Prologue

Weak

Aeva

"Kailangan mo nang umalis!" Sumabog ang pintuan ko nang nagmamadaling pumasok sa loob ng maliit kong nirerentahang kuwarto si Jose.

Wala akong ibang kaibigan kung 'di isang hardinero sa mga Zachmann. Wala rin akong maasahang pamilya... Kaya malaki ang naging tulong sa akin ni Jose simula noong nagtago ako hanggang ngayon. At ayaw kong lalo pa siyang madamay at mapahamak dahil lang sa pagtulong niya sa akin.

"Ano'ng nalaman mo? Nahanap na ba ako nina Mama at Papa? Ng mga kapatid ko?" Agad din akong napatayo sa kaninang inuupuang maliit na single bed. Kanina pa rin talaga ako hindi mapakali. Maybe it was my instinct telling me that something not good might really happen today. Na tapos na ang ilang buwan kong palipat-lipat na pagtatago at hindi habang buhay ay matatakasan ko ito.

Umiling si Jose. "Hindi, Aeva." Lumunok siya. "Bilisan mo na at tumakas ka na!"

Nanlalaki ang mga mata niya habang nakatingin sa akin. Hindi naman ako agad nakakilos kaya napagmasdan ko siya nang ilang sandali. Payat na siya noon pa mang mga bata kami. Kababata ko siya at sabay kaming lumaki sa isa sa mga mansions ng mga Zachmann sa probinsya. Anak siya ng hardinero rin noon sa mga Zachmann at mas matanda lang sa akin ng ilang taon. Pero mukhang mas lalo pa yata siyang pumayat ngayon na siguradong dulot ng stress na ako rin ang nagdala sa kaniya.

I bowed my head guiltily. Part of my training was to become independent. Dahil hindi sa lahat ng panahon ay nand'yan sina Mama at Papa...at ang mga kapatid ko... I was taught to do a lot of things alone. Without really depending on anyone even to my family... At sanay naman ako sa ganoon. Hindi ako nanghihingi ng tulong sa kahit na kanino. I was used to doing things on my own.

But why now...? What changed?

Iisang tao lang ang agad kong naiisip na dahilan, why I started to depend on others, too...on someone.

Kinuha ko ang nakatago kong baril sa ulunan ng kama at kinasa ito. "Iwan mo na ako rito, Jose. Haharapin ko kung sino man ang nandiyan. Kung ang mga magulang ko o mga kapatid."

Takot na umiling pa rin siya. "Hindi sina madam... Mukhang hinanap ka rin ni Mr. Rozovsky."

My eyes widened in shock and the beating of my heart became abnormal in an instant just by hearing the name. Napalunok na rin ako kagaya ni Jose. Mas takot yata ako sa nalamang siya ang nakahanap sa akin kaysa ang pamilya ko na kilala at kinatatakutang pamilya ng mga assassins...

Wala sa sariling naibaba ko ang baril na hawak. Parang nanghihina ako bigla.

"Aeva!" gising sa akin ni Jose pero halos hindi na rin mag-focus ang mga mata ko sa kaniya. Hinawakan niya rin ako para yugyugin upang magising ako. "Kung hindi ka tatakas—wala ka na rin yatang panahon pa para tumakas. Ayos lang! Kayang-kaya mo pa rin naman silang labanan! Kahit magdala pa ng maraming tauhan si Mr. Rozovsky. Parte ka pa rin ng pamilya ng mga Zachmann kaya hindi ka dapat nila minamaliit!"

I turned my eyes to Jose after a moment of feeling lost. Tama siya. Hindi ako ganito. Hindi ako mahina. I was torturously trained to become strong. Strong enough that can also match my siblings' strength who were skilled and elite assassins.

Pero bakit...? Why... How did I become this weak? Noon ay hindi ako nakakaramdam ng takot. Kahit pa delikado rin ang mga misyon ko. Kahit na alam kong pwede ko rin iyong ikamatay. I didn't really care. But why do I care now...? Why do I feel scared when I used to be so fearless. At isa pa sa kinatatakutan.

"Oo..." Tumango-tango ako. Nawawala pa rin sa sarili at parang hindi na malaman ang gagawin. "Umalis ka na. Ako nang bahala rito." I gave my only friend a small reassuring smile.

