Feline

Voor de verandering werd ik de volgende ochtend wel naast Jurian wakker. En dat was geen straf. Hij sliep nog. Een zorgeloze uitdrukking lag op zijn gezicht. Dat zou niet lang duren. Zodra hij wakker werd zou hij alle rust achter zich laten en de stress weer opbouwen. Steeds iets meer. Maar nu niet. Nu was het hij en ik in deze veel te grote slaapkamer in het veel te grote kasteel van zijn familie. Iets in mij zei dat het niet lang meer zou duren voordat we terug waren in ons eigen landhuis in de achtste dimensie. Misschien konden we dan een echte toekomst opbouwen.

Hoe zou dat zijn? Een leven met rust. Van mijn aardse leven kon ik mij niets herinneren, maar vanaf het moment dat ik in de achtste dimensie was aangekomen was mijn leven gevuld geweest met oorlog. Die oorlog had me veel gebracht. Misschien had ik geen van mijn vrienden gekend als het niet zo was. Ik had Jurian niet gekend als het niet zo was geweest. Hoe had mijn leven er dan uit gezien? Hoe had zijn leven er dan uit gezien?

Het had geen zin om daarover te fantaseren. Alles wat was gebeurd had ons gemaakt tot wie we zijn. De slang Katherine, de achterbakse Yrianthe, het meesterlijke duo Scarlett en Clay. En nu een schaduwdimensie. Iets wat we niet konden doden met magie of wapens. 

'Waar denk je aan?' klonk de slaperige stem van Jurian. Met heldere ogen keek hij me aan.

Ik glimlachte. 'Wanneer dit alles voorbij is, gaan we met iedereen op vakantie.' 

'Vakantie?' 

Ik rolde op mijn rug. 'Ergens waar het rustig is. Zonder gekke dimensiepoorten of duistere edelstenen.' 

Zijn hand gleed over mijn buik. 'Klinkt goed. Wat dacht je van het gevecht in de Box? Ben je er klaar voor?' 

Een grijns stond rond mijn lippen voor ik er erg in had. 'We zullen we eens laten zien hoe wij dat in de achtste dimensie doen. Het is lang geleden sinds onze laatste krachtmeting.'

Zijn gezicht betrok. 'Hmm, ja dat klopt. Ik denk niet dat je me nog bij kan houden.'

'Ha! Dat zullen we nog wel eens zien.' 

Het nieuws dat Jurian en ik vandaag tegenover elkaar in de Box zouden staan verspreidde zich als een lopend vuurtje. Het leek drukker dan gisteren in de trainingszaal. Er werd fanatiek getraind, maar blikken werden ook op ons gericht toen we op de tussenverdieping stonden. Ik keek over de reling naar de dames en heren die de frontlinie zouden vormen wanneer de schaduwdimensie verder open zou breken. Eerlijk was eerlijk, het zag er indrukwekkend uit. Maar ze waren alleen simulaties gewend. Al hoewel, Velor had echt bloed op zijn zwaard gehad. Misschien waren sommigen al wel op het slagveld geweest.

Jurian en ik hoefden geen moeite te doen om onze weg naar de Box te vinden. Er was nog een simulatie bezig tussen twee mannen die er een heus spektakel van wisten te maken. Toen ik de gezichten om mij heen in mij op nam, zag ik een aantal bekenden. Jurians broers stonden bij het buffet, maar mijn ogen ontmoetten die van Declan. Hij grijnsde en stak zijn duim op. Had ik dan toch zijn respect enigszins gewonnen? Of zag hij zijn broer liever ten onder gaan?

Was het daarom zo druk? Wilden mensen zien hoe Jurian was veranderd sinds hij weg was geweest? 

Naast Roan stond Aliane, die moest lachen om iets was Roan zei. Edeline vond ik aan de andere kant van de zaal. Ik wist niet wat ik er van moest vinden dat ze samen met Katana en Calum aan het trainen was. Katana en Calum waren beiden meesterlijk op de trainingsvloer, maar Katana kon achterbaks zijn. En, nou ja, duisternis was haar sterkste kant. Maar ik zag Edeline naar haar grijnzen. Dat was niet bepaald geruststellend.

Vlak voor het einde van het gevecht in de Box, zag ik Elin en Ashlynn op de tussenverdieping verschijnen. Hoewel Ashlynn haar gezicht goed in de plooi hield en de omgeving nauwlettend in zich op nam, zag ik Elin vrijwel op en neer springen uit enthousiasme. Haar traditionele, blonde vlechten deinsden op en neer. Ze zou ongetwijfeld ook een gevecht willen in de Box en ik was eigenlijk best benieuwd naar haar beheersing van het nachtvuur. Misschien dat ze mij daar nog het een en ander over kon bijbrengen.

Het gevecht in de Box werd afgerond. De twee waren erg aan elkaar gewaagd geweest. Zodra ze de Box hadden verlaten, stapten Jurian en ik naar binnen. Toen de deur sloot, werd het rumoer buiten de Box compleet verdrongen. De mensen begonnen zich wel voor de glazen wand te verzamelen.

