Ze hebben gehoord wat ze wilden en nu zijn ze weg.

Weer twee mensen hebben me verlaten.

Ik heb me vandaag ziek gemeld, zodat ik Kate niet onder ogen hoefde te komen en Saar is weer terug naar Los Angeles.

Ik lig nu op bed. Aiden merkte het vanochtend, toen ik wat ging eten en mijn slaapkamer verliet, ook. En vroeg op zijn beurt of het goed met me gaat.

Ik heb zijn zorgen maar nonchalant weggewuifd en gezegd dat alles goed gaat met me en dat hij zich geen zorgen moet maken.

Maar op de een of andere manier gaf het me, toen hij vroeg of het met me ging, een gevoel van geliefdheid. Ook al weet ik dat hij het alleen maar vroeg om beleefd over te komen, maar nog steeds.

Het voelt alsof hij om me geeft. Dat mensen zullen rouwen als ik dood ben. En dat vult mijn hart.

Maar de angst, de angst die in elk gedeelte van mijn vezel zit laat me niet de waarheid vertellen.

Dat het slecht met me gaat.

Ik ben er ondertussen ook achter gekomen dat het elke dag slechter met me gaat, dat één iemand me nog in dit leven houdt. Ethan.

Een klein deel in me zegt dat ik niet naar het moet luisteren. Dat Ethan niet echt is, dat hij dood is. Maar ik kan hem niet nog een keer laten gaan.

Verlaten.

Ik houd van hem, met mijn hele hart. Omdat ik hem de laatste weken elke avond weer zie, lijkt het net alsof de kogel nooit door zijn hoofd is gegaan. Dat ik hem heb verraden, want ik was er immers te laat.

Want daar ben ik immers echt bang voor, dat mensen zich aan me gaan hechten en dat ik ze alleen maar teleur stel.

Klop...klop

Ik open de deur, voorzichtig, hoopvol. Dat weer iemand gaat vragen hoe het met me gaat, dat het Ethan al is.

Maar dan zie ik Kate staan, met rode ogen en donkerblauwe wallen onder haar ogen. Ze wilt een stap naar me toezetten, maar uit angst zet ik een stap terug.

Ze ziet het ook, en een bedroefde en gekwetste uitdrukking komt op haar de net nog huilende gezicht.

"Alsjeblieft Liz.", komt er smekend uit haar schorre stem.

Maar het enige wat ik kan doen is met mijn hoofd schudden. Ik heb haar alles toevertrouwd, alles. Als zij het doorverteld aan de politie wordt ik sowieso opgepakt en zit ik levenslang vast.

Een eenzame traan rolt over haar wang, wanneer ze zich omdraait en de woonkamer verlaat. Blijkbaar had Aiden de deur opgelaten.

Ik moet mijn verdriet ergens in kwijt. Ik moet worden afgeleid. Ik pak het keukenmesje die naast de wasbak ligt en snijd mezelf. Ik kijk gefascineerd naar hoe het bloed over mijn pols stroomt.

Een klein stroompje, dat mijn verdriet laat vergeten.

De eerste keer dat ik me zonder Ethan snijd. De eerste keer dat ik het heft in eigen hadden heb.

En het geeft me op de een of andere manier een fijn gevoel.