To była historia Nany oraz Jeno.

Historia tragiczna, która przepełniona była magią oraz miłością.

W której dusza pokochała człowieka.

I umarła dla niego, oddając całe swoje serce.

A płatki kwiatu kwitnącej wiśni nadal znajdują się pod moją poduszką.

Codziennie rozmawiam do nich i pielęgnuję, a one nigdy nie usychają.

Bo są Naną, który dawał życie kwiatom, odbierając swoje.

Są duszą, której miłość była najprawdziwsza, a serce najczystrze.

Są istotą, która była miłością mojego życia.

Zawsze nią będzie.

Bo jedenastego roku, jedząc więdnące płatki, zachowałem go w swoim sercu.

I pomimo, że po śmierci duszy, powinienem o niej zapomnieć, ja pamiętałem do końca, słysząc jej bicie serca w sobie.