Jurian veranderde de Box in een omgeving die ons beiden niet onbekend was. De gelijkenis was verbluffend. 

'Ik had het liefste de trainingsruimte in ons landhuis gekozen, maar ik denk niet dat dat in de database staat,' grapte Jurian.

Om ons heen werd het slagveld van de achtste dimensie gevormd. Het lag net buiten Kasna, het bruisende hart van de hel. Toen ik mij eenmaal georiënteerd had, zag ik in de verte een klein stipje dat wel ons landhuis moest zijn. Het was perfect. En toen Jurian de simulatie activeerde en ook de glazen wand werd gewisseld voor de rest van het uitgestrekte veld, voelde ik mij meteen thuis. De zachte wind streelde mijn gezicht. Helaas bleef de geur van de frisse natuur en de warmte van de zachte lentezon uit. 

'Ik kan niet wachten om hier weer naar terug te gaan,' zei ik zachtjes.

Jurian knikte. 'Helemaal mee eens.' 

De temperatuur daalde. Sneeuwvlokjes dwarrelden door de lucht om ons heen. Sneeuwvlokjes die zelfs de gesimuleerde lentezon niet kon laten smelten. Ik pakte mijn nieuw dolk, die ik speciaal voor de gelegenheid had meegenomen. De steen in het gevest kleurde meteen fel rood. Om mijn andere hand dansten knetterende vlammen. De sneeuw siste wanneer het mij raakte. Om Jurian hingen slierten van duisternis. 

Ik plaatste mijn voeten stevig op de grond en ik zag Jurian hetzelfde doen alvorens hij een wolf uit puur ijs opriep. Het dier reflecteerde de houding van mijn wederhelft. Net zoals mijn leeuwin dat bij mij deed toen ik ook haar had opgeroepen. Het was veel veiliger om indirect met elkaar te vechten, ondanks de beschermende laag die om onze huid lag. 

Het was doodstil. Maar ik voelde Jurian in mijn hoofd. Hoe hij onopgemerkt mijn geest probeerde af te tasten. Hij wilde me afleiden, mijn zwakte zoeken. Hij liet er absoluut geen gras over groeien. Maar ik ook niet.

Ik hoefde mijn leeuwin enkel met haar staart te laten zwiepen om een reactie van de wolf op te roepen. De wolf schoot op de leeuwin af. Een directe, maar zwakke aanval. Het was ook geen echte aanval, wist ik terwijl ik de muren rond mijn geest optrok. Ik zag Jurian glimlachen toen mijn leeuwin slechts opzij stapte. 

'Dit is niets voor mij eigenlijk,' zei Jurian, waarna hij zijn wolf liet verdwijnen. 'Dit is echt dé vechtmethode van de eerste dimensie. Waarom laten we ze niet zien hoe wij het doen in de achtste dimensie?' 

'Oh, met alle genoegen,' grijnsde ik, waarna mijn leeuwin in rook opging. Ik boog mijn benen. 

Jurian rolde met zijn schouders en toen begon ons echte gevecht. Het was niets vergeleken met de krachtmeting die we ooit hadden gehad in het landhuis. Toen hadden we onze aangepaste armbanden gehad. Armbanden die onze licht en duisternis hadden versterkt. Maar nu waren we in de Box. Een plek die geen hulpmiddelen kende. En als we het op de achtste-dimensie-manier zouden doen, zou ik ook geen dolk gebruiken. 

Zijn ijs was als bliksem en ik moest opzij springen wilde ik niet gespietst worden door een van zijn ijspegels. Natuurlijk, het kon mij niet echt verwonden, maar ik zou het hem echt niet makkelijk maken. Ik danste om zijn ijspegels heen, wetende dat hij zo opnieuw energie bij elkaar moest rapen om een nieuwe aanval in te zetten. Toen dat gebeurde, was mijn vuur aan de beurt. Vuur schoot de lucht in als een vuurpijl en kwam naar beneden in een felle vonkenregen. Jurian ontweek het net zo makkelijk als dat ik zijn ijs had ontweken.

Terwijl mijn vonken nog naar beneden vielen, sprak ik mijn lichtmagie aan. Met een krachtige stoot raakte ik Jurian tegen zijn zij, waardoor hij zijn evenwicht verloor. Verrassingsaanvallen waren altijd leuk. Maar Jurian was niet voor niets een prins van de eerste dimensie. Toen ik hem wilde aanvallen met vuur dat als meerdere vurige slangen over de grond naar hem toe kroop, pakte hij zijn krachten bij elkaar. Mijn vuur protesteerde toen hij met puur ijs de slangen doofden. Luid gesis vulde de lucht voordat hij zijn duisternis aansprak.

Jurians duisternis was zeker iets waar je rekening mee moest houden. Schaduwen omhulden ons en hij ging er in op. Ik hoorde hem bewegen over het gesuis van mijn bulderende krachten heen. Met mijn eigen duisternis tastte ik mijn nabije omgeving af. Waar was hij? 

