PAHINA 44

***

My heart is hurting. My mind is full of confusions. Sobrang sakit. Hindi ko na alam kung ano pa ang gagawin. Parang ang bigat ng buong katawan ko- nanghihina ako. Everything was a lie.

My life was full of lies.

Gusto kong magwala, umiyak, sumigaw para lang malabas ang galit at sakit sa damdamin ko. Sinubsob ko ang mukha ko sa pagitan ng tuhod ko.

Inaantok na ako. Nagugutom. Nauuhaw.

Pero hindi ko alam kung nasaan ako.

Hindi ko alam kung saan ako dinala ng aking mga paa. Sobrang dilim na ng paligid at walang tao o sasakyan man lang ang dumadaan sa kalsada. Sa sobrang nabulag ako sa galit at sakit na hindi ko man lang namalayan kung saan ako tumutungo.

Ngayon parang nagsisi tuloy ako na pinairal ko ang galit ko— now I'm lost.

I'm lost, sitting on these pavements. Now what do I do? Wala akong dalang cellphone para may matawagan. I don't have any money in my pocket— at naka-school uniform pa rin ako.

Sobrang lagkit na ng buong katawan ko dahil sa pawis na namuo sa akin kanina habang tumatakbo.

Inilibot ko ang mga mata ko sa buong paligid. Nakaramdam ako ng takot at kabang dahil sa nagsisimula nang dumilim ang buong paligid. Napatingin ako sa relo na suot ko at mag a-alas otso na pala.

I sighed heavily at nagsituluan na ang mga luha ko. Hindi ko na alam ang gagawin ko- nakakaiyak. Baka wala nang maghanap sa akin. Hindi ko na alam kung saan ako pupunta. Ayokong umuwi. I'd rather die in here. Lahat ay kasinungalingan. Lahat niloko lang ako.

Walang naging totoo.

Putang ina ang sakit. Ang sakit. Parang nawalan ng silbi ang buhay ko. Niloko ako ni Ales. Niloko ako ni Auntie.

Bakit ako pinaparusan ng ganito?

Pinunasan ko ang basa kong pisngi at i nay os ang buhok ko. Itinali ko lang iyon para mabawasan ang pagpapawis ko.

I looked up at the sky. Isa-isa nang nasisilabasan ang mga bituin sa langit at nagsisimulang magliwanag ang buwan sa langit.

Naalala ko naman ang nangyari kanina. Sumasakit ang puso ko. Hindi ako makapaniwala sa mga nabunyag tungkol sa akin.

Buhay pa pala ang aking mga magulang— they were at the same planet as me at the whole time. At ang nakakagulat— ang mga Ivanovs pa.

Bakit ginawang ilihim ni Auntie ang tungkol sa totoo kong pagkatao.

Bakit niya nagawa iyon sa akin. She may have gave enough love and care for me- pero hindi pa rin kompleto iyon. I was craving for a mother and father my whole lifewishing that the're still alive.

At ngayon nagkatotoo na ang hinihiling ko— nasasaktan na ako. Hindi ko na matanggap. Be careful what you wish for, ika nga.

Gusto kong magalit sa kanilang lahat. Pero nalilito pa rin ako. Sa buong ako. Is my name even Blue? Kailan ba ang totoo kong birthday? Saan ako pinanganak? May mga kapatid ba ako?

Everything's back zero again.

Ang hirap.

I wish everything was a dream. Sana hindi nalang nangyayari ito at magising ako. Hindi ko alam kung ilang oras na ako nawawala pero hindi ako sumuko sa paglalakad. Sana may makita man lang akong gasoline station o tindahan man lang akong makita.

Gusto kong humingin ng tulong. Baka may telepono sila at matawagan ko si Carla.

I don't think I'm ready enough to face my real parents, si Auntie at si Ales matapos ng nangyari. Nasasaktan pa rin ako. I felt betrayed. Masyado pa akong gulat. Hindi ko nga alam kung paano ko sila haharapin.

But right now, gusto ko ng yakap. I want someone's comfort. Sana pala sa kanya ako dumiretso kanina kila Carla.

But— I guess I was so hurt and mad that I didn't track where I am going.

Everything was black for me.

Kaya ngayon eto ako ngayon— I'm lost in the middle of the road. Ni wala pa ngang sasakyan na dumaraan.

Nasa pilipinas pa kaya ako? Baka naman hindi ko namalayan na sumakay na pala ako sa eroplano at nakarating sa ibang bansa.

Napatingin ako sa paligid na puro puno at damo. Lumalamig na din ang paligid. Nakakatakot. Sana gabayan ako ni Lord.

I sighed at tinanggal ang school shoes ko dahil parang humahapdi ito sa kakalakad. Inis akong napaupo sa kalsada at pinadyak ang paa dahil sa inis at pagod.

Ang lagkit sa katawan. Puno na ako ng pawis. Parang ang dumi-dumi ko na.

Napahilamos ako sa mukha at sinabunatan ang buhok.

Now, what am I going to do? Nagugutom na ako. Nauuhaw. Ang sakit na ng paa ko. Ang sakit ng buong katawan ko. Damn it. Damn my life. Damn it all!

Napahagulgol ako sa iyak.

Napahawak ako sa ulo ko nang makadama ako ng pagkahilo. I frowned at hinilot ang sentido ko. Parang kumirot ito.

I sniffed at napadaing sa sakit.

Sinabunutan ko nalang ang buhok ko para maibsan sana ang sakit. Pero parang masa dumagdag lang ang sakit!

"Aaaaahhh!" I scremed all of my anger.

I screamed and screamed and screamed until mawalan na ako ng boses.

Napahandusay nalang ako sa kalsada at tiningnan ang kalangitan. Wala na akong pakialam sa dumi ng kalsada.

Wala na akong pakialam kung masagasaan na ako dito. Mas mabuti nga iyon eh. Nobody cares about me.

Lahat niloloko lang ako. Kasabay ng pagtulo ng luha ko ang pagpatak ng malakas na ulan. Sinalubong ko ito ng may mapait na ngiti. Napapikit ako at ninamnam ang lamig ng ulan.

Ang sarap sa feeling.

Napadilat ako. Ang aking panalangin kanina ay nakatotoo nang mahagilap ng peripheral view ko ang ilaw na nagmumula sa kanan ko. May dadaan na kotse.

Nanatili lang akong nakahiga at pinikit ang mga mata nang papalapit na ang kotse.

Bahala na. Bahala na.

I inhaled deeply at ni-ready ang saliri na masagasaan. Mamamatay ako sa gitna ng ulan. I waited and waited for a painful impact from the car pero I was disappointed.

Wala.

Instead— isang pamilya na boses ang aking narinig.

"Blue! Oh god! Baby? Baby... baby, wake up, please!" nagpapanic nitong sabi.

Napadilat ako at nakita ko ang nag-aalalang mukha ni Ales. Basang basa ito at namumutla ang kanyang labi. Para itong takot na takot.

Nakasuot pa rin ito ng three piece suit at magulo pa ang buhok. Nakapayong na sa amin ngayon ang kanyang driver.

Nakita ko din sa paligid ang madaming nakabantay na mga body guard niya. Inalalayan niya akong maka-upo.

He sighed in relief. "Oh god, baby. You scared me. Fuckl Oh fuck!"

Hinalik-halikan niya ako sa noo. He is now muttering ’thank god, thank god again and again against my forehead.

Tss. Kelan pa siya naging maka-diyos?

Hindi ako tumugon at tinitigan lang ang kanyang mukha. Is he real? Totoo bang si Ales ito? Paano niya ako nahanap?

Umupo ako ng tuwid at tinulak siya ng malakas na siyang nagpagulat sa kanya. His mouth formed an 'o'. Nanigas ito sa kinauupuan.

I glared at him.

"Anong ginagawa mo dito?" malamig kong sabi sa kanya.

He blinked several times. Napalunok ito.

"B-Baby..." he stuttered.

"Umalis ka." madiin kong sabi, still glaring at him.

"What? No! Why would I do that?"

"Tapos na tayong, gago ka! Umalis ka na! Magsama kayo ng childhood friend mo!" sigaw sa kanya.

Nanlaki ang mata niya at dumilim ang kanyang mukha na parang hindi nagustuhan ang aking sinabi.

"Hindi tayo maghihiwalay, Blue. Stop all these nonsense and let's go home." nagpipigil niyang galit.

Hinawakan niya ako sa braso at akmang hahalikan pa ako sa noo ay mabilis ko siyang sinampal.

Tanging tunog ng ulan at ang makina ng sasakyang ang naririnig dahil sa katahimikan. Nakita ko ang pagpikit ng mariin ni Ales at huminga ng malalim.

"Hurt me all you want. Hindi tayo maghihiwalay. Now, let's go home."

He successfuly dragged me to his house at dinala sa kanyang kwarto. Kahit ano pagpupumiglas ang gawin ko ay hindi ito natinag. Parang wala lang sa kanyang ang sunod sunod kong sampal.

Naiinis ako. Sobrang naiinis ako.

Idagdag pa ang pananakit ng ulo ko ang galit ko kay Ales. Why can't he just leave me alone?

"Take off your clothes, Blue. Mag shower ka. Nabasa ka ng ulan. Wag mong subukang ako pa ang maghubad sayo."

I glared at him.

Nakaupo ako sa gilid ng kama niya habang nakatayo siya sa harapan ko.

Yakap ko pa rin ang tuwalya na binigay niya sakin kanina. "Tang ina! Sinabing ayoko nga! Hindi ka ba nakakaintindi?!"

He pinched the bridge of his nose at huminga ng malalim.

"Fine. It's that's what you want."

Tinulak niya ako pahiga sa kama at mabilis na pinupit ang aking school uniform. Nanlaki ang mata ko at nagpupumiglas para pigilan siya.

"Stop! Stop!" I screamed.

He pinned both of my hands above my head. Napahinto ako at tumitig sa kanya.

"No! Ang tigas ng ulo mo! This is for your own good yet you want to harm yourself! Hindi mo man lang naiisip na nag-aalala ako! Palaging minamasama ang mga utos ko na para naman din sa kapakanan mo. Laging ganito na lang ba tayo, Blue?"

"Bakit? Nagsasawa ka na? Wag kang mag-alala, hiwalay na tayo diba? I am not of your concern anymore! Magsama kayo ng Katrina mo!"

Right after I said those words ay mariin akong hinalikan ni Ales sa labi. His kiss was punishing me. Hindi ko na namalayan ang paghubad niya ng blouse ko kasama na ang bra ko.

He cupped my breast roughly, pinching my njpples.

"No..."

Napaungol ako sa sakit. He took that adventage para ipasok ang kanyang dila sa aking bibig. We both groaned loudly when he sucked my tongue. Hinawakan ko siya sa balikat at tinulak. Pero nanghihina ako nang naging masuyo ang kanyang halik.

Napamulat ako para tingnan ang kanyang mukha pero nagulat ako nang nakamulat din siya habang hinahalikan niya ako. Why can't I resist  him? Lagi nalang ba akong bibigay sa kanya?

I started moving my lips, sinasabayan ang galawa ng kanyang labi. He smiled against our kisses.

"I love you so much, Blue." he whispered.

I circled my arms around his neck at pinasok ang aking dila. He angled his face at mas lumalim ang aming halikan.

"Baby... please." he begged.

Binaba niya aking dobleng short sa suot kong palda. I stopped kissing him at napatingin sa kanya. Hinubad na din niya ang aking palda. Leaving me only in my underwear.

Kinarga niya ako at pumasok sa bathroom niya. He turned on the shower at dahan-dahang ibinaba. Itinapat niya ako sa shower at bumalot sa aking balat ang maligamgam na tubig.

