MALAKAS pa rin ang buhos ng ulan sa labas. Nilalamig naman siya kahit nasa loob. Even though the windows and door are covered ay tumatagos pa rin ang malamig na hangin sa loob ng jeep. Kung titignan mula sa transparent covers ng bintana mukhang hindi pa titila ang ulan.

"Meron yatang naiwan si Ate Lita na malong rito." Dumukwang ito mula sa bukas na pagitan ng passenger seat at driver's seat. "Nakita ko na." Padukong lumapit ito sa kanya at ibinalabal 'yon sa katawan niya. "Bakit mo pa kasi ako sinundan?" He gently dabs the end of the cloth on her forehead and face.

"Na curious lang naman ako kung saan ka pupunta. Saka baka may kikitain kang ibang babae sa dis oras ng gabi."

Natawa ito. "Sino namang katatagpuin ko? Mga white lady?"

Napasimangot siya. "E ano ba kasing ipinunta mo rito?"

"May kinuha lang ako."

"Ano?"

"'Yong binili kong sandals para sa'yo." Napatitig siya sa mukha ni Pierce. He seem shy mentioning it. His mouth pursed and his forehead slightly knotted. Napakamot ito sa noo. "Napansin ko kasing sira na 'yong sandal mong suot-suot lagi. Hindi nga lang 'to branded pero nagandahan ako sa design."

Ngayon niya napansin ang box ng sapatos sa katapat na upuan – nasa likod nito 'yon.

"'Yon ba?" turo niya sa box. Kinuha nito 'yon at mahigpit na hinawakan sa harap niya. "O bakit parang sinakluban 'yang mukha mo? Magbibigay ka na nga lang sa'kin labas naman sa ilong."

"Hindi 'to labas sa ilong. Nahihiya lang ako kasi mumurahin lang naman 'to –"

"Ngayon ka pa nahiya, e, puro naman mumurahin binibili mo sa'kin." Kinuha niya mula rito ang box. "Patingin nga." She opened the box. Napangiti siya. "O, maganda naman ah." Suddenly his face lit up.

"Talaga?"

It was a plain brown flat strapped sandals. True, wala nga 'yong brand pero mukhang comfortable naman 'yon sa paa and she really appreciate that effort. Napansin pala nito na nasira na 'yong sandals niya.

Inilabas niya ang pares ng sandals at sinukat 'yon. "Sukat na sukat pa."

Ngumiti na ito. "Akala ko 'di mo magugustuhan. Kumpara sa mga gamit mo, ang simple lang niyan. Kapag nakaluwag-luwag ako, 'yong mas maganda at mas mahal ang bibilhin ko para sa'yo."

"Mahal man o hindi, kung bigay mo, okay lang." Tinapik niya ang pisngi nito. "Saka huwag kang mag-aksaya masyado ng pera sa'kin kung 'di ko naman kailangan. Save it for other important things."

"Nang makita ko 'yan kanina, ikaw agad ang naalala ko. Napansin ko kasing ginagamit mo pa rin 'yong sirang sandals mo at hindi ka naman nagrireklamo."

"Nagagamit pa naman kasi saka nandiyan pa naman 'yong bigay mo na sapatos."

Totoo, hindi na talaga siya nagrireklamo.

Nagtama ang mga mata nila. "Pero gusto pa rin kitang bilhan ng mga bagay na alam kong magpapasaya sa'yo. Kahit mahal, pag-iiponan ko para sa'yo. Hindi man madalas pero sana hayaan mo lang akong i-spoil ka sa paraan na kaya ko at kung kailan kaya ng budget ko." Natawa ito sa huling sinabi.

She cupped his face and smiled. "You're more than enough for me, Pier. Pero sige, kung 'yan ang gusto mo. I-spoil mo ako kung kailan mo gusto."

"Glad you like my simple gift."

"Not just like, I love it." Ginawaran niya ito ng mabilis na halik sa mga labi. "Thank you."

"You're always welcome, queen."

"PAPALITAN mo na ba 'tong jeep?"

Katatapos lang ilatag sa gitna ni Pierce ang mga karton na nasa loob ng jeep nito. Madami kasing laman ang jeep nito. Mga kaing ng mga mangga. Nangangamoy mangga na nga sila. Inilatag nito 'yon para doon ito mahiga dahil punong-puno talaga ang loob ng kung anu-ano.

"Ipapaayos ko muna saka ako maghahanap," sagot nito. Nahiga ito sa sahig na nilatagan nito ng maraming karton. "May sentimental value sa'kin ang jeep na 'to. Ito pa 'yong gamit ng papa ko para lang maitawid niya ang pag-aaral ko. Kumbaga, na witness ng jeep na 'to ang lahat ng mga paghihirap namin."

"Naisip ko rin 'yan. Ikaw pa naman 'yong sentimental type."

Tumigilid ito ng higa paharap sa kanya. Ilaw lang ng flashlight niyang dala ang iniwan nilang nakabukas. He propped one elbow to catch one side of his face.