Ik werd geraakt door een kracht dat wel zijn duisternis moest zijn en smakte op de grond. Ik legde mijn handpalmen op de grond en combineerde mijn vuur met mijn licht om een energie los te laten die zijn schaduwen liet verdwijnen. Een aanval die wel zeker een impact had op mijn vuur en licht, maar gelukkig beschikte ik over meer wapens in mijn arsenaal.

Boven mij zag ik hem. Zijn zwarte vleugels hielden hem met gemak omhoog. Ik wist dat dit niet enkel bij zijn strategie hoorde. Hij wilde dat de toeschouwers wisten dat wij niet meer de grensengel was die jaren geleden de eerste dimensie had verlaten. 

Ik riep mijn eigen vleugels op. Witte vleugels, maar gesierd met zwarte veren. Met enkele krachtige slagen schoot ik ook de lucht in. Jurian viel mij aan met een mengeling van ijs en duisternis. Het was een zwakke aanval, dat voelde ik aan alles. Ik ontweek het met gemak. Met mijn geest was ik al bij de zijne voor ik het door had, maar ook hij had een stevige muur opgetrokken. 

'Ik weet dat je meer kunt,' snauwde ik naar hem.

Hij glimlachte. 'Ik wil je niet te hard inmaken.' 

'Pardon?'

'Waar iedereen bij is? Mijn familie? Nee, dat kan ik je niet aandoen.' 

Mijn vuur werd aangewakkerd alsof er een flinke dosis olie op was gegooid. Ik pakte wat ik had. Mijn vuur, zinderend door mijn aderen; mijn licht, dansend onder mijn huid; mijn duisternis, bulderend door mijn geest. Ik pakte het samen, combineerde het en liet het los op Jurian. En toen ik zijn gezicht zag, wist ik dat dat precies was wat hij wilde. 

Hij deed namelijk precies hetzelfde en onze krachten raakten elkaar in het midden van de ruimte. Er was een explosie die mij vloerde. Ik klapte met mijn rug op de grond en zag dat Jurian ook letterlijk omver was geblazen. Hij krabbelde overeind en ik deed meteen hetzelfde.

'Betekent dat dat we even sterk zijn?' merkte hij peinzend op. 

Ik begon te lachen terwijl ik met mijn pijnlijke schouders rolde. 'Ik denk het wel.' 

'Dan hebben we alweer gelijkspel,' merkte hij luchtig op, terwijl hij naar mij toe liep. Ik wil ze nog één ding laten zien.

Ik weet precies wat je bedoelt.

Toen Jurian tegenover mij stond, hield hij zijn hoofd schuin. 'Denk je dat we het slagveld kunnen verwoesten?' Hij legde zijn armen om mij heen.

De zindering die door die aanraking door mijn lichaam schoot was al genoeg om mijn vuur te laten dansen. 'Dat weet ik wel zeker.' 

'Laat alles los.'

Ik knikte, pakte zijn gezicht vast en kuste hem met een tederheid die niet aansloot bij de adrenaline die door mijn lichaam gierde. Jurian hield mij stevig vast. Ik was een beetje onvoorspelbaar als ik alles liet gaan. Dat hadden we al meerdere malen mogen ervaren. Maar in zijn armen durfde ik dat. Dus deed ik dat. 

Mijn ogen waren gesloten, maar ik hoefde ze ook niet te openen om te weten wat er om mij heen gebeurde. Mijn vuur laaide op. Ik liet mezelf helemaal gaan, zonder mezelf op te branden. Mijn duisternis, dat zich de afgelopen dagen had opgebouwd, vloeide uit mijn lichaam. Mijn licht ging mee. Mijn ziel smolt samen met die van Jurian. Ik voelde precies wat hij deed. Hij liet zich ook helemaal gaan. Pas toen we tot de woordeloze overeenkomst kwamen dat het genoeg was, sloot ik de deur die zojuist wagenwijd open had gestaan. Mijn lippen verlieten die van hem en ik keek in zijn ogen, die gevuld met passie terug keken.

'Simulatie gecrasht. Manuele reset noodzakelijk.'

Op dat moment realiseerde ik me pas dat het slagveld van de achtste dimensie was verdwenen. Hadden we nou serieus...? Ik keek langs Jurian op om te concluderen dat inderdaad de Box weer de Box was geworden. Toen ik hem weer aankeek, sloeg ik mijn hand voor mijn mond en begon ik te lachen. En terwijl de robotachtige stem van het simulatiesysteem op de achtergrond bleef herhalen dat een manuele reset noodzakelijk was, begon Jurian ook te lachen. 

'Hebben we echt...?' wist ik moeizaam tussen het lachen door uit te brengen.

'Jazeker,' lachte hij.

Nee, het lachen verging ons niet. Ook niet toen we zagen dat koning Varian, met een bedenkelijke frons, en koningin Ariëlle, met een blik vol minachting, voor de glazen wand van de Box stonden.