Pahina 52

***

I found my comfort with Silas. He was very easy to be with. Palagi niya akong napapatawa. Yes, I might have a crush on him, it's just admiration. It's too early for me to say I like him more than a friend.

But, there's been a few disturbance with my feelings. I can't help but compare Silas and Ales. Simple lang si Silas. He's average on the looks, but he's still appealing in the eyes. He's very kind and caring. He's very attentive about what I want kapag lumalabas kami. A boyfriend material.

While, Ales' a snob, menacing and possessive... but sweet. I still love him, it's given, but now...I'm confused. Maybe because si Silas lang ang nakakasama ko lately kaya parang nawawalan na ako ng gana kay Ales?

Hindi ko na alam pa. My feelings are in chaos.

"Huy, tulala ka na naman diyan. Oh, subo na." I was startled when Silas opened my mouth at sinubo ang fishball dito.

I glared at him at pinalo sa dibdib. Halos mabulunan na ako.

Dinala niya kasi ako sa may bilihan ng street food. Hindi na ito yung malapit sa school nila. Natakot na kasi ako bumalik doon dahil sa kaibigan niyang salbahe.

I've been craving for street food so bad. Hang araw na din akong hindi nakakakain nito. Talagang hinanapan niya pa ako ng mabibilhan ng street foods. Hindi naman ito malayo sa school ko kaya nilakad lang namin.

He chuckled. "Anong problems? May gusto ka pa ba?" he asked with full of concern laced in his face.

I shook my head at him.

"Wala, busog na ako, Silas. Pasyal na tayo sa park." Yaya ko sa kanya na agad namang pumayag. Dala-dala niya ang bag ko at nagkwentuhan lang kami sa habang binabagtas ang daan papunta sa park.

We were now sitting on a bench at kumakain naman ngayon ng siomai. We were talking about random things na hindi naman nakaka-boring i-topic until we ran out of topic. I was enjoying my siomai habang nakakatitig lang naman siya sa bawat subo ko, which is making me conscious.

Baka isipin niya patay gutom na ako.

Lagi niya kasi akong binibilhan ng pagkain paglumalabas kaming dalawa.

Minsan, nahihiya na ako baka nauubos na ang allowance niya. Hindi niya naman din ako pinagbabayad kahit anong pilit ko.

"Hindi pa rin ba kayo nag-uusap ng boyfriend mo?u biglang tanong ni Silas sa kalagitnaan ng katahimikan namin.

I stopped eating. Napatingin ako sa kawalan nang maisip bigla si Ales. He's been texting and calling me everyday.

Sinasagot ko naman minsan pero tinatamad akong makipag-usap sa kanya minsan, or rather parang nalulungkot lang ako kapag magka-usap kami. Hindi pa rin naman kami nagkikita, he's still ban from coming to our house.

But, not in the Ivanovs mansion. Hindi pa naman nila alam ang relasyon ko kay Ales. Imagining their reaction makes me feel nervous. Natatakot din ako.

Nakita naman nila si Silas dahil naabutan nila kaming magkasama sa lanas ng school, isang a raw. Pinakilala ko siya bilang kaibigan ko. After that, medyo nailang sa'kin Silas dahil daw maya- man ako. Ikwenento ko naman sa kanya ang totoo estado ko kaya naintindihan niya kaagad.

Lately, pag si Silas ang nakakasama ko.

Nakakalimutan ko ang problema namin ni Ales kapag magka-usap kami. Nai-istress ako kapag naiisip siya.

But, I miss him. I do. It's just that—

I'm still bothered about them, him and Katrina. Gusto ko man siyang tanungin minsan tungkol doon, naduduwag ako bigla. Parang natatakot ako sa ano man ang isasagot niya.

There's still this thoughts na baka mas gusto na niya si Katrina kaysa sa'kin. I know it's childish, but I'm just scared tha my guts are true.

And here, I thought I wanna be mature.

"Kahapon lang, thru call. But, he texted kaninang umaga." I shrugged and continue eating. My eyes went to him.

Inobserbahan ko ang ekspresyon ni Silas, malalim siyang nag-isip. Medyo kumunot pa ang noo niya.

Ano naman kaya ang iniisip niya?

Naikwento ko kasi minsan si Ales sa kanya. I told him about how we met. How Ales as a boyfriend. My doubts, my fears about our relationship.

Hindi niya naman ako hinusgahan noong naikwento ko ang tungkol sa amin ni Ales. He just listens to every rant I tell.

That's what I like about him. He never judged me like any other.

Tumango lang si Silas at nginitian ako ng mapait. "Sana magka-ayos na kayo, Blue. Wag niyo nang pahabain ang away niyo. Kung ako ang nasa posisyon ng boyfriend mo," he looked at me intently before continuing. "Gagawin ko ang lahat di lang kita masaktan."

That flutters my heart a little. He looks so serious right now. Parang desido siyan gawin ang lahat ng sinasabi. We stared at each other without words coming out of our mouths.

Unti-unti nang bumibilis ang tibok ng puso ko nang hawakan niya ang palad ko. He kissed it without letting his eyes off me.

What's this feeling?

"S-Silas..." Now I'm stuttering.

"Ang swerte niya sayo, Blue. I wish I was him." he smiled sadly while tucking a few strands of hair behind my ears.

I am aware that he likes me. Nasabi na niya iyon noong isang a raw. Matagal na pala niya akong kilala, kahit noong Freshmen pa lang daw ako while he was a Senior. He's an alma mater of CNHS, pero hindi siya pamilyar sa'kin noon.

Not until he revealed na siya yung Valedictorian noong batch nila.

Doon ko lang naalala na siya yung tumulong sa'kin dati na hanapin ang classroom ko nung first day ko. Siya din yung tumatakbong Student Council President noon, partida niya pala yung kumukuha sa'kin noon na tumakbo bilang Muse nila, but I ended up rejecting it.

Bago pa lang ako noon and I did not payed attention to any of it.

He admired me from afar. Nahihiya lang daw siyang lumapit sa'kin noon. I never knew na matagal niya na akong gusto.

I smiled at him, my heart hurting a little without a knowing any single reason why. There's a feeling of guilt inside me.

For Silas, who's been good to me pero parang pinapaasa ko lang siya. For Ales, who's my boyfriend but I'm with someone who's not him.

My young heart is confuse.

Knowing Silas even for only a few span of 15 days, I like him already. I feel ease being with him. I like his company.

There's some emotions waking up inside me that I never felt with Ales.

I need to settle my feelings.

Baka naghahanap lang ako ng masasandalan dahil sa lungkot ko.

There was a lot of problems that came, hindi ko na alam kung sinong masusumbungan that I was longing for comfort...and fortunately, I saw it in Silas.

Now, I felt like that I'm too attached in that comfort, to Silas that I'm scared to let go. With Ales, parang babalik lang ulit ako sa dati, sa takot ko.

"Thank you, Silas. Ingat ka pauwi, ha?"

Nakaharap kami ni Silas na magkahawak-kamay. Ihinatid niya ako gamit ang motor niya at ngayon nasa may kanto na kami mula sa bahay ng mga Ivanovs.

Ilang a raw na akong nakatira pansamantala sa bahay-or more like mansion ng mga Ivanovs, gaya ng pangako binitawan ko sa kanila noon.

"Matulog ka ng maaga, ha? Exam niyo bukas. Mag-aral ng mabuti. Tawag ka lang kung may gusto kang ipaturo sa'kin." he smiled. He's really thoughtful.

"Opo, Itay." I joked at inirapan siya.

He shook his head. "Kulit." he pinched my nose, chuckling.

Ang gwapo niya pag nakangiti. I just found myself leaning toward him.

Natigilan siya nang hinalikan ko siya sa pisngi. Nanigas siya sa kinatatayuan at napanganga sa gulat. Tinawanan ko siya at tumakbo na palayo.

I stucked my tongue out at him before waving bye to him. I was nearing the gate nang nilingon ko siyang muli, he's still in the same place pero nakahawak na sa pisngi niya na may ngiti sa mukha.

"Lagot ka sa'kin bukas!" he shouted playfully.

Napangiti ako sa reaksyon niya.

Ramdam ko ang pag-init ng mga pisngi ko. There is it again, the butterfly effect he always give. Kinikilig ba ako?

I shook my head as I slowly opened the gate. Hindi ko na uli nilingon si Silas, baka makita niya ang pamumula ng pisngi ako at gawin niya pang pang-asar yun bukas.

Ang kulit pa naman.

Sumalubong sa'kin ang security guard at binati ako. Medyo malayo ang pinto ng bahay mula sa gate kaya in-escort pa ako ni manong, iyon lagi ang tugon sa kanya ng mga Ivanov. Hindi kasi ako nagpapasundo na may kotse sa school dahil nahihiya ako.

Naabutan ko si Mr. Ivanov na nakaabang sa may pinto. Parang ang lalim ng iniisip.

