"Ακόμη ένα αψεγάδιαστο και αξιέπαινο έργο από την Αράχνη."

Αυτά άκουγε η Αράχνη και ευφραινόταν η ψυχή της.

Η Αράχνη κατείχε το ταλέντο του αργαλειού. Αν και σύνηθες φαινόμενο για την εποχή της, εκείνη είχε καταφέρει να το τελειοποιήσει και με το παραπάνω.

Το ταλέντο της ήταν ξακουστό σε κάθε απόμερο μέρος του Γνωστού Κόσμου και τα έργα της λατρεύονταν σχεδόν σαν ιερά αντικείμενα.

Πολλές φορές προκαλούσε διάφορες γυναίκες να την συναγωνιστούν στον αργαλειό. Καμιά δεν κατάφερε να κάνει ίσο έργο με αυτό της Αράχνης. Και ο κόσμος την αγαπούσε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μια μέρα, έτσι όπως καθόταν μπροστά στον αργαλειό, άρχισε να σκέφτεται.

Τα χέρια της αγκάλιαζαν το εργαλείο, τόσο αρμονικά, σαν να έπαιζε με την λύρα ένα θείο τραγούδι.

Και πράγματι τότε έμοιαζε με θεά. Έστεκε στητή, περήφανη με τα λαμπερά μαύρα μαλλιά της πλεγμένα με ευωδιαστά άνθη. Το υπέρλαμπρο φόρεμα της στο χρώμα του πρόωρου άνθους της βιολέτας, το οποίο φημολογείτο πως ήταν ραμμένο από ο
Ολύμπια Θεά.
Μα η πιο σημαντική της αρετή που την ξεχώριζε, ήταν η εσωτερική της γαλήνη, το ειρηνικό βλέμμα της που κοιτούσε το υφαντό σαν παιδί της.

Μα ξάφνου, η ψυχή της θόλωσε. Σαν να ήρθε ξαφνικά και αθόρυβα μια θεϊκή δύναμη, που την τρέλανε. Η απληστία και η αλαζονία κατέκλυσε το μυαλό της.

Είχε προκαλέσει τόσες γυναίκες και καμία δεν στάθηκε αντάξια της. Γιατί να μην προκαλούσε μια αθάνατη;

Κι όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο λογική ιδέα της φαινόταν. Δεν φοβόταν να αντιμετωπίσει κανέναν.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Κόσμος ήταν μαζεμένος γύρω από τον αργαλειό της. Την επαινούσαν και την επιδοκίμαζαν για τα θαυμαστά της έργα.

Η Αράχνη χαιρόταν και θεώρησε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να έρθει η ιδέα της ξανά στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού της και να υλοποιηθεί.

Σηκώθηκε από το κάθισμα και μίλησε με αλλιώτικη φωνή, σχεδόν τρομαχτική.

"Είμαι η καλύτερη υφάντρα και στον κόσμο η πιο ξακουστή. Καμιά δεν είναι αντάξιά μου, μήτε θνητή μήτε Θεά. Αν κάποια έχει άλλη γνώμη, ας εμφανιστεί εδώ εμπρός μου."

Ψίθυροι κατέκλυσαν τον χώρο. Η Αράχνη με τούτη την όψη του δωματίου, εμφάνισε στα χείλη της ένα σαρδόνιο χαμόγελο.

Κοπέλα δεν ερχόταν μπροστά, όλες δεν τολμούσαν να αγωνιστούν με την Υφάντρα.

Μέχρι που κάποια στιγμή κάποια θαρραλέα έκανε ένα βήμα μπροστά. Η Αράχνη την κοίταξε με δυσπιστία, όμως ο υπόλοιπος κόσμος σοβάρεψε απότομα. Είχαν αναγνωρίσει στο πρόσωπο της κοπέλας το πρόσωπο της θεάς Αθηνάς, της θεάς της Σοφίας και προστάτιδας της Πατρίδας του Θησέα.

Η Αράχνη δεν είχε όμως πειστεί. Θεωρούσε πως όλα αυτά είναι φήμες και η κοπέλα είναι απλά μια βλάσφημη, όπως ήταν και εκείνη άλλωστε.

Τότε, η θεά φανερώθηκε με την κανονική της μορφή.

Λαμπερή, όπως κάθε θεότητα, με μεταξένια μαύρα μαλλιά και καταγάλανα μάτια σαν αυτά του ωκεανού. Ήταν οπλισμένη με τα χάλκινα όπλα της, καθώς ένας ολόλευκος μανδύας τύλιγε το σώμα της.

"Τώρα ίσως να με αναγνωρίζεις, Αράχνη. Είμαι η θεά της σοφίας, της γνώσης και της τεχνολογίας. Κόρη του Μέγα Δία και της βασανισμένης Μήτιδας, είμαι γνωστή σε όλους ως Αθηνά και ήρθα εδώ να σου βάλω μυαλό."

