Hoofdstuk 2
Zie hierboven op de afbeelding: de profielfoto van Mathias Leecer (van hemzelf)
------------------------------------------------------------------------------------------------
Nadat de twee zich hadden omgekleed, waren ze naar het ijs gegaan. Mathias stond natuurlijk als eerste op het ijs. Hij keek om zich heen. "Ik weet niet wie hier de muziek beheerst," mompelde hij. "maar ik hoor helemaal niets." "Misschien komt dat omdat alleen wij hier zijn?" opperde Vex. "Ja, misschien. Ook al is het goed mogelijk." Mathias leek een beetje geïrriteerd. "Misschien komt het dadelijk wel," suste Vex terwijl hij het ijs op ging. "Vast," was Mathias' reactie. "Kom op nou! Niet zo kwarren, kwarrekop!" lachte Vex terwijl hij Mathias' arm greep en hem verder het ijs op sleurde. Hij liet hem vervolgens los en Mathias maakte met gemak een pirouette om in evenwicht te blijven. Hij schaatste heel veel, wel een aantal keren per week. En dan in iedere drie weken nam hij Vex een keer mee.
Mathias bleef ronddraaien en Vex keek gewoon toe. Ineens stops Mathias met rondjes draaien en keek hem aan. "Nu jij!" riep hij vrolijk. Als antwoord kreeg hij een zucht. "Kom op, Vex! We hebben het vaak samen gedaan! Hoe vaak moet ik het je aanleren?"
Mathias leerde Vex van alles aan en omdat hij dat iedere drie weken deed, was Vex niet onhandig op het ijs.
"Voor eeuwig," antwoordde Vex. "Maar natuurlijk niet!" Mathias greep beide handen van Vex en draaide hem in het rond. Al ronddraaiend vroeg Vex ineens: "Zeg, Mitch en Misty zeiden dat dit een speciale afspraak was. Waarom?" Mathias keek hem met een nonchalante blik aan. "Ik zou het niet weten," antwoordde hij. "Een jubileum of zo?" "Mathias, ik vroeg iets aan jou, dus zou je het niets aan mij moeten vragen," reageerde Vex fel. "Weet je, ik denk dat jij het echt wel weet! Maar het gewoon niet wilt ze- WAAH!" Mathias' handen slipten per ongeluk los en Vex verloor volledig zijn evenwicht. Hij tuimelde achterover, half ronddraaiend, en wachtte op de klap die zou komen.
Automatisch kneep hij zijn ogen dicht. Maar de klap kwam nooit. Langzaam opende hij zijn ogen en zag dat Mathias hem vast had. "Je weet toch dat ik je nooit zou laten vallen?" Vex glimlachte en trok toen de muts van de jongen over zijn ogen en ging er toen vandoor. "Hé!" riep Mathias en trok de muts voor zijn ogen vandaan. Daarna zette hij de achtervolging in.
Vex draaide zich om en schaatste nu achteruit — Mathias had dit een hele tijd geleden aan hem geleerd — om te zien waar Mathias bleef. Zijn vriend was echter al dichtbij en hij haalde hem in. In het voorbijgaan sloeg Mathias zijn armen om Vex heen en draaide hem opnieuw in het rond. "Hel, Mathias!" riep Vex uit. "Wat heb jij met rondjes draaien en pirouetten!?" "Ik vind het gewoon leuk om te doen!" riep hij uit.
Ineens klonk er muziek. Mathias herkende het nummer meteen. River flows in you, pianomuziek.
"Perfecte timing," zuchtte hij. Vex rolde met zijn ogen. "En nu is er zeker wel muziek." "Wat hebben mensen toch met liefde en trouwerijen?" merkte Mathias op. "Geen idee. Voor de meeste mensen is dat belangrijk," antwoordde Vex. "Ugh, het wordt irritant en vervelend!" klaagde Mathias. "Vertel mij wat. Oh, en trouwens, irritant en vervelend zijn twee woorden die zo'n beetje hetzelfde betekenen." "Vex!" "Ja, ja."
"Mensen begrijpen het verschil tussen vriendschap en liefde niet!" begon Mathias zijn mening te uitten. "Vrienden, oké, beste vrienden houden niet van elkaar! Over het algemeen dan. Ik bedoel, ze houden wel van elkaar, maar dan vriendschappelijk! Niet gelijk de liefdesweg erbij betrekken!" "Je hebt gelijk," kreeg hij als reactie. "Het is vervelend!" "Zei je net ook al." "Nou en!" "Ach ja, laat je leuke momenten niet verpesten door muziek!" Dit keer was het Vex die Mathias meetrok.
De twee beste vrienden bleven zo een hele tijd door schaatsen en praten, terwijl de muziek ongestoord verder ging.
Ergens anders rond dezelfde tijd:
Een vage gedaante was in het park, kijkend naar twee vogeltjes die de hele tijd om elkaar heen vlogen. Daarna vloog het ene vogeltje weg om waarschijnlijk iets te halen. Het andere vogeltje bleef op een tak zitten. Het weggevlogen vogeltje werd toen geraakt door een frisbee, gegooid door een kind. Natuurlijk was het een ongeluk, maar het vogeltje stortte naar beneden.
De gedaante liep naar het dode vogeltje toe en pakte het op. "Vervelend hoor," fluisterde het. "Heb je net de liefde van je leven gevonden, word je uit de lucht geschoten door een frisbee." De gedaante glimlachte. "Ik zou wel erg gemeen zijn om je naar het hiernamaals te laten sturen, dus kom tot leven en leef een prachtig leven met jouw grote liefde."
Licht begon te gloeien rond de handen van de gedaante en het vogeltje vloog terug naar het andere, niet herinnerend dat hij zojuist weer tot leven was gewekt. "Niet dat ik deze kracht veel gebruik," fluisterde de gedaante en verhief toen de stem een beetje. "Maar soms toch wel, want ik ben de-" Met gloeiende ogen draaide de gedaante zich om. Het verouderde meisje kwam daar aangerend en razendsnel schoot de gedaante de struiken in.
Lani kwam inderdaad aangerend. Ze wist zeker dat er zojuist iets vreemds was gebeurd. Haar zintuigen werkten goed en ze zou zich iets niet snel verbeelden. Iemand stormde langs haar en ze zocht meteen naar die persoon of ze hem of haar kende. Maar de persoon was alweer te ver en Lani besloot de achtervolging in te schakelen. De persoon ging ineens naar links. Lani bleef naast de heg staan en keek om het hoekje. Alleen hoorde ze niets. Zijzelf stond beschut achter verschillende struiken en dus besloot ze om in haar wolvenvorm te spioneren. Een flits en daar stond de Legendarische Wolf. Opnieuw keek ze om het hoekje en spitste haar oren. Nu zag ze ook de persoon waarvan de zwarte capuchon van het hoofd was. Een blonde vlecht was zichtbaar en Lani dacht te het meisje al te herkennen, ook al stond ze met haar rug naar haar toe. Bij het horen van het gesprek dat aan de gang was, wist ze het zeker. De tweede persoon, veel groter en breder, stond voor het meisje.
"Ik heb de video die je doorstuurde al bekeken, Light," luidde zijn zware stem. "Je schiettechnieken zijn al een stuk verbeterd, precies zoals het Brein van mij als trainer verwacht." "Wat verwacht het Brein van mij?" Lani kon de uitdrukking op Skye's gezicht niet zien, maar waarschijnlijk stond het emotieloos. "Ik heb je al veel verteld over de berengroep. Het Brein verwacht van jou dat jij bij sneeuwval erop af gaat," antwoordde de zogenoemde trainer. Hij zette een stap in de richting van Skye. "Light, knoop goed in je oren dat uit iedereen het Brein jou heeft uitgekozen en dus jou in vertrouwen heeft genomen. Stel haar niet teleur of anders..." Hij vouwde zijn handen om haar keel. "... moeten maatregelen genomen worden!" Hij kneep haar keel voor een seconde dicht en liet haar toen los. Skye had al die tijd geen enkele keer verdedigd. Ze boog door op één knie te gaan zitten en waarschijnlijk met haar rechterhand op haar hart. "Ik zal u en het Brein niet teleurstellen." De trainer knikte. "Precies over een week is de deadline om de volgende video op te sturen. Het is de volgende opdracht in het boek." "Ik zal het niet te laat opsturen," antwoordde Skye. "Beter van niet," siste de trainer. "Nu, verdwijn, Light!" Skye boog opnieuw en draaide zich toen om. Ze liep weg van de trainer en kwam recht op Lani af.
Lani rende snel weg van de heg en veranderde toen terug in haar menselijke vorm. Ze besloot om Skye op te wachten, naast de struiken. Dit geheim houden was geen goed idee.
