CHAPTER EIGHTY-FOUR

NAABUTAN kami ni Kuya Ivan na magkayakap ni Uncle sa may kusina kaya nakisali ito. Pagkatapos naming mag-group hug ay kumain kami ng hapunan namin. Kami ni Kuya ang naghugas ng plato, dahil naranasan ko ring maging dishwasher sa café ay marunong na ako. Hindi na tulad noong dumudulas sa kamay ko ang plato.

And today is the day.

Today is our scheduled flight to New York, and I am here standing behind my Uncle and holding my backpack while Kuya is on our back he's holding his and my luggage. Pagkatapat namin sa may guard ay tinanguan lang ito ni Uncle bago kami pinapasok ng hindi kinakapkapan.

Habang naglalakad sa loob ay mas lalong bumigat ang pakiramdam ko. Lumingon ako sa may exit saka tumingin sa kabilang entrance ng airport. I don't know but... something's heavy in my chest.

Huminto kami sa may waiting area. Inalis ko ang pagkakasuot ng earphones sa tenga ko saka nagtatakang tumingin kay Kuya.

"Why do we stop?" tanong ko.

Ngumiti ng maliit sa'kin si Kuya. "I forgot something in the car. I'll go back. Wait me here," anito at mabilis na tumalikod paalis. Naiwan kami ni Uncle dito.

Nilingon ko siya at nakitang nakatingin siya sa papalayong bulto ni Kuya. Umupo muna ako sa upuan sandali at kinuha ang cellphone ko sa bag. Binuhay ko 'to at biglang dinagsa ng text messages ito at madaming missed call. Dahil sa ingay ay inilagay ko sa silent mode ang phone ko.

Nang matapos 'yon ay binuksan ko ang messages ko. Karamihan sa mga 'yon ay galing kay Zia, 'yung iba ay galing kay Hunter. Huminga ako ng malalim at papatayin na sana ang tawag ng biglang lumitaw sa screen ang pangalan at larawan ni Zia.

Tumatawag ang dalaga. Gustuhin ko mang huwag sagutin ay may pumipigil sa'kin, hindi ko alam kung guilt... lungkot... o galit. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko ngayon.

Sa huli ay sinagot ko rin ang tawag.

"Hell—"

"Don't leave please!" umiiyak na pambungad sa'kin ni Zia.

Sandali akong natigilan do'n, dumaan ang lungkot sa Sistema ko. That's why I have this weird feeling, huh.

"Klyzi—"

"Please B-Black... d-don't leave! I'm-I'm near... p-please. Huwag mo kong iwan," umiiyak pa niyang pahayag.

Napalunok ako.

"I-I can't stay either, Blue..." mahinang pagsagot ko sa kanya. Lumingon sa'kin si Uncle, nagtatanong ang mga mata niya. I mouthed 'my sister' and he just nod.

"Y-you're the only one I have right now, Black... m-mom and d-dad are always fighting since Laws came here. I don't know what to do anymore!"

Napalunok ako.

"I-I can't stay, Blue..."

"But why?!"

"Because I need to heal!" hindi ko napigilan ang paglakas ng boses ko. Alertong napalingon sa'kin si Uncle pati na rin ang ibang mga naka-upo rin sa waiting area. Tumayo ako at naglakad paalis. Nagtuloy ako sa CR ng Airport.

"Y-you promise me..." pagpapatuloy nito.

I locked the bathroom door and leaned on the door. "I do... but you promise me too, Blue. We promised that we will never lie with each other. We will always be honest... but you lied to me. You all lied to me!" madiin ang pagkakasabi ko sa huling salita.

Tumulo ang luha ko ng biglang pumasok sa isip ko ang imahe naming dalawa ni Blue. Mayroong habang naglalakad sa may open field, merong sabay kaming kumakain ng ice cream. Sabay kaming namimili ng damit. Nanunuod ng movies...

"Blue... I'm hurting... and this pain in my chest? It's heavy...my heart is full of pain, anger, betrayal and the happiness? Nakakatakot na masyadong kaunti ang mga 'yon. Every time nakikita ko kayo... every time na makikita kita? Nasasaktan ako... nagagalit ako. Hindi ko makalimutan 'yung mga ginawa niyong pagsisinungaling sa'kin. Lalo na nitong huli! If hindi ko pa sinunod 'yung gut feeling ko hindi ko malalaman 'yung totoo! I don't want to be mad at you because you are my sister. My twin. L-let me heal first, Klyzia Blue... L-let me breath..." nahihirapan kong pagpapaliwanag sa kanya.

Humagulgul sa kabilang linya si Zia, napakagat ako sa labi ko at ilang beses na lumunok para pigilan ang pag-iyak. Hindi ako pwedeng maging mahina ngayon.

"I-I don't want to be alone," her voice are broken when she said it. "I can't handle this, Black. I can't. Kuya is devastated and our parents are—"

"Did you know that he is not my father?" bigla kong tanong na kinatigil niya.

Pareho kaming tahimik. Mapakla akong napangiti. Hindi na niya kaylangang sumagot dahil alam ko na. Lumunok ako at tumingala, huminga ako ng malalim. May kung sinong kumakatok sa pintuan kaya napaayos ako ng tayo.

"Blue... ayaw kitang kausapin at harapin ng may galit pa ako sa'yo. Let's heal our wounds without each other and when we heal do'n tayo mag-usap... 'yung wala ng pain. Wala ng guilt."

Huminga ako ng malalim... "This is not the end, Klyzia Blue. It's our new beginning... until next time..." mahina kong pagpapaalam sa kanya bago pinatay ang tawag. Lumayo ako sa pinto saka ito binuksan. Naglakad ako papunta sa may sink at ibinaba sa may gilid ang phone ko.

Pagkatapos ay binuksan ko ang gripo bago inilagad ang kamay ko sa umaagos na tubig. Bumukas ang pinto at pumasok ang mga nagtatakang babae na nakatingin sa'kin. Naghilamos ako hanggang sa alam kong kalmado na ako. Nang matapos ay inilabas ko ang hanky ko saka nagpunas ng mukha.

When I'm finished I took my phone and walk. Binalikan ko si Uncle sa pwesto namin kanina. Naabutan ko naman 'to do'n. He's wearing a shades now and he is with Kuya Ivan. Kuya Nat is there too, talking with the boys.

Naglakad ako palapit sa kanila at nang makalapit at umupo sa tabi ni Uncle. Ipinatong ko ang ulo ko sa balikat nito saka pumikit. Tumigil ang tatlo sa pagsasalita dahil sa'kin. Huminga ako ng malalim at malungkot na tumingin sa kanila.

"Are we not yet going?" halos pabulong kong tanong sa kanila.

Kuya Ivan frowned. "Are you okay?" nag-aalalang tanong niya.

"Yeah."

"Sure?"

"Yep."

Magsasalita pa sana si Kuya Nat ng marinig na naming tinatawag ang flight namin. Tumayo ako at kinuha ang backpack ko. Inilagay ko sa loob no'n ang phone ko pagkatapos ay isinukbit. Nauna na akong naglakad sa kanila.

"She's acting weird," rinig kong bulong ni Kuya Nat.

"I know. Maybe she's just sad. She'll leaving her family here," ani Kuya Ivan.

"But we are her family now!" medyo lumakad na ani Kuya Nat.

"We cannot replace her family here, Nathaniel. They are with her eighteen years of her life..." pagsabat ni Uncle sa usapan ng dalawa. Huminga ako ng malalim sa naririnig kong usapan nila.

May I ready to leave them behind? Is what I'm feeling right now is doubts?

Nandito na kami malapit sa eroplanong sasakyan namin. May mga taong nauuna nang pumanik do'n.

"I will follow you there when I finish my work here," ani Kuya Nat kay Uncle at Kuya Ivan.

"Okay. Take care here, Nathaniel. No monkey business," kunwarng strict na paalala ni Uncle.

Natawa naman ng mahina ang lalaki, "Uncle, where's the fun with that?"

"Tsk... playboy!" buska ni Kuya Ivan dito.

"Whoooh! Chill out virgin!" natatawang ani kuya Nat kay kuya Ivan.

Namasimangot si Kuya Ivan. "There's nothing wrong being virgin, Nat!"

"Ow... I didn't say anything!"

"You are mocking me!"

"I'm not!"

"Okay boys, stop that! We need to leave," ani Uncle sa dalawa at tiningnan ako. "Are you sure you want to come with us? You still have a choice to—"

"I will come! And I will go! With or without you, this is my plan after all. I will leave once I finish my studies here," pagpuputol ko sa sasabihin ni Uncle. Tumango naman 'to.

"Okay then..."

Niyakap ako ni Kuya Nat, gumanti naman ako ng yakap sa kanya at mahinang nagpaalam. Nang matapos ako ay niyakap rin nito si Uncle at Kuya Ivan. Naglakad kami papanik sa hagdan para makapasok sa eroplano.

Before ako tuluyang pumasok ay lumingon ako sandali dito at nag-wave. Malawak niya akong nginitian bago tumango. Ngumiti ako ng maliit bago pumasok sa loob.

NANG makasakay kami sa eroplano ay hinanap ko kaagad ang upuan ko, at ng makita ko 'yon ay mabilis akong nagpunta do'n. Umupo ako. Itinaas ko ang takip ng bintana. Tumingin ako sa labas. Mula sa pwesto ko ay makikita mo ang airport ternminal.

Dahil glass ang nagsisilbing pader nito at kitang-kita ko ang mga naglalakad na tao. Huminga ako ng malalim.

"This is it Klyzene. There is no turning back," mahina kong bulong sa sarili ko ng ibinalik ko ang tingin ko sa loob ng eroplano. Si Kuya Ivan at inilalagay ang bag niya sa overhead locker. Nang mailagay nito ang bag ay tumingin siya sa'kin at ngumiti.

"Nervous?" nakangiting tanong niya.

"Yeah," tipid kong sagot sa kanya bago muling tumingin sa labas.

Naramdaman ko ang pag-upo nito sa tabi ko. Sumandal ako. Kinuha ko ang phone ko sa bag. Inilagay ko 'to sa airplane mode. Kinuha ko ang earphones ko na ipinasak ko sa tenga ko. Nagpatugtug ako ng music ko. Huminga ako ng malalim.

Pipikit na dapat ako ng marinig ko ang tutug. Inilipat ko 'yon. Akala ko okay na but it's not. It's still fucking sad. Tuluyan na akong napadilat at tiningnan ang playlist ko.

Bakit ba ganito ang playlist ko ngayon?! naiirata kong tanong sa sarili ko dahil last ng 'to ay hindi sa'kin. Sinong nakialam nito—O fucking God!

Sa hindi sadyang pagtingin ko sa may bintana ay nakita ko ang isang pigurang galit na galit at nagmamadaling lumapit sa eroplano kung nasaan kami. Pinipigilan ang lalaki ng apat pang lalaki na kung tutuusin ay kayang-kaya na nitong ibalibag dahil sa laki nito.

Mula sa isang gilid ay biglang sumulpot ang police car at ang madami pang tauhan ng airlines para pigilan 'to. He is shouting outside as I can see. I cannot hear him but I can read his lips.

"KLYZENE!!! DON'T LEAVE ME, BABY! PLEASE! TALK TO ME! KLYZENE!!!!"