PAHINA 51

***

I was able to hold my tears back, walking away from him. Pumasok ako sa bahay na nakasunod lang si Ales sa'kin, tinatawag ang pangalan ko. I disdain his calls. Naabutan ko si Auntie na may nilalapag na pagkain sa mesa habang nagtatanggal ako ng sapatos.

Ngumiti siya sa gawi ko pero biglang napawi nang bumaling ang tingin sa likod ko.

"Magandang gabi po." he greeted.

I wanted to glare at him. Bakit pa ba siya nakasunod? Akala ko naman aalis na naman siya ngayon na hindi naman lang ako kina-usap, katulad kagabe.

Hindi ako na ako maghahabol-habol sa kanya para makipag-usap. I'll let him chill if he's ready to talk. Ill just let him be the one to initiate his explanation.

Napapagod na ako sa kaka-isip sa kung anong posible niyang rason kung bakit siya nale-late ng ganito and why was he with Katrina last night.

Magsabi man siya ng totoo o hindi.

Bahala na siya. I'll still know the truth.

Lies are not meant to be kept forever.

"Blue, please. Let's talk." he begged as we set foot in my room. Siya na ang nagsara ng pinto. Padabog kong binaba ang bag sa lapag, wala na akong pakialam kung malakas ang pagkakabagsak nito.

Isang malalim na paghinga ang ginawa niya habang naghuhubad ako ng uniform. May sando naman ako kaya, okay lang. Besides, he already seen me naked. I went to the bathroom para maghilamos. I wanna cover the evidence of my crying earlier.

Medyo mapula pa ang pisngi at ilong koat  mugto pa din ang mata ko.

Kinatok naman ako ni Ales pagkalipas ang lang minuto. I didn't notice that I've been gawking at my reflection all this time.

"Sandali nga! Hindi ka ba makapaghintay?" I glared at the door like I'm ready to kill it, imagining it's Ales. Para namang mamamatay siya sa kakakatok diyan.

Bahala siyang maghintay. Kung nagmamadali siyang maka-usap ako ngayon dahil may lakad siya, pwes magtiis siya diyan.

Or rather, umalis na siya.

"Sino siya yung lalaking kausap mo, Blue?" madiin na tanong ni Ales pagkalabas ko palang ng banyo.

Kinabahan naman ako kaagad sa tanong niya kahit wala naman akong ginawang masama. Or maybe because his aura is terrifying right now. Madiin na nakayukom ang kamao sa sa tuhod niya.

He looks enraged now. Napalunok ako sa takot bigla. Ang tapang na binuo ko ay biglang natibag.

Tumayo siya palapit sa'kin at madiin na hinawakan sa magkabilang braso. He shaked me. "Who was he, huh?! Tell me Bakit kayo magkasama?!" he shouted so loud na nangingig ako sa takot.

Natatakot ako na ako kay Ales ngayon. Hindi na ako makapagsalita. Parang ibang Ales ang nasa harapan ko ngayon. Ales na handa akong saktan ngayon.

Uminda ako sa sakit sa higpit ng hawak niya sa braso ko. Sigurado akong mamamasa iyon katapos.

"A-Ales! M-Masakitl Let me go!" malakas kong tili. Nanginging na siya sa galit ngayon. I've never seen him this furious before! Sasaktan niya ba ako?

"Then tell me who the son of a bitch was that, Blue!" Nilapit niya ang mukha niya sa'kin,which made me fear him more.

Gripping my arms like it's about to break my bones.

"Blue, Ales! Anong nangyayari diyan?"

Nakahinga ako ng maluwang nang marinig ang katok ni Auntie sa pinto.
Ales remained angry pero unti-unti na niyang kinakalas ang hawak sa'kin. I pushed him so fast na hindi niya inasahan kaya mabilis siyang napaatras.

I ran fast towards the door ag binuksan.

Nasalubong ko ang nag-aalalang mukha ni Auntie. "A-Auntie..." Agad ko siyang niyakap ng mahigpit.

"Anong nangyari sa'yo? Anong nangyayari dito? Ales?" may halong irita niyang tanong kay Ales. Niyakap niya ako pabalik. My body's still shivering from fear.

"I-I'm sorry, I didn't m-meant..." his voice slowly wavered. "B-Baby..." He called for me.

"Anong ginawa mo kay Blue? Bakit nangingig ang bata 'to?"

Nagsumiksik ako kay Auntie para mas makatago mula kay Ales. I don't even wanna see his face anymore. Nanunubalik ang nakakatakot niyang presensya kanina. Parang handa na niya akong saktan kung hindi pa ako tumakbo.

"Mabuti pa, umalis ka lang muna Ales. Hindi na ako natutuwa sa ginagawa mo kay Blue. Wag ka lang munang pumunta dito."