De struiken ritselden en daar was Skye. De veertien jarige leek niet eens te schrikken van Lani en ze begon meteen te spreken. "Je hebt alles gehoord en gevolgd, hè." Het was niet eens een vraag. Lani keek echter raar op. "Ik wist heus wel dat jij er was, Lani," vervolgde ze. "Ik weet echt wel wanneer iemand mij volgt." Zwijgen had geen zin. "Ik mag jou dan wel zijn gevolgd en alles hebben gehoord," begon Lani. "Maar misschien kan jíj me dit eens allemaal uitleggen! Schietlessen, beren, sneeuwval, het Brein..." "Lani, je begrijpt het niet!" riep Skye uit. "Ik zou dit nooit uit mezelf doen! Ik word gedwongen!" "Hoe dan?" vroeg Lani. "Ze zullen zich op de wolvenroedels in Het Woud richten en ze laten afschieten!" Skye klonk wanhopig. "Wat weet jij van die wolvenroedels af, Skye?" vroeg Lani. "Bijna niemand weet van de roedels in het bos- Wacht eens even! Noemde jij het zojuist Het Woud!?" "Lani!" Skye's ogen leken op te lichten, al was het verbeelding. "Ik ben Skylight! De wolf die jouw roedel hielp!"
------------------------------------------------------------------------------------------------
Hiya Legendarische Lezers!
Het onderstreepte gedeelte is even belangrijk. Natuurlijk met het stukje tekst daarboven.
Volgens mij was dit best logisch, maar maakt niet uit!
Verder is het erg jammer dat hoofdstuk 2 niet zo lang is als hoofdstuk 1.
Volgende keer beter!
En Holy Hell! Ik kom er nu pas achter dat Mathias' haar groen lijkt DX
Het moet mij maar weer eens overkomen...
Maar ja, ik ben nou eenmaal slecht in het vinden van afbeeldingen!
Verder heb ik gehoord dat het verhaal onduidelijk is en dat lezers het niet meer begrijpen.
Ik weet het. Jullie hebben gelijk. Applaus.
Ja, het verhaal is een beetje vaag, maar om op het goede pad te komen, moet dit eerst gebeuren. En sorry dat het dan erg vaag is.
Laat me het proberen om uit te leggen wat er nu allemaal is gebeurd:
Er is iets dat Lani en de rest heeft gevolgd en het lijkt ze in de gaten te houden.
Datzelfde iets heeft Lani naar haar werkelijke leeftijd veranderd en een dood vogeltje weer tot leven gewekt.
Lani is nu dus ook in een hogere groep.
~
Een nieuw meisje kwam in de klas van Vex en vormde dus een koppel met hem bij het helpen van de basisschool sinds hij de enige individu was.
Datzelfde meisje schijnt voor een één of andere groep te werken die bepaalde dingen/dieren neerschiet.
~
Vex en Mathias, beste vrienden, hebben een traditie waar ze samen naar de ijsbaan gaan om te schaatsen.
Mathias leert Vex dingen die hij zelf geleerd heeft door zijn sport.
Mitch en Misty, de vrolijke tweeling en het broertje en zusje van Mathias, vinden het geweldig wanneer hij samen met Vex naar hun huis komt.
Ze vragen hen dan ook altijd om met ze te komen spelen.
Mathias X Vex is hun OTP! (Ook al zijn ze pas rond de zes-zeven jaar)
Mathias vindt dat echter hoogst irritant en schaamtelijk sinds ze gewoon vrienden zijn.
Natuurlijk houdt hij erg veel van de tweeling, maar dat wilt niet zeggen dat hij ze nooit in een geheime taal heeft uitgescholden, omdat ze niet konden stoppen over hun OTP...
Daarnaast vindt hij IEDEREEN die hen shipt een stomme r*tk*p, zoals hij ze noemt.
(Ha ha, Mitch en Mist! Mij zullen jullie nooit horen tegenspreken! Blijf vooral doorgaan met fangirling/boying en laat mij lachen in deze tijden!)
~
Skye Light, het nieuwe meisje die bij die organisatie hoort, blijkt Skylight te zijn. (Best logisch eigenlijk...)
Maar hoe heeft die organisatie haar gevonden?
La la la! 's Werelds beste uitleg!!!!!!!!! Van onderen dan... xDD
In ieder geval, hopelijk voor degenen die het niet begrepen, is alles wat duidelijker.
En zo niet? Dan wordt het vanzelf helderder!
Morgen laatste toetssss! Yaaaaayyyyyyy!
Eindelijk. Dat werd tijd. (Dat klinkt meer zoals de echte ik)
Ik ben zo lang aan het praten (wel dagen lang!) dat ik bijna aan de 2000 woorden zit.
Fantastisch gedaan, (random/bijnaam)!
Sorry voor de latere update en ik zal volgende keer proberen om het sneller te uploaden!
Happy smile & cya!
X— Silver Cat
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro