Neem ook een kijkje in mijn nieuwe boek: De Steen der Verwoesting!!

***

Drie dagen later was ik weer helemaal beter van mijn voedselvergiftiging. Blijkbaar had degene die het vergif erin had gedaan of te weinig erin gedaan of heeft het verkeerde soort vergif erin gedaan. Want de meeste voedselvergiftigingen duren zes tot tien dagen.

Alle dagen is Aiden bij me gebleven en af en toe kwamen de anderen ook langs om te kijken hoe het met me gaat.

Aiden en ik hebben aan de anderen verteld dat ik een griepje heb, ze niet bang willen maken en waarschijnlijk is degene die het heeft gedaan iemand in onze groep.

Omdat het vergif moet in mijn avondeten zitten, want toen ging ik naar de wc en had ik aan Laura en Kate gevraagd of ze op mijn eten konden letten.

Ondertussen hebben Aiden en ik een plan gemaakt hoe we degene die mijn voedsel heeft vergiftigd kunnen ontmaskeren.

Het plan is dat ik vanavond weer naar het toilet ga en dat Aiden dan onopvallend mijn bord in de gaten houdt, om te kijken wie er wat in mijn eten doet en ondertussen alles filmt als bewijsmateriaal.

Die avond zitten Aiden, James, Matthews, Kate, Laura en ik aan een tafel. Ik kijk vlug naar Aiden, die mij een knikje geeft. Ik sta op en vraag aan Laura en Kate of ze op mijn bord kunnen letten en dat ik naar de wc ga.

Ik zie dat Aiden het cameraatje op zijn borst aanzette en ik loop naar het toilet toe. Daar blijf ik vijf minuten zitten, om het geloofwaardig te maken.

Wanneer ik terug kom, ga ik weer tussen Kate en Laura inzitten. Mijn eten niet aanrakend.

Blijkbaar lijkt Laura het te merken, want ze vraagt aan mij: "Heb je geen honger meer?" Ik schud mijn hoofd. James wilt mijn bord pakken, maar ik sla snel zijn hand weg. "Hoezo mag ik niet eten? Jij hebt toch geen honger meer?" Bedenk een leugen Liz. Denk!

"Het is niet te eten, ik moest naar de wc om het uit te kotsen.", deels was het ook waar, want het was één van de vieste dingen die ik ooit had gegeten. Gelukkig probeerde James niet nog een keer mijn eten te pakken.

Ik keek via mijn ooghoeken naar Aiden, die mij een knikje gaf.

Aiden en ik stonden op en zeiden tegen de anderen dat we naar onze kamer gingen.

Daar aangekomen vroeg ik meteen aan hem: "Wie heeft mijn voedsel vergiftigd." Ik zag Aiden ongemakkelijk slikken en zei toen tegen mij: "Laura."

Laura! Ik kan het niet geloven. Zij? Het stille, lieve meisje heeft mijn eten vergiftigd.

Ik wilde het filmpje met mijn eigen ogen zien en het was waar. Laura haalde een klein flesje uit haar zak en goot dat over mijn hele eten. Maar waarom?

Ik vroeg aan Aiden of hij misschien wist waarom Laura mijn eten wilde vergiftigen, maar hij had ook geen idee. Het kan niet zo zijn dat Laura iets weet over mijn verleden, dat kan niet. Maar ik denk niet dat ze zelf op dat idee is gekomen, daar ziet ze er gewoon te lief voor uit.

Ik denk dat ze is gebruikt.

Ik heb mijn vermoedens nog niet aan Aiden verteld, bang dat hij mij een vreselijk monster vind. Wat dan ben ik ook, een vreselijk monster die mensen heeft vermoord uit wraak op de dood van haar broer.

"Zullen we haar anders een anoniem berichtje sturen?", vraagt ik vragend aan Aiden. Hij fronsde zijn wenkbrauwen en zei: "Wat zou erin moeten staan dan?"

Ik typte razendsnel een berichtje op mijn telefoon en liet het toen aan hem zien. Zijn ogen vlogen over de regels. Er stond:

Ik weet dat jij het bent.

Ontmoet mij ALLEEN aan de achterkant van de school over tien minuten.

Ben je er niet? Dan zullen er grote gevolgen vallen.

