"Je moet opschieten, Liz. Anders kom je zometeen nog te laat voor je eerste les." Hoor ik  Aiden van de andere kant van de deur roepen.

Ik heb de 'lieve' Liz lang genoeg verstopt. De 'oude ik' is terug. Volgens Kate komt Damien het eerste uur en de echte ik zou nog later dan hem binnenkomen.

Ik weet zeker dat Damien in mijn klas zit, zo is hij. En ik weet ook dat hij als hij net op tijd klaar is voor de eerste les, hij minstens tien minuten in de aula of ergens buiten zou zitten. Dus, ik ben minstens twintig minuten later in de klas.

Ik heb het nog niet verteld aan Aiden, over Damien.

Toen Kate me het nieuws gisteren kwam vertellen ben ik na het horen van zijn naam flauwgevallen. En even geleden ben ik wakker geworden. Ik heb in één keer doorgeslapen, voor de afwisseling.

Het is de beste slaap die ik in jaren heb gehad. Misschien omdat ik geen dromen had, Ethan niet zag. Ik weet het niet. Maar het staat vast dat ik heerlijk heb geslapen, wat dan ook goed voor mijn humeur is.

Ook al kom ik Damien weer tegen. Mijn eerste vriendje. Maar toen ik vertelde dat ik in de andere bende zat, vermoordde hij mij bijna. Ik heb Ethan verteld. Hij wilde hem eerst vermoorden, maar dat kon ik hem niet laten doen. Ik wist dat Damien mij probeerde te vermoorden, maar ik had een zwak voor hem.

Nu misschien nog steeds.

Daar kunnen we op één manier achterkomen, denk ik bij mezelf. Ik open de deur, blijkbaar plotseling, want Aiden valt naar binnen. Ik kijk verbaast naar de Aiden die nu aan mijn voeten ligt.

Ik trek één wenkbrauw sceptisch op. Stond hij daar nu al tien minuten, nadat hij mij riep te wachten?

Ik kijk op de klok, 8:40, perfect nog tien minuten om te eten en naar het lokaal te lopen.

Ik loop over Aiden heen en ga aan de tafel zitten. Waar hij nog het pak met cornflakes had klaarstaan. Ik schenk wat yoghurt in en doe mijn cornflakes erboven op.

Aiden is inmiddels opgestaan uit zijn ligpositie op de grond en komt tegenover mij zitten. Het lijkt nu net alsof we aan het dineren zijn. Schiet door mijn hoofd. Waarna ik die gedachte diep in mijn hoofd opberg.

Ik eet mijn yoghurt met cornflakes op en veeg mijn mond met mijn mouw af.

Ik kijk omhoog, recht in Aiden zijn ogen.

Hij kijkt mij intens aan, het enige wat ik hierop doe is een vragende blik trekken.

"Sinds wanneer kom jij te laat voor je les en vindt je het niet erg?", vraagt hij verward.

Zit hij daar mee?

"Je heb vast gehoord van de nieuwe leerling die op school komt vandaag, toch?" Aiden geeft een bevestigend knikje, aan zijn gezicht te zien snapt hij niet wat die leerling met mijn houding te maken heeft. "Die ken ik.", besluit ik te zeggen.

Hoewel ik niet de hele waarheid heb gezegd, heb ik niet gelogen. En het voelt goed om het aan niemand kwijt te kunnen, ook al snapt diegene het niet. Of wordt in Aiden's geval nog verwarder.

Maar ik laat het.

Hoe egoïstisch het ook is, ik voel nu die opluchting die ik wilde voelen. En nu vertel ik ook niet meer dan nodig is.

Maar uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf, zo is het leven. Hoe goed je met diegene ook niet bevriend bent, iedereen kiest voor zichzelf. Het is niet hard, het is de wereld.

Zo zijn wij gewoon.

"Hey Liz! Wacht op mij! Je weet toch dat we samen Nederlands hebben?" Roept hij me na, waarna hij achter me aan rent.

Ohja, dat is waar ook.

