Going back to the place where we came from feels at peace. It's our home that witnessed our past and the memories we had in our whole life. How can I forget and forsake this world who accepted me from the very start?

Nilibot ko ang buong paligid dito sa kagubatan at napangiti na lang nang mapansing nakauwi na talaga ako. I just came back on my senses because of the unusual feeling when I finally crossed the borders line. Napansin kong hindi na rin lumiliwanag ang kwintas ko dahil siguro nakatawid na ako.

I ran as fast as I can to get out of the forest. Nang makita kong nasa kalsada na ako ay dito ko na ipinagpatuloy ang pagtakbo. When I reached at the end of the road, may kadugtong itong daanan pababa at mula dito sa tuktok ay kitang-kita ko ang bayan namin. The City of Zeal... my home.

Walang kung ano-ano'y mabilis ko itong tinakbo hanggang sa makarating na ako mismo sa syudad. The humans who were walking around the street, vehicles traveling, children playing around, and the foods that I missed the most.

"Ate, pabili ng mga gulay at prutas, samahan mo na rin po ng karne."

Humanap ako ng taxi para makauwi na ako sa bahay namin. Good thing I also brought money with me kaya kahit papaano ay nakabili ako ng mga pasalubong para kay Lola. I knocked on the door for three times and waited for her to open it.

"Sandali lang, nandyan na." 

Kusang nagsilabasan ang mga luha ko nang marinig ko ang boses niya... boses ng pinakamamahal kong Lola. And when she finally opened the door, nabitawan niya ang dala niyang tela at sinulid.

"L-Lola... namimiss po kita." Niyakap ko siya ng mahigpit at humagulhol sa balikat niya.

"A-Apo, p-papaanong nandito ka? Pinalayas ka ba roon? Sabihin mo."

Umiling naman ako."Hindi naman po, Lola. I was the one who asked for a permission to go home. Umalis po kase si kuya Seven kasama 'yong leader namin kaya wala akong kakampi ro'n."

"Halika, pumasok ka muna. Kumain ka na ba ng umagahan? Bakit nagdala ka pa ng mga pagkain?" sunod-sunod niyang tanong.

"Hindi pa po, nagmamadali kase ako eh. Pero babalik naman ako sa Sabado kaya tatlong araw akong mamamalagi dito." Sumunod ako sa kusina at nilapag ang mga pinamili ko.

"Are they hurting you, apo? Alam mo namang ayoko sa lahat ang sinasaktan ka." Natigilan ako sa seryosong boses niya.

"H-Hindi naman po masyado, Lola. If we're going to talk about throwing hurtful words, as always. Pero 'yong bullying na sinasaktan physically, h-hindi n-naman." Umiwas ako ng tingin sa kanya at nilagay sa tamang lalagyan ang mga pinamili ko.

Nagulat naman ako ng bigla akong pinaharap ni Lola."Kung gano'n ay anong nangyari dyan sa kanang kamay mo? Isn't that called bullying? Hinahayaan lang ba nila na saktan ka?!"

"Lola, intindihin na lang po natin sila. Hanggat hindi pa ako nabibilang sa lahi nila ay kailangan kong tanggapin ang trato nila sa'kin. Kuya Seven is there to protect me but not at all times. He has some responsibilities to do and I understand that kase hindi lang naman ako ang priority niya. Umupo muna ako dyan, kakain lang po ako saglit." Pumunta ako sa lababo para maghugas ng kamay at kumuha ng pagkain sa ref.

"Ikaw talagang bata ka, ako ang kinakabahan sa'yo. You're life is in danger, apo. Hindi ka ba natatakot?"

Hinawakan ko ang kamay niya sa ibabaw ng mesa at ngumiti."You don't need to worry about me, Lola. Palagi namang may nakaabang na panganib sa'ting lahat but all we have to do is to have faith because we can't avoid it. Alam ko namang hindi ako pinapabayaan nina Mama at Papa."

"Sana nga apo... sana nga."

Pinagmasdan ko ang buong kwarto ko. 'Yong mga pictures ko simula pagkabata hanggang sa lumaki na ako na nakadikit sa wall sa ibabaw ng kama ko. The picture frame of me and my parents on the side table. My guitar, flute, and violin were placed beside my walk-in-closet. Everything in my room gave me a lot of memories that's why I treasured them the most.