"Mahirap mag-let-go pero kailangan ko ring bumili ng bago o kahit second hand na hindi pa nagagamit masyado. Nadi-delay ang delivery namin dahil mas madalas na pagod 'tong jeep ko." Tinapik-tapik nito ang sahig. "Kasing tanda na rin ng amo niya." He laughed.

"Baliw. Marinig ka niyan, magtampo lalo 'yan sa'yo."

"Mahal na mahal ko 'tong jeep na 'to."

"Pansin ko nga," she giggled.

"Mukhang wala pang balak tumigil ang ulan."

Napatingin siya sa labas. "Mukhang wala nga."

And when she turned her face back at him, maayos na itong nakahiga, nakatingin sa kisame ng jeep at nakaunan ang ulo sa isang kamay. They were silent for a moment. Tanging tunog ng ulan sa labas ang bumabasag sa katahimikang 'yon.

"It's almost over," basag nito mayamaya. Hindi pa rin ito nakatingin sa kanya. "Malapit ka nang umuwi sa inyo." The sadness in his voice really struck her. Kung hindi pa nito 'yon binanggit, hindi pa niya maalalang malapit nang matapos ang tatlong buwan niyang stay sa Guimaras.

Sa totoo lang may isang buwan pa naman siya. Pero sa bilis ng araw baka 'di na rin nila mamalayan na tatlong buwan na pala ang lumipas.

"I don't want to go home yet," amin niya.

Bigla siyang nalungkot. Noong una, gusto niyang matapos na ang tatlong buwan. Ngayon, gusto niyang ma-extend pa 'yon. Her almost 3 months stay in Guimaras is one of the highlights of her life. Madami siyang natutunan. Madami siyang nakilala. Halos nabago ang baliktad niyang paniniwala sa buhay.

She realizes that money and privileges are not the real comforts in life – it's actually living a simple life, being genuinely happy and contented.

She still has to fix her relationship with her employees. Masyado naging mataas ang tingin niya sa sarili. Hindi nga siya nagkulang sa mga benefits na ibinibigay nila pero wala naman siyang puso para sa mga ito. She doesn't appreciate their efforts for the company and their loyalty. Instead, iniisip niyang responsibilidad ng mga ito ang maayos na trabaho because they're paying them.

She was wrong about that. Success is made out of teamwork. Kung wala ang mga ito, wala ring Costales na nakatayo.

Natawa siya bigla. "Ma-we-weirduhan yata sila sa'kin kapag bumait ako sa kanila."

Natawa rin si Pierce. "Probably, they'll think na mamamatay ka na."

"O 'di kaya may cancer ako kaya bumait ako bigla." Napasimangot siya. "Madami na naman akong maririnig na prognosis ng sakit ko. Baka stage 4 na agad pag-uwi ko."

Nahiga siya sa tabi nito. Napangiwi pa siya, medyo matigas nga sa likod. Pero okay lang naman higaan. Sumiksik pa siya lalo rito. She buried her face on his neck and filled her lungs with his scent. His one arm wrapped around her.

"At ilang araw na lang ang ilalagi sa mundo – mga 2 days – aw!" Napalo niya ito sa dibdib. Tawang-tawa naman ito pagkatapos. "Joke lang."

Ilang segundo silang binati ulit ng katahimikan bago ulit siya nagsalita.

"Ipaglalaban kita," basag niya. Bumangon siya at inihilig ang likod sa upuan. "Kaya dapat, ipaglaban mo rin ako." Bumangon din ito at nagtama ang mga mata nila.

Sumilay ang nakakalokong ngiti sa mukha nito. "Paanong ipaglalaban?"

"Pierce!" she hissed. "Seryoso ako."

Tumawa na naman ito. "Joke lang. Ito naman, 'di na mabiro." Niyakap siya nito. "Hindi mo na kailangang sabihin pa. Ipaglalaban naman talaga kita. Kahit na magalit pa si Lolo at kailangan kong harapin ang ama mo. Gagawin ko 'yon para sa'yo."

Kumalas sila sa isa't isa. Sandali lamang na nagtama ang mga mata nila bago lumapat ang mga labi nito sa kanyang noo. He give her a kiss on her forehead. Akala niya ay hanggang doon lang 'yon pero bumaba 'yon sa mga labi niya. Agad na tinugon niya ang halik nito. They kiss each other slowly and with no rush. Dahil alam nilang sa pagkakataon na 'yon, wala nang biglang susulpot para guluhin sila.

Pierce hands slowly reach her face to deepened the kiss. Napahawak siya sa damit nito as she tried to catch up with his pace. Kumawala ang ungol sa kanyang bibig. Tila hindi nito namalayang naitulak siya nito nang husto sa matigas na upuan sa likod niya. This time mas naging aggressive ang paraan ng paghalik nila sa isa't isa.

Ibinaba niya ang mga kamay nitong nakahawak sa kanyang mukha at iniyakap ang mga braso sa leeg nito. The kiss was drive with longing and want this time. Ramdam niya ang init na hatid ng pagkakadikit ng mga katawan nila. Lalo na ngayong wala siyang suot na cardigan at tuluyan nang kumalas ang malong na nakabalabal sa kanya kanina.

