CHAPTER SEVENTEEN

Someone’s POV

“Found any trace?” I asked looking at my underlings, umiling lang sila habang nakayuko. Napasabunot na lang ako sa sarili kong buhok dahil sa frustration, nakakainis at nakakalito. It’s been one year and still the culprit is unknown to us, I just want peace but here I am now frustrated. Sinipa ko ang mga papeles na pipirmahan ko pa, this is all useless if I can’t capture that man.

Masay pa naman kami ng nakaraang taon, buo pa ang pamilya at walang masyadong problema pero may isang papansin na sumira ng kapayapaan namin. Sa sobrang pagkakapapansin niya ay dinamay niya pa ang anak ko, okay lang kung sa kompanya siya mag-disturbo pero sa pamilya ko, humanda na siya sa oras na mahuli ko siya ay makikta niya ang kamatayan.

“Don’t ‘stand there, move!” I shouted in anger, nagmamadali naman silang umalis sa harapan ko. Sumandal na lang ako sa kinauupuan ko at napahawak sa noo, nakakainis ang mga nangyari ngayon. My company is going down every month, the money I thought was secured is gone, and my wife together with our daughter is hiding from me, and now, my son is missing.

“Ah! Fuck this life!” I shouted trying to get rid of this heavy feeling, napahawak na lang ako sa mukha ko, using both hands covering my whole face. From the face I ran my hands upwards combing my hair out of my face, napaupo ako ng maayos ng makita ko ang pigura ng tatlong tao.

“Boss, you may rest in pea--” hindi na niya natuloy ang sasabihin niya dahil sa batok na natanggap niya kay Ash. “Ano ba?!” sigaw niya, napailing na lang ako habang pinapanood lang sila. They’re here again, dagdag pa sila ng stress ko, at ang nagsalita naman ay si Rafael Cruz na nadulas na naman ang kanyang dila. Palagi na lang siya nagkakamali sa mga sentences niya, hindi naman siya bulol pero nagiging kapag ako ang kausap which I find a little funny.

“Parang gusto mo nang mamatay si Anderson,” walang ganang sabat naman ni Fransisco na nakaupo lang sa sahig, tamad talaga ang lalaking ito at walang timing-timing sa kanya, kahit pa nakasuot siya ng business attire ay uupo siya kahit saang pwesto niyang ginusto. May sofa naman pero hindi siya nag-abalang umupo doon, he has rule on his own kaya hindi na namin siya sinusuway minsan.

“Sorry naman, nag-aalala lang sa boss slash kaibigan.” Huminga na lang ako ng malalim at tumayo sa kinauupuan ko, this guys won’t leave me unless I stand from my seat just behind my office desk. Kahit pa magsalita ako dito habang nakaupo hindi talaga sila titigil sa kaingayan nila, they will annoy me non-stop.

“Anderson, lumabas ka naman sa lunga mo, palagi ka nang nakaupo sa upuan na iyan,” napaangat ang tingin ko kay Ash na ngayon ay nag-aalalang nakatingin sa akin, “tingnan mo nga ang kawawang upuan na iyan, basura na ang huling hantungan niyan dahil sa pwet mo.” Silip niya sa upuan ko, kinuha ko naman ang throw pillow at hinagis sa pagmumukha niya. Napangisi ako ng hindi niya ito nailangan kaya ayo hawak-hawak niya ang kanyang ilong, anong karapatan niyang laitin ang gamit ko at wala pa siyang filter sa bibig.

“Watch what you say, ang bold mo mag salita.” I ducked when a pillow is thrown at me, sinilip ko naman siya na ngayon ay masama ang tingin sa akin. Natatawa akong tumayo at ibinalik sa upuan ang unan,

“Bakit? Totoo naman ang sinasabi ko,” he said like he was confused if he’s right or not, tumango lang ako bilang sangayon sa kanya. They’re in there office suit so I guess they ditched their works and went here, mga company owners ba ang mga ito? Palagi na lang sila nasa office ko, kahapon hindi sila nakarating kaya nakampante na ako na hindi na sila mandidisturbo pero akala ko lang pala.

Nilingon ko si Fransisco na nakadekwatro sa sahig at parang makatutulog pa dahil sa nakayuko niyang posesyon, anong oras na nga ba? Ten-thirty pa naman pero inaantok na siya, I wonder, paano niya naaalagaan ang kanyang anak kung sa ganitong oras ay nagigising iyun?
Napailing na lang ako sa iniisip ko, wala pala akong karapatang tanungin kung kaya niyang alagaan ang kanyang anak, knowing him hindi niya pinapabayaan ang kanyang responsibilidad.

“Fransisco tumayo ka nga diyan, ang aga pa para matulog ka. Lumabas na kayo,” utos ko at pinulot ang mga papeles na nahulog, “At isa pa Rafael anong klasing kaibigan ka? Parang sinusumpa mo ako eh, gusto mo ba na ikaw ang mauunang sabihin ng R.I.P?” tanong ko at sinilip siya, napangisi ako ng umiling siya ng maraming beses at kumakaway pa ang kanyang dalawang kamay sa harapan niya.