Si Lola... she's cleaning my whole room when I'm gone.

Ilang araw lang ang itatagal ko rito kaya dapat sulitin ko muna. I want to explore everything in my world before I came back to Hydera Penha. I don't even know kung kailan ulit ako makakabalik dito once that I'll left again.

I wear a formal attire because I'm going to visit my school. Miss ko na rin ang view do'n especially 'yong teachers at friends ko. Ako kase 'yong tipong nagpapalit ng schools na papasukan kase hindi sigurado sa course. The only course that lasted for me is medical. 'Yon lang siguro 'yong para sa'kin maybe because I want to help. Gusto kong tumulong na manggamot para makasama pa nila 'yong mga mahal nila sa buhay.

"Lola, sa school lang po ako. I'm going to visit for a while. Lilibangin ko rin ang sarili ko sa labas."

Tumango naman si Lola."Basta mag-ingat ka, apo. Kahit na nasa mundo ka na ng mga tao, may mga masasamang tao pa rin dyan sa tabi-tabi."

"Noted po, Lola. Aalis na po ako." Kumaway naman ako sa kanya bago tumakbo palabas dala ang sling bag ko.

Nang makarating ako sa Medical School ko ay sinalubong kaagad ako ng guard. I don't want to say it but, I'm familiar to everyone here.

"Ms. Niane, nandito ka po pala. Kamusta ang abroad niyo sa Germany?"

Natigilan ako sa sinabi niya."P-Po? A-Abroad?"

"Oo po, maam. Ang sabi ng Lola mo nag-abroad ka raw sa Germany para do'n ipagpatuloy ang Med school mo. Kamusta po kayo ro'n? Isang buwan na rin simula nang umalis ka," masaya niyang sambit na para bang nakakita siya ng isang celebrity.

"A-Ah... O-Okay naman po ang buhay ko ro'n. Kasama po ako sa top ng mga deans listers. Sige po, papasok na ako. Thank you for the greetings." Ngumiti ako sa kanya bago pumasok sa school.

I-Isang buwan? Did I took a month staying in Hydera Penha? Binilang ko naman kung ilang araw na akong nag-stay do'n. One week and three days pa lang ako ro'n!

"Niane! OMG! Niane you you're here!"

Napaangat ako ng tingin at nakita ko si Irene na papalapit sa'kin."Uh... Hi! How are you? Matagal-tagal na rin."

Agad naman niyang inulupot ang mga kamay niya sa braso ko."Alam mo girl, sobrang daming nangyari dito simula no'ng nawala ka. Even Eurisse, umalis din siya pagkatapos mong umalis. Kami na lang tuloy ni Kalli ang naiwan dito. How's Germany?"

Si Eurisse? Umalis din siya? B-But why? Nagtatampo ba siya dahil hindi ako nakapagpaalam sa kanya bago ako umalis?

"O-Okay naman. Saan daw si Eurisse pumunta?" nagtataka kong tanong.

Nakibit balikat naman siya."Ewan, hindi niya rin pala sinabi sa'yo. She didn't say anything to us. Baka maga-abroad din. Uy si Kalli! Tara, sasabihin ko sa kanyang nakabalik ka na."

Magsasalita pa sana ako pero hinayaan ko na lang siya na hilahin ako. My mind was preoccupied with some thoughts about Eurisse. We're bestfriends ever since, mas close pa kami kaysa kay Irene at Kalli. But I understand why she didn't tell me that she's leaving also. Siguro dahil hindi ko rin sinabi sa kanya na aalis ako.

It was so sudden, we're like chasing the time.

"Niane! You're back! I have so many news for you!" Kalli clings on my right arm.

Pilit lang akong ngumiti sa kanya hanggang sa makaupo kami sa bench."Mabuti naman at maayos kayo. Do you guys were top of the deans lister? Magagaling kayong doctor, 'di ba?"

"Ano ka ba, Niane. We're still learning, hindi pa talaga kami doctor pero malapit na." Pabiro akong hinampas ni Irene sa braso ko.

