Zac pov
Ήμουν μπερδεμένος όπως και εσύ, αλλά ο Moor Coll ο καλύτερος φίλος μου εμφανίστηκε μπροστά μου. Ήταν εκείνος που μου άλλαξε την ζωή μιας και δεν ήθελε να με χάσει.

Το πώς την άλλαξε είναι το θέμα που θέλεις να μάθεις μικρέ αδερφέ μου. Πλέον δεν είμαι άνθρωπος όπως και εσύ. Είμαι βρικόλακας και φυσικά λόγο αυτού δεν μπορούσα να έρθω σπίτι, να έχω την ζωή που είχα. Και φυσικά όλοι αυτοί που με φέραν εδώ, είναι νεκροί και τόσο νόστιμοι.

Derek: Τι πράγμα?! Χαχα!!! Ναι Okay ξέρω ότι κανείς πλα.....

Zac: Πλάκα?! ( Γύρισα και τον κοίταξα με τα κόκκινα μάτια και το πιο αυστηρό βλέμμα που μόνο εκείνος ήξερε ότι σοβαρόλόγο και οι φίλοι μου).

Derek: ( Όταν είδα αυτό το βλέμμα το αίμα στις φλέβες μου που ήταν κρύο, απλά έγινε κρύσταλλος από την ψυχρότητα της αλήθειας ). ΟΧΙ!!! ΟΧΙ ΑΥΤΌ!!! ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ!!!

Derek pov
Ο αδερφός μου με έπιασε στον ωμο, ενω εγώ ήμουν παγωμένος και πλέον χαμένος στο μαύρο βυθό της αλήθειας που ξεστόμισε ο αδελφός μου.

Zac: Πίστεψε με Derek, όταν σε φέρανε από το ατύχημα προσπαθούσα να σε σώσουμε να γυρίσεις όπως ήσουν, όμως ο Coll μου είπε οτι είχες εσωτερική αιμορραγία στο κεφάλι και έπρεπε να πάρω την απόφαση ή να σε αφήσω  να πεθάνεις ή να σε κάνω σαν εμένα.

Derek: Και προτιμήσες να με κάνεις ένα τέρας, όπως και εσύ!!! Πώς τολμησες να κάνεις κάτι τέτοιο? Επειδή η ζωή σου έγινε ενός τέρατος με εκανες και εμένα έτσι?! ( Άρχισα να τρέχω όσο μακριά μπορούσα μέσα στο δάσος, ωσπου έφτασα το βράδυ στην πρωτεύουσα).

Derek pov
Προχωρούσα στην πόλη της πρωτεύουσας χωρίς να ξέρω που πηγαίνω. Πραγματικά δεν μπορούσα να το χώνεψω!

Έτσι κατέληξα εξω από το σπίτι μου. Καθόμουνα σε ένα δέντρο στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς και κοιτούσα το σπίτι μου που είχε αναμμένα όλα τα φώτα.

Τότε στην κουζίνα εμφανίστηκε η μητέρα μου, όπου αρχισε να πλένει τα πιάτα και ξαφνικά άρχισε να κλαίει με λυγμους. Ο πέτερας μου εμφανίστηκε μόλις άκουσε το πιάτο να σπάει και αγκαλιάζει την μητέρα μου λέγοντας της για την απαισια μοίρα που έχουν!

Xaris: Μην ανησυχείς αγάπη μου! Μην μου κλαίς! Θα είμαι εγώ εδώ μαζί σου!

Amy: Πώς να μην κλάψω, να πονέσω και να ούρλιαξω, όταν τα δύο παιδιά μου που τα έφερα στον κόσμο χάθηκαν!!!

Xaris: Σε παρακαλώ!!! Αν θέλεις κλάψε, αλλά θα κλαίς μόνο αν είμαι εγώ εδώ! Πότε άλλοτε!!!

Derek pov
Ειλικρινά τους έβλεπα και τα δάκρυα μου έκαναν την εμφάνιση τους. Έτσι με ταχύτητα τους προσπέρασα και πηδηξα στο δεύτερο όροφο που ήταν το δωμάτιο μου. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και σκοτεινο, όμως εγώ έβλεπα τα πάντα.

Το δωμάτιο μου ήταν όπως το είχα αφήσει, προσπαθούσα να σκεφτώ τι στα κομμάτια έγινε και βρέθηκα έτσι, κατάντησα τέρας ή μάλλον με κατάντησαν! Όμως τίποτα! Πήρα το γράμμα εκείνης που με πρόδωσε και το κοιτάξα ξανά.

Γράμμα

Γειά σου αγαπημένε μου φίλε.
Ξέρω ότι αυτό που κάνω δεν είναι σωστό, αλλά πιεζομουνα τόσο πολύ αυτές τίς τρείς μέρες για να σου πω ότι θα φύγω μακριά σου.
Έκλαιγα το βράδυ στο δωμάτιο σου, έκλαιγα γιατί δεν μπορούσα να στο πω!
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα έφευγα και θα αφηνα τον πολυαγαπημένο μου παιδικό φίλο, αλλά και την πρώτη μου αγάπη!!!
Ναι πολύ καλά  άκουσες!
Σ' αγαπώ Holmes Derek μου!!!
Ελπίζω μια μέρα να σε ξαναδώ και να με συγχωρεσεις!
Αντίο για προς το παρόν! Ίσως και για πάντα!!!
Η παιδική σου φίλη May!!!

Derek pov
Πραγματικά όταν διαβάσα το γράμμα της προδοτρας May τα θυμήθηκα όλα. Χάρης εκείνης έγινα ένα τέρας, χάρης εκείνης δεν θα μπορέσω να αγγίξω ή να αγκαλιάσω την μητέρα μου και τον πατέρα μου. Οι γονείς μου δεν θα ένιωθαν για δεύτερη φορά αυτό τον πόνο για τα δύο χαμένα παιδιά τους.

Τότε ήταν που ορκίστηκα ότι θα πάρω εκδίκηση από εκείνη και θα την κάνω να μετανιώσει για ότι μου εκανε!.

Έτσι καθώς είχα απορρόφηθη, η πόρτα άνοιξε και εγώ βρέθηκα να πηδαω από το παράθυρο καταλήγοντας στο έδαφος, γυρνώντας πίσω στο κάστρο από την μεγάλη είσοδο, είδα να με περιμένουν όλοι στο τεράστιο σαλόνι και ο αδελφός μου να κάθεται στην πολυθρόνα με κλειστά τα μάτια, με σταυρωμένα τα χέρια του, ενώ όλοι με κοιτούσαν. Μερικοί με ειρωνικό βλέμμα, άλλοι με ένα βλέμμα απορίας και κάποιοι με ένα αδιαφορο βλέμμα.

Τότε ο αδελφός μου άνοιξε τα μάτια και σηκώθηκε με σοβαρό βλέμμα καρφωμένο επάνω μου.

Zac pov
Πραγματικά είναι όλα προφανέστατα για μένα. Ήξερα ότι ο μικρός αδερφός μου θα το έπαιρνε από κάτω, αλλά όχι και τόσο. Έτσι όταν έφυγε τρέχοντας από τον κήπο όπου του είπα την αλήθεια, ένα δάκρυ μου έτρεξε από τα μάτια μου.

Δεν ήθελα ο μικρός μου αδελφός να βιώσει το σκοτάδι που βιώνω εγώ εδώ και τόσο χρόνια. Όμως τι μπορούσα να κάνω εκτός από το να του σωσω την ζωή?!

Τότε σκούπισα τα μάτια μου και φώναξα ένα νεοσυλλέκτο, τον Owen Brian. Ήξερα ότι ο Brian είναι σκληρός όχι μόνο με τον εαυτό του, αλλά και με τους γύρω του. Αλλά ξέρω ότι είναι ένα καλό άτομο το οποίο μπορεί να βοηθήσει τον αδερφό μου με την λογική του ή την χειρότερη έκδοση αν δεν υπάκουσει ο αδελφός μου, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιήσει την δύναμη του,για να τον γυρίσει πίσω.

O Derek κάνει ακριβώς τα ίδια βήματα με εμένα, τίς ιδιες επιλογές κάτι που δεν περίμενα στο να μοιάζουμε τόσο. Ίσως εκείνος να είναι ο διάδοχος και ο κληρονόμος του μενταγιόν της αναγέννησης.

Ξέρω ότι πήγε να δεί τους γονείς μας ή στην χειρότερη επιλογή να ψάξει για εκείνη που φώναζε το όνομα τής στην μεταμόρφωση του.

Ο μικρός  αδελφός ήταν ηδη ερωτευμένος στα 15 του χρόνια κάτι που με έκανε να έχω ελπίδες ώστε κάποια στιγμή να με συγχωρέσει.

Ετσι όσο ο αδελφός μου βρισκόταν στην πρωτεύουσα, εγώ μάζεψα όλους τους βρικόλακες του κάστρου για να τον περιμένουμε να έρθει ώστε να του συστήσω την νέα οικογένεια του.

( Το κάστρο)

Brian pov
Πραγματικά ούτε που με ένοιαζε για εκείνον τον νεοσύλλεκτο, όμως δεν είχα άλλη επιλογή καθώς ο αρχηγός με διέταξε να πάω, ώστε να τον φέρω πίσω. Αμέσως υπάκουσα και έφυγα από το κάστρο προς την πρωτεύουσα.

(O Brian ).

Γειά αγαπες μου ❤️
Τι κάνετε?!

Λοιπόν στο θέμα μιας.

Άραγε τι θα κάνει ο Derek με την νέα του ζωή?!

Άραγε να είναι αυτός ο κάτοχος του κολιέ της αναγέννησης?!

Ανυπομονώ για τα υπέροχα σχόλια σάς ❤️

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο φιλάκια πολλά 😘 ❤️