Pinasalamatan ko ang guard at tumungo na kay Daddy, it feels weird. Hindi pa rin naman ako sanay na tawagin sila nun pero unti-unti ko nang sinasanay ang sarili.

I'm slowly adjusting.

Agad na bumaling ang tingin niya sa'kin, with a smile.

"Hi, love. How's school?" salubong ni Daddy pagpasok ko palang.

Agad niyang kinulong ang mukha ko sa palad niya at muling kinuskos ang ilong naming dalawa. I giggled at the gesture.

Nasasanay na rin ako sa ganito. Sobrang lambing nila sa'kin.

"Hi, Dad." I whispered when he kissed me in both cheeks. Hindi nagtagal ay sumalabong na din si Mommy na nakasuot pa ng apron. She looks so graceful while wearing that. Sana ganyan din ako pagtanda.

"Hi, honey." she did the same as what my father did, rubbing our noses, kissing both my cheeks. "I made dinner. How's school?" she smiled.

Nakakatawa dahil pareho sila ni Daddy ng tanong.

No doubt they're compatible to each other.

Opposite but similar in their own different ways.

Naging masaya ako sa pag-stay ko sa kanila. I feel already home with them. Ang luwang sa pakiramdam kapag nakakausap ko sila. Ito yata yung sinasabi na lukso ng dugo.

Although, nalulungkot ako minsan kapag naaalala ko si Auntie na mag-isa lang ngayon sa bahay. Hang a raw ko na din siyang hindi nakikita.

Naging mabilis lang ang paalam niya sa'kin nung sinundo ako ng mga magulang ko. She gave me a sad smile that day, iyak siya nang iyak kahit sinabi ko pa na babalik ako naman ako pag-uwi ng mga Ivanov sa Russia.

Masaya akong nagkwento sa dalawa tungkol sa naging a raw ko. Hindi ko na sinabi ang detalye tungkol sa pagchi-chismisan sa'kin ng mga kaklase, schoolmated at teacher tungkol sa amin ni Ales. I still haven't told them about him, too.

Hindi pa nila alam na may boyfriend ako. Natatakot na naman akong husgahan sa pakikipagrelasyon sa mas matanda sa'kin ng higit na sampung taon. Hindi ko naman kinakahiya si Ales. Natatakot lang ako sa magiging reaksyon nila sa'kin.

Si Silas lang ang kilala nila.

Wala naman din akong nakikitang article sa internet tungkol sa amin. Ales is very well-known business man kaya maraming media ang sumusunod sa kanya. Kahit noong minsan na pinagkaguluhan kami sa school noon ng media. I guess, Ales did something about them.

Pero, nakita ko nga ang tinutukoy ni Jasmine sa'kin noon na litrato nila ni Katrina na magkasama. They were sitting in a restaurant, holding their hands in the table. Nagtatawanan pa sila sa litrato.

I guess, nagkakamabutihan na sila.

Kaya, hindi na ako magugulat na magkikipaghiwalay na siya sa'kin, one of these days.

Hindi ko mapigilang mapangiti ng mapait habang nakatitig sa cellphone ko na may picture nilang dalawa. I tried searching for more, pero yun lang ang lumabas sa Google.

Muntik ko nang mabitawan ang phone nang tumunog ito. Someone's calling.

I immediately press the green button.

"Hello, Silas? Miss mo agad ako?" I chuckled. There was a long pause which made me frown. What wrong with him kaya?

"B-Baby..."

Halos kumawala ang kaluluwa ko nang marinig ang pamilyar na boses ni Ales.

Shit! Hindi pala si Silas ang tumawag?

Sinilip ko ang pangalan at tangina! Si Ales nga! I thought it was Silas! Hindi ko man lang nakita! I should've checked it!

Padalos-dalos ka kasi Blue!

Nagpapanic na ako. Hindi ko alam ang sunod na sasabihin. Will he asked who's Silas? What am I going to reply about that?

"I-I'm outside your house, but your Aunt said nasa bahay ka ng magulang mo? Are you fine there?"

There was something in his voice that I can't comprehend. He sounds sad or mad?

It's fine, Blue. It's fine. Relax. Baka hindi ka niya narinig kanina.

I cleared my troath. "O-Oo. Okay lang. Anong ginagawa mo diyan?"

"I-I was just want to check on you. Can I go there? Kahit ilang minuto lang, bi."

I rolled my eyes to stop my tears. Until now, mabilis pa rin akong maiyak kapag nag-uusap kami ni Ales. That's why I often don't answer his call or text.

