CHAPTER 31
NALUNOD

Ikukulong sana ng mga tanod si Fred pero hindi ito natulog sa kadahilanan na malayo ang police station dito sa lugar namin at si Dan nabrin ang nagsabi na hindi na
kailangan. Sa halip ay tumulong na lamang ito sa mga mangingisda na walang kapalit na sahod.

Hindi dito umangal si Fred dahil mahiya naman siya kung magrereklamo pa siya matapos ng gulo na ginawa niya.

Matapos nga ang nahutaing oagbubog bug ni Fred kay Dan ay hindi pa kami nagkakaysap ng maayos. Alam ko na nabukat din siya nang makita rito si Fred.

Hindi rin muna ako bumisita kay Dan dahil alam king mas kailangan niyang magpahinga kaysa pausapan ang ganitong bagay. Sa sobrang lala kasi ng oagkabuogbog niya ay hindi na tuloy siya anakpagmisa at pinakitan muna siya ng isang pari na galing sa kabilang bayan.

Araw ngayon ng Lunes at masaya ako dahil pangalawang araw nang hindi kami ginagambala ni Fred. Si Crisha naman ay tulyan nang nakalimutan ang nasaksihan kahit noong una ay ang dami niyang tanong sa nangyari.

Naglalakad na kami ng anak ko papuntang paaralan nang bigla siyang huminto sa paglalakad at tumago sa likuran ko. Nilingon ko si Crisha sa likuran ko at nakita ko ang pagtaas ng kanyang hintuturo. Sinundan ko kung saan nakatutok ang kanyang daliri at nakita ko si Fred na papalapit sa amin.

"Gwapo siya pero bad. Sinuntok niya si Father Dan." sabi niya at muling itinago ang sarili sa likuran ko nang tulyang nakalapit s aanib si Fred.

"I'm sorry for what happened."

"Sorry na naman. Kainin mo yung sorry mo baka mabusog ka pa." inis na sabi ko.

Napatingin ako sa kamay niya na maga at maraming sugat. Gawa ata iyon sa pagtulong niya sa pangingisda. Nagaalala ako para sa kanya ay este wala pa. Wala akong pakialam sa kanya.

"Bad ka! Sinuntok mo si Father Dan." himutok ni Crisha at mukhang naiiyak na ang anak ko kaya binuhat ko na siya at dali-daling umalis sa harap ni Fred.

Bakit kasi niya kami ginagambala? Hindi ba siya hinahanap ni Dana na asawa niya?

...

"Nay bakit wala akong tatay?" inosenteng tanong ni Crisha habang nagkukukay sa coloring book na bigay ng isa kong estudyante sa kanya.

"Hinahanap ko pa." simpleng sabi ko at tumango lang siya habang abala pa rin sa pagkukulay.

"Ang tagal mo naman Nay mahanap yung tatay ko. Tulubngan kaya kita sa paghanap." suhestiyon niya pero mas pinili ko ang tumahimik at wag na lang sumagot dahil ayokong mas mapahaba pa yung usapan.

Sumapit ang breaktime ay hinayaan kong makipaglaro at makisama si Crisha sa mga estudyante ko habang ako naman ay pumuntang canteen. Sinubukan kong ayain ang anak ko na sumama sa akin pero makikipaglaro daw siya kaya hinayaan ko na lang dun.

Pagkarating kong canteen ay nagorder lang ako ng palagi kong kinakain. Naghahanap ako ng mauupuan nang may tumawag sa akin. Paglingon ko ay si Fred na naman.

Sinubukan ko siyang wag pansinin at maghanap ng ibang mauupuan pero ang tanging bakante lang ay sa may pwesto niya kata wala aking naggawa kundi ang doon na lang pumwesto.

"Hi!" bati sa akin ni Fred nang tuluyan akong makaupo sa haraoan niya. Sa halip na pansinin ay nakayuko lang ako at nagsimulang kumain.

"I was wrong for hurting and leaving you before but I have reasons if you let me explain it. I love you Christine, and as long as I can babawi ako sa mga kasalanan na nanggawa ko." wika ni Fred pero hindi ko pa rin siya bingyang pansin at hinayaan lang siyang ulit ipagpatuloy ang sasabihin.

"Isa lang ang hinihiling ko, umuwi ka na. Miss na miss ka na ni nanay." tukoy niya sa nanay ko. "Promise, kapag umuwi ka ay hindi na kita gagambalain pa." nanunubig ang kanyang mata pero agad siyang tunalikod at nakita ki ang pagpunas niya sa mga luha.

Muling humarap siya sa akin at narinig ko ang pagbuntong hininga niya at ilang saglit pa ay tumayo siya at naglakad na palayo nang hindi nagpapaalam sa akin. Sa kabilang banda ay naawa ako sa kanya.

