Ik werd wakker met de drang om koelte op te zoeken. Toen ik mijn ogen opende, merkte ik dat de zweetparels op mijn voorhoofd stonden. Dat was wellicht niet heel vreemd, gezien de slaapzak en zes dekens. Het was nog een heel avontuur om mijzelf uit diens warme klauwen te ontsnappen. Een stukje verderop zaten Ashlynn en Jurian bij het vuur. Afgaande op het licht dat de grot in sijpelde, durfde ik er om te wedden dat de volgende dag aangebroken was. 

Doordat het tweetal, die overigens de enige aanwezigen nog waren in de grot, druk in gesprek was, hadden ze niet door dat ik wakker was tot het moment dat ik aangekleed en wel langs hen op liep om wat te eten te pakken. Het gesprek viel spontaan stil. Het bleef ook stil, zelfs toen ik bij het vuur kwam zitten. 

'Waar is Katana?' vroeg ik, waarna ik een hap van het eten nam. 

'Ze is op verkenning met Calum, Meral en de soldaten,' antwoordde Ashlynn. 'Ze zullen zo wel terug komen en dan gaan we.' Ze fronste. 'Hoe voel je je?' 

Alsof ik uit de dood was opgestaan... Alweer? Dat was niet een verstandig antwoord om te geven. 'Prima.' 

Naast haar verschoof Jurian zich een beetje. Ik ving nog net zijn veroordelende blik op. Weer een leugen. Hij voelde dat haarfijn aan. 

Ashlynn haalde ongemakkelijk een hand door haar haren en stond op. 'Ik, eh, ga wel even kijken waar ze blijven.' 

Met mijn ogen volgde ik Ashlynn die haar jas stevig dicht ritste en de kou trotseerde. Er hing een letterlijke ijzige stilte tussen Jurian en mij en ik kroop nog een stukje dichter naar het vuur. 

'Dus Gabe wist het ook,' merkte Jurian uiteindelijk op. De snijdende toon maakte de omgeving nog kouder dan deze al was.

Mijn blik schoot naar hem. 'Hij giste er naar.' 

'Dus vertelde je hem het gewoon? Terwijl je iedere dag weer tegen mij loog.' De pijn stond in zijn ogen.

Maar ongetwijfeld ook in die van mij. 'Ik had toch wel iets meer begrip verwacht,' beet ik hem enigszins verward toe. 

'Kan je het mij kwalijk nemen dat ik mij gekwetst voel omdat je besluit je grootste geheim aan Ashlynn en Gabe te vertellen, maar er niet over nadenkt om het met mij te delen? Ik deel alles met je, Feline, alles. Ik dacht dat dat wederzijds was.' Er krulden schaduwen langs zijn schouders. 

Het deed pijn om mijn fouten in te zien. Net zoals het pijn deed om die woorden te horen. 'Het was niet dat ik het niet wilde. Je hebt alles gezien toch?' 

'Ik had je kunnen helpen, Feline!' snauwde hij. 

Ik klemde mijn kaken stevig op elkaar alvorens ik terug snauwde: 'Hoe dan? Niemand begrijpt het, Jurian!' 

Geïrriteerd spreidde hij zijn armen. 'Op welke manier dan ook. Als je mij in vertrouwen had genomen, hadden we samen naar een oplossing kunnen zoeken. Hoe kon je mij in het duister laten tasten?' 

Ik stond op. 'Genoeg!' beet ik hem toe. 'Ik heb meer dan genoeg gehoord. Misschien is deze reactie wel een hele sterke reden waarom ik het niet heb verteld. Wat je nu doet slaat nergens op, Jurian.' 

Nu sprong hij ook overeind. 'Ik begrijp niet waar jij mee bezig bent, Feline.' 

'Gisteravond dacht ik nog heel even dat je het zou begrijpen, zeker wanneer je alles zou hebben gezien. Een beetje inlevingsvermogen is welkom. Ik ben mijn vuur kwijt en het enige waarover jij loopt te snauwen is het feit dat ik je daarover niet in vertrouwen heb genomen.' Ik voelde mijn hart overuren kloppen. Rondom mijn eigen vingertoppen verschenen ook fragiele slierten duisternis. 'Ik heb er even genoeg van.' Ik ritste mijn jas verder dicht en griste naar mijn sjaal en handschoenen.

