Jurian

Ik bleef stug staan terwijl mijn familie, zowel mijn ware als zij die mij al lang geleden in de steek hadden gelaten, de ruimte verlieten. Terwijl mijn moeder met haar haviksogen toekeek hoe Feline als hekkensluiter de kamer uitbeende, sloeg ik mijn armen over elkaar. Dit was een plek waar ik nooit meer naar toe terug had willen keren. 

De deur viel dicht. Er daalde een sluier van onheilspellende stilte neer. Mijn moeder stond op. In de eerste dimensie was het mijn vader die de ware troonopvolger was. Maar mijn moeder was gezegend door de godin haarzelf, waardoor ze misschien nog wel meer respect afdwong bij de mensen dan mijn vader. Voor iedereen buiten het paleis was mijn vader de grote heerser, maar iedereen binnen deze dikke, zwaarbeveiligde muren wist beter. 

Ze werd niet aangetast door de tijd. Daar gebuikte ze haar krachten wel voor. De kracht van het leven. Dat was wat alle vrouwen in mijn familie kregen wanneer ze gezegend werden. Ze verhulde haar rimpels en haar grijze haren zonder moeite. Ze zou nooit de gratie in haar beweging verliezen, hoe recht ze haar rug ook hield. Hoe stijf haar schouders ook waren. 

'Ik ben blij dat je terug bent, Jurian,' sprak ze. Ze had mij inmiddels bereikt, haar handen gleden over mijn armen. Ik voelde haar dwingende krachten op mijn muur van duisternis duwen. Ze fronste.

Ariëlle van Deam, geboren met een alles verhullende aanraking. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat mijn vader met haar getrouwd was uit liefde. Sterke krachten zoals de hare kon je beter aan je zijde hebben. Als ze het familieamulet zou activeren, zou ik geen schijn van kans maken tegen die vernietigende gave. Maar dat deed ze niet. 

Ze liet me los. 'Ik zie dat je een flinke reis hebt gemaakt. Blauwe ogen sierden je toch wat meer.' 

Mijn schouders verstrakten. 'Fijn om te weten dat je mij waardeert zoals ik ben, moeder.' 

Haar lange nagel streek langs haar wang. 'Wat een interessante jongedame had je vandaag bij je. Feline was het, toch?'

'Ja.' Ik hield mijn muren stug overeind. Ik zou niets prijsgeven. 

'Wanneer ga je haar wegsturen?' Er was geen warmte in haar stem.

Ik snoof. 'Zij gaat weg wanneer ik weg ga. Andersom net zo.' 

Al het geluid in de ruimte stierf weg. De kracht van het leven. En het beïnvloeden ervan. En toen ging er een deur open. 

Ze was vrijwel geen steek veranderd. Haar lange, bruine, golvende haar. De blauwe hertenogen. Hoe ze liep, een beetje ineengedoken alsof ze nog altijd niet gewend was aan het gezag van mijn ouders. Haar witte jurk flatteerde haar lichaam niet goed, maar dat was ook niet nodig. Iedereen kon zien dat dit eens zo charmante meisje vreselijk ingevallen was. Ze probeerde haar kin in de lucht te steken. 

Mijn vertrek was niet geheel voor mijzelf geweest. Ook voor Lillian. Het meisje dat vervloekt was met sterke krachten. Zij wilde hier net zo graag zijn als ik, wat gelijk stond aan absoluut niet. Onze ouders hadden andere plannen gehad. 

Ze glimlachte voorzichtig toen ze naast mijn moeder ging staan. En mijn moeder keek zowaar liefkozend naar haar. Toen ik ze voor de laatste keer samen had gezien, konden ze elkaar niet uitstaan. Er was veel gebeurd in al die jaren. Ze stond blijkbaar dusdanig op goede voet met mijn ouders, dat het niet nodig was om haar respect te betuigen.

'Het lijkt mij verstandig als jullie wat meer tijd met elkaar door gaan brengen,' sprak mijn vader opeens. Hij stond op en liep met ferme stappen naar mijn moeder. Een man met een waar krijgershart. Gezegend met pure kracht was hij sneller en sterker dan een willekeurige engel of demon. 

Ik legde mijn handen op mijn rug en keek mijn vader aan. Dit was niet de plek om in discussie te gaan. En toch...

'Laat ik één ding duidelijk maken,' zei ik zonder mijn blik af te wenden. 'Feline is mijn wederhelft en daar zal niets aan veranderen. Ik help jullie met het sluiten van de schaduwdimensie en daarna ben ik er weer vandoor.' Ik keek naar Lillian en wenkte haar met mijn hoofd. 

Lillian zette één stap en toen lag de hand van mijn moeder op haar arm. De hertenogen werden zowaar nog groter toen haar leven letterlijk in de handen van mijn moeder lag. Ze werd bleek, leek bevroren in de tijd. 

Ik verstrakte. Met een knip van haar vingers kon ze een einde maken aan het gehele bestaan van Lillian. 

'Vergeet niet, zoon, dat jij hier vrijwel niets te zeggen hebt,' sprak mijn moeder scherp. 'Jouw lot lag al vast toen je geboren werd en ik laat dat uitschot daar geen verandering in brengen. En weet je waarom?' Ze begon rood aan te lopen. 'Omdat de godin heeft besloten dat ze geen van mijn zoons waardig vindt voor de troon.' 

'En daar geef je mij de schuld van?' Ik kon er goed inkomen dat Declan geen geschikte troonopvolger was, maar Roan had nooit een verkeerde stap gezet. Toch? Was er dan toch meer gebeurd in de afgelopen paar jaar dan ik had gedacht? Mijn ogen bleven op Lillian gericht, het leek erop dat ze niets meekreeg van de hele situatie.

'Dus jij trouwt met Lillian en dan hopen we maar dat de godin bij zinnen komt,' bromde ze. 'Een vrouw met sterke krachten en een goede daad door de schaduwdimensie te sluiten. Wellicht maken jullie alle drie dan net zo veel kans.' 

Ik hoefde de troon niet. En ik hoefde Lillian ook niet. Dat had ik ze al heel vaak verteld. Ik durfde er om te wedden dat mijn moeder een ware woede-uitbarsting zou krijgen als ik haar dat opnieuw zou vertellen. 

'Zodra de poort gesloten is, verdwijnen je gasten,' zei mijn vader. 

Mijn moeder liet een klein, vals glimlachje zien. 'En anders zorg ik daarvoor.' 

Oh, ik wist was dat betekende. Ze zou ze zonder genade uitroeien. Door haar kracht van het leven kon ze dat doen zonder haar witte engelenvleugels te beroeren. Haar kracht was gerechtigheid en daarmee was alles wat zij deed gerechtvaardigd. 

Dit kon helemaal verkeerd gaan. Zeker wanneer Edeline en Declan zich in dit hele verhaal gingen mengen. Ze zouden Feline dusdanig opstoken dat ze een misstap zou zetten. Dat zou mijn moeder vrij spel geven. 

Dit ging mis. Goed mis. En terwijl mijn moeder haar greep op Lillian losliet, wist ik dat ze hier alleen maar tijd aan het rekken waren. Want Feline kennende, zou ze hun perfecte wereldje opschudden en had ze daar alleen een vonkje voor nodig.