Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Special Chapter

Good morning, everyone!!! 

Special Chapter is here, enjoy reading, my loves!



SPECIAL CHAPTER

"MAHAL na mahal na mahal kita, Klyzene Black. Araw-araw kong papatunayan sa'yo 'yon. Kasama mo man ako o hindi," pumiyok nitong bulong.

I want to refrain him from using those words. What does he mean by kasama mo man ako o hindi? Iiwanan niya ako?!

Parang binibiyak sa milyong piraso ang puso ko sa isiping 'yon. Sinong nagsabing maiiwanan niya pa ako?

I cannot feel my body. Bakit ang dilim? I cannot open my eyes! What the hell is happening? I sighed internally. Okay...Klyzene, calm down.

I started to move my fingers, and I did. After that, I heard my fiance's voice shouting for nurses and doctors. Kalabog ng pinto ang huling narinig ko bago ko maidilat ang mga mata ko.

Ang una kong nakita ay ang puting kisame. Amoy na amoy ang gamot sa silid ko. Nanunuyo ang lalamunan ko at hinanap ng tingin si Hunter. Mag-uusap kami ng lalaking 'yon.

Sinubukan kong bumangon pero napa-igik ako sa sakit sa tiyan ko.

Bumaba ang kamay ko para kapain 'yon...dito nga pala ako tinamaan ng bala ni Bea...Ngayon ko lang naalala. What happened to her? Nahuli ba siya ng pulis? An--Natigil ako sa pag-iisip nang bumukas ang pintuan ng silid.

Pumasok ang humahangos na si Hunter kasunod ang doctor at nurse.

What happened to him?

Tinulungan akong maka-upo ng maayos ng Nurse bago tingnan ang dextrose na nakakabit sa'kin.

Lumapit sa'kin ang doctor at may binuksang flashlight na parang pen. Sinabi nitong sundan ko ng tingin kaya ginawa ko.

"I think your fiancee is okay, Sir. She needs rest because her stitches might be open," the doctor said.

"How about her brain, Doc? Is it perfectly okay? Do we need to do CT Scan?"

"I don't think it's necessary anymore. But let's see. Let her stay for two to three more days for observation."

Then the Doc with the Nurse left. Hunter and I were left alone. No one is talking.

He was standing next to the window while looking at me.

"H-how are you?" mahinang tanong nito.

Gusto kong maiyak. Hindi ba't dapat ay yakapin man lang niya ako? N-nagbago na ba ang isip niyang gusto niya kong pakasalan?

Tumikhim ako. "I heard what you said a while ago...what is that?" humina ang boses ko sa huling sinabi ko.

Nanlaki ang mata nito pero hindi naman siya lumapit sa'kin.

Nag-init ang gilid ng mga mata ko.

"Y-you want to b-break up with m-me?" pumiyok ako kasabay ng pagtulo ng luha ko.

Humangos naman siya palapit sa'kin. Umupo sa gilid ng kama ko at hinawakan ako sa magkabilang pisnge. Pinunsan niya ang mga luhang lumalabas sa mata ko.

"O-of course not, baby! Hindi ko gagawin 'yon, baki--"

"Narinig kita kanina. Sabi mo kasama man kita o hindi," hindi ko alam kung bakit bigla-bigla na lang akong naging emosyonal. Hindi naman ako ganito mag-handle ng mga situations.

Bumuntonghininga ang lalaki bago niya pagdikitin ang mga noo namin. Napapikit ako at tahimik na umiyak.

"Shh...I'm sorry...baby. I'm so sorry bout what happened to you. I'm questioning myself if I really can protect you. If I'm still worthy," walang buhay nitong ani.

Dumilat ako para salubungin ang mga tingin nito. Namumula na ang mata ng lalaki.

"What are you saying, Hunter? I told you it's not--"

"It is my fault, Klyzene," madiin nitong ani. Lumayo siya sa'kin pero hawak pa rin ang mga kamay ko. "Bea has interest with me...kung hindi sa'kin hindi ka madadamay--"

"It's her choice to pull the trigger, Hunter. It's not yours! And who knows na may crazy ka pa lang stalker. Ginusto mo ba 'yon?" medyo inis kong tanong. Umiling ang lalaki. "See, miski ikaw hindi mo gusto. I'm sure naman kung--"

"Muntik ka ng mamatay! Hindi mo ba maintindihan na nalagay din ang buhay mo sa alanganin dahil sa'kin?! Muntikan ka nang mamatay!" pasigaw nitong putol sa'kin.

