδίαμα στα χείλη της απλωσε απαλά το χερι της υψώνοντας με τον αντίχειρα της το πηγούνι μου επιζητώντας σιωπηρά να την κοιτάξω κατάματα .

"Όλα τα γνωρίζω χρυσό μου ! Όποιος εισέρχεται στο βασίλειο μου κατευθείαν ελέγχεται μυστικά και απροσδιόριστα. Ομως ομολογώ πως για εσένα τα στοιχεία που ερχονται στο φως είναι μηδαμινά. Γι αυτό ήρθα έως εδω θα ήθελα να με διαφωτίσει σχετικά ο Νταμιάνο μιας και σε προσκάλεσε στον πύργο του .." σχολιασε δεικτικά στρέφοντας αυτομάτως την προσοχή της προς την εξώπορτα οπου στεκόταν οπως το περίμενα εκείνος αλαφιασμένος πασχίζοντας να στρωσει τα τσαλακωμένα ρούχα του .

"Μεγαλειοτάτη εγώ είμαι..." η πρόταση μου έμεινε μετέωρη καθώς με ενα νεύμα της φρόντισε να με αναγκάσει να σιωπήσω αναμένοντας εξηγήσεις απο εκείνον που εμοιαζε να τα εχει εξίσου  χαμένα δίχως να περιμένει την άφιξη της μεσα στην νύχτα.

"Βασίλισσα μου ! Τι μεγάλη τιμή ήταν αυτή ! Συγχωρέστε με για την ταπεινή έως ανύπαρκτη υποδοχή που σας επιφύλαξα ! Περάστε μέσα έχουμε πολλά να πούμε.." αρθρωσε με δυσκολία χαράζοντας ενα παγερό μειδίαμα στα χείλη του που με τα βιας έπειθε πως πραγματικά πήγαζε απο την καρδιά του ρίχνοντας ενα βλέμμα κοφτερό σαν ξυράφι προς το μέρος μου.

Διέκρινα οργή και καταπιεσμένο πόθο στο φευγαλέο του βλέμμα μα και κι ενα αλλο συναίσθημα που θύμιζε πολυ εκείνο της ντροπής λες και επιθυμούσε να με εξαφανίσει απο προσώπου γής εκείνο το λεπτό αν ηταν στο χέρι του.

"Μια στιγμή καλέ μου Νταμιάνο ..δεν θα μου συστήσεις επίσημα την δεσποινίδα που τριγυρίζει στους ανθισμένους κήπους σου βραδιάτικα..;" ρωτησε ειρωνικά με ύφος που δεν σήκωνε αμφισβήτηση και φυσικά τον πάγωσε στο δευτερόλεπτο.

"Μα φυσικά βασίλισσα μου ! Η κοπέλα ονομάζεται Βιρτζίνια και δυστυχώς είχε ενα ατύχημα έξωθεν του πύργου τις προάλλες . Βλέπεις οι κοπέλες του προσωπικού την λυπήθηκαν και μου ζήτησαν να της προσφέρουμε προσωρινά κατάλυμα εως οτου επανέλθει.." τον άκουσα σοκαρισμένη να διαστρέφει την αλήθεια προς οφελος του δίχως να παραδέχεται πως εκείνος κρυβόταν πίσω απο την αναπάντεχη αρπαγή μου μέσω μαγείας που δεν ήμουν σε θέση ακόμη να εξακριβωσω απο που αντλούσε.

"Δηλαδή τι μου λες Νταμιάνο ; Πως εσύ το πρωτοπαλίκαρο μου θα εμπαζες μια τυχάρπαστη κοπέλα στον πύργο σου απλώς επειδή είχε ενα ατύχημα..; Το επιτρέπει ο κωδικας ηθικής των ιπποτών θεωρείς να κυκλοφορεί μια κοπέλα ανύμφευτη με περιβολή ανάρμοστη ανάμεσα στα πόδια ενος εργένη ;" τον επέπληξε οργισμένη χτυπώντας την βεντάλια της ανάμεσα στις παλάμες της φανερά ενοχλημένη απο την παρουσία μου .

"Μεγαλειοτάτη καλύτερα να μιλήσουμε ιδιαιτέρως στο γραφείο μου πίνοντας ενα ζεστό τσάι.." μουρμούρισε εκείνος σαστισμένος κοιτώντας ξανά προς το μέρος μου φευγαλέα μα τούτη την φορά η αποστροφή που διέκρινα πάγωσε την ψυχή μου μονομιάς .

