CHAPTER SEVENTY-ONE

HUNTER'S P.O.V.

Hindi ko na alam kung anong nangyayari sa'kin. Simula ng umalis si Klyzene sa condo ko ay pakiramdam ko nawalan ng kulay ang mundo ko. Sobrang galit ako sa sarili ko dahil sa katarantaduhang ginawa ko sa kanya. Nakatitig ako sa cookies na binake niya para sa'kin na tinapon ko lang.

Hindi ko magawang kainin dahil naalala ko si Klyzenen dito.

Hanggang ngayon naka-marka sa isipan ko ang mukha niyang nasasaktan.

Nag-aalala ako sa kanya. Walang may alam kung nasaan siya. Miski si Jake ay hindi niya kinaki-usap. Nag-aalala na rin sila.

Binaba ko sa lamesa ang hawak kong beer at kinuha ang cellphone ko. I dialed Klyzene's number once again but she's not answering. Humigpit ang pagkakahawak ko sa telepono at galit na hinagis 'to sa pader dahilan ng pagkasira nito.

"FUCK IT!!!"

Ikinuyom ko ang kamao ko bago patakbong lumabas ng unit ko. Sumakay ako ng elevator. Bumaba ako sa basement kung nasa'n ang kotse ko. Sumakay ako sa loob at pinaharurot paalis ang kotse. Nagpunta ako sa University kung saan nag-aaral si Klyzene.

I need to talk to her. I need to explain and say sorry to her.

Hindi ako mapapakali hanggang sa hindi ko siya nakaka-usap. Gusto kong bumalik pa rin sa dati ang lahat sa'min. Pwede siyang bumalik sa bahay ko at do'n tumuloy dahil ayoko siyang nakikitulog sa kung kani-kanino. Baka mamaya ay may mangyaring masama sa kanya.

Nagpapasalamat na ako dahil nakarating ako sa destinasyon ko ng hindi nadidisgrasya kahit nahihilo ako.

Bumaba ako sa sasakyan ko at nagpunta sa classroom nila Klyzene. Ang mga estudyante ay pinagtitinginan ako, ang iba ay nagbubulong-bulungan habang nakatingin sa'kin. Nang nasa tapat na ako ng classroom nila ay sumilip ako sa loob.

Tumaas ang kilay ko ng makita si Klyzia na naka-upo sa dulo ng classroom. Hinanap ng mga mata ko si Klyzene pero wala siya. Where the fuck is she?!

Nagtama ang mga mata namin ni Klyzia, nginitian niya ako ng malapad saka tumayo ang dalaga saka ako nilapitan.

"What are you doing here?!" excited na tanong ni Zia sa'kin.

"I'm finding Klyzene! Did you see her?!"

Umawang ang labi nito. "Yeah! Pumasok siya kahapon pero ngayon hindi ko pa siya nakikita. Sa tingin ko hindi siya papasok ngayon."

"Why?! May sakit ba siya? Saan siya tumutuloy ngayon?!"

"Ewan ko. Nakakapagtaka nga dahil binigyan siya ng cookies ni Abby pero hindi niya tinanggap. Tapos nung hapon hindi rin siya pumasok," pagpapaliwanag niya.

Mas lalong kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. Nadagdagan ang guilt na naramdaman ko dahil sa sinabi nitong hindi tinanggap ni Klyzene ang cookies na ibinigay ni Abby kahit hindi ko kilala si Abby.

"You have her number?" I asked her with pleading voice.

She shook her head, "I'm sorry but I don't have. I cannot contact her anymore. She change her number eh."

I saw sadness in her eyes while talking about her twin sister. And suddenly I remember Klyzene eyes before. It's always sad and empty.

"O-okay... if you hear where she lived or who's with her... call me! Okay?! Call me!" pagkasabi ko no'n ay mabilis akong lumakad palayo sa kanya at sa lugar na 'yon.

Sumakay ako sa kotse ko saka pinaandar palayo ang kotse ko. Hahanapin ko siya at I will say sorry to her. I need her...

Klyzene's P.O.V.

We are now heading to the Gym. Magkasabay kaming naglalakad ni Uncle na tahimik lang. Kinuha ko ang braso niya at do'n humawak. Nabibigla siyang nilingon ako.

I smiled at him.

"I'll leave later, Uncle, ha," pagpapaalam ko sa kanya.

"Where you going?"

"Work."

Napahinto ito sa paglalakad at tiningnan ako ng mabuti. "You're working? Why?"

"Well... I need money to provide extra things I needed."

"Then I'll give you money! You don't have to work, sweetie," he said sweetly at me.

I gulped when I heard him say 'sweetie' I remember my mom. She's always calling me that. That is her call sign to me.

"Why will you do that? Are you now my father?" natatawang tanong ko sa kanya.

Natigilan siya dahil sa sinabi ko. I saw a glimpse of sadness in his eyes while looking at me and it actually pained me seeing that. I don't know. I feel guilty about it.

"I'm kidding, Uncle." Pilit akong ngumiti. "I want to have my own money. I want that to came from my own blood and sweat. It will be worth it," hindi ko alam na nakangiti na pala ako habang sinasabi 'yon.

Natigilan siya sa sinabi ko at pagkaraan ng ilang minuto ay ngumiti rin siya sa'kin. Hinawakan niya ang pisnge ko sabay haplos don ng marahan.

"I'm so proud of you, Klyzene... at your age... you're already independent," nakangiting wika niya sa'kin. "If you want to work to prove yourself, that's okay with me... I'll support you."

"Thank you, Uncle." Niyakap ko ang lalaki at pumikit. "Thank you for believing me."

Hindi na nagsalita si Uncle at gumanti na lang ng yakap. For the first time... I feel like I'm hugging my father. I starting to feel what fatherly love.

Nasa may Gym kami ng condo and it looks good here. Complete lahat ng equipment, meron rin silang mga instructor to help. Nice.

"This is the reason why this condo is so expensive."

"Uh-huh..."

Hawak ko sa braso si Uncle habang nililibot namin ang buong gym. Marami-raming nage-exercise ngayon. Napunta kami sa dulo ng gym kung saan salamin ang nagsisilbing pader, at mula sa pwesto namin ay kitang-kita ang nagtatayugang building ng City. Maganda ang langit ngayon. Blue na blue ang langit at medyo maulap na maaraw.

Pagkatapos naming pagsawain ang mga mata namin sa pagtingin ay niyaya ko na siya palabas. Nagpunta naman kami sa Sports Floor ng condo. Nasa sixth floor 'yon kung hindi ako nagkakamali. Pumasok kami sa elevator at pinindot ni Uncle ang sixth floor.

Nang dumating kami ay namangha ako dahil napakalaki pala ng Sports Area nila dito. May apat na ring kung saan pwedeng maglaro ng basketball. May two sets of nets for volleyball, badminton and other indoor sports. Madami ring naglalarong mga kilalang tao sa lipunan, celebrities, at anak ng mga senador.

"Do you want to play first before we leave?" mapag-anyayang tanong ni Uncle na humiwalay sa'kin.

Sinundan ko 'to ng tingin at nakita ko siyang papalapit sa isang closet kung saan ang iilan pang raketang pam-badminton.

Lumapit ako sa kanya. "You know how to play?"

"Yap. When I was a kid... I'm playing this with my special friend." When I look in his eyes I saw how happiness there with a little bit of sadness.

The happiest memory you have can be the saddest one.

Kinuha ko sa kamay niya ang raketa saka kinuha ang isang shuttlecock. Ngumiti ako sa kanya.

"Let's play a bit!" excited kong wika sa kanya bago patakbong nagpunta sa isang gilid kung saan walang masyadong tao na naglalaro.

You can play badminton in your backyard or in every space you have. Hindi naman siya mahirap laruin dahil space lang ang kaylangan nito and of course, the weather. Dapat ay hindi masyadong mahangin kapag naglalaro ka kundi tatangayin lang 'yung shuttlecock mo.

Sinundan ako ni Uncle at hinihintay akong itira ang shuttlecock. Nginitian ko siya bago hinampas ang shuttlecock. Napangiti ako ng hampasin din nito 'yon at bumalik sa'kin. Tumakbo ako palapit at hinampas pabalik ang shuttlecock.

Nagtatawanan kami habang naghahabulan ng hampas. Halos hindi na namin namalayan ang oras kaya ng lumabas kami ng sports area ay tanghalian na. Nakaakbay sa'kin si Uncle habang naglalakad kami sa may corridor. Papunta kami sa floor kung nasan ang mga resto dito.

"Do you have something to eat in your mind?" tanong nito habang naghahanap kami ng makakainan.

Napanguso ako at naglibot ng tingin. Lahat ng nandito ay mga kilalang restaurant. Hindi pwedeng hindi lalagpas sa five hundred pesos ang inumin.

"I want to try pasta," I said while looking at him.

"Pasta then, my child." Hila-hila niya ako papunta sa isang Italian Restaurant na nagngangalang 'Yellow Cross'.

Nang makapasok kami sa loob ay namangha ako sa interior sa loob. Para kang nasa loob kami ng isang palace. The chairs looks like throne for king and queen. Hinila ako ni Uncle at ipinaghila ako ng isang upuan.

"Sit now, my princess," he said sweetly.

I smiled at him back before I sat down. "Thank you, Father King," natatawang wika ko sa kanya.

Umupo ito sa katapat kong upuan. Kinuha nito ang menu na nasa harapan at tiningnan ako. Inabot ko rin ang menu na nasa harapan ko.

"You only want pasta?"

"Yap!"

"Okay. Let's eat pasta!" itinaas nito ang kamay upang tumawag ng waiter. May lumapit naman sa'min dala ang isang maliit na notepad.

"Good afternoon, Sir-Ma'am... what's your order?" magalang na tanong ng waiter.

"I want to try the Toasted Ravioli and Lamb Ragu."

"And for me is Penne Alla Vodka. For dessert... hm... and I also want to try Toasted Ravioli." Tumingin ako kay Uncle na nakantingin lang din sa'kin.

"Red wine for our drinks," nakangiting dagdag pa ni Uncle.

Tumango ang waiter.

"Okay, Sir." Tumalikod ang waiter saka naglakad papunta sa kitchen nila. Naiwan kaming dalawa ni Uncle.

"Let's talk about your plan in college. Which university you'll apply?" tanong nito.

"I want to try in New York. I actually send them my application."

"Course?"

"Mechanical Engineering."

"Good choice!"

"Thanks!"

"We will go to New York in no time, Klyzene. I will buy you a condo or you can stay in some of our house there. No need to rent," dagdag pa niya.

Namilog ang mga mata ko. "Really?!" hindi makapaniwalang tanong.

"Yes! Why not? I will tell to Ivan to buy us a ticket."