Οι τρεις Μεγάλοι Θεοί ήταν πάντα αξιοσέβαστοι, καθώς θεωρούνταν οι Γηραιότεροι. Όμως, παρά το γεγονός της σοφίας που κατείχαν, η ωριμότητα και η πειθαρχία δεν ήταν ποτέ ένα από τα χαρακτηριστικά τους. Ο Δίας απατούσε την Ήρα ανελλιπώς, εξοργίζοντάς την. Ο Πλούτωνας έκλεψε άτιμα την Περσεφόνη, την κόρη της Δήμητρας, ενώ ο Ποσειδώνας εκμεταλλεύτηκε με τον χειρότερο τρόπο τον πόνο της μάνας, εξαπατώντας την και δημιουργώντας τον Αρίωνα Ίππο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τα σιτηρά δεν άντεχαν το παγερό κρύο και καταστρέφονταν. Η Δήμητρα είχε χάσει την κόρη της, την Περσεφόνη για μια ακόμη φορά. Ο Πλούτωνας την είχε στο μεγαλοπρεπές παλάτι του στον Κάτω Κόσμο, να διοικεί πάνω σε νεκρούς.

Έπρεπε πλέον να συνυπάρχει με την απόφαση της κόρης της, όμως αυτό έστεκε αδύνατο για την Θεά της Γεωργίας. Το άλλοτε γόνιμο έδαφος με τους πρώτους καρπούς τους, πλέον ήταν ξεραμένο και οι καρποί του διαλυμένοι.

Την έβλεπε από το Παλάτι του κι ο Θεός της Θάλασσας, σκεπτικός. Η αδελφή του έκλαιγε για την κόρη της κι εκείνος σκεφτόταν τον καλύτερο τρόπο να την πλησιάσει και να κοιμηθούν μαζί.

Η Αμφιτρίτη, δίπλα του, τον έβλεπε εκνευρισμένη και έριχνε στην πονεμένη μάνα βλέμματα γεμάτα φθόνο. Ποτέ δεν την σεβάστηκε ο Ποσειδώνας όπως έπρεπε να κάνει, ύστερα από τον Ιερό τους Γάμο. Τα παιδιά του τα λησμονούσε και την Αμφιτρίτη δεν έδειχνε ότι αγαπούσε.

Χωρίς εξήγηση ο Θεός της Θάλασσας άφησε το Παλάτι του, χρησιμοποιώντας το πλουμιστό άρμα του και αφήνοντας πίσω την Αμφιτρίτη εξοργισμένη.

Πλησίασε την Δήμητρα, ενώ άφησε το άρμα του παραπέρα. Περπάτησε κοντά της με βαριά βήματα· την άκουγε να δακρύζει και πονούσε η καρδιά του. Ή τουλάχιστον έτσι θα της έλεγε. Όπως κι να 'χει, ήταν αδελφή του και δεν ήθελε να την βλέπει να πονά.

"Αδελφή μου, τα μάτια σου είναι κατακόκκινα. Σε παρακαλώ σταμάτα να κλαις."

Η φωνή του ήταν απαλή, μιας και δεν ήθελε να την τρομάξει στην κατάσταση που βρισκόταν.

Εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει με ένα απαξιωτικό βλέμμα. Δεν ήθελε να δει κανέναν, παρά την κόρη της.

"Ποσειδώνα, αδελφέ μου, μην με ενοχλείς και γύρνα στην οικογένεια σου κάτω στα γαλάζια νερά."

"Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, όταν σε βλέπω να υποφέρεις," της απάντησε ευθύς.

"Ποσειδώνα, μην με περιπαίζεις!" Μίλησε δυνατότερα. "Έχασα την κόρη μου, την πήρε ο αχρείος ο αδελφός μας, ο Πλούτωνας. Κάνε μου την χάρη και πήγαινε δίπλα στην Αμφιτρίτη, εκεί που ανήκεις."

Ο Ποσειδώνας άρχισε να χάνει τον έλεγχο των νεύρων του και πίεσε στα χέρια του την τρίαινά του. Τα λόγια του βγήκαν από το στόμα του χωρίς να το καταλάβει, κι όταν μετάνιωσε ήταν πολύ αργά.