Nanatili pa ang tingin niya sa akin. Pero mabilis na rin akong kumilos para tuluyan siyang mapaalis habang may konting panahon pa. At tama lang nang wala na si Jose ay pinalitan siya ng isang taong dumating.

Just in time when I was left alone in the small room he arrived...

I slowly turned my body to his direction and our eyes promptly met. Unlike what Jose said and I also kind of expected, he came here alone and without any men. And I was bit moved by it. Kung alam na nga niya talaga ang identity ko he must know that I'm dangerous. Or was he that confident now na hindi siya natatakot? Ano ba ang alam niya sa pakikipaglaban?

Or I shouldn't really underestimate him. After all he's still a Rozovsky. Nananalaytay pa rin sa dugo niya ang dugo ng pamilya niya. He may be gentle when I met him but who knows what he's already capable of doing now...to me.

Kaya ba walang kaguluhan akong narinig sa labas at loob nitong luma at hindi kalakihan na apartment building? Because he came here alone and quietly. Dahil kung may mga kasama siya siguradong makakakuha na iyon ng atensyon.

I breathed in and out slowly and quietly. I looked at him straight in the eyes. At ganoon din siya na nakaabang na ang mga mata sa akin. Pero halos mapaatras din ako nang makita ko ang emosyon o reaksyon sa mukha at mga mata niya.

Pakiramdam ko ay hindi ko na kilala ang mga matang ngayon ay nakatitig sa akin. Even how familiar was his eyes to me. Gone was the gentleness in them. Now I can only see hatred and loathe in his pair of once used to be gentle eyes.

Nanghina na naman ako sa mga mata pa lang niya. I am hopeless. I can't do this. Mas hahayaan ko pa siguro siyang gawin ang gusto niya sa akin kaysa ang sumubok pa akong lumaban. At ano naman ang lalabanan? Siya? I can't do it...to him. Definitely not him.

Pero nanginginig din na nanlalaki ang mga mata ko nang may maalala. If he's here to inflict harm on me... I can't let him do that. He can kill me... I know that he's mad at me at hahayaan ko siyang patayin ako. If that's what it takes to satisfy his anger towards me. I understand... But I can't let him kill me now. Not right now. Sana ay mahintay niya munang...

I gulped and protectively shielded my arm on my stomach. It's not the time to be weak, Aeva. I have to fight him. I'll just make sure that I won't cause him too much injuries. Dapat pala ay tumakas na lang talaga ako kanina. What was I thinking? Hindi ako nag-iisip nang maayos! Damn it!

Basta talaga pagdating sa kaniya ay hindi ako nakakapag-isip nang maayos.

Inangat ko ang kamay kong may hawak na baril. And I pointed it straight at him. I'm not really good with guns. It wasn't my forte. So if he's skilled now pwede niya akong maagawan ng baril. The weapon I'm good at was knives or katanas.

Nanginig ang kamay ko habang tinututukan siya ng baril.

How can I be this vulnerable even after all the hard and torturous trainings I went through?

I thought I was numb from all the killings I did. Akala ko nga noon ay wala na akong pakiramdam. Pero bakit ngayon parang ang dami-dami ko nang nararamdaman? I felt different emotions all at once. At ang mga emosyong ito ang nagpapahamak sa akin.

Walang pag-aalinlangan na lumakad lang si Adam palapit sa kinatatayuan ko. Nanlalaki ang mga mata ko habang nakikita siyang lumalapit sa akin. "Don't come any closer—" Hindi ako agad nakapagsalita sa kilos niya. And when I was just about to warn him it was already too late.

Walang kahirap-hirap na kinuha niya lang sa nanginginig ko pa ring mga kamay ang baril na kanina ay hawak ko pa. And I think my mind just went blank.

I'm hopeless when it comes to Adam Mikolos Rozovsky.

"You can't just hide after what you did to me, Aeva...or should I call you Analia Zachmann." he said it with despise.

Hindi na nakakagulat na alam na niya pati ang totoo kong pangalan. Like I said he's a Rozovsky. And the Rozovskys are equally powerful and dangerous. Sigurado akong ginamit na niya ang kapangyarihan ng pamilya niya...

I remembered how he told me before that he did not like a part of his family's business. And I thought it wasn't impossible for him to feel that way since he's a gentle person... Ayaw niya sa magulo. Simple lang naman ang gusto ni Adam base sa pagkakakilala ko sa kaniya. Gusto niya lang ng tahimik at normal na buhay...

