Chapter 38

Memories

Nang mga panahong nasa malapit ako sa kanya, hindi ko itatangging hindi iilang beses kong naisip na posibleng may ibang mundong ginagalawan si Keaton.

Lumaki man ako sa isang maliit na pamilya at namulat sa buhay na may simpleng komplikasyon lamang, hindi noon nalimitahan ang kaalaman ko sa ibang parte ng mundo.

There is always a black society, and groups made to fight them. Ang malaman na maagang namulat sa ganoong mundo si Keaton ang hindi ko magawang matanggap.

He was barely a kid, and he carried the pain for those long years until now. How could he utterly stand tough, firm and formidable, after all those years of silent pain?

And when he chose to breathe out his vulnerability and show it to someone he expected that would embrace him, she pushed him away...

I pushed Keaton away.

Itinigil na ni Aldus ang kanyang sasakyan at hinayaan niya akong umiyak. Ilang salita pa lang ang sinasabi niya sa akin pero ganito na ang reaksyon ko.

He offered a box of tissue, and I immediately grab it and blow my nose. Aldus knew how to read the situation. He chose to remain silent and waited for me to calm down.

Nasa ganoong sitwasyon kami ng ilang minuto bago ako huminga nang malalim at muling punasan ang luha ko.

I still have a lot of questions to ask. Alam kong limitado lang ang pwedeng sabihin sa akin ni Aldus, but I would take this opportunity to glimpse more about Keaton.

"T-That's explains his behavior..." mahinang sabi ko.

Tumango sa akin si Aldus.

"H-How did you know, Aldus? Sinabi niya ba? Ano ang naging reaksyon mo? Ano ang ginawa mo para sa kanya?"

Sunud-sunod na ang tanong ko sa kanya.

"I only listened and stayed, Ashanti. May mga bagay na kailangan mo lang pakinggan at wala ng ibang gawin kundi manatili. Besides, Keaton isn't the first..." he softly chuckled.

Natigilan ako sa sinabi niya. At pilit kong inalala ang sinabi niya sa akin kanina lamang, he mentioned Troy Ferell. Posible kaya na pareho rin sila ni Keaton?

Mariin akong pumikit at hindi na pinakaisip ang mga bagay na dapat ay hindi ko na iniisip pa.

"P-Paano naman ako makikinig, Aldus? Hindi siya nagpapaliwanag sa akin. Napuno lang ako ng katanungan at takot sa lahat ng nangyayari. Paano ko magagawang manatili kasama siya?"

Aldus bitterly smiled. "He chose not tell you because he's scared..."

"Aldus! Ako ang takot na takot sa nangyayari! I am scared of his secrets..."

"Scared of him?"

Nangatal ang mga labi ko. Biglang bumalik sa alaala ko ang ginawa kong ekspresyon ng makita ko siyang balisa sa paligid ng mga nagkalat na litrato, nang habulin niya ako sa ilalim ng ulan at ang pangangatal ng buong katawan ko ng makita siya.

"N-No..."

"No?"

I bit my lower lip to stop my sobs, but that didn't last until my tears burst out again, palms cupping my face.

"Y-Yes... Aldus. I am scared of him. I blamed and pushed him away... nakita niya kung gaano ako takot na takot sa kanya. I looked into his eyes like he was a monster..."

Akala ko ay mawawalan na ng pasensiya sa akin si Aldus. He just discovered how I terribly treated his wounded best friend. Pero nanatiling kalmado si Aldus Ferell, nagawa pa niyang hawakan ang isa kong kamay.

He smiled at me innocently.

Even with this heavy feeling, I couldn't help but feel conflicted. Lalo na nang magmula iyong sinag ng papalubog na araw sa likuran ng bintana ni Aldus.

Nagliliwanag si Aldus Ferell.

Nangungumpisal ba ako sa pari o kausap ko lang ang best friend ni Keaton Samonte? Halleluia.

"Opo, Father..."

"W-What?"

Natauhan ako sa sinabi ko. Tinabig ko ang kamay niya sa akin. "'Wag kang plastic, Aldus! Sige murahin mo na 'ko! Sisihin mo 'ko! M-Masisisi mo ba ko?"

"Hindi kita sinisisi, Ashanti." Lumingon siya sa likuran niya. "Ang init pala rito... wait."

Nilipat niya ng parking iyong sasakyan niya kung saan hindi na siya nasisinagan ng araw. Nakaka-distract naman talaga.

"Nasaan na nga tayo?" tanong niya sa sarili. "Ah, yes. You're scared of him? Of course. Nakakatakot naman madalas si Keaton."

