Hoofdstuk 7
Zie hierboven in de media: het nummer 'If I die young'.
------------------------------------------------------------------------------------------------
"Opnieuw, waar gaan we ook al weer naartoe?"
Toen hij geen antwoord kreeg, zuchtte Mathias geërgerd. "Hel, waarom vraag ik je ook iets; je zit met die idiote oortjes in! Alle aandacht naar de muziek, 0% aandacht naar mij."
Hij wees even naar de jongen. "Hoe kan je überhaupt twee dingen tegelijk doen? Ben je veranderd in een meisje? ZEG! Wat luister je eigenlijk?"
Mathias' hand schoot naar voren en met één beweging, trok hij zo een van de oortjes uit het oor van Vex en hield het tegen zijn eigen oor.
"Hé!" riep Vex nog verontwaardigd.
"If I die young bury me in satin
Lay me down on a bed of roses
Sink me in the river at dawn
Send me away with the words of a love song"
Mathias had meteen alle aandacht voor de muziek.
"Jeez, Vex", merkte hij op. "Ik wist niet dat jij naar dit soort depressieve muziek luisterde."
"Doe ik niet."
"Wat is dit dan?"
"De waarheid zit er in verborgen."
"Wat-"
"A penny for my thoughts
Oh no, I'll sell them for a dollar
They're worth so much more after I am a goner
And maybe then you'll hear the words I been singin'
Funny when you're dead how people start listenin'"
"Dat wat je zojuist hoorde, is de keiharde waarheid", zei Vex. Mathias echter, haalde koppig zijn schouders op.
"Nog steeds is het depressieve muziek."
Aan de andere kant is het misschien ook wel goed dat er dit soort muziek bestaat, voegde hij eraan toe.
Op deze manier kunnen gelukkige, blije mensen erachter komen hoe het er in de gedachten van een ongelukkige aan toe gaat. Dus dit is hoe zij zich voelen?
Mathias greep de mobiel van Vex — nou ja, hij stal hem gewoon — en spoelde het nummer door.
Nadat het couplet over was, klonk het refrein.
"Serieus", zei hij een beetje sarcastisch. "Natuurlijk. Totaal geen depressieve muziek."
"Somebody shine a light
I'm frozen by the fear in me
Somebody make me feel alive
and shatter me
So cut me from the line
Dizzy, spinning, endlessly
Somebody make me feel alive and shatter me"
"Wacht. Dit nummer mag dan wel depressief zijn in mijn oren, maar die komt toch van die serie van een aantal jaar geleden ofzo?" merkte hij ineens op.
"Wat?" Vex keek hem even verdwaasd aan. "Is het geen film?"
"Weet ik veel. Ik stelde als eerste een vraag."
"Het kan toch zijn dat je het weet?"
"Alle vliegende vissen op weg naar de Hel. Ben je nou serieus?"
"Ja."
Mathias sloot zijn ogen. "Natuurlijk."
"Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik het luister", zei Vex toen.
"Misschien door de tekst?"
Ineens herinnerde Mathias zich iets. "Er was toch iets met dat nummer van dat filmding of serie?"
Vex knikte. "Klopt. Het was degene die het nummer zong. Die de stem van het meisje had ingesproken."
"Oh ja. Het was een jongen, toch?"
"Inderdaad."
En op datzelfde moment moet er een bepaald persoon niezen:
"Alweer kou gevat?" merkte een persoon op die achter de computer zat.
Degene tegen wie hij had gepraat, keek hem geïrriteerd aan.
"Nee, Chikino. Iedereen moet wel eens niezen. Je praat trouwens bijna nooit wanneer je bij een computer of ander technisch ding bent, maar als je praat is het zo'n opmerking als dit."
"Je hebt helemaal gelijk, Shiyuu."
"STOP MET HET COMBINEREN VAN MIJN VOOR- EN ACHTERNAAM!"
'Shiyuu' plofte geërgerd op een zitzak in de kamer, terwijl Chikino alleen maar grinnikte.
"Stop met dat gegrinnik, idioot. Je lijkt op een meisje."
Chikino draaide rond op de bureaustoel en keek overdreven nadenkend. "Ben ik dat dan in de ogen van vele mensen dan al niet?"