He's nothing like the monster I thought he would be. Dahil nasanay akong mga demonyo rin naman ang pinapatay ko kaya inisip ko na maaring ganoon din siya. But Adam was not like that. He has a gentle soul and a pure heart.

Kaya nga nagbago ang lahat simula noong makilala ko siya. At pati ako ay nabago niya...

Tuluyan na akong nanghina nang hawakan niya ako. Even though his hold wasn't anymore as gentle as before. May pagpipigil doon pero ramdam ko pa rin ang galit niya. Sana ay hindi niya ako lubusang masaktan...

"Please, Adam..." I was truly hopeless. I don't remember any instance when I ever begged someone or anyone. But now I would beg him. At wala lang ito sa akin. Kayang-kaya kong magmakaawa sa kaniya. Wala akong pakialam kung hindi ko man dapat ginagawa ito. I think I can do anything for Adam...

I gulped. "Please, I'm begging you. Alam kong galit na galit ka sa akin. Niloko kita. I made you a fool. But, please. Don't kill me now..." nanghina pati ang boses ko.

Nanatili ang matalim na tingin sa akin ni Adam. He was starting to grip my arm that he held. Wala lang ito sa mga dinanas ko noon simula noong bata pa lang ako sa trainings ko at mga misyon. Pero bakit pakiramdam ko ay nasasaktan pa rin ako sa diin ng hawak sa akin ni Adam ngayon.

"I won't..."

My eyes widened and I think I saw hope as I watched his eyes no matter if it's sharply looking back at me.

Nilapit ni Adam ang mukha niya sa akin at matalim siyang bumulong sa tainga ko. "I won't just kill you."

Pagkatapos ay bahagya siyang umatras at tiningnan muli ang mukha ko para makita ang reaksyon ko. "I will not give you an easy death. Kulang 'yon para mapaghigantihan kita sa ginawa mo. I'll make sure that you'll suffer first before you die. In my hands. Because it's the only way to satisfy my loathe towards you." He gritted his teeth showing that he's not playing around at all and that he's dead serious.

"I'm Adam Mikolos Rozovsky. And you can't do what you did to a Rozovsky. I will make sure you'll pay for it." he added.

Napalunok ako habang nanlalaki pa rin ang mga matang nakatingin sa kaniya.

I feel like he's really not the Adam I used to know anymore. Dahil ang Adam na nakilala ko ay hindi magsasalita ng ganito sa akin. Tears pooled in my eyes.

His eyes widened a fraction as he was looking at my face. Pero saglit lang iyon. Agad bumalik sa pagiging marahas ang reaksyon sa mukha niya.

Biglang sinipa ni Adam ang pintuan sa likuran niya at sumarado iyon. And then the next thing he did was pushed me on the bed. Nanlaki ang mga mata ko sa gulat sa ginawa niya.

Ang sunod niyang ginawa ay inangkin niya na lang basta ang mga labi ko nang marahas. He claimed my lips like there was no tomorrow. He bit my lips to part and I tasted a metallic taste because of the immediate wound he inflicted on my lip. And then he pushed his tongue in and promptly explored the insides of my mouth. And tasted every corner like he never tasted my lips and mouth before.

Habang nanlalaki pa rin ang mga mata ko sa ginawa niya. He did it so fast that I did not know how to react for a while. Gulat na gulat ako sa pagiging halos bayolente na niya.

And after kissing me he just tore my clothes apart. Napahawak pa ako sa dibdib ko pero inalis niya rin ang braso kong hinarang doon at halos sirain niya lang din ang bra na suot ko. I was just wearing an oversized T-shirt and underwear a while ago. Nagmukha lang dress ang malaking shirt sa akin. And now as if in an instant he just made me all naked in front of him. Halos hindi naman ako makagalaw. I was still stunned as I looked at his dark face.

And then he pulled me on my stomach making my back face him. He positioned my knees at napatukod na lang din ang mga kamay at siko ko sa mga kumot.

With widened eyes my lips parted as I tried to look at him behind me. He gripped my ass that made my mouth part more. "Adam..." I called his name in a weak voice.

From there despite the situation we were in I knew that I will still willingly surrender myself to him without any restrictions... And only to him.