Ο Απόλλων γεννήθηκε στο νησί της Δήλου από την Λητώ. Ήταν ο δίδυμος αδελφός της θεάς Αρτέμιδας και ο γιος του Μεγαλοδύναμου Δία.

Χάρις στην αμβροσία που δόθηκε στον θεό όταν ήταν μωρό, τον έκανε να ενηλικιωθεί σε τρεις μέρες.

Ο Θεός Απόλλων έγινε ο Θεός της Μαντικής, της μουσικής και του φωτός. Τριγυρνούσε με μια λύρα όπου απήγγειλε διάφορα άσματα, καθώς και με τα ξακουστά βέλη του, τα οποία είχε ζηλέψει η δίδυμη αδελφή του Άρτεμις.

Όταν ένα βράδυ παγωμένο, ο ποταμός Λάδων* και η πανέμορφη Γαία ενώθηκαν, μια αιθέρια ύπαρξη δημιουργήθηκε στα σπλάχνα της Μητέρας Γης.

Την ονόμασαν Δάφνη και η ομορφιά της ήταν ξακουστή σε όλον τον κόσμο.
Έτσι μια πρωία που το γαλάζιο του ουρανού δεν ήταν κρυμμένο, ο χρυσός θεός την είδε από ψηλά και απευθείας την ερωτεύτηκε.

Εκείνη έφερε μια αγνή αύρα, έναν τρυφερό χαρακτήρα και κοφτερό μυαλό.
Περνούσε τον χρόνο της μαζί με τις νύμφες του δάσους ή της λίμνης, τις αδελφές της, καθώς επίσης και με την ίδια την θεά Άρτεμις.

Κυνηγούσαν μαζί και ευχαριστούσαν την μητέρα Γη για την φύση που τους προσέφερε. Όλα ήταν ήρεμα και γαλήνια μέχρι που μια μέρα ο Απόλλων ζήτησε από την αδελφή του να έρθει και εκείνος στο κυνήγι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Έδενε τα ολόχρυσα σανδάλια της με αργές κινήσεις, όταν ο αδελφός της εθεάθη λαμπερός μπροστά της.

"Αδελφή μου, ετοιμάζεσαι για το καθιερωμένο κυνήγι σου βλέπω," ξεκίνησε την κουβέντα ο Απόλλων. Δεν τολμούσε να ξεστομίσει αυτό που ήθελε να πει χωρίς προλόγους.

"Σωστά βλέπεις, Απόλλων αδελφέ μου."

"Και θα συναντηθείς με τις νύμφες, σωστά;"

"Ναι," απάντησε απλά, λιτά και απέριττα η Άρτεμις.

"Αναρωτιόμουν μήπως ήθελες και την δική μου παρέα," πρότεινε ο Απόλλων και περίμενε την αντίδρασή της. Γρήγορα πρόσθεσε, "δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω."

"Δεν ξέρω εάν είναι καλή ιδέα," συλλογίστηκε η θεά.
"Ανάμεσα σε τόσες γυναίκες ένας άντρας στα δάση; Σε μονάχα έναν τρελό αυτό θα φάνταζε φυσιολογικό."

"Αυτό παρά ήταν προσβλητικό για εμένα. Γιατί θαρρείς πως εγώ θα κάνω κίνηση και όχι κάποια από τις δικές σου;" Ρώτησε ο θεός της Μαντικής τάχα σοκαρισμένος.

"Διότι οι νύμφες ακολουθούν τον βίο μου. Δεν πρόκειται να μπουν καν στον πειρασμό," αποκρίθηκε κάθετη η θέα και με ένα νεύμα του έδειξε ότι πρέπει να φύγουν.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Η Δάφνη μαζί με την Ηρώ και την Καλλιρόη βρίσκονταν κοντά στην ιερή βελανιδιά του Δία όταν η Άρτεμις και ο Απόλλων εμφανίστηκαν.

Ενώ οι υπόλοιπες νύμφες κοίταξαν σοκαρισμένες τον αρσενικό επισκέπτη τους, οι τρεις τους έμειναν ανέκφραστες και χάρισαν μια υπόκλιση στην θεά.

"Ηρεμήστε, νύμφες. Ο Απόλλων, ο αδελφός μου, είναι εδώ για να μας συντροφεύσει στο κυνήγι. Τώρα ηρεμήστε και ας ξεκινήσουμε," ανακοίνωσε η Άρτεμις και ένιωσε τον θεό δίπλα της να χαμογελά με την κατάλευκη οδοντοστοιχία του.

Μετά από κάμποση ώρα που σταμάτησαν να ξεκουραστούν ο Απόλλων κοίταξε την απομακρυσμένη φιγούρα της Δάφνης την οποία πλησίασε με μεγάλα βήματα.

"Χαίρε Δάφνη," της είπε και χαμογέλασε πλατιά προσπαθώντας να την σαγηνεύσει.

Η Δάφνη τον κοίταξε και του χάρισε μια υπόκλιση αμίλητη.

"Μα δεν μπορείς να μιλήσεις;" Ρώτησε τρομαγμένος ο θεός.
"Δεν είναι δυνατόν, σε έχω ακούσει να μιλάς στις νύμφες από τον Όλυμπο."

"Με παρακολουθείς;" Έκανε την ερώτηση κλειδί η κοπέλα.

"Φυσικά," απάντησε χαλαρά ο μάντης του Ολύμπου.
"Η ομορφιά σου δεν μπορεί να κρυφτεί από τα μάτια μου, Δάφνη," και με τούτα τα λόγια την πλησίασε αρκετά.

