Chapter 3
Kayous
Kanina pa ako naglalakad at napapansin ko na habang tumatagal, nagiging mahina ang enerhiya na nararamdaman ko sa paligid. Napapansin ko na ang karamihan sa puno ay parang nagsisimulang maging mahina. Ang iba ay patay na at tanging nakatayo na lang ay ang kani-kanilang matitibay na katawan. Wala ng dahon o kahit na anong mga bunga. Parang nasalanta ng kung ano ang parte na 'to.
"But I can still sense magic," I mumbled and then tried to roamed my eyes again in the surrounding... trying to find out what kind of magic I am sensing. "Familiar." I whispered again.
I walked slowly to find what is it.
"Anong ginagawa mo rito?" Napalingon ako sa itaas ng puno at nakitang may isang babae ro'n. May kasama pa itong dalawang lalaki na ngayo'y seryosong nakatitig sa'kin na para bang isa akong klaseng hayop na kailangan nilang itumba.
Nanliit ang mga mata ko.
I shrugged my shoulders because I don't even have an idea why I am here. As far as I know, I just went here to escape from that place and avoid those royalties. As long as I'm far, am good. But looks like I almost forgot that this place is chaotic. Lot of rebellions are here lurking around.
I noticed that they have green colored hair, their eyes are just like emerald and their skin are almost dark. Their magic are strong, I can say that, but I don't care about them. If they are here to pick a fight, I better walk away because I am not in my mood to fight them. I want a peaceful life, that only me can judge and can take care of myself. I don't need to test my limits because as far as I remember, I already tested my limits. I'm done with magic fights.
"Just roaming around," I shortly and simply responded.
Hindi na ako nag-aksaya ng oras pa at agad ng tumalikod sa kanila. Pero dahil sa alam ko ang takbo ng bituka ng mga wizards sa islang 'to, alam kong hindi nila ako hahayaang makaalis.
"Mayaman magsalita, mukhang galing ka ng kastilyo, ah?" Rinig kong sabi sa isa sa dalawang lalaki. Hanggang sa naramdaman ko na lang na may magkakasunod-sunod na bumaba mula sa itaas. Hindi ko na sana sila papansinin pero bigla na lang pumaharap sa akin ang babae na may matamis na ngiti sa mga labi.
"Ang ganda ng iyong asul na mga mata tila kakulay ng maaliwalas na kalangitan." Sambit ng babae pero tinignan ko lang siya ng malamig.
"Huwag kang lumapit sa kaniya, nararamdaman kong hindi siya gano'n kadaling kalabanin. Siguraduhin na lang nating hindi niya makukuha ang mga hiyas na nandidito sa gubat." I almost rolled my eyes because of one of the guys' words. But giving them such expressions will worst the situation.
"I don't care about the gems, you can have it all." I coldly uttered. I suddenly remember the other guy before I went here.
"Hindi kami naniniwala. Sino bang may ayaw sa kapangyarihan ng hiyas?" Turan ng isang lalaki. Hindi ko mabatid kung sino ang isa at sino ang isa pa. Sa paningin ko, magkakapareho lang sila. Magkawangis at magkaparehas ng enerhiyang ipinapalabas.
I sighed so deep, "I told you, you can have it. And to answer your question? Well, I don't want them. I don't need power. I don't need more." I coldly responded. But because they are so hard-headed, they readied themselves in unison and ready to launch an attack. But I just stared at them blankly because they look so stupid with their gestures like they are some actors and actress in theatre with weird postures.
Hindi sila marunong makaintindi. Ang mga rebelyon ay hindi makaintindi basta mahika na ang pinag-uusapan.
I turned my palms into fists not until I noticed the ground where I am standing is starting to become an ice. They saw it too and stiffened. The ground is starting to become a solid ice, spreading towards them that made them stepped backward because of fear. I want to make them feel that they are low compared to me. They are just nothing to me. But I don't want them to remember me, I don't want disturbance.
"Don't.. ever.. bother.. me again. I don't care about those gems, eat it all if you want." I coldly stated and then used my ice teleportation magic that leaves them only the coldness of the frozen carbon dioxide from my magic.