"I-I'm sorry." he said bago kami nilampasan palabas ng kwarto. Narinig ko pa ang mura niya. Nakahinga na ako nang maluwang, knowing he's not here anymore.

"Okay ka lang, Blue? Sinaktan ka ba niya? Namumula ang braso mo!" nataranta si Auntie na hinawakan ang braso ko.

Kitang-kita niya iyon dahil naka-sando lang ako. Tama siya, sobrang pula nito, bakat ang kamay ni Ales.

"Sinaktan ka ba? Saan ang masakit sayo? Bakit kayo nag-aaway? Kung hindi pa ako dumating baka ano pang ginawa sa'yo! Aba!"

At that night puno ang isip ko si Ales. No matter how much I tried to erase him, his actions seems to daunt me. Kung hindi pa siguro dumating si Auntie...

I wonder what will happen after that?

I said to myself, hindi na ako takot pagnagagalit siya.

I said, he'll never hurt me no matter how angry he is.

But, it was different that night...akala ko lang pala. I guess, I never truly know him that much. I'm not sure if it's because he was provoked that he acted that way, or he's just concealing his true self.

Nakalimutan ko ng ilang sandali ang nangyari nang dumating ang mga Ivanovs. They were smiling widely.

Agad kong niyakap ang dalawa.

Nagdinner kami ng masaya. They were telling stories about me as a toddler. Mas nagimg komportable na ako sa dalawa.

"M-Mommy..." I stuttered as I said that foreign word.

All my life, wala akong tinawag na ganun. Not even Auntie.

I saw how Mrs. Ivanov covered her gasped with her palm. She was starting shedding tears. "Oh, honey..." her voice quivered as she held me in her arms.

"D-Daddy..." Mas sobrang kaba nang si Mr. Ivanov na ang sinabihan ko. He was stone cold while I was at my struggle.

Then finally, giving me a brief smile. He hugged me so tight na halos hindi na ako makahinga.

Tiningnan ko si Mrs. Ivanov na lumuluha pa rin habang nakatingin sa'min. "I miss you, darling. Daddy missed you so much." he was whispering those words.

I smiled giving his back weak pats. I detected his genuinity between words. How I long for them. How I dreamed to have parents.

Iniwan na kami ni Auntie sa sala para magkausap pa kami. Kinamusta nila ang a raw ko ngayon. Tinanong kung ano ang mga paborito ko, my hobbies, my dislikes and I don't even remember kung ano na ang mga pinagdadaldal ko sa kanila. They were just smiling all the time.

Tuloy-tuloy lang ang kwento ko hanggang sa mapunta kami sa isang seryosong usapan. They asked me if I wanted to come with them in Russia.

Wala akong ma-isalita. This is one of my fears, ang kunin nila ako kay Auntie. Of course, they're my parents I wanna be with them and know more about them.

But, am I ready?

"That's fine, honey. We will not rush you. We'll stay in the Philippines for few more months." malambing na pag-aalo sa'kin ni Mrs. Ivanov at hinaplos ang pisngi ko.

Muling nanumbalik ang takot ko nang umabot kami sa usapang iyon.

"And you should move with us, darling."

That night, I promised na sasama ako pansamantala sa bahay nila dito. I will stay with them until they leave to Russia.

Hindi daw nila ako pipilitin na sumama muna, but I know...

I know they're hoping for me to come with them– sa Russia.

Gusto din daw akong makilala ng mga Lolo at Lola ko. Kung hindi naman daw ako sasama, ay babalik-balikan nila ako dito kada buwan.

They know it's a big pressure for me.

Nasanay na ako na dito na sa Pilipinas. Even the language, mahihirapan na naman akong mag-adjust.

"I love you, Inessa." malambing na paalam sa akin ni Mr. Ivanov.

Naninibago pa rin ako sa totoo kong pangalan. He kissed my forehead then rubbed our noses which made me giggle. He really does have a soft heart for Mrs. Ivanov and me.

"Daddy..." I smiled at him.

"Oh god, I wanna sack our daughter right now, love." bigla niyang lingon dito.

Sabay kaming natawa ni Mrs. Ivanov. I waved at them happily as their car hit the road. It was a mixture of happiness and upsetting when I remember Ales.

He sent me a message simply saying his sorry. Isa siya sa mga rason kung bakit natatakot akong sumama sa Russia.

Gusto ko sana siyang ipakilala sa mga magulang ko kaso may pag-aalangan akong nararamdaman. Sabi ko sa sarili. sasama lang yata ako kung maghiwalay na kami, and I think it's about to come...soon.

I wanna cry again.

Simula noon, ilang araw nang hindi nagpakita si Ales. He keeps on texting me though, pero hindi ko na muna nireplyan. Nagpapadala din siya ng mga bulaklak sa bahay na may note na "I'm sorry."

Minsan, naaabutan ko ang kotse niya sa labas ng school, pero hindi naman siya lumalabas.