Sinundan ko nang tingin si Fred hanggang sa mawala siya paningin ko. Napailing na lang ako dahil mukhang kinakain na naman ako ng konsensya ko.

...

Natapos ang buong araw na pagtuturo ay pagod na pagpd ako. Palibhasa Lunes kaya maraming gawain at maraming energy ang nakareserba ng mga estudyante ko na siyang naging dahilan para mahirapan akong turuan sila ngayong araw. May mga pagkakataon kasi na may hindi nakikinig at ang iba naman ay ang hirap sawayin.

Pauwi na kami at naabutan kong nagkukumpulan ang mga mangingisda. Lumapit ako roon upang alamin kung ano ang nangyayari. Baka kasi ay binigyan sila ng problema ni Fred.

"Ano po ang meron?" tanong ko.

"Isinugod kasi si Fred sa hospital. Nagpumilit kasi siya kanina na manguha ng tahong ayun nalujod. Eh mukhang hindi naman iyon sanay sa kahit anong gawain."

"Walang malay nga iyon noing dalhin s hospital at halos magkulay violet na."

"Sa pagtaas pa nga lang ng lamabat ay hirap na siya at halos masugat ang kamay." kwento pa ng isa.

Juice colored! Nagmamadaling akong pumuntang sakayan ng tricycle habang karga kraga pa rin si Crisha. Mahimbing itong natutulog sa balikat ko. Hindi na ako nagabala na magpalit ng damit o ibaba man lang ang gamit sa bahay dahil narinig kong kanina pa daw sinugod si Fred sa hospital.

Sa hindi malaman ay naiiyak ako. Nakakinis naman eh, hindi ko dapat nararamdaman ito. Sobra akong nagaalala sa kanya. Kainis naman eh!

Pagdating sa hospital ay agad kong tinanong kung saang room nakaconfine si Fred. Nangnmakarating sa room kung nasaan si Fred ay naabutan ko siyang tulog at at may nakakabit sa kanyang swero.

Nilibot ko ang buong room at ni isa ay walang nakabantay at bisita si Fred. Inihiga ko si Crisha sa sofa at matapos nun ay lumapit kay Fred.

"Bakit kasi ang tanga tanga mo? Masyado kang pabibo para kumuha ng tahong akala mo professional kang mangingisda." umiiyak kong sambit.

"Mahal naman kita eh pero hindi pa talaga ako hangang makinig sa paliwanag mo. Andito pa yung sakit at hindi pa kita kayang patawarin." hindi ko na napigilam ang sarili kaya nasabi ko na ang mga iyon.

"Can you repeat that 'Mahal naman kita eh' " agad kong hinampas ang dibdib ni Fred sa sinabi niya. Hindi ko alam na gising na pala siya at nagtulog-tulugan lang.

"What did you say? Mahal mo pa rin ako?" nakangising sabi niya. "Say it again baby." panunuyo pa niya.

"Hindi kita mahal." pagsisinungaking ko at tinalikuran siya.

"DAMN! Dapat hindi ko na pinaulit, nagiba tuloy." rinig kong bulong niya. "Gutom na ako." sabi ni Fred habang pinapanood ko ang anak kong natutulog.

"Wala akong pake, bumili ka ng pagkain mo."

"Hindi naman ako nagpapabili ng pagkain. Tsaka kahit ikaw na lang kainin ko." makahulugan niyang sabi at nilapitan ko siya at tiniik.

"J-joke lang." nahihirapan niyang sabi habang pilit na tinatanggal ang pagkakatiik sa kanya.

"Magjo-joke ka pa?" seryoso kong sabi habang pinanlakihan ko siya ng mata.

"Hindi na po Ma'am. Baka mamatay ako ng wala sa oras." maamong sagot niya sa akin at tinaasan ko siya ng kilay.

"Good!"

Akala niya madadala niya ako sa joke. Joke-in niya mukha niya baka patayin ko talaga siya ng wala sa oras.

Muli akong bumalik sa pwesto kanina pero nasilip ko si Fred na nakahawak sa tiyan at mukhang nagugutom na talaga.

Bahala siya! Wala akong pakialam sa kanya noh! Hindi ko siya mahal duh!!

Pero naawa talaga ako kaya bibilhan ko na nga siya.

MISTERCAPTAIN
Professor

Walang pakialam pero nagmamadaling puntahan si Fred sa hospital. Hindi daw mahal, ano pang ginagawa mo dyan Tin sa hospital?

Salamat po sa nagbabasa. Imemention ko po sa huli ang mga nagvovote at comment. Yung mga writer din dyan, comment kayo dito tapos basahin ko rin story niyo.

Salamat sa pagbasa!