"Do you know something about vampires?" biglang tanong ni Kalli na ikinasamid ko kahit wala naman akong iniinom.

"W-Wala naman. Why do you ask? They just exist on our imaginations, Kalli. H-Hindi sila totoo kaya 'wag kang maniwala sa mga sabi-sabi," kinakabahan kong sagot.

Bakit naman napunta rito ang topic namin? May alam ba sila sa mga bampira?

"You're wrong, Niane. Araw-araw may isa o dalawa na isinusugod sa hospital dahil naubusan ng dugo. Kalat na rin sa buong Zeal ang pangyayaring 'to. Isa lang ang alam nating nilalang na sumisipsip ng dugo. Vampires."

Napasinghap naman ako sa sinabi ni Irene. How could vampires do that? They can't cross the borders line like what Lola said. Masusunog ang mga bampirang magtatangkang pumasok sa lugar namin.

"I-It's impossible," bulong ko sa sarili ko.

Hinawakan naman ni Kalli ang balikat ko."If I were you, I won't go back to the Germany because some of the vampires live there. Baka mapahamak ka rin do'n at walang magbabantay sa Lola mo rito. Saksi rin kase kami sa mga pasyente na sinusugod, karamihan sa kanila may mga kagat sa leeg."

"Sino ang nagbabantay sa kaso? Who's in charge of it?" I asked in curiosity.

"The vampire hunters. Matagal na ang panahon simula nang umaksyon sila para protektahan ang mundo natin. It was after the borders line was made and everything was peaceful. Pero mukhang sakim talaga ng dugo ang mga bampira kaya kusa na silang gumagawa ng paraan para makapasok sa mundo natin."

Napatayo ako at napatingin kay Irene."I need to go. It's nice to see the both of you."

They kept on shouting my name but I didn't bother to look back. I need to go home. Kailangan may gawin ako. I can't just stand here for nothing.

Sino ang posibleng may gawa nito?! Hindi naman pwedeng schoolmates ko dahil mahigpit na ipinagbabawal ang lumabas ng Academy. I just did it because I had a permission. At tungkol naman do'n sa sinabi ni Kuya Seven na patrol sa labas ng Academy, hindi naman siguro sila ang gumawa no'n dahil ang leader nila ay ang ama ni master Aiko.

Is there something I don't know outside the Academy?

"Lola, are you there?" agad kong sigaw nang makapasok ako sa loob ng bahay.

"Nandito ako, apo. Anong nangyari?" Lumabas siya galing sa kwarto niya kaya nakahinga ako ng maluwag.

"Uh... n-nothing. I just want to check if you're safe." Wala sa sariling napaupo ako sa sofa at malalim ang iniisp.

"Apo, ano bang nangyayari? Saan ka ba galing?" Rinig ko ang mga paa niyang bumababa sa hagdan.

Napapikit na lang ako at nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga."L-Lola, did you know something about the vampires that entered our world? Araw-araw daw ay may namamatay dito dahil sinisipsip ang dugo. I'm afraid for your safety."

Umupo naman siya sa tabi ko at sinusuklay ang buhok ko gamit ang mga kamay niya."Nasa balita 'yon, apo. Palagi akong nanonood ng balita at 'yon palagi ang laman. Maingat naman ako dahil may mga cross akong nilalagay sa iba't ibang sulok ng bahay na 'to. Natatakot nga ako na baka hindi ka makapasok kapag naging isa ka na sa kanila."

"A cross? Are they afraid of it?" gulat kong tanong.

Tumango siya at inayos ulit ang buhok ko."A cross is the shield of the humans. Kaya nga ako may suot sa leeg ko pero nakatago ito sa loob ng damit ko. Some of the powerful vampires can protect themselves from the cross if they knew the sacred prayers. Iba't ibang klase na dasal laban sa iba't ibang klase ng cross."

If they were afraid of cross, they might turn into ashes for sure. Tanging ang mga malalakas na bampira lang ang may alam ng dasal panangga sa sarili nila. But how about the ordinary vampires? I bet they don't know about it.

Kung may nagyayari na ganito sa mundo namin, tiyak na ito ay magiging isang malaking kaguluhan. It was said by the agreement and no one could ever break it. Talaga namang hindi pwedeng magsama ang mga tao at bampira. I think they should wear a cross to protect them from bad vampires.