Η Υφάντρα συνέχισε να την κοιτάζει με αυτό το υπεροπτικό βλέμμα, δίχως να ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι μια θεά την απειλούσε ευθέως.

"Θαρρώ πως στάθηκες εδώ, για να με αντιμετωπίσεις στην τέχνη του αργαλειού," είπε η Αράχνη χαμογελώντας αυτάρεσκα. "Οπότε, ας μην χρονοτριβούμε, κάθισε και ξεκίνα να υφάνεις."

Η Αθηνά, αν και ο λόγος της Αράχνης ήταν παραπάνω από ασεβής, δεν έδειχνε να ασχολείται. Με την ατσάλινη υπομονή της και την σύνεση που κατείχε, γνώριζε πότε έπρεπε να δράσει.

Ξεφορτώθηκε τα όπλα, μιας και δεν τα χρειαζόταν εκείνη την στιγμή και έκατσε μπροστά στον αργαλειό. Με τρομερή μαεστρία, δίχως να πάρει τα μάτια από το υφαντό, δούλευε με μεράκι.

Ο κόσμος θαμπωμένος από τα κάλλη της θεάς, πάλευε να δει το έργο της.

Όταν τελείωσε κράτησε κρυφό το αποτέλεσμα και γύρισε με ένα ουδέτερο βλέμμα στην Αράχνη.

"Σειρά σου."

Μετά την κουβέντα της Αθηνάς, κάθισε και άρχισε να δουλεύει με γοργό ρυθμό.

Όταν τελείωσε ήταν η ώρα να δείξουν τα αποτελέσματα.

Η Αθηνά είχε σχεδιάσει τους θεούς σε γιορτή, να χορεύουν και να περνούν καλά με την χαρά χαραγμένη στα πρόσωπά τους. Στο υφαντό δεν παρατηρούσες ψεγάδι.

Η Αράχνη, από την άλλη, είχε σχεδιάσει τους θεούς με τα ελαττώματα τους. Ο Δίας έψαχνε για την επόμενη κοπέλα, η Ήρα να τον κοιτά με θανατηφόρο μίσος, που θα την έκανε εύκολα δολοφόνο, τον Άρη μέσα σε μάχη να σκοτώνει και να το ευχαριστιέται, τον Ήφαιστο να κρέμεται στα φουστάνια της Αφροδίτης και να την παρακαλά να μην τον παρατήσει, η Αφροδίτη να τρέχει πίσω από τον Άρη παραμορφωμένη, η Άρτεμις και ο Απόλλωνας να κείτονται νεκροί από βέλη, η Αθηνά να είναι πετρωμένη από το κεφάλι της Μέδουσας, που βρίσκεται στην ασπίδα της. Ο Διόνυσος μεθυσμένος, ο Ποσειδώνας με τον Πλούτωνα τσακώνονται και βρίσκονται έτοιμοι για τα όπλα. Ο Ερμής να πέφτει όπως ο Ίκαρος στην θάλασσα. Η Δήμητρα να κλαίει για την χαμένη κόρη της και η Εστία να προσπαθεί να την παρηγορήσει. Παρόλαυτα, το υφαντό φαινόταν τέλειο ως προς την δημιουργία του.

Με αυτά που είδε, η Αθηνά θύμωσε σαν λυσσασμένο σκυλί και την έπιασε από το μαλλί. Την έσερνε σε όλο το δωμάτιο με ορμή και η φωνή της βγήκε αυστηρή, που θα τρόμαζε κάθε θαρραλέο άνδρα.

"Πώς τολμάς, νήπια και μωρή, να απεικονίσεις έτσι τους θεούς; Αφού τόσο θες εσύ να υφαίνεις, θα σε βοηθήσω να το κάνεις για μια ζωή."

Με μια κίνηση του χεριού της η Αράχνη έβγαλε μια κραυγή. Η μορφή της άρχισε να αλλάζει και κατέληξε σε ένα μαύρο, μικροσκοπικό έντομο με έξι πόδια.

"Θα είσαι αναγκασμένη να φτιάχνεις τον ιστό σου, για να ζεις."

Και τότε είδε την Αράχνη, μεταμορφωμένη πλέον, να φτιάχνει με λεπτά νήματα, ένα πλέγμα· τον ιστό.

Έτσι τιμωρήθηκε η Αράχνη που δεν σεβάστηκε τους Θεούς και η Αθηνά πέταξε πίσω στον Όλυμπο, όπου κάθισε στον ολόχρυσο θρόνο της κοντά στους θεούς.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μικρό κι αυτό, αλλά δεν τραβιόταν άλλο.

Γράψτε μου την γνώμη σας και κάποιον μύθο που θέλετε να γράψω στην συνέχεια.

Καλό απόγευμα και να περνάτε πολύ καλά!