"So how's Maria, anak? You travelled there and fought some creatures, are you really okay?" Hindi ko alam kung paano ako napunta rito sa hapag-kainan nila. Natutulog lang ako pero ginising nila ako para makasabay sa kanila sa pagkain. Hindi ako makahindi dahil sa rami ng katulong ang nasa harapan ng pinto ng kwartong 'yon.
Hellara chuckled, "We fought so many creatures, Mom, I didn't know that your world is also amazing. Pero may iba talaga na mga bansa na hayok sa kapangyarihan. May mga gulo rin." Her daughter stated.
"Hindi mawawala ang ganiyan sa bawat mundo, anak, natural na 'yan." The king butted in. I sighed so deep and stared at my food. I don't know what kind of meat is this but I don't have an appetite to eat with them. I just don't feel eating with these wizards.
"You should meet the queen of Mystic Emerald, Dad, Mom! He's a gay but powerful one, siya 'yong sinasabi ko na asawa ni Kuya Ruthven!" Tila parang natigilan ang hari at reyna sa sinabi ng anak nila na siyang dahilan kung bakit doon rin ako parang nahinto sa pagtingin sa pagkain ko. Bahagyang nanliit ang mga mata ko nang unti-unti akong mapatingin sa mag-asawa dahil sa reaksiyon na ibinigay nila sa narinig nila mula sa prinsesa.
"Y-You're cousin's mate is a g-gay?" Looks like the queen doesn't want what she heard.
Mate. Yeah, the queen is a vampire. I almost forgot that information.
Hellara's expression changed. She was confused because of her mother's reaction and words.
"What's wrong, Mom? Is there any problem having a gay wife?" Halos gusto kong ngumisi dahil sa reaksiyon na naman ng reyna. Ayaw niya sa mga lalaking may pusong babae, 'yon ang nababasa't nakikita ko sa kaniya.
"H-Hindi naman sa gano'n, anak, pero paano sila magkakaroon ng pamilya kung pareho silang mga.. lalaki?"
Napailing na lang ako at tumayo kaya napatingin sila sa gawi ko. Blangko ko silang tinignan isa-isa at huminga ng marahan. "I'm done, I'll just rest." Sambit ko.
"Pero hindi mo man lang nabawasan ang pagkain mo, a-anak?" I stared at the king because of what he said. I wanted to tell him that he should stop calling me son because I am not really into it. I don't want them calling me like I am their own. I don't want them treating me like I am their child. What I want from them is to treat me like the old me... a weapon-like to guard their prince.
"Water is enough," I shortly responded and then turned my back from them.
"Hindi mo ba hihintayin si Kuya Helbram, Ayous?" I was stopped because of what I've heard. I was stopped because of that name. I sighed once again and then responded nothing. I walked out of that room because I felt something weird again in my damn heart.
Hearing just his name is making me uncomfortable. Like his name making me weak because of some reasons. I don't have any idea why but looks like I can't still move on because of what he told me before. And I just can't live peacefully knowing I am still here interacting with his family! I should leave this place and find my own. I really can't breath here.
Isang oras ang nakalipas pero nakatingin pa rin ako ngayon sa salamin. Tinititigan ang sarili kong manlumo sa hindi malaman ang dahilan. Ang asul kong mga mata na siyang patunay na hindi ako kabilang rito ay ngayo'y nagbibigay sa akin ng katanungan kung... kung sino nga ba talaga ako? Kung sino nga ba talaga ang mga magulang ko? Bakit nila ako iniwan sa harapan ng kastilyo at bakit nila akong inabandona?
If they are not ready having a family then why making love? Abandoning a child is illegal, they should know that, but why? Why me? Why fucking me?
"I should really leave this place," I coldly mumbled to myself. I was about to punch the reflection of mine but realization stopped me. I just realized that I don't have to regret because it is my life now. I will decide on my own if I want to and no one can defy that. I am on my own. I don't need no one. I don't need this castle to shelter me. I don't need them just to have a so called family. And lastly, I don't need a new life.
"Sabi na eh, dito ka nakatira." Mabilis akong napalingon sa bintana dahil sa boses na 'yon. Nanliit ang mga mata ko dahil sa nakalutang sa ere ang pamilyar na lalaki... o baka may pinapatungan siyang bagay?
What the fuck? What is he doing?
"Do you know what you are doing, stupid? You're putting your life in danger, asshole. Once the knights found out that you're sneaking on me, they won't hesitate to kill you... I fucking swear." Natigilan ako saglit dahil sa hindi ko inaasahan ang mahabang mga salita na 'yon na lalabas sa bibig ko. Pero napailing na lang ako kalaunan at seryosong tinitigan ang lalaking nakasalamuha ko kahapon. Hinding-hindi ko makakalimutan ang madilim niyang balat at ang berde niyang mga mata at buhok na katulad na katulad rin no'ng dalawa pang lalaki na may kasamang babae.
They really look alike. Or maybe, nature wizards here are just like that. With almost black skin, green emerald eyes and green hair. Their built are like for hunters.
Hindi halatang mga rebelde.
"Wala akong pakialam," natatawa niyang sagot na siyang ikinanuot ng noo ko. "Hindi rin naman nila ako mahuhuli gaya ng dati kaya wala akong pakialam." Bago pa man ako magsalita ay agad akong napaatras dahil sa biglaang pagpasok niya sa kwarto. Tila may tumulak sa kaniya papasok.
Dati pa niya 'to ginagawa? At kanino naman?
"Mahika ko 'yan, kaya kong kontrolin ang mga sanga at pahabain sila kahit gaano pa 'to kataas... kahit matagal na akong nagsambit ng spell."
"I am not asking," I coldly uttered. "And you asshole, get out of here." I added while gritting my teeth but he just smirked at me like he's thinking something that I don't like. What's with this fucker?
"Ayaw ko hanggang sa hindi mo 'ko tutulungan." Mas lalong kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya.
Anong sinasabi ng mokong na 'to? Ni ang sarili ko nga hindi ko magawang tulungan tapos tutulong pa 'ko sa iba? Nababaliw na ba ang gagong 'to?
"You.. fucker... get out of here or else, I'll freeze you to death." I coldly said but he wasn't even scared of my threats! He just raised his left eyebrow like a stupid girl and then crossed his arms like a damn shit!
He suddenly chuckled, "aalis ako sa kung kailan ko gusto. At sa pagkakataon na 'to, hindi ako aalis hanggang sa hindi mo 'ko matutulungan maging isang ganap na mage." He added and that's the time that I raised my left eyebrow just like what he did seconds ago. Fuck.
"How sure are you that I can help you, motherfucker?" I seriously questioned out of nowhere. I don't know but there's a part of me that wanted to know some about him. Fuck this guy.
Siya kaya ang puwedeng maging daan para makaalis ako rito?
"Alam kong tutulungan mo 'ko, nakikita ko 'yon sa mga mata mo." He confidently said. He is really too full of himself. He doesn't even know what is the word 'embarrassing'. This dick.
Huminga ako ng malalim at tinignan siya ng maigi sa mga mata. Hindi nagpatinag ang gago at nilabanan ang mga titig ko. Ilang segundo ang lumipas at mukhang ayaw niyang magpatalo, hinay-hinay akong tumango. Ayaw ko ring may makakita sa kaniya rito. Hindi ko siya kargo. Kung may mangyaring masama sa kaniya, wala akong pakialam. Pero ayaw kong maging dahilan ng problema ng kastilyo. Marami na akong utang na loob sa kanila kaya kung dadagdagan ko pa ng problema, mas lalo silang magkakaroon ng rason para mas diktahan pa 'ko sa posibleng mga araw na parating.
"Fine, let me think, you dimwit." Tila natigilan siya sa sinabi ko. Napailing na lang ako dahil sa alam kong gustong-gusto niya talagang tulungan ko siya. Nagalak ang mokong dahil sa narinig niya mula sa'kin.
"I'll meet you tomorrow where I first met you.. if I agree... and if I am not coming, meaning I don't want to help you." I coldly stated that made his eyes glowed like stars. His face lit like a candle knowing there's just a small percent of probability that I will go. "And if you'll come here again without a notice knowing that I won't help, I swear, I'll just watch those knights wreck your neck."
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro