Chapter Twenty-seven

Misunderstanding

Wala pa akong masakyan kaya naman naglakadlakad na lang muna ako habang palayo na ako sa bahay ni Adam. Medyo natutulala pa ako sa naging usapan namin ni Paula at sa tahimik lang na reaksyon ni Adam. I didn't know what to do next...

Naisip ko si Mikos. When I left him I saw that hopeful look on his face na pagbalik ko ay maihaharap ko na sa kaniya ang Papa niya...

I sighed. At binilisan ko na rin ang lakad ko. Siguro ay babalik na lang talaga ako at kailangan ko munang pag-isipan ang susunod kong hakbang.

Iniisip ko si Adam at Paula. They've known each other since Adam met me, too. Paula was my friend and I was the one who introduced her to Adam. Noong naging kami ni Adam ay naging magkaibigan na rin sila ni Paula noon.

Kaya siguro hindi na rin nakapagtataka if they also developed feelings towards each other now...

I understand Paula... She might feel threatened because I was back as Adam's ex. She witnessed back then kung paano kami ni Adam. She saw how we cared for each other. At ngayong sila na ni Adam ang nagmamahalan... baka pakiramdam niya ay aagawin ko pa ito sa kaniya...

I have no thoughts like that. Ang gusto ko lang naman talaga kaya ako nagpunta rito ay dahil gusto ko lang makausap si Adam tungkol sa anak namin. Tungkol kay Mikos.

I decided to call my son. Kung babalik na lang muna ako ng Manila ngayon I have to tell him right away kahit dito pa lang sa phone para hindi na rin muna siya masyadong umasa na makakausap o makikita na niya ang Papa niya.

I was about to call Kuya Levi's phone but realizing that he might be still at work now, ang asawa na lang niya ang tinawagan ko na nasa bahay lang. Sinagot din naman nito agad ang tawag ko.

"Aeva. Si Mikos ba?" And then she started calling out for my son who's just probably spending time with his cousins.

"Yes, thank you ate." I said.

"Nandito na si Mikos." Pagkatapos ay binigay na nito sa anak ko ang phone niya.

"Mama?"

"Mikos."

Hindi ko alam kung ako lang ba but my son sounded like he's a little more excited to answer my call. Bumagsak naman ang kalooban ko. He's probably already expecting that he will be able to meet his Dad soon. I'm sorry Mikos.

"Mama, where are you? Pauwi ka na ba? Kukunin mo na po ako dito kanila tita?" sunudsunod niyang tanong.

I feel like he's even trying to stop himself from asking news about his father.

I sighed a little. "Uh, I think so, anak. Baka uuwi na lang muna si Mama. Uh, about your Dad..."

"Yes?"

I bit my lips. He's really indeed excited now about it. And I think I've never heard him like this before. Nakakadurog ng puso.

It was already hard raising a kid alone. Pero ang totoo pang mas mahirap ay ang wala kang ama niya na maihaharap mo sa kaniya... And a father that he's never met either. Mahirap ipaliwanag sa bata at ang sakit din isipin na nagtitiis siya even though he badly wants to meet his father, too.

I don't remember a lot about my biological parents anymore. Pero parang alam ko sa puso ko na minahal naman nila ako. I was an only child and I probably never had a sibling. Noong napunta naman ako sa mga Zachmann ay nagkaroon na rin ako ng mga kapatid.

But my life with them wasn't all normal. Dahil may tinatagong lihim ang mga Zachmann sa mga pagkatao nila. And as I became a part of their family I have as well to do the same as them.

Noong nalaman ko na buntis na ako noon kay Mikos, all I wanted was a normal life for my son. Kaya nga naisipan ko rin sana noon na ibigay siya sa mga taong makakapagbigay sa kaniya ng normal na buhay. Pero hindi ko pala kaya.

And now I realized that a normal family for a child consists of a mother and father, para buo ang pamilya niya at mas lumaki pa siyang maayos... Pero hanggang ngayon ay nabuhay na si Mikos na kaming dalawa lang.

And I thought that no matter if I give my child my whole life and world, maaring hindi pa rin siya maging buo dahil hindi niya nakakasama ang Papa niya...

I know that we're not the first family to experience this. Marami rin ibang mga tao na nasa ganitong sitwasyon din kagaya namin.

But one time, naabutan ko ang anak ko na tahimik lang na pinagmamasdan ang masayang pamilya ni Kuya Levi sa harapan niya nang mga oras na iyon nang sunduin ko siya sa kanila...