Η βασίλισσα έγνεψε αρνητικά στρέφοντας εκ νέου την προσοχή της προς το μέρος μου αναγκάζοντας το αίμα να τρέξει πιο γοργά στις φλέβες και να απλωθεί απ άκρη σε άκρη στα μάγουλα μου τόσο απο ντροπή οσο και απο αμηχανία .

Εκείνος δεν έλεγε να πάρει τα μάτια του απο πάνω μου κι ας παρίστανε πως δεν τον ενδιέφερε καν η παρουσία μου κι όμως παρατηρούσε για πολύ ωρα και επιμονα το εκτεθειμένο στήθος μου που δυστυχώς το ένδυμα που φορούσα δεν κάλυπτε επαρκώς.

" Βιρτζίνια λοιπόν..!  Άκουσα την ερμηνεία του Νταμιάνο σχετικά με την απρόσμενη άφιξη σου στον πύργο του απο το πουθενά μα τωρα..απαιτώ να μου εξηγήσεις με την σειρά σου τι γυρέυεις στα μέρη μας πως βρέθηκες εδώ ;" με ρώτησε με αυστηρό τόνο και ύφος αδιάλλακτο και παραδόξως ανέκφραστο αν και μια ευγενής ποτέ δεν επιτρεπόταν να δείχνει τα αισθήματα της ακόμη και αν υπέφερε εσωτερικά είτε πετούσε στα ουράνια απο χαρά .

Έχασα τα λόγια μου λες και ο εγκέφαλος μου ξαφνικά πάγωσε και έπαψε να παράγει λέξεις φράσεις έστω κι ψεύτικες δικαιολογίες ώστε να μπορέσω να δώσω μια πειστική εξήγηση στην πανέξυπνη γυναίκα που στεκόταν απεναντί μου.

"Εγώ ...ξέρετε χάθηκα μέσα στο πυκνό σας δάσος κι έπειτα..έπεσα χτύπησα κι έκτοτε δεν θυμάμαι τίποτα ούτε πως βρέθηκα εδώ ουτε ποιος με μετέφερε.."  πρόφερα με μια εμφανή συστολή που ηλπιζα να της περάσει απαρατήρητη ομως μια έμπειρη ηγεμόνας οπως εκείνη δεν υπήρχε περίπτωση να πιστέψει λέξη απο οσα της είπα.

Στράφηκε ξανά προς τον Νταμιάνο αυτη την φορά σφίγγοντας τα ελαφρώς βαμμένα κόκκινα χείλη της αυστηρά γνέφοντας αρνητικά έτοιμη να τον κατακεραυνώσει ισως και με μια πιθανή τιμωρία που θα του επέβαλε.

"Και οι δύο σας λέτε ψέματα είναι ολοφάνερο πως κάτι παράξενο συμβαίνει ανάμεσα σας..! Νταμιάνο έλα μαζί μου μέσα αμέσως οσο για εσένα Βιρτζίνια θα σε καλέσω αργότερα στο γραφείο για να εξηγηθούμε !" Αναφώνησε αποφασισμένη εισβάλοντας οργισμένη στον πύργο τινάζοντας με δύναμη το μακρύ βελούδινο φόρεμα της .

Παρέμεινε για μερικά λεπτά σαστισμένος στην είσοδο απ οπου ειχε μόλις διαβεί η βασίλισσα με παρατηρούσε με βλέμμα τρομαγμένο και αβέβαιο λες και γνώριζε τα μελλούμενα και ισως έμελε τελικά να μην γλιτώσουμε την κρεμάλα και οι δυο μας .

"Τι θα μας συμβεί ...είναι εξαγριωμένη.." ψελλισα αχνά τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω απο τους ώμους μου αγχωμένη.

"Ενα θα σου πω και φαντάζομαι το γνωρίζεις κι εσύ το να ψέυδεσαι ενώπιον του βασιλέα τιμωρείτε με θάνατο ομως η βασίλισσα ξέρει ποικίλους τρόπους να τιμωρεί πίστεψε με !" σχολιασε χαμηλόφωνα γνωρίζοντας με μαθηματική ακρίβεια τι θα επακολουθούσε σαν να το είχε ξαναβιωσει στο παρελθόν...