Tinulak ko ang lalaki.

"Then go! Umalis ka na! Kung ganiyan lang din pala sana hindi ka na nag-propose! I thought maha-handle natin 'to--maayos pa through communication pero hindi na siguro! Ilang beses ko nang sinabing hindi mo kasalanan, but you keep insisting it! Edi, sige! Umalis ka na!" sigaw ko pabalik.

Umawang ang mukha ng lalaki at mukhang natauhan dahil sa sinabi ko.

"Like what you said, muntikan na akong mamatay! Instead na yakapin ako gano'n ang sasabihin mo! Nakaka-inis ka! Nakaka-inis ka pero mahal pa rin kita!!"

My tears fell down again. Sinalo ko ang mukha ko gamit ang dalawa kong kamay at do'n nag-iiyak.

Naramdaman ko ang pagyakap niya sa'kin. Gumanti ako ng yakap at nagsumiksik sa leeg ng lalaki.

"I-I don't want us to separate, Hunter," pabulong kong ani.

"Shhh...we will talk about it. Pag-uusapan natin," ganting bulong nito saka ako hinalikan sa ulo.

Hindi na ako sumagot at sumiksik na lang sa leeg niya. Mas gusto ko na ganito kami.

-----

LUMIPAS ang oras at nakahiga na kami ngayon ni Hunter sa kama ko. Naka-unan ako sa dibdib niya at siya naman ay nakayakap sa bewang ko.

"Nagalit sila sa'yo?" tukoy ko sa pamilya ko.

"Oo, lalo na ang Kuya Ivan mo."

Huminga ako ng malalim. "Kung sinabi niyang maghihiwalay tayo walang hiwalayang mangyayari," madiin kong wika. Nag-angat ako ng tingin. "Walang hiwalayan, ah," naninigurado kong tanong sa kanya.

Tumango ito. "Opo, walang hiwalayan."

Tumango ako.

"Walang may gusto sa nangyari, Hunter. Wala. So, huwag kang mag-isip ng negative..." Habang nakatingin sa mukha nito ay naalala ko ang sinabi ni Bea tungkol sa paninira nito kay Hunter sa Tatay ni Divine. Sasabihin ko ba sa kaniya?

"H-Hunter, nasaan si Bea?"

"Morgue."

"She's dead?"

"Yap."

"Who shot her dead?"

"Me."

Huminga ako ng malalim. "She said about something, Hunter."

"What is it?" he murmured while kissing my head.

"She said...siniraan ka daw niya sa Father ni Divine kaya nagalit sa'yo ng gano'n," kinakabahan kong ani.

Nahinto ang lalaki at tumigas ang expression. Napalunok ako.

"Fuck her," madiin nitong bulong.

Bumangon ako at tiningnan siya sa mga mata. "Nakaganti ka naman na. Stop na," ani ko.

"Kulang pa 'yong kamatayan niya sa pananakit niya sa'yo. Paano na lang kung may tinamaang organ o kaya ugat? Paano?! Mabuti na lang wala, tangina!"

Huminga ako ng malalim at hinalikan ito sa labi sandali. Lumayo ako. Natigilan siya sandali na kinangiti ko. At least may epekto pa rin ako sa kanya.

Magsasalita pa sana ako nang bumukas ang pinto ng kwarto ko. Sabay kaming napalingon ni Hunter. Pumasok sina Papa at Mommy, kasunod si Zia, Kuya, Dad at Hunter.

Niyakap ako ni Mommy pagkalapit niya. Umiiyak ito.

"Oh, God! I thought mawawala ka na sa'min!!" anito.

Gumanti ako ng yakap. From my peripheral vision ay nakita ko ang pag-alis ni Hunter sa tabi ko to give way sa mga bagong dating.

Tumabi ng upo sa'kin si Zia at niyakap ako from behind. Like Mom, she's crying too.

"We almost lost you!"

"Thank God you're awake, Zene!" Dad said.

"You will have your bodyguard from now on. Both of you," tukoy ni Papa sa'min ni Kuya.