Ang palitan ng halik ay mas lalong naging mapusok, mas lalong nagpa-excite sa kanya. The feeling was foreign to her but it didn't matter to her at that moment. Gusto niya ang pakiramdam na magkadikit ang katawan nila ni Pierce. Na magkayakap at magkahinang ang mga labi.

His hands were all over her body – caressing, kneading, and tracing everything that his hands could touch. Bumaba ang halik nito sa kanyang panga hanggang sa umabot ang mga halik nito sa kanyang collar bone. His free hand caressed her thigh under her duster dress.

"Pier," anas niya.

"I think I should stop..." nahihirapan nitong tugon. He stopped kissing her and buried his face in her neck. "Stop me Sushi."

She cupped his face para matignan ito sa mga mata. She smiled at his troubled face. Bumukas ang guilt sa mga mata nito. But it wasn't enough to hide the passion and lust in his eyes. She can see it through him – he wanted her as well. Just the same as how she wanted him.

Natatakot lang itong biglain siya.

"Let's do it, Pier."

"Sush –" She cut him off with a kiss. "I love you," anas nito at gumanti na rin ng halik.

For the next few moments, they were hungrily kissing each other. Taking off each other's clothes. Nahirapan pa sila dahil sa liit ng space. They're actually trying to make love inside an old jeep. Damn, what an epic experience for her first time.

Inihiga siya nito sa karton na sahig. She didn't mind how hard and uncomfortable it was to lie down. She pulled him closer and kiss him more. He kissed every part of her body. Every love bite and caress felt heavenly good even though it was sinful.

He was making love with her with so much care and gentleness - it felt surreal. There was still respect for how he made her feel so good. Bumalik ang mga labi nito sa kanya bago sila kumalas sa isa't isa. Their eyes met and they both smiled at each other.

"This may hurt a little –"

"Little lang?" diskumpyado niyang tanong.

She saw his and she was not sure if she could really take it all in.

"Well, depende –"

Pumikit siya nang mariin at humugot nang malalim na hininga. "Just be gentle." She heard him chuckle. She then felt his warm lips on her forehead and give her a kiss. "Pier –" He cut him off by claiming her lips.

Mas lalo pang naglapat ang mga katawan nila and then she felt him inside her - slowly. Umawang ang bibig niya sa sakit pero patuloy pa rin nitong inangkin ang mga labi niya. Naiyakap niyang lalo ang mga braso rito as he thrust deeper inside her. Ramdam niya ang mga luhang kumawala sa mga mata niya.

"It's okay," alo nito, showering kisses on her face. His hand reached for her free hand and hold on to it tightly. "The pain will fade away." He started moving on top of her gently 'till she got used to his size inside her.

It was in all honesty painful. It felt like something inside her was torn apart. But Pierce was able to make her calm and feel relaxed by whispering I love you in her ear and by softly kissing her a lot of times. Little by little, it didn't hurt that much anymore.

His thrust was faster this time. Humigpit ang yakap niya rito as she wrapped her legs on his waist. She could feel him deep inside her. No more holding back. She could hear herself moaning at each thrust. She felt an unfamiliar feeling building inside her. She couldn't plainly explain it in words but it was making her lose her mind and control. Tila ba may inaakyat siya at kapag nasa itaas na siya ay sasabog siya.

She was panting, malalim na ang bawat paghinga na sumasabay sa malakas na tibok ng kanyang puso.

"Pier..."

She moaned his name a lot of times as his thrust became more aggressive.

"Sushi," anas nito.

"Pier... I think... I think ..." Humigpit ang yakap niya rito.

"It's... It's okay, baby. Reach it."

"Pier!" impit niyang sigaw at singhap.

She felt something explode inside her. Pier groaned, holding her tightly in his arms. She felt his body flex when he came after her – filling her womb with his seed. She was breathless and numb after. Na drain halos lahat ng lakas niya. Bumagsak naman sa itaas niya si Pierce. She could still feel him hard inside her.

"I love you," mahinang bulong nito sa tenga niya.

She was still in the middle of catching her breath. She couldn't open her eyes because of exhaustion.

Naramdaman na lang niyang umalis sa itaas niya si Pierce at nasa tabi na niya ito. May mainit na tela at brasong yumakap sa kanya. Inihilig nito ang ulo niya sa dibdib nito. She could hear both their loud and erratic heart beats.

"Let's rest for a while," he whispered.

"Pier?"

"Hmm?"

"What if I get pregnant?"

"Then I'll marry you."

"Paano kung hindi?"

"I'll still marry you, silly." Ginulo nito ang buhok niya.

Napangiti siya and sneak closer to him. Rinig na rinig pa rin nila ang malakas na ulan sa labas. Dala na rin siguro ng pagod ay tila hinihili siya nun sa pagtulog.

"Good," ang tanging naging sagot niya bago tuluyang makatulog sa bisig nito.

Masaya siya na ibigay ang mahalagang bagay na 'yon kay Pier. At panghahawakan niya ang pangako nitong ipaglalaban siya nito sa kanyang ama.

Everything will be just fine, Sushi.