"B-Bukas nalang. Mag-aaral pa ako. Exam namin bukas, eh. And my parents..." mahina kong sabi sa huling salita.

He sighed deeply. He's disappointed, I can tell.

"K-Kahit sa labas lang ako, tingin ka lang sa bintana, please."

"Ayoko..." pagmamatigas ko.

I heard him sighed deeply. He's disappointed, I can tell.

What? Bakit hindi si Katrina ang kulitin mo?

"Blue... kahit magpakita ka lang sa bintana, please. Gusto lang kitang makita." he pleaded.

With the thought about Katrina biglang sumiklab ang inis ko.

"Bukas na nga!" Ang kulit!

Binaba ko na ang tawag niya. Agad na nagtalukbong ng kamot. Nakakainis. My phone rang. He's calling again. Inis ko dinecline ang tawag at pinatay muna ang phone para hindi na siya makatawag.

Nakahilata ako sa kama at nag-isip.

Ilang minuto akong tulala na nakatingin sa ceiling. Kinalma ko muna ang sarili bago kinuha ang cellphone para mag-dial ng number. I need to talk to someone.

"Hello?"

Huminga ako ng malalim.

"Hello, Silas?"

Kinabukasan, nagpasalamat ako na nakasagot ako sa exam. Buti nalang nakapagreview ako ng mabuti, thanks to Silas. Kailangan ko kasing makakuha ng mataas ng score dahil kasali ako sa honor list noong last grading period. I can't sink now.

Nagtext sa'kin si Ales na susunduin daw ako pagkatapos ng klase. Hindi ko siya nireplyan. Baka hindi na naman matuloy like last time, dahil may emergency meeting na naman daw sila.

But, I still waited after school.

I waited for him.

I texted him na tapos na ang klase ko, hindi na ako nagulat ng hindi siya magreply. Hanggang sa ilang oras na naman ang lumipas hindi pa rin siya dumadating. Naluluha na ako sa kinakatayaun ko.

Ito na nga yung sinasabi ko eh. Asa pa rin ako ng asa sa matandang yun!

Hanggang kailan ba kami magiging ganito? Lagi nalang siya busy. Kung magkikita man kami, laging late.

Late saan? Dahil kay Katrina?

I don't know what to think about it anymore. Nakakasawa na. Hindi na man lang siya nag-text na male-late siya. Is he that busy that he can't

Nakakasawa na. Hindi na man lang siya nag-text na male-late siya. Is he that busy that he can't type a brief message?

"Blue..." I heard a voice called.

Napalingon ako na puno ng pag-asa.

He's here.

I just found myself sobbing so hard. I ran towards him and hugged him so tight.

"Silas..." I cried.

I'm so glad he's here.

"Sshhh.. tahan na." he consoled softly.

Hinagod niya ang likod ko at tinaggap sa bisig niya. He didn't say a thing, he just let me cried in his chest, comforting me.

"Hatid na kita?" he asked slowly.

Pinunasan niya ang luha sa pisngi ko.

I smiled at him and nodded. As we were about to walk, doon lang dumating ang kotse ni Ales. Nanigas kaming pareho ni Silas. I instinctively let go of his hand.

"Nandito na pala..." bulong ni Silas.

The head light turned off at lumabas na sa kotse niya si Ales, nagmamadali ito.

He roamed his eyes. Hanggang sa namataan niya kami.

Mabilis ang hakbang niya papunta sa'min habang nakatiim ang bagang.

Kinabahan ako na baka suntukin niya bigla si Silas. He stopped in front of us, he eyed Silas beside me. Ang akala ko na susugurin niya, nagulat ako nang sinukatan niya lang ito ng masamang tingin na nakatiim ang bagang.

"Who's this?" madiing tanong ni Ales.

"Silas po. Kaibigan ni Blue." magalang na pagkakasabi Silas.

Ales' let out a sarcastic laugh.

Tumayo ako sa pagitan nila at mahinang tinutulak na si Ales na parang susuntukin niya si Silas. Galit ang ekspresyon nito habang nakatitig kay Silas habang relax lang naman si Silas na sinasalubong ang tingin ni Ales.

"L-Let's go..." tawag ko. Hinila ko ang braso niya na nakayukom ng mahigpit ang mga palad. Pero hindi pa din siya nagpapatinag sa pagtawag ko.

"Ales! Ano ba? Tama na. Let's go!" sigaw ko sa kanya.Doon lang siya natauhan at malunay akong binalingan ng tingin.