"But how about the vampire hunters, Lola? Paano nila papatayin ang mga bampira kung gayong tao lang din naman sila?" nakakunot noo kong tanong.

"Vampire hunters aren't pure human, Niane. Sila ay may taglay na immortal na dugo. They were the humans protectors. Meron silang mga suot na amulet at armas na kayang lumipon sa kanila. But don't worry because they won't kill those innocent vampires who weren't involved about the incident. Narinig ko sa news na hindi sila basta bastang pumapatay kapag hindi nila alam kung sino ang salarin," paliwanag ni Lola kaya halos hindi na ako makahinga.

"H-Hindi na maganda 'to, Lola. Baka mangyari ang kinakatakutan ng lahat." Napatayo na lang ako at parang hindi mapakali dahil sa kaba.

"Apo, alam kong namimiss mo'ko at gano'n din ako sa'yo. Pero kailangan mo nang umalis bago sumapit ang dilim. Isang oras na lang at magbabantay na ang vampire hunters sa borders line. At kapag naabutan ka nila hindi ka na makakabalik pa sa mundo ng mga bampira."

Para akong binuhusan ng malamig na tubig pagkatapos kong marinig 'yon kay Lola."G-Gusto mo bang iwan ulit kita Lola? Alam kong aalis din ako pero bakit ang dali naman ata?"

"Listen, I know you can do it. I believe in you, apo. You should believe on yourself too. Now go, malapit nang sumapit ang takip-silim."

Wala akong nagawa kundi tumango na lang sa kanya."I love you, Lola. Mag-iingat ka. I'll be back, promise that."

Mabilis kong hinalikan siya sa pisngi at tumakbo palabas dala ang bag ko. I ran as fast as I can to reach the forest. I saw a bike near the store so I stole it. Hindi naman ako magnanakaw pero kailangan ko 'tong gawin para makarating kaagad ako bago pa man dumating ang mga hunters.

Nang tuluyan na akong makarating sa tuktok ay may nakita akong dalawag sasakyan na umiilaw papunta rito sa direksyon ko.

No! Hindi nila ako pwedeng makita! I can't stop here!

Kahit na pagod na ang mga paa ko kakatakbo ay ginawa ko pa rin ang lahat nang makakaya ko para umabot sa borders line. Tagaktak na ang pawis ko nang makarating ako pero may mga yapak ng mga paa ang narinig ko sa hindi kalayuan. I used all my strength to jump into the borders line and my whole body hit the ground.

Pagod na pagod ako at halos hinahabol ang hininga ko. Seems like I don't have any strenth to use. Ni paggalaw ng katawan ko ay hindi ko magawa.

"Niane! Shit, sorry nahuli ako. What happened to you?!"

Kahit na nanghihina ay sinubukan ko pa ring imulat ang mga mata ko."I-Ilang araw na akong hindi nakakabalik, Red?"

"Damn! You're so wasted and sweating. Bakit ka ba tumatakbo?! Tatlong araw ka nang hindi bumabalik at ang mas masaklap pa ay alam na nilang umalis ka." Tinulungan niya akong tumango at pumasok sa kotseng ginamit namin no'ng una.

"A-Ano? How did they know?" Pinilit ko pa ring makapagsalita kahit na naghahabol pa rin ng hininga.

"Paanong hindi nila malalaman eh nando'n si Master Seven. At saka wala ka bang alam tungkol sa Time Conversion? I thought you love reading books," he answered sarcastically.

Ipinilig ko na lang ang ulo ko at napasapo sa noo ko nang makarating na kami sa Academy."And you didn't even told me. Hindi pa nga ako umabot ng isang araw sa Zeal ay tatlong araw na pala akong wala sa Hydera Penha. Marami pa akong kailangan ay dapat alamin, Red. One of it was the suspect for killing the innocents."

Bumaba na rin siya at nauna na sa gate."Bago mo 'yan problemahin, isipin mo muna kung anong isasagot mo sa masters at sa leaders. They will probably throw some questions on you."

Kinakabahan ako and at the same time afraid of what they might do to me. I'm playing my fingers while we're heading to the head mistress office. I couldn't think for some explanations because my mind isn't functioning properly.

Iba pa rin ang nasa isip ko... that killings.

Napabalik lang ako sa ulirat nang tapikin niya ang balikat ko."I'll open the door. Are you ready?"

I let out a sigh and nodded in response. When the door opened, my eyes were looking directly at the head mistress. Hindi ko nilibot ang paningin ko dahil ramdam ko ang presensya nilang lahat na nakatingin sa'kin. My reaction was just serious when I think of what I heard earlier.

Yumuko ako ng konti pagkaharap ko sa kanya."Good morning, head mistress."

"Nakabalik ka na, hija. How's your feeling after you visited your home?" She smiled at me like nothing hapened.

"I felt so happy when I saw my grandma. She's okay... but I'm starting to worry about her safety." I whispered the last sentence because I don't want to make her confused.

Should I really tell them that vampires were attacking my world?

"How about us? Aren't you going to explain why did you left without asking for our permission?" Mavis voice were echoing through the corners of the room.

Dito na ako tuluyang napalingon sa kanya. The fear that I was feeling a while ago suddenly faded when I saw her. Siguro ay kampante ako dahil nandito ang head mistress at hindi niya ako sasaktan.

"Should I say sorry, Mavis?" I asked her.

She smirked and walked towards me."Sinusubukan mo ba ulit ako, human girl?! Didn't you know what you did was rude, huh? Wala ka talagang alam!"

"Hindi kita sinusubukan, I was just asking. Besides, I don't see anything wrong about going back to the place where I came from. Sarili ko ngang leader hindi nagreklamo, bakit ikaw parang problemado?!" Ilang beses akong huminga ng malalim para hindi ako makagawa ng masama.

I hate it. It's happening to me again!

"She's right, Mavis. Hayaan mo na lang siya, naiintindihan ko naman. You don't need to worry about it." Biglang lumitaw si Lixe sa tabi ko kaya napanatag ang loob ko kahit papa'no.

"Edi sana hindi ka na lang bumalik dito. It's not your place, you don't belong here. Pinagsisiksikan mo lang ang sarili mo sa lugar na hindi ka naman tinatanggap! Are you blind or you're just stupid?!" sigaw niya sa mismong mukha ko.

Dahan-dahan ko siyang nilapitan at tinitigan sa mga mata niya."No one could control me whatever I want to do. It's your problem if you're annoyed on my presence. Hanggang sa hindi ako nawawala sa katinuan ko ay may respeto pa rin ako sa'yo bilang nasa mataas na posisyon. But don't you ever tried to underestimate a human like me, you don't know who I am."

"I'm sorry, head mistress. Magpapalamig lang muna ako ng ulo ko." Yumuko ulit ako at pinasadahan siya ng tingin pati na rin ang masters at si Heaven sa likuran niya bago ako tuluyan na lumabas.

"What did you do, Niane?! Do you want to die early? Sayang at ang bata mo pa." I didn't know where did he came from but he kept on bugging me since I get out of the room.

Nilingon ko naman siya at tinaasan ng kilay."I'll jut refresh myself first. Saka na tayo mag-usap ulit kapag nahimasmasan na ako. I'm thinking about a lot of things right now."

"Okay, tawagin mo lang ulit ako."

Nagising ako ng may kumakatok sa pintuan ng kwarto ko. I lazily stood up from my bed and opened the door while my eyes were still closed. Hindi ko pa talaga kaya. I'm not fully charged. Parang hinihila akong ng kama ko para matulog ulit.

"Nia! Wah! Heaven nagsle-sleepwalking si Nia! Gosh! What should we do?" I heard Lixe panicking outside.

"What the hell, Lixe. Gising siya pero inaantok lang. Sleepwalking daw!" Heaven sounds so pissed based on her tone.

Nakaisip naman ako ng kalokohan para maasar ko sila. Hindi ko na lang napigilang matawa dahil sa naisip ko.

"See that? Tumatawa siya, Heaven. Humingi ka ng tulong sa langit tutal kapangalan mo naman. Nia is still sleeping." Seems like Lixe's going to pass out.

