Teresa pov

'Serieus, menen ze dit nou echt?' vraagt Newt vol ongeloof.

'Ja blijkbaar,' antwoord Thomas en ik pak zijn hand vast en knijp er zachtjes in. Hij glimlacht naar mij ten teken dat hij het warme gevoel dat door zijn lichaam heen stroomt voelt. Newt opent de deur en we stappen erdoorheen. Er staan een paar agenten in de ruimte waarin we nu staan. Ze kijken ons vragend aan. Ik voel gelijk weer paniek door me heen stromen en Sanne pakt mijn polsen weer stevig vast waardoor ik weer wat rustiger word. Mara verschuilt zich angstig achter mijn been.

'Wij komen jullie helpen,' zegt één van de agenten. Ik snap niet wat de vrouw ermee bedoeld, maar ze ziet er vriendelijk uit en aan haar bezorgde gezicht te zien maakt ze zich zorgen om mij. Waarom? Dan bedenk ik me opeens dat mijn gezicht nog spierwit moet zijn en ik ben hartstikke mager. Je kan mijn ribben waarschijnlijk zo tellen.

'Wat is er met haar gebeurd?' vraagt dezelfde vrouw als net aan Thomas als ze ziet dat ik geen antwoord durf te geven. Thomas legt het hele verhaal uit en dan slaat de vrouw een arm om mij heen.

'Mij kan je vertrouwen, echt. Ik ben Eva van Dongen, politie Maastricht. Jullie hebben ruim 2 maanden opgesloten gezeten door een organisatie dat W.I.C.K.E.D. heet. Jullie krijgen je geheugen zo snel mogelijk terug, maar eerst moeten jullie mee naar het ziekenhuis voor controles,' zegt de vrouw weer en ik ga dichter tegen Thomas aan staan omdat ik voel dat ik bijna omval van zwakheid.

'Heeft u misschien ook iets te eten?' vraagt Thomas en hij slaat een arm om mij heen.

'Ja, tuurlijk. Kom maar mee, dan brengen we jullie naar de auto's en dan rijden we eerst naar mijn huis. Dan kunnen jullie je opfrissen en dan brengen we haar naar het ziekenhuis. Als jullie willen kunnen de artsen in het ziekenhuis jullie ook onderzoeken, maar volgens mij is dit meisje het zwakste en ziekste van jullie allemaal,' zegt Eva.

'Oké, we komen mee,' zegt Thomas en ik pak Mara's hand vast. Mara kijkt mij vragend aan maar legt haar hand dan toch in die van mij. Met Newt, Sanne en Max achter ons aan lopen we naar de auto's die klaarstaan. Ik knijp mijn ogen dicht tegen het felle zonlicht als Eva mij in een auto helpt. Thomas komt naast mij zitten samen met Mara. Eva en een man die zich nog niet heeft voorgesteld gaan voorin zitten. Sanne, Newt en Max worden naar een andere auto gebracht. Ik staar de hele weg naar Eva's huis stilletjes uit het autoraampje totdat we er zijn.

'Kom maar,' zegt Eva en ze helpt mij met uitstappen uit de auto. Ik vertrouw haar wel, maar het is gewoon moeilijk. Ik kijk naar Thomas terwijl Eva mij meeneemt naar binnen. We lopen een pension binnen genaamd de Ponti. Ik herken die naam ergens van, maar ik kan net niet goed genoeg bij die herinnering.

'Wil je eerst eten, of wil je eerst douchen?' vraagt Eva en ik haal mijn schouders op. Eva kijkt mij even aan en loopt dan naar de keuken en pakt een pak soep uit de kast en een glaasje met wat drinken. Dit keer is het niet water, maar een donker gekleurd iets. Ik weet niet wat het is. Eva warmt de soep op en even later komt ze tegenover mij zitten aan de tafel en zet de kom soep voor mij neer. Ik kijk er even naar en mijn maag draait om. Direct voel ik me misselijk worden.

'Eet maar wat. Daarna kan je douchen en als je klaar bent met douchen zorg ik ervoor dat je weer naar die ene jongen toe kunt,' zegt Eva. Ik kijk haar vragend aan en pak de lepel met trillende handen op. Als ik de lepel vast heb laat ik hem vallen in de soepkom. Ik kan hem niet vasthouden doordat ik zo zwak ben.

'Wat hebben ze toch met je gedaan?' vraagt Eva zacht en ze staat op, zet de stoel naast mij neer en komt naast mij zitten. Eva pakt de lepel uit de soepkom en legt die in mijn mond. Ik eet de soep netjes op en als het eenmaal op is kijk ik Eva dankbaar aan.

'Bedankt...' zeg ik zacht. Dan voel ik weer steken in mijn zij en Eva kijkt mij vragend aan. Ik leg mijn hand op haar hand en leg haar hand voorzichtig op mijn zij om haar te laten weten dat het pijn doet.

'Mag ik?' vraagt Eva zacht als ze mijn t-shirt vast heeft gepakt. Ik knik en voorzichtig doet Eva mijn t-shirt iets omhoog en kijkt geschrokken naar mijn zij. Er zit weer een heel strak touw omheen, dat voelde ik niet eens doordat ik het de hele tijd benauwd had, ook zonder dat dat touw eromheen zat. Eva staat op en pakt een schaar uit de keukenla. Voorzichtig knipt ze het touw los en als het eenmaal los is zucht ik diep.

'Ik mocht er niks over zeggen van degene die mij dit aandeed... Als ik iets hierover zei, dan zou hij me nog een keer opsluiten...' fluister ik zacht terwijl Eva voorzichtig een doekje op de wond in mijn zij drukt.

'Maar jullie zijn ontsnapt... En je zei alsnog niks toen je uiteindelijk hier was,' zegt Eva vol ongeloof en ik kijk haar bang aan.

'Ik was bang dat iemand mij pijn zou doen,' fluister ik zacht en Eva kijkt mij aan en glimlacht geruststellend naar mij. Ze raakt voorzichtig mijn arm aan en wrijft eroverheen.