Feline

Er zijn nog veel waarheden te ontrafelen. 

Mijn hoofd leek uit elkaar te barsten door alles wat het had moeten verduren. Alles in mijn lichaam trilde van de inspanning, van de pijn, nu de bescherming van de amulet was weggevallen. Het kon me gestolen worden. De monsters mochten me komen halen. De gedaanteverwisselaars mochten mij uit elkaar scheuren. Als ze dat maar ook met Katherine deden.

Ik hoorde Katherine zwaar ademen. Toen ik mijn ogen opende, zag ik hoe ze zichzelf overeind duwde in de modder. Op haar gezicht woedde een strijd tegen haar eigen pijn en woede. Haar felle blik schoot naar mij. Ik hoopte er verslagenheid vanaf te lezen, maar ze grijnsde enkel.

'Dacht je slim te zijn, Feline?' vroeg ze met een rauwe stem. Haar arm bloedde hevig, maar ze duwde zichzelf verder overeind tot ze op haar knieën zat.

Langzaam knipperde ik. De lucht was grimmig, maar niet oranje. De grond was modderig en niet kurkdroog. Toen ik rondkeek, herkende ik niets. Er was geen bergketen. Enkel een ondergelopen, bloederig slagveld. Lijken lagen verspreid, de strijd was over. 

Er rust een groter gevaar.

Katherine kroop met haar gebroken lichaam naar mij toe. 'Dacht je dat echt?' 

Voordat ik overeind kon zitten, zat Katherine bovenop me. Haar handen om mijn keel. Ze kneep niet. Ze keek me enkel aan.

'Waar zijn we? Hoe kan dit?' 

Ze grijnsde breed. 'Wanneer je een portaal in een portaal opent, gaat er vast iets fout,' zei ze zachtjes. Haar losse blonde haren hingen om haar gezicht en kietelden het mijne. Ze keek om zich heen. 'Of goed.'

Ik pakte haar polsen vast om haar van me af te duwen. 'Wat heb je gedaan?' 

'Geen idee, maar het is vast beter dan de schaduwdimensie,' kirde ze. 

Er veranderde iets in haar koude blik. Het ene moment keek ze mij strak in mijn ogen aan, overtuigd van de overwinning. Het volgende moment werd ze gealarmeerd door lawaai. Ze schoot overeind en vloekte. 

'Wij zijn nog niet klaar,' snauwde ze. Haar blik viel op de godinnenamulet die naast mij op de grond lag en ze griste deze mee voordat ze vluchtte. 

Verward duwde ik mijzelf overeind. Waarom had ze niet haar krachten gebruikt om mij af te maken? Wat had haar tegengehouden? En misschien nog wel belangrijker: wat had haar weggejaagd? 

Toen ik eenmaal overeind zat, zag ik wat de reden was geweest van Katherine's angst. De hemel kleurde zwart van de donkere, ruisende vleugels. Het slagveld zelf zag er ook niet veel beter uit. Een heus leger kwam aan marcheren. Ik hoorde de kletterende wapens, het stage gedreun van hun voeten op de aarde. Als een eenheid rukten ze op. 

'Kan je lopen?' siste een mannelijke stem naast mij. 

Ik hapte geschrokken naar adem en keek met grote ogen naar de jongeman voor mij. Zijn donkere ogen namen mij onderzoekend op. Zonder door te vragen, of op een antwoord te wachten, stak hij zijn hand naar mij uit en trok hij mij verder overeind. Toen ik begon te wankelen op mijn benen, trok hij mijn arm over zijn schouders. 

'We moeten nu lopen, anders bekopen we het allebei met de dood, oké?' sprak hij mij met een heldere stem toe.

Het gezicht van de jongeman ging deels gehuld onder de brede capuchon van zijn cape. Ik zag enkele donkerbruine sprieten haar en een kleine bloederige snee op zijn kaak. Het leek hem amper moeite te kosten om mij overeind te houden en te ondersteunen terwijl we het slagveld af vluchtten in de richting van de bossen.

'Waar zijn we?' wist ik uit te brengen. Mijn hard klopte als een bezetene. Het voelde alsof ik een emotionele achtbaan zat. Angst, wanhoop, pijn, ontzetting. 

'In de 666ste dimensie,' zei de man onheilspellend zachtjes.

Die informatie sloeg in als een bom en ik slikte. Dat kon nooit veel goeds betekenen. Ik wilde het niet geloven. Konden we echt zo ver van huis zijn? In een dimensie wiens nummer op zichzelf al onheilspellend klonk. Honderden dimensies verwijderd van mijn vrienden, mijn familie.

Mijn blik dwaalde naar de duistere lucht. Ik was gevallen en herrezen, om vervolgens weer finaal onderuit gehaald te worden. En nu was ik hier. Zonder Ashlynn, Calum en Gabe. Zonder Katana en Elin. En bovenal: zonder Jurian. In deze 666ste dimensie, die zo te zien ook door oorlog werd geregeerd. 

De grond leek onder onze voeten te beven en de man naast mij verstarde, om vervolgens de pas er weer stevig in te zetten. Ik gunde mezelf een momentje om over mijn schouder naar het slagveld te kijken. Op dat slagveld, waar het duistere leger nog steeds door marcheerde, leek een duistere explosie te hebben plaatsgevonden. Een allesvernietigende duisternis die zijn klauwen over de modder uitstrekte, vaagde elk beetje leven in zijn pad weg. Kreten van gevallen krijgers die verslonden werden door die duisternis vulden de lucht. 

Er komt nog een nieuwe vijand op jullie pad. Een vijand die niet onderschat mag worden.