POV Eira

Ik schud mezelf wakker. Mijn hoofd barst van de koppijn. Vanmiddag toch maar even bij Imogen langs.

Ik kijk door het kleine raampje in mijn donkere slaapkamer naar buiten. Ik zie een aantal kinderen buiten de muren van het weeshuis spelen. Nog nooit ben ik buiten deze muren geweest. Jaloers kijk ik hoe de jongetjes met houten zwaardjes zitten te vechten.

"Eira, je bent laat!" roept een van de zusters van beneden. Ik loop naar mijn kast en pak er een nette outfit uit. Ik kleed me snel om en loop dan naar beneden.

Daar staan 9 zusters te zingen, voor iemand die jarig is. Shit, bedenk ik me. Dat is voor mij! Ik ben jarig!

Ik tover snel een glimlach op mijn gezicht en schud dan hun handen. Achteraan in de rij staat Serena. Dat is mijn favoriete zuster.

"Succes." fluistert ze tegen mij. Ik kijk haar dankbaar aan en loop dan een donkere kamer in.

Ik kijk mijn ogen uit. De kamer is helemaal wit vanbinnen, behalve een stoel. In het midden van de kamer staat een zwarte, houten stoel met riemen. Dan hoor ik gekraak.

De bureaustoel draait om en als haar huid nog bleker was geweest, had ik haar niet herkend. In de witte stoel zit een oude vrouw met wit haar, een wit pak aan en witte handschoenen. Ze had een hele bleke huid.

"Miss Dao?" Vraagt ze met een piepstem. Ik knik voorzichtig, en de vrouw gebaart dat ik op de stoel moet gaan zitten.

Ik doe wat ze zegt, en de vrouw maakt de riemen om mijn armen vast. Ze trekt er hard aan en ik krimp ineen.

De vrouw schenkt me een kleine glimlach, en pakt dan iets wat op een glimmende scherf lijkt.

"Wat gaat u doen?" vraag ik benieuwd. De vrouw gebaart dat ik stil moet zijn en ze legt de scherf op mijn arm.

Ze legt de scherpe kant van de scherf naar onder en drukt dan. Een helse pijn schiet door mijn arm.

"Aah!" roep ik. De vrouw doet alsof ze niks hoort en drukt door. Op het moment dat ze bijna een ader raakt, haalt ze de scherf uit mijn arm.

Een stroompje bloed stroomt uit mijn arm. Dan gebeurt er iets dat ik nooit zal vergeten.

Een lichtflits schiet uit mijn arm en ik kijk mijn ogen uit. Maar lang kan ik er niet van genieten, want het volgende moment voel ik een prik in mijn nek en word alles zwart.