Uśmiechasz się.

Do mnie.

Chociaż stoisz daleko, czuję się tak, jakbyś był obok.

Czuję twoje perfumy, jakbyś mnie nimi spryskał.

Słyszę twój śmiech i cieszę się, że jesteś szczęśliwy.

Patrzysz na mnie, nie robiąc sobie nic z tego, że wszyscy to widzą.

Uśmiecham się.

Do ciebie.

Puszczasz do mnie oko, a ja przewracam oczyma, chociaż w środku skaczę ze szczęścia.

Podchodzisz i chwytasz mnie za rękę.

Czuję, jak po moim ciele rozchodzą się ciarki.

Zakładasz kosmyk włosów za moje ucho i delikatnie całujesz mnie w usta.

Szepczesz, że mnie kochasz, a ja mocno się rumieniąc, odpowiadam, że ja ciebie też.

Uśmiechasz się.

Do niej.

Chociaż stoisz obok, czuję się, jakbyś stał gdzieś daleko.

Czuję jej perfumy, jakbyś się w nich wykąpał.

Słyszę twój śmiech i mam ochotę uderzyć cię w twarz.

Nie patrzysz na mnie, chociaż powinieneś.

Drży mi broda, a po policzku spływa mi łza.

Puszczasz moją rękę i odchodzisz.

Czuję, jak moje ciało traci temperaturę.

Kładziesz rękę na jej ramieniu, po czym całujesz jej policzek.

Coś do niej szepcesz.

Pewnie, że ją kochasz.

Mnie też tak mówiłeś.

Słyszę, jak się śmiejecie.

Kiedyś też tak się śmialiśmy.

Odwracacie się, po czym podchodzicie do mnie.

Wyciąga do mnie rękę, licząc, że ją uściskam.

Przedstawia się, a ja to ignoruję.

Patrzę na ciebie, a ty patrzysz na nią.

I chociaż boli mnie to okropnie, wiem, że to ona jest twoją nową Noorą.

A ty nie jesteś już moim Williamem.