"Dat noem je een crossdresser", antwoordde Shiyuu diep zuchtend.
Chikino kneep een oog dicht als een knipoog, en stak het puntje van de tong uit aan de zijkant van de mond die een lach vormde. Daarna stak die de wijsvinger op.
"Daar heb je een punt, Shiyuu!"
"Stop-" Shiyuu onderbrak zichzelf. "Laat ook maar. Je gaat toch niet luisteren."
Nu kreeg hij een peace-teken naar zich uitgestoken.
"Twee punten voor jou, Shiyuu! Trouwens, je moet een keer met me meedoen!"
"Wat?"
"Crossdress met me!"
Shiyuu die een knuffelkat in zijn handen had, liet spontaan het pluizen beestje op de grond vallen.
"Sorry!?"
"Het is leuk om mensen voor de gek te houden! Daarnaast moet het voor jou niet zo moeilijk zijn! Je hebt de stem van een meisje ingesproken en-"
"Dat was zo veel jaar geleden!" riep Shiyuu wanhopig door de ratelende persoon.
Chikino ging echter gewoon door.
"Dat is niet erg, want eerst dacht iedereen dat een meisje haar in ingesproken. En sinds je altijd al gecamoufleerd naar buiten gaat-"
"UNDERCOVER, CHIKINO, UNDERCOVER!"
"MAAKT NIET UIT! En dus een beetje verandering mag ook wel!"
Shiyuu rolde met zijn ogen en voelde toen een trilling in zijn broekzak.
Hij viste zijn mobiel uit zijn zag, alleen maar om een berichtje te zien van een achternichtje waarmee hij nog contact had. Ze vroeg of hij naar de winkel kon gaan om bepaalde boodschappen te doen voor haar oma die in dezelfde stad woonde als waar hij nu was.
Hij wist dat hij niet kon weigeren, omdat hij anders echte problemen had...
"Chi, ga met me mee."
Chikino haalde een hand door het haar met de koperkleurige gloed en schoof toen de kledingstukken die Shiyuu gebruikte om undercover te gaan met een "Natuurlijk.".
Shiyuu deed het mondkapje als eerste om en trok de pet voor zijn ogen.
"Hallo. Alleen ik ben hier in deze kamer, weet je wel?" Chikino trok de pet omhoog, zodat Shiyuu's ogen weer zichtbaar waren.
"Boeiend."
"Trouwens, ik snap nog steeds niet waarom je ook die idiote tandartshandschoenen aandoet", merkte Chikino toen op.
"Hygiëne handschoenen", verbeterde Shiyuu hem. "Kom mee."
Hij zag nog net hoe Chikino een laatste streng haar vastmaakte in zijn eigen haar.
"Ik word er steeds beter in!" zei Chikino opgewekt.
"Dat zeg je iedere keer", reageerde Shiyuu, kijkend naar het 'meisje' voor hem.
De twee liepen daarna de kamer uit, en vervolgens naar buiten.
Mensen zouden wel een beetje vreemd naar het duo kijken — net zoals naar hand in hand lopende beste vrienden... —, want je ziet natuurlijk niet altijd een jongen zien die zichzelf voor het grootste gedeelte had bedekt, lopend naast een superschattig uitziend meisje.
Het grootste gedeelte van de weg die de twee moesten nemen ging normaal, zoals altijd.
"Gelukkig regent het niet", merkte Shiyuu op. "Anders had ik haar echt iets aangedaan."
"Lukt je toch niet, Shi", reageerde Chikino. "Je weet dat ze vele malen sterker is dan jij."
Shiyuu knikte verslagen.
Ineens was daar iemand die behoorlijk wat haast had. Hij botste tegen Shiyuu op, waardoor die omver werd gebeukt en struikelend voorover viel. De persoon rende gewoon door, terwijl Shiyuu tegen een rug aanknalde en vervolgens zijn evenwicht verloor en achterover viel, bovenop zijn rug.
De grote persoon, Shiyuu noemde het een bulldozer, draaide zich om, woest en grommend als een beer die zijn prooi had verloren. Shiyuu merkte vier anderen op, even groot als degene die nu hoog boven hem uit torende.
Shiyuu sperde zijn ogen wijd open van schrik en probeerde zo snel mogelijk overeind te krabbelen, maar de jongere hief zijn vuist al op om hem keihard in het gezicht te raken.
Een flits en de bulldozer werd in zijn gezicht geslagen met een grote tak.
Chikino..!
"Kom op!" Chikino trok hem mee, en ze stormden er als pijlen uit een boog vandoor.
Natuurlijk achtervolgde de groep woeste bulldozer beren hen en dreven ze in het nauw.
Plotseling klapte Chikino door de enkel en viel bijna op de grond.
"Achterlijk!" siste Chikino.
Shiyuu wist niet beter dan voor de crossdresser te gaan staan. Ze zouden toch wel stoppen vlak voor zijn neus.
Fout. De voorste liep zo hard tegen hem aan, dat hij een aantal meters naar achteren vloog.
"I believe I can fly!" zouden hij en Chikino in een andere situatie gezongen hebben.
Maar goed, even later kwam hij hardhandig met de grond in contact en hoorde hij de bulldozers op hem afstormen.
Hij werd bij zijn kraag gegrepen en ruw omhoog getrokken, wetend dat zijn sarcastische kant "Klotekop, spaar je energie voor iets anders. Je vermoordt me nog!" had geroepen.
Zijn kleinere handen sloten zich om de hand in zijn kraag die ervoor zorgde dat hij bijna geen zuurstof meer binnen kreeg. Hij maakte een stikkend geluid toen de hand een ruk aan de kraag gaf en hem vervolgens losliet. Hij zakte neer op de grond, happend naar lucht.
"Achterlijk!" hoorde hij Chikino roepen. Hij zag hoe een van de bulldozers zijn hand om de mond van Chikino klapte.
"Jij moet maar beter even je mondje houden, meisje!" siste een ander. Chikino keek hem kwaad aan en beet de bulldozer keihard in zijn hand, zodat die losliet.
Intussen werd Shiyuu beetgegrepen door diezelfde persoon, oftewel nummer drie van de vijf.
"Wat is dit?" lachte nummer vier. "Waarom zou je die stomme dingen dragen? Ha ha!"
"Misschien..." Nummer vijf, degene waartegen Shiyuu had gebotst, stapte dreigend op hem af. "Smetvrees. Of die ene gare fobie. Angst voor vuil." Hij trok Shiyuu's mondkap weg, en de pet viel op de grond. Zijn handschoenen werden ook uitgetrokken.
Shiyuu wachtte af, zijn hart hevig kloppend. Wat als hij nu herkend werd? De vijf bulldozers schenen hem niet te herkennen en nummer drie hem op de grond smeet.
"Met jou kunnen we niets! Je bent maar een stomme zwakkeling!"
Een rilling ging over zijn ruggengraat, en doodstil wachtte hij af, terwijl de ene gemene woorden na de andere hem als een klap in het gezicht raakte.
Hij was al niet erg gelukkig met zichzelf, en dit was dé manier om hem echt pijn te doen.
"Jij bent echt nutteloos!"
Nutteloos.
Het woord bleef zich in zijn gedachten herhalen, en het was moeilijk voor hem om zich niet over te geven aan zijn verdriet.
Hou alsjeblieft op, het is genoeg geweest, vertelde Shiyuu hen in stilte terwijl hij zijn ogen dichtkneep.
Als ik in een goede moed was geweest, had ik waarschijnlijk weer gefantaseerd dat dit me niets aandeed. Dat ik gewoon lachte en zei: "Dat boeit me echt helemaal niets!" Daarna zou ik een pistool tevoorschijn halen, richten en schieten. Zo simpel had het kunnen zijn. Maar laat ik nu overgevoelig zijn... Tja, fantaseren kan toch altijd?
Hij hoorde Chikino's protesten en gescheld al niet meer, totdat...
"KAPPEN NOU!"
Shiyuu keek op bij het horen van een onbekende stem. Een jongen met donker haar stond tegenover bulldozer nummer vijf. Een jongen met bruin haar had een steen tegen het hoofd van nummer twee gegooid, en had Chikino geholpen met ontsnappen.
