Zie hierboven op de afbeelding: Bonefright de WolfDemon.
------------------------------------------------------------------------------------------------
Het was een duistere nacht. Alleen de maan en sterren zorgden voor een beetje licht. Een flits en het was weer weg. Het schoot door de struiken. De flits werd gevolgd door een tweede. De eerste flits was een wolvin en de tweede was een manenwolf. Achter elkaar schoten ze van struik naar struik.
"Softwing!" riep de manenwolf met vele kleuren in haar vacht. "Zijn we er bijna?" "Ik weet het niet," gaf de lichte wolf toe. "maar we moeten naar een plek waar ze ons niet gemakkelijk zullen vinden." Softwing ging opnieuw vooraan rennen. "Maar," vervolgde ze. "ik weet wel zeker dat we zullen moeten vechten." "Weet je nog meer?" vroeg de manenwolf. Softwing keek spijtig vooruit. "Sorry Dazzlinggleam. Meer dan dit weet ik niet. Niets met zekerheid."
De manenwolf die Dazzlinggleam werd genoemd, gaf een kort knikje ten teken dat ze het begreep.
Zo renden de twee verder, totdat Softwing ineens riep: "Kijk daar! Een verborgen grot!" Beiden remden af en liepen de grot in. De tunnel waardoor ze liepen was smal. Maar hoe langer ze liepen, hoe verder de rotswanden van elkaar af stonden. De tunnel eindigde in een grote en ronde ruimte. De twee moesten stoppen, omdat de stenen grond ophield. Voor hen was water en Softwing verwachtte dat het behoorlijk diep was. In het midden was een rots te zien met daarbovenop een vage schim. Het was een wolf. "Ik kan niet meer verder," fluisterde Dazzlinggleam. "Ik kan niet vliegen zoals jij, Softwing." Softwing had vleugels en kon dus vliegen. De vleugels verschenen toen ze haar ogen voor het eerst opende.
"Welkom jullie twee," galmde er door het holle gebied van de grot. "Softwing, gebruik de kracht van licht en Dazzlinggleam, gebruik het element staal. Wanneer jullie een stap op het water zetten, zal je niet onder water terechtkomen, maar zul je zien dat je blijft staan." Softwing had naast vleugels ook nog de kracht van licht en Dazzlinggleam beheerste het vijfde element: staal.
"Maar hoe kan dat dan?" vroeg Dazzlinggleam. "Moeten we een pad op het water creëren?" "Alleen de wolven met een kracht of een element kunnen bij de rots komen. Maar dat kan alleen wanneer een HemelWolf die wolven vraagt naar hem of haar te komen."
Oh, dus er stond een HemelWolf bovenop de rots. Softwing plaatste haar poot op het water en stapte toen door. Dazzlinggleam volgde haar en de twee wolven zochten hun weg naar de rots. Het licht dat door heel nauwe spleten kwam, viel bovenop de HemelWolf.
"Welkom, Softwing en Dazzlinggleam," De vacht van de HemelWolf leek bijna licht te geven en de ogen leken letterlijk te gloeien. "het is wel zo vriendelijk om me voor te stellen. Mijn naam is Glowshine, de Trainer van de GedeelteGoden. Waarschijnlijk zullen jullie al van mij gehoord hebben, maar zo niet, dan nu. Ik weet dat jullie op zoek waren naar een plaats om te schuilen en nu jullie hier toch zijn, moet ik wat aan jullie mededelen. Luister goed."
De wolf en de manenwolf spitsten hun oren om aandachtig te luisteren.
"De WolfDemon is verslagen en dat weet iedereen in Het Woud," vertelde Glowshine. "Darknesswing heeft hoogstwaarschijnlijk de leiding overgenomen. Bonefright haatte GedeelteGoden en wilde ze allemaal uitroeien. Darknesswing zal dat willen voltooien en heeft een demon de leiding gegeven om de GedeelteGoden uit te moorden. Hij staat bekend als de KillDemon en gaat onder de naam Godexterminator. Kijk goed uit voor hem en waarschuw iedereen!"