Takot rin pala ang isang ito sa akin, ewan ko pero siya ang pinakamatatakutin kapag ako na ang nagsasalita, I mean joke lang naman ang sinabi ko pero parang gagawin ko talaga sa pinapakita niya.

“Sorry, kinaban lang kanina, chill ka lang muna kasi Anderson, kahit slight lang?” nakatitig ako sa kamay niyang naka-sign pa na maliit, “Nakakatakot ka, ngayon lang, pakiusap.” Napaikot na lang ang mata ko sa ginawa niya, in a manly way, of course, tumango-tango ako at sinuot ang coat ko. Tingnan niyo, wala pa nga akong ginagawa kanina ay takot na siya, matatakutin ba talaga siya sa mga bagay-bagay o sa akin lang? Aalis muna kami, tama siya, kailangan ko ng chill time, kahit ngayong araw lang magpapahinga muna ako.

“Let’s go then.” Tipid na ngiti kong saad, ngumiti rin sila at naglakad na palabas ng office ko.

Calyx’s POV

“Anak, kumusta ang pagbisita ng school?” napalingon ako kay mama ng magtanong siya, humalik muna ako sa kanyang pisnge at nakangiting umupo sa sofa. Kararating ko lang galing eskuwelahan at pagod ako, sino ba ang hindi mapapagod kung magdamag akong nakatayo sa ilalim ng maiinit na araw?

“Mabuti naman po, maganda ang naging desenyo ng campus.” Pagod akong sumandal sa sofa at inilagay ang braso ko sa ibabaw ng mata ko, napatawa ako ng mahina sa mga nangyari kanina. Nakakapagod ng nga ang ginawa ko pero hindi naman nakalulungkot, kaya nga may ngiti ako sa labi.

“Oh, anong ngiti yan? Akala ko ba pagod ka?” umupo ako at hinarap si mama na ngayon ay nagtataka akong tinitingnan, kumuha ako ng sandwich na kalalapag niya lang sa lamesa. My favourite, egg sandwich. Kumagat ako at napapikit, ang sarap talaga ng handa ni mama. Oh and about sa nagpapatawa sa akin ngayon ay nagpapasalamat ako at nakatayo ako sa labas para makita ang eksenang yun, kung hindi ko lang tinanggap ang gawaing yun ay baka hindi ako tumatawa ngayon.

“Aray! Mama!” gulat ko’ng sigaw at nanlalaki ang mata ko siyang tiningnan, “para saan ‎‎‎iyon ma?”

“Anak, para kang nawawala sa katinuan,” tumatango-tango niyang saad at nag-cross arms pa, nakanguso akong tumingin sa juice habang hinihimas ang braso ko na kinurot niya, “Mama naman, ang haba ng mga kuko niyo,” reklamo ko at tiningnan ang kinurot niya, may nail marks pa na naiwan. Sinilip naman ni mama at tumingin pa sa kamay niya, napangiti ako dahil doon.

“Nga pala, ma, nasaan na si papa?” tanong ko at uminom, hindi ko kasi nakita ang kotse ni papa sa labas kaya napatanong ako. Napatigil ako sa pagsipsip ng makita ko ang biglang paglungkot ng mga mata niya, anong nangyari? May hindi ba ako nalalaman? Nilapag ko ang baso at tumabi sa kanya, inakbayan ko siya at pinaunan sa balikat ko.

“May nangyari po ba?” mahina ’kong tanong, umiling siya at suminghot na siyang ikinabahala ko, hinimas ko lang ang braso niya ng maramdaman ko ang manginginig ng balikat niya.

“Anak, sa tingin mo, buhay pa ang prinsesa natin?” tumingin siya sa akin, napangiti ako ng pilit dahil sa luhaan niyang mukha, gamit ang dalawang hinlalaki ko ay pinunasan ang mukha niya. One year has passed pero heto hindi pa namin naghahanap ang katawan ng bunso namin, nakatatawa lang dahil tinagurian kaming the best pero ang simpleng bagay ay hindi namin magawa para sa prinsesa namin.

“Ma, naniniwala akong buhay pa si Jahnette, buhay pa ang nag-iisang prinsesa natin.” I said with assurance and hugged her, alam kong buhay pa ang bunso, I can feel her heartbeat within me. I feel her somewhere in this world that she’s breathing fine and I’m holding on that feeling, I just hope that she still remember us.  

“Ma, we’re home!” umupo si mama kaya tumayo na ako at hinarap sa mga kapatid ko, nakatingin lang ako kay mama na pinupunasan niya ang mga luha bago lumapit doon. I feel sad and angry at the same time, nalulungkot dahil sa nangyari sa kapatid at ang kalagayan ng mga magulang namin. Simula ng bumalik ang mga aalala ko ay nalaman ko na may nawala sa pamilya namin, nawala ang sigla at tawanan sa tahanan.

Si papa palaging wala sa bahay, tulad lang ngayon, kararating niya lang dito sa bansa tapos wala na naman siya sa bahay. Nagtama ang mga tingin namin ni kuya Blaze at Blake, ngumiti lang ako ng tipid at umakyat na sa kwarto ko. I’m tired and hindi pa nakapalit ng damit, pagbubukas din pala ako ng accounts ko, ilang days na kasi akong hindi naka-open dahil sa preparation sa school.