'Waar ga je heen?' gromde hij. 

'Naar buiten, naar Ashlynn,' antwoordde ik zo rustig mogelijk. Het kwam er nog steeds niet bepaald aardig uit. Ik kon er niet bij hoe hij zo belachelijk kon reageren. Het draaide hier niet alleen om hem.

'Je kan niet weglopen van de wederhelftband,' bracht hij geïrriteerd uit.

Woest draaide ik mij naar hem toe. 'Nee, maar wel van jou. Misschien zie je dan in dat je met woorden net zo veel schade kan aanbrengen als met wapens.' 

Het leek of hij daarvan schrok. Hij wierp mij niet meer tegen toen ik de grot uit beende.

De lucht kleurde al snel weer donker. Naar mate we verder van de grens af gingen, werd de lucht iets aangenamer. Hoewel we het laatste uur in het donker vlogen, kozen we ervoor om de lampen in de verte als eindpunt aan te houden. We vlogen door zonder pauzes. Iedereen hield wijselijk diens mond en niemand durfde over de kou of natte kleding te zeuren. 

We kwamen uit bij een klein, bescheiden dorpje. De sneeuw leek mijn vleugels bevroren te hebben en er viel minimaal twee kilo van het witte spul van mijn veren toen ik ze eens flink uitschudde. Ik nam er genoegen mee, borg mijn vleugels weer op en liep als eerste het gebouw binnen dat moest voldoen als hotel, dan wel een herberg. Hoewel de klamme, benauwde lucht in mijn gezicht sloeg toen ik het gebouw binnenkwam, nam ik meer dan genoegen met de warmte die al snel mijn vingertoppen liet tintelen. Buiten het gerinkel van bestek en glazen, want het scheen tijd te zijn voor het avondeten of een vroege borrel, was het geluid van het woest knapperende haardvuur hetgeen wat het meest mijn aandacht trok. 

Ashlynn legde een hand op mijn schouder en haalde mij daarmee uit mijn mijmerende gedachtes. 'Had jij het geld meegenomen?' Ze liet haar blik door de ruimte dwalen en het was aan haar af te lezen dat ze zichzelf moest overhalen om de mindere omstandigheden te accepteren. 

'Hoe bedoel je? Jij had het meegenomen toch?' vroeg ik plagend aan haar, terwijl ik mijn handen diep in mijn zakken stak. 

We hadden de groep opgedeeld, om zo geen argwaan op te wekken. Katana en Calum gingen samen met generaal Meral en een deel van zijn soldaten naar een andere herberg. Jurian, Ashlynn en ik verbleven met de rest hier. Hoewel het eerst een onuitgesproken feit was dat ik met Jurian op een kamer verbleef, kon ik het momenteel niet verdragen om dicht bij hem te zijn. Hoe meer ik over zijn woorden bleef malen, hoe meer ik mij gekwetst voelde. 

Tijdens de lange reis naar hier had ik zijn geest één keer langs de mijne voelen strijken. Ik had een muur opgetrokken. Hij had genoeg gezien, voorlopig. Ik had er geen behoefte aan om het vuur dat in hem brandde nog meer te voeden. Ja, ik had hem in mijn ooghoeken zien verstrakken, maar hij mocht gerust weten dat hij mij net zo hard gekwetst als ik dat  schijnbaar bij hem had gedaan.

Na het eten ging ik terug naar mijn eigen kamer, terwijl Jurian en Ashlynn ervoor kozen om nog een fles sterke drank aan te breken. Ik besloot om mezelf op te warmen onder de douche en daarna onder de dekens te kruipen. Aan slapen kwam ik niet toe, want mijn hersenen bleven malen. Overigens waren sommigen van de medebezoekers van deze herberg enigszins luidruchtig. 