"Waarom staat het in het enkelvoud?", vroeg Aiden verwart aan mij. "Dan denkt ze dat één persoon het weet en dat één persoon naar haar toegaat, dan zou ze minder snel nog iemand anders meenemen.", zei ik tegen hem. Ik zag dat hij het snapte.

Tien minuten later stond ik achter de school. Aiden stond achter een muurtje en zou me te hulp schieten als Laura zich niet aan de afspraak zou houden of als ik in gevaar kwam.

Precies op tijd -zoals altijd- kwam Laura aan, met een neutraal gezicht, maar ik zag de bangheid in haar ogen. Wat heb ik haar aangedaan? En als ze is gestuurd, door wie? Die vragen stel ik mezelf al de hele tijd.

Toen ze mij zag, zag ik de shock in haar ogen. Ik zag dat ze zich afvroeg hoe ik het wist. Ik ging onopvallend om haar heen kijken om te zien of ze toch mensen had meegebracht.

Blijkbaar zag ze het, want ze zei met een zachte stem: "Ik heb niemand meegenomen."

"Goed.", zei ik hard. Ik gebruikte onwillig de stem die ik vroeger ook gebruikte tegen mijn maffialeden. Maar zo weet ik dat ze me niet zien als een softie en me dan ook niet gaan uitdagen voor de leidersrol.

Ze schrok van mijn toon en deed wat stappen achteruit, alleen maar om ervoor te zorgen dat haar rug tegen de muur van het schoolgebouw kwam te staan.

Ze zat als een rat gevangen.

"Waarom heb je mijn eten vergiftigd? Twee keer!", ik schreeuwde het laatste stukje in haar oor en zag haar haar hoofd buigen.

Bangerik.

"Kijk me aan als ik tegen je praat!", riep ik. Voorzichtig keek ze omhoog, ik zag tranen over haar wangen rollen.

Ze wilde dat ik medelijden met haar kreeg, maar ik heb al een paar jaar geen medelijden gevoeld. Het maakt je zwak, het houdt je van je taak af.

Ze zag dat het niet lukte en kreeg opeens een grijns op haar gezicht. Wantrouwend keek ik haar aan.

"Ik zou maar normaal doen als ik jou was Liz, want anders kan ik jou geheimpje doorvertellen aan iedereen."

Ik keek haar met samengeknepen ogen aan, hopend dat ze niet bedoelde wat ik dacht dat ze dacht.

"Probeer je mij nu te chanteren?!", riep ik woedend.

Hoe durft zij mij proberen te gebruiken.

"Ohw Liz, het o zo onschuldige meisje, ik ga aan iedereen vertellen dat je stiekem in het ijshockeyteam zat. Dan wordt jullie team gediskwalificeerd en winnen wij!", het laatste riep ze triomfantelijk.

Ik probeerde geen zucht van verlichting te slaken. Het is gelukkig niet dat ze weet dat ik in een maffiabende zit.

Maar toen drongen haar woorden tot me door, ik moest tegen mijn ijshockeyteam in de finale! En als ze worden gediskwalificeerd is het allemaal mijn schuld, ik verknal altijd alles.

Nu moet ik er voor zorgen dat Laura het niet doorverteld.

Dus moeten Aiden en ik niet naar de directeur gaan. Aiden...ik was hem helemaal vergeten. Heeft hij ons gesprek gehoord?

Ik gaf Laura nog mijn laatste blik en liep toen weg, ik liep het bos in dat achter de school lag. Ik wist niet dat we een bos hadden, maar blijkbaar wel.

Ik liep niet direct naar Aiden toe, omdat Laura mij misschien stiekem zou volgen en Aiden zou zien en ik wilde even wat rust.

Na ongeveer anderhalf uur ging ik weer terug naar mijn kamer, om me te gaan omkleden. Want vandaag is mijn eerste training met mijn nieuwe ijshockeyteam. En ik heb er geen zin in.

Aiden heb ik nog niet gezien en ik denk dat het gesprek tussen Laura en mij heeft gehoord.

Hij heeft alle redenen om boos op mij te zijn, hij heeft het immers vaak genoeg aan mij gevraagd. Maar ik kan me niet goed openstellen voor anderen mensen, vaak word ik dan teleurgesteld en gekwetst.