Nagpapasalamat nalang ako na hindi siya lumalapit. Atleast, he's giving me space, which we both still need. We need to gather our thoughts first.

Until now, I still wonder kung alam niya ba na nabuko ko siya na magkasama sila ni Katrina noong gabing iyon. He was jealous about Silas that night that he got furious, pero hindi man lang siya muna nagexplain kung bakit sila magkasama ni Katrina.

Pagdating ko sa bahay agad akong tumihaya sa kama at binuksan ang cellphone. I ignore Ales' message at nag-Facebook para malibang.

I was watching life-hack videos when a notifcation pop-up. It was a friend request from Silas! Napa-upo ako at pinindot ang icon niya, his profile showed up. Simple lang ang profile pic
niya, he was wearing a tuxedo. His posing was formal.

May pinuntahan siguro siyang wedding.

I accepted his friend request.

Maya-maya pa ay nag-message siya bigla. A simple 'Hi', itsaid.

Nag-isip ako ng ilang minuto kung rereplayan o iignorahin na lang ang message niya. Pero naalala ko na mabait naman siya.

I replied a simple 'Hello.'

And that's where all it started.

Hindi ko na napapasin na palagi na kaming magka-chat. I even gave my number. He was so fun and light to talk with. Comportable ako sa mga conversation. Madali siyang makasakay sa mga trip ko and vice versa. Pag gabi, tumatawag siya sa'kin minsan, hanggang sa napapahaba na ang usapan namin.

"P-Pwede ba tayong magkita bukas?"

Ang lalim ng boses niya. Hindi pa rin naiiwasan ang pautal-utal niya na minsan ay binibiro ko sa kanya.

"Sure. Wala ka bang pasok bukas?"

"Wala. Maaga ang uwi ko bukas. Half day lang kasi kami. Baka mga 1 PM ang tapos ng last subject ko." he chuckled.

I pouted a little, holding back my smile.

"Pero 5 pa ang uwian namin. Maghihintay ka lang sa'kin? Nakakahiya naman."

"Hindi! O-Okay lang. Maghihintay ako."

Talagang desidido siya sa paghihintay sa'kin. It gave me a tizzy feeling.

"Sure ka, ha? Baka mainip ka sa kakahintay, eh." I teased him a little.

Narinig ko ang singhap niya. "Oo, naman! Hinintayin na kita sa labas ng school mo."

"Saan naman tayo pupunta?" I asked him.

"Kahit saan mo gusto." Bakit gusto kong mapahagikgik sa lambing ng boses niya.

There was a small flatter inside my tummy.

That day came, nagmamadali ako papalabas ng school. Buti nalang at maagang natapos ang pasok namin dahil absent ang teacher sa last subject.

It was an early dismissal. Naabutan ko si Silas na nakasuot ng puting t-shirt na nakatuck-in sa pants niya, which made him look nerdy. Pero bagay naman.

I waved excitedly at him para kunin ang atensyon niya sa paglinga-linga. Nanlaki ang mata niya nang magkita na ang tingin namin.

He smiled at waved back at me. Lumapit na siya sa'kin na nakayuko.

"Hi! Ang swerte, wala yung teacher namin sa last subject kaya maaga kaming pinauwi."

Kinamot niya ang buhok niya at tumawa na parang kinakabahan.

"B-Buti naman. Okay lang n-naman na maghintay din a-ako hanggang five s-sayo."

I pouted at him. "So? Babalikan nalang kita dito ng 5PM?"

Umiling siya ng mabilis at nagpapap- nic na. Nakakatawa ang itsura niya ngayon. Para siyang nahuli sa akto dahil may ginawang mali.

Ang cute niya. Kahit moreno, nakikita ko ang pamumula niya. Para siyang inosenteng pusa.

"H-Hindi. H-hindi naman, Blue."

Kumunot ang noo niya sa'kin nang tumawa ako. Ang sarap niyang asarin talaga kahit sa personal. One week pa lang kaming nagkakausap pero magaan na ang pakiramdam ko sa kanya. Parang ang tagal na naming magkakilala.

He's easy to be with. Now, it's our first time to meet again, after that night.

"Ang k-kulit mo talaga." Bumuntong hininga siya ng malalim nang hindi pa rin ako tumitigil sa pagtawa sa kalagayan niya.

Natigilan lang ako nang pisilin niya ang pisngi ko pero mahina lang.

There goes this little feeling again.

I wonder what this is. Crush, maybe? It's not bad right? It's not like I'm cheating on Ales.

Well, he cheated first. I will not be guilty about hanging out with Silas.

Magkaibigan lang naman kami.

There's nothing wrong with. I'm not cheating on him....

Hinawakan niya ang kamay ko at ngumiti. "Tara na nga? Hinila niya na ako palayo.

...or so I thought.

***
iorikun xx