Ik word de volgende ochtend gewekt door Danyel met ontbijt op bed. Als je het ontbijt kunt noemen. Een klein bekertje water en wat crackers met fruit. Maar het is al meer dan ik me had kunnen wensen. Ik stop een aardbei in mijn mond en geniet er met volle teugen van. Danyel glimlacht en slaat een arm om me heen. Ik krimp ineen vanwege mijn wond die hij per ongeluk zo aanraakte. 'Gaat het?!' vraagt Danyel meteen. 'Ja hoor,' weet ik eruit te persen. 'Eliza kom eens?' roept Danyel dan. Meteen komt Eliza eraan en steekt haar hoofd om de hoek. 'Ja?' vraagt ze. 'Je moet weer even naar Aurora's wond kijken denk ik.'

Zo'n uur later lopen we met z'n drieën door het herfstgedeelte. De bomen die er staan hebben prachtige herfstkleuren, maar we willen eten hebben want de voorraad slinkt snel nu we met drie zijn. Danyel heeft met puur geluk een verdwaald konijn kunnen raken met een klein mes die in zijn rugzak zat.

Verder zijn Danyel en Eliza samen nog een keer naar de hoorn geweest en hebben daar goede spullen gepakt. Behoorlijk veel voedsel en wapens. Danyel heeft een reusachtig mes met een gekartelde rand, en Eliza heeft een messenset en een zweep waar ze aardig goed overweg mee kan.

Dan zie ik een eekhoorn in de boom zitten en wijs er stil naar. Eliza pakt haar zweep en sluipt stilletjes dichterbij. De eekhoorn kijkt nog even verschrikt op voordat Eliza's zweep om hem heen krult en hem van de tak aftrekt. Snel steekt Danyel zijn mes in het arme beestje en glimlacht triomfantelijk. 'Vanavond hebben we weer vlees,' zegt Eliza vrolijk, maar ik staar fronsend naar het ding waarvan ik aannam dat het een eekhoorn was. De verhoudingen kloppen niet en een eekhoorn heeft geen hoektanden van anderhalve centimeter. Geritsel van de blaadjes laat me opkijken en ik zie tientallen eekhoornmutilanten zitten. Ik trek bleek weg en tik Eliza op de arm die dan mijn blik volgt en angstig kijkt.

Danyel staat dan op en fronst als hij onze gezichten ziet. 'Wat is e..?' vraagt hij, maar zijn zin stopt als hij onze blikken volgt. Hij begint achteruit te lopen en wij doen hetzelfde. Maar dan heft een eekhoornmutilant zijn hoofd en de  hele roedel schiet naar voren. Ik draai me razendsnel om en ren zo snel mogelijk weg. Aan de voetstappen achter me hoor ik Danyel en Eliza me volgen. Ik sla een hoek om en ren in het wilde weg ergens heen.

We rennen een brede straat door, en dan herken ik in welk deel van het Capitool we zijn; we zijn vlakbij het oude paleis van Snow, en ook dichtbij mijn huis. Ik kijk even over mijn schouder en zie dat de mutilanten snel dichterbij komen. Ik kijk weer voor me en ren onder een rij bomen door. Bladeren vallen langzaam omlaag en als ik Eliza hoor schreeuwen kijk ik om. Een dunne wond loopt over haar wang en bloed druppelt omlaag.

'Kijk uit voor die bladeren!' Gilt ze, terwijl we nog steeds door rennen. Achter haar zie ik dan dat sommige mutilanten dood neervallen omdat ze een blad hun lichaam hebben gekregen. Ik kijk weer voor me en probeer zoveel mogelijk bladeren te ontwijken. Dan bedenk ik me iets en ik wikkel mijn hand in mijn cape, hopend dat die genoeg bescherming biedt. Ik grijp een blad vast en merk dat mijn cape dik genoeg is.

'Opzij!' Gil ik naar Danyel en Eliza, en ik smijt het blad richting de mutilanten roedel. Het vlijmscherpe blad raakt de vier voorste mutilanten en ze vallen dood neer. Ik schreeuw triomfantelijk en sla een hoek om, in de richting van waar mijn huis zou liggen. Ook Danyel en Eliza plukken nu bladeren uit de lucht en smijten ze af op de eekhoorns.

We rennen nog steeds verder en mijn longen branden, mijn benen verzuren en mijn wond is weer open gegaan. Ik hoor Eliza ook steeds naar lucht happen en Danyel ademt ook zwaar. Ik zie dan eindelijk een groot huis waar we makkelijk in kunnen verschuilen en ik kijk achterom. Danyel en Eliza snappen gelukkig wat ik bedoel en knikken.

Ik maak een scherpe hoek naar rechts en duw de deur open. De deur is godzijdank niet op slot en ik ga naar binnen. Erika en Danyel volgen en ik sla de deur dicht. Er glipt nog een mutilant naar binnen maar Danyel steekt hem al neer. Ik leun met mijn volle gewicht tegen de deur, maar de roedel blijft er tegen aan beuken. Mijn voeten beginnen weg te glijden maar gelukkig leunt Eliza nu ook tegen de deur aan.

Ondertussen proberen we alle drie op adem te komen en we wachten tot de mutilanten het opgeven. Na ongeveer een half uur horen we niks meer en proberen ze ook niet meer binnen te komen. 'Gaan jullie maar iets van een tafel ofzo zoeken om tegen de deur te zetten,' zeg ik tegen Eliza en Danyel. Ze knikken even en lopen dan samen weg.

Ik glijd omlaag met mijn rug tegen de deur tot ik zit en laat dan mijn hoofd hangen. Nu de adrenaline en angst verdwenen is voel ik me leeg en uitgeput. De wond in mijn zij doet pijn en is nog steeds open. Even later komen Eliza en Danyel terug terwijl ze een zware tafel voor zich uit duwen. Ik sta langzaam op en maak plaats voor de tafel. Ik kijk om me heen en merk dan pas op dat we in het oude huis van mijn moeder zijn, maar dan de nagemaakte versie in het nep Capitool.

Aloha, eindelijk weer een nieuw hoofdstuk! Sorry dat het zolang duurde, inspiratie was ver te zoeken en ik ben een nieuw boek begonnen :) Maar hier is dan toch eindelijk een hoofdstuk! Enjoy xx