Alweer.

Ik denk dat ik breek als ik weer wordt teleurgesteld en gekwetst, ik kan het niet meer aan. Ik probeer mezelf sterk te houden aan de buitenkant, zodat ik niet zwak wordt gezien, maar vanbinnen ga ik kapot.

Ik heb de enige die ik van mij hield laten sterven. Ik wil hem alleen weer terug zien, zodat ik het goed kan maken. Ik kan niet met iemands dood leven. Ik wil hem weerzien, maar dat kan alleen als ik ook dood ga. Vroeger was ik bang voor de dood, maar nu verlang ik ernaar.

Alles zou dan over zijn.

Eindelijk.

Ik kleedde me om en ging naar de ijsbaan toe, nog steeds verwonderd over de grootte. Ik was al helemaal omgekleed, zodat ik de anderen kon ontwijken. Vooral Aiden.

Toen iedereen in de ijshal stond, ging de Coach uitleggen hoe we onze tegenstander in de finale moesten verslaan. Wat hun tactieken zijn. Wat mijn tactieken waren, ik mocht ze verzinnen. Ik keek stiekem naar Aiden, die mij boos aankeek. Snel keek ik weg.

Aan het einde vroeg de Coach of we nog iets hadden om te zeggen of vragen hadden. Meteen stak Aiden zijn hand op. "Voor wie moeten we het meest oppassen Coach?"

"Nummer 3, ik kan anders wel een paar filmpjes laten zien. Dan zien jullie haar bewegingen."

Dat was ik. Ik was nummer 3.

Ik zag op het beeld mezelf iemand uitspelen en naar Alex passen, daarna zag ik Alex twee mensen dollen en naar mij passen en ik schoot in één keer op goal.

Aiden vroeg die vraag niet voor niets, hij wist wat Coach zou zeggen. Hij wilde ervoor zorgen dat het me spijt.

"Dat is de beste ijshockeyer van onze leeftijd. Ik denk dat hij als hij naar de universiteit gaat, sowieso een ijshockeybeurs krijgt aangeboden.", zei Coach.

Hoe durft hij dat zo te zeggen?! "Een meisje kan ook zo goed zijn hoor.", zei ik. Alle jongens en de Coach moesten lachen.

Dat maakte me niks uit, maar ik zag dat Aiden ook meelachte, waardoor James ook mee ging lachen alleen nep. De enige die niet meedeed was Matthews, die de andere jongens ook een boze blik zond.

Nadat iedereen was uitgelachen, vroeg één jongen waarvan ik de naam nog niet weet tegen mij:

"Tuurlijk niet en anders jij kan zeker niet even goed zijn als hij.", waarna hij naar het scherm wees. Waar IK aan het ijshockeyen was.

Ik wilde tegen hen schreeuwen dat ik het was, maar dan weten ze dat ik daar dan ook tegen de regels meespeelde. En dat zou erna leiden dat "mijn team" zou winnen, maar ik wil dat Alex wint.

Dus hield ik met de grootste moeite mijn mond dicht.

De Coach klapte in zijn handen voor attentie en zei dat we de baan opgaan.

Stuk voor stuk stapten we de baan op, ik als laatste. Ik wilde net de baan opstappen met mijn helm nog in mijn hand toen ik een ijshockeyschaats voor me zag staan. Ik kon niet meer reageren en viel met mijn hoofd op het ijs.

Ik zag niet wie het gedaan had, alleen dat diegene grijze ogen hadden. Ik hoorde hem met een paar anderen lachen.

Ik zag dat Matthews snel naar me toe kwam geschaatst en wat dingen tegen me zei, maar ik hoorde niks meer.

Het enige wat ik wilde weten wie het had gedaan. Toen herinnerde ik me van wie die mooie grijze ogen zijn.

Aiden.

En toen werd het zwart voor mijn ogen. Diep van binnen hoopte ik niet meer wakker te worden.

***

Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geüpload. Sorry daarvoor!

Wat vinden jullie van dit hoofdstuk? Ik vond het heel moeilijk om te schrijven dat Liz ook graag dood wilt. Dus ik hoop dat ik het een beetje realistisch heb geschreven.

Comment & Vote!