My brother is not talking, he's just looking at me. Katabi nitong nakatayo sa may gilid si Hunter. Wala silang kibuan. Inalis ko muna ang atensyon ko sa kanilang dalawa at gumanti ng yakap sa kakambal ko. Niyakap ko si Dad at Papa. Si Henry naman ay ginulo ang buhok ko.

Nang mayari ang heartwarming hugging na 'yon ay nagpaalam si Hunter na lalabas to buy foods. Sumama si Henry dito.

Naiwan ako with my Family.

Tumikhim ako.

"Hunter wants to call off our engagement. Alam niyo 'yon?" tanong ko sa kanila.

"Tama lang 'yon," ani Kuya.

Tiningnan ko siya. "Paano naging tama 'yon? Makikipaghiwalay sa'kin ang fiance ko!"

"Siya ang rason kung bakit ka nasa kamang 'yan ngayon! Hindi ba't namatay din ang ex-fiancee no'n!? Baka may sumpa na siyang dala! Anong gusto mo mamatay ka rin?!" sigaw ni Kuya.

"I'm not yet dead! And hindi niya gustong nasa ganito ako! No one knows na may crazy stalker pala siya!" ganting sigaw ko.

"Anong gusto mo?! Hintayin pa naming mamatay ka bago kami kumilos?!"

Lumalabas na ang litid sa leeg ni Kuya dahil sa galit at namumula na ang mukha niya. My father is emotionless. My Mom is still crying while my sister is carresing my back.

"Your brother is right, Klyzene. You're still young--"

"Stop right there, Pa. I'm not a kid anymore. Our wedding will happen if you like it or not! Walang kasalanan dito si Hunter! Hindi niya ginustong mamatay ang fiancee niya dati at hindi niya ginustong mabaril ako! If hindi niyo tatanggapin ang desisyon ko ay okay lang, pero magpapakasal pa rin kami!" final kong ani.

Nagkatinginan sina Mommy at Papa.

"Klyzene--"

"What if sa'yo mangyari 'to, Kuya?" seryoso ko siyang tiningnan sa mata. "Hindi mo naman ginusto pero nangyari pa rin...Will you leave, Ate Riley for that?"

Hindi nakapagsalita si Kuya.

"I know, nag-aalala kayong lahat sa'kin pero kasi no one should be blame here kung hindi 'yung bumaril sa'kin na patay na ngayon. I'm safe," ani ko.

"How about his other enemies?" Mom asked.

"Then we will cross the brigde when we get there. For now, I want to be married with Hunter. Nagka-ayos na kami. Baka magbago na naman ang isip niya at iwanan akong tuluyan. I want to married him today," madiin kong pahayag sa kanila.

"Today?!" gulat na tanong ni Zia.

Tiningnan ko siya. "Yes. Today. If hindi possible, edi, hanggang bukas pero hindi matatapos ang isang linggong 'to na hindi kami nakakasal."

"Saan kayo ikakasal dito, Anak?" nagtatakang tanong ni Mommy.

"Sa Chapel." Malamlam kong tiningnan ang mga lalaki sa buhay ko. I pouted my lips. "Please, give me your blessings to be married to Hunter. I don't know if I'll ever find someone like him or more of him."

Napahilamos sa Mukha si Kuya bago tumingin ulit sa'kin. Nag-puppy eyes na ako para makuha ang simpatya niya...and hindi ako nagkamali. Tumango ito. Napangiti ako sa isip ko. Nilingon ko sina Papa at Dad.

"Please..."

Dad nodded at me. I smiled at him. Tiningnan ko si Papa pero wala siyang expression. Tahimik lang. Sinarili ko muna ang kaba.

"The wedding will be tomorrow. Call someone who can marry us." I know I sound like a bratty, but I don't care anymore.

"I'll fix the paperwork for you and Hunter so you can get married tomorrow. Rest so you can look good tomorrow," may halong pagbibiro ni Kuya nang makalapit siya sa'kin.

Niyakap ko siya ng mahigpit.

"Thank you, Kuya. I love you," maramdamin kong pahayag.

Tiningnan niya ako. "Te quiero."

"Yo también."

My brother left. Tumayo si Mommy at tiningnan ako.

"Kami na ng Daddy mo ang kakausap sa management ng Hospital para ipaalam ang mangyayari bukas," pagpapaalam niya.

"Thank you, Mom."

"And I will ready your dress! Hindi ako papayag na ganiyan lang ang suot mo para sa special day mo, okay? Aayusan na rin kita kasi ang panget mo na and wala akong kambal na panget, okie?"

Inirapan ko si Zia. May halo pang panlalait.

"Thank you sa lait, ha," sarcastic kong ani.

Nginitian niya lang ako at sumunod na kina Mom palabas ng kwarto. Naiwan kami ni Papa. Nakatingin siya sa'kin. Tipid ko siyang nginitian.

"You really love him..." he stated.

I nod. Tinabihan ako ng upo ni Papa sa kama.

"I was mad at him when I heard you inside the operating room. Because he promised that my princess will be safe," pagkwe-kwento niya, "but he didn't keep it. Nag-aagaw buhay ka sa OR...And then he laughs. Your brother is so mad at him because of that. But after his loud laughing, he cried like a mad man...para siyang nasisiraan ng bait no'ng naghihintay sa labas."

Kusang tumulo ang luha sa mga mata ko dahil sa sinabi nito.

"Kinaylangan pa siyang turukan ng sedative para tumigil dahil baka matuluyan na siya sa labas." Pinunasan ni Papa ang pisnge ko at nginitian ako ng maliit, "in that moment, I realized how much he loves you. Nawala ang galit ko, may tampo pero walang galit dahil hindi niya ginusto 'yon."

"Kaya payag akong pakasalan ka niya. Alam ko namang natuto na ang batang 'yon pero magbibigay pa rin ako ng dagdag na bodyguard sa'yo at sa kapatid mo. Ayokong maulit ang nangyari."

Sunod-sunod akong tumango. Niyakap ko siya.

"Gracias, papá. Gracias."

"Te Quiero, hija mia."

"Yo también te amo, Papá."

------

HUNTER'S

KANINA pa ako nagtataka kay Henry. Ang gago, kanina pa ako pinipigilang bumalik sa kwarto ni Klyzene. Hindi ko alam kung bakit pero panay ang pigil at aya sa'kin magpunta sa kung saa-saan.

"Kanina ka pa. Bakit ba?!" may bahid na inis kong tanong dito. Nginisihan niya ako.

"Kumain ka na lang!" utos nito.

"Ayaw daw ba ko ng Parents ni Klyzene do'n kaya kanina mo pa ako nililibang?" marahan kong tanong dito.

Natigilan naman ang lalaki sa akmang pagkain ng pizza at tiningnan ako.

" Hindi naman, pero sinabi daw kasi ni Klyzene na umuwi ka at magpahinga."

"Magpahinga? Eh, bakit dito mo ko dinala imbis na sa hotel?!" kunot noong tanong ko.

Nginisihan niya ako. "Syempre! Sayang nga't wala si Jake at Benji boy natin. Bachelorette!" Tumawa ng malakas ang lalaki.

Naguguluhan akakong tumingin sa kanya. Inilingan ko siya at uminom ng beer. Ilang oras din kaming nag-stay do'n sa Diner bago niya ako inayang umuwi sa unit ni Klyzene. Do'n naman kami nagpakalasing sa alak pagkatapos.

Nagising na lang ako dahil sa pagsampal sa mukha ko.

Tinabig ko ang kamay ng tumatawang si Henry. Kinunutan ko siya ng noo.

"Bakit?" paos kong tanong. Sumeryoso ang mukha nito.

"Emergency! May nangyari daw kay Klyzene!!!" natatarantang pagmamadali niya sa'kin.

Mabilis akong napabangon dahil sa sinabi nito. Nagmamadaling inabot ko ang t-shirt ko ng pigilan niya ako.

"Wag 'yan. Eto!" Inabot niya ang isang suit sa'kin. Kumabog ang dibdib ko.

"Putangina naman. Bakit suit?! May namatay ba?!"

"Basta!! Huwag ka nang tanong ng tanong isuot mo na lang at si Klyzene!!"

Kasi sobrang nagtataka ay sinuot ko ang binigay nitong suit sa'kin. Hindi na ko nakaligo sa sobrang pag-iisip sa nangyari sa babae. Pagkatapos kong magbihis ay lumabas na kami ng unit. Tumakbo pababa sa may hagdan dahil sira ang elevator.

