Eenmaal op de 3 de verdieping na veel gehijg en gepuf keek ik naar de bordjes waar 308 stond. 302, 304, 306...ah! 308.

Ik deed snel mijn sleutel in het sleutelgat en toen zag ik de ene persoon waarvan ik had gedacht nooit een kamer mee te hoeven delen...HEM.

***

Hij! Van alle mensen op de aardbol! Oh God....wat heb ik u misdaan dat ik met zo'n rotjoch op de kamers moet? Maar dat mag toch niet? Je mag niet met iemand op de kamers van het andere geslacht.

Eenmaal van mijn shock bekomen keek ik Aiden aan. Hij keek mij nog steeds verbaast aan.

"Hey! Joehoe!" Ik wapperde voor zijn handen. "Jeetje man, staar me niet aan. Ik weet dat ik knap ben hoor, maar ik heb een vriendje."

Dat laatste deel klopt niet, nou eigenlijk weet ik het niet. Want Alex heeft me nooit gevraagd.

Maar ik hou gewoon niet van die starende mensen, alleen op het ijshockeyveld lijken al die starende blikken mij niet te deren. Hoe het komt? Geen idee.

Aiden leek ook weer uit zijn trance te komen en keek me opeens met een jongensgrijns aan.

Oké ik moet zeggen, ik hou van dat soort grijnzen. Vooral die van Alex...hij is zo lief voor me. "Sta me niet zo eng aan te kijken met die vieze grijns op je gezicht! Haal hem eraf of ik kom hem er zelf persoonlijk afslaan!" Riep ik geïrriteerd.

"Ik geloof je niet"

"Je moet wel even wat specifieker zijn verlepte kangoeroe, bedoel je dat jij mij niet gelooft dat ik jouw grijns van je gezicht ga slaan?"

"Nee, nou dat ook niet, maar dat je geen vriendje hebt." "En hoezo dan niet? Als ik vragen mag?" "Nou je lijkt me niet zo'n meisje die een vriendje neemt."

"Hoezo niet?" Ik deed net of ik in tranen uitbarst. "Nee, nee zo bedoel ik het niet. Je bent knap 3 enzo, maar je lijkt me eerder stoerder snap je?" Hij leek zich nu pas te realiseren wat hij de net had gezegd, want hij zag opeens een enorm grote grijns op mijn gezicht.

Jeetje wat deed dat pijn, maar ik hou er gewoon van om mensen in de maling te nemen.

Bij mijn vorige ijshockeyteam had ik elke training wel een prank uitgehaald.

Ja, dat waren goede tijden.

"Ga je me nog een rondleiding geven verlepte kangoeroe. Of hoe zit het?" "Ja, ja, volg me maar." Zei hij en liep weg.

"Dit is de woonkamer. Achter de rechter deur is mijn slaapkamer. Die linker is van jou. We hebben maar 1 badkamer, dus ik ga eerst. Graag gedaan voor de rondleiding prinses." Zei hij terwijl hij een buiging maakte.

Jeetje wat een dramaprince zeg.

"Waar eten we en waar kan ik mijn boeken ophalen?" "Kom maar mee, prinses" zei hij met een schuine grijns.

Hij deed de deur open en hield het voor me open, net zoals een prins voor een prinses doet. Jeetje dit lijkt net een sprookje, zeg!

"Kom je nog? Of blijf je naar me staren? Ik weet dat ik knap ben hoor, dat zeggen alle meisjes hier. Maar je hoeft niet zo lang naar me te staren."

"Ten eerste: ik was aan het denken en nee, niet over jou. Ten tweede: ik werd overweldigd door je ego. Die is zo groot dat ik geshockt stil bleef staan."

Zijn gezicht...die was sprakeloos. Echt hilarisch.

"Kom je nog verlepte kangoeroe?" "Hmph" jeetje hij lijkt net op een meisje als ze in haar periode zit.

Die stemmingswisselingen, geflipte donuts zeg!

"Oké, iedereen hier moet een sport uitkiezen. Ik denk dat we dat als eerst kunnen doen, want dan zijn er nog meer plekken over."

