Nadat mijn moeder was overleden toen ik 6 was werd, ging mijn vader steeds meer werken en was steeds minder thuis. Ethan zorgde voor me.

Ik ging er aan onder, ik had en heb een ouderlijk persoon nodig die voor me zorgt en hoewel Ethan zijn best deed -waar ik heb tot op de dag van vandaag heel dankbaar voor ben- heeft hij hen nooit kunnen vervangen.

Ik begon al op mijn 12e te drinken en roken. Ook ging ik bij de maffia met Ethan.

Eerst leidde hij mij op, maar daarna werd ik naar Anton (beste sluipmoordenaar) gestuurd.

Ik moord steeds meer en meer en kom aan de top, de bende was er dan ook unaniem over eens dat ik het hoofd werd en mijn broer dus opvolgde.

Ik word een monster en vind het zelf niet erg. Ik ga juist verder met moorden.

Ik zag aan mijn broer dat hij de 'oude mij' miste en dat hij denkt dat het zijn schuld is dat ik nu een monster ben. Maar dat is niet zo, ik heb altijd een mening bij hem gehad. Als ik iets niet wilde dan hoefde ik dat ook niet te doen.

Nadat ik mijn eerste moord had gepleegd, kreeg ik een andere naam: Tess Snake.

Sommigen dachten dat het mijn echte naam was, andere niet.

Het maakte me niks uit.

Zolang niemand achter mijn echte naam kwam.

Tess had ik ter plekke na mijn eerste moord bedacht en omdat ik in zijn rechterarm met mijn mes een slang had gemaakt, kreeg ik 'Snake' als achternaam. Sindsdien heb ik bij iedereen die ik heb vermoord in zijn of haar rechterarm met mijn mes een slang gemaakt.

Iets meer dan een maand, voordat ik naar het internaat ging werd Ethan opeens ontvoert. Hij was die dag niet op school geweest, maar dat had me niet verbaast. Hij zei die ochtend dat hij nog wat moest afhandelen en dat ik naar school moest gaan.

Toen ik thuis kwam, was hij er nog steeds niet en ik begon ongerust te raken. Hij bleef nooit zo lang weg.

En toen zag ik het:

Een briefje.

Ik herkende zijn handschrift uit duizenden.

Damien.

Mijn ex en hij is de zoon van de op een naar geduchtste bende van het land.

Er stond in dat ik alleen naar de lood moet komen waar we vroeger afspraken. Zijn vader's lood. Daar was Ethan en als ik toch met mijn bende kwam, vermoordde zijn vader hem.

En toch, ging ik met mijn bende naar de lood. En zoals hij had gezegd schoot zijn vader, recht voor mijn neus, Ethan dood.

Uit woede en wraak, haalde ik meteen mijn bekende mes uit zijn schede en -met de techniek van mijn meester- gooide ik het mes nauwkeurig naar zijn vaders hoofd. Degene die Ethan had vermoord.

Precies tussen zijn ogen.

Hij was op slag dood.

Sinds die dag zit Damien achter mij aan. Hij wilt mij -op zijn beurt- vermoorden, uit wraak. Elke keer ben ik hem weer te slim af geweest.

Tot nu.

Hij heeft iemand gevonden -Laura- die het voor hem heeft gedaan. En ik was niet meer scherp.

Ik weet zeker dat hij het is, ook is het zijn bende -Red Devils- die ons aan het inhalen is qua leden.

Ik twijfel of ik dit nieuws aan hem moet vertellen. Ik zit er al de hele dag, nadat ik erachter ben gekomen, over na te denken. Maar ik weer niet wat ik moet doen, ik wil het hem vertellen, graag zelfs, maar dan zou ik meteen mijn hele verleden aan hem moeten vertellen.

En dan zou hij mij verlaten. Zoals iedereen dat heeft gedaan, met wie ik mijn verleden heb gedeeld.

En het doet zo'n pijn.

Ik denk dat ik het niet nog een keer aankan.

Dus ik besluit het niet te vertellen, ook al weet ik dat ik hier spijt van ga krijgen.

Kate rukt me uit mijn gedachten door blij voor me te springen, wat me aan een hyperactieve stuiterbal doet denken. "Heb je het al gehoord?" Wat gehoord? "Hm?"

"Er komt een nieuwe leerling op het internaat!" Oh nee, is het...Damien. Nee, dat kan niet.

"Weet je de naam?", de angst -die zij blijkbaar niet heeft gehoord- klinkt duidelijk in mijn stem.

"Damien."

En toen werd het zwart voor mijn ogen.