Halos pangapusan ako ng hininga nang makarating kami sa hospital. Hindi pa man naayos ni Henry ang sasakyan ay bumaba na ako.

Tinakbo ko ang kwarto ni Klyzene. Binuksan ko ang pinto.

Tumigil sa pagtibok ang puso ko nang makitang walang nakahiga sa may kama na mukhang hindi naman natulugan. Pinuntahan ko ang banyo. Wala ring tao. Nilibot ko ang paningin ko. May mga gamit pa. Ibig sabihin hindi umalis si Klyzene.

May kumatok sa pinto. Lumingon ako. Bumukas 'yon at pumasok ang isang nurse. Lumapit ako.

"Where the patient here, Miss?! D-did she leave?!" natataranta kong tanong.

Ngumiti ito sa'kin at inabot ang isang papel. Nagsalubong ang mga kilay ko.

Binuksan ko ang papel at binasa ang nakasulat.

Chapel.

I frowned. Tiningnan ko ang Nurse na grabe makangiti. Kung pwede lang na mapilas na ang pisnge nito sa kakangiti ay baka napunit na.

"What the hell is going on?! Where the hell is my fiancee?!" frustrated kong tanong.

Umiling siya at mukhang walang balak sumagot sa'kin.

Napasabunot ako sa buhok ko. Sumigaw ako bago ibinulsa ang sulat. Nilagpasan ko ang Nurse na hindi sumasagot at hinanap ang Chapel sa lugar na 'to.

Anong meron sa Chapel?!

Pare, sa Pinas kapag nasa Chapel lamay na 'yon bulong ng isang bahagi sa utak ko.

Umiling ako. Of course not she is not dead!! Gumising na siya. M-magpapakasal pa kami. Hindi pwede.

May nakasalubong akong Nurse, hinarang ko ito.

"Where's the chapel?!" tanong ko pero umiling lang sila.

Umalis ako. Nilapitan ko ang janitor.

"Where's the chapel?"

But like what the other do, he didn't answer me. Napamura ako sa isip ko.

Tumakbo ako papunta sa may hagdan. Alam ko'y mayroong map dito ng buong hospital at tama nga ako. Meron. Tiningnan ko kung nasaan at nakitang nasa first floor, eh, nasa second floor ako.

Bumaba ako papunta sa chapel. Tumakbo ako...huminto ako sa may gitna ng hallway. Kumunot ang noo ko.

Hospital 'to pero bakit wala yatang tao sa first floor. Dumaan ako sa may nurse station pero walang tao. Tumingin ako sa likod, wala rin. Bakit sa taas kanina meron?

Binalewala ko ang isiping iyon, bagkus ay tinakbo ko ang Chapel. Hinihingal man ay nagpatuloy ako. Huminto ako nang mapansing may nagkalat na petals sa ibaba.

Inilibot ko ang paningin ko. Lumabas mukha sa kwarto ang mga Nurse at Doctors, nakangiti sila at pumapalakpak. Kumunot ang noo ko.

Lumakad ako papasok sa loob ng Chapel. Hinanap ng mga mata ko si Klyzene pero wala siya sa loob. Nasaan na siya?!

May lalaking nakatayo sa harapan ng Chapel, kagaya ko ang naka-suot din siya ng gray na suit. Lumakad ako papunta do'n.

"W-what's happening?" naguguluhan kong tanong.

Nginitian niya ako at tinapik ang balikat ko. "You're such a lucky man."

What?

Kasabay ng pagharap ko ay ang pagtugtug ng kantang 'The Gift'. Naglakad papalapit sa'kin si Klyzia na may hawak-hawak na bulaklak, kasunod si Ivan. May mga pumasok pang hindi ko naman kilala.

Lumingon ako nang tapikin ako sa balikat. Nakatayo sa likod si Henry, nakangisi. Iba na ang ayos.

"Pre, congrats!!" anito.

Wala pa akong naiintihan sa nangyayari pero nahinto ang pag-inog ng mundo ko nang makita ang paglabas ni Klyzene. Naka-suot ito ng isang white dress na abot hanggang talampakan. Simple lang 'yon ngunit bagay na bagay sa kaniya.