"Parang tanga naman 'yan, Lixe. Go and wake her up. Maybe she's having a nightmare or something. Ganyan naman talaga ang possibilities kapag nagsle-sleepwalking."

I opened my eyes and ran towards them. Humalakhak ako nang magkabanggaan silang dalawa kaya pareho silang bumagsak sa sahig. That was priceless! Nakasimangot sila pareho sa'kin ngayon.

"Hey, don't be mad girls. I was just having fun of you. 'Yong antok ko kanina bigla na lang nawala dahil sa inyo," natatawa ko pa ring sambit.

I helped them to stand up but I was the one who fell on the floor. They were so heavy for goodness sake! Kababae nilang tao, ang bibigat nila.

"Vampires have a heavy weight, Niane. Lugi ka," Heaven laughed at me kaya ako naman ang nakabugsangot ngayon.

"Kinabahan kaya ako do'n, Nia. Anyways, let's go to the dining hall. Doon na lang tayo kakain ng dinner kase naubusan kami ng stock eh." Hinila na ako ni Lixe palabas kaya hindi na ako nakapalag pa.

"Papasok ka ba, Niane?"

"Oo naman, Heaven. Why wouldn't I? But I'll take a half-bath first kase baka mangamoy ako." Tumawa ako at gano'n din sila.

When we arrived at the dining hall, halos puno na ang lahat ng table. In every table, there were 25 tables. At kada dalawang table ay nabibilang sa isang class. Sad to say na hindi kami pwedeng magsamang tatlo kase kailangan ni Heaven na makisabay sa mga ka-class niya.

"We'll wait for each other outside. Sabay tayo babalik sa dorm para magbihis," huling sabi niya bago humiwalay sa'min.

Seems like all of us were in a pajama party. Lahat kase kami nakasuot ng pantulog dahil kakagising pa naman ng lahat. Hindi naman problema sa kanila ang pagbibihis dahil pwede naman nilang gamitin ang vampire speed nila.

"Nakakapanibago naman at nakisabay kayo sa'min na kumain, Niane." Katabi ko si Elora na kumukuha ng pagkain sa harap namin.

"Uh... Yeah. Hindi nakapagluto eh tapos kakagising ko lang." Ngumiti ako sa kanya at gano'n din siya sa'kin.

"Niane, umiinom ka rin ba ng dugo? If yes, I'll get one for you."

Tinaasan ko naman ng kilay si Hendrix."What do you think? Baka maibuga ko lang sa mukha mo, bahala ka."

"Sungit naman nito, 'wag na nga lang."

Natatawa naman akong umiling at saka sumubo ng moist chocolate cake. Mas feel kong kumain ng desert ngayon kaya eto na lang ang kakainin ko. Vampires don't eat rice kaya wala silang display dito. Sino namang kakain, 'di ba?

"Parang kaya mo nang makipag-get along sa mga kasama natin, ah. I told you, they're kind."

Napatango na lang ako kay Lixe at nagpatuloy sa pagkain. Akmang isusubo ko na sana ang panghuling piraso ng cake nang matigilan ako bigla. No one noticed me because all of them were busy eating and talking with each other.

I don't know what's this feeling but I think I can't breathe. Nilibot ko ang paningin ko na para bang may hinahanap. I'm looking for him... looking for his blood. I want to drink it. I badly want to.

"Mauna na muna ako sa labas, Lixe." Hindi ko na hinintay ang sagot niya at agad na lumabas para lumanghap ng sariwang hangin.

Why am I so thirsty for his blood? P-Pero... nanghihina na ako ngayon.

"You're looking for my blood, Mali?" His voice made me stiffened for a bit.

Dahan-dahan akong lumingon sa kanya at tumango."M-Master Jyron... Can I drink your blood?"

In just a snap, he's in front of me."My pleasure, meine liebe."

He bite his arm and let his blood enter inside my mouth. Para akong nauuhaw na bata at kinuha ang kamay niya para sipsipin 'yon. When I'm finally satisfied, I let go of his arm and even lick my lips to taste the blood in it.

"Your blood taste so sweet. Can I have more next time?" I asked with glittering eyes.

He smirked and nodded."As long as it's you, Mali. I'm wiling to give my blood for you."

His words makes my heart melt. And I wish... it's true.

*******************