And I thought that it hurts to see my son like that, na para bang naiinggit din siya sa pamilya nila ni Kuya Levi... Kasi nga buo ang pamilya nila.

And even though he doesn't talk to me about it, nakita ko na iyon sa anak ko. Kaya nga gusto ko sanang makausap si Adam.

"Mikos... I haven't talked to your Dad yet..." I said it.

Ayaw ko lang na umasa pa siya. Kahit nasasaktan na rin ako para sa anak ko. Just imagining about his disappointment and I know that this will hurt him too with dismay.

Sandaling natahimik sa kabilang linya. Until my son answered again. "It's all right, Mama..." He reassured me still.

Lalo naman akong nasaktan para sa anak ko. Pero sa huli ay tumango ako. "Okay... Just wait for Mama, okay?"

"Yes, Mama."

"Thank you, Mikos."

"Mama, please take care."

Napangiti na lang ako sa narinig sa anak. Mikos was such a caring and loving boy. He's also gentle like how Adam was.

Pagkatapos ng tawag ay pinunasan ko ang konting luha sa pisngi ko. I was being too emotional just talking to my son on the phone.

Natigilan lang din ako nang makarinig ng tunog ng isang sasakyan sa likuran ko. At habang tinatapos ko pang punasan ang pisngi ko ay napatingin na ako doon. Mas lalo pa akong natigilan at nabigla na rin nang makita ko si Adam na bumaba mula roon sa sasakyan.

I stayed on where I stood as I watched him walking towards me. Kaming dalawa lang ang tao doon. Umihip pa ang hangin at naramdaman ko rin ang bahagyang lamig noon kaya bahagya ko rin niyakap ang sarili ko. Marami kasi talagang puno sa paligid kaya sariwa at medyo malamig pa ang hangin.

"What are you doing?" He asked as his forehead creased a bit a me.

Mabilis ko namang ch-in-eck kung may naiwan pa bang konting luha sa pisngi ko gamit ang kamay at mga daliri ko para damhin ang balat ko sa mukha. Nang masiguro ko namang mukhang wala na ay bahagya ko na rin siyang pinangunutan ng noo. Pero nawala rin agad ang kunot sa noo ko.

And then I realized that he's here in front of me. Sinundan ba niya ako? Lumagpas ang tingin ko sa likuran niya. Medyo nakalayo na nga ako mula sa bahay niya. Wala kasi akong masakyang tricycle kaya hindi pa ako nakakaalis dito.

"Ikaw? Ano ang ginagawa mo rito?" I asked him as well.

At lalo pang kumunot ang noo niya habang nakatingin sa akin. And instead he throws me another question again. "Were you crying?" He asked.

"Huh?" Napatanong ako nang wala sa oras. Pagkatapos ay mabilis ko rin inayos ang sarili ko na nawawala na sa ayos. I composed myself. "I'm not." I said while my forehead creasing at him, too.

Nagkatinginan kaming dalawa.

And then I added, "Uh, napuwing lang ako... Mahangin kasi dito... tapos napasukan ng alikabok ang mata ko mula sa daan." I even explained.

He didn't nod or what. "Why are you here?" He asked me.

Hindi agad ako nakasagot. At nanatili lang nakatingin sa kaniya na ganoon din siya sa akin. I didn't know that I can still play this staring contest with him.

Nang hindi naman ako sumagot ay muli siyang nagsalita. "Your friend was here because we were supposed to talk about our business..." He said.

My lips parted a bit. I remained looking at him at inisip ko pa iyong sinabi niya sa akin ngayon. Does he mean Paula? And she's here for business? What business?"

"What?" Natanong ko na lang din sa kaniya.

He ignored my question. "What about you? Again, why are you here?"

Hindi na naman ako agad nakasagot.

"May sasabihin ka ba sa akin?" He asked next.

Where's Paula? I don't see her...

Binalik ko ang tingin ko kay Adam. Hindi ko pa sigurado kung sino ba sa kanila ni Paula ang nagsasabi ng tama... But based on what Adam just said now, are we just having a misunderstanding here?

Imbes na hanapin ko pa si Paula, inisip ko na lang ang anak ko. Dahil mas importante siya. Tiningnan ko si Adam. "We need to talk, Adam." I said to him.

He also remained just looking at me. Muling umihip sa amin ang panghapong hangin sa lugar.