TIMESKIP

Nagising ako dahil sa gutom, anong oras na ba? Binukasn ko ang mata ko pero iba ang nakita ko, kaharap ko ang paanan ng higaan ko kaya napatayo akong nagtataka. Why am I sleeping on the floor? Nag-strech na lang ako at tiningnan ang oras, nanlaki na lang ang mata ko dahil sa nakita.

“Five hours?” I asked shocked, I slept for five hours. Lumabas ako at walang ingay na bumaba, they’re probably sleeping at this moment. Nakarating na ako sa baba at ang dilim, hindi na ako nag-abalang buksan ang ilaw dahil carry ko naman ang dilim. I mean what’s the use of my training kung hindi ko magagamit? My brothers trained and we got different skills, I’m good with night vision.

The younger twins are good with hearing, long distance and even the slightest sound that I can’t hear, they can. The older twins are good with feeling the presence of a person, that’s what I know at the moment. My hidden skills rin kami pero hindi pa nahahanap, kaya nga hidden diba?

We trained to keep our family safe, yeah.

Anyway nasa bukana na ako ng kitchen ng may biglang humila sa akin at tinakpan ang bibig ko, I struggled for second ng sikuhin ko ang tiyan niya kaya napa-atras siya at nakawala ako. Hinihingal akong humarap doon at naaninang ang isang lalaki na naka-hoodie, I crossed my arm in the air to form an x. Tumigil naman siya sa paglapit sa akin, that scared me, akala ko kung sino nang intruder, it’s just Daxon.

“Daxon, chill lang, bakit gising ka pa?” tanong ko at pinailaw ang light, like I said, I can see at dark clearly. Nasilaw naman kami dahil sa sobrang liwanag ng ilaw, it’s pitch black kanina kaya normal lang na masisilaw kami.

“I can’t sleep, eh ikaw?” balik niyang tanong at pumunta na sa counter at sumipsip sa tasa, “I’m hungry, what are you drinking?” lumapit ako sa kanya at sinilip ang baso, maniha ko siyang binigyan ng batok. Kaya pala hindi makatulog eh umiinom ng black coffee, nagtataka niya naman akong tiningnan at tumayo.

“What is that for?” nakahawak pa siya sa ulo niya kaya napailing na lang ako, “Uminom ka kaya ng gatas para makatulog,” I said with sarcasm and walked to the fridge, “Catch.” I tossed a bottle of milk at him that he nearly missed to catch, umupo na ako sa tapat niyang upuan. He sighed and moved the cup of coffee to the side, uminom na kami ng tahimik. It’s very quiet that only the noise I can hear is the air coming from the vent, the crickets, and us sipping our milk. 

“Daxon,” I said and look at him, hindi niya inangat ang tingin at patuloy pa rin sa pag-inom.

“Hmm?” He hummed and take a sip again, tatanungin ko ba siya oh hindi na lang? I have something in my mind that I’m curious of, matagal na ito sa isipan ko pero hindi ko nakuhang magtanong dahil palagi na lang sila busy and also distracted with things.

“Are we still on leave?” I asked hoping he answers no, ilang months na at parang walang message or call form the headquarters. Nung nagising ako sabi nila hindi pa ako pwedeng bumalik sa trabaho pero its been months, baka mamaya niyan tanggal na pala ako sa pwesto ko, I love my work and I don’t want to be fired. Tumingin naman siya sa akin which I think caught his attention.

“No weren’t on leave, you are.” Napa-sad face na lang ako sa sinabi niya. “Kailan ako makakabalik?” I asked and took a big sip with my bottle of milk, “later.” I chocked on the milk and looked at him, tinapik-tapik ko ang dibdib ko at pinunasan ang gatas na napunta sa baba ko. Umubo ako ng limang beses bago nagsalita,

“For real?” hindi ko ma-process ang sinabi niya, seryoso naman siyang tuming sa mukha ko na nanlalaki pa ang mata ko habang nakatingin sa kanya. “What happened to your eyes?” biglaan niyang tanong kaya napahawak ako sa mata ko, namamaga ito kaya ngumiti na lang ako at umiwas sa tingin niya.

“Wala lang to, anyway nasaan na sila?” I asked with excitement pertaining to the older twins, I slept while watching some videos kaya hindi ko na alam kung may ganap. It’s already past our bedtime, eight o’clock is our bedtime, tulog na si mama dahil wala akong naririnig na boses niya and maybe si Dexon din kasi si Daxon lang ang kaharap ko.

“Mama is sleeping, while kuya Blake and Blaze are outside.” Tumayo na siya at nilagay sa lababo ang bote, tumayo na rin ako at agad inubos ang akin. “Get ready, we’ll be waiting for you at the basement.” Tumango na lang ako at umakyat na, nakita ko naman si Dexon na nakasuot na ng attire niya, salut lang ang ginawa niya at bumaba.

“Let’s get bloody.” bulong ko at nagmadali na akong pumasok sa kwarto ko para maghanda. Underground World here I come.

-22/01/2022