“Chill, venom! We're in my island! We're going to have so much fun here. Much fun than dancing at a club while escaping your husband!” He said while looking like a f*cking psycho.

“Matagal nang tapos ang namagitan sa ating dalawa, Peterson! Just let me go! My daughters needs me!” Halos nagmamaka-awang sabi ko sa kanya.

I cut our ties weeks later after he said that he loves me. He don't want to let me go. He became obsessed to me and started stalking me nonstop.

“No, venom. Ngayon na tuluyan ka nang hiwalay sa asawa mo ay maso-solo na kita.”

I'm trapped again. Not in an unhappy marriage or chained by my parents; but in a deserted island with a f*cking psycho.

〃❥ 〃❥ 〃❥ 〃❥ 〃❥ 〃

“ANG TAGAL KONG HININTAY ANG ARAW NA ITO!” sigaw ko.

Who would've thought that there's a manchineel tree sitting here? I took some poisonous guava or what a lot of people call the apple of death. Maingat kong kinuha ang mga prutas na nalaglag sa ilalim ng puno. I even wore gloves because I know that the tree is dangerous.

Nagpakahirap ako sa pagkuha ng manchineel fruit para lang maipakain sa kanya. Wala na akong ibang choice. I need to kill him because he's the one tying me in this f*cking island. I'm stuck here for a very very long time. To the point that I lost count. Basta malinaw sa akin na maraming taon na ng buhay ko ang nagugol ko sa isla na ito.

Sawang-sawa na ako kay Peterson. He said that he loves me pero bakit niya ako ginanito kung mahal niya ako. Siya lang ang may cellphone sa aming dalawa kaya nang malagutan siya ng hininga ay ginamit ko iyon para maka-alis sa isla niya.

When I returned to the city, a lot changed. Dumami ang mga buildings at nag-improve rin ang technology. The first thing that I did is go to a bank near me. Nag-withdraw ako ng malaking halaga.

Nagpunta ako sa bahay ko kung saan sinabi kong babalikan ko si Irene. I got dissapointed and felt a pang in my chest when I saw my house. Parang naging haunted house ang bahay ko. Napagdesisyunan kong pumasok kahit nakakatakot talaga.

Napahatsing ako dahil alikabok ang sumalubong sa akin. Nakabalot sa puting tela ang mga furniture. Malayo pa ako sa bifurcated staircase ay tanaw na tanaw ko na ang family portrait namin na parang may bumasag.

Parang tinusok ang puso ko ng libo-libong karayom nang makita kong parang binaboy ang aking mukha sa larawan. Isa lang ang naiisip kong tao na gumawa nito, si Irene. Hindi ko napigilan ang aking mga luha. Nagsipaglaglagan ang mga iyon.

yeojacosmos