I rolled my eyes. "I am not kidding, Aldus!'

"No. I am just lightening up the mood."

"Aldus, my questions are not just his past, but the connections from my family."

Bumuntong hininga siya. "Iyan ang bagay na wala akong karapatan makisali, Ashanti. I am really sorry. I have my limitations. I can only spill some things about, Keaton na alam kong walang komplikasyong mangyayari kahit ako ang magsabi. But those sensitive issues... I hope you understand..."

Hindi na ako nagulat ng sabihin niya ito.

"Sabihin mo sa akin kung bakit siya natatakot sabihin sa akin? Because I might push him away? Baka hindi ko siya matanggap? Aldus, ilang beses ko na iyong sinabi sa kanya na handa akong tanggapin siya kung ano siya..."

"Masisisi mo ba si Keaton kung natatakot siya? He was a whistleblower. When he secretly reported to the authority his parent's illegal business, they were immediately ambushed... he was traumatized..."

Hindi ko agad makuha ang ibig sabihin ni Aldus. Nanatili akong nakatitig sa kanya habang pilit kong iniisip at pinauulit-ulit ang mga salitang iyon.

Magsasalita na sana ako para sabihin sa kanyang hindi ko maintindihan nang unti-unti nang nagliwanag sa akin ang kanyang mga salita.

"Y-You mean..."

Tumango muli sa akin si Aldus. "Natatakot siya na gawin ko rin ang ginawa niya sa mga magulang niya? There is no way that I could..." hindi ko nagawang ituloy ang mga sasabihin ko nang bumalik sa akin ang mga panahong una pa lang kaming magkakilala ni Keaton.

I was motivated to put him down and stop the illegal business in Enamel. Gusto ko nang matigil ang pang-aabuso at alam ni Keaton na iyon ang gusto kong gawin sa unang pagtapak ko pa lang sa mansyon niya bilang kayang sekretarya.

"You do? I heard that you're a righteous person, Ashanti. You're an active activist. May pakialam ka sa nangyayari sa bayan itong at hindi ka sang-ayon sa..."

"T-That means he still..." sa pagkakataong ito ay ako naman ang humawak sa kamay ni Aldus.

"Tell me that he's already out, na matagal na siyang wala sa ganoong mundo. That he's just being haunted by his past..." halos magmakaawa ako kay Aldus.

"What if he still do? Isusumbong mo ba siya?"

"You're his friend, Aldus. Bakit hinahayaan mo siyang manatili sa mundong..."

"He has his reason."

"Reasons he refused to fucking tell me! Paano ako gagawa ng desisyon kung limitado ang nalalaman ko?! Hindi pwedeng sumunod ako sa lahat ng gusto niya habang hindi ko alam ang totoong nangyayari... hindi lang naman si Keaton ang may nararamdaman..."

"But he's more vulnerable, Ashanti..."

Hindi na ako muling nangatwiran sa kanya, dahil alam kong kahit ilang beses akong magpaliwanag sa kanya hindi niya maiintindihan ang sitwasyon ko.

Aldus Ferell would never be on my side.

Hinawakan ko na ang pintuan ng sasakyan. Mukhang hanggang dito na lamang ang malalaman ko at wala na akong planong pahabain pa ang usapan namin dalawa.

"I should go..."

Hindi ko na siya nilingon at binuksan ko na ang pintuan. Nagsalita lamang siya nang isasara ko na dapat iyon.

"What will you do next?"

"Sa totoo lang, Aldus. Hindi ko na alam. Gusto kong mabuhay na ng normal, kung anuman ang nalaman ko ngayon tungkol sa kanya at sa nakaraan niya, nangangako akong mananatili iyong sekreto."

Muli siyang ngumiti sa akin, pero sa pagkakataong iyon alam kong hindi totoong ngiti ang binigay niya sa akin.

"Keep your promise, Miss La Rosa. It's dangerous to disappoint me."

"Pinagbabantaan mo ba ako, Ferell?"

"A bit? Please don't tell it to Keaton. He'll kill me. Just be careful and avoid boys. I am watching habang wala siya."

Akala ko ay mauuna akong umalis sa kanya pero mas nauna nang humarurot ang kanyang sasakyan at naiwan akong tulala sa dinaanan niya.

I went home with a heavy feeling. I suddenly wished that my prince was born in a different world. Not a leader like Elsa, a fighter outside but too vulnerable inside, and lastly... I wished he stopped blaming himself for his parent's death.