Ik pak mijn tas die voor de deur ligt, waar geen boeken inzitten, alleen schriften. Want ze zijn eenmaal lichter. En wacht daar op Aiden.

Hij pakt ook zijn tas en aan de vorm te zien zit er waarschijnlijk ook niks in. Aiden maakt de deur voor me open en laat mij voor gaan. Dan lopen we samen lachend naar het Nederlands lokaal. Gelukkig heeft Aiden het onderwerp laten vallen.

Aangekomen voor het lokaal werp ik een blik op mijn horloge, 8:51. Perfect op tijd. Dan herinner ik me Damien's bijnaam die ik had verzonnen, en waar hij absoluut niet van houdt.

Dia.

En waar hij absoluut niet van houd als iemand dat doet -wat ik als enige mocht doen toen we wat hadden-, als iemand door zijn haren gaat.

Ik zwaai, zonder te kloppen, de deur open en zoals verwacht zie ik Damien voor de klas staan. In allemaal grijs T-shirt met een V-hals, wat zijn ogen en zijn spieren goed laat uitkomen. Daaronder draagt hij een donkerblauwe broek met zwarte schoenen.

Mijn hoofd schiet terug naar zijn schoenen. Die heb ik voor zijn verjaardag gegeven!

Zoals verwacht kijkt iedereen hem aan, alsof hij een celebrity is. Wat hij in de onderwereld ook is.

Ik besluit wat aandacht te trekken en loop dan met een vriendelijke glimlach op Damien af en zeg: "Hey Dia! Lang niet gezien. Leuke schoenen trouwens, zijn het nog steeds je lievelings?" Dat gezegd hebbend ga ik door zijn blonde haren -die haast goud lijken in het zonlicht-.

Damien kijkt mij even geschokt aan. Hoewel hij weet dat ik in deze klas zit. Maar herstelt zich snel en zegt dan met een grijns: "Hey Tess. Ja het zijn nog steeds mijn lievelings. Hoe gaat het met die broer van je, Ethan was het toch?"

Ik hoor mensen naar adem happen. Ze snappen dit voor geen meter, maar snappen wel dat hier allemaal geheimen over elkaar worden rondgegooid.

Ik zag rode vlekken van woede voor mijn ogen verschijnen. Hoe durft hij zo over Ethan te praten en ook nog eens mijn onderwereld naam gebruiken!

Ik wilde ter plekke een mes door zijn hart gooien, net zoals ik bij zijn vader had gedaan, maar er waren te veel getuigen.

Dat betekende dus ook dat hij mij niet kan vermoorden.

Dus besloot ik hem even hard terug te pakken.

"Het gaat goed met hem, wat lief van je dat je naar hem vraagt." De verwarring over mijn kalmte was duidelijk op zijn gezicht te lezen, hoewel hij snel weer een façade over zich heen trok. "Ik hoorde wat er met je vader is gebeurd, een mes recht door zijn hart. Dat moet vast veel pijn doen. Hopelijk ga jij dat niet ondergaan. Maar ja, de appel valt niet ver van de boom. Ik zou maar oppassen als ik jou was."

"Is dat een dreigement, Snake.", antwoordde hij briesend.

Blijkbaar is zijn vader nog steeds zijn zwakke punt.

"Het is geen dreigement, maar een feit. Knoop dat goed in je oren Asadin.", antwoord ik schouderophalend.

Blijkbaar bevalt het hem niet dat ik zijn achternaam gebruik. Maar het maakt me niks uit.

"Fast Demon." Sist hij terug.

"Red Devil." Sis ik terug, waarna ik hem vol in zijn gezicht spuug.

Ik loop naar mijn plek en ga naast Aiden zitten. Iedereen, ook Aiden, kijkt ons met opengesperde ogen open.

Ik kijk ze met een harde blik terug, uitdagend om iets te zeggen. Maar zoals verwacht houdt iedereen stijf zijn mond dicht en draait om.

Damien stormt boos het lokaal uit en de docent lijkt ook weer tot leven te komen. Ze kijkt Damien na, maar zegt niets. En begint dan met de les, alsof er de net niets is voorgevallen.