Εκείνη έβγαλε ένα επιφώνημα αποδοκιμασίας.
"Η Άρτεμις σε έχει ενημερώσει, μπορώ να φανταστώ, ότι δεν είμαι διατεθειμένη να πέσω στα βέλη του Έρωτα."

"Κάτι μπορεί να ανέφερε, αλλά για εμένα αυτά είναι ψιλά γράμματα," της εξήγησε γελώντας.

"Λυπάμαι. Όμως, το εννοούσα. Είμαι πιστή σε ό,τι αγαπώ και ο Έρωτας δεν είναι ένα από αυτά."

"Πώς μπορείς να αποκλείεις πράγματα εάν δεν τα έχεις δοκιμάσει;"

"Τόση είναι η εμμονή σου; Να με παρακολουθείς από την γέννησή μου;" Ρώτησε ξέπνοα η Δάφνη.

Η νύμφη τρομαγμένη από την θεότητα που την ενοχλούσε, ξεκίνησε να τρέχει μακριά.

Ο Απόλλων είδε πίσω από τον ώμο του την αδελφή του να το κοιτάζει καχύποπτα, εκείνος όμως σε μια κίνηση αδιαφορίας πέταξε μακριά.

++++++++++++++++++++++++++++++++

Οι επόμενες μέρες κύλησαν βασανιστικά για την Δάφνη. Καθημερινά ο θεός της Μαντικής κατέβαινε από το παλάτι των Θεών στον Όλυμπο και η προσπάθειά του να την προσελκύσει ερωτικά γινόταν εντονότερη.

Από τότε η νύμφη βρισκόταν πάντα στο πλευρό της Αρτέμιδας και δεν έφευγε από κοντά της, εωσότου η θεά αποχωρούσε μαζί με τον αδελφό της για το Παλάτι.

Ο Απόλλων πάμπολλες φορές είχε ζητήσει από τον ίδιο τον φτερωτό θεό Έρωτα να ρίξει ένα βέλος στην αγαπημένη του Δάφνη, αλλά εκείνος αρνούνταν κατηγορηματικά. Δεν ήθελε να του λένε τι να κάνει, ήθελε να ανακατεύει μόνος του τους ανθρώπους.

Μια μέρα όμως η Άρτεμις δεν κατέβηκε με τον Απόλλων. Για την ακρίβεια ο θεός της Μαντικής με τα ολόχρυσα σανδάλια του πέταξε μοναχός κοντά της.

Η Δάφνη μόλις τον είδε τρόμαξε και προσπάθησε να κρυφτεί.

"Μην κρύβεσαι, όμορφη Δάφνη," ζήτησε ο άντρας με ένα χαλαρό τόνο. Θα την έβρισκε ούτως ή άλλως.

"Φύγε, δεν θέλω να σε πλησιάσω," σχεδόν παρακάλεσε με το σπάσιμο της φωνής της.

"Μα γιατί, ωραία μου, θες να φύγω;" Απόρησε φανερά παραξενεμένος.
"Ένας θεός σε παίρνει στο κατόπι και εσύ δεν θες;"

"Ναι, μεγάλε Απόλλων. Δεν θέλω!" Φώναξε και απεγνωσμένη που ήταν έκανε μια επιπόλαιη κίνηση. Άρχισε να τρέχει.

Ο θεός του ήλιου άρχισε να την ακολουθεί κατά πόδας και εκείνη απελπισμένη έβγαλε μια κραυγή.
Ο Απόλλων απτόητος της είπε,
"Δάφνη, μείνε μαζί μου. Σε παρακαλώ."

Έτρεχαν πολλή ώρα έτσι και η Δάφνη πλέον κουρασμένη κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο.

Ανήμπορη να τρέχει πλέον, έκλεισε τα μάτια της και προσευχήθηκε θερμοπαρακαλώντας την Μητέρα Γη, αλλά και δική της εξ’ αίματος μητέρα, να κάνει κάτι να την σώσει από την μανία του θεού.

Η Γαία την άκουσε και με την βοήθεια του Λάδωνα την μεταμόρφωσε σε ένα μοσχομυριστό φυτό, την δάφνη.
Τα πόδια της καρφώθηκαν στο έδαφος και από εκεί βγήκαν μεγάλες ριζες. Τα χέρια της μεταμορφώθηκαν σε μεγάλα κλαδιά και τα μαλλιά της σε μικρά φύλλα που έβγαζαν μια γλυκόπικρη ευωδία.

Ο Απόλλων μόλις την είδε λυπήθηκε βαθύτατα και πήρε κλωνάρι της και έκανε ιερό και το έπλεξε στις ξανθές μπούκλες του.

Από τότε το κλωνάρι δάφνης συμβολίζει νίκη και χρησιμοποιείται για την βράβευση των Ολυμπιονικών.
----------------------------------------------------------

*Κάποιες πηγές αναφέρουν πως στην θέση του Λάδωνα υπήρξε ο Πηνειός σαν πατέρας της Δάφνης.

Επιτέλους κεφάλαιο σε αυτό το βιβλίο. Το πάλευα καιρό και ορίστε.
Λοιπόν, αφήστε στα σχόλια την γνώμη σας· είδα πως τα προηγούμενα κεφάλαια είχαν μπόλικα οπότε γιατί όχι και αυτό;

Αχ, αυτές οι ημέρες είναι δύσκολες, αλλά έχω έμπνευση :3

Αυταα