POV Eira

Ik val in een diepe kuil en kom dan in een struik verstrikt. Snel worstel ik mezelf eruit.

Als ik sta hoor ik een diep gegrom.

"Ga weg." gromt een stem.

"Wie is daar?" vraag ik benieuwd. Ik hoor een grom.

"IK ZEI, GA WEG, OF IK KLAUW JE OOGBALLEN ERUIT!" hoor ik. Ik voel weer een duw in mijn rug en draai me om. Dit keer kon ik op tijd mezelf opvallen.

Voor me staat een lynx.

"Kan jij praten?" vraag ik verbaasd. De lynx kijkt me raar aan.

"Vind je het gek? Jij kan praten. Dat is gek. Niemand heeft ooit tegen mij kunnen praten." zegt de lynx, met een dreigende blik.

Ik bekijk de lynx een keer van top tot teen. Hij ziet er best eenzaam uit.

"Heb je hier soortgenoten?" vraag ik voorzichtig. De lynx krijgt voor een moment een zielige blik, maar hij herpakt zich snel.

"Die irritante Guardians hebben me hier opgesloten! Ik zit hier al 4 jaar." grauwt de lynx met haat in zijn stem.

"Ik ben een Guardian." zeg ik zacht. De lynx kijkt me met een boze blik aan en valt me dan aan.

Ik duik weg en sta weer op.

De lynx doet een nieuwe aanval. Dit keer spring ik omhoog en pak de lynx zijn nekharen vast. Ik ga op het dier zitten, en de lynx begint te rennen.

Rondje na rondje rent het dier door de kuil, totdat hij hijgend van uitputting op de grond neervalt.

Ik loop naar de lynx toe en aai hem over zijn nek.

"Wat is je naam, Guardian?" vraagt de lynx aan mij. Ik glimlach naar hem.

"Eira Dao." zeg ik.

"Wat is jouw naam?" vraag ik dan.

"Ik heb geen naam." zegt de lynx intens verdrietig tegen me. Ik kijk het dier oprecht verbaasd aan.

"Dan noem ik je Oryn." zeg ik tegen de lynx. Hij buigt zijn hoofd.

"Dat zou een hele eer zijn." zegt hij.

Dan gaat er achter mij een deur open. De oude man komt naar binnen, gevolgd door Caspar en Klarus.

"Alles is geregeld, je kunt mee." zegt de oude man zonder blikken of blozen. Ik kijk hem raar aan.

"Wat?" vraagt Klarus.

"Er was al die tijd al een deur?" zeg ik oprecht verbaasd.

"Eh, ja." zegt Caspar.

"Oryn komt met me mee." zeg ik dan stellig. Klarus knikt voorzichtig en Oryn grauwt naar hem.

Dan lopen we met zijn vijven de deur uit.

We lopen door een aantal gangen en Oryn spint tegen mijn been aan.

"Caspar! Je zei dat je op tijd zou zijn!" hoor ik dan een stem roepen. Caspar word bleek.

"Myra rustig aan!" zegt hij dan. Een meisje komt de hoek om gelopen.

"Niks rustig aan! Nu heb ik het alleen moeten doen! Je wil niet weten hoe boos hij was dat je er niet bij was!" zegt het meisje.

"Myra, je weet dat ik moest werken." probeert Caspar Myra te sussen, tevergeefs.

"Werken? Je doet de laatste tijd niks anders dan werken. En waarom? Werken voor Hem verdient veel meer!" roept Myra uit.

"Ik verdien ten minste geld voor ons!" roept Caspar uit.

Ze kijken elkaar woedend aan.

"Als de klus is geklaard, zal Hij ons rijkelijk belonen!" roept Myra naar hem.

Ik zie dat Caspar naar zijn zwaard reikt, en duw ze allebei aan de kant.

Myra kijkt me met een mengeling van woede en verbazing aan.

"Over wie hebben we het?" vraag ik. Myra en Caspar wisselen een blik.

"Over niemand." zeggen ze dan snel tegelijk.

"Jaja, dat zeggen ze allemaal."

"Eh, ik moet maar eens gaan." zegt Myra dan.

"Vertel me eerst waar ik ben." zeg ik dan stellig, en ik duw haar op de grond. Myra slikt.

"Dat weet ik niet. Ik ben ook geliquideerd toen ik hier aankwam." zegt ze vol haat.

"Mag ik nu gaan?" vraagt ze dan. Ik meen een moment dat ik angst door haar ogen zag flitsen.

"Nee." zeg ik.

"Vertel me eerst maar wie mijn ouders zijn."

"Dat kan alleen Koning Mahren je vertellen." zegt Myra dan.