PAHINA 3

***

Lumipas ang ilang araw at natapos na kami sa mga gawain para sa program na gaganapin para sa bisita.

At ngayong araw na ang event na sobra naming pinaghirapan. Yung puyat, yung pag-uwi ng late at yung paggawa ng mga decorations para sa stage para mapanganda ang program namin.

Hindi ko mapigilang mapahilot sa sentido habang inaala ang mga nakakapagod na mga araw na nagdaan para lang sa event na ito. Sobrang tinutukan talaga kami ng mga teacher para gawing perpekto ang pag-aayos at pago-organize ng event.

Dapat daw kasing walang palya, dahil napa-istrikto daw ni Mr. Marquez.

Sobrang nakakapagod. Nakakapagod talagang mag-organize ng mga ganito. Kaya bilib na din ako sa mga ganito ang trabaho. Araw-araw ang daming inaayos at kailangan perpekto.

Kahit na marami kami at tulong-tulong na matapos sa paghahanda, kita mo pa rin sa ibang members na nahihirapan sila sa mga gawain. Nakaupo ako sa isang bench dahil sa gusto ko munang magpahinga kaysa sa umattend sa program.

Damn it, kung pwede lang na hindi na ako pumasok ngayong araw–kaso binawalan kami ni Greene na umabsent without valid reason daw.

"Nakakapagod..." wala sa sariling bigkas ko sa kawalan.

Ilang araw na din kasi akong kulang sa tulog. Lalo na kahapon, halos gabihin kami dahil sa sobrang minadali namin ang pagtapos sa decoration sa buong school. Kanina naman, maaga kaming pinapunta ni Greene sa school.

Kinailangan din kasi naming siguraduhin na walang magiging palya.

Pwede naman kasing i-invite nalang ng principal namin yung Mr. Marquez na 'yun eh. Bakit kailangang bigyan pa siya ng bonggang program katulad nito. Kaming mga estudyante tuloy ang nahihirapan.

"Blue! Blue! I need your help, so bad!"

I groaned in frustration when I heard a familiar high pitch voice shouting my name.

Carla.

"Bakit anong problema?" bored kong tanong at pumikit.

Nagising ako sa gulat nang bigla niyang niyugyog ang kawawa kong katawan. Bakit ba ang hilig niyang mangyugyog?

"Kasi yung vocalist ng banda ng section natin hindi daw makakapunta! Eh, diba magaling ka namang kumanta? Kaya please! Please! Please! Have mercy! Ikaw nalang ang pumalit!" parang bata niyang pakiusap - na hindi man lang tinitigil ang pagyuyog ng balikat ko.

Inikutan ko siya ng mata at tinapik ang kamay niya na nasa balikat ko.
Binigyan ko siya ng matutulis na tingin.

"Ayoko! Nakakahiya! Ang pangit kaya ng boses ko!" reklamo ko.

"Weh? Eh, kung sabunutan kaya kita? Sa'kin mo pa talaga sinabi 'yan?  Napakasinungaling nito." She glared at me for a while at ngumuso, nag beautiful eyes pa na kala mo hindi ako tinarayan. Hays, may topak talaga ’tong best friend ko eh.

"Ayoko, kita mo naman hindi pa ako nakakapag- pahinga ng maayos eh. Iba nalang. Tsak,  baka mag-crack yung boses ko." nakasimangot kong sagot at umupo ng maayos.

"Blue! Sige na!" sigaw na naman niya sa pangalan ko.

Hays! Ang kulit!

Umupo siya sa tabi ko at hinawakan ang ulo ko. Nilapit niya ang ulo ko sa kanya. Napasigaw ako nang bigla niya pinisil ang magkabila kong pisngi.

"Aray! Carla naman!" naiinis kong reklamo. Ang sakit ng pisngi ko sigurado akong namumula na ito.

Sinamaan ko ulit ng tingin si Carla–pero ngumuso ulit ito. Ang hilig niyang mag duck face, dun yata siya pinaglihi.

"Sige na, Blue! Please! Please! Sige ka, masisira yung program na pinaghirapan niyo kapag walang nagperform mula sa section na'tin. Isipin mo nalang ang pinaghirapan niyo, yung pinagpuyatan mo."

Napa-ungol ako sa inis at hinilamos ang palad ko sa mukha ko. She's right. May point siya do'n. Pero, nahihiya ako...

"Sige na, kakanta ka lang naman eh. Blue..." pagmamakaawa ni Carla. She gave me begging look with her puppy eyes.

Tiningnan ko lang siya na nakasimangot pa rin. Ano ba 'yan. Bahala na nga!

Ayoko lang talaga masira ang pinaghirapan ko. Ayokong masayang ang puyat at pagod ko.

Hays, kainis naman.

"Fine, fine.." I surrender.

"Talaga?! Yes! Oh, sige. Magpalit ka na! Nandun yung susuotin mo sa classroom. Tara na!" magiliw niyang sabi habang hinihila ako.

Hindi ko mapigalang mapa-iling sa sobrang kulit ni Carla. Kung di ko lang 'to bestfriend, kanina ko pa siya pinasok sa balik bayan box.

----

Sa kabilang banda.

Sunod-sunod na nasidatingan ang magagarang kotse sa labas ng paaralan ng Creer Nation High School. Kung saan idaraos ang program.