"Uit welke sporten kan ik kiezen?" Vroeg ik nieuwsgierig. Misschien kan ik hier meedoen aan hun ijshockeyteam. Als ze die al hebben...denk ik bij mezelf.

"De meisjes kunnen kiezen uit: cheerleaden en hockeyen"

"Jeetje wat voor suffe sporten zijn dat! Kan ik echt nergens anders uit kiezen? Is er niets zoals surfen of kickboksen of ijshockey?"

Dat laatste vroeg ik heel hoopvol, maar meisjes mochten immers niet ijshockeyen bij mijn vorige school. Gelukkig ik wel, maar niemand wist het...

"Nee, sorry Elizabeth-" "Liz" onderbrak ik hem. Ik haat het als mensen me Elizabeth noemen, dat klinkt altijd zo truttig.

"Je zei waaruit meisjes kunnen kiezen, waar kunnen de jongens dan uitkiezen?"

"Hoezo?" "Zeg nou maar" "Nee, zeg eerst waarom. Dan zeg ik het." Zei hij vastbesloten.

Die jongen werkt me zo erg op mijn zenuwen momenteel, dat ik hem wel kan slaan en hier is geen Alex die mijn vuist tegenhoudt.

"Weetje verlepte kangoeroe, ik kan ook gewoon naar de receptie lopen en kijken waar de jongens zich voor kunnen inschrijven. Dus zeg het gewoon!"

Arch wat is die slappe donut irritant zeg!

Hij stak zijn handen uit als overgave en zei: "Rugby en ijshockey, maar nu moet je wel zeggen waarom je dat wilde weten!" Ha dacht het effe niet.

"Wat een seksisme! Denken ze dat meisjes niet kunnen rugbyen of ijshockeyen ofzo?!" Schreeuwde ik bijna gefrustreerd door de hal. Mensen keken me raar aan, maar daar trok ik me niks van aan.

Ik ga ijshockeyen, het interesseert me niet hoeveel moeite ik daarvoor moet doen. Maar het gaat me lukken, net als op mijn vorige school...

Daar ging het ook moeilijk...

"Dit is ons nieuwe teamgenoot" zei Coach enthousiast. Ik weet ook niet wat ik had verwacht, maar dit...nooit.

Coach, ik wist zijn echte naam nog geen eens, en ik stonden in de deuropening van de jongenskleedkamer. Sommige jongens keken mij met open mond aan, andere keken me aan als ik een stuk afval was en andere keken me aan alsof ze al een plan aan het bedenken waren hoe ze me in hun bed kregen.

Maar één iemand keek me "normaal" aan. Ik herken hem, hij is de captain en tevens ook de populairste badboy van de school. Hij heeft bijna iedereen in zijn bed gehad, maar volgens mij is het altijd vrijwillig geweest.

Ik bedoel kijk naar hem!Hij is de knapste jongen die ik ooit heb gezien! Zwart haar en fel blauwe ogen, die leken op de bliksem. Zo fel waren ze.

Ik leek me nu pas te beseffen dat ik me een paar seconden aan zat te staren, dus keek snel weg.

"Nou succes en veel plezier Elizabeth!" Ik gaf hem een kleine glimlach die ik er met moeite uitperste.

Ik had dit echt niet verwacht, ik snap van mezelf ook niet waarom ik dit niet had verwacht. Ik had het moeten weten dat dit een slecht idee was.

Iedereen negeerde me en ik liep naar een hoekje toe waar nog niemand zat.

Ondertussen de tassen, helmen, beschermers en andere dingen ontwijkend. Jeetje hoe ongeorganiseerd kan iemand zijn?!

Ik zette de tas naast me neer op het bankje en keek eerst nog goed de kleedkamer rond om te kijken of iemand me aanstaarde.

Ik moet echt vragen of ik een gordijn mag of zoiets, want ik kan me echt niet omkleden met jongens in dezelfde ruimte.

Dat gaat me echt te ver. Met meisjes vind ik het al niet fijn.

Iedereen zo bijna bloot, ikzelf ook. Dan heb ik altijd het gevoel dat mensen me aan het bekritiseren zijn. Of naar me aan het kijken en daar krijg ik altijd de rillingen van. Ik ben ook blij dat ik daarom nooit ben opgevallen of mijn vriendin Saar. Ja, ik ben soms brutaal. Maar ik sta het liefst niet in de schijnwerpers.