"Η Περσεφόνη πήρε μια απόφαση. Μάθε να ζεις με αυτό και να μην κάθεσαι να κλαίγεσαι κάθε φορά που θα γυρίζει στον Πλούτωνα! Μάθε να συνυπάρχεις με αυτά που έχεις!"

Η Δήμητρα έχασε κάθε ίχνος λύπης από τα μάτια της, αντικαθιστώντας την με οργή. Το βλέμμα της έκαιγε, κι όποιος την έβλεπε θα φοβόταν πως θα έκανε κάτι παράτολμο.

"Ποσειδώνα, αν και αδελφός μου, δεν στάθηκες πολύ έξυπνος. Επειδή εσύ έχεις λησμονήσει τα παιδιά σου, κι έχεις ξεχάσει την ύπαρξη τους, δεν πάει να πει πως υπάρχουν πολλοί του είδους σου. Δεν είσαι ευπρόσδεκτος κοντά μου, οπότε μην με ξαναπλησιάσεις. Αν το τολμήσεις, ολέθριες συνέπειες θα σε κατακλύσουν."

Η βροντερή φωνή της τρομοκράτησε προς στιγμήν τον θεό. Είχε μιλήσει με τόλμη και θάρρος η αδελφή του, παρότι δεν το συνήθιζε. Η απειλή της πέρασε αδιάφορη από τον Θεό της Θάλασσας, όμως αποφάσισε να την αφήσει στην ησυχία της, εωσότου βρει καλύτερο τρόπο να την πολιορκήσει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Αμφιτρίτη υπήρξε για όλους του ποιητές που ανέφεραν το όνομά της ήταν μία από τις πενήντα Νηρηίδες.

Η επικρατέστερη άποψη λέει πως ήταν κόρη του Νηρέα και της Δωρίδας, αν και ο Απολλόδωρος είχε αντίθετη άποψη. Μιλούσε για την Αμφιτρίτη, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος, η οποία είχε δύο παιδιά με τον Ποσειδώνα· τον Τρίτωνα και την Βενθεσικύμη.

Η Αμφιτρίτη, όπως και κάθε άλλη θεότητα, υπήρξε μητέρα για πολλά είδη του ζωικού βασιλείου. Συγκεκριμένα, γέννησε κάθε ψάρι που κολυμπούσε στο βασίλειο του συζύγου της, τις φάλαινες και τα δελφίνια.

Η Νηρηίδα είχε μάλιστα βοηθήσει στο θέμα με τις Αλκυονίδες, τις οποίες η ίδια τις μεταμόρφωσε σε αλκυόνες.

Υπήρξε η πιο ακέραιη θηλυκή προσωπικότητα του υδάτινου κόσμου και παρά το γεγονός ότι ο άντρας της δεν την σεβόταν, εκείνη δεν τον άφησε ποτέ μόνο του κι αβοήθητο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Αμφιτρίτη καθόταν αγέρωχα στον θρόνο της, ενώ εκείνος του συζύγου της ήταν άδειος.

Η σκέψη της ταξίδευε στα παιδιά της, στον υπέρλαμπρο Τρίτων·  ο πρωτότοκος της, συνεπώς και  διάδοχος του Μεγάλου Ποσειδώνα και στην Βενθεσικύμη· την αγνή και αγαθή ψυχή της, που την πλαισιώνει το θεϊκό της κάλλος.

Λίγο αργότερα, ο Θεός της Θάλασσας μπήκε εξοργισμένος στην αίθουσα, κοιτώντας το Παλάτι με μίσος. Η γυναίκα του τον κοίταξε αφ'υψηλού, έχοντας στο νου τις πράξεις του νωρίτερα εκείνη την ημέρα.

"Τι συνέβη, Ποσειδώνα, και μας τιμάς με την παρουσία σου τόσο νωρίς;"

Η καθαρή ειρωνία στην φωνή της κατάφερε μόνο να εξοργίσει κι άλλο τον Θεό, αλλά αποφάσισε να μην πράξει κάτι επιπόλαιο ετούτη τη στιγμή. Εντέλει, ήταν η σύζυγος του και την αγαπούσε, αυτό ήταν σίγουρο.

"Αμφιτρίτη, έχεις ακόμη όρεξη για καυγά, από ό,τι μπορώ να καταλάβω," του είπε και τράβηξε από τα μάτια του τα στιλπνά του μαλλιά.

"Διόλου όρεξη δεν έχω," του απάντησε αδιάφορα. Τον άφησε εκεί, να στέκεται παγωμένος και σκεπτικός με την τρίαινά του στα χέρια, μιας η κουβέντα για εκείνη είχε προ πολλού τελειώσει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο καιρός περνούσε κι ο Ποσειδώνας δεν άφηνε την δύσμοιρη Δήμητρα στην ησυχία της. Χωρίς να δίνει σημασία στην απειλή της τον προηγούμενο καιρό, αύξανε τις προσπάθειές του. Άλλωστε, ήταν Θεός, κι όταν ένας Θεός -πόσο μάλλον Γηραιός- βάζει στο στόχαστρο μια γυναίκα δεν την αφήνει σε ησυχία μέχρι να επιτύχει τον στόχο του.

Η Δήμητρα έψαχνε απεγνωσμένα να βρει έναν τρόπο να ξεφορτωθεί τον Ποσειδώνα, που δεν έλεγε να δεχτεί πως έχουν τα πράγματα.

Είχε μάλιστα σκεφτεί να απευθυνθεί στον Βασιλιά των Θεών, αλλά το απέρριψε αμέσως, γιατί δεν ήταν σίγουρο ότι θα έβρισκε το δίκιο της.

Οπότε επιστράτευσε ότι δύναμη και θάρρος είχε για να μεταμορφωθεί σε μια φοράδα, ελπίζοντας ο αδελφός της να μην την αναγνώριζε.

Για κακή της τύχη, ο Ποσειδώνας την παρακολουθούσε ανελλιπώς, γνωρίζοντας, λοιπόν, ότι η Θεά ήταν η ξέγνοιαστη φοράδα που έβλεπε.

Έτσι, εκείνος μεταμορφώθηκε σε επιβήτορα και κατάφερε να ενωθούν. Από την ένωση γεννήθηκε ο Αρίωνας Ίππος, ένα από τα πιο γρήγορα άλογα που υπήρξαν.

Αρχικά τον χρησιμοποιούσε ο Ποσειδώνας, μέχρι που τον έδωσε στον μυθικό ήρωα της Αλιάρτου, Κοπρέα, ο οποίος με την σειρά τον δώρισε στον Ηρακλή. Ο Ηρακλής κέρδισε τον Κύκνο, τον γιο του Ποσειδώνα σε αρματοδρομίες στις Παγασές.
Άλλη εκδοχή έλεγε πως ο Ηρακλής πήρε τον Άριωνα Ίππο από τον Αρκάδα Όγκο, ενώ πολεμούσε εναντίων των Ηλείων. Εντέλει, τον πήρε ο Άδραστος· χάρις στον Αρίωνα και την ταχύτητα του σώθηκε από την εκστρατεία των Επτά κατά των Θηβών και γύρισε στην Αθήνα.

Πέρα από αυτήν την εκδοχή για την γέννηση του υπήρχαν κι άλλες δύο.

Η μία έλεγε πως ήταν γιος του Ζέφυρου και μιας από τις Άρπυιες, ενώ γεννήθηκε στην Θέλπουσα της Θεσσαλίας και ανατράφηκε από τις Νηρηίδες.

Ενώ η άλλη έλεγε πως γεννήθηκε εξαιτίας της διαμάχης του Ποσειδώνα με την Αθηνά. Όταν ο πρώτος χτύπησε την τρίαινά του στον βράχο, γεννήθηκε ο Αρίωνας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Επιτέλους κεφάλαιο!
Τον ξέρατε αυτόν τον μύθο; Κι αν όχι· ποια εκδοχή σας άρεσε περισσότερο;

Δουλεύω αρκετά στα drafts, αλλά θα συνεχίσω τις ιστορίες μου, όπως πρέπει να κάνω.

Καλό σας απόγευμα!