Unang lumabas ang isang lalaki na sobrang laki ng katawan. Nakasuot ito ng formal na suit at may suot na shades sa mata. Nilibot nito ang paningin sa buong paligid upang isigurado na ligtas ang buong lugar..

Nagsilabasan na din ang mga iba pa noyang kasamahan na mga body guard ni Mr. Marquez at nagsipwestuhan ito sa paligid para siguraduhin hindi makakalapit sa kanilang amo.

Tanging mga estudyante lang ang nakapalibot sa kanila dahil gusto utong makita ang kanilang boss. Mga nakalabas ang mga cellphone nito at handa na nang kumuha ng litrato sa amo nila.

Napailing nalang ang lalaki. Lumapit ito sa isang kotse at binuksan ang pinto.
Pagbukas ng pinto ay doon lumabas ang matipunong si Alession Marquez.
Inayos nito ang suot na three piece suit.

Nagsitilian ang mga estudyante nang makita ang kanilang gusto masilayan na si Mr. Marquez. Hindi sila makapaniwala na nakita na nila ito ng personal. Kung dati ay nakikita lang nila ito sa mga news sa TV, sa dyaryo, at sa magazine— ngayon ay nasa harapan ito ng school nila.

Seryosong naglakad na si Ales sa loob ng school na pinili ng kanyang kompanya para magpatayo ng mga school classrooms.

Nilibot niya ang tingin sa buong building.

It's a decent school. He thought.

Napangisi siya nang makita ang isang malaking tarpaulin na nakasabit sa may gate ng school. It's a welcome greeting for him. He shook his head.

Pagpasok palang ni Ales sa loob ng campus ng CNHS ay sinalubong siya ng nagpakilalang principal nila ay nakipagkamay, pati na rin ang mga kasama nitong guro na binati siya.

He didn't smile despite of the the wide grin on their faces they are showing to him.

"Magandang umaga po, Sir. Welcome to Creer Nation High School. We are so honor to have you here."

Tumango siya ng matipid. 'Of course."

"Ay, by the way po, Sir Marquez. The students prepared you a simple program. Pasasalamat po ng buong school lalo na po ang mga estudyante na mabibigayan ng mga bagong silid."

Program? Isn't that too much?

Iginaya siya ng principal ng school sa isang daan papunta sa stage. Papalapit pa lang siya ng stage ay nakita niya ang mga estudyante na nakatutok sa kanila.
The loud soud of music are booming all over the place.

He can't help but feel annoyed. Ayaw na ayaw niya ng maingay na lugar.

"Maupo po tayo, Sir." iginaya siya nito sa isang plastic na upuan na nakaharap sa stage. Umupo na siya habang nasa gilid ang kanyang mga body guards.

Then the program started. He prepared himself for an hour of annoyance.

Kinakabahang umakyat ng stage si Blue habang hawak-hawak ang mikropono. Hindi niya mapigiJang mapalunok dahil sa sobrang nerbyos. Hindi na kasi siya sanay na kumanta sa harap ng maraming tao.

Dahil sa sobrang kabang nararamdaman ni Blue ay hindi niya na namamalayan ang mga matang nakakatitig sa kanya.

Mataimtim na nakatitig na si Alession sa stage kung saan nagpe-perform ang mga senior students ng Creer National High School, it was a band.

But what really caught him is the girl who is performing now. The girl is really pretty. Para itong manikang binuhay.  Ang ganda din ng boses nito. He can listen to that voice all day.

His eyes are still glued at the stage staring at the girl who caught his attention. Her brown straight hair; her white flawless milk skin, her luscious red lips, her pointed nose and what caught his attentron is her alluring emerald eyes.

Perfect.

Napakaganda ng batang babae.

He can't help but smirked.

The girl has this seductive innocent aura in her– a nymphet. The girl is a goddess and she's making his buddy alive by just merely looking at her.

Damn it. Napapikit ng mariin si Ales para ikalma ang sarili.

I'm too old to feel this lust over a girl.

A girl! For christ sake! She's in high school!

Damn. I should stop what I'm thinking right now. He tried erasing all those thoughts inside him. But, he admired her even more the longer he stared at the girl.

NO.

The girl's innocence urges him to know her more and own her. Ang lakas nang kabog ng dibdib niya nang magtagpo ang mga mata nila. Fuck, is this love at first sight?

No way. What the fuck is love? Maybe, he's just lusting over her? 'Cause she looks so innocent.  An angel, rather.

I wanna know more about her.

He never felt this before. He fucked a lot of women but he never felt this strange to anyone.

Pagkakita niya pa lang dito– his heart started beating fast. Hindi niya alam kung bakit pero nagtapuan nalang niya ang sarili na tinatawag ang sekretarya niya.

Pinitik niya ang daliri at mabilis naman na lumapit ang secretary kong lalaki.

"Yes, sir?"

I pointed my fingers towards the girl who's still performing on the stage.

"Do you see that girl, the vocalist? I want information about her. ASAP." I instructed.

"Yes, sir."

"Wait, and also, tell their principal after this program, tell him that I want to talk to the girl after, privately." I smirked.

"Copy sir."

I look at the stage and saw them bowing after their performance. I bit my lip as saw my girl coming down from the stage.

He cant help a bit feel excited as he thought about claiming the girl. Kissing those luscious lips, to meet these beautiful green eyes, to taste her flawless skin.

He bit his lips, still staring at her.

Damn it. Who are you?

Wait for me, baby, you just wait.

***
© iorikun xx