Napapapikit ako. I feel relaxed.
Hindi ako kumilos at ninamnam ang sarap ng tubig na dumadaloy sa aking katawan. I felt a Ales' body against my back at napatingin ako sa kanya.

Naka-boxer short nalang ito. Kumuha siya ng body soap at ipinahid niya sa aking katawan. Inuna ang aking likod.

He kissed my shoulder before applying the soap. Hindi ako kumibo at pinabayaan siya. I just want to do nothing. Nanghihina na ako. All I want to do is rest–to hope that I'll wake up and think is all just a dream.

"I know what happened." maya-maya'y sabi niya nang matapos siya sa pagsasabon sa aking likod.

Pinaharap niya ako. Hindi ko sinalubong ang kanyang titig. Hinalikan niya ako sa noo na bumuntong hininga.

Anong alam niya? Ang nalaman ko tungkol sa kanila ni Katrina? 0 tungkol sa mga tunay kong magulang?

"About your real parents, baby." Sabi niya na parang nabasa ang aking isip.

I scoffed bitterly. Tiningala ko siya at binigyan ng masamang tingin.

"Wala akong magulang. They're dead."

"Baby-"

"Pwede ba, Mr. Marquez? It's none of your business now." malamig kong usal.

I saw how his eyes softened and showed an emotion that he's hurt with my word.

"Baby, please. I'm sorry. Can you tell me what happened kung bakit ka nakikipaghiwalay sa'kin? And why do keep on involving Katrina to this? I told you she's my childhood friend, nothing more."

"Talaga lang? Then, bakit kayo magkasama kanina ha? What were you doing with her? Akala ko ba nasa work ka? Pinuntahan kita sa office mo, naghintay ako ng ilang oras just to say sorry for my behavior. "

I catched my breathe.

"Tapos, nang tawagan kita, si Katrina na yung sumasagot ng mga tawag mo? What was that all about huh? Mr. Marquez? Ipinagpalit mo na agad ako? Gago ka pala eh!"

Bumuntong hininga siya at nagpipigil ng ngiti na mas ikinairita ko. He have the audacity to laughed at my sentiment? I'm serious! Mukha ba akong nagpapatawa sa bawat salita ko? Hindi niya ako sineseryoso! Ang gago!

"Damn, you're jealous again." he shook his head, kissing my forehead. "You really are too young for me." he whispered.

Huh? He's still into to that? So what? Na-realized na niya na bata pa ako kompara sa kanya? Nagsisisi siya sa pangbla-blackmail sakin para makuha ako? Nagsisisi siya na na-inlove ako sa kanya? What?

I felt my tears started to pour again.

He cupped my cheeks. "But I still love you. Baliw ako sayo, Blue. You think I will cheat on you?" he dared.

I nodded.

"Bakit? Mas sexy siya! You both are on the same age! You both know each other well! You like mature woman? Ha? Tell me! I'm willing to be matured enough for you!" I cried. I'm willing to be the woman that he wants.

Dinampian niya ako ng isang madiin na halik. "I love you, okay? And about Katrina, nasa meeting kami kanina with the investors. I was in the bathroom when you called. Mabuti nalang at sinabi niya sa akin kaagad na tumawag ka. Then, I sent my secretary to fetch you. Tapos nalaman ko nalang na you're breaking up with me?" naging madilim ang kanyang mukha.

"I cancel the meeting. Then, I went to you house. Nakita ko ang Auntie mo. She was crying. She was begging me to find you kasi hindi ka mahanap. She told me about your parents. I saw them there. We were all worried about you, Blue. I though I lost you when I saw you in the middle of the road, lying like—" hindi niya na natapos ang kanyang sasabihin.

Isinubsob ang kanyang mukha sa aking leeg. Naguilty ako bigla. Kay Ales, kay Auntie at sa mga magulang ko. I was so wreckless and childish about my behavior. Madami pala nag-alala sa'kin.

I admit, gusto kong makilala ng mabuti ang aking mga magulang.

"Please don't do that again, Blue." he begged. Nakayakap na siya sa'kin ngayon ng mahigpit. "Natatakot ako, Blue."

I remained standing stoned.

"Promise me, baby. You won't break up with me again. Promise me..." paniniguro niya.

Hindi ako tumugon sa kanya at tinulak lang siya para tapusin ang pagsasabon sa aking katawan. Binilisan ko lang ang pagsasabon at pagshampoo.

"Baby, please." he begged.

Hindi ko siya pinansin at nagbanlaw.

Hindi ko pa rin makalimutan ang sinabi niya sa akin kanina. Na dagdag ako sa problema niya? Huh, never forget.

Natapos na ako at lalabas na sana ng shower room nang bigla akong binuhat ni Ales at isinandal sa pader.

Napahawak ako sa leeg niya nang halikan niya ako ng mariin sa labi. He sucked my tongue so hard na napaungol sa akin. I can feel the wetness that I was producing below.

Bumaba ang halik niya sa aking leeg kaya napatingala ako.

"S-Stop!" I protested.

Hindi niya ako pinansin at unti-unting bumaba ang halik sa aking dibdib. Napaawang ang aking bibig nang sakupin ng kanyang bibig ang aking isang dibdib.

He sucked it like he was thirsty for it.

"A-Ales, tama na! Aaahh!"

He didn't stop. Kaya tinulak ko siya sa abot ng aking makakaya. Kinagat ko pa ang balikat niya dahilan para mapahinto ito.

Napadaing ito sa sakit sa nagmura ng malutong. I glared at him bago kumuha ng towel para patuyuin ang aking katawan.

Akala niya ha? Magdusa ka ngayon. Nakahanap ako ng damit mula sa kanyang closet. Binili niya pa ang mga ito sa akin noong isang araw.

Pero hindi iyon ang aking pinili. Isang polo na umabot na ang haba sa gitna ng aking hita at ang kanyang boxer short.

Saktong pagkatapos kong magbihis ay ang kanyang paglabas mula sa bathroom. Nakatapis ito ng towel sa kanyang ibaba. Hindi ko siya binalingan ng tingin.

Humarap ako sa salamin na nakadikit sa pinto ng kanyang closet. Dumaan siya sa aking likod at hinawakan ang aking bewang bago kumuha ng kanyang susuotin.

He's just wearing a boxer short at isang sando na puti. Kitang kita ang kanyang ma-muscle na mga braso at ang tattoo sa kanyang dibdib papuntang sa kanyang braso.

Pinagpatuloy ko lang ang pagsusuklay ng aking buhok at pinabaayn siyang tumitig. Pumwesto sa aking gilid at humawak ulit sa aking bewang. Kinuotan ko siya ng noo dahil sa inis.

"Umalis ka nga!" naiinis kong sabi.

Bumuntong hininga ito bilang pagsuko at sumunod. Sinundan ko ang kanyang kilos. Umupo ito sa gilid ng kama niya at kinuha ang cellphone.

Ano, Ales? Ite-text mo na 'yang kabit mo? Mahigpit kong hinawakan ang hawak kong suklay.

Naglakad na ako palapit sa kanya. Tumingala ito ng tingin mula sa cellphone niya at mabilis iyong nilagay sa side table.

"Let's eat before sleeping, baby? Hmm?" malambing nitong tanong. He shook his head at muling napabuntong hininga.

"Baby, I was just texting my secretary to cancel all my appointments tomorrow."

Wala akong sinabi. Tinaasan ko lang siya ng kilay. He smiled weakly and stared at the for a few minutes. Sinusubukan kong hindi magpaapekto sa titig niya.

"Come here..." hinila niya ako palapit sa kanya.

Kinulong niya ako sa lap niya. Hinaplos niya ang aking hita. "I'm sorry, baby ko."

"I love you so much, Blue. Baliw ako sayo, don't forget that." he smiled and my heart wants to jump out of nowhere.

May kumatok mula sa pinto kaya napalingon kaming dalawa ni Ales.

"The food is here." he said. Lumayo sa kanya para makatayo siya. Ako naman ang pumalit sa pwesto niya kanina.

Binuksan niya ang pinto at kinuha mula sa mga maid ang tray na may nakalagay na pagkain. Biglang tumunog ang aking tyan sa gutom dahil naamoy ko ang bango ng ulam.

I licked my lips habang tumutok sa pagkain. "Eat, please..." said Ales.

Hindi na ako nagpakipot pa at nilantakan ang pagkain. Kain lang ako ng kain at hindi pinapansin ang paninitig ni Ales sakin. Bahala siya sa buhay niya kung tititigan niya lang akong kumain.

Malapot nang maubos ang pagkain at hindi pa rin umiimik si Ales sa kinauupuan niya which is sa side ko.

Nakapatong lang ang kamay niya sa likod ko na parang nakayakap sa akin.

Binalingan ko siya. "Hindi ka ba nagugutom?" masungit kong tanong sa kanya na ikinangiti nito.

"I am hungry." he said.

Gago. Bakit hindi siya kumakain kung gutom naman pala siya?

"Eh, di kumain ka." irap ko dito.

Nainis ako nang ilapit niya ako sa katawan niya at binulungan.

"I'm hungry for you." Nanlaki ang mata ko at lumayo sa kanya. I glared at him nang makita ko ang nagpipigil tawa nitong mukha.

Binato ko siya ng unan pero nasalo lang niya. Inilapag na niya ang tray sa sahig para maalis ito sa kama. Tumayo nalang ako at tumungo sa banyo para magsipilyo. Katatapos ko lang kumain eh.

Habang nagsisipilyo ako ay hindi ko mapigilang maisip sila Auntie at ang mga Ivanov. Ano na kayang nangyari doon? Alam na kaya nila na nahanap na ako ni Ales?

Natapos na akong mag sipilyo at tumingin sa repleksyon ko sa salamin.

Kaya pala parang atat na ata si Mrs. Ivanov noong JS Prom na mayakap ako. Kaya ba sila nag-sponsor sa JS namin para sa akin? Mukha naman silang mayaman eh, bakit hindi nalang nila ako hinanap noong una pa? Bakit pinatagal pa nila?

At kaano-ano ko ba si Auntie? Is she my real Auntie? Bakit madam ang tawag niya kay Mrs. Ivanov? Paano ako napunta sa kamay ni Auntie? I heard na mga taga Russia ang mga Ivanov. Ibig sabihin may lahi akong Russian?

May lahi ba akong pinoy?

Looking back to the apperance of the two Ivanov wala ni isa sa kanila ang mukhang may lahing pilipino.

Ano naman kaya ang mangyayari kapag nakabalik na ako sa bahay namin? Kaya ba nawala si Auntie ay dahil kinausap niya ang mga Ivanov na kunin na ako sa kanya?

Maraming tanong ang pumapasok sa aking isipan. Gusto lahat ay masagot.

Pero sa ngayon —hindi pa ako handang harapin ang mga totoo kong magulang.

I sighed deeply paglabas ko ng banyo.

Nakahiga na si Ales na hawak na naman ang kanyang cellphone.

Umirap ako. Sayang wala dito yung phone ko. Ngayon, ano na ang mapaglilibangan ko?

"Baby..." tawag ni Ales at hinawakan ako sa siko.

"Ano?" I glared at him.

"I want to cuddle..." he said softly trying to get his hands on me.

Hinawi ko ang kamay niya. "Eh di yakapin mo yang cellphone mo!"

He groaned at hinilamos ang kanyang mukha. Nagulantang ako nang bigla niyang ihagis sa sahig ang kanyang cellphone.

Nanlaki ang mata ko na napatingin kay Ales na galit na galit ang mukha.

"There! I have no phone! Can we cuddle now?" sigaw niya. Natulala ako sa ginawa niya at isa lang ang nasabi ko sa isip.

Sayang yung phone!

© iorikun