THE NAMELESS
••Chapter 1: I'm Alive••

❌❌❌

KIRA'S POV

April 14, 2017

"I can feel you all around me, thickening the air I'm breathing. Holding on to what I'm feeling.."

I suddenly turn off my music when I already see the airport. We're landing already at nakikita ko na ang runway ng airport sa bintana ng eroplanong sinasakyan ko. Minutes passed and I finally step again on my beloved country.

One year after nung nangyari ang karumaldumal na insidente samin ng mga kaibigan ko at napagpasyahan ng mga magulang ko na sumunod ako sa kuya ko sa states. I have stayed there for almost 2 years. My parents let me stay on my kuya's custody for me to totally heal my pain. Natanggap ko narin ang lahat at i think I am totally okay now.

Napagpasyahan kong umuwi ng Pinas dahil madami akong namiss. Sobrang miss ko na ang parents ko at iba ko pang mga kaibigan. Since may 1 week leave si Kuya sa work niya, ay napagdesisyunan naming umuwi ng Pinas. Malapit na din kasi ang 3rd death anniversary ng mga kaibigan at kapatid ko. Kaylangan kong bumawi sa kanila dahil hindi ko sila nadalaw nung 2nd death anniversary nila.

"You're excited?" magiliw na tanong ni Kuya Kyro sakin habang papalabas kami ng airport.

"Yes! I am." tipid kong sagot sa kanya habang hatak hatak ang maleta kong dala.

I give Kuya Kyro a sweet smile and we continue to walk. Ng nadating na namit ang labas ng airport ay agad bumungad samin ang parents namin. How I missed these two wonderful people. Otomatiko kong binitawan ang dala kong maleta at patakbong pinuntahan ang mga magulang ko.

"Hoy Kira! Ang maleta mo. Tsh." mabilis na sambit ni Kuya pero tuluyan ko na siyang naiwan sa pagmamadali ko. Wala siyang nagawa kundi hatakin nalang ang maleta ko at napabuntong hininga pa.

"Ma, Pa." maluhaluha kong sabi sabay yakap ng mahigpit sa kanila.

"We missed you anak." agad na sagot ni mama habang tinutugunan ang yakap ko.

"Ang daya mo! Bat iniwan mo nalang ang maleta mo bigla bigla? Do you know how hard for me to drag these two overloaded baggage?" pambungad na bulalas ni Kuya ng tuluyan na siyang makarating sa amin.

"Peace!" agad kong tugon sa kanya habang naka peace sign. Nakonsensya naman ako kahit papaano ng makita kong tagaktak ang pawis ni Kuya at hingal na hingal pa.

"Sakay na kayo. Ako ng bahala sa mga maleta niyo." maotoridad na suhestyon ni Papa at agad agad kaming sumakay sa sasakyan.

Naupo ako sa backseat kasama si kuya habang si mama naman ay nasa tabi ni papa. Tahimik lang kami sa buong biyahe namin at I decided to text Joven.

"Nakauwi na ako." maiksi kong tinype at agad na sinend kay Joven.

Kahit nung nasa states ako ay hindi nawala ang communication naming dalawa. We stayed as friends. I know he had moved on already. Every time I visited his facebook account, masaya akong nakikita siyang masaya sa kabila ng trahedyang nangyari sa amin noon. And I've heard, he's happily inlove now. Good for him. Dahil sa wakas, nagka lovelife nadin ang mokong na yon. Agad tumunog ang cellphone ko at binasa ang reply niya.

"Mabuti naman. Malapit na pala ang death anniversary nila." pagbabasa ko sa reply niya sa isip ko.

"I know. Magkita tayo sa makalawa, same spot and same time." agad kong reply sa kanya.

Matapos kong masend ang reply ko kay Joven ay agad kong isinilid ang cellphone ko bulsa ko at piniling matulog muna.

Two hours after..

"Andito na tayo. Bangon na kayo diyan." narinig kong sabi ni mama.

Dahil nakatulog ako ay hindi ako nakabangon kaagad. Kinusot kusot ko pa ang mga mata ko para tuluyang makamulat. Hindi ko na pala namalayan na nakahiga na pala ako sa buong backseat. Teka? Si Kuya asan? Bahagya kong inunat ang mga kamay ko at umupo ng maayos. Bago ko paman hanapin si kuya ay naramdaman ko na ang presensya niya. Agad kong tinignan ang pinakalikurang bahagi ng sasakyan and there he is, sleeping like a ship with a horn. Yes! Sa sobrang baboy matulog ni Kuya, ay daig pa niya ang busena kong makahilik.

"You scumbag! Wake up!" malakas kong sigaw sa kanya habang yinugyog siya.

Naalimpungatan naman si Kuya at agad napabalikwas. Gulong gulo ang buhok niya habang tinatapik ang ulo niya. Parang wala pa yata sa sarili si Kuya, tinakasan na ata ng katinuan.

"Good thing, soundproof ang room ko sa states at hindi ako naiisturbo niyang paghilik mo. Labas na. Andito na tayo Kuya." agad kong suhestyon sa kanya.

"Isturbo!" pagyayamot niyang tugon habang pinanlisikan pa ako.

"Whatever!" agad ko siyang inirapan at dali dali akong lumabas ng sasakyan.

Pagkalabas ko ng sasakyan ay agad kong nilibot ang paningin ko sa buong labas ng bahay namin. At wala parin itong pinagbago. Dirediretso akong pumasok sa loob at pumanhik sa kwarto ko na nasa second floor ng bahay namin.

When I reach my room, I immediately open the door. I trace every thing my hand passes by. Agad nahagip ng mga mata ko ang isang picture frame na nakapatong sa study table ko. Agad ko itong nilapitan at kinuha. Ito yung last picture namin ng mga kaibigan ko kasama ang kapatid ko. While staring at the picture, all I can see is our widest smile. Walang bakas ng paghihirap sa mga mata namin. At walang bakas ng pagdurusa sa mga tawa namin. At nakita ko siya, habang nakaakbay sa akin. Ang tawa niya, napakaganda. Tawang walang halong galit at paghihiganti. Sayang lang at hindi ko na makikita ang tawa niyang muli.

"I missed you, Jp. I'll see you soon." malamig kong sambit habang tinitigan ang mukha niya sa picture.