Om mijzelf enigszins gerust te stellen, liet ik mijn licht in slierten door de duisternis van de kamer glijden. Het leek er op dat mijn licht en duisternis waren aangesterkt om de leegte op te vullen. Het gaf een zekere troost, ook toen de tranen van frustratie over mijn wangen rolden. Waar had ik mijzelf ingestort? Waar was ik in hemelsnaam mee bezig?

Tegen de tijd dat ik bijna insukkelde, vloog mijn deur met een flinke klap open. Niet alleen kreeg ik daardoor bijna een flinke hartaanval, ook voelde ik de drang om eens flink te gaan schreeuwen. Het was echter Ashlynn die mijn kamer binnenkwam. 

'Wat heb ik nou weer gehoord?' vroeg ze. Aan haar stem kon ik duidelijk horen dat ze aangeschoten was. 

Ik knipte het lampje op het nachtkastje aan en keek toe hoe ze enigszins wankelend naar mijn bed kwam. 

'Heb je weer eens ruzie gezocht, hysterische sensatiezoeker dat je er bent?' kirde ze waarna ze op mijn bed plofte. Ze liet zichzelf over mijn benen vallen en keek naar het plafond. 'Ik ben echt misselijk.' 

'Fijn om te weten, Ashlynn,' gromde ik. 'Zou je ergens anders misselijk willen wezen?' 

Ze schoot overeind en keek mij indringend aan. 'Waarom hebben jij en Jur... Heb je gehuild?' 

'Ashlynn, alsjeblieft,' verzuchtte ik. 

Ze pakte mijn gezicht in haar handen. 'Ik weet niet zo goed wat er gebeurd is, maar ik weet wel dat je het zo snel mogelijk op moet lossen, want eerlijk is eerlijk jullie zijn zo leuk samen.' Ze hield haar hoofd schuin en ik had genoeg redenen om haar niet serieus te nemen. 'Koester het feit dat je weet wie je wederhelft is. Jullie komen er vast uit.' 

'Bedankt voor de wijze woorden, Ashlynn, zou je nu mijn gezicht los willen laten?' 

'Ik denk echt dat ik zo ga overgeven, maar dat is nog niets vergeleken met Jurian, die is net echt op een beroerde manier naar boven gekropen.' Ze begon te grinniken. 

'Wegwezen, Ashlynn,' gromde ik. 

Ze stond op, stak haar handen in de lucht en schoot mijn kamer uit, waarbij ze nog wel het fatsoen had om de deur achter zich dicht te trekken. Heel even twijfelde ik of ik Jurian moest opzoeken, want nu Ashlynn erover begon, voelde ik enige instabiliteit aan de andere kant van onze band. Maar ik koos ervoor om hem door zijn zelfmedelijden te laten verzwelgen.

Mijn eigen duisternis kalmeerde mij misschien nog wel meer dan mijn licht dat deed en ik wierp een blik naar buiten om naar de sterren te kijken. De kleine, witte lichtjes die de hemel lieten stralen. Het was zo onschuldig buiten deze muren, maar de bom kon ieder moment losbarsten. Niet alleen woedde er een oorlog in mijn hoofd, maar ook erbuiten ontstond iets wat ik zo graag had willen vermijden. 

Ik had mijn positie geaccepteerd. Mijn rol was mij opgelegd door een stom nummer op mijn pols. Al deze andere mensen hadden een keuze die ik nooit had gehad. Ze konden ervoor kiezen om te rennen, om de oorlog te vermijden. Mijn rug had een schietschijf erop gekregen door mijn wederhelft. Toch koos iedereen ervoor om te blijven en eerlijk was eerlijk, ik kon hen de rug niet toekeren. Ook Jurian niet. 

Ik haalde diep adem, haalde mijn handen door mijn haren en kroop diep onder de dekens. Het was genoeg voor vandaag. 

---

Joeee, daar zijn we weer! Helaas ben ik heel druk bezig met stage en was dit het enige wat ik er momenteel even uit kon krijgen. Sorry voor jullie shiphartjes, trust me it'll be good! We hebben dit nodig.