Hindi niya iyon kasalanan. I want to help him, pero hindi ko na alam kung sa paanong paraan. May nararamdaman din naman ako at hindi ko maaaring gawin ang kagustuhan niya at pasiyahin siya habang nangangamba ako.

It's a good decision that we have our space and time, we need to heal separately, dahil kapwa kami may sugat na hindi maghihilom kung mananatili kaming magkasama.

Dahil ngayon, napapagod na rin ako sa mabigat na nararamdaman ko at hindi na nakabubuti sa akin kung hahayaan ko ang sarili kong maging ganito.

Keaton is the love of my life, but I still have my family. I have my dreams in life, and I still have principles and promises to my father that I want to fulfill.

Hindi ko iyon magagawa kung hahayaan ko ang sarili kong umikot sa katanungan at sakit na alam kong mas lulubog lamang sa akin.

I should live my life again, try to start a new, build myself, heal my wounds and see a new light.

I love him, and the time I spent with him. The kisses we shared his touches and his whispers. I regretted the painful words I've said to him, the stares I've shown him, and the way I pushed him.

Nagkamali ako at pinagsisihan ko iyon. I've done it at alam kong wala na akong paraan para bawiin iyon.

We are now far away from each other, by fate or by our wrong decisions...

Kung darating ang pagkakataon na magkukrus muli ang landas namin. It would be our hearts that would decide.

Mahal na mahal ko si Keaton pero hindi siya ang buong buhay ko.

I am a woman who could live without a man revolving around her.

Natagpuan ko ang sarili ko sa headquarters ng Youth Council. Naroon si Farrah na may sinusulat sa kanyang notebook.

"Hi, Ashanti!"

"Hey..."

Nagtungo ako sa kusina, naghanap ng plastic ng yelo at nagsimula na akong maglagay ng tubig ngayon.

Hinayaan ko munang umagos ang tubig sa mga kamay ko at nanatili akong hindi ginagawa iyong plastic.

My life with him and memories of our happiness together was like water confined in a plastic. I would freeze it and let it stay that way, and when the time comes that I'd feel the thirst of him...

I would melt him again... no matter how cold... no matter how emotionless.

Pinunasan ko na muli ang luha ko at tinawanan ko ang sarili ko. Sa dami ng pwedeng maging kwento ko sa Disney ay iyong pinakamasakit pa! Dapat nawala na lang ang sapatos ko, natusok ng karayom at hahalikan ng prinsipe o kaya ay kumain ako ng mansanas at pagising ay ikakasal na.

Muli akong natawa sa iniisip ko at ipinilig ko ang sarili ko. Mas binilisan ko na ang paglalagay ng tubig at pilit akong ngumiti.

Akala ko ay magagawang takpan ng agos ng ingay ng pag-iyak ko nang maramdaman ko na pumunta na rin si Farrah sa kusina.

Instead of calming me, she stayed leaning on the wall while looking at me. "It's okay to cry, Ashanti. Hindi naman kasalanan iyan... just don't do it every day, okay? Lalo na kapag gumagawa ka ng yelo baka humalo."

This time I laughed genuinely.

"Cry now. Start a new tomorrow..."

Hinayaan ako ni Farrah na umiyak hanggang gabi ng araw na iyon. She's not that close with me, pero simula ng araw na iyon naging malapit kami sa isa't isa.

Umuwi ako sa bahay, hinanap ko agad si Mama at niyakap ko siya ng mahigpit. Humingi ako ng tawad sa kanya dahil sa lahat ng sinabi ko na siyang sinagot niya ng yakap, lumapit din ako sa mga kapatid ko at paulit-ulit akong humingi sa kanila ng pasensiya.

Hindi ko masisimulan ang bagong buhay kung hindi ako magsisimula sa pamilya ko.

Kasalukuyan na kaming magkakatabi nina Mama, sina Ate Aliyah, Ariana at Alissa sa iisang kama.

"From now on, we'll start anew, and together, let's re-write our name..."

"Sa bato?" natatawang sabi ni Alissa.

"Sa hangin para rinig ng lahat." Sabi naman ni Ate Aliyah.

"Stars..." ngumiwi kami sa sinabi ni Ate Ariana.

"Ikaw, anak? Saan mo isusulat?" tanong ni Mama.

Ngumiti ako. "Something that possessed the oldest words and memories..." inilagay ko ang braso sa mga kapatid ko at kay Mama. Mas isiniksik nila ang kanilang katawan sa akin at itinaas nila ang makapal na kumot.

"Let's re-write our name on the water... the mirror of the memories..."