Tumulo ang luha ko nang maintindihan ang lahat. I-ikakasal ako? Gustuhin ko mang alisan ng tingin si Klyzene ay napako na ang mga mata ko.

Ilang beses akong lumunok. Pinunasan ko ang luha ko sa pisnge at ngumiti ng matamis dito. Ginantihan niya ako ng ngiti. Akay-akay ng mga magulang si Klyzene. Sa magkabilang gilid ang Papa at Daddy nito na katabi ang Mommy niya.

Parang naging sobrang layo ng pagitan ng pinto at kung saan ako nakatayo ngayon kahit ilang hakbang lang naman sila.

Hindi ko akalaing ikakasal kami ngayon...sa mismong araw ng birthday ng mahal ko.

Nang huminto siya sa harapan ko ay nahigit ko ang hininga ko. She's so beautiful...

Inabot sa'kin ni Mr. Law ang kamay ni Klyzene na mahigpit kong hinawakan.

"Take care of her, Hunter. Promise me," he demanded.

Tumango ako at sunod-sunod na tango. "I will, S-sir."

Ngumiti siya sa'kin at tinapik ang balikat ko.

"Call me Papa from now on."

"Y-yes, P-Pa..."

Tumalikod na si Mr. Law at umupo sa may harapan. Tinapik naman ni Mr. Anderson ang balikat ko.

"Protect her, and make her safe. Always, Hunter."

"I will, Sir."

Ngumiti siya.

"Best wishes for the both of you, Hunter, Klyzene! Take care and love each other," ani Mrs. Anderson.

Nagkatinginan kami ni Klyzene bago tumango dito. Pinanood namin silang maka-upo bago humarap sa Judge. Nagtatanong na tumingin ang Judge bago namin siya binigyan ng senyales na mag-umpisa.

"Judge, can we do it quickly? He might change his mind about marrying me," paki-usap ni Klyzene na ikinatawa namin.

Nilingon niya ako. "What? It's true!"

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. "Babe, I will not run away," paniniguro ko.

Inirapan niya ako. "Di mo sure. Let's get married!"

Dumiin ang hawak ko sa kamay ni Klyzene nang umpisahan na ni Judge. Sandali lang ang naging pa-umpisa nito at pinaharap na kami sa isa't isa to vow and wear our rings. He's not a priest kaya walang gaanong seremonyas.

"In the name of God, I, Hunter Winchester, take you, Klyzene Black Anderson, to be my wife, to have and to hold from this day forward, for better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and in health, to love and to cherish, until parted by death," I vowed while wearing the ring in her finger.

She sweetly smiled to me. Parehong namumula ang mga mata namin dahil sa tears of joy.

It's now finally her turn to say her vow. She hold my hand, hinanda na ang singsing para isuot sa'kin.

"In the name of God, I, Klyzene Black Anderson, take you, Hunter Winchester, to be my husband, to have and to hold from this day forward, for better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and in health, to love and to cherish, until parted by death," Klyzene vowed.

I bit my lower lip. I look at the Judge, asking for confirmation.

"You may not kiss the bride," he said.

Ngumiti ako Inalis ko ang vail na nakaharang sa mukha nito at hinawakan siya sa magkabilang pisnge. Tumulo pareho ang luha sa pisnge namin. Pinunasan ko 'yon.

"I love you, babe. I love you so much!" maramdamin kong bulong habang naglalapit ang mga labi namin.

"I love you," she said before claiming my lips.

Hiyawan at palakpakan ang narinig namin nang magdikit na ang mga labi namin. Inalalayan ko ang batok ni Klyzene para palalimin ang halik.

"GET A ROOM!" we heard from the crowd.

Naglayo kami at niyakap ang isa't isa. Nilingon namin ang Judge na may hawak na papel. Kinuha ko 'yon. Marriage certificate, inabot ko ang ballpen at naunang pumirma. Sumunod si Klyzene.

Nang makapirma na kami ay muli kong inangkin ang mga labi niya. Niyakap ko siya ng mahigpit.

Sa sobrang sayang nararamdaman ko pakiramdam ko ay sasabog na ang dibdib ko. Ang daming emosyon. Sabay-sabay. Lumapit sa'min ang kasama namin at binati kaming congratulations.

"BABE, still reminiscing about our wedding?"