"I'm sorry, baby. Let's go..hmm?"

I ignored him at bumaling muna kay Silas. "T-Thank you, Silas. I'll text you later." bulong ko sa kanya.

Hinawakan ko siya sa braso para mabaling ang tingin sa'kin. He was also staring at Ales, na may galit doon.

He nodded.

"Ingat ka." paalam niya.

But he stayed where he's standing. Kaya mabagal na akong lumapit kay Ales at tinitigan niya lang akong naglalakad patungo sa kanya. Tahimik niya akong sinalubong ng yakap. He let out a relief sigh.

"I'm sorry. I'm late." bulong niya.

Hinalik-halikan niya ako sa pisngi, I noticed at how he glance at Silas for a few second, smirking before kissing my lips deeply.

"Let's go? Punta tayo sa bahay ko, baby?" malambing niyang tanong habang hinahaplos ang pisngi ko. He had this soft stare that made my stomach flutter.

Tanging tango lang naging tugon ko.

Nadadala ako sa haplos at halik niya sa'kin. The feelings keeps on coming back. Ibang-iba kapag kasama ko si Silas.

He gave a smile, pecking my lips.

Nilingon ko si Silas na may matamlay na nakatingin na sa'kin. Nakararamdam ako ng awa.

Now, I feel guilty seeing him like that.

I smiled at Silas bago ako pumasok sa kotse.

Nakatayo pa rin siya sa parehong posisyon hanggang sa umandar na ang kotse. I can't help but look back at him again.

Sana makauwi siya ng ligtas.

Nag-aala ako dahil iniwan ko siya sa dilim. He even made an effort na puntahan ako sa school kahit wala naman kaming usapan na magkikita ngayon.

Tahimik kaming dalawa ni Ales sa biyahe hanggang sa makarating kami sa mansyon niya.

Nakatanggap ako ng tawag mula sa mga magulang ko, asking if where I was. I just sent a message, and made up excuses.

"I missed you." biglang sabi ni Ales sa gitna ng dinner namin. Hindi ko siya sinagot at nagpatuloy sa pagkain.

I suddenly ran out of words to say to him. Ang ilang linggo kaming hindi nagkasama. My heart is racing so fast that it might pop out right now. Ang lamig din ng mga kamay ko sa kaba.

"Baby..."

I said nothing. I'm too tired to talk.

"Mrs. Marquez..."

Doon ako napatingin sa kanya. I scowled at him when I caught his mischievous smile. He's teasing me!

This old man!

Inirapan ko siya at tinuon ang pansin sa pag-ubos ng pagkain. Gutom ako.
Pagkatapos naming kumain, lumipat na kami sa sala.

The place was quiet.

Kulimlim ang ilaw at tanging ang lampshade sa sa gilid ng sofa at TV ang naging source ng ilaw sa paligid. It's almost 8 na, medyo naconscious ako sa oras dahil baka hanapin na ako ng mga magulang ko.

Dumating na si Ales mula sa kusina na kumuha ng ice cream gayang utos ko sa kanya. Tumabi sa'kin si Ales sa sofa at inabot ang ice cream na agad kong nilantakan.

Konti lang ang nakain ko kanina dahil sa titig ni Ales. He was gawking at me the whole time I ate my ice cream. Paminsan-minsan pinupunasan ang gilid ng labi ko.

Natigilan ako sa pagkain nang kumalat na sa kamay ko ang ice cream. Ang malas naman. Ayan kasi, sabik sa ice cream.

Hinanap ko ang bag ko para kumuha sana ng tissue.

Pero, nagulat nalang ako nang may kumuha sa kamay ko at sinubo sa bibig niya. Natulala ako sa ginawa niya. He was staring openly at me while sucking my index finger.

Inagaw ko ng mabilis ang kamay at tumayo para kumuha na ng tissue sa bag na nakalagay sa mesa.

My heart is racing so fast.

"Gusto ko nang umuwi, Ales. Ihatid mo na ako." with a cold tone, I said.

Natigilan lang ako nang niyakap niya ako mula sa likod. His lips touched my neck that sent shivers through my whole body. Nanindig ang balahibo ko.

Damn this feeling again.

"Blue, let's talk, please." he pleaded.

Muli niyang hinuli ang kamay ko para pabalikin sa pag-upo. Nagpatangay ako sa hatak iya. He held my hands habang hinuhuli ang tingin ko. Until, our faces got closer together.

"Baby ko..." he whispered cupping my face softly. Napapikit ako sa hawak niya.

Sunod-sunod nang natuluan ang luha ko hanggang sa humikbi na ako ng tuluyan.

I hate this. I hate being this sensitive when it comes to Ales. Nanghihina ako. Akala ko kaya ko siyang tiisin.

Pero, Silas...what do I feel about him?

"I miss you so much." he said before capturing my lips. With so much passion, I sighed in relief as I kissed him back.

Nadala ako sa halik niya.
Pinalibot ko ang kamay sa leeg niya at hinila siya papalapit like the closeness of our lips is still not enough to quench this feeling.

Nawala na sa isip ko ang mga dapat sabihin sa kanya. Nakalimutan ko ko na ang mga hinaing ko. I'm so stupid.

Ang tanga.

"What's wrong, hmm? Is something bothering you?" malumay niyang pagkakatanong nang maghiwalay ang mga labi namin. He was caressing my cheeks that it made my eyes close.

I miss his touch. Hindi ko na siya sinagot sa tanong niya. Now, I'm scared to say a single word. Yumuko ako, takot na makasalubong ang mga tingin niya.

We we're silent for a moment. Tanging ang hikbi ko lang ang naririnig sa buong paligid. He was just trying to wipe my tears, kahit anong taboy ko pa sa kamay niya.

I let out a deep sighed.

"What's wrong?" seryoso niyang pagkakatanong.

I need to say something. Gusto kong ilabas ang mabigat na bumabagabag sa'kin. Ayoko nang dalhin pa ito ng matagal. I need to be honest.

"A-Ales, I..." Please, speak now, Blue.
Pero kaya ko ba? Kaya ko bang sabihin?

Nauunahan na naman ako ng takot.

Ang higpit ng pagkakahawak niya sa kamay ko. Nakatingin lang siya na may takot sa mga mata niya.

Para siyang kinakabahan habang naghihintay sa sasabihin ko. Why do I feel like he knows what's happening? Natatakot ba siya? Saan? Kanino?

Panay ang lunok niya habang umiigting ang panga. May bahid na ng pamumula ang mga mata niya. Seeing him like this make me feel more guilty. Umatras ang tapang ko.

God, Ales, what's this?

I breathe deeply at napailing. Yumuko ako at kumalas sa hawak niya para punasan ang mga luha.

"I-I just missed you." I crooked out. Hindi ko alam kung totoo ba yung sinabi ko o hindi. I just found my mouth saying that.

Narinig ko ang pagkawala niya ng malalim na buntong hininga. Narinig ko pa ang mahina niyang mura bago sinapo ang mga pisngi ko.

"Ssshhh..." he whispered as he pecked my lips repeatedly. Sinisinok ako dahil sa pag-iyak habang sinusuklian ang halik niya.

We were kissing passionately 'til I found my self drowning in pleasure. Nakahiga na ako sa kama niya at hubad na ang pang-ibaba ko while he was lying below me, leveling my feminity.

I was biting my lip so hard as his mouth sucked the sensitive part of my feminity. Umungol ako ng malalim at mas humigpit ang kapit sa buhok niya nang mas bumilis ang pag galaw ng bibig niya that my hips started mimicking his movement.

Oh god, he really knows how to pleasure me indeed. He's been doing me for a couple of minutes now. Wala siyang kasawaan. Kanina ko pa siya pinipigilan na tumigil but he keeps on getting better and better pleasuring me.

"Aahh...A-Ales." I gasped as I cummed for the nth time. I was catching my breath rapidly. Sa tingin ko nawalan ako ng hangin sa ginawa niya.

"No..." I shook my head at hinawakan ko ang ulo niya para ia-angat.

He licked his lips.

Kita ko ang bahagyang pagkabasa ng bibig niya. Wala pa yata siyang planong huminto kung hind ko pa siya hinalikan nang akmang ibaba na naman niya ang ulo.

I distracted him successfully.

"Baby...I want to taste you more. I missed you." he begged against our kisses.

I shook my head rapidly. "N-No, ayoko na." pigil ko na parang naiiyak na.

I don't still I can still take it. Hindi pa ba siya nagsasawa?

We stopped kissing. Tumitig siya sa akin na may panghihinayang. Para siyang batang naagawan ng laruan. Pinunasan ko ang noo niya na may bahid ng pawis at sinuklay ang magulo niyang buhok.

He's still wearing his suit at magulo na din iyon while me, only my bra remained.

"I love you..." he said.

Liar.

I gave him a bitter smile as I kissed his lips. "I love you."

© iorikun xx