Dazzlinggleam schudde haar kop. "Onmogelijk, Glowshine." Softwing draaide haar kop met een ruk om naar de manenwolf. "Wát?" "Softwing, ze zijn te dichtbij." Dazzlinggleam staarde naar iets onzichtbaars. "Ik zal het nooit levend terugmaken naar mijn eigen woonplek." Softwing kreeg een vastbesloten blik in haar ogen. "Jawel! Wij zullen samen terugkomen, levend!" "Nee, Softwing, ze hebben het op mij gemunt," zei Dazzlinggleam terwijl ze terugkeek. "Ik beheers het element staal. Het element dat niemand anders beheerst. En Softwing," ze keek de gevleugelde wolf recht aan in de ogen. "ik wil dat je me iets belooft."
"Wat dan?" Softwing verbrak het oogcontact voor geen seconde. "Beloof me dat je mijn pups zult verzorgen wanneer ik er niet meer ben. Dat je het element staal beschermt." Wat had Softwing voor een andere keus? "Ik beloof het," antwoordde Softwing. Glowshine had geen enkel moment hun gesprek onderbroken. "Softwing," sprak ze plotseling vanuit het niets. "Je moet me helpen met het verspreiden van dit nieuws!" "Dat zal ik doen," antwoordde Softwing. "Het is tijd dat jullie gaan." De Trainer begon te vervagen en de twee begonnen te rennen, zo de grot uit.
"Probeer tenminste mee terug te komen!" riep Softwing tijdens het rennen. "Natuurlijk doe ik dat!" riep Dazzlinggleam achter haar. "Maar ze zijn heel dichtbij!" Een boom viel op datzelfde moment om en blokkeerde de weg. Softwing remde keihard af en viel half over de stam heen. De manenwolf reageerde meteen. "Softwing, ga! Ik zal ze tegenhouden! En herinner: ik zal altijd bij je zijn." Met die woorden keerde Dazzlinggleam zich om en Softwing moest doorrennen. Doorrennen, zonder de scène achter zich te zien.
Terwijl de lichte wolf al heel ver was, zakte Dazzlinggleam in elkaar. Ze maakte zich geen zorgen en had alle vertrouwen in Softwing. Wetende dat haar pups en element veilig zouden zijn, sloot de manenwolf haar ogen en loste haar lichaam op. Haar doel was bereikt.

Op datzelfde moment, een eindje van Het Woud vandaan...
Een figuur liep langs de waterkant. Bonefright, de WolfDemon was verslagen. Het was echt een droge dood. Hij kon alle wolven aan, allemaal. En dan sterven door een boom. Serieus! En daarnaast, die zwarte panter. Oh nee, wacht! Het was een jongen. Hij gooide die vallende boom volledig omver. Daarna werd hij ternauwernood gered door de scherpschutters.
De silhouet was de grijze wolf met de blauwige gloed en de zwarte panter of kat gevolgd. De eigenwijze jongen werd geholpen door zijn... Wat was het? Vriend of zo? Nou ja, maakt niet uit. In ieder geval zou de gedaante snel meer te weten te komen over de twee scherpschutters. Het had ze al wel eens gezien. Daarnaast zou het ook snel meer te weten te komen over dat vreemde drietal.
Sinds Bonefright het meisje had verteld dat zij ouder hoorde te zijn, had het haar verouderd naar haar officiële leeftijd. Wat hadden zij en haar vrienden raar opgekeken. Niet dat een van hen het figuur had herkend of zo.
De ogen begonnen licht te geven en een glimlach krulde rond de lippen waarna de capuchon over het hoofd werd getrokken. Daarna begon het figuur met een enorme snelheid te rennen en verdween het al snel uit het zicht.
------------------------------------------------------------------------------------------------
Hiya Legendarische Lezers!
Ik was al heel lang geleden aan de proloog begonnen, dus het kan misschien een beetje slecht zijn geschreven.
Alsnog, sorry voor het heel lange wachten voor het einde van The Legendary Wolf en voor de verschijning van dit boek.
Happy smile & cya!

X— Silver Cat