Ngumiti ako nang maramdaman ang kamay ni Klyzene na humawak sa'kin. Nilingon ko siya. We're still in the bed. Naked under the white sheets.

"I can't helped it," honest kong sagot sa kanya. It's been a month since our wedding in New York. After that ay umuwi kami ng Pilipinas para mag-honeymoon sa binili kong Island para sa kanya. Nagpatayo akong resthouse para may bakasyunan kami.

Ngumiti siya sa'kin at hinalikan ako sa labi. Napapikit ako.

"Alam kong tanggal ang angas mo sa surprise shot gun wedding ko para sa'yo, pero babe, nagugutom na ako!" reklamo niya na kinatawa ko.

Dumilat ako at humawak sa tiyan nito.

"Gutom ka na naman?" pang-aasar ko.

Kinurot niya ako sa braso na hindi ko naman ininda. Tinawanan ko pa.

"Sinong hindi mapapagod sa pinaggagawa natin?! Maghapon na kaya tayong nakakulong dito sa kwarto! Tapos walang labas-labas, literal na ihi lang pahinga!" inis niyang sagot sa'kin.

Tinawanan ko siya.

Totoo naman 'yon. Sinusulit ko kasi ang honeymoon. Pagbalik namin sa city ay madami kaming kaylangang ayusin.

Hinalikan ko siya sa noo. "Okay, wag ka na sumimangot at baka pumangit ka," pang-aasar ko. Sinimangutan niya ako. "Magluluto na ko sa baba. Anong gusto mong kainin?"

"Kahit ano."

"Walang kahit--" pipikunin ko pa sana siya nang kumuha na ito ng matigas na bagay na panghahampas sa'kin. Tumawa ako. Bumangon ako at hinalikan siya ulit sa noo. "Wag ka na magalit, lalabas na ako."

"Gusto ko mag-swimming. Sa labas na lang tayo kumain," aya nito pagkabangon.

"Sige. Aayusin ko 'yung blanket--"

"Ako na lang. Magluto ka na ng hapunan natin," aniya.

"Okay, babe." Nauna akong bumaba sa kusina. Kagaya ng gusto ng mahal ko ay nagluto ako ng hapunan namin.

Kumuha ako ng pasta sa cabinet. Ipagluluto ko siya ng Tuna Pasta. Nagpirito na rin ako ng manok dahil baka hanapin ni Misis. Nitong nakaraan kasi ay naghahanap ng manok, madalas pa ngang magalit sa'kin kapag wala no'n, eh.

Isang oras at kalahati din yata bago ako natapos. Basta madilim na no'ng lumabas ako. Mabuti na lang at may ilaw sa may labas at maliwanag ang buwan.

Nakita ko si Klyzene na nagtatampisaw sa tubig. Nakaayos naman na ang blanket, do'n nakalagay ang towel at isang libro na dala siguro niya kanina. Ibinaba ko ang tray. Sinalinan ko ng wine ang baso.

"Babe! Let's eat!" yaya ko dito.

Lumingon siya sa'kin at ngumiti. Pinag-krus ko ang braso ko sa dibdib ko at pinanood ito. Damn! My wife is so sexy! Parang dyosa ng dagat.

"The water is cold, babe. Ang sarap maligo," nakangiting wika niya sa'kin nang makalapit siya.

Ngumiti ako. Inakbayan ko siya palapit sa may blanket. Kinuha ko ang towel at pinunasan ang katawan at ulo niya. Wala namang tutol ang babae.

I smiled at her. Weeks after our wedding in the Hospital, I found this Island in the internet. Ibinebenta na ng may-ari dahil aalis na sila papuntang America, I grab the chance dahil alam kong magugustuhan ni Klyzene ang magkaroon ng bahay sa tabing dagat.

The reason behind the house is not just because my wife loves the sea, but because I remember her to the sea. When I saw the calm water she is what I'm seeing.

Klyzene Black is like the ocean, always calm but dangerous. Like the water, she is cold and full of mystery. Filled with life inside but deadly outside when her waves make way. And I want to be her sun so, I can heat her cold heart. I want to be her moon to light her surroundings when she feels she's alone in the dark.

And as long as I'm alive...I will fulfill that promise...

Hunter Winchester...singing off

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro