Ik staar om me heen en besef eindelijk dat de Arena seizoenen heeft. Ik zat in de lente, waarin de geur van de planten giftig is. Een kwartslag naar rechts is de zomer, aangezien ik vanaf hier al hittedampen kan zien opstijgen zal het daar heel erg heet zijn. Nog een kwartslag verder is dan herfst, waarin rode en oranje blaadjes op de grond liggen. En als laatste winter, waarin sneeuw ligt. Ineens zie ik twee personen op de Hoorn afstormen. Ik verstop me zo snel mogelijk maar ze hebben me al gezien. 'Aurora!' gilt een persoon. Ik herken haar stem meteen. Eliza. Ik kom tevoorschijn en zie haar en Danyel staan. Ik vlieg ze om de hals en zeg dringend: 'we moeten hier weg, Leia is hier.' Eliza en Danyel knikken. 'Kom,' zegt Danyel en hij begint te rennen. Ik verbijt de pijn en ren achter hem aan. We rennen richting de herfst terwijl ik wanhopig probeer Danyel en Eliza bij te houden. We komen van de spaak af en Danyel en Eliza blijven door rennen.

Na 10 minuten rennen gaan we een gebouw binnen. We lopen 2 trappen op en komen dan in een grote woonkamer terecht. Ik laat me meteen op de bank vallen en grijp naar mijn zij. Er is een grote bloedvlek rond de wond gekomen. Danyel ziet het en komt naar me toe. 'Wat is er gebeurd?' vraagt hij. Eliza ziet het nu ook en begint in haar rugzak te graaien. 'Ik heb gevochten met Leia,' zeg ik zo luchtig mogelijk, maar de pijn maakt mijn stem rauw. 'Ik wilde mijn boog en pijlen hebben,' leg ik verder uit, 'en Leia was daar ook.' Danyel schudt zijn hoofd. Eliza komt naar me toe met een rol verband. Ze wikkelt het verband om me heen en maakt het stevig vast. 'Uitrusten jij,' beveelt ze. Ik knik braaf, maar ik weet toch dat ik dat niet doe.

In de avond eten we wat crackers en noten. Eliza schuift me steeds wat toe, wat ik weiger op te eten. Eliza werpt me blikken toe van: ga-het-nu-opeten-anders-ga-je-dood-blik. Ik rol met mijn ogen en stop 1 nootje in mijn mond. Eliza schuift er weer een nieuwe toe en gebaart naar het hoopje nootjes. 'Eliza nee, ik ga niet meer eten dan jullie!' roep ik boos. Ze zucht en pakt alle nootjes op en stopt ze weer in een zakje. 'Eigenwijs kind,' mompelt ze. Ik rol met mijn ogen en zucht.

'Aurora, ga jij slapen?' vraagt Danyel dan. Ik haal mijn schouders op. 'Ik kan ook wel wakker blijven hoor,' zeg ik. Danyel fronst en Eliza draait zich naar me toe. 'Jij bent gewond Aurora, je gaat slapen zonder discussie,' beveelt ze. Ik voel me even gekwetst, omdat ik zwak lijk hierdoor, maar ik weet dat ze gelijk heeft. Ik moet slapen. Ik sla mijn ogen neer en knik. Eliza haalt opgelucht adem en Danyels frons verdwijnt. Danyel staat op en komt naar me toe. 'Kom maar, ik zal je de slaapkamer laten zien,' zegt hij op een toon alsof het normaal is dat we in de Arena huizen hebben. Ik volg hem door de woonkamer en hij doet een deur open. Een smalle kamer met een simpel bed erin verschijnt voor mijn ogen. 'Niet te tippen aan het Capitool natuurlijk,' mompelt Danyel. 'Maar het is prima voor nu,' val ik hem snel in de rede.

Danyel knikt verbeten en slaat zijn armen dan om me heen. Ik verstijf even en ontspan daarna terwijl ik mijn armen om zijn middel leg. 'Ik was zo bezorgd om je,' fluistert Danyel. 'Ik ook om jou,' fluister ik terug. Ik kijk hem aan en zie de pijn in zijn ogen. Ik druk mijn lippen op de zijne. Hij beantwoordt de kus en drukt me steviger tegen zich aan. Ik laat alles los en voel alleen nog mijn hart bonken en hoor het bloed in mijn oren razen. Een zachte kreun ontsnapt me en ik hoor Eliza opstaan. 'Danyel? Aurora? Alles goed?' vraagt ze. Ik maak me los en probeer op adem te komen. 'Ja hoor,' roep ik. Danyel kijkt me aan en zucht. 'De camera's?' mimet hij. Ik haal mijn schouders op. 'Het kan me echt niet boeien,' zeg ik. Danyel glimlacht even en drukt dan een kus op mijn voorhoofd. 'Weltrusten,' zegt hij en verlaat dan de kamer. Ik ga in het bed liggen, en wanneer mijn hoofd het kussen raakt val ik in slaap, zo moe ben ik.

Ik word nog even wakker van het volkslied in de avond en bekijk de doden die aan de hemel verschijnen. Leia staat er niet tussen. Ik weet niet op ik opgelucht of bang moet zijn. Leia loopt dus nog rond in de Arena, maar ik had haar ook niet willen doden. Iemand klopt op de deur en ik draai me om. 'Wie is daar?' vraag ik achterdochtig terwijl ik richting de deur loop. 'Ik,' zegt Eliza en ze komt binnen. Ze glimlacht en gaat op het bed zitten. 'Hoe gaat het?' vraagt ze stilletjes. Ik glimlach geruststellend en ga naast haar zitten. Ze legt een hand op mijn knie en kijkt me aan. 'Het gaat wel,' zeg ik stilletjes. 'Je had gelijk over Danyel,' zegt ze dan. 'Hij is hartstikke aardig en we kunnen goed samenwerken.' Ik knik begrijpend. 'Ik snap wel dat je hem leuk vindt,' plaagt ze. Ik begin te blozen en geef haar een duw. Ze begint te lachen en steekt haar tong uit. 'Ga maar weer slapen jij,' zegt ze dan en geeft me een knuffel. Dan staat ze op en loopt de kamer uit. Ik ga weer liggen en staar naar het plafond. Er lopen kleine scheurtjes door de verf en op sommige plekken heeft de verf al los gelaten. Nog starend naar het plafond val ik langzaam in slaap, waardoor ik de kleine kraaloogjes die me begluren niet zie.

Weer een nieuw deel, na heel erg lang. (Ik weet het) Hopelijk vinden jullie het leuk! ❤️