Ik weet niet hoe, maar ik ben uiteindelijk toch helemaal omgekleed. Ik had diep van binnen wel gehoopt dat minstens 1 jongen een gesprek of wat dan ook tegen me zou zeggen. Ook al was het alleen maar hoi.

Ik voel me hier niet thuis. Ik hoor hier niet te zijn. Meisjes mogen sowieso al niet ijshockeyen, dus wat doe ik hier dan? Ik moet hier weg en nadat ik me dat realiseerde liep ik terug de kleedkamer in en pakte al mijn spullen bij elkaar.

Toen ik de kleedkamer uitliep hoorde ik haastige voetstappen achter me. Verbaast keek ik om.

Het was Alex, de jongen die als enige normaal naar me keek toen Coach me voorstelde aan het team. Wat doet hij hier?

"Waar ga je naartoe? De baan is de andere kant op, dat weet je toch?" Toen pas viel zijn blik op mijn sporttas die ik in mijn rechterhand vast had.

Je zag de radertjes in zijn hoofd draaien en toen leek hij het te begrijpen.

Hij had niet meer die stoere blik in zijn ogen die je altijd ziet op school. Nee, die blij heeft plaats gemaakt voor een zachte blik en voor ik het wist had hij zijn armen om me heen geslagen.

Even bleef ik verstard staan, maar daarna gooide ik mijn armen ook om hem heen.

Hij maakte mij voorzichtig los uit onze omhelzing en keek me aan.

"Waarom wilde je gaan?" "Ik hoor hier niet" zei ik enkel, terwijl ik mijn hoofd wegdraaide om zijn blik te vermijden.

"Je bent nu 1 van ons Liz. Natuurlijk hoor je erbij. Ik weet dat de jongens niet zo positief waren toen ze je zagen en ik moet zelf ook toegeven dat ik het niet had verwacht dat we een meisje als teamgenoot kregen.

Maar Coach heeft je gekozen en als ik één ding weet is dat hij altijd gelijk heeft. Hij trekt geen mensen voor en kijkt niet naar iemands uiterlijk.

Nee, hij kijkt alleen maar hoe goed je kan ijshockeyen. Daar gaat het bij hem erom. Dus als Coach je heeft gekozen ben je goed en het maakt niks uit of je een meisje bent. Het gaat erom of je kan ijshockeyen en volgensmij kan je dat!

Dus Liz, je hoort bij ons. Ik heb de net al tegen de anderen gezegd dat ze je welkom moeten laten voelen.

Ze waren gewoon verbaasd meer niet. Dus leg je spullen weer in de kleedkamer en kom met me mee, want de anderen wachten op ons." Zei Alex.

Ik snap nu wel waarom Coach hem captain heeft gemaakt. Hij kan mensen goed opvrolijken en automatisch luister en geloof je alles wat hij zegt.

Toen we naar de anderen liepen zag ik inderdaad dat ze me niet meer zo raar aankeken en het leek net alsof ze me beschouwden als één van hen. En daar was ik dolgelukkig over.

Sommige maakten af en toe nog een rare opmerking dat meisjes niet kunnen ijshockeyen, maar altijd nam Alex of Coach het voor me op als ik het zelf al niet deed.

Alex was heel de tijd bij me waar ik blij mee was en ik hoop dat we goede vrienden worden.

Want ik realiseer me dat de Badboy waarvan ik dacht dat hij geen hart had toch een hart heeft.

***

Hey muffins! Ik hoop dat jullie dit nieuwe hoofdstuk leuk vinden! Ik heb op het einde nog een flashback gedaan, hoe vinden jullie dat? Zou ik het vaker doen? Ik hoop dat jullie het begin van de vriendschap tussen Alex en Liz nu begrijpen en hoe het zo ook is uitgegroeid tot beste vrienden (als je Saar niet meetelt).

Zou ik een keer Aiden's POV doen? Zodat jullie weten hoe hij denkt. Of alleen Liz's POV?

Comment & Vote!

GK-x

1892 woorden