"Vind je het leuk om anderen pijn te doen?" vroeg de jongen.
In plaats van te antwoorden, wierp nummer vijf tegen: "Wat wilde je er tegen doen, oh grote held van het land?"
Ook de jongen antwoordde niet. "Laat hem met rust."
"Je bent mijn baas niet!" Nummer vijf haalde uit, en Shiyuu dacht dat de jongen er geweest was.
Maar hij boog soepel opzij, waardoor nummer vijf bijna zijn evenwicht verloor.
Hij viel twee seconden later, doordat de ander met een snelle beweging zijn benen onder zijn lichaam vandaan schopte.
"Oeps. Sorry", mompelde hij sarcastisch. "Mijn voet schoot de verkeerde kant op."
Onschuldig wees hij naar een steen die vlakbij lag. "Ik wilde die steen naar Mathias trappen, zodat hij die naar die andere persoon van je groep kon gooien."
Ook nog een argument...
"En, daarnaast kon ik toch niet weten dat je gelijk op je gezicht ging vallen?" Hij haalde zijn schouders op.
"Oh, en nog een ding." De jongen richtte zich tot alle bulldozers.
"Onderschat mij nooit..!" Hij maakte een beweging met zijn hand. "Nou, chop chop! Opgehoepeld nu! En waag het niet ooit nog iemand zo toe te takelen, voordat ik het tien keer zo erg terug doe!"
Zijn ogen leken donkerder te worden. "En dat meen ik."
Snel waren ze alle vijf uit het zicht verdwenen. Vervolgens stak de jongen zijn hand naar Shiyuu uit die even niet wist wat hij moest doen. Maar zijn lichaam bewoog uit zichzelf en hij voelde zichzelf zijn hand uitsteken naar de hand.
"Hebben ze je veel pijn gedaan?" vroeg de jongen terwijl hij hem overeind hielp. Zijn ogen leken weer normaal qua kleur.
Shiyuu schudde zijn hoofd. "Nee, niet echt, denk ik."
Ja, het deed heel veel pijn.
"Het gaat wel, het is oké. Geen zorgen."
Het gaat helemaal niet, het is niet oké. Maar ik wil dat niemand zich zorgen over mij maakt. Dat is tijdverspilling, zelfs al zegt iemand dat dat niet zo is.
"Bedankt voor de hulp."
Dat had je niet hoeven doen voor een nutteloos persoon als ik. Je had jezelf nog kunnen verwonden. Dat was dan mijn fout geweest.
"Geen probleem", antwoordde de jongen nadat hij hem even had aangestaard alsof de woorden tot hem moesten doordringen. Intussen waren de andere twee ook bij hen komen staan.
"Gelukkig heb ik die ene in zijn gezicht kunnen slaan met een tak", zei Chikino schouderophalend.
Een flauwe lach verscheen op het gezicht van Shiyuu. Dat had vast veel pijn gedaan sinds Chikino extreem hard kon slaan, indien nodig.
Ooit hadden de twee een hond op straat gevonden.
Een maand lang zochten ze de hond op, en altijd was die er.
Totdat hij op een dag verdween.
Twee weken lang hadden Shiyuu en Chikino naar hem gezocht, totdat Chikino hem vond...
Achter een raam gemaakt van dubbel glas.
Chikino stond erop dat ze hem gingen redden, sinds het een zwerfhond was die op zichzelf leefde en dus geen eigendom van iemand was.
Chikino wilde de ruit inslaan met een stalen stok die ze hadden gevonden.
"Dat gaat niet", had Shiyuu gezegd. "Daarmee kan je dubbel glas niet doorslaan."
Maar Chikino was eigenwijs, en haalde uit.
Shiyuu had het fout. De ruit lag in duizenden stukjes.
Samen met de hond waren ze ontsnapt, en op diezelfde dag was de eigenaar van het huis met het kapotte raam nog op het nieuws.
Shiyuu en Chikino waren dan misschien nooit ontmaskerd, maar een week later was de hond aangereden en overleden.
"Jij hebt hem geslagen met een tak?" vroeg de bruinharige jongen die naast de ja-knikkende Chikino stond. Shiyuu ging ervan uit dat de jongen deze zogenoemde 'Mathias' was.
"Oh ja," vervolgde hij. "Ik heet Mathias. Het is wel zo vriendelijk om me voor te stellen."
Bingo! Ik had weer eens gelijk.
"Mijn naam is Vex", zei de donkerharige jongen. "En inderdaad. Dat hadden we eigenlijk meteen moeten doen."
"Ik ben Chi!" vertelde Chikino opgewekt. Shiyuu ging ervan uit dat dit een tijdelijke schuilnaam voor het 'meisje' was.
"Ik ga bij de naam Shiyuu." Natuurlijk was Shiyuu weer als laatste.
"Wauw. Altijd word je boos als ik je zo noem, en nu noem je jezelf zo!?" Chikino keek beledigd. Goede toneelspeler, zeg!
Vex en Mathias keken hen een beetje niet-begrijpend aan.
Shiyuu perste zijn lippen even op elkaar. "Shiraki Yudashi", zei hij uiteindelijk. "Je kunt me Shiyuu of Yudashi noemen. Het maakt nu toch niet meer uit."
Hij wist al wat Chikino dacht: Hoe bedoel je; "het maakt nu toch niet meer uit"? Dit is een schuilnaam, niet je echte naam!
Mathias leek te twijfelen. "Dus moeten we je Shiyuu of Yudashi noemen?"
"Ik denk dat we het beste Yudashi kunnen gebruiken", reageerde Vex.
Shiyuu knikte alleen maar.
"Betekent dit dat ik niets naar mijn hoofd geslingerd krijg als ik je Shiyuu noem?" vroeg Chikino bijna blij.
"Nee."
"Zo vals, Shityuu!"
"Nee, jij bent vals met je SHITyuu!"
Ineens schoot Vex iets te binnen. "Hé Mat! Beter ben je mijn mobiel niet verloren!"
Mathias haalde langzaam de mobiel plus oortjes uit zijn zak. "Ta-da! Wat een geweldige oppas ben ik toch!"
"Wat? Ga je nu serieus weer naar depressieve muziek luisteren? Bleh! Stom!"
Vex keek hem even aan. "Nee, Mat. Jíj bent stom."
Mathias keek zwaar beledigd. "Heb je me nou zojuist geburnd!"
Vex haalde zijn schouders op. "Je vroeg er gewoon om."
"Zie je hoe de reacties van Vex zijn?" vroeg Chikino aan Shiyuu die zijn schouders ophaalde.
"Tuurlijk zie ik die."
"Nou, dat is vergelijkbaar met de reacties van jou!"
Shiyuu keek Chikino geërgerd aan, terwijl Mathias intussen al weer verder was gegaan.
"If I die young, Shatter me, wat komt nu? Ik ben benieuwd."
Bij het horen van Shatter me, keek Shiyuu nieuwsgierig op naar Vex en Mathias. Vervolgens keek hij weg om zijn lachende ogen te verbergen. Als ze eens wisten... Maar mooi dat ik me niet zal verraden. Waarschijnlijk zie ik ze hierna toch niet meer.
Chikino had echter wel de blik van Shiyuu gezien, maar zei niets.
Hij moet het ze zelf vertellen als hij wilt. Die tijd komt vanzelf wel.
Plotseling kwam Chikino met een klap weer bij zinnen.
"Achterlijk! We moesten naar de winkels!"
------------------------------------------------------------------------------------------------
Hiya Legendarische Lezers!
Het duurde veel te lang, maar hier een hoofdstuk van precies 2830 woorden (dit extra ding niet meegeteld).
Sorry voor het heel lange wachten.
Deze twee nummers behoren niet tot mij, maar tot de rechtvaardige eigenaar! Ik own ze niet, en heb ze alleen verwerkt in dit hoofdstuk!
Voor wie nieuwsgierig is naar Shatter me:
[Er zou hier een GIF of video moeten zijn. Update nu de app om dit te kunnen bekijken.]
Het zijn andere versies dan de originele, trouwens.
Ik ben vergeten wat ik verder nog wilde zeggen, maar dat maakt niet uit!
Don't fake happy smiles & cya!
X— Silver Cat
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro