Ik kijk Danyel en Eliza blij aan. 'Het lukt ons wel,' zeg ik bemoedigend. 'Ik ben alleen niet zeker van de privesessies...' zegt Eliza dan zacht. 'Meen je dat?' vraag ik aan Eliza, vol ongeloof. 'Je bent super met messen!' Eliza staart naar haar handen die in haar schoot liggen. 'Denk je?' vraagt ze zacht. 'Denk ik? Ik weet het wel zeker!' glimlach ik haar toe.

'Willen alle tributen zich verplaatsen naar de wachtruimte voor de privésessies?' galmt een stem dan door de ruimte. Ik zucht en sta op, gevolgd door Eliza en Danyel. 'Wat ga jij doen Danyel?' vraag ik aan hem. Ik heb tijdens de trainingen eigenlijk helemaal niet op hem gelet besef ik nu. 'Peeta zei dat ik iets met een zwaard moest proberen,' zegt hij. Ik glimlach naar hem.

We wachten en praten terwijl de tributen 1 voor 1 worden geroepen. Ik word steeds zenuwachtiger. Als Eliza dan wordt geroepen kijkt ze ons nerveus aan. Ik probeer haar bemoedigend toe te glimlachen maar waarschijnlijk zie ik eruit als een dronken persoon. Eliza schiet kort in de lach en verdwijnt door de deur. Nu zijn Danyel en ik nog alleen over.

Ik leg mijn hoofd op Danyels schouder en hij legt zijn arm om me heen. 'Aurora?' vraagt hij plots. 'Ja?' mompel ik zonder op te kijken. 'Als wij straks in de Arena over zijn...' zegt hij maar ik onderbreek hem. 'Daar wil ik niet aan denken.' 'Nee stil even, ik meen het,' zegt hij. 'Wil je mij dan doden?' Ik kom met een ruk overeind en kijk hem woedend aan. 'Wát denk je?!' schreeuw ik. Ik wil hem omver duwen maar hij pakt mijn polsen vast. Hij trekt zich naar me toe. Ik roffel met mijn vuisten op zijn borstkas ook al heeft het geen zin. Hij drukt zijn lippen op de mijne maar ik trek me terug. 'Hoe kon je dat vragen?' Hij kijkt me aan, zijn ogen vol pijn en verlangen. 'Omdat als ik zonder jou verder zou moeten leven de gedachte dat ik jou heb vermoord niet zou kunnen verdragen.' En hij kust me weer.

'Danyel Aylward,' galmt de omroepers stem. Hij maakt zich langzaam los en staat op. 'Succes,' fluister ik. Hij glimlacht, niet zoals een idioot zoals ik, maar lief. Hij loopt met zijn zekere tred door de deur en dan ben ik alleen.

Een naar gevoel bekruipt me maar ik vermaan me. Oké Aurora, wat ga je precies doen? Ik zucht. 'Ik ga boogschieten en messen werpen,' zeg ik tegen mezelf. Ik sla mijn hand tegen mijn hoofd. Ik praat tegen mezelf in mijn hoofd, en het erge is dat ik ook nog hardop antwoord! 'Aurora Snow,' hoor ik opeens. Mijn hoofd komt met een ruk overeind. Nu al? Danyel is net pas weg. Mijn nare voorgevoel wordt groter en ik loop naar de deur.

Ik stap het trainingscentrum binnen. Ik staar verbaasd om me heen. Het is compleet veranderd. Het enige wat ik zie zijn hoge muren gemaakt van grote stenen. Er zijn allemaal nissen in de muren en ik sta voor een splitsing met 3 kanten; rechtdoor, rechts, of links. 'Aurora Snow,' hoor ik dan. Ik draai mijn hoofd naar de richting van het geluid en zie hoog boven de muren een kleine ruimte waarin Gale, Plutarch en nog een paar anderen zitten. Plutarch kijkt me doordringend aan. 'Het is de bedoeling dat je het einde van het doolhof haalt,' zegt hij. Aha een doolhof, nu snap ik het. 'Maar?' vraag ik, wetend dat die er is. 'Je mag niet geraakt worden,' zegt hij grijnzend. Geraakt worden door wat? Opeens hoor ik een zoevend geluid en ik duik razendsnel een nis in. Ik zie nog net een speer voorbij komen met een balletje erop, net zoals de pijlen van Katniss. Ik glimlach. Dit kan ik.

Ik gluur om het hoekje van de nis en zie een man staan met nog 2 speren in zijn handen. Ik haal nog een keer diep adem en kom dan uit de nis tevoorschijn. Hij gooit meteen een speer die ik moeiteloos ontwijk. Ik ren naar hem toe en ontwijk zijn volgende speer. Ik trap de man op zijn knie en hij zakt jammerend in elkaar. Omdat ik vanochtend man tot man gevechten heb geoefend weet ik precies waar ik mensen moet raken om ze -tijdelijk- uit te schakelen. Ik ren verder en sla af naar links. Ik blijf doorrennen en hoeken omslaan. Dan sta ik plots oog in oog met een boogschutter. Hij schiet meteen een pijl op me af en ik duik nog een keer een nis in. Hij is blijkbaar erg goed want de pijl mist me op nog geen haar na. Dit keer kan ik niet naar hem toe gaan en hem uitschakelen.

Razendsnel denk ik na over wat ik kan doen. Opeens krijg ik een ingeving. Ik duw mijn handen tegen beide muren en druk mezelf zo omhoog. Ik plaats mijn voeten ook tegen de muren en beetje bij beetje klim ik zo omhoog. Al snel tril ik helemaal, god, wat is dit zwaar. De boogschutter vraagt zich zeker af waar ik blijf nu. Ik hoor zijn voetstappen die steeds meer dichterbij komen. Ik dwing mezelf te blijven zitten op deze hoogte. Opeens komt de schutter de nis in. Hij blijft verbaasd staan en kijkt om zich heen. Dan kijkt hij naar boven en slaakt een kreet, maar die wordt meteen gesmoord want ik ben al op hem geland. Hij komt met een smak op zijn rug terecht waardoor alle lucht uit zijn longen geblazen wordt. Veel tijd heb ik niet om me schuldig te voelen want ik pak zijn boog en sjor de pijlenkoker van zijn rug, al wil dat niet echt lukken. 'Werk eens mee,' mompel ik, voornamelijk tegen mezelf. Tot mijn verbazing draait hij op zijn zij waardoor ik de pijlenkoker kan pakken. 'Ga op de muur,' fluistert hij dan. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Wat?' vraag ik zacht. Maar hij antwoordt niet.

Ik besluit te doen wat hij zegt. Vanaf boven kan ik veel beter inschatten waar ik heen moet, en kan ik de 'vijanden' zien. Ik hang de boog en pijlenkoker op mijn rug en ga weer in de nis staan. Ik slaak een diepe zucht en begin weer naar boven te klimmen. Na een minuut ben ik boven en met mijn laatste restje energie trek ik mezelf op de muur. Ik blijf er een tijdje liggen. Ik ben en blijf een Capitoolkind, ik heb géén conditie. Na een poosje kom ik overeind en bekijk het doolhof eens goed. Over de muren lopen is een heel stuk makkelijker, al moet ik goed uitkijken dat ik er niet afval. Ze zijn niet smal maar ik kan beter oppassen....

Daar ben ik weer. Echt sorry voor zoooo lang niet uploaden. Ik had nul inspiratie en motivatie. Maar, nu weer wel. 😊😊 veel leesplezier!